เล่ห์รานใจ นิยายชุด...รักทุกฤดู :: ฤดูที่เจ็บปวด

ลำดับตอนที่ #8 : ♥ เล่ห์รานใจ ♥ ตอนที่ 6 :: สายตาของฉันมันมองไปที่คุณคนเดียว 100 %

♥ เล่ห์รานใจ ♥

[นวนิยายรักชุด...รักทุกฤดู :: ฤดูที่เจ็บปวด]

ตอนที่ 6

_____________________________________________________

สายตาของฉันมันมองไปที่คุณคนเดียว

หลังจากวันวิวาห์กับทอปัดทานมื้อเช้าเสร็จแล้ว ทั้งสองสาวก็ติดรถของหมอหนุ่มไปที่โรงเรียน พราวผกาและอัครพลซึ่งเป็นครูประจำช่วยกันจัดการเด็กๆ ให้นั่งเป็นระเบียบเรียบร้อย ก่อนจะแนะนำให้เด็กๆ รู้จักกับวันวิวาห์และทอปัด จากนั้นก็ทำการแจกจ่ายของที่ทั้งสองคนเตรียมมา

เด็กๆ ดีใจมากที่ได้อุปกรณ์การเรียนชิ้นใหม่ที่วันวิวาห์กับทอปัดตั้งใจเอามาให้ ฉะนั้นพอเริ่มเรียนกันอย่างจริงจัง เด็กๆ เลยตั้งใจและมีสมาธิมาก มิหนำยัง ‘เห่อของใหม่’ ถึงขั้นเขียนเนื้อหาที่คุณครูสอนลงในสมุดแทบไม่หยุด

ทอปัดเองก็ไปช่วยสอนหนังสือให้กับเด็กโต เป็นครูช่วยสอนภาษาอังกฤษที่ใช้ในชีวิตประจำวัน เน้นสอนประโยคที่ใช้ในการสื่อสารโต้ตอบกันไปมา เน้นปฏิบัติให้จับคู่พูดคุย เพราะเด็กจะจำได้มากกว่าให้จดเนื้อหาไปอ่านเอาเอง และสอนเด็กเล็กในชั่วโมงถัดไปเกี่ยวกับพวกหมวดของใช้ภายในบ้านง่ายๆ

พอถึงมื้อเที่ยงเด็กๆ นั่งพักทานอาหารกลางวันที่เตรียมเอามาจากบ้าน ส่วนผู้จัดการสาวก็ได้โอกาสปลีกตัวมาดูนางเอกสาวว่าวันวิวาห์เรียนรู้การใช้อุปกรณ์เครื่องมือแพทย์กับหมอธยุตไปถึงไหนแล้ว

ทว่าเท่าที่แอบมองจากที่ไกลๆ นั้นดูเหมือนวันวิวาห์จะไม่ค่อยชอบหน้าหมอหนุ่มสักเท่าไหร่เลย

เอ..หรือว่าฟรานเคยเจอหมอมาก่อนหน้านี้ แต่มีเรื่องทะเลาะกัน

ทอปัดคิดในใจ ขณะเดินเข้าไปร่วมวงสนทนา ซึ่งตอนนี้ทั้งคู่นั่งอยู่บนแคร่ใต้ต้นไม้ใหญ่ และดูท่าว่าคนของเธอจะตั้งใจเถียงธยุตมากกว่าตั้งใจเรียนเสียอีก

“ไหวมั้ยเรา..” ทอปัดวางมือลงบนไหล่ของนางเอกสาว ทำเอาเจ้าตัวหันขวับมามอง แล้วยิ้มกว้าง

“ไม่ไหวก็ต้องไหวแหละค่ะพี่ปัด ครูดุเอาๆ แบบนี้” เธอพูดกับทอปัดพางทำหน้าเจ้าเล่ห์ใส่ “เอ...หรือพี่ปัดจะมาสลับหน้าที่กับฟรานดีคะ”

“ไม่ล่ะ บอกตามตรงนะ พี่ไม่ถูกกับเลือดกับแผลสดอะไรพวกนี้เลยจริงๆ กลัวสุดๆ ถ้าเห็นคงเป็นลมชัวร์” ผู้จัดการสาวรีบส่ายหน้าหวือ ก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงข้างๆ วันวิวาห์

“คุณพอรู้เรื่องต่างๆ แล้ว เดี๋ยวเราจะออกไปตรวจคนแก่ในหมู่บ้านกันก่อนนะ”

“โอเค” หญิงสาวพยักหน้า เธอเองก็พอจะเรียนรู้เร็วอยู่บ้าง เพราะก่อนหน้านี้วันวิวาห์เคยแสดงเป็นทั้งหมอและพยาบาล หญิงสาวเลยเรียนคอร์สพิเศษเอาไว้ เพราะเวลาเข้าฉากจะได้ดูคล่องแคล่วสมกับบทบาทที่ได้รับ “แล้วนอกจากฉันต้องช่วยคุณทำแผล ล้างแผล ส่งพวกอุปกรณ์อะไรพวกนี้ให้ ยังต้องช่วยอะไรคุณอีกมั้ย”

“คุณเคยใช้เครื่องวัดความดันมาก่อนรึเปล่า”

“เคยครั้งเดียว แต่ถ้าสอนอีกสักรอบสองรอบก็น่าจะทำได้อยู่แหละ”

“งั้นผมจะสอนก่อน” ธยุตบอกก่อนจะส่งยิ้มให้ทอปัด “งั้นเชิญพี่ลองเป็นคนไข้คนแรกเลยครับ”

“พะ..พี่เหรอคะ” ทอปัดแทบสำลักน้ำลายตัวเอง เธอเป็นโรคไม่ถูกกับหมอกับโรงพยาบาลมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว แต่ตอนนี้เธอกลับต้องเป็นคนไข้จำลองเพื่อให้วันวิวาห์ได้เรียนรู้การใช้เครื่องวัดความดันเสียอย่างนั้น

“อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิคะ ฟรานหัวดีจะตายไปพี่ปัดก็รู้นี่ เรียนแค่ครั้งเดียวก็พอจะทำได้อยู่หรอก” นางเอกสาวพูดปลอบใจ จนท้ายที่สุดทอปัดก็ยอมเป็นคนไข้จำลองให้

จากนั้นธยุตก็สอนและสาธิตการใช้เครื่องวัดความดันอัตโนมัติซึ่งไม่มีอะไรยุ่งยากเลย

“คุณเอาส่วนนี้สอดแขนคนไข้นะ รัดให้แน่นพอดี แล้วกดปุ่มสตาร์ท” หมอหนุ่มอธิบายด้วยการหยิบปลอกแขนที่มีสายเชื่อมเข้ากับตัวเครื่องสอดเข้าไปที่แขนซ้ายของทอปัด แล้วกดปุ่ม จากนั้นเครื่องก็ทำงานของมันเอง “พอเครื่องหยุด คุณดูตัวเลขที่แสดงขึ้นบนหน้าจอ ความดันปกติของคนเราอยู่ที่ 120 / 80 ถ้าเกินจากนี้ก็ถือว่าความดันสูง ต่ำจากนี้ก็ความดันต่ำ ส่วนรูปหัวใจนี่บอกอัตราการเต้นของหัวใจต่อนาที จำได้ใช่มั้ย”

“อือ จำได้”

“แล้วของพี่ปัดคุณคิดว่าพี่ปัดปกติมั้ย”

“130 / 90 ” หญิงสาวทำหน้าครุ่นคิดหน่อยนึง “ปกติแหละมั้ง เมื่อกี้พี่ปัดเพิ่งเดินมานี่นา หัวใจก็เต้นเร็วสิ เลือดมันก็ต้องสูบฉีดแรงเป็นธรรมดา”

“โอเค ถือว่าคุณฉลาดดี ไหวพริบดีจริง อย่างที่พูด”

“บอกแล้วไงว่าฉันหัวไว” พอถูกชมเข้าหน่อย วันวิวาห์ก็ไหวไหล่ราวกับว่าเรื่องพวกนี้มันไม่ได้ยากสำหรับเธอเลย “แล้ววัดแขนขวาไม่ได้เหรอ”

“ได้นะ แต่ส่วนใหญ่ไม่วัดเพราะค่าความดันมันไม่คงที่ จะใช้แขนซ้ายเป็นหลักมากกว่าเพราะแขนซ้ายเชื่อมกับหัวใจคนเราโดยตรง เป็นตำแหน่งที่อยู่ใกล้หัวใจมากที่สุดด้วย”

วันวิวาห์พยักหน้ารับรู้หงึกหงัก ขณะที่หมอหนุ่มส่งเครื่องวัดความดันให้เธอ

“เมื่อกี้ผมทำให้ดูแล้ว คราวนี้ตาคุณ”

พอถึงคราววันวิวาห์ที่จะต้องลองลงมือทำจริงๆ ทอปัดก็ทำหน้าเหมือนไม่มั่นใจขึ้นมา จนธยุตต้องกลั้นขำ

“พี่ปัดไม่ต้องกลัวหรอกครับ พี่ปัดวัดไปแล้ว ทำซ้ำเลยไม่ได้”

“เหรอคะ” ถึงจะยิ้มแหย แต่ผู้จัดการสาวก็โล่งใจอย่างบอกไม่ถูก

“อ้าว ถ้าไม่ให้ลองกับพี่ปัดแล้วจะให้ฉันลองกับใครล่ะ?”

“ก็ผมนี่ไง”

“ถ้าคุณเจ็บห้ามว่าฉันนะ” วันวิวาห์รีบปกป้องตัวเอง

“จะว่าได้ยังไง ในเมื่อเครื่องมันคำนวณของมันเอง ไม่ใช่ฝีมือคุณสักหน่อย”

พอธยุตให้สัญญา วันวิวาห์ก็เริ่มลงมือเอาปลอกแขนสอดเข้าไปในแขนของหมอ ซึ่งธยุตพับแขนเชิ้ตตัวเองให้สูงเหนือข้อพับเอาไว้แล้ว แต่พอนางเอกสาวเริ่มติดแถบตีนตุ๊กแก หมอหนุ่มก็ถึงกับส่ายหน้า

“คุณต้องติดให้แน่นกว่านี้หน่อย แบบนี้มันหลวมไป แล้วสายที่เชื่อมกับตัวเครื่อง ก็ดูให้ตรงกับชีพจรด้วย ไหนว่าหัวไวไง”

“คุณสัญญาแล้วนี่ว่าจะไม่ว่าฉัน” ถึงปากจะบ่นพึมพำไปด้วย แต่วันวิวาห์ก็ยอมแกะออกแล้วขยับให้สายที่เชื่อมกับเครื่องตรงกับชีพจรของธยุต เธอคลำหาชีพจรของเขาด้วยการใช้นิ้วชี้กับนิ้วกลางกดลงไปที่ข้อพับ “ตรงนี้เหรอ มันเต้นตุบๆ น่ะ ใช่มั้ย”

“ใช่ ตรงนั้นแหละ”

“ฉันรัดแน่นเท่านี้พอมั้ย”

“โอเค ประมาณนี้เลย ถ้าเป็นคนสูงอายุรัดหลวมกว่านี้หน่อยนะ เพราะเดี๋ยวตอนเครื่องบีบตัวน่ะ คุณตาคุณยายอาจจะเจ็บได้ พวกท่านแก่แล้ว ไม่เหมือนเรา อีกอย่างเส้นเลือดคนแก่ก็ค่อนข้างเปราะมากด้วย”

ระหว่างที่ธยุตกำลังสอนวันวิวาห์อย่างเข้มงวด และนางเอกสาวเองก็กำลังตั้งใจเรียนรู้นั้น ทอปัดก็ทำการเก็บทั้งภาพ และอัดวีดีโอเอาไว้เผื่อเอาไปลง Instagram อย่างน้อยมันก็เป็นอีกหนึ่งกิจกรรมดีๆ ที่วันวิวาห์ตั้งใจเรียนรู้เพื่อช่วยเหลือคนอื่น และภาพลักษณ์นางเอกของวันวิวาห์คงจะยิ่งได้เรตติ้งจากแฟนคลับ รวมถึงคนอื่นๆ เพิ่มมากขึ้นไปด้วยอย่างแน่นอน

“หมอมั่นใจนะคะว่าฟรานจะเป็นผู้ช่วยได้จริงๆ ไม่ใช่ไปเป็นตัวป่วนให้หมอปวดหัวเล่น” ผู้จัดการสาวเอ่ยถามธยุต ด้วยสีหน้ากังวลใจ

วินาทีนี้ คงมีแต่ทอปัดนั่นแหละที่รู้สึกไม่มั่นใจเด็กของตัวเองเลย

ตอนนี้ทั้งธยุตและวันวิวาห์ทำความเข้าใจกันตรงกันแล้ว และธยุตเองก็ดูมั่นใจว่าวันวิวาห์จะไม่ทำงานเขาล่ม ถึงได้เตรียมของ พร้อมจะออกไปตรวจคนแก่ตามบ้านแบบนี้

“พอไหวนะครับ ถึงคุณฟรานจะชอบพูดจาจิกกัดผมไปบ้างก็ตาม แต่ผมไม่ถือสาหรอก”

“ปกติแล้วฟรานไม่เคยทำตัวไม่น่ารักแบบนี้เลยนะคะ” ยิ่งพูดทอปัดก็ยิ่งคิดสงสัย “หมอทำอะไรให้ฟรานไม่พอใจหรือเปล่า”

“ไม่นี่ครับ”

“เคยเจอกันมาก่อนหรือเปล่าคะ?”

“วันนึงผมเจอคนเยอะมากนะครับ จำไม่ได้หรอก”

ธยุตพูดด้วยท่าทางปกติมาก จนทอปัดนึกสงสัยในใจว่านี่เขาไม่รู้มาก่อนหรือ ‘แกล้งทำเป็นไม่รู้’ กันแน่ว่าวันวิวาห์เป็นคนดัง เป็นนางเอกแถวหน้าที่มีคนรู้จักมากมาย การที่หมอหนุ่มทำเหมือนไม่รู้เรื่องอะไรแบบนี้คงไม่ใช่เพราะต้องการเรียกร้องความสนใจจากเด็กของเธอหรอกใช่มั้ย

แต่ท่าทางของธยุตก็ดูไม่ใช่คนแบบนั้นเลย

“งั้นพี่ฝากฟรานด้วยนะคะหมอ รายนี้ถึงจะดื้อดึงไปหน่อย แต่ถ้าพูดด้วยเหตุผลดีๆ ก็ฟังกันแน่นอนค่ะ”

“ครับ”

ธยุตรับปากผู้จัดการสาว จากนั้นก็ออกไปทำหน้าที่ของตัวเองกับวันวิวาห์

“คุณน่าจะเอารถยนต์มา” วันวิวาห์บ่นอุบเมื่อธยุตพาเธอขึ้นรถมอเตอร์ไซด์ที่มีการต่อพ่วงข้าง เหมือนรถที่แมนสรวงขับพาเธอกับทอปัดมายังโรงเรียนไม่มีผิด

“ผมฝากกุญแจรถเอาไว้กับพี่ปัดแล้ว เผื่อมีอะไรพี่ปัดจะได้ใช้รถ” ชายหนุ่มบอกขณะบิดมอเตอร์ไซด์คันเก่า แต่เครื่องยังแรงเหมือนใหม่เข้าสู่หมู่บ้าน “อีกอย่างรถนี้ก็ดีออกนะ ทนทานทุกสภาพถนน จุของได้เยอะไม่แพ้รถยนต์ อีกอย่างที่นั่งกว้างมาก รับรอง..ไม่พาคุณร่วงกลางทางแน่นอน”

ชายหนุ่มหันไปมองสีหน้าบูดบึ้งของวันวิวาห์ ซึ่งหญิงสาวไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่ อีกฝ่ายคงจะเอียนกับการใช้ชีวิตติดดินแย่แล้วล่ะมั้ง แต่มันก็ช่วยไม่ได้นี่นา ในเมื่อถนนยังซ่อมไม่เสร็จ ลูกคุณหนูอย่างวันวิวาห์ก็คงต้องทนอยู่ในสภาพนี้ไปอีกนาน

แต่เชื่อเถอะว่าหลังจากนี้ มุมมองของหญิงสาวจะเปลี่ยนไป

ธยุตพาวันวิวาห์เข้ามาที่หมู่บ้าน จอดรถเอาไว้หน้าบ้านของผู้ใหญ่บ้าน ก่อนจะแบ่งกันถือกล่องเครื่องมือ กล่องยาเดินเข้าไปสำรวจที่บ้านทีละหลัง ซึ่งจะว่าไปแค่บ้านหลังแรก...วันวิวาห์ก็เจองานหนักเข้าให้แล้ว

หญิงสาวเป็นลูกมือคอยส่งอุปกรณ์ให้ธยุตก็จริง แต่สภาพแผลกดทับก็ไม่ได้น่าดูเท่าไหร่เลย วันวิวาห์ทั้งพะอืดพะอม ไหนจะกลิ่นเหม็นคลุ้งที่ลอยออกมาเตะจมูกนั่นอีก

ทว่าถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่สามารถวิ่งออกนอกบ้านได้ เนื่องจากพอได้เห็นแววตาเศร้าโศกของลูกหลานที่คอยดูแล เธอก็ทำตัวเหยาะแหยะไม่ลง

แต่พอบ้านหลังถัดๆ มาก็ไม่ได้เจอเคสยากอะไรอีก ส่วนใหญ่เป็นการตรวจสุขภาพทั่วไป บางบ้านก็มีคนปวดหัวตัวร้อน ป่วยเป็นโรคธรรมดาสามัญ ธยุตทำเพียงตรวจแล้วให้ยาทาน มีแผลอุบัติเหตุให้รักษาบ้างเล็กน้อย แต่ก็อยู่ในสภาพที่วันวิวาห์พอทำใจไหว

และเพราะหมู่บ้านที่นี่เป็นหมู่บ้านเล็กๆ เลยไม่ได้ยืดเยื้ออย่างที่หญิงสาวคิดเอาไว้ ซึ่งเหมือนว่าทางหมอเองจะเน้นดูแลผู้สูงอายุกับเด็กๆ เป็นหลักเสียมากกว่า

การทำงานด้วยกันวันแรกผ่านไปด้วยดี แม้จะมีตีกันบ้าง แต่วันวิวาห์ก็ทำหน้าที่ของตัวเองอย่างเต็มที่ และไม่มีบ่นให้ระคายหูสักคำเลย

อึดกว่าที่คิดแฮะ

ธยุตเห็นว่าหญิงสาวคงล้ามากแล้ว เพราะไหนจะช่วยเขาทำแผล ไหนจะต้องเดินไปมาแล้วแบกกล่องอุปกรณ์อีก เธอเป็นคนที่เขาประเมินด้วยตาเปล่าว่าคงไม่เคยทำงานหนักอย่างนี้ แต่ดันต้องมาเจอเรื่องที่หนักหนาพอควร แค่ทนกับเคสยากของวันนี้ได้ก็ถือว่าเก่งมากแล้วจริงๆ

ดังนั้นชายหนุ่มจึงขับรถมายังเนินเขา ซึ่งเป็นทุ่งหญ้ากว้าง มีลมพัดเย็นสบาย จะว่าเป็นจุดชมวิวของที่นี่ก็ได้ เพราะเห็นวิวได้รอบด้าน 360 องศา และเป็นมุมที่สวยที่สุด

“โห หมอรู้จักมุมสวยๆ ของที่นี่ด้วยเหรอ นึกว่าตั้งหน้าตั้งตามาทำงานอย่างเดียวซะอีก”

“ชาวบ้านบอกมาน่ะ เวลาทำงานแล้วเหนื่อยก็จะมานั่งพักที่นี่” ธยุตบอกพร้อมกับเดินนำหน้าไปนั่งบนเนินที่สูงนูนขึ้นมา ที่นี่สวยและสงบราวกับฉากในนิยาย “วันนี้คุณช่วยผมทำงานเต็มที่ คงเหนื่อยมากแหละ เลยพามาดูวิวตอบแทน”

พอเห็นความสวยงามที่ธรรมชาติสร้างขึ้น วันวิวาห์ก็อดที่จะถ่ายภาพเก็บไว้ไม่ได้ แต่พอถ่ายรูป ถ่ายวีดีโอจนหนำใจแล้ว หญิงสาวก็เดินมานั่งข้างธยุต

“ที่นี่สวยจริงๆ นั่นแหละ ถ้าได้กลับโรงแรมตั้งแต่แรกฉันคงไม่ได้เห็นอะไรแบบนี้หรอก”

“เห็นแม้กระทั่งว่าชาวบ้านกำลังซ่อมถนนด้วยนะ” ธยุตชี้ให้วันวิวาห์ดู ด้านล่างไม่ไกลนัก ชาวบ้านกำลังช่วยกันลากกิ่งไม้ ใบไม้ออกจากถนน ส่วนหนึ่งก็ทำการซ่อมแซม “พรุ่งนี้เราคงต้องช่วยเขาอีกเยอะแหละ ว่าแต่คุณไหวแน่นะ”

“บอกตามตรง ทีแรกฉันแทบจะสำรอกออกมาด้วยซ้ำ ตอนที่ช่วยคุณทำแผลกดทับคุณตาคนนั้นน่ะ” แค่พูดหญิงสาวก็รีบหอบเอาอากาศดีๆ เข้าปอดรัวๆ เหมือนอยากกักตุนไว้ใช้ เพราะสมองเธอยังจำทั้งภาพที่เต็มไปด้วยเลือดและหนองได้ชัดเจน รวมถึงกลิ่นเหม็นคลุ้งยังคงลอยขึ้นมาทุกครั้งที่นึกถึง

วันวิวาห์เข้าใจแล้วว่าอาชีพที่ต้องดูแลคนป่วยนั้น ต้องใช้ความอดทนสูงแค่ไหน ต้องเสียสละมากแค่ไหน และที่สำคัญทั้งร่างกายและจิตใจต้องแข็งแรงมากด้วย ไม่อย่างนั้นได้ประสาทกินแน่

“เห็นแล้วล่ะ หน้าคุณซีดมากเลย” ธยุตพูดปนขำ แต่จะว่าไปแล้วการที่วันวิวาห์อดทนไม่วิ่งหนีออกไปก่อนก็ถือว่าหญิงสาวจิตแข็งมากแล้วจริงๆ “แต่คุณก็น่าจะพูดออกมาสิว่าไม่ไหว ผมก็คงไม่ปล่อยให้คุณต้องทนเห็นสภาพนั้นหรอก”

“ไม่ใช่ว่าฉันอยากทำเพื่อจะสร้างภาพอะไรหรอกนะ” หญิงสาวถอนหายใจ “แต่ฉันสงสารลูกหลานที่ดูแลคุณตาน่ะ คนป่วยเองก็คงไม่อยากตกอยู่ในสภาพนี้นักหรอก คนดูแลก็เหนื่อย แค่เรามาช่วยแบ่งเบา แค่ได้เห็นว่าญาติเขาดูดีใจมาที่เรามาดูแล ฉันก็มีกำลังใจขึ้นมาเลย”

ธยุตแค่พยักหน้ารับฟัง แต่ใบหน้าหล่อเหลาก็เปื้อนไปด้วยรอยยิ้มอย่างจริงใจ แววตาก็แสดงออกว่าเขาชื่นชมอีกฝ่ายอย่างไม่ปิดบังว่าเธอทั้งเก่งและยังจิตใจดีอีกต่างหาก

“จริงสิ เราเคยเจอกันมาก่อนมั้ย?”

ในระหว่างที่ทั้งคู่เงียบและเอาแต่ชมวิวทิวทัศน์รอบตัว นั่งให้สายลมพัดผ่านหอบความความเมื่อยล้าไปจากร่างกายอยู่นั้น ธยุตก็พูดขึ้นทำลายความเงียบ พลางมองใบหน้าสวยหวานของคนข้างๆ แต่คำถามนั้นกลับทำให้คนที่เอนตัวตามสบาย กระเด้งขึ้นมานั่งหลังตรงทื่อแทบจะทันที

“ทำไมถึงถามแบบนั้นล่ะ?” วันวิวาห์จ้องหน้าหมอหนุ่มตาปริบๆ ด้วยความอยากรู้

“ก็วันนี้ทั้งวัน คุณเอาแต่ลอบมองผมตลอดเวลานี่นา” ชายหนุ่มบอกก่อนจะหรี่ตาลงข้างนึงเหมือนต้องการจะจับผิด “คิดว่าผมไม่เห็นหรือไงว่าคุณมองผมแทบไม่คลาดสายตา”

“ชิส์”

“ก็หรือไม่จริง คุณทำหน้าเหมือนมีอะไรอยากจะถาม แต่ก็ไม่ถามสักที” ทุกอย่างที่ธยุตพูดเป็นความจริง ซึ่งวันวิวาห์เองก็ไม่ได้ออกปากปฏิเสธแต่อย่างใด “มีอะไรพูดกับผมตรงๆ ได้นะ”

“ใช่ เราเคยเจอกันมาก่อน” หญิงสาวมองสบตาอีกฝ่ายกลับไป แต่กว่าหมอหนุ่มจะรู้ตัวก็ทำเอาเธอหมั่นไส้จนเผลอพูดจาจิกกัดใส่เขาไปหลายทีแล้ว

วันวิวาห์อดรู้สึกหมั่นไส้เขาไม่ไหวจริงๆ ด้วยปกติแล้วเธอมีรูปลักษณ์ที่โดดเด่น ใครเห็นก็มีอันต้องสะดุดตาเวลาพบเจอกัน แต่กับธยุตนั้น ความสวยของเธอคงไม่สะดุดใจเขาเลย

อ๋อ...ลืมไป คุณหมอมีลูกมีเมียแล้ว

และด้วยเหตุนี้ วันวิวาห์ถึงได้หมั่นไส้หมอหนุ่มอย่างไม่คิดจะรักษาภาพลักษณ์ตัวเองสักนิด ถึงเขาจะมีคนรักอยู่แล้วก็ตาม แต่อย่างน้อยก็ควรตื่นเต้นที่ได้เจอคนดังอย่างสิ นี่วันวิวาห์เชียวนะ ใช่ว่าทุกคนจะมีโอกาสได้ใกล้ชิดเธอแบบนี้เสียเมื่อไหร่กัน

และไม่พูดเปล่า! แต่หญิงสาวยังลืมตัว เอื้อมมือคว้าใบหน้าหล่อเหลาของหมอหนุ่มเอาไว้ ก่อนจะจับให้หน้าของธยุตเขยิบเข้ามาใกล้กัน

“คุณไม่คุ้นหน้าฉันบ้างเลยหรือไง” น้ำเสียงที่ถามออกไปค่อนข้างขุ่นมัวและเจือไปด้วยอารมณ์ไม่พอใจแฝงอยู่หน่อยๆ

“ไม่..”

วันวิวาห์รู้ดีว่าธยุตไม่ได้แกล้งมึนเพื่อเรียกร้องความสนใจจากเธอ เพราะสีหน้าของเขานั้นว่างเปล่าไร้คำตอบ ส่วนแววตาซื่อตรงนั่นมันบอกเธอได้อย่างดีว่าเขาจำเธอไม่ได้อย่างที่พูดจริงๆ

ให้ตายเถอะ คนอะไรทำตัวได้น่าหงุดหงิดชะมัด!

“คุณมองหน้าฉันดีๆ สิ” คราวนี้หญิงสาวเป็นฝ่ายยื่นหน้าตัวเองให้เขยิบเข้าไปใกล้อีกฝ่ายมากขึ้น “บอกซิว่าคุ้นบ้างมั้ย?”

“เราเจอกันที่ไหนเหรอ โรงพยาบาลใช่มั้ย”

คำพูดนั้นทำให้วันวิวาห์พอยิ้มออกบ้าง แต่ประโยคถัดมานางเอกสาวก็กลับไปหน้าตูมตามเดิม

“คุณเป็นญาติคนไข้เหรอ? ญาติคุณเป็นอะไร? รักษากับผมหรือเปล่า?”

“ไม่ใช่ย่ะ! ฉันเป็นคนดัง ดังมากๆ เลยด้วย” ยิ่งพูดวันวิวาห์ก็ยิ่งโมโห “ดังจนถึงขนาดที่ว่าคนอย่างคุณไม่มีทางเข้าถึงตัวฉันแน่นอน ถ้าเราไม่เจอกันบนเขาในที่ลำบากลำบนแบบนี้น่ะ”

“อ๋อ คุณเป็นภริยานายกฯ สินะ..”

“คุณนี่!”

นางเอกสาวอยากยกมือกุมขมับตัวเองใจจะขาด แต่เอาเข้าจริงเธอก็มือไวผลักหน้าเขาออกไปเต็มแรง พร้อมกับฟาดฝ่ามือลงบนแขนธยุตไปหนึ่งทีด้วยความโมโหจัด เพราะคำตอบของเขามันจงใจยียวนกวนเธอเห็นๆ

“ฉันก็ไม่ดังถึงขนาดเป็นเมียผู้นำประเทศมั้ยเล่า!”

“ก็ถ้าเจอกันที่โรงพยาบาล ผมจำไม่ได้หรอก ต่อให้เป็นญาติคนไข้ก็เหอะนะ คุณรู้มั้ยวันๆ นึงผมเจอคนเท่าไหร่ ไหนจะเพื่อนร่วมงานเอย คนไข้เอย แล้วต้องคุยกับญาติคนไข้ตั้งกี่ครอบครัว เจอกันจนมึนไปหมด” ธยุตยอกย้อนจนคนฟังได้แต่อ้าปากพงาบๆ

“ฉันบอกว่าฉันเป็นคนดัง คุณก็คิดสิว่าคนดังมีอาชีพไหนบ้าง”

“คนในทีวีสินะ” หมอหนุ่มบอกพร้อมถอนหายใจดังๆ จงใจให้วันวิวาห์ได้ยิน “เห้อ...แต่ขอโทษที ผมไม่ดูทีวีมานานแล้ว”

“เห้อ..” คราวนี้คนที่ภูมิใจในตัวเองนักหนาว่าเป็นคนมีชื่อเสียงถึงกับคอตก “แล้วคุณคิดว่าหน้าอย่างฉันเนี่ย ควรเป็นอะไร?”

นางเอกสาวยังไม่หมดความพยายาม ไหนๆ ตอนนี้เธอก็ไม่มีอะไรทำอยู่แล้ว ก็ถือว่านี่เป็นการ ‘แนะนำตัวเอง’ อย่างเป็นทางการก็แล้วกัน

“อืม หน้าตาก็ดี”

“สวยเลยแหละ สวยมาก”

“โหวคุณ ความมั่นใจเกินร้อยไปหน่อยนะ”

“ก็เรื่องจริงนี่” วันวิวาห์ยักไหล่ “ความสวยประมาณนี้ คุณคิดว่าฉันทำงานอะไรเอ่ย?”

“นักข่าวมั้ง พูดเก่งซะเหลือเกิน” ธยุตตอบพลางแซะ “เอ๊ะ..หรือว่าแม่ค้าออนไลน์”

“ไม่ใช่ๆๆๆ ฉันเป็นนักแสดง นางเอกแถวหน้าของวงการ” วันวิวาห์ไม่รอให้เขาเดาคำตอบสุ่มสี่สุ่มห้าอีกต่อไป อีกอย่างเธอหมดความอดทนจนต้องเป็นฝ่ายเฉลยคำตอบเสียเอง

ทว่าแม้จะเป็นการเปิดตัวอย่างยิ่งใหญ่ แต่สีหน้าของธยุตนั้นกลับไม่ได้ตื่นเต้นไปกับนางเอกสาวเลย

“อ๋อเหรอ”

“นี่ฉันอุตส่าห์เปิดตัวอย่างภาคภูมิใจเชียวนะ แต่ดูคุณทำหน้าเข้าสิ...เหมือนมันเป็นเรื่องธรรมดาสามัญซะอย่างนั้น”

“บอกแล้วไงว่าผมไม่ดูทีวี ผมไม่สนใจหรอก”

คำตอบของคุณหมอหนุ่มทำให้วันวิวาห์อยากจะลาออกจากวงการบันเทิงเสียเดี๋ยวนี้ด้วยซ้ำ

เขาทำให้เธอเสียเซลฟ์มาก

“อย่างน้อยคุณก็รู้เอาไว้ด้วยว่าตอนนี้คุณมีเพื่อนเป็นคนดังแล้ว” วันวิวาห์สะบัดทั้งหน้าทั้งเสียใส่อีกฝ่าย

“คนดังอย่างคุณช่วยอะไรผมไม่ได้หรอก แล้วจะบอกให้นะชื่อเสียง หรือแม้กระทั่งความสวยมันก็ไม่ใช่ทุกอย่างของชีวิต”

“แหม พูดเหมือนรู้จักโลกดีเหลือเกิน”

“แล้วคุณคิดว่าผมรู้จักโลกดีกว่าคุณมั้ยล่ะ” ธยุตมองประเมินอีกฝ่าย เชื่อว่าวันวิวาห์คงอายุน้อยกว่าเขาอย่างแน่นอน “คุณคิดว่าชื่อเสียงคือทุกอย่างหรือเปล่า ดูอย่างที่เราไม่ตรวจคุณตาคุณยายตามบ้านสิ เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ต้องการเงินทองของมีค่าหรอก เขาขาดแคลน แต่ก็มีความสุข ส่วนคนในบ้านก็คงอยากขอให้พวกท่านแข็งแรง หายป่วยมากกว่า”

ที่หมอหนุ่มพูดมาก็ไม่ผิด วันวิวาห์ย้อนมองดูตัวเอง ตอนนี้เธอไม่ได้ต้องการอะไรแล้วนอกจากความสุขที่ตนสูญเสียไป เธอเสียศักดิ์ศรี เสียหน้า เสียใจ ต่อให้คนอื่นมองว่าเธอดีพร้อมยังไง ก็คงมีแต่เธอเท่านั้นที่รู้ว่าเรื่องจริง...ชีวิตของนางเอกสาวแนวหน้าของประเทศไม่ได้สมบูรณ์แบบเลย

แต่จะว่าไปแล้วตั้งแต่มาถึงที่นี่ วันวิวาห์ก็แทบลืมเรื่องของคเณศกับวรรณิดาไปเลย

“ที่คุณพูดก็ถูก จริงสิ..ฉันคิดว่ากลับไปจะเอาเรื่องโรงเรียนไปเสนอพ่อดูหน่อย โรงเรียนน่าจะปรับปรุงให้กว้างกว่านี้ ฉันอยากทำห้องน้ำแล้วก็โรงอาหาร คุณคิดว่ายังไงบ้าง”

“พ่อคุณคงรวยสินะ” ฟังจากคำพูดที่ค่อนข้างมั่นใจว่าตัวเองจะต้องได้เงินกลับมาพัฒนาโรงเรียนตามดั่งใจคิดแล้ว ธยุตเชื่อว่าบ้านของหญิงสาวคงมีฐานะดีไม่น้อย

“พ่อฉันทำธุรกินส่วนตัวน่ะ มีโรงงาน ปกติก็มีทุนช่วยเหลือสังคมอยู่แล้วด้วย” วันวิวาห์ไม่ได้อิบายเรื่องของครอบครัวตัวเองมากเท่าไหร่

“ถ้าคุณตั้งใจดีมันก็ดีแหละ เด็กๆ คงปลื้มใจน่าดู”

จากนั้นทั้งสองคนก็คุยกันเรื่องต่อเติมอาคาร รวมถึงบ้านพักของครูอาสาว่ามีอะไรขาดเหลือตรงไหนบ้าง วันวิวาห์ตั้งใจว่าจะกลับมาที่นี่อีกครั้งอย่างที่พูดจริงๆ ไม่ใช่พูดไปเพราะอยากให้ธยุตมองเธอดีขึ้นจากเดิม

จนกระทั่งพระอาทิตย์ใกล้ตกดินแล้ว ทั้งสองคนก็ชวนกันกลับที่พัก ทว่าพอมาถึงวันวิวาห์ก็เห็นทอปัดกลายเป็นแม่ครัว โชว์ฝีมือทำกับข้าวง่วนอยู่หน้าเตา ขณะที่พราวผกากำลังจัดโต๊ะอาหารเย็นรอ ส่วนอัครพลนั้นก็ปัดกวาดเช็ดถูอยู่ในบริเวณเดียวกัน

“กลับมาแล้วเหรอครับ” อัครพลทักทายเมื่อเห็นทั้งสองคนเพิ่งลงจากรถ พร้อมกับหอบข้าวของเดินเข้ามาในครัว “คุณฟรานเป็นยังไงบ้างครับ ไปช่วยงานคุณหมอสนุกมั้ย”

“เกือบสนุกค่ะ” หญิงสาวทำหน้าตูม ใบหน้าสวยนั้นระคนไปด้วยความเหนื่อยล้า

“อ้าว ทำไมล่ะคะ?” พราวผกามองด้วยความใคร่รู้

“ก็..ฟรานไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อนนี่คะ ก็เลยเก้ๆ กังๆ อีกอย่างมันมีอะไรให้ต้องปลงอีกเยอะเลย”

“งั้นก็มาทานข้าวเถอะ พี่ทำเสร็จพอดีเลย”

พอเห็นสีหน้าเหนื่อยล้าของเด็กในสังกัดตัวเองทอปัดก็อดยิ้มออกมาอย่างเอ็นดูไม่ไหว

“พี่ปัดทำอะไรคะ หอมจัง” วันวิวาห์มองไปยังผู้จัดการสาวของตน ทอปัดเพิ่งปิดเตา แล้วกำลังยกถ้วยที่มีควันลอยขึ้น เอามาวางไว้ตรงกลางโต๊ะ

“ก็มีต้มยำปลากระป๋อง ไข่เจียวเมื่อเช้าก็อุ่นขึ้นมาแล้วก็เจียวเพิ่มอีกหน่อย แล้วก็ผัดผัก”

“โหว กลิ่นต้มยำดีจังเลยค่ะ พราวว่าต้องอร่อยมากแน่ๆ” พราวผกาทำสีหน้าตื่นเต้น ปกติเธอทำอาหารทานกับอัครพลสองคน แต่พอมีคนมาช่วยทำให้บรรยากาศในบ้านพักครึกครื้นขึ้น ก็เลยทำให้เธอรู้สึกเจริญอาหารขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

“งั้นไปล้างมือก่อนเถอะคุณ แล้วมาทานข้าวกัน” ธยุตใช้ศอกสะกิดบอกอีกฝ่าย ซึ่งพอวันวิวาห์กับหมอหนุ่มเดินไปล้างมือ แล้วเข้านั่งประจำที่ของตัวเองแล้ว ทุกคนก็เริ่มลงมือทานมื้อเย็นด้วยกันอย่างเอร็ดอร่อย

ทว่าอีกไม่นานต่อจากนี้ ความสุขของวันวิวาห์ก็หมดลงแล้ว...

...Loading 100 %...

มีการเปลี่ยนชื่อตอนนิดหน่อย เรื่องนี้กลับมาเนื้อหาแน่นอีกแล้ว

ตอนนี้พระนางของเรา อาจเริ่มจากการหมั่นไส้กันไปกันมาก่อน ไม่ลงรอยกันหน่อยๆ กวนกันไปมานิดๆ กลิ่นอายของความน่ารักกระจายอบอวลไปหมด

เน้นบรรยากาศของเรื่อง เน้นสถานที่ อยากให้มีทั้งฉากธรรมชาติตัดสลับกับภาพความวุ่นวายในเมือง ความวุ่นวายในโรงพยาบาล แสดงให้เห็นถึงความแตกต่างและอาชีพของแต่ละคนที่ชัดเจน มีตรงไหนอยากให้ไรท์ปรับปรุงบอกได้เลยนะคะ เพราะทุกเรื่องเราอัพเดตแบบเรียวไทม์เลย^^ ♥

แฟนเพจ 'อสรพิษ' เอาไว้ให้ทุกคนติดตาม

แจ้งข่าวการอัพเดทนิยายที่นี่ เร็วทุกสถานการณ์ ♥