ดินแดนที่ข้ายอมแลกด้วยชีวิตและหัวใจ

ลำดับตอนที่ #4 : ดินแดนซังอา ♥ ตอนที่ 02 เกิดใหม่ใต้สายฝน 110 %

ดินแดนที่ข้า..

ยอมแลกด้วยชีวิตและหัวใจ

Chapter 2

เกิดใหม่ใต้สายฝน

บุตรสาวลับ!

งั้นแสดงว่าร่างนี้ก็คือบุตรสาวลับๆ ของพระมเหสียอนจูงั้นสิ..!

จองมิลยกมือกุมขมับตัวเอง โลกของเธอแทบจะหมุนวนเป็นวงกลมอีกรอบ หญิงสาวก้าวเท้าเซถอยหลังไปก้าวนึง ให้ตายเถอะ! ชีวิตในโลกที่เธอจากมานั้นวุ่นวายจนแทบจะหาความสงบสุขไม่เจออยู่แล้ว

แต่ในโลกที่เธอมาเยือนอยู่ ณ เวลานี้ ดูท่าว่าจะเลวร้ายไม่ต่างกันสักเท่าไหร่ ไม่สิ..อาจเลวร้ายยิ่งกว่าหลายเท่า ตั้งแต่ตอนที่เธอลืมตาขึ้นมาในร่างของหญิงคนนี้...ผู้หญิงที่เป็นบุตรสาวลับๆ ของพระมเหสียอนจู ที่ชื่อ ฮายัง ควรตายและจากไปอย่างสงบสุข ไม่ใช่ฟื้นขึ้นมาบนกองซากศพที่ทับถมกันเป็นภูเขา ราวกับใบไม้ที่ร่วงลงสู่พื้นแล้วทับถมกันเป็นกองพะเนิน

เห้อ จองมิลถอนหายใจออกมาอย่างท้อแท้ใจ อิม ฮายัง อาจตายเพราะโดนคำสั่งขององค์ราชาให้เหล่าทหารลากตัวเธอไปฆ่าทิ้งก็ได้ ซึ่งนั่นก็หมายความว่าเธอที่ฟื้นขึ้นมาเป็นฮายังต้องมีชีวิตอยู่อย่างคนที่จำเป็นต้องหนีตาย ต้องอยู่แบบหลบๆ ซ่อนๆ ราวกับพวกหนูที่ต้องมุดท่อเพื่อเอาชีวิตรอด

แค่คิดถึงความวุ่นวายที่จะตามมาต่อจากนี้ หญิงสาวก็เวียนหัวขึ้นมาอีกรอบ เธอรู้สึกพะอืดพะอม แล้วจู่ๆ แข้งขาก็อ่อนแรงขึ้นมาฉับพลัน ตั้งท่าจวนจะล้ม

แต่ในตอนที่เกือบหงายหลังนั่นเอง มือแข็งแรงของเด็กชายตรงหน้าก็เอื้อมมาช้อนข้างหลังจองมิลเอาไว้ แต่อีกฝ่ายคงออกแรงมากไปหน่อย ทำให้เสียสมดุล จากที่อยากจะช่วยเหลือเลยทำให้ทั้งคู่ล้มลงไปกองกับพื้นพร้อมกัน

จุ๊บ!

แต่สิ่งที่ทำเอาจองมิลตกใจยิ่งกว่าการตื่นขึ้นมาอยู่ในร่างของฮายังก็คือ การที่ริมฝีปากของเด็กหนุ่มที่พยายามจะช่วยเหลือเธอนั้นประกบลงบนริมฝีปากของเธอเข้าอย่างพอดิบพอดีอย่างกับฉากในละคร

ทั้งคู่ค้างอยู่แบบนั้นนานอยู่หลายวินาที แน่นอนว่าดวงตาของเด็กชายที่เพิ่งจะเริ่มแตกหนุ่มก็ดูจะตกใจไม่น้อยไปกว่ากันเลย อีกฝ่ายเบิกตากว้างเท่าที่ตาคนเราจะโตได้ ทว่าพอได้สติเด็กชายผู้นั้นก็รีบพลิกตัวถอยออกแล้วนั่งคุกเข่าก้มหน้าลงอย่างสำนึกผิดอยู่ข้างๆ เธอ

จูบแรกในชีวิตนายเลยสินะ...

จองมิลมองเด็กชายที่นั่งทำหน้าซีดเผือดเหมือนกลัวโดนลงโทษแล้วก็แอบยิ้มเบาๆ เพราะนึกขำ ก่อนจะถอนหายใจออกมา เธอเองก็ตกใจนะกับเหตุการณ์เมื่อครู่ แต่นี่ไม่ใช่จูบแรกในชีวิตหรอก เธอเสียจูบแรกให้ไอเวรแทคูคนเลวไปแล้ว แต่พอเห็นท่าทีไร้เดียงสาของอีกฝ่ายแล้วก็อดที่จะพูดปลอบใจไม่ได้

“เอาเถอะ ฉัน..เอ้ยข้า..ข้าไม่ได้ถือสาอะไรเจ้าหรอก มันเป็นอุบัติเหตุนี่นา”

คำพูดนั้นทำให้เด็กชายเงยหน้า หัวคิ้วขยับเข้าหากันยุ่ง

เอ่อ..คำพูดเธอคงแปลกหูเสียจนอีกฝ่ายไม่เข้าใจสินะ..

“คือ..ไม่เข้าใจใช่ไหม ก็แบบว่าเมื่อกี้นาย..เอ่อ..เจ้าไม่ได้ตั้งใจจะล่วงเกินข้าในฐานะบุรุษนี่ แต่เจ้าตั้งใจช่วยข้าไม่ให้ล้ม ดังนั้นข้าจะไม่ถือสาจูบเมื่อครู่ก็แล้วกัน”

“ขอบคุณขอรับคุณหนู”

“คุณหนูคุณเหนออะไรเล่า..” จองมิลในร่างฮายังปัดมือกลางอากาศโบกไปมา ขืนอีกฝ่ายยังทำท่าเคารพกันแบบนี้ จะทำให้คนที่บังเอิญผ่านมาเจอเข้ายิ่งรู้ด้วยว่าเธอคือใคร แบบนั้นมันอันตราย เธอไม่อยากวิ่งหนีตายแบบหัวซุกหัวซุนหรอก “ข้าบอกแล้วไงว่าข้าจำอะไรไม่ได้เลย จำไม่ได้สักอย่าง อย่าเรียกข้าว่าคุณหนูเลยนะ ข้าว่าเราสองคนเพิ่งเจอกัน..เอ่อ..แล้วเจ้าเองก็ดูท่าจะเป็นคนดีไม่น้อย เอางี้ดีไหม..เรามาตั้งชื่อกันใหม่เถอะ เรื่องที่ผ่านมาก็ลืมๆ มันไปซะ ถือว่าชีวิตก่อนหน้านี้เราสองคนโยนมันทิ้งไปแล้ว”

“ชื่อใหม่..?”

จองมิลพยักหน้า ใบหน้าของเธอปะปนไปด้วยรอยยิ้มอย่างผูกมิตร แววตาเปล่งประกายสดใส

“ใช่ ถือว่าเราสองคนเกิดใหม่ก็แล้วกัน โลกที่มีข้าต่อจากนี้มันต้องดีแน่ เหมือนที่ข้ามีเจ้า เอาล่ะ..ข้าตัดสินใจแล้ว ข้าจะยกให้เจ้าเป็นพี่ชายของข้า”

“พี่ชาย?” เด็กตรงหน้าทำตาโตตกใจ “ใช่ พี่ชาย งั้นพี่ชื่อว่า ซน ซอลยอล แล้วกัน ส่วนข้า..พี่เรียกข้าว่า ซน ยอจู” อย่างน้อยจองมิลก็อยากใช้นามสกุลเดิมของตัวเอง นามสกุลในโลกที่เธอจากมา จะได้ไม่ลืมว่าตัวเองมาจากไหนและเป็นใครมาก่อน

“แต่ข้าไม่ได้ชื่อ ซอลยอล และไม่ได้ตระกูล ซน ข้าชื่อ...” เด็กชายตรงหน้ารีบบอก ทว่าจองมิลในร่างของฮายังก็รีบเอามือปิดปากอีกฝ่ายไว้

“ชื่อของเจ้า ข้าไม่อยากรู้ เจ้าไม่ต้องบอกข้า ทั้งชื่อ ทั้งความหลัง เราสองคนมีกันแค่นี้ แค่สองพี่น้อง นับแต่นี้ต่อไปเราคือพี่น้องกัน”

เด็กชายตรงหน้าได้แต่พยักหน้าหงึกหงักรับอย่างช้าๆ ไม่รู้ว่าเต็มใจมากน้อยแค่ไหน..แต่จองมิลก็มัดมือชกไปแล้ว เพราะอย่างน้อยเธอควรมีคนที่พึ่งพาและไว้ใจได้ เธอไม่รู้ว่าควรจะผูกมิตรแบบไหน แต่การดึงอีกฝ่ายเป็นพวกด้วย การสัญญาเป็นพี่น้องกันต่อจากนี้ไป ก็น่าจะทำให้เธอปลอดภัยได้สักระยะนึง

แต่ท่ามกลางเสียย่ำเดินของทั้งสองที่พยายามหาทางออกจากป่านั้น เสียงท้องที่ร้องดังประท้วงเพราะความหิวโหยของยอจู(จองมิล)ก็ดังขึ้น

ตอนนี้คนที่เลื่อนขั้นมาเป็นพี่ชายถึงกับยกมือขึ้นกระแอมเบาๆ แต่เท่าที่ยอจู(จองมิล)เห็น คือซอลยอลกำลังหัวเราะเสียงท้องร้องของเธอ

“เดินแบบนี้เมื่อไหร่จะหาทางออกจากป่าเจอล่ะ เราโดนลากมาฆ่าไกลขนาดนี้เลยหรือไง ข้าว่าอย่างน้อยเราน่าจะหาแหล่งน้ำ พวกน้ำตก ลำธารก็ยังดี” ยอจู(จองมิล)โอดโอย

“นั่นสิ ข้าก็ชักจะหิวแล้วเหมือนกัน” ซอลยอลเดินนำหน้าเธอ แต่ยอจูนั้นสังเกตเห็นอะไรบางอย่างขึ้นมา

ท่าทางแบบนี้ มันอะไรกันน่ะ..

คนที่ได้รับตำแหน่งให้เป็นพี่ชายเปลี่ยนไปทันตาเห็น ซอลยอล ไม่สิ...ไอเด็กบ้านี่ จากท่าทีที่ดูหงอหงอย ตอนนี้กลับเดินหลังตรง อกผายไหล่ผึ่ง หน้าเชิด ดูเป็นบุรุษเพศขึ้นมาเต็มตัวเสียอย่างนั้น

“อะไร เมื่อกี้ยังทำท่าเหมือนกลัวข้าจะทำโทษอยู่เลย”

“ก็ตอนนี้ข้าเกิดใหม่แล้วไง ข้าเป็นพี่ชายของเจ้า ก็ต้องปกป้องน้องสาวของข้าสิ” ซอลยอลหันมายิ้ม “เดินตามข้ามาเถอะ ลำธารคงอยู่ไม่ไกลจากนี้เท่าไหร่นัก ข้าได้ยินเสียงน้ำไหลแว่วๆ มาจากทางโน้น”

ยอจู(จองมิล)ยิ้มดีใจ แต่ก่อนที่เธอจะก้าวเท้าตามก็นึกขึ้นได้ว่าในหอบผ้านั้นมีของที่เธอซื้อเอาไว้จากซุปเปอร์มาเก็ตข้ามภพตามมาด้วย โชคดีที่อย่างน้อยก็มีน้ำเปล่าและขนม น่าจะพอใช้รองท้องก่อนจะเดินไปถึงแหล่งน้ำได้

อย่างน้อยก็ต้องมีแรงสิ สมองกับร่างกายถึงจะมีแรงสัมพันธ์กัน อีกอย่างไม่รู้ว่าข้างหน้าจะเจออะไรอีกบ้าง กินให้มีแรงเอาไว้ก่อนดีกว่า

“เดี๋ยวก่อนนะ..” เธอว่าพลางหยุดเดิน แล้วนั่งยองๆ วางหอบผ้าลงกับพื้นก่อนจะเปิดมันออก จากนั้นก็หยิบขนมปังห่อนึงส่งให้ซอลยอล อีกห่อวางไว้ข้างตัวเช่นเดียวกับขวดน้ำเปล่าที่มีพอดีสองขวด โชคช่วยชัดๆ “นี่น่าจะพอทำให้เราสองคนรอดตายไปมื้อนึง”

“นี่อะไร?” ซอลยอลหยิบทั้งถุงขนมปังและขวดน้ำพลิกไปพลิกมาดูอย่างพินิจ

ของจากโลกอนาคต เอามากินตอนนี้คงไม่ท้องเสียหรอกมั้ง

“ขนมกับน้ำ” ยอจู(จองมิล)เอาถุงขนมในมือของอีกฝ่ายมาแกะออกแล้วเอาขนมปังยัดใส่มือคืนซอลยอลแทน ก่อนที่เธอจะแกะขวดน้ำให้ ให้ตายเถอะ! โลกปัจจุบันผู้ชายต้องเปิดขวดน้ำให้ผู้หญิงนะยะ “กินเจ้านี่ แล้วถ้าฝืดคอก็ดื่มน้ำซะ ถ้ากินไม่หมดก็ปิดแบบนี้ หวังว่าข้าจะไม่ต้องสอนเจ้าดื่มน้ำด้วยหรอกนะ”

แฟนเพจ 'อสรพิษ' เอาไว้ให้ทุกคนติดตาม

แจ้งข่าวการอัพเดทนิยายที่นี่ เร็วทุกสถานการณ์ ♥