คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ในอ้อมแขนคุณ ♥ บทที่ 02 :: วารวารี 50 %
“อิมานิ มะยัง ภันเต ภัตตานิ...”
เสียงพระสวดนำคำถวายอาหาร ขณะที่ผู้ที่อยู่ในงานพนมมือพูดตามพร้อมกัน รอบบ้านที่จัดงานทำบุญประจำปี
ท่ามกลางบรรยากาศที่มีลมทะเลพัดฉุยๆ ความสงบถูกแทรกด้วยเสียงคลื่นกระทบฝั่งเป็นระรอก
ความอิ่มบุญ อิ่มใจ ทำให้ผู้ร่วมงานนั้นมีแต่ความปลาบปลื้มปิติ
บ้านพักตากอากาศและโรงแรมมีการทำบุญบ่อยเสียจนพนักงานชินกันไปหมดแล้ว
ความหวาดกลัวจากเสียงเล่าลือว่าบ้านพักของเจ้านายมีผีนั้น ค่อยๆ ซาลงไปมาก
เช่นเดียวกับดวงวิญญาณที่ทำการ ‘อัตวินิฆาตกรรม’ (ฆ่าตัวตาย) กำลังนั่งฟังพระสวดและสำนึกในบาปที่ตนนั้นได้กระทำลงไปตอนมีชีวิตอยู่
เด่นฤทธิ์ดวงวิญญาณที่เคยระทมตั้งแต่มีชีวิตอยู่จนกระทั่งจากไป
จนความเศร้าหมองแผ่ปกคลุมไปทั่วบ้านหลังงามริมทะเล บัดนี้ ทุกอย่างเริ่มสดใสขึ้น ตั้งแต่หลานๆ
มองเห็นเขาด้วยจิตที่บริสุทธิ์ผุดผ่อง
จากที่เคยคิดถึงพ่อแม่แทบขาดใจ แม้จะยังรักและคิดถึงอยู่ แต่ความโหยหาเหล่านั้นก็จางหายลงไปมาก
เพราะทั้งดุจเดือนผู้เป็นแม่ และพร้อมทรัพย์ผู้เป็นพ่อ มาเยี่ยมมาหาบ่อยครั้ง
ปีนึงโผล่มาให้เห็นหน้าก็หลายหน
ไหนเขาจะยังพอมีพลังบุญที่สามารถแวะไปเยี่ยมหลานๆ
ไกลถึงเชียงใหม่ได้อีก นับว่าโลกหลังความตาย นอกจากจะต้องชดใช้การกระทำที่ตัวเองก่อแล้ว
อย่างอื่นมันก็ง่ายกว่าตอนมีชีวิตอยู่บนโลกมาก
เด่นฤทธิ์และปู่ใหญ่ กับปู่โมกข์ นั่งพนมมืออยู่ไม่ไกล ขณะที่พนักงานโรงแรมบางส่วนช่วยกันเตรียมอาหารพร้อมเลี้ยงพระเพล
แต่ในตอนนั้นเหมือนเด่นฤทธิ์จำเป็นต้องกระพริบตาถี่ๆ
เพราะเห็นอะไรบางอย่างที่ผิดแปลกไป
ไม่จริงน่า...
“เป็นอะไรไปวะเจ้าหนู ซึ้งในรสพระธรรมหรือไง”
ปู่ใหญ่เจ้าที่เจ้าทางที่คอยปกปักษ์โรงแรมหันมาถามคนที่นั่งตรงกลางระหว่างท่านกับปู่โมกข์
เมื่อเห็นว่าเด่นฤทธิ์นั่งอยู่ไม่สุข ขยี้ตาแล้ว ขยี้ตาอีก
“เออ..นั่นสิวะ ข้าเห็นเอ็งนั่งยุกยิกๆ กระพริบตาถี่ๆ มาพักแล้ว” ปู่โมกข์หันมามอง
ก่อนปลอบใจ “พักนี้พ่อกับแม่ก็มาหาบ่อยจะตายไป ยังจะร้องไห้เป็นเด็กอีกหรือไงฮึ”
“เปล่าสักหน่อยปู่” เด่นฤทธิ์ส่ายหัว เขาไม่ได้จะร้องไห้
แต่เมื่อครู่นี้เขาเห็น ‘ด้ายแดง’ ปรากฏขึ้นที่นิ้วนางข้างซ้ายของพี่ชายคนรองต่างหาก
แต่มันเป็นด้ายที่เส้นเล็กและบางมากๆ เลือนรางจนคิดว่าตัวเองตาฝาดไป
แล้วตอนนี้มันก็หายไปแล้วด้วย “แต่เหมือนเห็นอะไรบางอย่าง แวบๆ น่ะ”
“อะไร?” สองปู่เจ้าที่ถามขึ้นพร้อมกัน
“เอาไว้เห็นอีกรอบแล้วจะบอกนะ”
กระทั่งการทำบุญประจำปีเสร็จสิ้นลงไปแล้ว พนักงานพาพระกลับไปส่งที่วัด
ที่เหลือก็มีแต่แขกที่เป็นญาติและคนกันเอง นั่งอยู่ชานบ้านไม้เพื่อทานข้าวกลางวันด้วยกัน
สองแฝดน้อยวัยยังไม่ถึงสามขวบดี พระแพงกับน้องพริกก็วิ่งลงจากชานบ้าน
ไปยังใต้ต้นไม้ด้านหน้า
“น้องแพงจะเล่นกับอาดีนอยู่ตรงนี้นะค้า~” น้องพระแพงชี้ให้คนเป็นย่าดู
ขณะที่แฝดน้องรีบสมทบ
“พริกด้วยค่า~”
“อาดีนของเราอยู่ตรงนั้นหรือไง ไหนชี้ให้ย่าดูอีกทีซิ” ดุจเดือนถาม
จากที่เคยร้องไห้ด้วยความคิดถึงลูกชายคนเล็กสุดหัวใจ บัดนี้คนเป็นแม่ก็เริ่มทำใจได้
“อยู่สิค้า” น้องพริกชี้ที่เดียวกับพี่สาวตัวเอง “อยู่กับปู่โมกข์
ปู่ใหญ่ ตรงเก้าอี้”
สองแฝดเริ่มพูดรู้เรื่องแล้ว เพราะนี่ก็เริ่มจะเข้าโรงเรียนได้ตามเกณฑ์
พูดจาสื่อสารกับผู้ใหญ่ได้ดีในระดับหนึ่งทีเดียว อาจเพราะพระพายมารดาของสองแฝดมีร้านขายของด้วย
หลานสาวสองคนถึงได้พูดเก่งแบบไม่ต้องคอยสอนอะไรมากมายเลย
“ดีนลูก เจ้าดีน แม่ทำของโปรดเราด้วยนะ
ฝีมือแม่ยังอร่อยเหมือนเดิมมั้ย” ดุจเดือนพูดกับลมฟ้า สายตามองไปยังใต้ต้นไม้ซึ่งมีเก้าอี้นั่งเล่นสี่ตัววางเรียงกันอยู่
“นี่ๆ บอกย่าเราซิ ว่าแกงเผ็ดเป็ดย่างอร่อยมาก คุณปู่ฝากชม”
เด่นฤทธิ์คุยกับหลานที่ถือของเล่นเป็นที่ตักทราย ก่อปราสาท อุปกรณ์สำหรับเล่นริมทะเลมาด้วย
“แกงเป็ดคืออะไร น้องแพงไม่รู้จักหรอก”
น้องแพงหันไปถามดุจเดือนด้วยแววตาใสซื่อเพราะไม่เข้าใจในสิ่งที่คนเป็นอาบอกมาสักนิด
ทำเอาปู่โมกข์ ปู่ใหญ่ และเด่นฤทธิ์ยิ้มขำในความน่ารักของหลานๆ ที่โตขึ้นทุกวันๆ
ไปตามๆ กัน “แพงไม่เห็นเป็ดสักตัวเลยนะ”
“เค้าเรียกว่าแกงเผ็ดเป็ดย่างต่างหากล่ะลูก” เด่นฤกษ์ที่เดินเข้ามาสมทบ
เพราะกลัวว่าดุจเดือนจะดูหลานสองคนไม่ไหว เลยสลับกับพระพายมาดูแลลูกๆ ก่อน
“คุณปู่บอกอร่อยมากๆ” น้องพริกยกนิ้วโป้งสองข้างให้อย่างชื่นชม
ทว่าพอได้รับคำชมดุจเดือนก็รีบยกมือประนมตรงกลางอกทันที
“อร่อยหรือเจ้าคะ” คนถูกชมดีใจจนยิ้มร่า ดุจเดือนเข้าใจว่าปู่ที่หลานๆ
ของตนมักพูดถึงนั้นคือท่านเจ้าที่ที่คอยดูแลบ้านช่องและโรงแรม “เอาไว้ดิฉันจะทำใส่บาตรให้บ่อยๆ
นะเจ้าคะ”
“เออๆ ข้าขอบใจเอ็งมาก” ปู่โมกข์บอก
“บอกคุณย่าว่าอาดีนชอบทุกอย่างเลย คุณย่าของเรายังเก่งเหมือนเดิม”
เด่นฤทธิ์บอกหลานทั้งสองคนที่ลงมือเล่นอย่างตั้งอกตั้งใจ
แต่หนูพริกก็หันไปบอกคุณย่าให้
“อาดีนบอกว่าชอบทุกอย่าง”
“ทุกอย่างเยอะๆ” น้องแพงช่วยทำมือประกอบด้วยการอ้าแขนกว้างๆ ทั้งสองข้าง
ทว่าในตอนนั้นเด่นคุณที่ทานข้าวเสร็จก่อนเพื่อน ก็เดินมาหามารดากับพี่ชาย
“พี่พงษ์ไปกินข้าวสิ ผมอิ่มแล้ว เดี๋ยวช่วยดูเจ้าสองแสบให้
ไม่ต้องห่วงหรอก” เด่นคุณตบไหล่พี่ชาย ก่อนจะหันไปบอกแม่ เพราะท่านทานแค่ข้าวเช้าไปนิดหน่อย
แล้วก็มัวแต่ง่วนกับการเข้าครัวทำอาหารถวายพระเพล “แม่ด้วยนะ”
“พงษ์ไปกินก่อนเลยไป แม่อยากอยู่กับเจ้าดีนต่ออีกสักหน่อยน่ะ”
ดุจเดือนพยักหน้าบอกลูกชายคนโต เด่นฤกษ์เลยเดินกลับเข้าไปในบริเวณอาณาเขตบ้าน แล้วไปสมทบกับพระพายที่ตักข้าวเอาไว้ให้เขาแล้ว
“ไอดีนยังอยู่ตรงนี้เหรอ” เด่นคุณกระซิบถามแม่ แต่เด่นฤทธิ์ที่มองอยู่ถึงกับเบ้ปากใส่ด้วยความหมั่นไส้
“อะไรวะ อยู่ด้วยกันทุกวันทุกคืนยังกลัวกันอยู่ได้ ไอพี่บ้าเอ้ย!” เด่นฤทธิ์ตัดพ้อพี่ชายด้วยความน้อยใจ “ใจเล็กเท่าปลาซิวเชียว สู้พี่พงษ์ไม่ได้เลย ไอคุณเห่ย!”
“ทำไมอาคุณต้องกลัวอาดีนด้วยค้า” น้องแพงหันมาถามคนเป็นอาด้วยความอยากรู้
“คุณพ่อพริกนะ คุณพ่อน่ะ...ไม่กลัวอาดีนเลยด้วย” น้องพริกอวดคุณพ่อ
“พ่อเราน่ะ กลัวอะไรซะที่ไหนกัน เผลอๆ
ผียังต้องกลัวคุณพ่อเราด้วยซ้ำไป” เด่นคุณเย้าหลานกลับไป แต่เด็กก็คือเด็กอยู่วันยังค่ำ
พูดอะไรออกไปทั้งสองแฝดก็คงไม่เข้าใจหรอก
“เออเจ้าคุณ เรายังจำหนูปริมได้มั้ย”
ดุจเดือนถามลูกชายคนรองด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่สายตาเต็มไปด้วยความคิดมากมาย ทว่าชื่อที่เพิ่งถูกเอ่ยขึ้นมาในรอบหลายปีนั้น
กลับทำให้คนที่นั่งฟังอยู่ใจกระตุกวูบวาบ
ถึงเด่นฤทธิ์จะตายไปแล้ว แต่ชื่อของ ‘ปรีดิ์รดา’
กลับทำให้ความรู้สึกบางอย่างหวนกลับเข้ามาในหัวใจอีกครั้งหนึ่ง
“ปริม..” เด่นฤทธิ์พึมพำเหมือนตกอยู่ในภวังค์ความคิด
ก่อนจะรีบผุดลุกเข้าไปเกี่ยวแขนแม่พร้อมเขย่าแรงๆ ทว่าดุจเดือนกลับไม่ได้รู้สึกถึงแรงเขย่าของลูกชายเลย
“ใช่ ปริมเพื่อนผมมั้ยแม่ ปริมน่ะ..คนที่แม่ชอบชมว่าน่ารัก เรียบร้อยๆ
เรียนเก่ง ไม่น่าเชื่อเลยว่าจะมาเป็นเพื่อนกับผมได้”
“ปริมเหรอครับ?” เด่นคุณทำท่านึกตาม นั่นเพราะเรื่องมันนานมามากแล้ว
เขาแทบจดจำหน้าตาของปรีดิ์รดาไม่ได้ด้วยซ้ำไป “เพื่อนไอดีน คนที่ติวหนังสือให้ จนไอดีนสอบเข้ามหาลัยฯ
ได้ใช่มั้ยแม่”
“นั่นแหละ...หนูปริมคนนั้น วันก่อนเจอกันที่ห้างสรรพสินค้า เลยได้คุยกันนิดหน่อย”
ดุจเดือนบอก “แต่ก็นะ โตขึ้นเป็นสาวสวยเชียว”
“ทีแรกนึกว่าเป็นแฟนกับไอดีนซะอีก” เด่นคุณบอกขำๆ “แต่จะว่าไป เพื่อนที่ไอดีนคบมาทั้งหมดก็มีปริมนี่แหละ...เวิร์คสุด
ทำให้ไอเด็กไม่เอาไหนอย่างไอดีนสอบติด เจ๋งโคตรเลย”
“เดี๋ยวเหอะ!” ดุจเดือนตีแขนลูกชายคนรองตักเตือน
พร้อมกับทำสายตาดุๆ ที่เด่นคุณเผลอหลุดพูดจาหยาบคายออกมา ทั้งที่หลานๆ
ก็เล่นอยู่ใกล้ๆ
“ตีมันเลยแม่ ไอพี่เวรนี่!” เด่นฤทธิ์เอื้อมมือไปผลักศีรษะพี่ชายแรงๆ
ด้วยความฉุน ยกขาเตะก้นเด่นคุณไปอีกหลายที ที่เด่นคุณว่าตนเองไม่เอาไหน แต่ทุกการกระทำมันก็ว่างเปล่าไปหมด
“ฉันหัวดีมากนะโว้ย แค่หลงผิดไปตามประสาวัยรุ่นเท่านั้นเอง”
“แหม แต่เอ็งดูจะหลงผิดไปนานเหมือนกันนะไอหนุ่ม” ปู่โมกข์หัวเราะร่วนกับท่าทีหัวร้อนของเด่นฤทธิ์
“โธ่ ปู่ก็..อย่าซ้ำเติมกันสิ”
เด่นฤทธิ์ทำหน้าง้ำงอ ก่อนจะเดินกลับมานั่งที่เดิม
“เอาเถอะๆ ใครจะอะไรก็ช่าง ถึงเวลาข้าต้องไปตรวจความเรียบร้อยแล้ว
แยกย้ายก่อนดีกว่า” ปู่ใหญ่ลุกขึ้นจากเก้าอี้ ยืดแขนบิดตัวไปสองสามที
“เออ จริงด้วย เอ็งก็เล่นกับหลานๆ ไปก่อนนะเจ้าหนู” ปู่โมกข์ลุกตาม
พลางตบไหล่เด่นฤทธิ์ที่นั่งทำหน้างอนเป็นเด็กๆ “ข้าจะแวะไปตรวจรอบบ้านหน่อย
เผื่อมีอะไรผิดแปลก วิญญาณแม่ผีไร้บ้านนั่นก็ไม่รู้ว่าไปแอบอยู่ไหน”
“แต่น่าเสียดาย นี่ถ้าหนูปริมยังไม่มีลูก แม่กะจะเชียร์ให้เราสักหน่อยนะคุณ”
เสียงของดุจเดือนทำให้เด่นฤทธิ์หันไปมองท่าทีพี่ชายคนรองด้วยสายตาลุกวาว ขณะที่ดุจเดือนมองลูกชายคนรองที่ยังโสดสนิทด้วยสายตาเต็มไปด้วยความหวัง
“แม่เอ็นดูหนูปริมมานานแล้วเราก็รู้นี่นา จะหวังพึ่งเจ้าดีนก็ไม่ได้แล้ว ส่วนเราเองก็ยังไม่มีใคร
แม่เป็นห่วงกลัวเราเหงา นี่ดูซิ..พี่พงษ์ของเราแซงหน้าไปตั้งสองคนแล้วนะ”
“อย่ากดดันสิแม่” เด่นคุณหัวเราะกลบเกลื่อน “ของแบบนี้เดี๋ยวมันก็มาเองแหละ
ใจเย็นๆ”
“ใช่ แม่ก็ห้ามจับคู่ปริมกับไอพี่เวรนี่เด็ดขาด!” เด่นฤทธิ์เห็นด้วยกับพี่ชาย
“คุณย่าขา อาดีนบ่นไม่หยุดเลยอ่ะ” น้องพริกหันมาฟ้องดุจเดือนทำหน้างอๆ
แล้วชี้ไปยังเก้าอี้ใกล้ๆ ตัวเองที่ว่างเปล่า
“คงจะคิดถึงเพื่อนสนิทล่ะสิ ใช่มั้ยดีน” ดุจเดือนพูดลอยๆ สีหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม
“ไอดีนมันคงหวงปริมแหละแม่ แต่เอาจริงแม่ก็อย่าจับคู่ผมกับใครเลยนะ” เด่นคุณบอก เพราะถ้าเป็นอย่างนั้นขึ้นมา เขาคงรู้สึกอึดอัดใจมากแน่ “เรื่องแบบนี้ลูกชายแม่น่ะ หาได้สบายอยู่แล้ว เพียงแต่ตอนนี้ยังไม่เจอใครถูกใจเลยจริงๆ”
“เออ จะชอบใครก็ชอบไป แต่ถ้าแกยุ่งกับปริมล่ะก็...” เด่นฤทธิ์จ้องเขม็งไปที่พี่ชายคนรอง ก่อนจะใช้นิ้วชี้ปาดคอตนเองเป็นเชิงขู่ “ฉันจะหลอกจะหลอน จะเข้าฝันแก จะจับหักคอเลยคอยดู”
“อาดีนบอกว่าจะหักคออาคุณด้วยค่ะ” น้องพริกหันมาบอกคุณอา
ก่อนจะทำท่าประกอบเหมือนที่เด่นฤทธิ์ทำก่อนหน้าไม่มีผิด “อาดีนทำแบบนี้ด้วยนะ”
“ไอดีน!” เด่นคุณแหว ก่อนจะถอนหายใจ “ทุกวันนี้ฉันยังกลัวแกไม่พออีกหรือไงวะเนี่ย
แกก็เหลือเกิน จ้องจะแผลงฤทธิ์แผลงเดชใส่ฉันอยู่คนเดียว”
“ไม่รู้แหละ ไม่ว่ายังไง...แกก็ห้ามเข้าใกล้ปริมเด็ดขาด!”
..........................
หลายวันต่อมา
วารวารีเริ่มงานที่โรงแรมได้ราวสัปดาห์กว่าแล้ว ส่วนใหญ่นอกเหนือจากนั่งหน้าเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์
หญิงสาวก็ยังทำงานอื่นด้วย
“นี่เธอ เป็นพนักงานใหม่เหรอ ฉันไม่เคยเห็นหน้ามาก่อนเลย”
เด่นฤทธิ์นอนอยู่ที่เตียงผ้าใบริมสระน้ำ พอเห็นวารวารีเดินมาแถวนี้ ก็เอ่ยทักทายตามประสา
นั่นเพราะเขารู้จักพนักงานทุกคน แต่สำหรับหญิงสาวหน้ากลม ผิวขาวผ่อง
คนนี้เพิ่งจะเห็นเป็นครั้งแรก
จะว่าไปแล้วอาทิตย์ที่ผ่านมานี้เขาก็มัวแต่ใช้เวลาอยู่กับหลานๆ ทั้งสองคน
อยู่กับพ่อแม่ จนตอนนี้ทุกคนก็ต่างแยกย้ายกลับบ้านตัวเองไปหมดแล้ว
“ค่ะ ดิฉันเพิ่งเข้ามาทำงาน” วารวารีหยุดเดิน
หันมายิ้มให้แล้วตอบคำถามของแขก
“นะ..นี่” เด่นฤทธิ์ถึงกับอ้าปากค้าง
มั่นใจมากว่าหญิงสาวคุยกับตน เพราะตรงนี้ไม่มีใครอื่นเลย
แต่ก็พยายามทำตัวปกติราวกับเป็นมนุษย์คนหนึ่ง “มิน่าล่ะ ไม่เคยเห็นหน้า”
“แต่ดิฉันเห็นคุณลูกค้าหลายวันแล้วนะคะ” วารวารีบอก เพราะวันแรกที่มาทำงาน...เธอถูกเรียกตัวให้ไปช่วยงานที่บ้านเจ้านายเนื่องจากมีทำบุญเลี้ยงพระและพนักงานไม่พอ ถึงได้เห็นเด่นฤทธิ์ผ่านตาบ้าง เห็นว่าเขาเล่นกับเด็กๆ บางทีเขาอาจเป็นเครือญาติของเจ้าของโรงแรมนี้ก็ได้ ใครจะไปรู้ “ถ้าคุณลูกค้าอยากให้ฉันช่วยเหลือเรื่องอะไรก็บอกได้เลยค่ะ”
“น้ำส้มคั้นเย็นๆ แล้วก็ชีสเค้กหนึ่งชิ้น”
ความคิดเห็น