เล่ห์รานใจ นิยายชุด...รักทุกฤดู :: ฤดูที่เจ็บปวด

ลำดับตอนที่ #1 : เล่ห์รานใจ ♥ บทนำ :: ร่องรอยแห่งความทรงจำ 50 %

♥ เล่ห์รานใจ ♥

[นวนิยายรักชุด...รักทุกฤดู :: ฤดูที่เจ็บปวด]

Part : 1/2

บทนำ

_____________________________________________________________________________________________________________

ร่องรอยแห่งความทรงจำ

รัน..!

ความรักในความทรงจำกับ ‘รอยแผลเป็น’ ที่ถูกฝังอยู่บนต้นแขน เรียบเนียน...ซึ่งบัดนี้ถูกหยดน้ำไหลผ่านหยดแล้วหยดเล่า

ปัง!

เสียงปืนที่ดังคละเคล้ากับเสียงร้องไห้ คำพูดอำลาเป็นครั้งสุดท้าย ฝังอยู่ในสมองและหัวใจจนยากที่จะสลัดหลุด

ทุกอย่างในตอนนั้นมันบีบหัวใจของธยุตเหลือเกิน

เรณุกาโดนยิง!

ใช่...ภาพตอนเรณุกาล้มลงไปนอนกองตรงหน้า กลายเป็นภาพติดตาที่ธยุตไม่มีวันลืมมันได้ลง

หญิงสาวเสียสละตัวเอง เอาตัวของเธอบังกระสุนให้เขาแล้วโดนยิง หลังจากนั้นก็สำลักเลือดที่ทะลักออกมาเต็มปาก มันเป็นอะไรที่ชายหนุ่มเจ็บปวดหัวใจอย่างถึงที่สุด

หากนึกย้อนไปตั้งแต่วันแรกที่ทั้งคู่รู้จักกัน เรณุกาไม่ได้มองเขาในสถานะของผู้ชายคนหนึ่งเลย ทั้งที่ความใกล้ชิดกันมันทำให้ธยุตเริ่มถลำและรู้สึกดีไปกับหญิงสาวมากแล้ว แต่ตลอดเวลาเรณุกาก็เย็นชาใส่ มองธยุตราวกับเขาเป็นคนอื่นคนไกล และคนที่เธอไม่ควรหลวมตัวไปรักด้วย

ทว่าธยุตเองก็โกรธเคืองเรณุกาไม่ลง ด้วยรู้ดีว่าชีวิตของหญิงสาวนั้นผ่านเหตุการณ์เลวร้ายอย่างที่ไม่มีใครคาดถึงได้ ที่สำคัญ ‘ตัวการ’ ที่ทำให้ชีวิตของเธอตกต่ำลง นั่นก็คือพ่อของเขาเอง

แต่เรื่องราวของเขากับเรณุกาก็เหมือนกับ ‘ความรักที่ต้องคำสาป’  สุดท้ายแม้หญิงสาวจะยอมรับรักเขา จนกระทั่งทั้งสองคนตกลงปลงใจที่จะใช้ชีวิตร่วมกันแล้ว ทว่าท้ายที่สุดทั้งสองก็ไม่มีบุญที่จะได้อยู่ครองคู่กัน

ตอนที่เรณุกาเสีย หญิงสาวเสียพร้อมๆ กับพ่อของหมอหนุ่ม...จากเหตุการณ์เดียวกัน หมอธยุตเลยตัดสินใจลาออกจากงานที่ทำ แล้วไปบวช ด้วยตั้งใจให้ผลบุญใหญ่ส่งถึงคนที่ล่วงลับไปแล้ว และหวังว่าคนทั้งสองที่เขารักจะได้ไปอยู่ในภพภูมิที่ดี

แต่ตอนนี้ แม้เวลาจะผ่านมานานหลายปี ภายนอกดูเหมือนธยุตจะทำใจกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นได้บ้าง แต่เอาเข้าจริงทุกครั้งที่หมอหนุ่มคิดถึงเรณุกา ธยุตก็ยังมีน้ำตาเสมอ

และครั้งนี้ก็เช่นกัน...

หยาดน้ำตาของคุณหมอหนุ่มร่วงหล่นลงไปพร้อมสายน้ำที่ราดรดบนศีรษะ หัวใจเขาเจ็บปวดราวกับทุกอย่างเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน จนธยุตอดคิดไม่ได้ว่า คงมีแต่คนอยู่เท่านั้นที่ทรมานแสนสาหัส จนแทบจะตรอมใจตายตาม

ธยุตกล้ำกลืนความเจ็บปวดทั้งหมดลงคอ พยายามสลัดความคิดถึงที่มีต่อเรณุกาออกไป ตอนนี้เขาต้องตั้งสติให้มาก เพราะยังมีงานต้องทำ มีคนอีกมากมายที่ต้องการเขา

โชคดีที่อาชีพหมอเป็นอาชีพที่อุทิศตนเพื่อสังคมอยู่แล้ว พอได้เจอคนทั้งวัน ความเหงาในใจก็พอได้จางหายลงไปบ้าง

การกลับมาทำงานของหมอธยุตอีกครั้ง ทำให้ชายหนุ่มทำงานด้วยความตั้งใจมากกว่าครั้งที่ผ่านมา หมอหนุ่มตั้งใจให้การรักษาคนไข้มากขึ้น หวังให้คนไข้ของตนหายจากทุกข์โศกที่ต้องเผชิญอยู่ ทั้งนี้ก็เพราะหวังว่าผลบุญจะส่งถึงคนที่อยู่ในอีกภพภูมิหนึ่ง

การทำงานหลายชั่วโมงติดต่อกัน ไม่ได้ทำให้ธยุตรู้สึกเมื่อยล้าเลยสักนิด แต่ถึงอย่างนั้นตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว เขาควรหาอะไรทานก่อนกลับบ้านไปพักผ่อนเสียหน่อย

“อ้าว คุณคราม” เสียงทักทายจาก ‘จักร’ และรอยยิ้มที่ดูเป็นมิตรมากกว่าเมื่อก่อน ทำให้คนที่เพิ่งจอดรถและก้าวเข้ามาในร้านส่งยิ้มทักทายตอบกลับไป

จักรคือพ่อของเรณุกา ซึ่งอดีตนั้นจักรเป็นนักเลงหัวไม้ ไม่เน้นทำการงานสุจริตเหมือนคนอื่น หน้าที่หลักในชีวิตคือเป็นนักเลงคุมบ่อนบ้าง ทวงหนี้บ้าง ติดสอยห้อยตามเจ้านายบ้าง และที่สำคัญจักรเคยทำงานเป็นลูกน้องมือขวาของพ่อเขามาก่อน

จะว่าไปชีวิตของธยุตและเรณุกาก็เหมือนโชคชะตาเล่นตลกร้าย เพราะคนใกล้ตัวของชายหนุ่มและคนใกล้ตัวของหญิงสาวต่างเคยผูกพันเกี่ยวข้องกันมาก่อนทั้งนั้น

ธยุตมองไปยังจักร ภาพตรงหน้าเหมือนภาพลวงตาก็ว่าได้ จากนักเลงที่ไม่สนโลก ไม่เคยทำหน้าที่ของพ่อที่ดีเลยสักครั้ง หากเรียกว่าเลวสุดโต่งก็น่าจะได้ กลับมาใส่ผ้ากันเปื้อนทำอาหารด้วยใบหน้ารับแขก

นอกจากจักรไม่เคยเป็นพ่อให้ลูกของตัวเองแล้ว จักรยังทำความเดือดร้อนสารพัดสารพันให้กับ ‘วรรณสิริ’ ภรรยาของเขา จนสุดท้ายครอบครัวก็แยกออกเป็นสองเสี่ยง

แต่ด้วยการจากไปของลูกสาวนั่นแหละ มันเลยทำให้คนเลวๆ อย่างจักรกลับตัวกลับใจทัน จักรได้กลับมาอยู่บ้านเพื่อดูแลวรรณสิริตามคำสั่งเสียสุดท้ายก่อนที่เรณุกาจะสิ้นลมหายใจ แล้วเปิดร้านอาหารเล็กๆ เป็นร้านขายก๋วยจั๊บญวณ

จะว่าไปฝีมือการทำอาหารของจักรก็ไม่ได้ขี้เหร่เลย

“วันนี้ลูกค้าเยอะนะครับ ดูหนาตาเชียว”

“ก็ประมาณนึงนะ พออยู่ได้” จักรบอก ทุกวันนี้รายได้แต่ละวันถึงไม่มากไม่มาย แต่ก็มีให้ต่อทุน มีกำไรเป็นเงินเก็บใช้ในบั้นปลายชีวิต “ว่าแต่วันนี้คุณหมอจะรับอะไรดีครับ”

“ผมขอเป็นจับญวนทะเล ใส่ไข่ลวก”

“ตายจริง...เลิกงานแล้วยังอุตส่าห์ขับรถมาถึงนี่อีก ไม่เหนื่อยบ้างหรือคะ?” วรรณสิริที่เพิ่งเดินออกมาจากบ้าน เอาพวกหมูยอและผักออกมาเติม เอ่ยทักทายหมอหนุ่มด้วยความเอ็นดู

ถึงจะไม่มีโอกาสดองเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว แต่วรรณสิริก็ยังรักและเอ็นดูอีกฝ่ายเหมือนลูกคนหนึ่งไม่เปลี่ยน

“ไม่เหนื่อยหรอกครับ ได้มากินของอร่อยทั้งทีจะเหนื่อยได้ยังไงกัน”

วรรณสิริรู้ว่าอดีตลูกเขยคงพูดเอาใจไปอย่างนั้น ธยุตมาที่บ้านนี้บ่อยเหมือนตอนที่เรณุกายังอยู่ไม่มีผิด แม้ว่าบ้านของหมอหนุ่มกับโรงพยาบาลจะอยู่ไกลจากที่นี่ก็ตามที

แต่บางที...การที่ธยุตเพียรแวะมาหานั้น อาจเป็นเพราะชายหนุ่มยังคิดถึง ผูกพัน และอยากได้กลิ่นอายบางอย่างจากสถานที่ที่เต็มไปด้วยความทรงจำและความรัก อย่างน้อยการได้กลับมาเห็นที่ที่ตัวเองคุ้นเคยมันก็ดีกว่าการกลับไปอยู่ตัวคนเดียว

แต่ไม่ใช่แค่ธยุตที่เจ็บปวดคนเดียว เรื่องราวที่ผ่านมันทำให้แม่อย่างวรรณสิริ หรือแม้กระทั่งจักร ต่างก็ทั้งเจ็บ ทั้งเสียใจ จนแทบตรอมใจตายตามเรณุกาไปเหมือนกัน

วรรณสิริลาออกจากงานที่ตัวเองเคยทำอยู่ ตอนที่ลูกสาวจากไปใหม่ๆ คนเป็นแม่เกือบเป็นโรคซึมเศร้าไปเลย เรณุกาเป็นเหมือนโลกทั้งใบ วรรณสิริเองเคยใช้ชีวิตอยู่กับลูกแค่สองคน ความผูกพันถึงมากมาย พอเสียลูกสาวอันเป็นที่รักมากปานดวงใจ...ข้าวปลา วรรณสิริก็กินไม่ลง นอนก็นอนไม่หลับ เอาแต่ร้องไห้เป็นเดือนๆ ไม่ยอมพูดจากับจักรสักคำด้วยซ้ำ

แต่ถึงอย่างนั้นทุกคนก็เรียนรู้ที่จะอยู่กับความสูญเสียที่เกิดขึ้น และเลือกที่จะเก็บแต่ความทรงจำดีๆ เอาไว้ใช้เป็นพลังและแรงใจในการมีชีวิตอยู่ต่อ

และแม้ว่าตอนนี้ วรรณสิริจะไม่ได้อยู่กับจักรในแบบสามีภรรยา แต่การที่มีใครอีกคนก้าวเข้ามาอยู่เป็นเพื่อนกัน คอยดูแลกันและกัน มันก็ดีกว่าการใช้ชีวิตอยู่คนเดียวอย่างโดดเดี่ยวไม่เหลือใคร

ยิ่งตอนนี้จักรกลับตัวกลับใจเป็นคนใหม่ หันมาเปิดร้านขายของกินเล็กๆ น้อยๆ มันก็ยิ่งทำให้ผู้หญิงที่เคยสู้ชีวิตมาคนเดียวตลอดนั้น มีแรงใจที่จะใช้ชีวิตต่อไปมากขึ้น

“นี่จะทำอะไรเพิ่มหรือครับ” ธยุตถาม เมื่อจักรเอาก๋วยจับญวนร้อนๆ มาเสิร์ฟ เท่าที่ธยุตมองสำรวจร้านนั้น เห็นว่าลูกค้าเพิ่มขึ้นจากเดิมเกือบเท่าตัวทีเดียว

“อ๋อ พอดีว่าวรรณอยากต่อเติมบ้านสักหน่อย เห็นว่าอยากทำร้านอาหารเล็กๆ ตอนกลางวันควบคู่ไปด้วย ก็เลยเขียนป้ายแปะไว้ว่ามีอาหารตามสั่งขาย” จักรบอกหมอหนุ่ม “วันนี้มีคนโทรมาสั่งหลายสิบกล่องเลยครับหมอ ดูเหมือนว่าจะเริ่มต้นได้สวย”

“จะต่อเติมตรงสนามหน้าบ้านหรือครับ” หมอหนุ่มมองข้ามรั้วทรงเตี้ยไปยังตัวบ้านกึ่งปูนกึ่งไม้ ลานหน้าบ้านสวยงามเหมือนเดิม ทุกอย่างไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปมาก และคงเพราะบ้านพอจะมีพื้นที่นี่แหละมั้ง วรรณสิริถึงได้อยากหาอะไรทำไม่ให้ตัวเองต้องจมอยู่กับความคิดถึงลูกสาวมากเกินไป

“เห็นวรรณบอกอย่างนั้นนะครับ” จักรยิ้ม “แต่ดูท่าแล้วคงไม่ได้ต่อเติมอะไรหรอก น่าจะแค่ซื้อพวกโต๊ะ เก้าอี้ เพิ่มมากกว่า มากหน่อยก็คงต่อเติมหลังคาบังแดด”

แต่ทั้งสองคนยังไม่ได้คุยอะไรกันมากไปกว่านี้ จักรก็ต้องขอตัวไปทำอาหารตามที่ลูกค้าสั่งต่อ วรรณสิริก็ยืนช่วยเป็นลูกมือคอยหยิบจับอยู่พักใหญ่ จนกระทั่งทำอาหารให้ลูกค้าครบทุกโต๊ะแล้ว ถึงปลีกตัวมานั่งคุยกับอดีตลูกเขย

ไม่ว่าจะกี่ผ่านมาหมอธยุตก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนเลย ยังคงเป็นเด็กผู้ชายที่นอกจากจะมีดีที่หน้าตาแล้ว ยังมีจิตใจที่งดงามมากอีกด้วย

ธยุตดีผิดพ่อของเขา เลือดดีในตัวหมอหนุ่ม...วรรณสิริคงพูดได้เต็มปากเต็มคำว่าธยุตได้แม่มาเต็มๆ

แม่ของหมอธยุตคือ ‘ธัญชนก’ ผู้หญิงที่สวยสง่า มีทั้งรูปทรัพย์และจิตใจดุจดั่งเพชร สามีของเธอ (พ่อของหมอ) เคยเป็นอดีตนักการเมืองมาก่อน แต่ที่ร่ำรวยเพราะสืบทอดกิจการสีเทาของพ่อ และทำต่อเรื่อยมา

หนักเข้าพ่อของธยุตนั้นก็ทำธุรกิจที่เริ่มจะมืดดำมากขึ้น นอกจากมีบ่อนการพนันหลายที่ในประเทศแล้ว ยังปล่อยเงินกู้ด้วย แต่ที่แย่มากไปกว่านั้นคือ พ่อของธยุตลงมือจับธุรกิจจัดหาผู้หญิงเพื่อบริการให้กับพวกนักธุรกิจและข้าราชการระดับสูง

ทว่าเงินทองบนควาทุกข์ยากและคราบน้ำตาของผู้คนนั้นก็หล่อเลี้ยงครอบครัว อีกทั้งยังช่วยผลักดันให้ธุรกิจของธัญชนก ซึ่งทำเกี่ยวกับโครงการบ้านจัดสรร และคอนโดมิเนียมให้ไปได้อย่างสวยงาม

พ่ออแม่ของธยุตต่างกันคนละขั้ว พ่อของธยุตทำอาชีพอยู่บนเส้นทางเสี่ยงคุกเสี่ยงตะรางมาตลอด ขณะที่แม่ของหมอทำมาหากินสุจริต อีกทั้งยังมีมูลนิธิช่วยเหลือคนยากไร้อยู่ที่ต่างประเทศด้วย

ธยุตเองก็เติบโตมาจากที่ต่างประเทศด้วยการเลี้ยงดูของเพื่อนธัญชนก จนกระทั่งเติบโตแล้วกลับมาเรียนต่อที่ไทย และเป็นคุณหมอที่ทั้งรูปหล่อและจิตใจดีมาก

วรรณสิริรู้เรื่องของธยุตละเอียดลึกซึ้งดี เพราะวันแรกที่ลูกสาวของเธอเกิดอุบัติเหตุจนเดินไม่ได้ไปเป็นปีนั้น ก็มีธยุตและธัญชนกพุ่งเข้ามาหาก่อน ทั้งที่ตัวการที่ทำให้เรณุกาแทบสิ้นหวังในชีวิตคือพ่อของธยุตเอง แต่คนที่ต้องรับผิดชอบการกระทำต่ำช้านั้นกลับกลายเป็นลูกและเมีย

“คุณน้ามีอะไรรึเปล่าครับ” ธยุตเอ่ยถามออกไป เมื่อวรรณสิริเอาแต่นั่งจ้องหน้าเขามาสักพัก แม้จะมีรอยยิ้มประดับอยู่บนใบหน้าที่ค่อนข้างโรยราไปตามวัย ทว่าดวงตาของคนตรงหน้านั้นกลับแฝงไปด้วยความโศกเศร้าเหลือเกิน

“น้ามองครามและกำลังคิดว่าครามไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลย น้ารู้จักครามมาตั้งแต่เพิ่งเริ่มเป็นหนุ่ม จนตอนนี้ครามเป็นผู้ชายเต็มตัวแล้ว” วรรณสิริบอกยิ้มๆ “น้าอยากเห็นครามมีความสุขจริงๆ สักครั้งในชีวิตนะลูก”

ทว่าประโยคสุดท้ายของอดีตแม่ยายทำเอาคุณหมอหนุ่มจุกในอกอย่างบอกไม่ถูก

เขาไม่ใช่ผู้ชายเจ้าน้ำตา ไม่ใช่คนอ่อนไหวง่าย แต่วรรณสิริก็พูดถูกตั้งแต่เกิดมาในชีวิตของเขาเคยมีความสุขจริงๆ สักครั้งบ้างมั้ย

คำพูดนี้ทำเอาสั่นสะเทือนไปทั้งอก สะท้านลงลึกไปถึงหัวใจ

เรื่องครอบครัว ธยุตก็ไม่เคยมีความสุขเหมือนเด็กคนอื่นเลย แม้พ่อจะรักแม่มาก แต่ด้วยความที่ต่างฝ่ายต่างเดินอยู่บนทางคนละเส้น ใช้ชีวิตคนละโลกเลยทำให้ชายหนุ่มกับพ่อไม่ค่อยจะสนิทสนมกันเท่าที่ควร ธยุตเกลียดการดำเนินชีวิตที่อยู่บนเส้นทางเลวร้ายของพ่อมากด้วยซ้ำ

ส่วนเรื่องความรัก ก็อย่างที่รู้...ตอนนี้คนรักของเขาจากไปแล้ว

“คุณน้า...”

“น้ารู้ว่ารันยังมีความหมายต่อความรู้สึกของครามมาก” วรรณสิริบอกเสียงเครือ “แต่ครามลูก เราย้อนเวลากลับไปเอารันมาอยู่กับเราด้วยไม่ได้แล้ว ครามใช้เวลาทำใจกับเรื่องของรันมามากเกินไปแล้ว”

“แต่ผมยังรักรันอยู่นี่ครับ”

“น้าแค่อยากให้ครามอนุญาตให้ตัวเองมีความสุขบ้าง หากวันไหนที่ครามเจอผู้หญิงที่อยากใช้ชีวิตอยู่ด้วย ครามก็อย่าได้ลังเลหรือรู้สึกผิดต่อลูกสาวน้าเลยนะ ไม่ต้องเกรงใจน้าเลย”

“ครับ”

ถึงวรรณสิริจะเปิดใจกว้าง มองชีวิตอยู่บนความเป็นจริง แต่ตอนนี้ธยุตก็ไม่ได้มองหาใครเข้ามาแทนที่เรณุกาเลย

~ แฟนเก่าหมอคราม ~

- รัน เรณุกา -

...Loading 50 %...

กว่าจะถึงคิวหมอคราม คนที่เชียร์หมอครามยังอยู่มั้ยค้าาาา

ไรท์ขอเสียงหน่อยเร็ว

ส่วนคนที่เพิ่งเข้ามาอ่าน แม้อดีตหมอครามนั้นจะรันทดมาก

แต่อ่านได้ ไม่งงแน่นอน เพราะไรท์จะเขียนให้ทราบเรื่องคร่าวๆ อยู่แล้ว

พอให้รู้ที่มาที่ไป ส่วนใครที่อยากรู้เรื่องของหมอครามมากกว่านั้น

ไปติดตามได้ที่เรื่อง #ร้ายรอนรัก นะคะ เรื่องนั้นหมอครามเป็นพระรอง

เรื่องนี้เลยจับมาเป็นพระเอกซะเลย ♥

แฟนเพจ 'อสรพิษ' เอาไว้ให้ทุกคนติดตาม

แจ้งข่าวการอัพเดทนิยายที่นี่ เร็วทุกสถานการณ์ ♥