คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 6
อนที่ 6
แรโน้มถ่วที่ยึเราไว้ับโลมันหายไปหม
มันเหมือนร่าายเราเบาไร้มวลสารและำลัล่อยลอยไปบนอาาศทุอย่าในสมอาวโพลนเหมือนไม่เหลือวามิอะไร
ไม่เหลือแม้แ่วามทรำ่าๆที่เยเิึ้น วามรู้สึสีมพูเิึ้นในท้อน้อยปั่นป่วนเหมือนมีอะไรบาอย่ามาบินอยู่ในนั้นเป็นสิบ
เป็นร้อย เป็นพันัว มันือนหรือัวอะไรสัอย่า
แ่อนนั้นมันรู้สึีนล้นออมานอัว
เมื่อโนูบ
“แบฮยอนเป็นอะไร”
ื่อเทาเินมาอยู่รหน้าเา แบฮยอนลับมาาวามิอัวเอ เามอไปรอบๆ อนนี้ไ้เวลาเ็บร้านแล้ว
ลอเวลาวันนี้เาทำานผิพลาบ่อยมาทั้ที่เมื่อ่อนไม่เป็นแบบนี้
“เอ่อ...พอีว่านอนน้อยน่ะพี่”
“พี่านยอลสอนทำอาหารึหรอ”
รุ่นพี่าวีนถาม
อนนี้ในร้านมีเราอยู่สอนเพราะนอื่นออไปื้ออสำหรับเปิร้านพรุ่นี้
แบฮยอนเลือที่ะไม่ไปับเฟและทุๆนเพราะเรื่อที่เิึ้นเมื่อวานนี้
“ป่าวหรอ
แ่นอนึเอ”
“ริหรอ
นึว่าสอนันึ”
แบฮยอนะบอว่าสอนึ็ไม่ไ้
เมื่อวานนี้เาลับบ้านไว้ว่าทุวันเพราะมาเรียนทำเ้อนเ้า
านยอลสอนบทเรียนที่แสนหวานให้ับเานแบฮยอนเือบยืนไม่อยู่ารูบอานยอลทำให้เาเหมือนะเป็นลมล้มลไปนอนับพื้น
แ่ร่าสู็ยัประอร่าเาเอาไว้แล้วูึริมฝีปาอเาอย่าเอาแ่ใ
“นี้นายมีแฟนหรือยั”
“ห๊ะ...ยัรับ”
“หรอ
นึว่านายมีแล้วะอี” แบฮยอนมอหน้าพี่ายพนัานเสิร์ฟอย่าสสัย
“อย่าิแบบนั้น ันไม่ไ้อบนาย”
“รับ”
“ันแ่อยาถามเพราะเผื่อว่าะอำปรึษาานายหน่อย”
“พี่ื่อเทาอบใรหรอรับ”
“ันเอ็ยัไม่รู้เลยว่าเาอบันหรือเปล่า”
หนุ่มาวีนมอหน้าเาแล้วยิ้มออมาแห่ๆ “ไม่มีโอาสบอับเารๆสัที”
“็หาโอาสสิรับ
เราสร้าไ้นะ” แบฮยอนบอ “ผละออมายัไเรา็ยัทำมันเ็มที่แล้วนิ่”
“...”
“ถ้าเป็นแบนะ
ะเินเ้าไปบอเลยว่าอบ”
“นายนี้ล้าว่าันอีนะ”
“ลับมาันแล้ว”
แบฮยอนมอออไปยันอร้าน รถสปอร์ันหรูาวสะอาอที่ลานอรถหน้าร้าน
ร่าทั้ห้าอายหนุ่มรูปหล่อ่าบุลิำลัเินึ้นบันไมาทีละั้น
นที่สูที่สุมอเ้ามาสบาเาพอี านยอลส่อะไรบาอย่ามาทาสายา
แ่แบฮยอนเลือที่ะหลบ
“ันมีเรื่อะบอับทุน”
านยอลประาศเมื่อเินเ้ามาในร้านแล้ว ทุำหยุารินและวาอไว้บนโ๊ะ
านยอลมอหน้าพวเราทุน “เราะปิร้านสามวัน และไปเที่ยวันที่รีสอร์ทอัน”
“เย่!!”
เสียะโนัมาาปาพี่เฮุน อินยืนปรบมือเบาๆ “ฟรีใ่มั้ย”
“แน่นอน”
“นึยัไพาไปานยอล”
พีู่โฮเินเ้ามาถาม สีหน้าอเ้าอร้านเหมือนยัไม่ไ้เรียมมำอบเอาไว้
“นายไม่เยอยาไปที่นั้นเลยนะ”
“็แ่อยาให้ราวัลับทุนที่ทำานันมาเหนื่อยมาๆไ”
านยอลบอแล้วหันไปพยัหน้าับทุน “นี้็สิ้นเือนพอี”
“ริ้วย”
อี้ินับนิ้วัวเอ “วันที่ามสิบพอี”
“สาม
สามรับฮยอ” เฮุนหันไปแ้ให้อี้ิ หนุ่มาวีนหัวเราะเบาๆ
“ลนะ
เราะเินทาันพรุ่นี้เลย” านยอลสรุปแล้วหันมาที่แบฮยอน
“หวัว่าะไปันไ้ทุนนะ”
“แน่นอนสิ
อฟรีนิเนาะ พวเรา” ื่อเทาบอแล้วหันมายิ้มับเ้าอร้านร่าสู “พวเราะใ้วามฟรีให้เ็มที่นะรับ”
เ้าวันรุ่ึ้นแบฮยอนมอลมาาห้อ้วยวามแปลใ
รถสปอร์สีาวมาออยู่หน้าบ้าน แน่นอนว่านั้นเป็นรถอเฟานยอลถ้ารถออยู่นั้นแล้วเ้าอมันอยู่ไหนันล่ะแบฮยอนิแล้วรีบเินลมาโยมีระเป๋าสะพายหลัอยู่
“แม่”
“อ้อหรอะ
ริหรอะ ยัไ็ฝาูแลมัน้วยนะะ”
ุนายฮโยรินำลัุยอย่าออรสออาิับุเฟหน้าหล่อทำลายล้า หิสาวมอหน้าหล่อนั้น้วยวามหลใหลสายา้อะลืนินรูสอนทำอาหารอเาลไปทั้ัวอยู่แล้ว
“ผมะูแลให้เอรับ”
“นี้แบ
เื่อฟัพี่เาหน่อยนะ” อะไรนะ แบฮยอนฟัผิหรือเปล่า แม่ที่เ้าับนยานานี้
มาสนิทสนมับเฟานที่เพิ่เ้าบ้านเราวันแรน่ะหรอ
แบฮยอนมอหน้าเฟานอย่าหาำอบ แ่นั้นลับไม่มีำอบใๆลับมา
“ฝาน้อแบ้วยนะะ เฟ”
“แม่
อย่าเรียแบบนั้น”
“ทำไมล่ะ”
เธอหันมาุแบฮยอนแล้วลับไปยิ้มให้เฟาน แม่นี้ริๆเลยนะ
อยาะรู้ัเลยว่าเมื่อ่อนนี้ะบ้าผู้ายนาไหน
“ผมอัวนะรับ”
านยอลลุึ้นเ็มวามสูแล้ว้มหัวให้แม่อแบฮยอน่อนะลับหลัหันมาหาเา
“ไปันเถอะ ้อไปรับอินับพีู่โฮอี”
แบฮยอนเินเ้ามานั่ในรถแล้ว็อสสัยไม่ไ้ว่าทำไมไม่ไปรับนอื่น่อน
ทั้ๆที่บ้านนอื่นน่าะใล้ว่าและบ้านอพีู่โฮานยอลเอ็น่าะรู้ัีเพราะรู้ัันมาั้แ่เ็เหมือนที่พีู่โฮเยเล่าให้เาฟั
ำถามที่อยาอยู่ิอยู่ที่ปาไม่ล้าถามออไป ปามันหนันานั้นเลย็ว่าไ้
“นี้าเ็มั้วยสิ”
านยอลโน้นัวเ้ามาึเ็มัให้เา
อนนี้ใบหน้าอเราทั้สอนอยู่ห่าันแ่นิ้วเียวเท่านั้น
แบฮยอในเผลอลั้นหายใเอาไว้ มอใบหน้าหล่อที่อยู่ใล้มา
หัวนิ่ไม่ล้ายับร่าายไปทาไหน
“เอ่อ...ผมทำเอ็ไ้รับ”
“อ่า..โอเ”
านยอลลับไปที่ัวเอแล้วับรถออมาาหน้าบ้านเา
ไม่รู้ว่าเมื่อี้นี้แม่เาะเห็นหรือเปล่า และถ้าเห็นะอบแม่ว่ายัไ
“ทำไมเฟมารับผม่อนละรับ”
ำถามที่าใถูถามออไป ยัไเา็ไม่อยาเ็บไว้ให้มันสสัยอยู่อย่านี้
“็นายเป็นน้อเล็
ันเลย้อมาอแม่นายเอ”
วามหวัอแบฮยอนพัลรหน้า
หวัเอาไว้เยอะว่าานยอลอาะอยามารับเาบ้า หลัาูบันวันนั้นอาะทำให้านยอลรู้สึอะไรึ้นมา
แ่เปล่าเลย ที่ทำวันนี้เพราะหน้าที่ที่้อทำ ้อูแลมัเน่อย่าแบฮยอนสินะ
“แม่นายบอว่านายอบันมาเลยหรอ”
“เปล่าหรอรับ
ผม็อบเฟทำอาหารทุนนั้นแหละ” แบฮยอนอบผ่านๆไป
เรื่ออะไระบอให้รู้ละว่าเราอบเามา
“อย่านั้นหรอ”
านยอลทำหน้าเบื่อๆแล้วับรถ่อไป เมื่อมาถึบ้านอพีู่โฮ
พี่ให่อร้านมารออยู่หน้าบ้านแล้ว
แบฮยอนเินลมานั่้าหลัโยไม่ฟัเสียอานยอล
ยัไเราเป็นเ็็ั้นั้หลัอยู่แล้ว
“รู้มารยาทีัเลยนะแบฮยอน
นายนี้น่ารัั” พีู่โฮหันมามเา แบฮยอนอบรอยยิ้มอพีู่โฮมาๆ
มันทั้ริใและูอบอุ่น “อินบอว่าเสร็แล้ว”
“ไ้รับ”
านยอลอบเสียเรียบแล้วับรถ่อไป รถแล่นมานถึย่านที่มีบ้านหลัเี่ยวมามาย
ส่วนมาะเป็นสอั้นึ้นไป รถมาอหน้าบ้านหลัหนึ่ที่ทาสีฟ้าาวทั้หลั
พี่อินเินออมาาัวบ้าน อุ้มเ็ายนนึท่าทาพูเ่ออมา้วย
ใบหน้าอทัู่่ล้ายัน หิวัยลานเินามมาิๆ เาส่เ็ให้เธอผู้นั้นที่ิว่านั้นะเป็นแม่ออินรับไว้
พีู่โฮลารถไปแล้วเ้าไปทัทายเ็นั้น
“นั้นหลานพี่อินหรอรับ”
“ป่าว
ลูมัน”
“อะไรนะ!!”
แบฮยอนใสุี “โหหรือเปล่า”
“เปล่า
เรื่อริ” เสียทุ้มัมาาเบาะนับ “มันเิาอนวัยรุ่นน่ะ
แล้วแฟนหมอนั้น็ทิ้ไป ปล่อยให้ลูอยู่ับหมอนั้นสอน และนั้นือน้าออิน”
“อย่านั้นหรอ”
านยอลเปิระรถแล้วยื่นหน้าออไปหาอิน
“แทโอย่า
เี๋ยวลุพาป๊ะป๋าลับมานะ” ลุหรอ ริสินะ
เฟานยอลอายุมาเป็นที่สออร้านนี้นา “เ้าใมั้ยรับ”
เ็ายพยัหน้ารับแล้วอิน็เินเ้ามาในรถ
แบฮยอนรู้สึื่นมผู้ายนนี้ ที่ทำานเลี้ยลูวัยนานั้นไ้
และยัไม่มีแฟนใหม่ทั้ๆที่ัวเอ็น่าาี สามารถหาไ้่ายๆามท้อถนนทั่วไป
หรือบาทีพวเ็หิวัยมหาลัยอาะยอมเป็นแม่และแฟนไป่ายๆโยไม่้อมี้อแม้อะไรมามาย
“แทโอน่ารัันะรับ”
“อื้ม”
“เี๋ยวนี้พูเ่ให่แล้วนะหลานเรา”
พีู่โฮหันมาุยับอิน “ยัเรียานยอลว่าลุยอลยอลอยู่หรือเปล่า”
“ฮิๆ”
แบฮยอนหลุำออมาเบาๆ เาไม่ิเลยว่าานยอละโนเรียแบบนั้น
เ้าัวไ้แ่มอผ่านระหลัแล้วับ่อไปเท่านั้น
อินยิ้มออมาน้อยรั้นัที่ะไ้เห็นแบบนี้ ทั้ที่ร้านเอ็เหมือนัน
“เี๋ยวนี้พูเ่ึ้นเยอะแล้วรับ”
อินอบแล้วยิ้มออมาเมื่อพูถึลู “ยัอยาให้ลุานยอลมาทำพุิ้ให้ินอี”
“ทำไมไม่บอละ
ะไ้มาทำให้” านยอลถามแล้วเลี้ยวรถ
“ราวหลัพามาเล่นที้ร้าน็ไ้นะพี่
เี๋ยวแบเลี้ยให้” แบฮยอนหันไปบอ พยัหน้าให้วามมั่นใ “แบอบเลี้ยเ็”
“ไ้
เอาไว้วันหยุมาเล่นที่บ้านพี่็ไ้นะ” อินบอับเา
ระหว่าทานั้นพีู่โฮ็วนานยอลพูเรื่อสมัยเ็ันสอน
พี่อิน็เอาแ่นั่ฟัเพลไปเรื่อยเปื่อย ไม่ยอมพูับใรแบฮยอนเอ็รู้สึว่าาหนัมา เหมือนมันะพยายามเ้ามาหาันระหว่าบนับล่าและในที่สุเา็้อแพ้ วาอเาหลับลแล้ว็มไปับวามมืมิ
“นี้
นี้ื่นสิ” แบฮยอนลืมาึ้นมาเมื่อเห็นหน้าอานยอลเ้ามาใล้อีรั้แบฮยอนถอนหนีทันที
านยอลถอนหายใออมา้าๆแล้วมอไปทาอื่น “ถึแล้ว”
“หรอรับ”
แบฮยอนลุึ้นมอไป้าหน้า อนนี้เราอยู่ในที่อรถรอบๆมีแ่รถเ็มไปหม
เาหยิบระเป๋าออมา้านอแล้วเห็นว่าพี่เฮุน พี่อี้ิ พี่ื่อเทามาันรบแล้ว
“พวนายะนอนันที่ห้อให่พิเศษนะ”
านยอลบอับทุน แบฮยอนพยัหน้าเ้าใแล้วทุน็พาันเินเอาอไปเ็บที่ห้อ
รีสอร์ทนี้สวยมา มี้นไม้และน้ำพุทั่วไป เหมือนับำลัอยู่ในสวนหลับ้านอเราหรืออาะเหมือนำลัอยู่ในสวนอพระราวัในเทพนิยายเลย็ว่าไ้
“เอามานี้”
ระเป๋าอแบฮยอนโนแย่ไปาไหล่อเาแบฮยอนหันไปมอนที่มาแย่รัเป๋าเา
ร่าสูยืนมอหน้าเานิ่ไม่แสอาารอะไรออมา
“ไม่เป็นไรรับ
ผมถือไ้”
“เี๋ยว็เี้ยพอี”
านยอลบอแล้วเินนำหน้าเาไป
แบฮยอนไม่อยาอบำถามทุนว่าทำไมานยอล้อถือระเป๋าให้เา
ทั้ๆที่เมื่อ่อนนี้านยอลไม่อบเามานานั้นและอนนี้็ยัไม่อบอยู่
“เอามาเถอะรับเฟ”
แบฮยอนึ่วิ่ึ่เินมาหาเฟร่าสู ใบหน้าหล่อเหลายัมอออไป้าหน้าไม่มอหน้าเาเหมือนเิม
“ทุนนั้นน้อายันเอ”
านยอลบอับน้อๆ้าหน้า
แบฮยอนหันไปมอายท่าทาสุภาพที่ยืนยิ้มให้พวเาอยู่รนั้น
ใบหน้าเรียวับมูรั้น วาลมน่ารัับท่าทาใี
ผิับานยอลทีู่หยิ่และนิ่เินไป
“อ้อนรับทุนนะรับ”
ายนนั้นบอ “ผม ปาร์ โบอมรับ”
“โฮ
น้อพี่านยอลหรอเนี่ย”
พี่เฮุนถามแล้วมอหน้าน้อายแท้ๆอเ้าอร้านที่ัวเอทำานอยู่
“หน้าไม่เหมือนันเลย”
“เราห่าันสอปี”
านยอลบอ “ทำไมหรอ”
“เปล่ารับพี่”
บาลิส้าหนุ่มหหัวลับไปแล้วเินลับมาหาลุ่มที่มา้วยัน านยอลเินเ้าไปุยับน้อาย
ในมือยัถือระเป๋าอเาับอัวเออยู่ ทุนมอมาที่เา้วยแววาี้สสัย
แน่นอนว่านั้นไม่รอพ้นสายาอพี่เฮุนับพีู่โฮแน่นอน
“ห้อไปทานั้น”
านยอลพูึ้นั ่อนที่พี่เฮุนะทันไ้เินเ้ามาถามเา
“มีอะไร็เรียไ้ลอนะับ”
นที่ื่อโบอมหันมายิ้มให้เา วาอายนนี้เวลายิ้มแล้วปิเ้าหาัน
่าน่ารัอะไรนานี้
แบฮยอนยิ้มลับไปให้เาาเล็ๆ็ยัเิน่อไปเรื่อยๆนนเ้าับใรบานเ้าเ็มแร
“โอ๊ยอโทษนะรับ”
แบฮยอนมอหน้านที่เาเินน แน่นอนว่าเป็นหน้าออเฟร่าสูที่ยืนทำหน้ายัษ์ใส่เาอยู่
“มออะไร”
“็...เปล่ารับ”
านยอลหันหลัลับแล้วเิน่อไป
แบฮยอนไ้แ่สสัยว่าเาทำอะไรผิหรือเปล่า
หรือบาทีเาอาะแ่ัวไม่เหมาะสมับสถานที่ แบฮยอนเลย้มมอสำรวัวเออีที
แ่มัน็ไม่น่าเลียนะ เสื้อแนยาวับาเยีนส์
“เป็นอะไรอเานะ”
แบฮยอนามไปแล้วเ็บวามสสัยนี้เอาไว้ในใเหมือนเิม
สวัสี้าาาาา มาอัพให้แล้วน้าาา มีนอ่านแ่นเียวเ้า็อัพน้าาาาา แ่ถ้าอ่านเยอะว่านี้เา็ะอัพเยอะว่านี้อี 555555555 ไรท์แ่นิยายหวานๆไม่รุ่ริๆ้วยสินะ เพราะนอ่านน้อยัเยยย ลมา 6 อนแล้วว ไม่เป็นไร ยัมีนอ่านไรท์็ะอัพนะ
ความคิดเห็น