คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 3
อนที่ 3
ารเรียนรู้านใหม่เป็นเรื่อที่ีสำหรับานยอล
เาเรียนรู้านอทาบริษัทมาไ้สอสามวันแล้ว
และวันนี้เป็นารเรียนรู้เรื่อหุ้นส่วนอบริษัทและเอสาร่าๆในห้อประุมุพ่อแนะนำให้ทุท่านรู้ัับเาในานะลูายและประธานนใหม่อบริษัท
หุ่นส่วนทุนเาเยเห็นหน้ามาบ้าแล้วาสมัยที่เ้ามาฝึาน
“ฝาัว้วยนะรับ”
านยอล้มหัวให้ับทุนในที่ประุม
ารประุมเสร็ลุล้วไปไ้้วยี
านั้นือารไปทำามหน้าที่อัวเอ
านยอลเินออมาาห้อประุมมีหิสาวร่าบายืนรออยู่แล้ว ไอรีนหันมายิ้มให้เา่อนะวิ่เ้ามาล้อแนเาเอาไว้้วยมือทั้สอ้าอเธอ
“ไปันเถอะะ”
“ไปสิ
อยาไปไหนละ”
“แล้วแ่พี่านยอลเลย”
หิสาวบอแล้วยิ้มออมา เป็นรอยยิ้มที่เาอบมอเป็นที่สุ
เราทั้สอนลันว่าะมาูหนั่อนะลับบ้าน อนนี้เรายืนอยู่หน้าโรหนัที่ห้าสรรพสิน้าเิมที่เราอบมา
“ว่าหนัะมาั้ั่วโมนึแนะ
ไปหาอะไริน่อนีว่านะ” านยอลหันไปมอไอรีนที่ำลั้มมอนาฬิาอยู่
“อ้อ...ไปสิ”
ทั้สอนเิมมาหยุที่หน้าร้านอาหารร้านเิมที่เราอบมาินันและแน่นอนว่าะเ้าไปแล้วถ้าไม่ิว่ามีใรนนึมาเรียเอาไว้ะ่อน
“ุานยอลสินะ”
ร่าสูหันไปามเสียเรียนั้น รหน้าปราายหนุ่มหน้าาีนนึสูพอๆับเา
ใบหน้ามหล่อ มูเป็นสันมโ่อย่าัเน วาแร่มอมาที่เา
“รับผมเอ
ุเป็นุอี้ฟาน”
“ใ่รับ
ผมอู๋ อี้ฟาน แ่เรีย ริสีว่านะรับ” ายหนุ่มยื่นมือมา้าหน้า
านยอลับมือทัทาย
“ยินีรับ”
“ผมว่าุน่าะรู้ัผมนะรับ”
ริสเอ่ยถามึ้นแล้วมอมาทาหิสาว้าาย
“แน่นอนแหละรับ
แ่ผม้ออัว่อนนะรับ”
“ามสบายเลยรับ
เรา้อเอันบ่อยว่านี้อยู่แล้ว” ายหนุ่มยิ้มออมาแล้วผายมือออเป็นารเิ
านยอลเินเ้ามาในร้านอาหารโยไม่หันลับไปมอู่แ่อเาอีเลย
บริษัทอู๋รุ๊ป เป็นบริษัทที่ะเ้ามาีลาทา้านารโรแรมอเาับุพ่อโรแรมอบริษัทอู๋ระายัวไปทั่วประเทศพอๆับปาร์พาราไ์
และแน่นอนว่านรุ่นลู้อมาสู้ับสรามที่รุ่น่อนๆไ้่อเอาไว้
“รีนไม่อบเาเลย”
หิสาวบอทำลายวามเียบ ใบหน้าูเป็นัวล
“รีนรู้มาว่าเาพยายามะีลาลู้าพี่าน”
“อย่าไปสนใเลยนะ
ทานอาหารเถอะ” านยอลัอาหารใส่านไอรีนและยิ้มให้
“ูท่าทา็ไม่น่าบหาแล้ว”
หิสาวยัั้แ้ับายหนุ่มที่เินาไปแล้ว่อไป
“อย่าไปใส่ในะ
เรามาเที่ยวัน”
“็ไ้ะ
แ่นอะไรไม่น่าบเอาะเลย”
หิสาวบอแ่นั้น่อนะ้มหน้าทานอาหาร่อไปโยไม่พูอะไรถึริสอีเลย
ในบ้านหลัเิมที่เาเป็นเ้าอ
ลิ่นอาหารเย็นลอยมาาในรัว านยอลเินามลิ่นนั้นไปเรื่อยๆนเห็นว่าใรำลัทำอาหารอยู่ในนั้น
นที่เาไม่อบมาที่สุในบ้านหลันี้
ร่านั้นหันมาแล้วใเมื่อเห็นเายืนอยู่รประูรัว
“ุานยอล”
“ันนะสิ
ิว่าใร” ร่าสูเินเ้าไปหานัวเล็้าๆแล้วมอูสิ่ที่อยู่ในหม้อ “ิว่าอาหารพวนี้มันีนัหรอ
ถึไ้ทำมันออมา”
“ุท่านบออยาทานนะรับ”
แบฮยอนบอแล้วเินเลี่ยออมา
แ่านยอล็เร็วว่าับแนเล็นั้นเอาไว้แล้วบีบแรๆ
“โอ๊ย!!”
ร่าเล็หน้าบิเบี้ยว้วยวามเ็บปว
เนื้อนิ่มๆโนเาบีบราวับะให้แหลามือไปรนี้
“อย่ามาโห!!”
“ริรับ
ปล่อยเถอะผมเ็บ” ร่าเล็ร้ออวามเห็นใาายรหน้า
แู่เหมือนอนนี้านยอละโมโหมาว่า
เาไม่อบที่มีนมารู้ใุพ่อมาว่าเาโยเพาะนอย่าแบฮยอน
นที่เป็นนนอแ่ลับมาทำัวสำัในบ้านอเา
“ั้นไม่้อินีหรอ!!” านยอลปล่อยมือออแล้วหันไปเปิวเลือ่อนะเทมันลไปทั้วนหม
“ะทำใหม่ไม่ไ้สินะ อหมแล้ว!!”
“ทำไม้อทำแบบนี้
ผมไปทำอะไรให้!!” านยอลมอหน้านัวเล็ที่ำลัถามเาอยู่รหน้า
ใบหน้าเล็ึ้นสีแ้วยวามโรธ
“หึ!!”
านยอลายามอร่าบา่อนะเินลับออมาาห้อรัว
แ่นี้มันยัเล็น้อยมาเมื่อเทียบับสิ่ที่มันสอแม่ลู้อาราพ่ออเา
อย่าหวัว่าะไ้มีวามสุเลยนับั้แ่นี้ไป
านยอลเินลับมาเ้ามาในห้อนอนอัวเอ
หันมอรูปหิสาวที่อยู่ร้าหัวนอนอเา หินนั้นับลูายอเธอ แม่อเาส่ยิ้มผ่านรูปถ่ายที่ถูถ่ายเอาไว้
อนเาเรียนอยู่ม.ปลาย อนนั้นแม่ป่วยเป็นโรมะเร็เม็เลือ
หลัานั้นแม่มีีวิอยู่ไ้สามเือน่อนแม่ะเสีย
วันนั้นเป็นวันที่านยอลบอับัวเอว่าะไม่ร้อไห้ให้ใรอี
ะไม่มีใรไ้เห็นน้ำาอเาอีเป็นอันา เาสัา่อหน้าศพอแม่
เพราะแม่ะบอับเาเสมอว่าน้ำาลูผู้ายนั้นมี่ามา
อย่าหลั่ออมาให้ใรเห็น่ายๆและานยอล้อเ็มแ็และอยู่ับพ่อ่อไปแทนแม่
“ผมะไม่ให้สอแม่ลูนั้นมาทำอะไรุพ่อแน่รับ” เาพูับรูปใบนั้น ่อนะวามันลที่เิม
แบฮยอนยัไม่เ้าในวันนี้ว่าานยอลทำแบบนั้นเพราะอะไร
ทุวันนัวสู้อหาเรื่อมาแล้เา ทำร้ายเา้วยำพูหรือ ารระทำไ้ทุวัน
และเา็ไม่ยอมบอแม่เพราะลัวว่าานยอละโนุท่านว่าเอา
ยิ่ิ็ยิ่นำไปสู่ำอบเียวอานยอล ือเพราะร่าสูิว่าเาะเ้ามาทำไม่ีับพ่ออเานั้นเอ
“ิอะไรอยู่นะแบฮยอน”
อินสะิถามเา
“อ้อเปล่า
เอาอะไรบ้านะ”
อนนี้อินับเามาห้าสรรพสิน้าเพื่อเลือื้ออเ้าร้านในวันพรุ่นี้
ยอูเินไปที่แผนเรื่อื่มเพื่อื้อเรื่อื่มเ้าไปเปิในร้าน
สิ้นเือนแบบนี้เป็นที่แน่นอนว่านะ้อเยอะมาและลำบาในารเ็นรถเ็นที่ให่และหนัแบบนี้
“นี้ไ
ใส่ไปแล้ว”
“แอร๊ย!!” ้วยวามไม่ระวั
แบฮยอนเ็นรถไปนเ้าับผู้หินนึเ้า เธอหันมามอหน้าเาาวา
เท่านั้นเา็ำไ้ว่าเธอนนั้นือใร
“แอีแล้วหรอ
ีวิันะว่าะไม่เอแอีแล้วนะ” หิสาวบอแล้วเินเ้ามาหาเา
อินเินเ้ามาวาหล่อนเอาไว้ “นี้ใรแฟนแหรอ พววิปริ!!”
“นีุ้พูีๆหน่อยนะ
เป็นผู้หิแ่ทำไมพูาหมาไม่รับประทานแบบนี้ละ!!”
“อย่านะอิน”
แบฮยอนรั้แนเพื่อนเอาไว้สุแร “ไปเถอะ”
“นี้อโทษันแล้วหรอ
ิะหนีหรอ!” ไอรีนเินเ้ามาบีบ้นแนอเาเ็มแร
“โอ๊ย!! อโทษรับ”
แบฮยอนพูออมา เาไม่อยาให้มีเรื่อไปมาว่านี้
“อะไรันุ!”
อินพยายามะเินเ้าไปห้ามแ่แบฮยอนลับับมือเพื่อนผิวเ้มเอาไว้่อน ยอูเินเ้ามาทันพอีับอนที่มีใรอีนเ้ามา
“มีอะไรหรอไอรีน”
เสียทุ้มุ้นเยัึ้น านยอลเินออมาามุมนึอั้นวาอ
สายามมอหน้าเาอย่าเอาเรื่อ
“พี่านะ
เาเ็นรถมานรีน เ็บไปหมเลย” หิสาวเินเ้าไปี้ใหู้ว่าโนนรไหน
และไม่้อบอ็รู้ว่าที่เธอทำแบบนั้นไ้เพราะทั้สอนเป็นนรััน
“ริหรอ”
านยอลมอหน้าแบฮยอน้วยวามโรธ “ทำไมไมระวัเลยละ หรือั้ใะแล้เธอ”
“ผม
ผมอโทษรับ” แบฮยอนบอแล้ว้มหัวให้านยอล
“อะไรันแบ
อนที่แฟนยัยนี้ไม่มามันทำเ่นาไหนนายไม่บอเาไปละ” อินหันไปมอหน้าไอรีน
“อย่าไปฟันะะ
รีนไม่เยทำอะไรแบบนั้นเลย” หิสาวบอแล้วับแนายหนุ่มเอาไว้
“ันว่าไปัน่อนเถอะ”
ยอูับที่รถเ็น่อนะเลื่อนให้หันไปทาอื่น
“เ็บไหมแบ”
อินเินเ้ามาถาม แบฮยอนแ่ส่ายหน้าไปเท่านั้น
เพื่อให้เพื่อนสบายใว่าเาไม่เป็นอะไร
้นแนอเาอนนี้มันปวนึบและแสบไปหม
ไอรีนเอาเล็บิลไปในเนื้อผ้าอเา และแน่นอนว่าอนนี้มันยัเ็บอยู่
ลอารื้ออแบฮยอนพยายามะหลบเลี่ย านยอลลอเวลา ไม่อยาเอเพราะไม่อยาโนว่าร้ายอี
่อนนอนแบฮยอนเินลมาที่รัวเพื่อื่มนม
แ่็เอเ้าับร่าสูที่ำลัื่มนมอยู่เ่นัน
ร่าบาำลัะหันหลัลับแ่็โนเรียเอาไว้่อน
“ะรีบไปไหนละ”
เสียทุ้มเย็นาเอ่ยถาม “วันนี้ไม่มีอะไรมาเล่าให้พี่ายนนี้ฟัหรอ”
“ไม่มีรับ”
แบฮยอนพยายามมอไปทาอื่นแ่็โนมือหนาับให้หันมามอหน้าอยู่ี “ะ..ุานยอล”
“แล้วนายเ็นรถไปโนไอรีน
แถมยัล่าวหาว่าเธอทำร้ายอี”
านยอลับไปที่้นแนบอบบาทั้สอ้าอแบฮยอนอย่าแร
“โอ๊ย
ผมเ็บนะ”
“อย่าสำออยไปหน่อยเลย”
“อะไรัน”
านยอลรีบปล่อยมือออเมื่อนเป็นพ่อเินผ่านมาทาห้อรัว
เ้าอบ้านมอหน้าลูายอเาสลับับแบฮยอน
“ผมมาหาอะไรื่ม่อนนอนนะรับ”
แบฮยอนอบลับไป ไม่อยาให้เรื่อนี้ลายเป็นเรื่อให่
“แล้วนั้นแนไปโนอะไรมา
เป็นแผล้วย” แบฮยอนมอ้นแนัวเอ ลืมไปว่าวันนี้ใส่เสื้อแนุนอน
รอยบีบอไอรีนและรอยเล็บอเธอยัอยู่ แผลาเล็บทั้สี่ปราเ่นั
“พอีว่าเพื่อนแล้น่ะรับ”
“อย่าเล่นอะไรแรๆันอีนะ
ไปนอนไ้แล้วไป” ุท่านบอ่อนะเินออไป แบฮยอนเินามหลัุท่านมา้าๆแล้วเินมาที่ห้อนอนอัวเอ
“เี๋ยว่อน”
“อะไรอีรับ”
แบฮยอนหันไปถาม “อยารู้อะไรอี”
“แผลนั้นนะ
ไปโนอะไรมา” านยอลถามแล้วมอไปที่แผลบน้นแนอเา
“เพื่อนแล้น่ะรับ
ไม่มีอะไรหรอ” แบฮยอนำลัะเินเ้าไปในห้อแ่ลับโนนัวสูรั้เอาไว้ทัน
“บอมา!!”
“ะถามเอาอะไรละ
ในเมื่อุไม่เื่อผม!!” แบฮยอนึ้นเสียใส่นรหน้า
“บอันมา!!”
“็ทีุ่ไอรีนหยิผมยัไละ!!”
แบฮยอนสลัแนออาารับุมอานยอล่อนะเินเ้าห้อนอนมา
ทิ้ัวลนอนบนเีย
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ะแว๊บบบบบ มาอัพอนใหม่แล้วน้าาาาาา ยัไ็ออบุทุนที่เ้ามาอ่าน่อนเลยแล้วัน อบุ้าบบบบ ัมาฮัมนีาาาา 5555555 มาแบบเาหลีเลย เอาริๆไอรีนนี้แอ๊บใสเหมือนันนะ อุ๊ปส์!!! หรืออาะไม่ไ้แอ๊บ ยัไ ิาม็แล้วันนะรับบบบ อมเมน์ไ้น้าาาา และอบอเลยว่าเรื่อนี้ไใส่อารม์ในารเียนมา (อย่าอินเิน) เฮ้ยยย ือมันแบบ่าหมา เอ้ย ราม่าริๆนะ ลอิาามันนะ ใรมีเพื่อนบอ่อ ใรที่เ้ามาอ่านแล้วอบ แฟลลับไว้เลย้าาาาา ยิ่นานเรายิ่เ้ม้นน้าาา
ความคิดเห็น