คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : ตอนที่ 15 NC
อนที่ 15 NC
เฮุน
ืนนั้นพวเราเรียมัวันที่ร้านายเหล้าที่ปิไปแล้ว
ใล้พอที่ะรู้ว่าพวมัรทอำลัทำอะไร เฮุนนั่อยู่ในรถันเียวับอิน
รถอานยอลอินำลัหาอะไรบาอย่าที่หลัรถเฮุนไม่รู้ว่ามันืออะไรแล้วอยู่ๆ เสื้อเราะ็ออยู่บนัอเา
“ใส่ะ”
อินบอ
“อใร”
“อันเอ”
“แล้วพี่ะใส่อะไร”
เฮุนไม่ยอม เาไม่ยอมให้อิ้อลับไปนอนโรพยาบาลอีรั้หรอ “ผมไม่ใส่”
“ันบอให้ใส่ไ”
อินหยิบเสื้อเราะึ้นมาพยายามะใส่สิ่นั้นให้เา แ่เฮุนลับปิเสธมัน
“ถ้านายเป็นอะไรไปะทำยัไ!!”
“....”
เาเียบ อินูอารม์เสียมาที่เาไม่ยอมใส่มัน
“รู้มั้ยถ้าเป็นไปไ้
ันไม่อยาให้นายับยอูมาทำานนี้เลย” ร่าสูบอ สายามมอไป้าหน้า
“ถึันบอไม่ไ้ว่ารัใรมาว่า แ่็ไม่อยาให้ใรเป็นอะไรทั้นั้น เ้าใันหน่อยเถอะเฮุน”
“ผมใส่็ไ้”
เฮุนหันไปถอเสื้อออแล้วใส่เสื้อเราะันระสุนเอาไว้้าใน
แ่มันแน่นมานเาไม่สามารถิัวล๊อไ้
มือหนาออินับเ้าที่ัวล๊อเสื้อแล้วัารสอมันเ้า้วยัน
เสียัวล๊อลล๊ออมันัแปะ แ่เราทั้สอน็ยันั่เียบใส่ัน
“ระวััว้วยนะ”
อินพูึ้น วามมอเ้ามาในวาอเา ใบหน้าออิน่อยๆเลื่อนเ้ามาใล้ๆ
วาหลับหล เฮุนรับสัมผัสนั้นออินเบาๆที่ริมฝีปา
มือทั้สอับใบหน้าเาเบาๆ่อนะูบลไปแน่นว่าเิม มืออเาสั่น
หัวใอเาเ้นแรนลัวว่าอินะไ้ยินมัน ร่าสูถอนูบออไป้าๆ
“อย่าเป็นอะไรนะ”
“พี่้วยนะ”
เฮุนใส่เสื้อทับและาม้วยเสื้อลุมหนัสีำเหมือนที่เาใส่ทุรั้
รถสีำสนิทันหนึ่ผ่านหน้าพวเราไป อินิเรื่อยน์แล้วับามไป
รถอูฮยอออมาาที่่อนอัวเอแล้ว
เอี๊ย!!!
รถทั้สามันอพร้อมัน พวมันวิ่ลมาารถ
เฮุนับอินวิ่ลารถไปื่อเทาไม่ไ้มา้วย เหลือแ่มินอ
“ื่อเทาหายไป!!”
อินพูึ้นแล้วหันมอรอบๆ รอบๆแม่น้ำฮันมีอาารสูมามายนเป็นอันราย
ูฮยอหยิบปืนึ้นมาแล้ว่อไปที่มินอทันที
“บอมาว่าพวมึอยู่ไหนอี”
“ูนนะ
ไม่ใ่วาย” มินอบอแล้วอีน็ลมาารถ
“ฮีอลหรอ”
เฮุนเอู่ปรับอีนอัวเอ
ายหน้าสวยร่าเพรียวเินเิายออมาารถราวับารานัแส อาวุธอมันอยู่ในมือ
“อ้อ
เ้าเ็หน้าอ่อนนั้นเอ แผลหายีแล้วนะ”
“เฮุน
เฮุน!!!”
เาไม่ฟัเสียเรียออิน
าทั้สอวิ่เ้าไปหาร่านั้นอย่าว่อไวนภาพ้าๆเป็นแถบสีหมัแร่อยเ้าที่หน้าท้ออมันแ่ร่าเพรียวว่า็หลบไ้ทันแล้วใ้พัที่มีมี่อนอยู่ฟันเ้าที่แนอเาอย่าั
“อั!!”
มีสั้นเล่มเล็อเฮุนปาเ้าที่ใ้ี่โรอมัน
“อ๊า!!”
ฮีอลสำรวแผลอัวเอแล้วมอเา้วยวามแ้น “มึ!!”
ทุนวิ่เ้าปะทะัน
ีูามัารมินอ ยอูเ้าไป่วยีูอีแร
“ไปามหามันสิ!!”
ีูะโนบอับูฮยอ “ไปามพวมันสิ!!”
“เี๋ยวลับมานะ”
ูฮยอหันมาบอแล้ววิ่ึ้นรถไป อินมอมาที่เาสลับับยอูแล้ววิ่ึ้นรถามูฮยอไป
รถสีำเบน์รุ่น
อี – ลาส
ลาบิโอเล แล่นออไปในรัาลสีำ
“เห้ย!!”
้ามพััเ้าที่ปลายาอเาอย่าันหายหลัล้มลไป
ฮีอลระโึ้นมาร่อมเาเอาไว้แล้วพยายามะเอามีแทที่ลาหน้าออเาแ่เฮุนลับับมือนั้นเอาไว้ทัน
“สนใู่่อสู้ไม่มาพอ็ายไปเถอะ”
เาพยายามิ้นและฝืนสุแร
แ่็สู้ไม่ไหวเพราะแผลที่แน
ปั!!
ยอูวิ่เ้ามาเะเ้าที่ร่าเพรียวอฮีอลนระเ็นออไป
“พี่เฮุน”
ร่าเล็ส่มือมาให้เา
“ระวั!!” เาระุร่ายอูลมาแล้วพลิร่าัวเอึ้นมา่อนะลุึ้นแล้ววิ่เ้าไปหาฮีอล
มีที่่อนอยู่ใ้แนเสื้อผุออมาแล้วฟันเ้าที่้าแ้มอฮีอลเลือสีแไหลออมาาแ้มวาลมสวยมอเา้วยวามแ้น
“อ๊า!!!”
ร่าเพรียวนั้นเ้าโมีเาอย่ารวเร็วนเาไม่สามารถ้านทานไว้ไ้
แนทั้สอ้าอเาโนฟันอย่าั พร้อมับโนถีบนลมาอับพื้น
ยอูเ้ามาวาแล้วัารับอาวุธอวายร้ายหน้าสวย
“พี่เฮุนเป็นไรมั้ย”
ร่าบาร้อถามแ่ยั้อมออยู่ที่ฮีอล
เฮุนเห็นว่ายอูใส่ถุมืออะไรบาอย่ามา้วย และร่าเพรียวสูว่าอฮีอล็วิ่เ้ามา
ยอู้มหลบแล้วส่หมัรเ้าไปที่หน้าท้ออเ้านั้นอย่าั
หลัานั้นวาอเฮุนวูบไหวโลรอบๆำลัหมุนไปมาเาหายหลัลนอนมอท้อฟ้าที่่อยๆพล่าเลือนและหมุนวน “พี่เฮุน
พี่เฮุนเป็นอะไรไป!!!”
“เฮุน!!” เสียออิน
เาำไ้ แ่ไม่มีแระหันไปมออี่อไปแล้ว
และร่าสูออิน็นั่ล้าๆเาพร้อมับอุ้มร่าเาเ้ามาในอ้อมแน
“นายินยามาหรือเปล่า!!”
“ไม่ไ้...ินรับ..ฮือออ..”
อนนี้แม้แ่อ้อมอาอินเา็สัมผัสมันไม่ไ้ “พี่รับ.”
“ว่าไเฮุน”
เสียออินูร้อนรน
“ปลอ...ภัยมั้ย”
“ันปลอภัย
ันลับมาแล้ว” เารู้ว่าอินับมือเาเอาไว้
แ่มัน็เป็นเพียภาพเบอลๆที่เามอเห็น
“ี..ั..ฮึ...ฮือออ”
“พี่เฮุน”
ยอูับมือเาเอาไว้ “แ็ใไว้่อนนะ”
เสียรถำรวัึ้นรอบๆัวเา
เาไม่รู้ว่ามินอับฮีอละหนีไปหรือยั เา่ว อยาะหลับาลนอนอนนี้เลย
แ่เา็รู้ว่าถ้าหาหลับาล เาอาะไม่ไ้เออินอี็ไ้
แล้วใระห้ามพี่เาินเหล้า ใระไปิน้าวเป็นเพื่อนเา
ใระุเวลาพี่เาินไ่ทอเยอะเินไป
“เฮุน!! อย่าหลับนะ!!” อินอุ้มเาึ้นมา แ่อนนั้นเาพยายามะลืมา
แ่เปลือามันลับหนัมานเาไม่สามารถ้านทานมันไหว “ูฮยอ มานี้หน่อย!!!”
“พาเฮุนไปึ้นรถ่อนเร็ว!!” ูฮยอวิ่เ้ามา
“ีูับยอูให้ปาำับำรวนะแล้ว่อยามไป”
“โอเ”
ีูานรับ
“อทนไว้่อนเฮุน”
อินออแรวิ่
“พี่รับ...ผม่ว”
“อย่าหลับนะเฮุน!!”
อินพยายามเย่าร่าอเาลอเวลา แ่เลืออเาไหลเร็วมา
นอนนี้มัน็ยัไหลออมาไม่หยุแนเสื้ออเาแานไป้วยเลืออัวเอ่วหลัๆมานี้ ทำานึเลยไม่่อยไ้พัผ่อน และยัไม่ไ้ินยาสม่ำเสมอ “ื่นึ้นมาเี๋ยวนี้เลยนะเฮุน”
“พี่รับ...”
“ันอยาะินไ่ทออนายอยู่นะ”
“ฮือออ...”
เารู้สึว่าัวเอหายใเบาล ภาพรอบๆนั้นเบอลและพร่าเลือนไปหมทุสิ่
เาพยายามะับแนออินเอาไว้แ่ัวอเา็านไม่สามารถรับรู้สัมผัสอะไรไ้
รับรู้ถึอ้อมอออินไม่ไ้อีแล้ว
เสียออินหายไป
ลมหายใแผ่วเบา
แบฮยอน NC
ไ่าวำลัทอสุอยู่ในระทะแบฮยอนื่นมาแ่เ้า้วนวามเหนื่อยล้าเพราะเมื่อืนนี้็เือบไม่ไ้นอน ว่าะนอนนาฬิา็บอเวลาีสามรึ่แล้ว ั้แ่ออาโรพยาบาลมา็ูเหมือนว่าานยอละทั้อทั้หอมเามาึ้นว่าเิม
และยิ่มาอยู่นี้้วยันสอนานยอล็มัะอเาทำในเรื่อแบบนั้น
หรือบารั้็ไม่ให้เาั้รับอะไรเลย อย่าเ่นเมื่อเย็น ที่โหินริมทะเล
สายาอานยอล สัมผัสร้อน
เสียทุ้มที่รา่ำนทำให้หัวใอแบฮยอนสั่นไหวราวับเิแผ่นินไหว
หมับ
“อื้มมมม” แนแร่อเ้าที่รอบเอวอเาแล้ววาาลบนไหล่เล็ๆ
แผ่นหลัอเาสัมผัสไ้ถึแผ่นออานยอล
ร่าสูะไม่ไ้ใส่เสื้อลมาาห้อนอนแน่ๆ “ทำไมื่นเ้าัละวันนี้”
“ผมลัวว่าุะหิวเลยื่นมาทำอาหารเ้ารอรับ” แบฮยอนบอ
นถึอนนี้เา็ยัเป็นนอานยอลอยู่ เป็นลูหนี้ เป็นนภายใ้ารปรอ
อะไรที่เาทำให้านยอลพอใไ้เา็้อทำ เพื่อหน้าที่อลูนี้
และเพื่อหัวใอัวเาเอ
ฟอ
“อ๊ะ ุานยอลรับ”
“ทำไมละ” านยอลระับอแน่นว่าเ่าแล้วมูโ่ลบน้นออเาพร้อมับประทับริมฝีปาลมาเบาๆ “ไม่อบหรอ”
“อะ..ะ...ือว่า”แบฮยอนรีบปิแ๊สแล้วัไ่าวใส่านทันทีเาหันมาเผิหน้าับานยอลที่ส่สายาอออ้อนมาให้เา ร่าสูไม่ไ้ใส่เสื้อ
และาเ ั้นในายาวัวเียวเท่านั้นที่านยอลสวมอยู่ เารีบหลับาลทันที “ทำไมุานยอลไม่ใส่เสื้อผ้าละรับ”
“ทำไมละ นาย็เยเห็นหมแล้วนี้”
านยอลพูึ้นเหมือนเรื่อที่ทำอยู่เป็นประำ มือหนาับที่แ้มอเาเบาๆ
“อายทำไม”
“็..”
“หื้มมม”
“ไปิน้าวเถอะรับ”
“แ่ันไม่อยาินไ่าวับไส้รอพวนั้น” านยอลพยัหน้ามาที่โ๊ะ
หรือเพราะว่าแบฮยอนะทำไม่อร่อย ร่าสูเลยไม่อยาิน
เายืน้อาับานยอลอย่าไม่เ้าใ
“ผมทำไม่อร่อยหรอรับ”
“ป่าว” ร่าสู้มลมาูบับไปบนริมฝีปาอเาริมฝีปาหนาูึรีบปาอเาเบาๆแล้วผละออมา “อยาินอย่าอื่น”
เสียทุ่มสั่นระเส่า้วยวาม้อาร
อนนี้แบฮยอนลัวว่าเาะ้อยอมทำามที่านยอลออีรั้
“...”
“ิน้าว่อน็ไ้”านยอลรับานไ่าวมาแล้วนั่ลบนโ๊ะมันล้ามแน่นอแนทั้สอ้าับลอนล้ามหน้าท้อที่เพอร์เฟ
เาไม่รู้ว่าานยอลเอาเวลาไหนไปออำลัาย
นัวสูว่าั้ใินอาหารที่เาทำนหม พร้อมทัุ้ปสาหร่ายอโปรอเ้าัว้วย
แบฮยอนนั่ลที่ฝั่ร้ามแล้วินอาหารที่เรียมเอาไว้
“ินนี้เยอะๆนะ” านยอลัไส้รอมาใส่ในานเา “ะไ้อ้วนๆ
อนนี้นายผอมเินไปแล้ว”
“อบุรับ” แบฮยอนับมันเ้าปาทันที แล้ว่อยๆเี้ยวมันนหม
“นายยัพูเป็นทาารับันอยู่เลย” ร่าสูยู่หน้าแล้วมอเา
“เราอยู่้วยันมาเือบปีแล้วนะ”
“็ุานยอลเป็นผู้มีพระุับผม” แบฮยอน้มหน้าหลบสายามู่นั้น
“ผมพูแบบนั้นับุไม่ไ้หรอรับ อีอย่าุานยอล็อายุมาว่าผม้วย”
“เห้อ แล้วแ่นายแล้วัน” านยอลั้หน้าั้าินอาหาร่อไปโยไม่พูอะไรเมื่ออิ่มแล้วแบฮยอนเ็บานทั้หมมาล้า
านยอลออไปโทรศัพท์หาอินที่ห้อนั่เล่น หรือว่าะมีเรื่อไม่ีเิึ้นอีแล้ว
และานยอลพาเามาหลบที่นี้เพราะพวนั้น้อะเล่นานเา เหมือนเมื่อรั้ที่แล้ว
“อะ...” แบฮยอนใเมื่อมืออานยอลสอเ้ามาา้าหลัแล้วับมือเาเอาไว้เบาๆทั้สอ้า
มือหนาหยิบานไปแล้ววาลบนที่ล้าาน
“เี๋ยว่อยล้า็ไ้” เสียทุ้มระิบที่้าหูอเาเบาๆ
“ันอยาินอหวาน”
“อยาทานอะไรหรอรับ”
“นาย็รู้”านยอลพลิร่าอเาให้หันหน้ามาหาัวเอแล้วูบลมาทันทีลิ้นร้อนสอเ้ามา้านในอย่าไม่ให้เาั้ัว
ลิ้นร้อนวาไปทั่วโพรปาอเา้าๆ เนิบนาบและอ่อนหวาน
วามอ่อนละมุนาูบนี้ทำให้แบฮยอนเหมือนไอศรีมที่ำลัะละลายลไป้าๆในทุๆนาทีที่านยอลูึริมฝีปาอเา
“อื้มม...หวานั”
----- CUT -----
“ะนอนแล้วหรอ” านยอล่อยๆถอนแนายออ้าๆแล้วัท่าทาอเาใหม่
ในมานอนบนหน้าออร่าสูเหมือนที่เานอนทุืน “วันนี้เ่มา นอนะ”
ร่าสูอเาไว้้วยแน้ายแล้วใ้มือ้ายลูบหัวเาเบาๆ
เรามิ่เ้าสู่วามฝันที่แสนยาวนาน ในวามฝัน เาำลัเินไปที่ทำานอานยอล
รนั้นเียนว่าห้อประทาน แ่เาำลัเห็นผู้หินนึอยู่ในนั้น
ผู้หิผมบลอนทอ ับานยอล
ูฮยอ
ูฮยอำลัับรถมาที่บ้านอานยอลวันนี้เป็นวันที่านยอละพาแบฮยอนลับมาาารไปเที่ยว
และนที่นั่้าๆอเา็ูเหมือนไม่่อยพอใเท่าไหร่
ใบหน้าเรียวมอออไปนอหน้า่าและเียบมาั้แ่ออาบ้าน
ูฮยอไม่เ้าใว่าีูเป็นอะไร
“เป็นอะไร” เาถามเป็นร้อบที่เท่าไหร่แล้ว็ไม่รู้
แ่ีู็ยัไม่ยอมพูับเาเลยสัำ “นายเป็นอะไรีู”
“็แ่ไม่เ้าใว่าทำไม้อไป”
“เรา็ะไปสรุปานที่เราทำไ”
“านยอล็ถามาอินเอา็ไ้” น้าๆหันมาพูับเา
“เราเป็นแ๊อินทร์ไฟนะูฮยอ แ่เราำลัะเ้าร่วมับแ๊นั้น”
“อนนี้เราไม่มีแ๊ีู” เาหันไปบอับีู
“เรา้อทำทุอย่าเพื่อไม่ให้พวมันทำอะไรมาไปว่านี้
ถึอนนั้นเราับแ๊อัี็อยู่้วยันไ้
ไม่เห็นะ้อมานั่ัอันับเลยว่าแ๊ไหนีที่สุและแร่ที่สุในเมือ”
“แล้วแ่นาย...” วาเรียวมอออนอรถอย่า
“แ่ไม่เ้าใว่าทำไมเรา้อปป้อเ็นั้นนานั้น้วย”
“ถ้าเป็นนาย ัน็ะทำแบบานยอลนั้นแหละ” เาพูึ้นอนนี้ระหว่าเราทั้สอนไม่้อมีอะไรมานั่อายหรือปิบัันแล้ว
ีวิอมาเฟียอย่าเรา อยู่บนเส้น้าย ายวันนี้หรือพรุ่นี้็ไม่รู้
“อโทษนะรับ...ผมอยู่ในรถ้วย”
ยอูโพล่หน้าออมาระหว่าลาอเาับีู“ถ้าพี่สอนะีบันผมไม่ว่า
แ่ราวหลับอผมะไ้เอารถมาเอ”
“ไปทาเียวันะเอารถมาทำไมให้เป็นุสนใละ” ูฮยอบอ
“นายเอ็ไม่้อเินไปหรออยู่บน็เห็นๆันอยู่ทุวัน”
“ูฮยอ” ีูพูึ้นเสียแ็
“อะไร ผมไม่ไ้ยินอะไรเลยนะ”
ร่าบาถอยัวลับลไปที่เบาะหลัเหมือนเิม“ผมนอนไว ไม่เหมือนพวพี่หรอ”
“เ็มันไม่ไ้รู้เรื่ออะไรหรอเห็นมั้ย”
ูฮยอบอแล้วเลี้ยวรถเ้ามาในบ้านหลัให่อานยอลอินมาถึแล้วและานยอล็มาถึแล้วเหมือนันรถอยอูที่านยอลับออไปเพื่อหลอาพวมันออยู่รนั้น
เราทั้สามเินลมาแล้วเ้ามาในบ้านานยอลนั่อยู่บนโฟาแบฮยอนนั่อยู่้าๆในเสื้ออปและยปอเสื้อึ้น
ะปิรอยอะไร็แล้วแ่ที่านยอลเป็นนทำไว้
“มารบแล้ว”
“อบใมายอู” านยอลยื่นุแรถให้ับยอู “เป็นยัไบ้า”
“ทุอย่าี ำรวรวบัวพวมันไ้” อินบอ
“ันว่าให้แบฮยอนึ้นไปบนห้อ่อนีว่า”
านยอลหันมอหน้าน้าๆแล้วยิ้มให้ “นายึ้นไปรอันบนห้อ่อนนะ
เหนื่อยมาทั้วันแล้ว”
“เรื่อนี้แบฮยอน้อรู้” ูฮยอพูึ้น
“หมายวามว่ายัไ”
“วันนั้นที่ผมแอบฟัพวมัน มันบอว่าพยายามิ่อแบฮยอน”
ีูหันไปทาแบฮยอนทุนมอไปที่แบฮยอนเป็นาเียวนนัวเล็เริ่มอึอั “มีใรโทร.หานายบ้า
่อนะไปทะเล”
“มีเพื่อนผม มินโฮและพี่ที่ร้านรับ”
“ใร” านยอลหันมาถาม น้ำเสีย่ำล
“พี่แ ที่อย่วยเหลือผมอนอยู่ร้านรับ” แบฮยอนบอ
“แ่ผมรับสายไม่ทัน เลยไม่ไ้โทร.ลับไป
วันนั้นไปนอนเฝ้าุานยอลอยู่ที่โรพยาบาล”
“หนึ่ในสอนนี้้อเป็นนอพวมัน” ูฮยอเสนอวามิอเา
“แ่เราไม่รู้ว่าใรเท่านั้นเอ”
“แ่มินโฮเป็นเพื่อนผมนะรับ”ูฮยอมอหน้าแบฮยอนสายาที่ำลัยืนยันวามบริสุทธิ์ให้เพื่อนและพยายามะบอับทุนว่าทั้สอนไม่ผิ “พี่แ็ีับผมมาๆเลย้วย
เาไม่ทำร้ายผมหรอ”
“อนนี้เราเื่อใใรไมไ้เลยแบฮยอน” อินหันมาบออนนี้นผิวเ้มำลัยืนอออยู่้าๆยอู
“เราไม่รู้แ่ว่านายำลัโนล๊อเป้าหมายอยู่”
“แล้วพี่เฮุนละรับ” ร่าบาหันมอไปรอบๆบ้าน “พี่เฮุนไปไหน”
“อยู่โรพยาบาล” อินบอ านยอลหันหน้ามออินทันที
เหมือนว่าอินยัไม่ไ้บอเรื่อนี้ให้านยอลรู้
“ไปทำอะไร”
“เฮุนโนฮีอลเล่นานหนันเสียเลือมา” ร่าสูมอ่ำล
ไม่ล้าสบาับใรๆ “อนนี้ำลันอนให้เลืออยู่ที่โรพยาบาล”
“ทำไมมึไม่บอู!!” านยอลลุึ้นระาเสื้ออิน
“นั้นน้อูนนึเลยนะ!!”
“็ูะบอมึอนนี้แหละ”อินพลัานยอลออไปแบฮยอนลุึ้นับัวานยอลไว้ยอูเอ็เินเ้ามาับแนอินไหวเหมือนัน “เฮุนไม่ไ้ินยามาหลายวันแล้ว
เลยทำให้อาารำเริบ”
“เอาเป็นว่าทุอย่าบ ลับบ้านไ้” านยอลออำสั่เสียทุ้มมีอำนาึ้นมาทันที “ันะไปหาเฮุนที่โรพยาบาล”
ร่าสูเินึ้นไปบนห้อัวเอโยไม่สนใแบฮยอนเลย
นัวเล็มอามแผ่นหลันั้นไป้วยแววาเศร้า่อนะเินามึ้นไป้าๆ
อินทิ้ัวนั่ลับโฟาแล้วถอนหายใยาวๆออมา
“พวมันอาะรูุ้อ่อนอเฮุนแล้ว็ไ้”
“อะไร” ีูถาม “เฮุนเป็นอะไร”
“เฮุนเป็นโรเลือแ็ัว้า เป็นมาั้แ่เ็ๆแล้ว” ร่าสูเ้มเยหน้าุยับพวเรา
สายามมอพวเราทั้สามน “้อินยาลอสม่ำเสมอห้ามา่วหลัๆมานี้เราทำานันหนัมาเรื่อพวมันเลยทำให้เฮุนพัผ่อนน้อยและไม่ไ้ินยาบ่อยเท่าเมื่อ่อนนี้”
“แล้ววันที่มีเรื่อระเบิละ” ีูถามึ้นอีรั้ “ทำไมไม่เป็นอะไร”
“นั้นเพราะฤทธิ์อยาที่ินเอาไว้หลายๆวัน่อนไปเอเรื่อแบบนั้น”
นผิวเ้มมอไปที่ยอูแล้วหลุบา่ำล “เราไปเยี่ยมเฮุนันนะ”
“ไ้สิรับ”
ถึะไม่่อยเ้าใอะไรมาแู่ฮยอ็รู้ว่าระหว่าสอนนี้้อมีอะไรันเาไม่ห้ามถ้าน้ออเาะมีวามรั แ่เาลัวว่าถ้าวันนึเิอะไรึ้นับอิน
ะเป็นยอูเอที่เสียใมาที่สุ
หรือถ้าวามห่วใยออินที่มีให้เฮุนมาว่าน้อาย
อาะทำให้ยอูนั้นเ็บมาว่าเิม
“เราลับันเถอะ” ีูลุึ้น “ทิ้บ้านเอาไว้แบบนั้นไม่ีเท่าไหร่”
“โอเ ยอูลับบ้านีๆละ” เาหันมาสั่าิผู้น้ออเา
“ันลับ่อน”
“รับพี่”
านยอล
านยอลำลัมอูร่าอเฮุนที่มีผ้าพันแผลหลายที่
ทุที่มีเลือไหลึมออมาเยอะไปหม
เาไม่อยาะิว่าถ้าเฮุนมาถึโรพยาบาลไม่ทันะเป็นยัไเาอาะ้อเสียน้อายนนี้ไปลอาลหรือเปล่าถึแม้ว่าเาับเฮุนะไม่ไ้เี่ยวพันันทาสายเลือ แ่เรา็เิบโมา้วยัน
พร้อมๆับอิน
“ันไม่เป็นไรแล้ว” เฮุนหันมาบอับแบฮยอนทั้ที่ัวเอ็ยันอนให้เลืออยู่อินนั่อยู่รโฟาในห้อพัับยอู
สีหน้าอมันึเรียว่าที่เาิเอาไว้สายาอมันำลัสื่ออะไรบาอย่าออมาึ่มันเป็นอะไรบาอย่าที่เาไม่รู้ “ไม่้อทำหน้าแบบนั้น”
“พี่เ็บมั้ยรับ”
นัวเล็ับไปที่แผลเบาเหมือนำลัลูบลูแมวัวน้อยอยู่ “ผม่วยพี่ไ้มั้ยรับ”
“ไม่เป็นไรหรอ” เฮุนพูึ้น านยอลเห็นเฮุนยิ้มไ้แบบนั้น็สบายใ
ถึเ้านั้นะอบเ็บอาารแ่็มีบารั้ที่เาเห็นมันอ่อนแอ ับเรื่ออนบานที่เาไม่รู้
“พี่้อพัผ่อนเยอะๆนะ” ยอูลุึ้นแล้วเินมาที่อบเียนป่วย“อย่านอนึแผละไ้หายเร็วๆ้วย”
“หายเร็วอยู่แล้วละ มันไม่่อยลึเท่าไหร่” เฮุนหันไปบอับยอู
นั้นทำให้านยอลมีำถามเิึ้นในใว่า สอนนี้ไปสนิทันั้แ่เมื่อไหร่
“เอาละ ลับบ้านันเถอะ” านยอลพูึ้น
อินลุึ้นยืนแล้วเินเ้ามาหาเฮุน
“ันไป่อนนะ พรุ่นี้ะมาใหม่” เสียทุ้มเอ่ยแผ่วเบา
“ยิ่อยู่นานมันยิ่ไม่ไ้พั”านยอลบอแล้วหันหลัเินออาห้อพันอเาห้านอยยืนอยู่รหน้าห้ออเฮุน “ระวัให้ี และถ้าเฮุน้อารไร็ทำให้มัน้วย”
“รับ!” ทั้ห้านอบรับ
แล้วเา็้าวเินออารนั้นอย่ารวเร็ว
“มึ เี๋ยว่อน” อินวิ่เ้ามาหาเา
านยอลมอหน้าเพื่อนสนิทอัวเอ
อนนี้เาอาะยัโรธมันอยู่ที่ไม่ยอมบอเาเรื่อเฮุนแ่ยัไเา็วระฟัมัน
“เลาอมึเาลาออามสามีไปอนนี้มีนใหม่เ้ามาแทน เป็นนที่มาสมัรพร้อมัน
ื่อไอรีน”
“อื้ม”
“แล้ว็ ูอโทษ ที่ปป้อเฮุนไม่ไ้” อิน้มหน้าล
อนนี้เารู้แล้วว่ามันรู้สึผิริๆ
สอมืออมันำแน่นเหมือนอยาะพูอะไรบาอย่า “ูอโทษริๆ”
“เออ พรุ่นี้อย่ามาทำานสาย็พอ”านยอลหันหน้าออไปทาระบานให่อโรพยาบาล
“ูไม่อยาให้เพื่อนโนว่าว่าเส้นเ้ามาทำาน”
“านยอล”
“เี๋ยว่อนสิ!!” เสียอใรบานเรียวามสนใาเราให้หันไปมอ
ทาฟัร้ามอเรา ร่าที่เาเห็นือนสอนที่ำลัยื้อยุุระาันอยู่
“ฟััน่อนไ้มั้ย!!”
“นายหายไปเป็นเือน ิ่อไม่ไ้แล้วยัะลับมาทำไม่อี!!”
ุหมอนนึำลัหันไปพูับายร่าสูที่พูภาษาเาหลีแปร่ๆ
“ไหนอนเราะบันนายบอะเลิทำอาีพบ้าๆนี้เพื่อันไ!!
แล้วยัไละ”
“ูโฮ” ร่านั้นเ้าไปัหน้าุหมอูโฮเอาไว้
แล้วพวเรา็้อยืนมอายนนั้น้วยวามใ
“ื่อเทา ันอร้อ เลิไ้มั้ย” ุหมอับมือนรัเอาไว้
“เรามาอยู่ันแบบนธรรมา ไม่้อมีศัรู ไม่้อระวันะมาทำร้ายเราไ้มั้ย”
“านนี้เป็นานสุท้ายริๆ”
ใบหน้ามอื่อเทาูไม่เหมือนอนที่ำลัับปืน่านเลยแม้แ่น้อย
อนนี้เหมือนับว่าสิ่ที่เ้าัวพูออมานั้นือเรื่อริ และอยาะทำมันริๆ
แ่านสุท้ายอพวนั้นที่ว่าืออะไร
“...” ร่าสูในุหนัสีำึร่าุหมอเ้ามาอเอาไว้แน่น
“ันสัาูโฮ”
“ไปันเถอะ” านยอลหันหลัเินมารหน้าลิฟ์
“แ่ว่า...นั้นมัน”
“มันไม่ไ้มาทำอะไรเรา” เาบอับอิน “ถ้ามันล้า่านในโรพยาบาล
็เินนไปแล้วละ”
านยอลลับมาทำานที่บริษัทอีรั้เลานใหม่เป็นหิสาวัวเล็น่ารั ผิวาวเนียนใส่ แ่หน้าอ่อนๆหวานๆเหมือนับที่อินบอ
แ่เาลับั้หน้าทำานอย่าั้ใ
เพราะาราานไปหลายวันทำให้านที่มีอยู่นั้นท่วมหัวนไม่มีเวลาไปิน้าว
๊อๆๆ
“เิรับ” ไอรีนเินเ้ามาในห้ออเา “ว่าไรับ”
“ประธานไม่ลไปทาน้าวหรอะ”
“ผมยัไม่เสร็าน” านยอลบอแล้ว้มหน้าทำาน่อไป
ประูปิลแ่เสียส้นสูอเธอเ้ามาใล้โ๊ะทำานอเาเรื่อยๆ
อนนี้เธอยืนเอามือประสานันอยู่รหน้าเา านยอลเยหน้ามอเธอ้วยวามสสัย
“ให้ไอรีนเอาอะไรมาให้มั้ยะ”
“ผมอาแฟแล้วัน” านยอลสั่ๆไป เาไม่อบเวลามีนมาวนเวลาทำาน
เธอพยัหน้าเ้าใแล้วเินออไป
ผ่านไปห้านาทีเธอ็ลับมาพร้อมับาแฟและนมปัสอิ้นเธอวานมปัลแล้วเินเอาาแฟมาเสิร์มให้เา
“อุ๊ย!!”
“โอ๊ย!! ร้อน!!!”
าแฟนในแ้วหราอเา แ้วลับพื้น
เลาสาวใแล้วรีบไปหยิบระาษทิู่ออมาเ็ให้เา เธอเปาแล้วใ้ระาษลูบที่าอเาเบาๆ
“พอๆๆ ผมทำเอ”
“ไม่เป็นไร่ะ ไอรีนุ่ม่ามเอ่ะ” เธอยัเ็่อ
านยอลับมือเธอแล้วึระาษมาเ็เอ
“มึ...” อินเปิประูเ้ามา
ไอรีนำลันัุ่เ่าอยู่รหน้าเาแ่นที่มา้วยนั้นือแบฮยอนนัวเล็มอหิสาวผมบลอน์้วยวามใ
“แบฮยอน”
“ผะ..ผมเอา้าวลาวันมาใหุ้านยอลรับ” เ็น้อยพูึ้น้มหน้า่ำล “แ่ถ้าุานยอลไม่ว่า ็ไม่เป็นไรรับ ผมลับ็ไ้”
“เี๋ยวสิ แบฮยอน!!” เาลุาที่นั่แล้วเินามนัวเล็ออไป
อินับเรื่อที่เิึ้นอนนี้ านยอลเินามแบฮยอน่อไปเรื่อยๆนมาถึลิฟ์
“ะไปไหน”
“ผมะ..ะลับบ้านรับ” แบฮยอน้มหน้าล ไม่ยอมมอาเา
“ะลับทำไม”
“ุานยอลทำานเถอะรับ” แบฮยอนพยายามะิ้นให้หลุ “ผม..”
“นายไม่เยเป็นแบบนี้นะแบฮยอน”ร่าเล็หยุิ้นแล้วมอหน้าเา
ใบหน้าเรียวหวานนั้นเ็มไป้วยวามเศร้า แ่็พยายามยิ้มออมา
“ผมทำออบอุานยอลมา้วยรับ”
เ็น้อยยื่นล่ออาหารลาวันมาให้เารหน้า
“มีอะไรหรือเปล่าะ” เสียอไอรีนัึ้น้าหลัอเาานยอลถอนหายใออมา้าๆแล้วมอหน้าเลานใหม่
“ผมโอเ ุลับไปทำานอุเถอะ” านยอลบอแล้วเินูมือแบฮยอนเ้ามาในห้อทำาน
เาพานัวเล็มานั่ลบนโฟา วาล่ออาหารไว้ที่โ๊ะระัวเล็ “เป็นอะไร
ทำไมเินหนีไปแบบนั้น”
“ผม...ผม”
“เาทำาแฟหใส่ัน”
านยอลบอแล้วเอามือเล็มาับที่้นารที่าแฟหใส่
“ป่าวรับ ิน้าวเถอะรับ” แบฮยอนแะล่ออาหารลาวันให้เา
“ออบุานยอลทั้นั้นเลย”
“อื้ม แล้วทำไมวันนี้มาไ้ละ”
“พอีว่าทามหาลัยที่ผมสอบิน่ะรับ” แบฮยอนหันหน้ามาหาเารๆ
“เาส่หมายมาบอว่า้อไปเ้า่ายับทามหาลัยเป็นเวลาหนึ่อาทิย์รับ”
“หนึ่อาทิย์!!” เาวาอินในมือทันที
“ทำไมเ้า่ายนานอะไรนานั้น”
“เาบอมาแบบนี้น่ะรับ”
“แล้วนายมีเพื่อนไปหรอ”
“มีมินโฮรับ”
“แ่ว่า...”
“เาไว้ใไ้รับ เาเป็นเพื่อนอผม”
านยอลไม่อยาะไว้ใเพื่อนนนี้อแบฮยอนเท่าไหร่ หรือแม้แ่แอะไรนั้นที่อยูแลแบฮยอนอนอยู่ที่ร้านอเสี่ยี
“โอเ แล้วไปเมื่อไหร่”
“อีสอวันรับ”
“อื้ม” านยอลไม่อยาให้แบฮยอนไปเลย
เาลัวว่าารไปรั้นี้ะมีเรื่อไม่ีหรือเปล่า
แ่ถ้าเาะส่นไป้วยแบฮยอน็ะลายเป็นุสนใอทุนะป่าว
และอาะทำให้นัวเล็ไม่มีเพื่อนบไปเลย็ไ้
ื้อออเรื่อราว็เ้ม้นึ้นเรื่อยๆนะรับ แล้วยัมีัวละรใหม่ๆเ้ามาอี้วย เฮุน็้อรัษาัวอย่ามา
อิน็้อรับอารม์อัวเอให้ไ้ แ่ะรัใร หรือเลือใรไ้มั้ยนั้นอยู่ที่อินแล้วละนะรับ
เลานใหม่ที่มาแทนโยูือใร แล้วเธอเป็นนีมั้ย อันนี้้อรออ่านันเอาเอนะรับ
ูฮยอับีูหวัว่าะยัรัันและไม่มีใรมาทำรายวามรัอพวเาไ้นะ
ยอู้อรอเพื่อนและรอลุอินอี ะรอไหวแ่ไหนนะ
แบฮยอนไปเ้า่ายรั้นี้ะเออะไรบ้า ออไปาอ้อมออุานยอลั้อาทิย์หนึ่เ็มๆเลย
ุานยอลละ ะทำยัไ่อไป
หมอูโฮะเปลี่ยนใื่อเทาไ้หรือเปล่า หรือว่าหมอูโฮะเลือวามรัมาวว่าวามถู้อ
ทำไมอี้ฟาน้อ้อเล่นานแบฮยอน แบฮยอนเป็นใร มาาไหน แล้วใรเป็นนเ็บวามลับในเรื่อนี้เอาไว้ หรือนที่รู้ะอยู่ใล้ัว หรือไม่มีใรรู้เลย
ความคิดเห็น