คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : ตอนที่ 14 NC
อนที่ 14 NC
านยอล NC
หลัาที่านยอลัารอ้อนวอนอให้แบฮยอนมานอนเฝ้าเาที่โรพยาบาลไ้สำเร็ เฮุน็เหมือนะอารม์ไม่ีึ้นมานิหน่อย เป็นเพราะห่ววามปลอภัยทั้เาและ็แบฮยอนแน่นอน ส่วนเ้าัวเล็็ไม่ไ้รู้อะไรมาไปว่านั้น และยัไม่รู้ว่าัวเอำลัโนแ๊มาเฟียหมายหัวเอาไว้ เพราะเ้ามาเี่ยวพันับเา
ถ้าวันนั้นานยอลไม่พาแบฮยอนออมาาผับอเสี่ยี แบฮยอนะเป็นยัไบ้า็ไม่รู้ แ่พอพาออมา็้อมาเอับอะไรที่ร้ายว่านั้นมามาย นเาไม่รู้ว่าแบฮยอนลัวมาแ่ไหน เาไม่เยถาม
านยอลเินออมาาห้อน้ำแล้วเินไปหาาร์ที่เฝ้าอยู่หน้าห้อผู้ป่วย บนั้นเ็นี้เป็นห้อพิเศษ VIP เหมือนับห้ออโรแรมทั่วๆไปที่มีสิ่อำนวยวามสะวมามายในนี้
“นี้”
“รับเ้านาย” ายทั้ห้านหันมาหาเาอย่าพร้อมเพรีย
“ืนนี้ไม่ว่าะไ้ยินเสียอะไรไม่้อเ้าไปเ้าใมั้ย”
“รับ”
“ีมา” สั่ไว้แ่นั้นแล้ว็เินลับมาเ้ามาามเินและไม่ลืมที่ะล๊อห้อเอาไว้้วย แบฮยอนยืนอยู่้าๆเียผู้ป่วย
“ไ้เวลาเ็ัวแล้วรับ” านยอลึ้นมานอนบนเียามเิมแล้วแะเือที่ผูเสื้อออ ผ้านหนูื้นๆ่อยๆับลที่แผออเบาๆแล้ว่อยๆเลื่อน่ำลมาที่หน้าท้อแร่ในท้ออานยอลรู้สึหวิวๆนอธิบายไม่ถู มือเล็เปลี่ยนที่ไปับที่ออเาเบาๆ านยอลับมือเล็นั้นเอาไว้แล้วมอหน้าพยาบาลำเป็น
“รนี้ยัไม่ไ้เ็เลย” านยอลับมือแบฮยอนเลื่อน่ำลไปนพ้นเอว นัวเล็เร็มือเอาไว้พร้อมับหน้าหวานที่่อยๆึ้นสีแอย่าัเน
“ะ..ือว่า” านยอลุึ้นนั่ห้อยาแล้วึนัวเล็เ้ามาใล้ๆ “ผม...”
“ไม่ิถึันหรอ” เสียระเส่าอ้อนวอนหลุออมาาปาเา ไม่รู้ทำไม แ่เาิถึลิ่นหอมๆ ผมนิ่มๆอแบฮยอนนะเป็นบ้าอยู่แล้ว “ันิถึนายนะเป็นบ้าอยู่แล้วนะ”
“แ่ที่นี้ือโรพยาบาลนะรับ” นัวเล็พูออมาอย่าล้าๆลัวๆ “ผมลัวว่า...อ๊ะ”
านยอลูบลที่ออแบฮยอนเบาๆ อยู่้วยันมานานี้ ุอ่อนอแบฮยอนอยู่รไหน เาย่อมรู้ี เาวามือเล็ลรลาลำัวอเามือน้อยๆสั่น้วยวามลัว
“ะลัวทำไม” านยอลมอใบหน้าเรียวหวาน “ที่โรเรียน็ทำมา”
“แ่มีนยืนอยู่หน้าห้อนะรับ”
“นายไม่รัันหรอ” านยอลยมือึ้นลูบแ้มเนียนเบาๆ
“ป่าวนะรับ”
“ันอนะ” สุท้ายานยอล็เป็นฝ่ายนะ เาูบลที่ริมฝีปาบาเบาๆ วามหอมหวานาปาเล็ที่เาโหยหา วามอ่อนนุ่มอมันที่เาิถึ เา่อยๆอุ้มร่าเล็อมานอนบนเียนป่วย้าๆ่อนะึ้นมาร่อมบนร่าเล็เอาไว้ แล้วบรรเลเพลูบที่แสนหวานให้ับแบฮยอนนเิเสียัึ้น ำปั้นเล็ๆทุบลที่แผอออเาเบาๆ านยอลถอนูบออมาอย่าอ้อยอิ่ น้ำใสไหลเป็นทาเื่อมปาอเราทั้สอน
“....” เาใ้นิ้วโป้เ็น้ำใสนั้นออาปาบาแล้วลุไ้ออาวเนียล สูลิ่นหอมาแบฮยอนที่หายไปาเาหลายวันผิวายนิ่มราวับปุยนุ่นที่เาอยาะัินให้หมทั้ัวมันเหมือนมน์วิเศษอแบฮยอนที่ทำให้เาหลไ้นานี้ มันเหมือนับผาวที่เาเสพิไปแล้ว ทุที่ที่ริมฝีปาอเาลาผ่านไปเิรอยรัสีุหลาบึ้น
“แป๊ปนึนะ” านยอลลไปปิไฟแล้วรูผ้าม่านปิลุมเียนไ้เอาไว้ เปิไว้แ่ไฟสีส้มรหัวเียเท่านั้น แบฮยอนยันอนอยู่เหมือนเิมใบหน้าาวแำลัเินอาย แ่็ไม่อยาปิสธทำให้เาเหมือนะเป็นบ้า เา่อยๆถอเสื้ออแบฮยอนออ้าๆแล้วาม้วยาาาสั้นอเ้าัว ่อนะถออัวเอออามมา
----- CUT -----
ใบหน้าหวานแั้วยอารม์รัที่เามอบให้เมื่อรู่นี้ แู่เหมือนว่าแบฮยอนำลัะอายอะไรบาอย่าอยู่
“เินอะไร” านยอล้มหน้าลมาใล้ิ “หื้มมม”
“ุานยอลพูเพราะับผม” มือเล็ำลัะยึ้นมาปิหน้าแ่เา็ปัมันออไปะ่อน
“แล้วไม่อบหรอ”
“....” านยอลสวนแนายเ้าไปอีสอสามรั้ “อะ..อ๊า...อ่า..อา”
“อบมั้ยรับ”
“ะ...อบรับ”
“น่ารัที่สุ” านยอล่อยๆถอนแนายออมา้าๆแล้วยหัวร่าบาให้มานอนหนุนออเาเอาไว้ แนแร่อร่าบาเอาไว้แน่นนเหมือนลัวว่านนนี้ะหายไปเมื่อเาื่อนนอนึ้นมา
แบฮยอน
“ริๆไม่้อไป็ไ้นะรับ” แบฮยอนบอับานยอลเป็นรอบที่เท่าไหร่อวันแล้ว็ไม่รู้ เรื่อที่านยอละพาเาไปเที่ยวทะเลเนื่อาหัวหน้าแ๊มาเฟียรู้ว่าเาบารศึษาแล้วเลยอยาให้อวัับเาแ่แบฮยอนลับเป็นห่วานยอล เพราะเพิ่ออาโรพยาบาลมาไม่เท่าไหร่ แล้วยั้อมาพาเาไปโน้นนี้ ัวเอ็ไม่ไ้พัผ่อน
“บอแล้วไว่าเป็นอวัวันเรียนบ” ร่าสูเินเ็บเสื้อผ้ามาใส่ระเป๋า แบฮยอนยืนมอานยอลปิระเป๋า านยอลถอนหายใแล้วเินเ้ามาหาเาพร้อมับับไหล่เาไว้ “ทำไม นายไม่อยาไปับันหรอ”
“แ่ว่าุเพิ่ออาโรพยาบาล” แบฮยอนไม่ล้าสบาานยอล เพราะรู้ว่าถ้าเิเผลอมอวาลมโนั้นเมื่อไหร่ อาะ้อยอมทำามที่านยอลอแ่โยี “ผมอยาใหุ้านยอลพัผ่อน่อน แล้วผม็แ่บม.หเอรับ”
“เี๋ยวนี้พูเ่ึ้นนะ” านยอลโน้มัวลมาให้อยู่ในระับสายาอเาแล้ว้อเ้ามาในาอเา สายาอ้อนวอนส่มาหาเา “นาย็รู้ว่าันแ็แรี ืนนั้นที่โรพยาบาลน่าะยืนยันไ้นะ”
“ุานยอล...” ร่าสูยื่นหน้าเ้ามาใล้เรื่อยๆ และทุรั้ที่มอวาลมนล้านั้นแบฮยอน็ไม่อาะ้านทานไ้เลย
“นี้เสร็รึ...โว้วว” านยอลรีบเยหน้าึ้นแล้วถอนหายใอย่าอารม์เสีย ่อนะหันไปยิ้มให้อิน “ูไป่อน็ไ้นะ”
“เสร็ละ ำลัะลไป” านยอลเินมาหยิบระเป๋าทั้สอใบไป แบฮยอน้มหน้าุแล้วเินามหลัานยอลมาิๆ เาอายะายอยู่แล้วอนนี้
“ไปเที่ยวพัผ่อนนะมึ”
“เออูรู้” านยอลเินลบันไมา เฮุนนั่อยู่ในห้อรับแและยอู ทั้สอนำลัพูเรื่ออะไรันบาอย่าที่ะเป็นเรื่อเรียถ้าูาสีหน้าอทัู้่
“เอารีมันแไปหรือยั” เฮุนเินเ้ามาถามแล้วับแนเาเอาไว้ทั้สอ้า ทำให้เารู้สึว่าเฮุนเหมือนเป็นพี่สาวนโอบ้านแ่็ผิับใบหน้าหล่อมอเ้าัวมาอยู่ยอูเินมาอยู่้าๆเาอีน “หมว และ็ยาแ้แพ้ เผื่อแพ้อาหารทะเล”
“นี้ๆๆ นายูแลแบฮยอนีไปแล้วนะเฮุน” านยอลหันมาบอับร่าเพรียว “นอันันูแลเอไ้”
“อย่าไปสนในแ่เลย” เฮุนยิ้มให้เา นั้นเป็นรั้แรที่เาเห็นเฮุนยิ้ม
“นายนี้” ยอูหัวเราะเบาๆับท่าทาอานยอล
“ยัไ็เที่ยวให้สนุนะแบฮยอน” รุ่นพี่ร่าบายิ้มให้เา “เที่ยวเผื่อัน้วยนะ”
“ไ้รับ”
“เอาละ รถพร้อมแล้ว” อินเินเ้ามาาหน้าบ้าน โยที่เ้าัวเินออไป้านอั้แ่เมื่อไหร่็ไม่รู้เหมือนัน
“โอเ” านยอลมอหน้าอิน แบฮยอนมอไม่เห็นสีหน้าอานยอล แ่เารู้ว่าเพื่อนร่าสูทั้สอน้อุยันเรื่อานหรือไม่็เรื่อที่สำัมาๆแน่นอน “ฝา้วยนะ”
“เออ เื่อใูเถอะ” อินบอแ่นั้นแล้วานยอล็เินออไป แบฮยอนลาทุๆนแล้วเินามานยอลออาบ้านหลัให่ไป
เราทั้สอึ้นมานั่บนรถ รถันนี้เป็นรถอยอู เพราะรถอานยอล้อเอาไปรวสภาพเรื่อยน์เลยไม่สามารถับไปไ้
“าเ็มัรึยั” านยอลโน้มัวมาหาเาแล้วัาราเ็มันิรภัยให้เา ใบหน้าอร่าสูอยู่ห่าาเาเพียแ่ไม่ี่เ็น์เท่านั้นานยอลยยิ้มแล้วมอาเา่อนะูบๆลมาเบาๆแล้วูึริมฝีปาอเาเล็น้อยึถอนออไป
“ะ...ุานยอล”
“สาร่อเรื่อในห้อไ” ประโยนั้นทำให้แบฮยอนิว่า ารไปเที่ยวในรั้นี้เาะเอับอะไรบ้า านยอละพาเาไปเที่ยวที่่าๆเหมือนับเ็นอื่นๆหรือว่าัวเาและานยอลเอะไม่ไ้ลาเียไปไหนเลย
ระหว่าทาแบฮยอนหลับไปโยไม่รู้เรื่อ มารู้ัวอีที็อนที่านยอลปลุให้ื่นแล้ว็เห็นบ้านไม้สอั้นนาำลัีอยู่รหน้า
“นี้บ้านพัที่ันื้อเอาไว้เอ” านยอลยระเป๋าลมา หน้าหล่อบิเล็น้อย้วยวามเ็บแน แบฮยอนรีบวิ่เ้าไปับระเป๋าอัวเอเอาไว้ “อะไร หื้มม”
“ผมถือเอ็ไ้รับ”
“เ้าไปเปิบ้านให้หน่อยสิ” านยอลเอียระเป๋าาเให้เา แบฮยอน่อยๆล้วลไปหยิบุแโยพยายามอย่ามาที่ะไม่สั่น “ระวัับผิอันนะ”
เมื่อหยิบไ้เา็รีบวิ่ไปเปิบ้านทันที ไม่อยาะให้านยอลเห็นว่าเานั้นอายมานาไหน แม้ว่าะเยมีอะไรันมาหลายรั้แ่เาเอ็ไม่สามารถพูเรื่อพวนี้ไ้โยไม่เินอายแบบานยอลหรอ
“เสร็หรือยั เี๋ยว็สายหรอ” านยอละโนถามึ้นมาาั้นล่า เมื่อืนนี้ผ่านไปไ้้วยี อาะเพราะเินทาเหนื่อยมาแ่อนนี้เราำลัะไปเที่ยวันแบฮยอนยัไม่สามารถเลือใส่าเไ้สััวเพราะาเที่านยอลเอามาให้นั้นมันทั้สั้นและัวเล็มาแบฮยอนนั่มอาเพวนั้นอย่าหนัใ “ถ้ายัไม่เสร็ันะึ้นไปทำให้เสร็เอนะ”
“ำลัลไปแล้วรับ” แบฮยอนัสินใหยิบาเึ้นมาใส่ัวนึ และิว่ามันเป็นัวที่ยาวที่สุแล้วในหมู่พวนั้น เาเินลมา้าล่า านยอลมอเาั้แ่เินลมานถึรหน้าเา
“าวั”
“อะไรนะรับ”
“ปะ..ป่าวนี่”
“ุานยอลไม่ไ้เอาาเายาวมาเลยหรอรับ” เาถามอย่าสสัย
“็ันอยาูนี่” านยอลบอแล้วับมืออเา่อนะพาเินออาบ้านไป
ที่านยอลพูมาทั้หมนั้น แบฮยอน้อ้มหน้านาเือบิหน้าอเพราะวามเินอายับำพูอานยอล แล้วยัะมาับมือเาแบบนี้็ยิ่ทำให้หัวใอเานั้นสั่นไหวไปมาว่าเิน ุานยอละรู้หรือเปล่า ว่านับวัน แบฮยอนนนี้็ยิ่รัุานยอลมาึ้นทุวัน ทุวันนไปไหนไม่ไ้แล้ว
ยอู
“พี่ีู เรามาเฝ้านานแล้วนะ” ยอุบ่นึ้น วาลมมอไปที่นาฬิาบนรถอีู รถเมอีเสรุ่น อี – ลาส ลาบิโอเล ำลัออยู่ในมุมมือืนวันพฤหัสบี ีูับเามีหน้าที่ออมาเฝ้าระวัรโัที่เราาว่าพวมัรทอะออมานัหมายแผนาร์พรุ่นี้ในารส่ยานรพวนั้น
“ทำานอย่านี้้อใเย็น” ยอูไ้ยินำนี้มานานมาแล้ว พีู่ฮยอับเฮุนไปอีุหนึ่รแม่น้ำฮัน อินออไปนเียวรรอเิมที่เ้าัวไ้ยินเรื่อนี้มาาพวมัน นั้นยิ่ทำให้ยอูเป็นห่วอินเ้าไปให่
“เป็นห่วอินหรอ” ีูหันหน้ามาถามเา ยอูมอหน้านนั่้าๆ
“พี่รู้หรอ”
“ันมอานาย็รู้แล้ว” ีูหันมาพูับเา “ันไม่ใ่เ็มัธยมนะ”
“รับ”
“เ้านั้นนะระับำนาน ไม่้อห่วหรอ” ีูพูให้วามมั่นใับเา
“แ่ราวนี้แล้ว...”
“อนนั้นเราโนลอบั” ีูพูึ้นแล้วับไปที่แผลอัวเอ “ถ้าพวนั้นไม่เล่นสปรับเรา่อน แ่นาย็เห็นแล้วนี้ว่านาแนเป็นแบบนั้นยัสามารถยิเ้าัอินายในนัเียวเลย”
“แ่ผม็...”
“เอาเป็นว่าอินไม่ปล่อยให้นาย้อร้อไห้อีรั้หรอ”
“แล้วพี่ไม่ห่วพีู่ฮยอหรอรับ” ีูมอ่ำลอีรั้ เรื่อราวอทั้สอนนี้เป็นที่รู้ันในลุ่มอเราอนนี้ ทั้อิน เฮุน และานยอล “พีู่ฮยอเอ็..”
“มันบอว่าะลับมาหาันที่บ้าน” ีูพูทิ้ไว้แ่นั้น่อนะหันมอออไปนอหน้า่ารถอีรั้และเวลาแห่ารรออย็บลรถโโย้าสีำสนิทับมาอรหน้าพวเราและูเหมือนว่าพวนั้นะไม่เห็นเรา ผ่านไปสัพัรถสปอร์สีาวสะอา็ับมาอื่อเทาเินลมาพร้อมับมินอ
“ูวววว” ีูนิ่แล้วเียบ อนนี้เราหมอบ่ำอยู่ในรถ เสียอพวมันแม้ว่าะเบามานเือบไม่ไ้ยิน แ่เาลับไม่ไ้ยินแม้แ่เสียลมหายใอีูเลยสันิเียว
“พรุ่นี้ สามทุ่ม แม่น้ำฮัน” ื่อเทาเป็นนพูประโยนั้นออมา
“แล้วเรื่ออเ็นั้นละ” มินอพูึ้น ยอูไม่รู้ว่านที่ทั้สอนำลัุยอยู่นั้นเป็นใรันแน่
“หาไม่เอ ิ่อไม่ไ้” ิ่อไม่ไ้ เาหันมอหน้าับีู แสว่านพวนั้น้อรู้ัแบฮยอนเป็นอย่าี และแน่นอนว่าสามารถเ้าถึัวแบฮยอนไ้่ายๆ้วย
“มันหายไปไหนอมันวะ” มินอบ่นอย่าหัวเสีย
“แ่มีนเห็นรถอานยอลในเมือ มัน้อไม่ไ้ไปไหน” อย่าน้อยพวเรา็มั่นใไ้อย่าหนึ่แล้วว่าแผนเรื่อรถอเรานั้นสำเร็ พวมันหลลเรื่อนี้เ้าัๆ “แ่เราหาัวเ็นั้นไม่เอเลย พวเราทั้หม”
“ถ้าอย่านั้น็่ามัน แ่ยัไถ้ามันมาเรา็มีนเยอะว่าอยู่แล้ว” ื่อเทาพูึ้นแล้วหัวเราะเบาๆ “นาิมไที่ว่าแน่ยัโนันเล่นานมาแล้ว”
“...” ยอูหยุหายใ ถ้าเิว่าอินโนื่อเทาเล่นานอีรั้หนึ่ละ
เสียรถทั้สอออไปารนี้ ยอู่อยๆลุึ้นมาพร้อมับีู ร่าเพรียวนั่้าๆเาแล้วถอนหายใ
“อย่าน้อยวันนี้เรา็ไ้เรื่อมาบ้าแล้วละ” ีูยโทรศัพท์ึ้นมาแล้ว่อสายหาใรบานที่ยอูไม่รู้ “ทานี้เรียบร้อยแล้ว ไ้เรื่อแล้ว”
ยอููโทรศัพท์ัวเออนนี้เป็นเวลาีหนึ่แล้ว ป่านนี้อินะลับไปรอเาที่บ้านอานยอลหรือยั็ไม่รู้ เาห้ามไม่ให้ส่้อวามไปหาอินหรือใรๆทั้นั้น เพราะอาะเป็นุสนใระหว่าารสืบไ้
“เราำลัลับไปที่บ้านอานยอล” ีูวาสายแล้วิเรื่อยน์่อนะออัวไป้าหน้า ุหมายือบ้านอานยอล ยอูีใมาที่ืนนี้ผ่านพ้นไปไ้้วยี
ที่บ้านหลัให่อานยอลหัวหน้าแ๊อัี อนนี้พวเราไม่มีแ๊ ไม่มีลุ่ม แ่พวเรามาอยู่รวมันแ่เรามีุหมายเียวันือำัแ๊มัรทอออไปาเมือ ูฮยอเินมาับมือีูทันทีที่เ้ามาในบ้าน เฮุนนั่ำมือแน่นอยู่ในห้อนั่เล่นพร้อมับใบหน้าเป็นัวล ยอูเินมานั่ล้าๆร่าเพรียวบา
“ลุละรับ”
“ยัไม่ลับมา” เฮุนมอหน้าเา แม้ว่าเราะอบนนเียวัน แ่อนนี้เราไม่มีเวลามาเถียหรือทะเลาะันเรื่อแบบนี้แน่นอน “พวมันอาะเล่นสปรอี”
“ไม่ใ่อย่านั้นหรอ” ูฮยอนเินมานั่ลฝั่ร้ามเราโยยัไม่ยอมปล่อยมือีูไปไหน ร่าทั้สอนั่ลใล้ๆัน
นาฬิายัเินไปเรื่อยๆนเวลาเลยไปเือบีสอ เสียรถยน์็แล่นเ้ามาอที่หน้าบ้าน ยอูับเฮุนลุึ้นยืนทันที ร่าสูผิวเ้มออินเินเ้ามา สอมือถือถุอาหารมามายมา้วย เฮุนรีบวิ่เ้าไปหยุรหน้าอินทันที
“ทำไมเพิ่ลับมา”
“ไปื้อา้ามยอนมาให้” อินูถุา้ามยอนและอื่นๆให้พวเราู “เห็นว่าอาะหิวันไ”
“เราเป็นห่วลุนะ” ยอูเินมาบอับอิน “ทำไมไม่บอันสัำ”
เฮุนเียบไปแล้ว อินมอหน้าเราทั้สอนแล้วถอนหายใออมา้าๆ
“ันลับมาแล้ว”
“ไปินันเถอะ หิวแล้ว” ูฮยอพูึ้น
านยอล NC
“นอนะ” เาึร่าอแบฮยอนเ้ามาอเอาไว้แน่น วันนี้เ็นนี้เอาแ่วิ่ับปูลมและวิ่ไปบนหาทราย้วยเท้าเปล่าๆอัวเอเาไม่ิว่าะไ้เห็นรอยยิ้มและเสียหัวเราะอแบฮยอนมาเท่านี้มา่อน ารพามาเที่ยวในรั้นี้ือารพัผ่อนอแบฮยอนริๆ ร่าบาำลันอนุหนุนแผ่นออเาอยู่ านยอลหยิบโทรศัพท์ึ้นมาเปิรูปภาพที่เาแอบถ่ายนัวเล็เอาไว้ในทุๆอิริยาบทในวันนี้เอาไว้
ภาพแรเป็นอนที่ไปินไอิมันที่ร้าน นัวเล็ินนเลอะไปหม เาเลย้อเ็ให้แล้วแอบถ่ายเอาไว้ทัน พอหลัารู้เ้าัว็อแและบอให้ลบ แ่เา็มีท่าไม้ายอเาที่ทำให้นัวเล็หยุอแไ้
ภาพที่สอเป็นอนที่แบฮยอนนั่ลบนหาทรายแล้วำลัยื่นปูัวน้อยมาให้เาู ใบหน้ายิ้มแย้ม้วยวามีใที่สามารถับปูไ้อแบฮยอนทำให้เายิ้มามและหัวเราะามทุรั้ที่เ้าัวน้อยอเาหล้มเพราะสะุเปลือหอยแถวนั้น
“อื้ออ...ุานยอลผมับปูไ้แล้ว” านยอลมอนที่ำลันอนละเมออยู่บนหน้าออเา แน้านึอเอวเาเอาไว้แน่น “ัวให่..้วย”
“ฮึๆ เ่มา” เาเ็บโทรศัพท์แล้วเลื่อนัวลมานอน้าๆแบฮยอน ไม่มีวันไหนที่านยอลมีวามสุเท่าวันนี้อีแล้วละ
เ้าวันรุ่ึ้น านยอลื่นมาในท่าเิม เมื่อืนนี้เาไม่ล้าพลิัวไปไหนมา เพราะเ้าเ็น้อยอเาอเาแน่นลอทั้ืนลมทะเลแรและเย็นมาอาะทำให้แบฮยอนหนาวมา็เป็นไ้เมื่อื่นมาเลยนอนอยู่ในท่าเิมานยอลหยิบโทรศัพท์ึ้นมาถ่ายรูปัวเอับแบฮยอนเอาไว้อนนี้นนนี้ำลัอยู่ในอ้อมออเา ำลัอยู่รหัวใอเาแล้วอนนี้
“อื้มมม” เารีบเ็บโทรศัพท์ทันทีแล้วหลับาล นัวเล็เหมือนะลุึ้นแล้ว มือเล็ๆับอยู่บนหน้าท้ออเาเบาๆ านยอล่อยๆเอื้อมมือไปับมือเล็เอาไว้ “ุานยอล”
“ับ่ำว่านี้หน่อยไ้มั้ย”
“หือออ” แบฮยอนส่ายหน้าแล้วนั่หลัร
“ทำไมล้า” านยอลึนัวเล็ลมาบออเา “ลัวไม่มีแรเที่ยวหรอ”
“ุานยอล”
“เรียทำไมรับ” านยอล้มหน้าลมาูบริมฝีปาบาอย่าูื่มและลึึ้่อนะ่อยๆถอนออมา้าๆ “มอนิ่ิส”
“...” นัวเล็หน้าแแล้วหันหน้าหนีไป
เราทาน้าวแล้วอาบน้ำแ่ัว่อนที่านยอละพาแบฮยอนมาเินเล่นที่ลาในเมืออีรอบ ป่านนี้พวอินไม่รู้ว่าสืบเรื่อราวไปถึไหนแล้ววันนี้เป็นวันศุร์ามที่อินบอเอาไว้านยอลับมือนัวเล็เอาไว้แน่น เาสวมแว่นันแ ใส่าเาสั้นสีาวับเสื้อเิร์สีฟ้าอ่อน แบฮยอนใส่าเาสั้นสีาวับเสื้อเิร์สีมพู
“าววะมึๆๆ” เสียอนในร้าน้าทาร้อเรียเพื่อน านยอลมอไปที่ผู้ายลุ่มนั้นแล้วหันลับมามอแบฮยอน เพราะาเที่เาเลือมานั้นสั้นมานเห็นาอ่อนอแบฮยอนนหม
“อะแฮ่ม”
“อะไรหรอรับ” านยอลยิ้มให้แบฮยอนแล้วเินเ้ามาในร้านายเรื่อประับาเปือหอยแห่หนึ่ เามอูำไลนทั่ว “หาอะไรหรอรับ”
“นี้ไ” านยอลหยิบำไลเปลือหอยึ้นมาแล้ว่ายเินให้ับแม่้า “เอามือมา”
“แ่ว่า”
“เอามือมา” านยอลุแบฮยอน นัวเล็ยื่นมือมาให้เา เา่อยๆสวมมันให้แบฮยอน “นอื่นะไ้รู้ว่ามีเ้าอแล้ว”
ประโยหลัานยอลั้ใบอับผู้ายพวนั้นโยร เาไม่อบเวลาที่มันมอแบฮยอนแบบนั้น เาหว ไม่อยาให้ใรหน้าไหนมามอทั้นั้น เพราะนนนี้เป็นอเานเียว ทุๆอย่าอแบฮยอนืออเานเียว
เรามานั่รโหินที่สามารถเอนหลัไ้ อนนี้พระอาทิย์็ำลั่อยๆมน้ำหายไป้าๆ านยอลมอใบหน้าหวานที่ำลัมอพระอาทิย์อย่าั้ใ
“สวยมาเลยว่ามั้ย”
“รับ ผมไม่เยพระอาทิย์้วยให่นานี้เลย” แบฮยอนมอมัน้วยวามื่นาื่นใ ่อนที่านยอละับใบหน้าหวานเ้ามาูบลไปเบาๆลิ้นร้อนส่เ้าไปในปาอร่าบาแล้ววาหาวามหวานาโพรปาเล็นั้นอย่าใ นัวเล็ใับารระทำอเา แ่ยิ่มอแบฮยอนอนที่ระทบับแสอาทิย์ ็ยิ่ทำให้านยอลรู้สึแปลๆึ้นไปอีหลายเท่า
“อื้มม...” านยอลปลระุมเสื้ออแบฮยอนออนหม แล้วาม้วยอัวเอ มืออเาำลัปลาเอแบฮยอนออแ่็โนมือน้อยๆับเอาไว้่อนเาถอนูบออมาแล้วมอหน้านัวเล็อย่าอ้อนวอน “ันอนะ”
----- CUT -----
Talk
ลับมาแล้วววว หายไปนานเลยย พอีว่าวุ่นๆเรื่อมหาลัยไปหน่อยแ่็ยัไม่ลืมน้าาา อยาะให้ทุนเ้ามาอ่านเยอะๆและเมน์เยอะๆเหมือนเิมนะรับ อนัท็ามอ่านไ้าทวีอไรท์เลยนะ
ทุนที่อ่านอนนี้อย่ามอไรท์ในแ้ไม่ีนะ ไรท์เป็นนธรรมาริๆนะ
ความคิดเห็น