คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : ตอนที่ 14 NC
อนที่ 14 NC
านยอลนอนไม่หลับเาพยายาม่มาลนอนแล้วหลาย่อหลายรอบเาพยายามโทร.หาแบฮยอนลอสอวันมานี้
ส่้อวาม แ่็ไม่มีารอบรับมาาทา้านนั้นเลย เาไม่รู้ะทำยัไแล้วอนนี้
เายอมรับว่าอนนั้นเาิถึาม ิถึเรื่อเมื่อ่อนนี้ที่เราเยมีวามสุัน
แ่พอเห็นแบฮยอนเป็นแบบนั้นแล้วเาพร้อมะทิ้าม
หัวใอเามันปวไปหมเมื่อเห็นน้ำาอแบฮยอน
มันเหมือนโนเรื่อมืออะไรบาอย่ามาบีบมันเอาไว้ แน่นนเือบหายใไม่ออ
แม้ะหลับานอนรั้ใ็นึถึแ่เรื่อวันนั้น
วันที่เายัไม่ไ้ทันอธิบายับแบฮยอน ้อมานัวเล็ร้อไห้ออมาไม่หยุหย่อน
แม้ะเ้าไปหาที่บ้าน็ยัไม่ล้า
เามันี้ลา
ี้ลาเินว่าะทำอะไรไ้
านยอลนั่อยู่ในร้านอาหารหรู่แห่หนึ่
เป็นร้านประำอเาับาม วันนี้นาแบบสาวนัเาออมาิน้าว แน่นอนว่าเายอมมา
และเา็มีเรื่อสำัะบอับเธอเหมือนัน
“ทานนี่สิะาน”
“อบุนะ”
หิสาวัอาหารมาให้เา แ่านยอลไม่ไ้แะอะไรบนานนั้นเลยสัอย่า
ไ้แ่มอมันเยๆ
“เป็นเฟเลยไม่ินอาหารนอื่นหรอ”
ามยิ้มลับมาให้เา เธอหัวเราะเบาๆ “ินไปเถอะาน”
“วันนี้นัออมามีอะไร”
“ทำไมรีบั”
ามิบน้ำแล้วมอหน้าเา สีหน้าแววาริัมาึ้น
“็ิถึวันเ่าๆเลยอยามาหาอะไรทำ้วยันสอน”
“ผมไม่มีเวลาว่านานั้น”
“ทำไมละะ
ะลับไปทำานหรอ” เธอมอหน้าเา้วยวามสสัย “ถ้าอย่านั้นเรามาวันอื่น็ไ้”
“ไม่
วันนี้เท่านั้น”
“เ้าเรื่อเลยนะ”
หิสาวมอเาแล้วยื่นมือมาับมือเาเบาๆ “เราลับมาเป็นเหมือนเิมไ้มั้ยะาน”
“...”
านยอลมอหน้าเธอแล้วึมือลับมา
“เรื่อนั้นมันเป็นไปไม่ไ้แล้วาม
อโทษนะ”
“ทำไม”
น้ำเสียแ็ร้าวึ้นทันทีเมื่อไ้ฟัำอบ “แ่วันนั้น..”
“วันนั้นผม็้ออโทษที่ไม่บอออไปรๆ”
“ามไม่เ้าใ”
“ผมทำนนนึเสียใมาๆ”
านยอลนึถึแบฮยอนึ้นมาในหัว “และผม้อลับไปบอเาว่าผมรัเา”
“มันเป็นใร”
“ไม่เี่ยวับุ
าม” านยอลลุึ้นแล้วเินออมาาร้านทันที ทิ้นาแบบสาวเอาไว้นเียว
เหมือนับวันนั้นที่เธอเลือเินาเาไป นี้ไม่ใ่ารแ้แ้น
นี้ไม่ใ่ารเอานะแ่มันเป็นารเินทาที่ถู้อ
แม้ว่าเมื่อ่อนนี้เาะรัเธอมาแ่ไหน แ่วันนี้เามีนที่รัมาว่าเธอ
นที่เามาเปลี่ยนีวิอเาให้สใสและมีวามสุมาว่าเมื่อ่อนนี้
รื
“ว่าไรับพีู่โฮ”
“อนนี้นายอยู่ไหนานยอล”
พี่ให่อร้านถาม “นายไม่เ้าร้านมาสามวันแล้วนะ”
“ผมำลัะลับบ้าน”
“แ่ันว่านายน่าะมาร้านหน่อยนะ”
“อนนี้ร้านปิแล้วนี้รับ”
“มีนมารอนายั้แ่เ้าแล้ว
และันิว่านายน่าะมาอธิบายอะไรบาับเา”
แ่ไ้ยินแ่นั้น
านยอล็รู้ว่าใรที่มารอเา ายาวรีบเินไปที่รถอัวเอทันที วาสายไป
ุหมายาบ้านเปลี่ยนเป็นร้านอเา ร้านที่พาให้แบฮยอนมาเอเา
ร้านที่ทำให้เาอบแบฮยอน
เาะไม่อธิบายอะไรทั้นั้นเมื่อเอแบฮยอน
แ่เาะบอว่าเารันนนี้มาแ่ไหน รัมานไม่สามารถรัใรไ้อีแล้ว
แ่อยาะอเอาไว้ ไม่อยาให้หายไปไหน ไม่อยาให้หมาเมินันแบบนี้ ไม่อยาะเห็นน้ำา
ไม่อยาไ้ยินเสียสะอื้น
เาะเป็นนที่อร่านั้นไว้
เาะเป็นนที่อยเ็น้ำา
ามเินออมาพอีับอนที่านยอลับรถออไปแล้ว
เธอมอรถันาว้วยวามเ็บใ
ในในึอยาะีออนนนั้นที่ทำให้านยอลยอมทิ้เธอไปหาไ้
ทั้ๆที่เมื่อ่อนนี้ไม่ว่าามะร้อออะไรานยอล้อทำให้เธอทุอย่า
ไม่ว่าะเ็มใหรือไม่ แ่วันนี้นนนั้นทำให้านยอลเปลี่ยนไป
“มันเป็นใรัน”
มือเรียวำโทรศัพท์แน่นแล้วหมายเลที่เธอุ้นเย
ปลายสายรับแล้วทัทายอย่านทีุ่้นเยันี
“ว่าไ”
“มีเรื่ออยาให้่วย”
“เอาสิ”
“่วยสืบทีว่าอนนี้
ปาร์ านยอลบับใรอยู่”
“ไม่มีปัหา”
ปลายสายัไป
ามเินลับมาที่รถอัวเอ
หลัาโนไอ้นสารเลวนนั้นทิ้ไปอย่าไม่ใยีเธอ็ั้ใว่าะลับมาหาานยอล
นที่เธอิว่า้อลับมาบับเธอแน่นอนแ่อนนี้มันไม่ใ่อย่าที่เธอิ
มันไม่่ายแบบนั้น แ่วันพรุ่นี้่าวที่เธอับานยอลแอบมาเอัน็้อระายไปทั่วหน้าหนัสือพิมพ์
แน่นอนวันนั้นที่เธอไปหาานยอลและทำเรื่อแบบนั้น
เธอไ้วาแผนทุอย่าเอาไว้แล้วอย่าแยบยล
“ันะ้อเอา
ปาร์ านยอล มาเป็นอันเหมือนเิมให้ไ้”
้วยารรารใน่วเย็น
รถที่ิัอยู่บนถนน็มามาย ทำให้านยอลมาถึร้าน้าไปรึ่ั่วโม
ในใ็ยัหวัว่าแบฮยอน็ยัะรอเาอยู่
เมื่อับรถเ้ามาอที่เิม็เห็นว่าไฟในร้านนั้นเปิอยู่
แ่รถอทุนหายไปันหมแล้ว านยอลออารถอย่ารวเร็วแล้ววิ่เ้าไปในร้าน
หวัว่าะเอนนนั้นที่เาอยาเอ
แ่มันว่าเปล่า
“แบฮยอน
อยู่ไหนน่ะ” านยอลเมอไปทั่วร้านแ่็พบแ่วามว่าเปล่า
และอะไรบาอย่า็พาเาเินเ้าไปในรัว
ร่าบาอเาำลัยืนทำวามสะอาเ้าเอร์อยู่ ใบหน้าหวานมอมาที่เาอย่าใ
“ทำไมยัไม่ลับ”
านยอลเินเ้ามาใล้ๆร่าบา ใล้นเาไ้ลิ่นรีมอาบน้ำอ่อนๆานัวเล็รหน้าเา
“เรียมอเอาไว้พรุ่นี้รับ”
“ไม่เหนื่อยหรอ”
“เหนื่อยรับ
แ่รัมาะ...” านยอลไม่รอให้นรหน้าไ้พูบ เาูบลไป้วยวามิถึ
ูึริมฝีปาบาอย่ารัใร่ นัวเล็ูบอบลับมาอย่าเรลัว
แม้ะเป็นแบบนั้น แ่นั้นือวามน่ารัอแบฮยอน
านยอลยร่าบาึ้นมานั่บนเ้าเอร์ทำอาหาร
“อโทษนะ”
“หึ
แบไม่โรธพี่เลย” ร่าเล็บอแล้วยมือึ้นมาอเาเอาไว้
วาหวาน่ำบออะไรไ้มามาย ใบหน้าแอมมพู ับริมฝีปาบาที่แสนหวาน
วนให้านยอลเ้าไปหาอีรั้
มูโ่ลที่ออาวเนียน
สูมลิ่นหอมหวานอร่าายบอบบานี้้าๆ ูบลไปทุที่ที่ปาอเาลาผ่าน
ประทับรอยสีุหลาบเอาไว้ แสว่าเาเป็นเ้าอร่านี้แล้ว ทั้ัวและหัวใ
“อ๊ะ..แ่ว่า”
“นะ”
านยอลไม่อยารออะไรอีแล้วอนนี้ มืออเาัารปลระุมเสื้ออัวเอนหม
และาม้วยเสื้ออนัวเล็ เาัารึมันลไปอที่หลัอแบฮยอน และหันไปสนใยออสีหวาน่ำวนให้ลิ้มลอ
เาูึิ่ไู่สวนนั้นอย่าหลใหล
นัวเอไ้แ่เิหน้าึ้นแล้วลั้นเสียร้อเอาไว้
“อื้ม...อะ..พะ...พี่าน..”
“ไ้ไหมรับ
รนี้เลย” เามอเ้าไปในวเรียวู่สวย บอวาม้อารอเา “พี่ิถึเรานะบ้าายอยู่แล้ว”
----- CUT -----
ิามไ้ในทวีเลย้าาาาาา
มาอัพแล้ววววว เม้น์ันเยอะๆน้าาาา เ้าะไ้ลให้หลายๆอน แล้วพี่านะิถึน้อแบนาไหนนะ ไม่รู้สิ ้อไปิามันนะ้าบบบบบ านี้ไปไม่ม่าแล้วมั้ เพราะะมีวามสุันลอทั้เรื่อแล้วละ ไม่้อลัวนะใรที่ไม่อบม่า
ความคิดเห็น