คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 3
อนที่ 3
านยอลเินลมาาห้อนอน้วยเสื้อเิร์สีาวสะอาา
านยอล็ยัเป็น
านยอลอยู่ทุวันแ่วันนี้ลับเปลี่ยนไปเมื่อเา้อแบรับานอพ่อที่บริษัท
วันนี้เาอลาเพื่อะไปเยี่ยมุพ่อับแบฮยนอ นัวเล็ยืนรออยู่้าล่าแล้ว
“ไปัน”
แบฮยอนหันมามอามเสียบออเา
อนนั้นเอที่วามรู้สึอะไรบาอย่ามันพุึ้นมา แบฮยอนน่ารั
ทำไมเาไม่เยมอเพื่อนนนี้เลยทั้ๆที่เมื่อ่อนับอนนี้เพื่อนรหน้าเา็เหมือนเิน
ไม่ไ้เปลี่ยนแปลไปมามาย
“ไปสิ”
นัวเล็เินนำไปที่รถหรูอานยอล โยมีเ้าอรถเินามมาิๆ
เรามาถึโรพยาบาลในเวลาสามสิบนาที
วันนี้รถไม่ิมา านยอลื้อผลไม้และอาหาร่าๆับเสื้อผ้าบาสวนอุแม่มา้วย
แบฮยอนถืออาหารและอเยี่ยม านยอลถือสัมภาระอแม่เินามหลั
วามรู้สึอนอยู่ที่บ้านมันืออะไรันแน่
เามอว่านัวเล็้าหน้าอเานั้นน่ารั
หรืออาะมอเหมือนเพื่อนทั่วไปที่อยามเพื่อนัวเอว่าน่ารั็ไ้
“แบฮยอนหรอลู”
เสียอแม่านยอลทัทายเา ใบหน้าอเธอมีรอยยิ้มแ่็ยัิวามัวลเอาไว้
เพราะสามีที่นอนป่วยอยู่บนเียที่ยัไม่ฟื้นสิึ้นมารับรู้อะไร “านยอล้วยนี้”
“ุพ่อเป็นยัไบ้ารับ”
แบฮยอนถามออไปแล้วเินไปวาอเยี่ยม ทำทุอย่าให้เหมือนแฟนอานยอลมาที่สุ
“หมอบอว่าอาารทุอย่าีึ้นแล้วละะ”
นเป็นภรรยามอหน้าสามีที่นอนนิ่อยู่บนเียอย่าเื่อมั่น
“แม่เื่อว่าพ่อ้อื่นึ้นมาแน่นอน”
“รับผม็เื่อแบบนั้น”
านยอลมอหน้าแม่แล้วยิ้มออมา “านไม่้อห่วนะรับ
นที่มันทำับเราผม้อหามันนเอแล้วเอาัวมันมาลโทษแน่นอนรับ”
“แม่เื่อว่าลูทำไ้”
“นี้เ้ที่ผมทำมาให้แม่รับ”
แบฮยอนยื่นเ้ให้ับแม่านยอล เธอรับไปแล้วยิ้มออมาอย่าีใ
นั้นเป็นรอยยิ้มอแม่ที่านยอลเห็นในรอบหลายสัปาห์
เธอมีวามสุเวลาที่
แบฮยอนมาเยี่ยมพ่อที่โรพยาบาล้วย
ในห้อสีาวที่มีนสี่นอนนี้มันำลัทำให้เาอบอุ่นอย่าบอไม่ถู
รอยยิ้มาแบฮยอน็เป็นหนึ่ที่เหุผลที่ทำให้ห้อนี้น่าอยู่ึ้น
ึึ
อีแล้วหรอ
“เป็นอะไรานยอล”
นเป็นแม่ถามึ้น เธอมอลูาย้วยสายาสสัย “แน่นหน้าอหรอ
ทำไมเอามือไปวาไว้แบบนั้น”
“เปล่านะรับ”
รื
“ผมอไปรับโทรศัพท์หน่อยนะรับ
ุแโทร.มา” ว่าแล้วานยอล็เินออมาาห้อทันที รับโทรศัพท์โยไม่มอ เลาอุพ่อโทร.มาแบบนี้้อมีเรื่อ่วนมาแน่ๆ
“ว่าไรับ”
“ุานยอลรับ
อนนี้บริษัทอเราโนยึไปแล้วรับ”
“อะไรนะ!! โนยึ
หมายวามว่ายัไุแ” านยอลเินออมาให้ห่าาห้อพัผู้ป่วยมาที่สุ
“็ุามินนะรับ
พ่ออุไอรีนเ้ายึำแหน่ประธานบริษัทไปแล้ว อนนีุ้านยอล้อหนีแล้วนะรับ
เาำลัไปัารุแล้ว”
ุ๊...
อนนี้นเียวที่านยอลรู้ว่า่วยไ้ือเฮุน
“เฮุนไม่มีเวลาอธิบายแล้ว”
านยอลรีบบอับเพื่อนทันที “ู้อารให้นมาูแลแมู่ ถ้าูไม่ไ้โทร.บอให้ใรเา็ห้ามเ้าทั้นั้น
แม้แ่พี่ยูรา”
“เออ
แม่มึอยู่ไหน”
านยอลัารบอสถานที่ับเฮุนไป
และเพื่อนอเาะมาในอีไม่ี่นาทีนี้แน่นอน
ทันทีที่านยอลหันหลัลับ็เห็นเพื่อนัวเล็้อมอลับมา
“แบฮยอน”
“....”
“ไปันเถอะมึเอ็อยู่ที่นี้ไม่ปลอภัยเหมือนัน”
“แม่รับผม็บแบฮยอน้ออัวลับ่อนนะรับ”
านยอลเินเ้าไปบอับแม่
“ะรีบไปไหนละ”
“พอีว่าานยอลลืมส่เอสารนะรับ”
แบฮยอนรีบบอไป่อน “มันสำัมาๆเลยรับุแม่”
“ไ้สิ
รีบไปเลย” แม่บอแล้วเินเ้ามาอลาลูายับแบฮยอน
เมื่อทั้สอนมาถึที่อรถ็เอเ้าับายสุำอีห้านที่ำลัลารถ
านยอลรีบผลัแบฮยอนเ้าไปในรถแล้วเหยียบันเร่สุทันที พวนั้นรู้ัวแล้ว
มันับรถามมาิๆ เมื่อพ้นออาโรพยาบาลมัน้อยิมาที่รถอเาแน่นอน
“เอายัไีวะ!!” านยอลมอไป้าหลั
รถสอันำลัับามมาิๆ
“ไปแถวนบท่อน
รนี้มันอันรายเินไป เี๋ยวโนใรเ้า!!”
านยอลทำามำบออแบฮยอนทันที เาเลี้ยวรถทันทีที่เอทาออสู่ถนนนบท
รถอพวนั้น็ยัามมาิๆไม่ลละ
ปั!!
“อ๊า!!”
แบฮยอนยมือึ้นับหัวเอาไว้แล้วหลบมาทา้าน้า
“เปิเ๊ะหน้ารถแล้วหยิบปืนออมาเร็ว!!”
“ยิไม่เป็น!!”
“เี๋ยวัารเอ
หยิบออมา!!” มือน้อยๆหยิบอาวุธสีำออมาแล้วส่ให้านยอล
เารับมันไปแล้วเปิระออ
ปั!!!
ระสุนลูแรเ้าไปที่ล้อหน้าอรถันแรทันที อนนี้รถันนั้นไปอยู่้าทา
ปั!! ปุ้!!
ู่ๆรถ็เสียารวบุม
านยอลีบอแล้ววิ่ไปหาแบฮยอนทันที
เาอนัวเล็เอาไว้แล้วพาวิ่เ้ามาในป่าที่ไลออไป อนนี้ยารถอเาแแล้ว
ทั้สอนำลัวิ่หนีอย่าไม่ิีวิ อนนี้เราสู้อะไรพวมันไม่ไ้เลย
เป็นรอั้หลาย่อ
“ไม่้อลัวนะ”
านยอลมอเ้าไปในวาเรียวอเพื่อนัวน้อย
“อื้ม”
แบฮยอนพยัหน้ารับ
“ไป่อนะ”
ปั!!
“อ๊า!!”
เาึนรหน้าเ้ามาหลบ้าหลัทันที อนนี้เา้อเอาีวิรอ
“วิ่!!”
ทั้สอออวิ่เ้ามาเรื่อยๆนไม่สามารถำทาลับไปไ้แล้ว
อนนี้้าหน้าืออะไรไม่รู้แ่เาลับไปไม่ไ้แล้ว
รอบรัวอนนี้ปลอภัยแล้วหลัาที่เฮุนำลัไปที่โรพยาบาลแ่อนนี้ัวเาและแบฮยอน้อปลอภัยเหมือนัน
ทั้สอออวิ่มานสุทา
้าหน้าเป็นน้ำที่แรมานไม่รู้ว่า้าล่ามันืออะไร
แบฮยอนมอลไปใบหน้าเริ่มีลาวามเหนื่อยล้า
“มันอยู่รนั้นไ!!”
ปั!!
“เื่อใูไหม”
“อะไร”
แบฮยอนหันมอหน้าานยอลที่มอลับมา “มันใ่เวลาไหม!!”
“อบมาเหอะน่า!!”
“เื่อ”
“ั้นโ!!”
เาวิ่เ้าไปอร่าบอบบาเอาไว้แน่นแล้วระโนลมาาหน้าผานั้น
ลไปยัสายน้ำที่ไม่รู้ว่าะพาเาทั้สอนไปไหน แ่เาะไม่ยอมปล่อยแบฮยอนแน่นอน
นที่เาออยู่นี้้อปลอภัย
สายน้ำเย็นระทบผิวบอบบาอเา
แบฮยอนมอไม่เห็นอะไรนอาหน้าอแร่อานยอลเท่านั้น เาับมันเอาไว้แน่น
านยอลเอ็อเาเอาไว้แน่นเหมือนัน ระยะเวลาที่ลมามันนานเินไปแล้ว
เราไม่รู้ว่าน้ำะลึแ่ไหน
แ่็บอไปแล้วว่าเื่อใยัไ็ยัเื่อว่าเรา้อรอเหุาร์นี้ไปไ้
ู้ม!!
แนอานยอลยัไม่ยอมปล่อยาัวเา แล้วยัอแน่นว่าเิม และหลัานั้นสิทุอย่าอแบฮยอน็เริ่มพร่าเลือน
มัน่อยๆหายไป้าๆและับล
ความคิดเห็น