คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : ตอนที่ 11 NC
อนที่ 11 NC
แบฮยอนำลันั่อยู่ในรถันหรู
วันนี้เาออมาทำานพร้อมับานยอลเหมือนเิม เราสอนุยันมาึ้น
แบฮยอนเอที่เป็นฝ่ายุนย่อน นั้นเป็นวามรู้สึในใอเาลึๆที่อยาะพูุยับานยอล
เายอมรับว่าอนนี้เารู้สึแปลๆับานยอลมาึ้นทุวัน มันไม่รู้ว่าเรียว่าอะไร
แ่เาะหาำอบให้เอ
“วันนี้มีานเลี้ยรุ่น
ไม่้อมารับผมนะ”
“ที่ไหนละ”
“โรเรียน”
แบฮยอนบอแล้วเินลารถไป
“เี๋ยว่อนสิ
แล้วเลิี่โม” านยอลโผล่หน้าออมาาหน้า่ารถ “ันะไ้ไปรับ”
“ไม่เป็นไร
เี๋ยวอินไปส่ผมที่บ้าน” แบฮยอนบอับานยอล
เมื่อไ้ยินแบบนั้นานยอล็ปิระแล้วับออไป สีหน้าอร่าสูเปลี่ยนไป
เมื่อพูถึอิน
เมื่อเ้ามาในร้าน็มีานมามายนไม่ไุ้ยับใรเลย
เาพยายามทำานให้เสร็
อินทำวัฟเฟิลอย่ายันันแ็ สาวๆมามายรุมล้อมเา เป็นเรื่อปิธรรมาที่ลู้าผู้หิะเยอะแบบนี้
“ายีเพราะมันเลยนะ”
แบฮยอนหันไปบอับยอู
“ริที่สุ
อร่อย้วย”
“วันนี้เลือุหรือยั
ะไปานน่ะ” แบฮยอนหันไปถามเพื่อนที่เินเอาพายแอปเปิ้ลไปวาไว้ที่ั้น
“เลือเอาไว้แล้ว
อยู่หลัร้าน” เพื่อนาโบอแล้วเินมารับออเอร์
านเลี้ยรุ่นเริ่มึ้น
ที่โรเรียนสมัยมัธยมอพวเาทั้สามน อิน ยอู และแบฮยอน
เินเ้าานมาทัทายเพื่อนเ่า แน่นอนว่าำถามที่้อโนถามเมื่อเอเพื่อนเ่า
เป็นำถามที่ยอฮิลอารอใรหลายๆน
“มีแฟนหรือยัวะ”
“ยัหรอ”
แบฮยอนอบแล้วมอไปรอบๆโ๊ะ แสสีเสียและเรื่อื่มมามายำลัถยอยออมาเรื่อยๆ
แบฮยอนไม่ื่มเพราะเาไม่อบลิ่นและรสาิอมัน
อนเรียนเยไ้ื่มเ้าไปอนเลี้ยสายรหัสอนเรียนมหาลัย
และสุท้าย็เละนเือร้อนยอูับอินที่้อมานอนเฝ้าเาที่ห้อ
“ะลับเลยมั้ยแบฮยอน”
อินระิบถาม เพราะอนนี้ในโรยิมมีเสียเพลัมานพูไลๆแล้วไม่ไ้ยิน
“็ไ้
ึแล้วเี๋ยวแม่เป็นห่ว” แบฮยอนหันไปบอับอิน และหันไปบอับ ยอู
เราทั้สามเินออมาาานโยเ้าไปลาอาารย์ที่สอนและเพื่อนๆที่สนิทัน่อนะออมา
“ทำไม้อถามว่ามีแฟนหรือยันะ”
ยอูบ่นเมื่อเ้ามานั่ในรถ “ทำไมไม่ถามว่าทำานอะไร”
“ทำไมละ”
“็มันแท่ใำไ
ยัไม่มี นอื่นที่มี็พามาเย้ยันะั้น” แบฮยอนยิ้มับำพูอเพื่อนาโ
“แล้วนายไม่มีนที่อบหรอยอู”
“มีสิ”
น้ำเสียเปลี่ยนไปเมื่อพูถึเรื่อนี้ “แ่เาไม่รู้หรอ”
“อย่านั้นหรอ
นายมีนที่อบแล้วหรอ ทำไมไม่รู้เลยอะ” อินมอระหลัแล้วถามออมา
แบฮยอนเห็นสีหน้าออินที่แสวามประหลาใออมาแบบนั้น
อินยัไม่รู้
เาูออมาสัพัแล้วละว่าทำไมยอูอยแอบมออินแบบนั้น
ทั้เวลาที่อยู่ในร้านหรือเวลาไปเที่ยวไหน้วยันสามน
แบฮยอนะมีอินอยวนลอแ่บาเวลาที่เพื่อนผิวเ้มทำโน้นนี้
เาะเห็นสายาบาอย่าอยอูมอมาเสมอ
“อื้ม”
“แล้วเมื่อไหร่นายะบอเาละ”
แบฮยอนถามเพื่อนัวน้อยที่นั่อยู่เบาะหลั “เ็บไว้นานๆเี๋ยวเาไปมีนอื่น่อนนะ”
แบฮยอนรู้ว่าอินิอะไรับเา
แ่เาไม่อาะิอะไรแบบนั้นับอินไ้เลย เารัอินแบบที่เพื่อนนนึะรัไ้
ไม่มาไปว่านั้นเาพยายามะทำัวปิเพื่อไม่ให้เพื่อนผิวเ้มรู้สึอะไรมาไปว่านี้
“ถึแล้ว”
อินบอ แล้วหันมาหาเา “โีนะ เี๋ยวเอันพรุ่นี้ที่ร้าน”
“โอเ
ไป่อนนะยอู”
“แล้วเอันนะ”
แบฮยอนโบมือลาเพื่อนทั้สอแล้วเินเ้ามาในบ้าน านยอลอยู่บ้านแล้วอนนี้
ะนอนไปแล้ว้วย
แ่เมื่อเ้ามาแบฮยอนลับเห็นานยอลนอนอยู่บนโฟายัไม่ไ้เปลี่ยนุาเมื่อเ้านี้
“ุานยอล”
แบฮยอนเินเ้ามาและ็รู้ำอบ ลิ่นแอลอฮอร์เ็มไปหม
“ื่มมาเยอะนานี้เลยหรอ”
“อื้มมม”
ร่าสูราออมาเบาๆ แบฮยอนัท่าทาารนอนอานยอลให้ีแล้วนั่ล้าๆ
“นอนีๆสิุ”
“แบฮายอน...หรอ”
ร่าสูร้อถาม “าบมาแล้วว”
“ทำไมเมานานี้เนี่ย”
แบฮยอนรีบเินไปเรือนนรับใ้แล้วเรียลุนสวนมาสอน
ให้่วยพาานยอลึ้นไป้าบนห้อให้หน่อย
านยอลหนัมานลุทั้สอเือบพาึ้นมาไม่ไ้ ร่าสูถูวาไว้บนเียอแบฮยอน
“อบุมานะรับลุ”
ลุอัวลับห้ออัวเอ แบฮยอนเ้าไปในห้อน้ำเอาะละมัเล็ๆออมาพร้อมับผ้านหนู
ัารเอาผ้าุบน้ำ่อนะับลไปบนหน้าหล่ออเ้าอบ้าน
“แบอายอนนน”
านยอลลูบมือไปมาบนที่นอนและเมื่อับมือเาไ้็ยึ้นมาไว้บนหน้าอัวเอ
“ทามมายอาราย อาราย็โอีน”
“...”
แบฮยอนมอร่าสูที่นอนพูไปเรื่อย
“รู้มายว่าม่ายอบ”
“็เาเป็นเพื่อนผม”
แบฮยอนบอแล้วัารถอเสื้อสูรออ ปลระุมเสื้อเิร์ ออและเ็ัวอร่าสู่อยๆ
่อนะหันมาัารับัวเอ แบฮยอนเห็นว่าานยอลเลิพูแล้ว และะหลับไปแล้ว
ทำไมถึพูแบบนั้นออมา
แล้วทำไม้อไม่อบอิน ทั้ๆที่ทั้สอนไม่ไ้มีเรื่ออะไรันมา่อน
แ่เาับอินสนิทันเท่านั้นและเาเอ็ิับอินแ่เพื่อนเหมือนัน
อาะเพราะฤทธิ์อเรื่อื่มพวนั้นึทำให้พูาอะไรเพ้อเ้อไปันให่
“อื้มมม”
านยอลพลิัวนอนะแแล้วึเาเ้ามาอเอาไว้แน่น
“นีุ้
ปล่อยเลยนะ” แบฮยอนพยายามะิ้นออมาแ่็โนอแน่นว่าเิม
แ่ยัไ็่าเถอะเพราะานยอล็นอนอเามาหลายืนแล้ว
หัวอเาหนัอึ้นยาที่ยึ้นาหมอน
และแสาภายนอส่อเ้ามาระทบสายาบอว่าอนนี้เป็นเวลาเ้าแล้ว
แ่านยอลยัไม่อยาลุาที่นอนไปไหน เาไม่อยาทำาน
แ่็้อลุึ้นมอนาฬิาและเอับ้อวามบนโพสอิท
ลาานให้แล้ว
านยอลึระาษแผ่นนั้นออมา
เานอนอยู่ในห้ออแบฮยอนหรอ เสื้ออเาถูแวนไว้ทีู่้เสื้อผ้าอเ้าอห้อ
เาเินลับมาที่ห้ออัวเอแล้วอาบน้ำแ่ัวใหม่่อนะลมาทานอาหารเ้าที่อนนี้มันเย็นหมแล้ว
“มี้าว้มอยู่ในู้เย็นะุาย”
ป้าแม่บ้านบอ “ุแบฮยอนทำเอาไว้ให้่อนไปทำานเมื่อเ้า”
“หรอรับ”
ป้าแม่บ้านเินมาเปิู้เย็น่อนะเอา้าว้มออมาอุ่นให้เา “เมื่อเ้านี้ใรมารับแบฮยอนหรอรับ”
“เพื่อนอุแบฮยอนน่ะ่ะ”
ไม่้อบอ็รู้ว่าอินมารับ
เาไม่อบี้หน้ามันเลยริๆ
เพราะั้แ่วันแรที่เอมัน็รู้แล้วว่ามันิยัไับแบฮยอนและูเหมือนแบฮยอนะไม่รู้ว่าเพื่อนสนิทอัวเอิไม่ื่อะแล้ว
เย็นานยอลมารับแบฮยอนที่ร้านเหมือนเิม
่อนะเ้าบ้านเาพานัวเล็ไปเลือื้ออใ้ที่ำลัะหมแล้ว
แบฮยอนทำหน้าที่เิมื้ออนรบ
หลัามื้ออาหารเย็น
ทัู้่็ึ้นห้อ านยอลเ้าไปุยานับุพ่อที่ห้อ
เรื่อารยายสาาเพิ่มที่่าประเทศและเรื่อู่แ็ทาธุริอเราที่ำลัทำแพ๊เสิน้าและบริารแ่ับเรา
แุ่พ่อ็ให้ำแนะนำเาลับมา
“านยอล”
“รับพ่อ”
“นิสัยปาแ็นี้แ้ไม่หายริๆนะ”
นเป็นพ่อยิ้มออมาเมื่อเห็นท่าทาอเา “อย่าให้อะไรๆมันสายไปมาว่านี้เลยนะานยอล”
“พ่อหมายวามว่ายัไรับ”
“ัวแเอ็รู้อยู่”
ประมุอบ้านยิ้มออมาแล้วเินไปนั่อ่านหนัสือ่อที่โฟา
เาเินออมาาห้ออพ่อแล้วรเ้ามาในห้อัวเอ
เมื่อเห็นเียเา็ิไ้ว่าไม่ไ้นอนที่ห้อมานานแ่ไหนแล้ว
ั้แ่วันนั้นเา็ไปนอนับแบฮยอนลอนวันนี้
๊อๆ
านยอลเินมาเปิประู
แบฮยอนถือสูทอเาเอาไว้แล้วยื่นมาให้
“เ้ามา่อนสิ”
ร่าเล็เินเ้ามาในห้อแล้วเอาสูทไปแวนไว้
านยอลใ้ัหวะนั้นสวมอาทา้านหลัแล้วเอาาเยไว้ที่หัวไหล่
“ปล่อยผมนะ”
ร่าบาิ้นเบาๆ่อนะหันมาุ “เี๋ยวแม่เ้ามาเห็น”
“ล๊อห้อแล้ว”
“ปล่อยผมไ้แล้ว
ผมะไปนอน” แบฮยอนบอแล้วพยายามิ้นให้หลุอีรั้
“ไม่ปล่อย”
ฟอ
“นีุ้”
านยอลับนในอ้อมอพลิร่ามาเผิหน้าับเา
่อนะ้มไปเอาวามหอมาแ้มทั้สอ้ามาอีรั้
“อโทษนะ”
“เรื่ออะไร”
“ที่ไม่เยพูีๆ้วย
ไม่เยทำี้วยเลย” านยอลมอเ้าไปในวานั้นอย่าริั
“อให้ันไ้ทำมันใหม่ไ้ไหม”
“ทำอะไร”
านยอล้มลูบริมฝีปาบาสีมพูระเรื่อ
ถึะูบบ่อยแ่ไหน แ่เาไม่เยลืมสัมผัสแรอวันนั้นเลย
มันทั้รุนแรและโหร้ายับแบฮยอนมา แ่วันนี้วามรู้สึมันเปลี่ยนไป
เารู้สึถึอะไรแปลๆที่อยู่ในหัวใ
ในท้อน้อยอเามันเหมือนมีัวอะไรบินอยู่ในนั้นเ็มไปหม
เสียูริมฝีปาัทั่วห้อ
แบฮยอน่อยๆนอนลบนเียนอนอเา้าๆ มือเล็ๆับที่หน้าออเาแน่น
านยอลัริมฝีปาล่าอแบฮยอนเบาๆเพื่อส่ลิ้นเ้าไปหาลิ้นเล็ๆที่เาแสนะิถึ
ลิ้นเล็พยายาม้อนรับเา้วยท่าทาล้าๆลัวๆ
----- CUT ----
มาอัพแล้วนา้าบบบบ อะไรๆๆๆ านยอลำลัะบออะไรับแบฮยอนหรือเปล่า และแบฮยอนะทำยัไับอินละ แล้วยอูละ โอ๊ยยยยย เรื่อมันะบลแบบไหน็ิามันเลยนะ ะสมหวัหรือผิหวั ว่าแ่ไอรีนหายไปไหนนะ รอิามไ้เลย
อน CUT ็ามอ่านไ้าที่เิมเลยน้าาาาาาาาา
ความคิดเห็น