คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ตอนที่ 8
อนที่ 8
หยน้ำเลือยัหยลไปอย่า่อเนื่อ
ร่าบอบบานอนมีสาย่อรเ้าับระปุน้ำเลือที่ถูห้อยไว้ับเสา
ในห้อผู้ป่วยมีอาหารวาอยู่้าเีย เพียแ่นที่นอนอยู่ยัไม่ื่นึ้นมาินไ้เท่านั้นเอ
ยัีที่านยอลพาแบฮยอนมาโรพยาบาลไ้ทัน สาเหุที่แบฮยอน้อมานอนอยู่บนเียนี้็เพราะเาทั้หม
เานเียว
หมอบอว่าแบฮยอนออาหารหลายวันิันและเหนื่อยมาเินไป
พัผ่อนน้อย บวับเรื่อวามบอบ้ำาสิ่ที่เาทำยิ่ทำให้อาารไม่่อยีนั
ไ้ฟัแบบนั้นแล้วหัวใที่แ็แร่อานยอล็อ่อนยวบลทันที
วามผิอเารั้นี้มันยาเินว่าะให้อภัยและเาไม่รู้ว่าแบฮยอนะให้อภัยารระทำเลวๆอเาหรือเปล่า
“นาย้อื่นึ้นมานะแบฮยอน”
านยอลมอร่าเล็ที่นอนห่มผ้าอยู่บนเีย “ื่นมาให้ันไ้พูอโทษนาย”
“...”
ร่าบายันอนนิ่ไม่เลื่อนไหว สิ่ที่เาทำับแบฮยอนมันรุนแรเินไป
มันหนัหนาเินไปสำหรับนัวเล็ๆบอบบาแบบนี้
เาไม่รู้ว่าฝ่ายรับนั้นะทรมานนาไหนแ่ที่เารู้อยู่อย่าหนึ่ือ
เาเป็นนแรอแบฮยอน
หัวใที่แ็ระ้าอเาอนนี้มันำลัเ็บ
เหมือนโนรถวิ่ทับ มันเหมือนับนที่าอาาศหายใ
ทำไมเา้อรู้สึแบบนี้
เาำลัรู้สึผิที่ทำให้แบฮยอน้อเ้าโรพยาบาล
แล้วทำไมเา้อรู้สึผิับสิ่ที่ทำลไปละ
ทั้ๆที่่อนหน้านี้เาอยาให้แบฮยอนไ้รับรู้ถึวามเ็บปวที่เารู้สึ
เายอมรับเลยว่าเ้าไม่ไว้ใแม่อแบฮยอนับัวแบฮยอนเอ เพราะเรื่อารแ่าน
แ่พอมารู้ว่านวายาพ่ออเาเป็นลูน้อในบ้านัวเอ็ถึับล้มทั้ยืน
“านยอล”
ร่าบาาวอพีู่โฮเินเ้ามาในห้อพัผู้ป่วย
ใบหน้าอนเป็นพี่มอไปที่ร่าอนป่วย “อะไรัน”
“ผม...”
านยอลมอหน้าพี่ายนสนิทแล้วเล่าทุอย่าให้ฟั ทุเรื่อ
หมอที่รัษาแบฮยอนอยู่นี้เป็นแฟนอพีู่โฮเอ
และเารับอาสาเป็นหมอประำัวแบฮยอนนว่าะหายและออาโรพยาบาล
เพราะนั้นพี่ายนนี้มีบุุับเามา
“นายไม่น่าทำแบบนี้”
พีู่โฮยืนออ เราออมาุยัน้านอห้อ เพื่อให้แบฮยอนไ้นอนพัผ่อน “นาย้อถามเา่อน
ไม่ใ่เอาวามิอนายเป็นให่”
“ผมผิเอพี่”
านยอลเอามือับระเบียเหล็เอาไว้ พยุร่าอัวเอที่มันเหมือนหมำลั “ผมมันเลวเอ”
“แล้วนายิว่าถ้าเาื่นมา
เาะยโทษให้นายไหม”
“ผมไม่รู้”
านยอลส่ายหน้า รับเรื่อราวที่เาทำลไป “ผมอยาะให้เายโทษให้
เพราะผมรู้สึผิริๆ”
“เอาไว้รอให้แบฮยอนฟื้น่อนแล้วัน”
ูโฮส่ายหน้าแล้วเินไปหาแฟนหนุ่มที่ยืนรออยู่ห่าออไป
หมอื่อเทายิ้มให้นรั่อนะพาันเินไป
เรื่อรายละเอียนั้นให้พีู่โฮเป็นนบอับหมอเอแล้วัน
านยอลลับเ้ามาในห้อผู้ป่วยอีรั้
เาเินมาห่มผ้าให้ลุมหน้าออร่าบาที่นอนหายใเบาๆอยู่บนเีย
และเอานิ้วเลี่ยผมที่ลมาปิหน้าผาออไป
เ้าวันรุ่ึ้น
านยอลรีบออาบ้านมาแ่เ้าแวะร้านอไม้ื้ออไม้มา่อให่และเรียมเสื้อผ้ามานอนเฝ้านป่วยที่ำลันอนรอเาอยู่ที่โรพยาบาล
อทานะวันห้าออยู่ที่เบาะหลัับระเป๋าเสื้อผ้า
ายาวรีบวิ่มาที่ห้อพั่อนะัอไม้ลแันและเินเอาเสื้อผ้าไปเ็บในู้เสื้อผ้า
พยาบาลเินเ้ามารวไ้อแบฮยอนแล้วอมยิ้ม
“ูแลแฟนีัเลยนะะ”
เธอยิ้มให้านยอล
“เปล่ารับ
ไม่ใ่แฟน”
“หรอะ
อโทษนะะ” นาพยาบาลสาวบอสีหน้าผิหวั “แุู่เป็นห่วเามา
ันเลยิว่าุเป็นแฟนเาน่ะ่ะ”
“ป่าวรับ
ผมเป็นนทำให้เาเป็นแบบนี้” านยอลหันไปมอหน้าแบฮยอนที่นอนนิ่อยู่บนเีย
“ผมเลย้อูแลเา ให้เาื่นึ้นมารับำอโทษาผม”
“เา้อยโทษใหุ้่ะ”
พยาบาลสาวบอ “ถ้าเาเห็นว่าุั้ในาไหน”
“รับ
อบุรับ” านยอลยิ้มให้นาพบาบาลแล้วเธอ็เินออาห้อพัไป
ร่าสูหย่อนัวลนั่ลับโฟาแล้วเผลอหลับไป
ในวามฝันเาำลัวิ่ไปในายหาสีาวสะอาา เาพยายามามผู้หินนึอยู่ เมื่อเธอหยุเินเาึวิ่เ้าถึัวเธอทัน
“แม่รับ”
“านยอล”
แม่หันหน้าลับมา แ่แม่เปลี่ยนไป หน้าแมุ่
“แม่เป็นอะไรรับ”
“ทำแบบนั้นไม่ถูนะ”
หิสาวออแน่น “ัวันลู้อเสียน้ำาให้เานนั้น”
“น้ำ...ะ..อน้ำหน่อย”
านยอลสะุ้ื่นึ้นมาเมื่อไ้ยินเสียแหบๆอนที่นอนอยู่บนเีย
เารีบลุึ้นรินน้ำใส่แ้วแล้วประอร่าบาึ้นมา
“่อยๆื่มนะ”
ร่าบาื่มน้ำเ้าไปทีเียวนหมแ้ว่อนะหันมอหน้าเา
ใบหน้าหวานเรียบึ เหมือนำลัมอสิ่ที่ัวเอไม่อยาเอ
านยอลรีบเินไปปุ่มเรียหมอทันที ผ่านไปสามนาทีุหมอื่อเทา็มาถึห้อทันที
“อาารโยรวมีนะรับ”
หมอหนุ่มบอแล้วับามเนื้อัวอแบฮยอน “ไม่เ็บรไหนแล้วนะรับ”
“ไม่แล้วรับ”
“ีรับ
อย่านั้นถ้าเป็นอะไรรีบเรียหมอเลยนะรับ”
ื่อเทาหันมาบอับเาแล้วเินออาห้อไป านยอลรีบเอาอาหารที่ทาโรพยาบาลเรียมไว้ให้เลื่อนมารหน้า แบฮยอนทันที
“ินหน่อยนะ
ไม่ไ้ินอะไรมาหลายวันแล้ว” เาพูับร่าบาีๆ แ่นรหน้าลับนิ่
ไม่มอหน้าเา ไม่พู สายามอรไปที่ประู
“...”
“อยาินอะไรอย่าอื่นมั้ย
เี๋ยวไปหาื้อให้”
“ุลับบ้านไปเถอะ”
แบฮยอนพูึ้น ยัมอออไปนอประูอยู่ “ผมไม่อยาเอหน้าุ”
แบฮยอนพูออมาเหมือนับำพูที่เาิเอาไว้แล้ว
แ่ะให้ทำยัไ เายัไม่ทันไ้พูำว่าอโทษเลย้วย้ำ
“ิน้าวหน่อยนะะ...”
“บอว่าไม่ไ!!”
ร่าบาหันมาหาเา วาเรียวมีน้ำาลอ ใบหน้าแสออว่าเ็บปว
“ุ้อารอะไรอี!
รัษาผมให้หายีแล้วไปทำแบบนั้น่อน่ะหรอ!!”
“...ือัน..”
านยอลหลบหน้าแบฮยอน ไม่ล้าสบา ลัวน้ำาอนัวเล็ที่ำลันั่อยู่บนเียผู้ป่วย
“อะไร”
แบฮยอนยมือึ้นปาน้ำาที่ไหลออมา “อะไร!! พูออมาสิ!”
“ัน...ันอโทษ”
“อะไรนะ
อโทษหรอ” แบฮยอนหันหน้าหนีไปทาอื่น
ไ้ยินแ่เสียสะอื้นที่ัึ้นนนที่เพิ่ื่น เานี้มันเลวริๆ
ที่ทำให้นัวเล็ร้อไห้อีแล้ว
“เอาเป็นว่าันะไป้านอ่อน
นายิน้าวะนะ” านยอลเินออมาหยิบระเป๋าัับุแรถยน์ “ันให้แม่รัวทำออบอนายมา้วย”
“...”
านยอลเินออมาาห้อพันป่วย
เาเินไปเรื่อยๆไม่มีุหมาย เาไม่รู้ว่าะ้อไปไหน
เารู้ำอบอยู่แล้วว่าแบฮยอน้อโรธเาและไม่ยอมให้อภัยเาแน่นอน
แ่เา็ยัแอบหวัในใลึว่าร่าบาะยโทษให้เา
ายาว้าวเินออาลิฟ่อนะมอหาร้านาแฟีๆนั่เล่น
รอให้นบนนั้นใเย็น่อนแล้ว่อยลับึ้นไป
นี้ือวามรู้สึผิ
ที่เห็นนที่เาทำร้ายเพราะวามบ้าอัวเอ
บ้าน้อมานั่รู้สึผิทั้ๆที่อนทำไม่ิันิ
แสแยามเ้าส่อเ้ามาในหน้า่าเ้ามาในห้อนป่วย
วาเรียว่อยๆลืมึ้น้าๆ แบฮยอนมอไปรอบๆห้อ หลัาเมื่อวานที่เาื่นึ้นมา
เา็เอหน้านที่เาไม่อยาเอมาที่สุ
แม้ว่าลึๆในใ็อยาให้นนนี้มาแสวามรับผิอบ
มาอโทษับสิ่ที่เาทำลไปบ้า
และเา็อยู่
อยู่ลอ
นาพยาบาลนนึบอว่าานยอลมาูแลเาทุวันั้แ่เ้าโรพยาบาลมา
แน่นอนว่า้อเป็นแบบนั้นเพราะว่าานยอลเป็นนทำทั้หม ทำให้เา้อเป็นแบบนี้
้อมานอนอยู่ในโรพยาบาลแบบนี้ วาเรียวหันมอโฟา้าๆ ไร้ึ่นนอน
นั้นหมายวามว่าานยอลลับ้านไปแล้ว
แร๊
ร่าสูเินเ้ามาในห้อสอมือถืออเ็มไปหม
แบฮยอนมอูนาฬิาบนผนัที่บอเวลาแปโมรึ่
ใบหน้าหล่อเินเอาอมาว่าที่โ๊ะทานอาหาร
“ะิน้าว้มหรือโ๊ี”
“...”
เาไม่อบ ไม่อยาุยับนนนี้ ไม่อยารับวามรู้สึนั้นที่ำลั่อัวึ้น้าๆภายในใอเาที่ละน้อย
“โ๊แล้วัน”
านยอลเทโ๊ใส่ถ้วย่อนะเอามาวาไว้บนโ๊ะทานอาหารอผู้ป่วย “มีน้ำเ้าหู้ ับ
นมสร้อนนายอยาินอะไร”
“ทำทำไม”
“อะไรนะ”
ร่าสูหันมอหน้าเา ใบหน้าหล่อยิ้มให้เา่อนะหยิบแ้วมาเทบาอย่าลไปในแ้ว
“ื่มนมีว่า ะไ้บำรุร่าาย”
“ผมถามว่าุทำแบบนี้เพื่ออะไร”
แบฮยอนมอหน้าานยอลที่้มหน้ามออาหารที่วาอยู่ “ุ้อารอะไรันแนุ่านยอล
ผมไม่เ้าใ”
“ันรู้สึผิ”
ร่าสูพูออมา ในใอแบฮยอนมันหวิว เหมือนมันะหลุออมา “ันอยาอโทษนาย
ันรู้สึผิริๆ ผิมา้วยันรู้ แ่..”
“ไม่้อแล้ว”
แบฮยอนร้อห้ามเอาไว้ เาไม่อยาฟัอะไรทั้นั้นอนนี้
เา่อยๆหย่อนาลับพื้นแล้วระโลมา แ่้วยวามที่นอนมานาน
าทั้สอ้าลับอ่อนแรและทำให้ร่าอเาล้ม แ่านยอล็เ้ามารับเอาไว้ไ้ทัน
ปลายมูโ่เ้าที่้าแ้มอเา
อนนี้เราสอนอยู่ใล้ันไม่ถึห้าเนิเมร
ใบหน้าอานยอล้อมอเา้วยแววาริั
“ปล่อยนะ”
“ะไปไหน”
“ไปเ้าห้อน้ำ”
แบฮยอนพยายามิ้น
“เี๋ยวพาไป”
“ไม่้อ
ผมไปเอไ้”
“ไม่ื้อสิ”
านยอลประอร่าอเาึ้นแล้วพาเินมาที่หน้าห้อน้ำ
เสาน้ำเลือ็ถูเลื่อนามมาโยานยอล
ที่หน้าระ
แบฮยอนำลัยืนมอใบหน้าอัวเอที่อนนีู้มีสีสันึ้นมาบ้าแล้ว
และำลัมอูร่อรอยอารำระแ้นอานยอลามเนื้อัวอเา มันาลไปมาแล้ว
แล้วู่ๆภาพอนที่เาล้ม็เ้ามาในมโนภาพ
“ไม่ริ”
แบฮยอนส่ายหน้าไปมา พยายามไม่ิอะไร “ิมาแบฮยอน”
“เป็นอะไรหรือเปล่าแบฮยอน”
เสียทุ้มเอ่ยถาม นั้นเป็นรั้แรที่เาไ้ยินานยอลเรียื่ออเา
หลัาที่ไ้ยินแ่ถ้อยำที่มันไม่น่าฟัมาลอสามสี่วัน
“ไม่”
หัวใอเาำลัสั่น
มันสั่นาารเหนื่อยหรือเปล่านั้น ไม่แน่ใ แ่ที่แน่ๆมันสั่นั้แ่อนนั้น อนที่ไ้รับาร่วยเหลือาานยอล
อนที่าเราทั้สอนประสานัน แบฮยอนส่ายหน้าไปมาแล้วสลัเอาวามินั้นออไป
เอาละานยอล แบเายอมพู้วยแล้วนะ แ่เายัไม่ไ้บอยโทษให้เลยอ้าาาา ทำไมๆๆ ะทำยัไีละาพี่ ทีอนทำละไม่ิเลย!!! (อย่าอินเิน)
แล้ววามรู้สึอแบฮยอนอนนี้ละมันืออะไร อะไรำลัเิึ้น แล้วน้อะยโทษให้พี่านไ้มั้ยยย พี่เารู้สึผิริๆนะ
ยัไ็ิาม่อไปนะรับ ิามเรื่อราวอเรื่อนี้ ว่าริๆแล้วมันะบยัไ
ความคิดเห็น