หนูจะไปบ้าทีเมกาค่ะแม่!

ลำดับตอนที่ #2 : สิ่งที่แตกต่างระหว่างเราและคนอื่น ...

 โดยส่วนตัวเลยนะ คือเราอยากไปเรียนแลกเปลี่ยนไง เลยพยายามมากกกถึงมากๆที่จะเข้าไปถึงจุดนั้น ซึ่งบางคนที่ไปแลกเปลี่ยนแบบเราแล้วทำแค่เข้าไปใช้ปากกาฝน อ่านคร่าวๆก็ถูกหมดอย่างเงี้ยะก็มี คือคนเก่งๆก็มีมากใช่มั้ยล่ะ ? พูดง่ายๆว่าตวงมาถึงจุดนี้ได้ ความฉลาดงี้ก็แทบจะรั้งท้ายของเด็กในโครงการเลยก็ว่าได้ ซึ่งมันก็สร้างความกดดันให้ตัวตวงเหมือนกัน.

 

เรื่องของเรื่องคือ ทางโครงการมีเรียนปรับทักษะให้นักเรียนได้ลงเรียนไว้ เผื่อต้องไปใช้จริงที่อเมริกา...ตวงก็ลงเรียนกับเค้าด้วย 5555555. กลัวไม่ทันเหมือนกัน แล้วแบบเป้นอะไรที่สุดยอด=[]=! คือศัพท์บางศัพท์เราไม่เข้าใจเงี้ยะ แต่ทุกคนเข้าใขหมด ก้อดดด! เหมือนว่าเราโง่กว่าคนอื่นเค้า แต่ในหัวตอนนั้นคือยอมโง่ ตอนนี้และถามดีกว่า ไม่อยากไปโง่ให้ฝรั่งเห็น!!
แต่เหมือนตวงคิดผิด
คือพอหันไปถามแล้ว เพื่อนที่นั่งข้างๆเงียบ
แล้วมองหน้าประมาณว่าตูรำคาญญญญ+ อะไรศัพท์แค่นี้ ไม่รู้เรื่อง?! ไรแบบเนี้ยะ
โอ้ พระเจ้าตบหนูเถอะ! เสียหน้ามาก 

แล้วพอดีว่าวันนี้การบ้านคือไปเขียนessay(รายงาน)เกี่ยวกับ Native US
ซึ่งก็คือเรื่องราวชนพื้นเมืองในช่วงที่คริสโตเฟอร์ โคลัมบัสไปเจออเมริกา ซึ่งมันก็ยากกกก!
วันต่อมาทุกคนทำเสร็จส่งหมด แต่ตวง ยังไม่เสร็จ และยังส่งไม่ได้(เพราะมันไม่เสร็จจจ!)
(ตวงเลือกเรื่องเกี่ยวกับชนเผ่าอะปาเช่)
เครียดแล้วละสิ ทำไมคนอื่นทำกันเร็วจัง เราทำเกื่อบสามชั่วโมงยังไม่เสร็จเลย
วันนั้นจึงมีตวงกับพี่อีกคนที่ลืมหยิบงานมา ที่ยังไม่ได้ส่ง(แง้)
วันนั้นกลับมาเลยบอกแม่ว่า"ตวงจะทำการบ้านดึกหน่อยนะแม่ ตวงอายคนอื่นเค้า..."
คืนนั้นกว่าจะทำเสร็จปาไปตีสามกว่า น้ำท่าก็ไม่ได้อาบ  ==' (ไม่ดึกแล้วตวง นี่มันโต้รุ่งโว่ยย)
ยังดีที่แม่ตวงเป็นห่วง คอยมานั่งรอนอนรอตลอด แถมไปต้มมาม่าให้ด้วย(รักแม่มากจ้วบ.)
แต่คืนนั้นแทบน็อค เพราะต้องรีบตื่นตอนตีห้ากว่าเพื่อไปต่อรถเพ่อไปเรียนอีก(ตวงนั่ง515จากมหิดลไปอนุสาวรีย์ชัย : สุดสาย - แล้วต่อรถไฟฟ้าไปเรียนที่ชิดลม ==' ) อยากจะบอกว่ายังกะไก่ต้มอ่ะ TOT แง้

 

เพื่อนถามว่า ทำไมหน้าซีด เราเองก็ไม่กล้าตอบว่า'ตูนั่งทำรายงานถึงตีสาม =='' เอาตรงๆว่าอายนะ 
หลายๆคนอาจจะถามว่าอายอะไร ? ตวงยอมรับว่าอายจริงๆ คือคนที่อยู่รอบข้างเรานั้นไม่ใช่แบบที่เราจะไปกรี๊ดบ้าบอสติแตกด้วยได้ทุกกคน...จริงมั้ยล่ะ? คืออาจจะเพราะยังไม่สนิทด้วยก็ได้
เราก็เงียบๆเลี้ยงที่จะพูดไป ว่ามันยากสำหรับเรา.
เหมือนกับเส้นชัยอยู่ข้างหน้า ทุกคนเดินสิบก้าวถึง แต่สำหรับตวงมันเป็นร้อยก้าว.

หลังจากวันนั้น แ่ม่ก็มาถามตวงงว่า 'เหนื่อยมั้ย ไหวหรือเปล่า ?...แม่ไม่น่าใ้ห้ตวงมาสอบแลกเปลี่ยนเลย...'
ซึ่งตวงเข้าใจนะว่าแม่ห่วงมากอ่ะ ตวงเลยตอบไปว่า'นี่คืออุปสรรคหนึ่งของชีวิตตวง ซึ่งมันไม่ได้ใหญ่อะไรมาก อย่าไปยอมแพ้มน แม่ไม่ต้องห่วงตวงนะ เพราะสิ่งที่ตวงทำคืออนาคตของตวง ยอมตามหลังคนอื่นในวันนี้ เพื่อนำหน้าคนอื่นในวันหน้า :)' ซึ่งแม่ได้ยินก็ยิ้ม
เพราะตวงก็รู้ว่าไปอเมริกาเนี่ย ปัญหาน่ะมีแน่ และคงไม่เล็กแค่นี้ด้วย :(
ยังไงก็ต้องสู้ ไปอยู่นู่น ไม่มีพ่อแม่มาคอยต้มมาม่าให้แล้ว ยังไงก็ต้องยืนให้ได้!