หนูจะไปบ้าทีเมกาค่ะแม่!

ลำดับตอนที่ #14 : นรกด่านที่ 2

กลับมาอีกครั้งกับการเล่าที่ดองข้ามปีข้ามชาติจนไม่น่าให้อภัยใดๆอีกต่อไป ฮืออออ
เราติดสอบเข้ามหาลัย เราขออภัยยยยTvT
_______________________________________________________________________________________

หลังจากที่ฟังคำพูดของโฮสต์มัมของเราบนรถตอนนั้น เรารู้สึกโคตรโกรธจนพูดอะไรไม่ออก พอโฮสต์มัมมาส่งเราที่บ้านเสร็จ นางก็ฌดินไปให้อาหารหมา แล้วขับรถออกไปไหนไม่รู้ เป็นช่วงเวลาเดียวกับที่โฮสต์แด้ดกลับมาบ้าน ตอนนั้นเรานั่งเงียบๆคนเดียวในห้องครัวเพราะยังตกใจอยู่ โฮสต์แด้ดที่เพิ่งเดินเข้ามา เห็นท่าทางเราแปลกๆมั้ง เลยเดินเข้ามาหา แล้วถามว่าเราเป็นอะไร

เราก็เลยเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฮิ้วจ์ฟัง แล้วเราก็บอกเค้าไปว่า เราว่าโฮสต์มัมอาจจะฟังเราไม่เข้าใจ ไม่ก็เราฟังเขาไม่เข้าใจก็ได้ 
ซึ่งน่าแปลกที่ฮิ้วจ์เข้าใจเรา แล้วรีบขับรถพาเราไปซื้อทันทีเลย เราเลยฝากให้ฮิวจ์อธิบายกับมัมให้ด้วยว่าเรื่องราวเป็นยังไง(ตอนนั้นยังเข้าใจว่าเราผิดมั้ง? เค้าอาจจะไม่เข้าใจอิ้งง่อยๆของเรา)
พอเราได้พินคอลกลับมา เราก็รีบเข้าห้องนอนโทรไปหาที่บ้านทันทีเลย แต่ปรากฎว่าโทรไม่ติด T__T พยายามโทรเกื่อบชั่วโมงก็โทรไม่ติด เสียใจ
พออออกมาจากห้อง เราก็พบโฮสต์มัมกับโฮสต์แด้ด กำลังนั่งกินข้าวเย็นกัน ซึ่งพวกเขาก็เรียกเราเข้าไปกินด้วย โฮสต์มัมก็ถามโฮสต์แด้ดว่าวันนี้ทำอะไรตามปกติ ส่วนโฮสต์แด้ดก็พยักหน้าให้เรา แบบเดี๋ยวจะบอกให้เรื่องที่ไปซื้อพินคอลกัน

"ก็ไป meeting ปกติ แล้วก็พาสริตาไปซื้อบัตรโทรกลับไทย...บ้านที่ไทยเค้ามีปัญหา" 
พอจบประโยคเท่านั้นแหละ รู็มั้ยเกิดอะไรขึ้น...?

เคร้ง!

โฮสต์มัมแขว้งซ้อมไปที่ถ้วยอาหารกลางโต๊ะกินข้าวจ้าแก....
งงตึ้บเลยค่ะ ตอนนั้น แล้วโฮสต์มัมก็หันหน้ามาชีหน้าเรา พร้อมกับชึ้นเสียงดัง

" เธอไม่เข้าใจว่าฉันไม่อนุญาตหรอ!! ถ้าเธอคิดจะติดต่อพ่อแม่เธอก็ไม่ควรมาที่นี่!!!"

แล้วชีก็ล้มโต๊ะ! โอโห้ ตอนนั้นนี่ช็อคจนร้องไห้เลยจ้ะ เรามาทำอะไรที่นี่วะ...

ตอนนั้นเราจำได้แค่ว่า โฮสต์แด้ดพยายามห้ามโฮสต์มัมแล้วไล่เรากลับเข้าห้องนอน ส่วนเราพยายามติดต่อโครงการขอย้ายโฮสต์
แต่รู้มั้ยว่าเหมือนฟ้าแกล้งชัดๆ local co(คนดูแลนักเรียนแลกเปลี่ยนในพื้นที่)ของเราดันหายตัวไป ติดต่อย้ายโฮสต์ไม่ได้ + พี่โครงการที่ไทยเอาแต่พูดให้เราอดทนไปก่อน แล้วก็หาว่าเราสื่อสารไม่ดีเอง...........