หนูจะไปบ้าทีเมกาค่ะแม่!

ลำดับตอนที่ #11 : เรื่องป่วยๆของตวง และเรื่องชวนป่วยของแอ๊บบี้

ได้ฤกษ์มาอัพแล้วเค่อะ

ก่อนอื่นขออภัยในความโคตรของโคตรช้าด้วยนะคะท่านผู้อ่านนนนนน T^T

วันนี้เราจะเล่าเรื่องสภาพร่างกายอันสุดแสนจะโคตรขี้โรคของเราตอนอยู่เมกานั่นเอง บอกก่อนเลยว่าตอนอยุ่ไทย เ
ราเป็นคนเข้าโรงบาลโคตรบ่อยยยยย แบบปีนึงต้องเข้าไปให้พยายามแทงเข็มใส่แขน ไม่ว่าจะเจาะ ฉีด หรือให้น้ำเกลือ มันต้องมีทุกปี =_=;
แต่ช่างน่าประหลาด ตอนอยู่เมกา โรคต่างๆที่ตวงเป็น(พวกระบบหายใจ)มันแทบจะหายไปหมดเลย =__=;;;;
คือมีอาการนิดหน่อย แต่ไม่มากเท่าตอนอยู่ไทยอ่ะนะ

ประเด็นคือ โรคหลักๆไม่มี แต่สภาพอากาศที่นี่มันรุนแรงกว่าไทยมากจ้า อะไรถามหาให้ทาย
หวัด ไงแก 
เป็นมันทุกสองเดือนอ่ะให้ตายเถอะ พออาการหนักๆเราก็หยุดนอนพักที่บ้าน ถ้าไม่หนักก็ลากสังขารไปนั่งเรียนตามปกติ
แล้ววันนึงเว่ย ในคาบเต้น เราก็นั่งเม้าท์ฟอดแฟดกับแอ้บบี้ตามปกติ เราก็คุยๆไป
"เอ้อ แอบบี้ ฉันป่วยแหละ สงสัยจะเป็นหวัด =_=;"
"ห้ะ เธอป่วยหรอออออ!! เย็นนี้คุณจะโบสถ์กับฉันมั้ยล่ะ" แอ้บบี้ถาม
ห้ะ...ชวนฉันไปโบสถ์ เพื่ออะไรวะแก =__=;;;;
"โอ้ ตายละ คุณเป็นพุทธใช่มั้ย งั้นฉันจะสวดมนต์(ภาวนา)ให้นะ"
ห้ะ...ห้ะ....สวด!!!!? O[]O งงเลยแก แอ้บบี้ไปตูงงจนหวัดแทบหาย เพราะทันทีที่นางพูดจบ นางก็ประุสานมือ
นั่งสวดภาวนาตรงหน้าฉันเลยจ้ะ =[]=!!!! คือแกกกกกกกกก ฉันแค่ป่วยยยย ยังไม่ตายนะแกกกกก
แล้วแบบสักพัก เพื่อนคนอื่นๆที่เพิ่งเดินเข้ามาในห้อง มันมาเห็นแอ้บบี้สวดให้เรา มันก็ถามแอ้บบี้ว่าทำไร แอ้บบี้ก็ตอบว่า ...สริตาป่วย เลยสวดมนต์ให้...
ที่นี้แหละ สวดมันกันเป็นกลุ่มเลยจ้าาาาา T[]T
คือเจ๊ช็อคคคคคคคคคค เมิงจะสวดกันทำไมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
ฉันยังไม่ตายอ่ะแกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

จบกันแบบเกรียนๆแบบนี้เลยละกันนะ ไว้มาต่อตอนหน้าที่น่าจะเป็นเรื่องดราม่า...
ฝากติดตามด้วยนะจุ๊บๆ<3