ลำดับตอนที่ #10
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : # ก้าวแรกใน C.E.Byrd high school.
ขอโทษที่หายไปบรมนานมากกกกกก T____T จะอัพต่อให้จบนะ
# ก้าวแรกใน C.E.Byrd high school.
หลังจากที่นอนอืดเป็นตุ้กแกสันหลังยาวอยู่บ้านโฮสต์ได้เกื่อบๆอาทิตย์ ก็ถึงเวลาที่เราต้องไปโรงเรียนแล้วหล่ะทุกคน = =; เย่...เอาตรงๆว่าทั้งตื่นเต้นและกลัว กลัวอะไรหรอ ? กลัวหาเพื่อนไม่ได้ไงแก T^T ภาษาตอนนั้นยิ่งป้อแป้อยู่ด้วย
ตอนเช้าโฮสต์มัมก็เดินมาบอกเราว่า เราจะเอา Lunch box(อาหารกลางวัน)ไปกินเองมั้ย
เราก็แบบเห็นในทีวีในหนังว่ามันมีโรงอาหารป่ะวะ ไม่ต้องเอาไปก็ได้มั้ง เลยปฏิเสธไป แล้วโฮสต์มัมก็บอกให้เราไปรอรถนักเรียน (อีคันสีเหลืองๆแบบในหนังนั่นแหละจ้า) ที่หน้าบ้าน (พอดีบ้านเราอยู่หัวมุมซอย ซึ่งรถนักเรียนจะมาจอดรับพอดี) เราก็โอเค เลยเตรียมตัวเดินออกจากบ้านไปรอรถ ในขณะที่เดินไปรอนั้น ก็มีหนุ่มนายหนึ่งเดินออกมาจากบ้านข้างๆ
เค้าคนนั้นคือ "แอรอน เฟอร์นันเดส" หนุ่มผิวแทนรูปร่างผอมก้างไร้ซึ่่งความเร้าใจชะนี = =; 5555555555555555555555 โฮสต์มัมบอกว่าฮีแกเป็นลูกครึ่ง อเมริกัน-อินเดียน
เอาจริงตอนแรกเรานึกว่ามันป็นลูกครึ่ง เมกัน-อินเดียไรงี้ ไปๆมาๆไรู้ว่าไม่ใช่อินเดียในเอเชียนะ อินเดียแดง ชนพื้นเมืองเมกา แบบ เจคอป ทไวไลท์อ่ะแก กรี้สสสสสส (?) 555555555
แต่ฮีแกก้างอ่ะ ช่างมันชะนีไม่สน 55555555555555555
แล้วแบบตอนแรกเราก็กะจะผูกมิตรกับมันอยู่หรอก เพราะเห็นมัมบอกว่าเรียนที่เดียวกับเรา อายุเท่าเรา แต่แบบ มันไม่มองหน้าเราเลยยยยยยยยยยย=___= เราเลยไม่ได้ทำความรู้จักอะไรกับมันเลย พูดไฮไปคนละคำมั้ง ถ้าจำไม่ผิด หลังจากนั้นพรรคพวกมันที่เคยรอรถด้วยกันประจำก็ตามมา พวกมันคุยกันลั่นถนน เรานี่เงียบกริ้บ เซงเฟ่อ แต่ทำไงได้ อิ้งยังอ่อนแออ่ะ T^T
ก็แบบขึ้นรถนั่งไปรร ก็ไม่มีไรมาก ไปเอาตารางเรียนเดินทำเรื่องนู่นๆนี่ๆ ยังหาเพื่อนไม่ได้ก็ชักคน ชักเครียดแล้วดิ T^T
จนกระทั่งไปยื่นเรื่องที่คาบพละ (คาบก่อนพักกินข้าว) มีสาวนางหนึ่ง เดินตาวิ้งมาหา...
*O*
เธอคนนั้นคือ...
รูใหญ่ไปหน่อย ขออภัย = =
แอบบิเกล โกเชย์ หรือแอบบี้ เพื่อนตายของเราตอนอยู่เมกานั่นเอง
แอบบี้เรียบร้อยมากกกกกกกกกกกกกก มากแบบมากๆๆๆ ไม่เข้ากับเจ๊เลยง่ะ แต่แบบตอนนั้นแค่มีคนอยากเป็นเพื่อนน้ำตาก็จะไหลละ
แต่เห็นแอบบี้เรียบร้อย ที่จริงนางมีจุดบ้าและฮาอยู่นะ แต่แบบข้ามไว้ไปเล่าตอนอื่นละกัน ว่างๆก็อย่าลืมเตือน5555555
แอบบี้เดินมาหาเราตอนนั้นเพราะอยากมีเพื่อนเป็นคนต่างชาติเว่ย เราก็เลยมีเพื่อนกินข้าวตั้งแต่วันแรกเลย <3 อิอิอิ โชคดีเว่อ!
แต่ถึงโชคดีก็โชคดีแค่มีเพื่อนไปกินข้าวด้วย แต่!....เราไม่มีข้าวกินว่ะ เพราะแอบบี้ไม่ยอมเข้าโรงอาหาร นางบอกว่าอาหารในโรงอาหารมันหยะแหยง มีแต่พวกกากๆเท่านั้นที่ไปกิน เราก็แบบ เอ่อออออ =__=;; แล้วตูจะกินไรล่ะ ลันช์บ็อกซ์ก็ไม่ได้เอามา...
สรุปหรอ...นั่งดูแอบบี้กินข้าว T^T 555555555555
หิวมากนะนี่พูดเลย แต่แบบกลัวไม่มีเพื่อนนั่งกินข้าวด้วยไง ยอมอดก็ด้ะ
ตอนนี้พอแค่นี้นะ ไว้มาเล่าต่อ
# ก้าวแรกใน C.E.Byrd high school.
หลังจากที่นอนอืดเป็นตุ้กแกสันหลังยาวอยู่บ้านโฮสต์ได้เกื่อบๆอาทิตย์ ก็ถึงเวลาที่เราต้องไปโรงเรียนแล้วหล่ะทุกคน = =; เย่...เอาตรงๆว่าทั้งตื่นเต้นและกลัว กลัวอะไรหรอ ? กลัวหาเพื่อนไม่ได้ไงแก T^T ภาษาตอนนั้นยิ่งป้อแป้อยู่ด้วย
ตอนเช้าโฮสต์มัมก็เดินมาบอกเราว่า เราจะเอา Lunch box(อาหารกลางวัน)ไปกินเองมั้ย
เราก็แบบเห็นในทีวีในหนังว่ามันมีโรงอาหารป่ะวะ ไม่ต้องเอาไปก็ได้มั้ง เลยปฏิเสธไป แล้วโฮสต์มัมก็บอกให้เราไปรอรถนักเรียน (อีคันสีเหลืองๆแบบในหนังนั่นแหละจ้า) ที่หน้าบ้าน (พอดีบ้านเราอยู่หัวมุมซอย ซึ่งรถนักเรียนจะมาจอดรับพอดี) เราก็โอเค เลยเตรียมตัวเดินออกจากบ้านไปรอรถ ในขณะที่เดินไปรอนั้น ก็มีหนุ่มนายหนึ่งเดินออกมาจากบ้านข้างๆ
เค้าคนนั้นคือ "แอรอน เฟอร์นันเดส" หนุ่มผิวแทนรูปร่างผอมก้างไร้ซึ่่งความเร้าใจชะนี = =; 5555555555555555555555 โฮสต์มัมบอกว่าฮีแกเป็นลูกครึ่ง อเมริกัน-อินเดียน
เอาจริงตอนแรกเรานึกว่ามันป็นลูกครึ่ง เมกัน-อินเดียไรงี้ ไปๆมาๆไรู้ว่าไม่ใช่อินเดียในเอเชียนะ อินเดียแดง ชนพื้นเมืองเมกา แบบ เจคอป ทไวไลท์อ่ะแก กรี้สสสสสส (?) 555555555
แต่ฮีแกก้างอ่ะ ช่างมันชะนีไม่สน 55555555555555555
แล้วแบบตอนแรกเราก็กะจะผูกมิตรกับมันอยู่หรอก เพราะเห็นมัมบอกว่าเรียนที่เดียวกับเรา อายุเท่าเรา แต่แบบ มันไม่มองหน้าเราเลยยยยยยยยยยย=___= เราเลยไม่ได้ทำความรู้จักอะไรกับมันเลย พูดไฮไปคนละคำมั้ง ถ้าจำไม่ผิด หลังจากนั้นพรรคพวกมันที่เคยรอรถด้วยกันประจำก็ตามมา พวกมันคุยกันลั่นถนน เรานี่เงียบกริ้บ เซงเฟ่อ แต่ทำไงได้ อิ้งยังอ่อนแออ่ะ T^T
ก็แบบขึ้นรถนั่งไปรร ก็ไม่มีไรมาก ไปเอาตารางเรียนเดินทำเรื่องนู่นๆนี่ๆ ยังหาเพื่อนไม่ได้ก็ชักคน ชักเครียดแล้วดิ T^T
จนกระทั่งไปยื่นเรื่องที่คาบพละ (คาบก่อนพักกินข้าว) มีสาวนางหนึ่ง เดินตาวิ้งมาหา...
*O*
เธอคนนั้นคือ...
รูใหญ่ไปหน่อย ขออภัย = =
แอบบิเกล โกเชย์ หรือแอบบี้ เพื่อนตายของเราตอนอยู่เมกานั่นเอง
แอบบี้เรียบร้อยมากกกกกกกกกกกกกก มากแบบมากๆๆๆ ไม่เข้ากับเจ๊เลยง่ะ แต่แบบตอนนั้นแค่มีคนอยากเป็นเพื่อนน้ำตาก็จะไหลละ
แต่เห็นแอบบี้เรียบร้อย ที่จริงนางมีจุดบ้าและฮาอยู่นะ แต่แบบข้ามไว้ไปเล่าตอนอื่นละกัน ว่างๆก็อย่าลืมเตือน5555555
แอบบี้เดินมาหาเราตอนนั้นเพราะอยากมีเพื่อนเป็นคนต่างชาติเว่ย เราก็เลยมีเพื่อนกินข้าวตั้งแต่วันแรกเลย <3 อิอิอิ โชคดีเว่อ!
แต่ถึงโชคดีก็โชคดีแค่มีเพื่อนไปกินข้าวด้วย แต่!....เราไม่มีข้าวกินว่ะ เพราะแอบบี้ไม่ยอมเข้าโรงอาหาร นางบอกว่าอาหารในโรงอาหารมันหยะแหยง มีแต่พวกกากๆเท่านั้นที่ไปกิน เราก็แบบ เอ่อออออ =__=;; แล้วตูจะกินไรล่ะ ลันช์บ็อกซ์ก็ไม่ได้เอามา...
สรุปหรอ...นั่งดูแอบบี้กินข้าว T^T 555555555555
หิวมากนะนี่พูดเลย แต่แบบกลัวไม่มีเพื่อนนั่งกินข้าวด้วยไง ยอมอดก็ด้ะ
ตอนนี้พอแค่นี้นะ ไว้มาเล่าต่อ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น