คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : เอเลน่า วอคเกอร์ (100%) แก้ไขเล็กๆตรงไหนหว่า?
คืนนั้นที่ห้องข้องอเลน คืนนั้นราบี้มานอนที่ห้องข้องอเลนด้วย
"งือ..."อเลนตื่นขึ้นมากลางดึกด้วยอาการปวดเข้าห้องน้ำนิดๆ
"ห้องน้ำ ห้องน้ำ"อเลนเดินออกจากห้องก่อนเดินตรงไปยังห้องน้ำรวม
"เห่อข่อยยังชั่วหน่อย"เมื่ออเลนทำธุระเสร็จก็เดินออกมาจากห้องน้ำก็พบเพียงความมืดที่อยู่รอบตัว
"แล้วทางกลับห้องเรามันอยู่ทางไหนงะ?"อเลนน้อยหันซ้ายหันขวา ก่อนหยิบเหรียนขึ้นมาแล้วโยนขึ้นฟ้าก่อนที่เหรียนจะหล่นลงบนมือน้อยๆข้องอเลน
"หัวทางขวา ก้อยทางซ้าย"
"ก้อย...ทางซ้ายโลด (หนูเลนใช้วิธีนี้นะเอง ถึงได้หลงเก่งขนาดนี้ - -"/me)"
20 น.ทีต่อมา
"ไม่ถึงห้องสะทีละเนี่ย"อเลนที่ตอนนี้อยูสักจุดในศาสนทจักร พูดขึ้นอย่างเหนื่อยล่าก่อนนั้งลงกับพื้น (ตอนนี้หนูเลนกำลังหลงทางอยู่ในชั้นทดลองข้องหัวหน้าโคมูอิ)
"มานั้งทำอะไรตรงนี้นะเจ้าหนู"อเลนหันไปตามเสียงที่พูดขึ้นก็พบกับบุรุษคนหนึ่งที่มีท่าทางแปลกๆ
"ฮะ คือสงสัยผมจะหลงทางนะครับ ไม่ทราบว่าคุณลุงพอจะรู้ทางบ้างไหมครับ"
"อือรู้สิ"ชายคนนั้นพูดแล้วอุ้มอเลนขึ้นมา ทำให้ร้างบางตกใจไม่น้อยเมื่อจู่ๆร้างข้องตนก็ลอยขึ้นมา
"ไม่ต้องห่วง เดียวฉันจะพาไปส่งนะ"ครอส พูดแล้วจูบลงที่หน้าพากข้องอเลนหนึ่งทีก่อนเริมออกเดิน โดยไม่ได้สนใจอาการหน้าแดงนิดๆข้องคนตัวเล็กในอ้อมกอดก
ด้านราบี้ที่ตื่นขึ้นมากลางดึกแต่กลับไม่เจอกับเจ้าลูกหมาตัวน้อยก็ตกใจเป็นอันมากรีบออกตามหาในทันที เพราะกลัวว่าจะได้รับอันตราย เพราะรู้ดีว่าที่อย่างศาสนทจักรตอนกลางคืนไม่ใช้ที่ๆจะให้ เด็กอายุแค่ 8-9ขวบเดินตามลำพัง
"อเลน เอ่ยๆๆ"ราบี้ร้องเรียกอเลนพร้อมเดินไปเรื่อย
"อะ พี่ราบี้นี้ครับ คุณลุงขอบคุณมากนะครับ"ครอสปล่อยอเลนลงแล้วมองอเลนที่วิ่งไปทางราบี้
"พี่ราบี้ฮะ"
"อ้าวว่าไงอเลน ไปไหนมานะ?"ราบี้ถามอย่างสงสัยแล้วตรวจดูว่าอเลนได้รับบาดเจ็บตรงไหนรึปล่าว แล้วก็ถอนใจอย่างโล่งอกเมื่อเห็นว่า เจ้าตัวน้อยไม่เป็นอะไรอย่างที่ตัวเองห่วง
"ไปเข้าห้องน้ำมานะครับ แต่จำทางกลับห้องไม่ได้ก็เลยหลงแต่โชคดีที่ เจอคุณลุงคนหนึ่งเขาช้วยพามาส่งให้"
"แล้วเขาอยู่ไหนละ?"
"ตรงนั้นไงฮะ อ้าว"อเลนชี้ไปทางที่ครอสเคยอยู่แต่ ตอนนี้ไม่อยู่แล้ว
"อือไว้พรุ่งนี้ข่อยไปตามหากันก็ได้ แต่วันนี้กลับห้องไปนอนได้แล้วนะอเลน"
"ฮะ"แล้วทั้งสองก็เดินกลับห้องไป
เช้าวันต่อมา ที่ห้องข้องอเลน
"อือ...อืม"ราบี้ลืมตาตื่นขึ้นมาพร้อมความรู้สึกอยู่ไม่สุขของร้างเล็กที่เขากอดอยู่อย่างรักใคร่ ตอนแรกก็นึกว่าตืนแล้วแต่ก็พบว่าอเลนน้อยยังคงหลับไม่ตื่น ราบี้มองใบหน้ากลมที่หลับน้ำลายยืดนิดๆก่อนละเมอออกมา
"มานาฮะอือ อิ่มแล้วละฮะงืม..."อเลนละเมอออกมาพร้อมท่าทางที่บอกว่ามีความสุขสุดๆ
'มานา? ใครกันพอตื่นแล้วต้องถามให้รู้เรื่อง'ราบี้คิดแล้วกอดอเลนแน่นขึ้นด้วยความหึงห่วง กลัวว่าร่างน้อยในออมกอดนี้จะเคยเป็นข้องใครมาก่อน แม้จะรู้ว่าอเลนไม่ใช้ของๆเขาเพียงคนเดียวอเลนยังคงมีพ่อบุญธรรมอยู่ในใจเสมอแม้จะ จากกันไปอย่างไม่มีวันหวนกลับแล้วก็ตาม แต่ก็กลัว...กลัวว่าคนตรงหน้าจะไม่มีเขาอยู่ในหัวใจเลย...กลัวจนจนน้ำตาที่ไม่เคยไหลถึงกับไหลออกมาแต่ก็เพียงหยดเดียวเท่านั้นหยดเดียว เพื่อร้างตรงหน้าและหวังว่ามันจะไม่หยดอีก
ราบี้ยังคงกอดอเลนอย่างแนบชิดจมูกสูดดมกลิ่นหอมอ่อนๆจากผมข้างร่างบางหวังให้เป็นสิ่งที่ปลอบปละโลมจิตใจที่ว่างปล่าวนี้...ได้แต่คิดปลอบตัวเองว่า อย่างน้อยตอนนี้เขาก็มีอเลน และเขาเชื่อว่าอเลนจะไม่ทิ้งเขาไป...ราบี้นึกไปถึงวันที่พ่อและแม่ทิ้งให้เขามาอยู่กับปู่และได้กลายเป็นผู้สืบทอดของบุ๊คแมนและเป็นเอ็กโซซิสท์ท่าพูดตามตรงเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าใครคือพ่อแม่ข้องเขาเพราะเคยเห็นเพียงในรูปภาพใบเก่าที่ถูกหนูปลวกกัดจนมองแทบไม่รู้เรื่อง ไม่นานอเลนก็ตื่นขึ้นมา
"อือ อะอรุนสวัสฮะพี่ราบี้"เสียงของอเลนงัวเงียเมื่อตื่นขึ้นมา แต่ก็รู้สึกแปลกใจที่ไม่ได้ยินเสียงตอบรับจากคนตรงหน้า แถมรู้สึกเปียกนิดๆด้วยซ่ำอเลนเงยหน้าขึ้นไปมองคนตัวใหญ่
"พี่ราบี้เป็นอะไรฮะ ร้องให้ทำไม?"อเลนถามอย่างสงสัยเมื่อเห็นคราบน้ำตาบนแก้มของราบี้ เสียงของอเลนดึงราบี้กลับออกมาจากห่วงความคิดที่เลวร้ายเมื่อครั้งอดีตที่พ่านมานานแล้วนานมากจนเหมือนจะลืมเลือนใบหน้าข้องผู้ให้กำเนิด...
"ฮือ? อืออรุณสวัสอเลน"ราบี้ตอบแล้วยิ้มให้อเลน แต่อเลนก็เห็นว่าไม่ช้ยิ้มที่สดใสข้องราบี้อย่างปกติอเลนมองหน้าราบี้ก่อนห้อมแก้มราบี้เบาๆ ราบี้มองอเลนน้อย อย่างงงนิดๆกับการกระทำนั้น
"พี่ราบี้กำลังเศร้ากับเรื่องบางอย่างอยู่ใช้ไม้ละฮะ เวลามานาไม่สบายใจก็จะยิ้มแบบพี่แหละ"อเลนน้อยพูดด้วยน้ำเสียงอย่างรู้ทันราบี้
"แหะๆรู้ทันพี่สะแล้วแต่พี่ไม่บอกหรอกนะว่าพี่เครียดเรื่องอะไรนะ"ราบี้บอกแล้วยิ้มให้อเลน
"พูดเหมือนกันอีกตะพาก"อเลนก้มหน้าแล้วบ่นงุงหงิงอย่างไม่สบอารม
"เอาเป็นว่าพวกเราไปล้างหน้าแปรงฟันแล้วไปกินข้าวดีกว่า"ราบี้พูดแล้วขโมยพ้อมแก้มอเลนไปทีแล้วลุกขึ้นบิดขี่เกียจ
"ฮะ"อเลนลุกตามราบี้แล้วเดินตามออกนอกประตูไปทันที
..............................................
..........................
...............
.......
...
.
"ไงจ้ะอเลนจัง อรุณสวัสจ้าวันนี้ทานอะไรดีจ้ะ?"
"อรุณสวัสฮะพี่สาว เออ..ผมเอา****กับ****แล้วขนมหวานข้อเป็นครัสตาสนะฮะ"
"ได้จ้าไปรอที่โต๊ะเลยนะจ้า"
"ฮะ"
"อเลนกินน้อยกว่าตอนโต อีกนะเนี่ย"ราบี้บนขึ้นเบาๆตอนที่ช้วยยกอาหารมาให้อเลน
"แต่ก็ยังเยอะอยู่ดี...."พูดแล้วก็ต้องปลงกับความจริงของโลก
"นี่ๆ ได้ยินเรื่องของวิญญาณ ที่ออกมาป่วนเปี่ยนตอนกลางคืนช่วงนี้รึปล่าว?"เสียงของหน่วยข้นหาคนหนึ่งพูดขึ้น
"ใช้ๆ ชั้นเพิ่งจะเจอเมื่อวานนี้เอง กำลังจะไปอาบน้ำก็เจอเข้า โหวิ่งแทบไม่ทันกันเลยทีเดียว"หน่วยข้นหาอีกคนพูดขึ้น
"ฮ่ะฮ่ะฮ่ะ พวกแกนี่น้า ท่าเป็นชั้นละก็นะ..."โทมะพูดแล้วเชิดขึ้นนิดๆ ทำให้หน่วยข้นหาคนอื่นหันมาฟังอย่างตั้งใจ
"นายจะทำอะไรมันเหรอ โทมะ"หน่วยข้นหาคนแรกถามขึ้นอย่างกระตือรือร้น
"วิ่งนะสิ ถามได้".....
"โฮ เล่นงันเลย นึกว่าจะแน่"
"หรือนายจะอยู่ละ แร็คหรือนายว่าไงราฟ?”
"ฮ่ะฮ่ะฮ่ะ วิ่งอยู่แล้วอยู่ทำไม?"หน่วยข้นหาที่ชื่อแร็คกับราฟพูดขึ้นพร้อมกัน
"วิญญาณอะไรเหรอฮะพี่ราบี้?"อเลนที่ได้ยินถามขึ้นอย่างสงสัย
"อือ พี่ก็รู้ไม่มากเหมือนกันนะ รู้สึกว่าจะเป็นผีผู้ชายนะน่ะ”
"อะ ราบี้จ้ะราบี้ พี่โคมูอิเรียกแหนะ เร็วๆนะจ้ะ คนอื่นเจารออยู่"
"อือ ได้เลยรินารี่ กินเร็วหน่อยนะอเลนอะ..."ราบี้หันไปหาอเลนที่มีอาหารเยอะกว่าเขาเท่าตัว
"ผมกินเสร็จตั้งนานแล้วฮะ พี่ราบี้ไม่กินเหรอ?"
"กินสิ เดี่ยวนะ"แล้วราบี้ก็ตั้งหน้าตั้งตากินอย่างเร็ว แล้วรีบไปที่ห้องข้องโคมูอิทันที
"เอาละนะ ทุกคนมากันครบแล้วคราวเรามีภารกิจให้ทุกคนทำ"โคมูอิพูดพร้อมมองไปที่ คันดะ โครวรี่ ราบี้และมิลันด้า หมายความว่าทุกคนต้องทำงานทีมเดียวกัน
"คราวนี้ เราจะทำกันในศาสนทจักรฯ นะทุกคนคงได้ยินเรื่องวิญญาณที่อาละวาดอยู่ในตอนนี้..."
"ไม่เห็นเกี่ยวกับพวกเราหรืออินโนเส้นนิ"คันดะพูดแทรกขึ้น
"มะ มันก็ใช้นะ คันดะคุงแต่ว่า นะอย่างที่ทุกคนรู้ พวกเรามีกลุ่มคนที่ต้องทำงานโตรุ้งอยู่เป็นนิจ นั้นก็คือแพนกวิทย์ ซึ่งมันลำบากสุดที่ต้องทำงานโตรุ้งพร้อมระแวงไป"
"ก็เลยอยากให้พวกเราช้วยสินะขอรับ"
"ถูก โดยเฉพาะเธอมิลันด้า กับโครวรี่"โคมูอิพูดแล้วชี้ไปทางทั้งสองคน
"ทะทำไมละ ขอรับ/ค่ะ?"
"เพราะเหมือนพวกเธอจะเป็นเหยื่อล่อได้ยังไงละ"โคมูอิพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง พร้อมการพยักหน้าลับข้องทุกคน
.....(-__-")
"นี้คือภาพของวิญญาณที่เราสามารถถ่ายมาได้"โคมูอิพูดพร้อมชายภาพขึ้นมาจากตัวโกเล็ม
เป็นภาพของชายหนุ่มในชุดข่อนข้างทางการแบบชาวอังกฤษ
"พอคุ้นหน้ากันไม้?"โคมูอิถามอีกครั้ง
"อือ ไม่น้าไม่คุ้นเลยแล้วแก ละเจ้าหัวตั้ง"คันดะพูดขึ้น
"ไม่อะ ไม่คุ้นเลย ถึงชั้นจะมาอยู่หลังยูแต่ชั้นจำหน้าคนแม่นนะ ไม่คุ้นเลย อีกอย่างในศาสนจักร มีคนใส่ชุดสูทด้วยเหรอ"เป็นคำถามที่ได้การส่ายหน้ากลับมาแต่อเลนกลับจ้องภาพนั้นนิ่งด้วยสีหน้าแปลกใจ
"มะ มานา!!!!"อเลนมองอย่างไม่เชื้อสายตาข้องตนเอง
สายลมละลอกใหญ่ ยังคงพัดพ่าน ศาสนจักรแห่งความมืด
ที่บัดนี้มีร้าง ของใครบางคนกำลังยืนปะทะสายลมอยู่ ผมสีน้ำตาลยาวที่มีผ้าพันแผลพันไว้อย่างลวกๆ ปลิวไปตามสายลม ดวงตาสีเทาคม กวาดมองบรรยกาศรอบตัวก่อนที่เรียวปากบางที่มักเรียบสนิท จะฉีกยิ้มออกมา
"ไม่ได้มานานเลยนะเนี่ย ไม่เปลี่ยนไปเลย"
.
.
.
.
.
.
"มะ มานา!!!"อเลนร้องออกอย่างตกใจ เมื่อเห็นภาพวิญญาณที่ช่ายขึ้นบนจอมอนิเต่อในห้อง
"อเลนคุงรู้จักด้วยเหรอจ้ะ?"
"ฮะ พี่รินารี่"
"เขาเป็นใครเหรอ อเลน?"ราบี้หันไปถามอเลนอย่างสงสัย
"คุณพ่อของผมเองครับ แต่ทำไมมานาถึงเป็นวิญญาณละ?"อเลนพูดแล้วหันไปมองภาพอีกครั้งอย่างสงสัย จึงไม่ทันไดเห็นราบี้ ที่แอบถอนหายใจ
'เฮอ...มานาพ่อของอเลนนั้นเอง งันชั้นก็ยังมีโอกาสสินะ'ราบี้คิดในใจแล้วยิ้มออกมามือทั้งสองข้างที่อุ้มอเลนอยู่ กอดอเลนแน่นขึ้น จนคนตรงกหน้าหันมาถามอย่างสงสัย
"มีอะไรเหรอครับพี่ราบี้?"
"ไม่มีอะไรหรอกอเลน"ราบี้พูดแล้วยิ้มกว้างให้ กับร้างเล็กที่นั้งอยู่บนตักของเขา
"ตกลงก็คืออยากให้พวกชั้น จัดการกับวิญาณผู้ชายคนนั้นสินะค่ะ คุณโคมุอิ"มิลันด้าพูดสรุบขึ้นขึ้นมา
"ใช้แล้วละ ยังไงก็ช่วยกันหน่อยนะทุกคน"
"ได้ครับ/ค่ะ"ทุกคนพูดขึ้นพร้อมกันยกเว้น คันดะ ทุกคนหันไปมองคันดะกำลังก้มหน้างุด
อยู่ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบปกติ เหมือนไม่สะทกสะทานต่อสิ่งที่โคมูอิ ว้ายวานให้ช้วย
"เหอะ น่ารำคาญชมัด แต่จะช้วยให้ก็ได้"คันดะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบสนิท จนหลายๆคนอดคิดไม่ได้ว่า 'คันดะ ไม่กลัวผีเลยเหรอ?' จะยกเว้นก็แต่ราบี้ที่เห็น ท่าทีของคันดะที่นิ้งมากเสียจนผิดปกติ
"โอเค..."
ปัง!!!!
"หะ หัวหน้าแผนกครับ!"โจนี่วิ่งเข้ามาด้วยท่าที่เร่งรีบ
"อะไร?"
"ช้วยมาด้วยกันหน่อยครับ มีคนท่าทางน่าสงสัยอยู่หน้า ศาสนจักรครับ!!"
"หือ?"
ที่ห้องแผนกวิทย์
"อะไรเนี่ย เด็กคนนี้ ขึ้นมาได้ยังไงกัน!?"ริเวอร์พูดอย่างสงสัยขณะดูภาพจากจอข้างหน้า
"ไม่ไหวเลยน่า ปล่อยคนนอกเข้ามาได้ไงละเนี่ย ไหงไม่สอยให้ตกไปเลยละ?"
"อ๊ะ!! หัวหน้าแพนกครับดูเธอหน้าคุ้นๆนะครับ"
"หือ?"
'นี่ข้อโทษนะย่ะ!!'เสียงจากจอมอนิเตอร์ดังขึ้น
'ชั้นมาจากสาขาเอเชีย บาคุส่งจดหมายมาให้แล้วนะไม่เชื่อละก็ไปตรวจดุที่กองขยะของดคมุอิดูสิ!'
"เธอตรงนั้นนะ"โคมุอิชี้ไปที่แพนกวิทย์คนหนึ่ง(ตัวประกอบไร้ชื่อ)
"ครับ?"
"ไปตรวจที่โต๊ะชั้นซิ!"
"จะให้คุ้ยไอกองนั้นเหรอครับ?!"
"หัวหน้าแพนกโคมุอิ..."
"ชั้นจะช้วยอีกแรงละกัน"
"..."
"เจอแล้วครับผม จริงๆด้วยครับจดหมายจากสาขาเอเชีย!!!"
"อ่านเด๊ะ!?"
"ถึงโคมุอิ อีกไม่นานจะมีเด็กที่ชื่อ เอเลน่า วอคเกอร์ ไปหานายฟากดูแลด้วย byบาคุ จาง"
"เอเลน่า วอคเกอร์เหรอ? เป็นอะไรกับอเลนรึปล่าว? แต่ชื่อคุ้นๆนะอืม..."โคมุอิพูดพลางพยายามนึก
"เออ...เธอชื่ออะไร?"
"เอเลน่า เอเลน่า วอคเกอร์"
..................................
"คุณโคมุอิช้าจังเลยนะค่ะ"มิลันด้าพูดทำลายความเงียบขึ้นมา
"นั้นสิขอรับ...เออคุณคันดะครับ"โครวจังพูดตอบกับมิลันด้าแล้วหันไปทางคันดะ
"อะไร?"
"เออ คุณ..."
ปัง!
โครวรี่ยังพูดไม่ทันจบโคมุอิก็เดินเข้าพร้อมบุคคลที่พวกเขาไม่เคยเห็นหน้า
"ข้อโทษที่ให้รอนะทุกคน"
"นี้ โคมุอิ นายไม่คิดจะจัดห้องมั่งเลยรึไงเนี่ย?"หญิงสาวที่เดิน ตามหลังรินารี่ เข้ามาถามขึ้นอย่างหน่ายๆ ก่อนสายตาจะกวาดไปทั่วห้องแล้วไปหยุดอยู่หน้า ราบี้พร้อมส่งสาสายตาอาฆาตไปให้และราบี้จะรู้สึกถึงรังสีอาฆาตที่ส่งมา
"แหมก็ชั้นไม่ว่างนี้น่า เลยยังไม่ได้จัด"
"เออ คุณโคมุอิค่ะ ใครเหรอค่ะ?"มิลันด้าถามขึ้นอย่างสงสัย ขณะหันไปมอง เอเลน่าที่ ส่งสายตาเป็นมิตรและรอยยิ้มเล็กๆไปให้มิลันด้า ที่ยิ้มอายๆคืนมาให้ แต่รอยยิ้มนั้นกลับหายสนิทเมื่อราบี้พูดขึ้น
"นั้นซิโคมุอิ ใครนะ?"ราบี้ถามขึ้นอีกครั้ง พร้อมส่งสายตาเป็นมิตรไปให้ แต่ก็ยังคงได้สายตาอาฆาตกลับมาพร้อมปาก ที่บึ้งสนิท ก่อนที่สายตาของเอเลน่า จะเลือนลงไปเห้นร้างเล็กหัวน้ำตาลๆที่นั้งอยู่บนตักของราบี้
"อะ!? พี่เอเลน!!"อเลนพูดอย่างดีใจก่อนโดดลงจากตักของราบี้แล้ววิ่งไปหาเอเลน่าอย่างดีใจ สายตาอาฆาตของเอเลน่าหายไปแทบจะทันทีที่เห้นร้างเล็กนั้นวิ่งเข้ามา
"ไงจ้ะ อเลน คิดถึงพี่มั้ย?"เอเลน่าจับอเลนขึ้นมากอดอย่างคิดถึงพร้อมหอม แก้มว้ายขวาหลายรอบจนพอใจ
"คิดถึงพี่เอเลนที่สุดเลย!!"อเลนพูดแล้วกอดเอเลน่าตอบแล้วหอมแก้มเอเลน่าคืน และดูเหมือนเอเลน่าจะลืมไปว่าในห้องไม่ได้มีเพียงเธอกับน้องชาย สุดเลิฟเพียงสองคน
"เออ...เธอชื่อเอเลน่า วอคเกอร์ เป็นพี่สาวของอเลนนะ แต่เมื่อ5ปี ก่อนเราส่งเธอไปที่สาขา เอเชีย นะตอนนี้เอเลน่าก็อายุ 18 แล้ว"รินารี่อถิบายให้ทุกคนฟัง
"อะไรกัน พี่สาวเจ้าถั่วงอกเรอะ เหอะ"
"มีปัญหารึไง เจ้าหนูน้อย คันดะ"ทุกคนอึ้งไปกับคำที่เอเลน่าใช้เรียกคันดะ แตกต่างกับรินารี่ที่เหมือนเห็นเหตุกาปกติ
"อะ เออทุกคนก็อย่างที่ชั้นว่าละนะ เอาละทุกคนไปกันได้แล้ว เอเลนจังอยู่ก่อนนะอเลนคุงด้วย" ไม่นานทุกคนก็ออกมาจากห้องยกเว้น พี่น้องวอคเกอร์ทั้งสอง
.....
หลังจากที่คันดะแยก ออกมาจากทุกคนแล้ว ตรงบริเวณทางเดิน
คันดะที่นั้งหลบอยู่ในมุมมืด กำลังนั้งตัวสั่นคิดไม่ตกกับสิ่งที่หลุดออกมาจากปากของ โคมุอิ ให้เขาไปปราบ ผีเนี่ยนะ!!!!! บ้าแล้วมันต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ มันก็รู้ว่าเขา...
"ช้~ว~ย~ด้~ว~ย~~~~~~"เสียงยานคางเยือกเย็นดังขึ้นมาจากหลังคันดะ ทำให้หนุ่มผมดำสดุ้ง ทุดตัวแล้วพูดรัวเร็วออกมา
"ไปไหนก็ ไปอย่ามายุ้งกับชั้น ไปที่ชอบๆที่ชอบซะ!!!"
"ฮ่ะๆๆๆๆๆๆ จริงด้วยซิเนี่ย อ่าฮ่ะๆๆๆๆ"คันดะหันมามองทันทีที่รู้ว่าตนเองโดนหลอกสะแล้ว โดยเจ้าเพื่อนหัวส้น ราบี้นั้นเอง
"กะ แกราบี้"คันดะหน้าแดงขึ้นมาทันที จะด้วยความโกรธหรือความอายก็ตามแต่
แต่ตอนนี้ อีกไม่นานเราอาจจะได้ รับการ์ดเชิญ
เข้าร้วมงานศพ ของกระต่ายส้มก็เป็นได้...
by ~R.A.K~
------------------------------------------------------------------------------
ครบแล้วววววว 100% แล้วเย้ มันชั้งยาวนานชมัดเนอะ แหะๆ
http://dgraymanth.aforumfree.com/forum-f3/topic-t219.htm
รัตติกาลที่ 136 เอามาให้ดูแก้เครียด ในการรอคอยผู้แต่ง ฮ่ะๆ
ไอหน้าปลากะโห่ สองตัวนั้น!!!! ไอหนวดจิ๋ม นั้นมันต้องเป็นภาค2ของฮิตเลอร์ ชัวๆเลย!!! อเลน~~~~~
ความคิดเห็น