คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : วันแรกในการดูแล และเบาะแสของวิญญานปริศนา ที่น่าประหลาดใจ!!!
คืนนั้นที่ห้องข้องอเลน คืนนั้นราบี้มานอนที่ห้องข้องอเลนด้วย
"งือ..."อเลนตื่นขึ้นมากลางดึกด้วยอาการปวดเข้าห้องน้ำนิดๆ
"ห้องน้ำ ห้องน้ำ"อเลนเดินออกจากห้องก่อนเดินตรงไปยังห้องน้ำรวม
"เห่อข่อยยังชั่วหน่อย"เมื่ออเลนทำธุระเสร็จก็เดินออกมาจากห้องน้ำก็พบเพียงความมืดที่อยู่รอบตัว
"แล้วทางกลับห้องเรามันอยู่ทางไหนงะ?"อเลนน้อยหันซ้ายหันขวา ก่อนหยิบเหรียนขึ้นมาแล้วโยนขึ้นฟ้าก่อนที่เหรียนจะหล่นลงบนมือน้อยๆข้องอเลน
"หัวทางขวา ก้อยทางซ้าย"
"ก้อย...ทางซ้ายโลด (หนูเลนใช้วิธีนี้นะเอง ถึงได้หลงเก่งขนาดนี้ - -"/me)"
20 น.ทีต่อมา
"ไม่ถึงห้องสะทีละเนี่ย"อเลนที่ตอนนี้อยูสักจุดในศาสนทจักร พูดขึ้นอย่างเหนื่อยล่าก่อนนั้งลงกับพื้น (ตอนนี้หนูเลนกำลังหลงทางอยู่ในชั้นทดลองข้องหัวหน้าโคมูอิ)
"มานั้งทำอะไรตรงนี้นะเจ้าหนู"อเลนหันไปตามเสียงที่พูดขึ้นก็พบกับบุรุษคนหนึ่งที่มีท่าทางแปลกๆ
"ฮะ คือสงสัยผมจะหลงทางนะครับ ไม่ทราบว่าคุณลุงพอจะรู้ทางบ้างไหมครับ"
"อือรู้สิ"ชายคนนั้นพูดแล้วอุ้มอเลนขึ้นมา ทำให้ร้างบางตกใจไม่น้อยเมื่อจู่ๆร้างข้องตนก็ลอยขึ้นมา
"ไม่ต้องห่วง เดียวฉันจะพาไปส่งนะ"ครอส พูดแล้วจูบลงที่หน้าพากข้องอเลนหนึ่งทีก่อนเริมออกเดิน โดยไม่ได้สนใจอาการหน้าแดงนิดๆข้องคนตัวเล็กในอ้อมกอดก
ด้านราบี้ที่ตื่นขึ้นมากลางดึกแต่กลับไม่เจอกับเจ้าลูกหมาตัวน้อยก็ตกใจเป็นอันมากรีบออกตามหาในทันที เพราะกลัวว่าจะได้รับอันตราย เพราะรู้ดีว่าที่อย่างศาสนทจักรตอนกลางคืนไม่ใช้ที่ๆจะให้ เด็กอายุแค่ 8-9ขวบเดินตามลำพัง
"อเลน เอ่ยๆๆ"ราบี้ร้องเรียกอเลนพร้อมเดินไปเรื่อย
"อะ พี่ราบี้นี้ครับ คุณลุงขอบคุณมากนะครับ"ครอสปล่อยอเลนลงแล้วมองอเลนที่วิ่งไปทางราบี้
"พี่ราบี้ฮะ"
"อ้าวว่าไงอเลน ไปไหนมานะ?"ราบี้ถามอย่างสงสัยแล้วตรวจดูว่าอเลนได้รับบาดเจ็บตรงไหนรึปล่าว แล้วก็ถอนใจอย่างโล่งอกเมื่อเห็นว่า เจ้าตัวน้อยไม่เป็นอะไรอย่างที่ตัวเองห่วง
"ไปเข้าห้องน้ำมานะครับ แต่จำทางกลับห้องไม่ได้ก็เลยหลงแต่โชคดีที่ เจอคุณลุงคนหนึ่งเขาช้วยพามาส่งให้"
"แล้วเขาอยู่ไหนละ?"
"ตรงนั้นไงฮะ อ้าว"อเลนชี้ไปทางที่ครอสเคยอยู่แต่ ตอนนี้ไม่อยู่แล้ว
"อือไว้พรุ่งนี้ข่อยไปตามหากันก็ได้ แต่วันนี้กลับห้องไปนอนได้แล้วนะอเลน"
"ฮะ"แล้วทั้งสองก็เดินกลับห้องไป
เช้าวันต่อมา ที่ห้องข้องอเลน
"อือ...อืม"ราบี้ลืมตาตื่นขึ้นมาพร้อมความรู้สึกอยู่ไม่สุขของร้างเล็กที่เขากอดอยู่อย่างรักใคร่ ตอนแรกก็นึกว่าตืนแล้วแต่ก็พบว่าอเลนน้อยยังคงหลับไม่ตื่น ราบี้มองใบหน้ากลมที่หลับน้ำลายยืดนิดๆก่อนละเมอออกมา
"มานาฮะอือ อิ่มแล้วละฮะงืม..."อเลนละเมอออกมาพร้อมท่าทางที่บอกว่ามีความสุขสุดๆ
'มานา? ใครกันพอตื่นแล้วต้องถามให้รู้เรื่อง'ราบี้คิดแล้วกอดอเลนแน่นขึ้นด้วยความหึงห่วง กลัวว่าร่างน้อยในออมกอดนี้จะเคยเป็นข้องใครมาก่อน แม้จะรู้ว่าอเลนไม่ใช้ของๆเขาเพียงคนเดียวอเลนยังคงมีพ่อบุญธรรมอยู่ในใจเสมอแม้จะ จากกันไปอย่างไม่มีวันหวนกลับแล้วก็ตาม แต่ก็กลัว...กลัวว่าคนตรงหน้าจะไม่มีเขาอยู่ในหัวใจเลย...กลัวจนจนน้ำตาที่ไม่เคยไหลถึงกับไหลออกมาแต่ก็เพียงหยดเดียวเท่านั้นหยดเดียว เพื่อร้างตรงหน้าและหวังว่ามันจะไม่หยดอีก
ราบี้ยังคงกอดอเลนอย่างแนบชิดจมูกสูดดมกลิ่นหอมอ่อนๆจากผมข้างร่างบางหวังให้เป็นสิ่งที่ปลอบปละโลมจิตใจที่ว่างปล่าวนี้...ได้แต่คิดปลอบตัวเองว่า อย่างน้อยตอนนี้เขาก็มีอเลน และเขาเชื่อว่าอเลนจะไม่ทิ้งเขาไป...ราบี้นึกไปถึงวันที่พ่อและแม่ทิ้งให้เขามาอยู่กับปู่และได้กลายเป็นผู้สืบทอดของบุ๊คแมนและเป็นเอ็กโซซิสท์ท่าพูดตามตรงเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าใครคือพ่อแม่ข้องเขาเพราะเคยเห็นเพียงในรูปภาพใบเก่าที่ถูกหนูปลวกกัดจนมองแทบไม่รู้เรื่อง ไม่นานอเลนก็ตื่นขึ้นมา
"อือ อะอรุนสวัสฮะพี่ราบี้"เสียงของอเลนงัวเงียเมื่อตื่นขึ้นมา แต่ก็รู้สึกแปลกใจที่ไม่ได้ยินเสียงตอบรับจากคนตรงหน้า แถมรู้สึกเปียกนิดๆด้วยซ่ำอเลนเงยหน้าขึ้นไปมองคนตัวใหญ่
"พี่ราบี้เป็นอะไรฮะ ร้องให้ทำไม?"อเลนถามอย่างสงสัยเมื่อเห็นคราบน้ำตาบนแก้มของราบี้ เสียงของอเลนดึงราบี้กลับออกมาจากห่วงความคิดที่เลวร้ายเมื่อครั้งอดีตที่พ่านมานานแล้วนานมากจนเหมือนจะลืมเลือนใบหน้าข้องผู้ให้กำเนิด...
"ฮือ? อืออรุณสวัสอเลน"ราบี้ตอบแล้วยิ้มให้อเลน แต่อเลนก็เห็นว่าไม่ช้ยิ้มที่สดใสข้องราบี้อย่างปกติอเลนมองหน้าราบี้ก่อนห้อมแก้มราบี้เบาๆ ราบี้มองอเลนน้อย อย่างงงนิดๆกับการกระทำนั้น
"พี่ราบี้กำลังเศร้ากับเรื่องบางอย่างอยู่ใช้ไม้ละฮะ เวลามานาไม่สบายใจก็จะยิ้มแบบพี่แหละ"อเลนน้อยพูดด้วยน้ำเสียงอย่างรู้ทันราบี้
"แหะๆรู้ทันพี่สะแล้วแต่พี่ไม่บอกหรอกนะว่าพี่เครียดเรื่องอะไรนะ"ราบี้บอกแล้วยิ้มให้อเลน
"พูดเหมือนกันอีกตะพาก"อเลนก้มหน้าแล้วบ่นงุงหงิงอย่างไม่สบอารม
"เอาเป็นว่าพวกเราไปล้างหน้าแปรงฟันแล้วไปกินข้าวดีกว่า"ราบี้พูดแล้วขโมยพ้อมแก้มอเลนไปทีแล้วลุกขึ้นบิดขี่เกียจ
"ฮะ"อเลนลุกตามราบี้แล้วเดินตามออกนอกประตูไปทันที
..............................................
..........................
...............
.......
...
.
"ไงจ้ะอเลนจัง อรุณสวัสจ้าวันนี้ทานอะไรดีจ้ะ?"
"อรุณสวัสฮะพี่สาว เออ..ผมเอา****กับ****แล้วขนมหวานข้อเป็นครัสตาสนะฮะ"
"ได้จ้าไปรอที่โต๊ะเลยนะจ้า"
"ฮะ"
"อเลนกินน้อยกว่าตอนโต อีกนะเนี่ย"ราบี้บนขึ้นเบาๆตอนที่ช้วยยกอาหารมาให้อเลน
"แต่ก็ยังเยอะอยู่ดี...."พูดแล้วก็ต้องปลงกับความจริงของโลก
"นี่ๆ ได้ยินเรื่องของวิญญาณ ที่ออกมาป่วนเปี่ยนตอนกลางคืนช่วงนี้รึปล่าว?"เสียงของหน่วยข้นหาคนหนึ่งพูดขึ้น
"ใช้ๆ ชั้นเพิ่งจะเจอเมื่อวานนี้เอง กำลังจะไปอาบน้ำก็เจอเข้า โหวิ่งแทบไม่ทันกันเลยทีเดียว"หน่วยข้นหาอีกคนพูดขึ้น
"ฮ่ะฮ่ะฮ่ะ พวกแกนี่น้า ท่าเป็นชั้นละก็นะ..."โทมะพูดแล้วเชิดขึ้นนิดๆ ทำให้หน่วยข้นหาคนอื่นหันมาฟังอย่างตั้งใจ
"นายจะทำอะไรมันเหรอ โทมะ"หน่วยข้นหาคนแรกถามขึ้นอย่างกระตือรือร้น
"วิ่งนะสิ ถามได้".....
"โฮ เล่นงันเลย นึกว่าจะแน่"
"หรือนายจะอยู่ละ แร็คหรือนายว่าไงราฟ?”
"ฮ่ะฮ่ะฮ่ะ วิ่งอยู่แล้วอยู่ทำไม?"หน่วยข้นหาที่ชื่อแร็คกับราฟพูดขึ้นพร้อมกัน
"วิญญาณอะไรเหรอฮะพี่ราบี้?"อเลนที่ได้ยินถามขึ้นอย่างสงสัย
"อือ พี่ก็รู้ไม่มากเหมือนกันนะ รู้สึกว่าจะเป็นผีผู้ชายนะน่ะ”
"อะ ราบี้จ้ะราบี้ พี่โคมูอิเรียกแหนะ เร็วๆนะจ้ะ คนอื่นเจารออยู่"
"อือ ได้เลยรินารี่ กินเร็วหน่อยนะอเลนอะ..."ราบี้หันไปหาอเลนที่มีอาหารเยอะกว่าเขาเท่าตัว
"ผมกินเสร็จตั้งนานแล้วฮะ พี่ราบี้ไม่กินเหรอ?"
"กินสิ เดี่ยวนะ"แล้วราบี้ก็ตั้งหน้าตั้งตากินอย่างเร็ว แล้วรีบไปที่ห้องข้องโคมูอิทันที
"เอาละนะ ทุกคนมากันครบแล้วคราวเรามีภารกิจให้ทุกคนทำ"โคมูอิพูดพร้อมมองไปที่ คันดะ โครวรี่ ราบี้และมิลันด้า หมายความว่าทุกคนต้องทำงานทีมเดียวกัน
"คราวนี้ เราจะทำกันในศาสนทจักรฯ นะทุกคนคงได้ยินเรื่องวิญญาณที่อาละวาดอยู่ในตอนนี้..."
"ไม่เห็นเกี่ยวกับพวกเราหรืออินโนเส้นนิ"คันดะพูดแทรกขึ้น
"มะ มันก็ใช้นะ คันดะคุงแต่ว่า นะอย่างที่ทุกคนรู้ พวกเรามีกลุ่มคนที่ต้องทำงานโตรุ้งอยู่เป็นนิจ นั้นก็คือแพนกวิทย์ ซึ่งมันลำบากสุดที่ต้องทำงานโตรุ้งพร้อมระแวงไป"
"ก็เลยอยากให้พวกเราช้วยสินะขอรับ"
"ถูก โดยเฉพาะเธอมิลันด้า กับโครวรี่"โคมูอิพูดแล้วชี้ไปทางทั้งสองคน
"ทะทำไมละ ขอรับ/ค่ะ?"
"เพราะเหมือนพวกเธอจะเป็นเหยื่อล่อได้ยังไงละ"โคมูอิพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง พร้อมการพยักหน้าลับข้องทุกคน
.....(-__-")
"นี้คือภาพของวิญญาณที่เราสามารถถ่ายมาได้"โคมูอิพูดพร้อมชายภาพขึ้นมาจากตัวโกเล็ม
เป็นภาพของชายหนุ่มในชุดข่อนข้างทางการแบบชาวอังกฤษ
"พอคุ้นหน้ากันไม้?"โคมูอิถามอีกครั้ง
"อือ ไม่น้าไม่คุ้นเลยแล้วแก ละเจ้าหัวตั้ง"คันดะพูดขึ้น
"ไม่อะ ไม่คุ้นเลย ถึงชั้นจะมาอยู่หลังยูแต่ชั้นจำหน้าคนแม่นนะ ไม่คุ้นเลย อีกอย่างในศาสนจักร มีคนใส่ชุดสูทด้วยเหรอ"เป็นคำถามที่ได้การส่ายหน้ากลับมาแต่อเลนกลับจ้องภาพนั้นนิ้งด้วยสีหน้าแปลกใจ
"มะ มานา!!!!"อเลนมองอย่างไม่เชื้อสายตาข้องตนเอง
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ดีจ้าๆๆๆๆ โอ้กลับเข้ามาเก็บกวาคเช็ดถู ฟุ่นหนาชมัดเลยเจ้าค่ะ โอ้วๆๆๆๆๆ นานๆทีจะมาลงตอนใหม่จริงๆนะเออ
แหะๆ ต้องข้ออถัย แจ้งข่าวจาก ทรายสีม้วง ที่เคยแต่งบารามอส ซึ่งหายหัวไปน่านาน เราเองจ้า
(ผั่ว โอ้ยอยาปาโรงเท้าสิ!!! ฟังก่อน) คืออย่างงี้ฮะ เนิ่งจากเกิดเหตุอันไดไม่ทราบได้เราจึงไม่สามารถเข้าไปต่อเรื่องราว ของพี่น้อง เดอเบอโร่ได้ และประจวบเหมอะกับการที่เนื่อเริ่งที่แต่งไว้ก่อน ได้หายไปอย่างไล่ล้องรอย บ้าที่สุด!!!!(ตอนนั้นหัวเสียมาก)
ตอนนี้ก็จะเริ่มเอามาแต่งไหม่ ข้อให้ผู้ที่เคยอ่านรอคอยต่อนะฮะ แล้วเราก็กำลังจะเปลียนนามปากกาเป็น เม็ดทรายสีม้วง ในอีกเร็ววันนะฮะ ประมาณวันจันทร์ แต่เป็นในนานปากกา อาฟ่างนะฮะ ไม่ใช้นามปากกา อันนี้ขอบคุณนะฮะ
ความคิดเห็น