คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : เรื่องประหลาดใจ(รอบ2) เจอตัวอเลนจิ๋ว
"ยูเจอบ้างไม้?"
"ไม่เลยชิ เจ้าบ้านั้นมันหายหัวไปไหนของมันกันเนี่ย"
ตุบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เสียงวิ่งดังมาจากอีกฟังหนึ่งเมื่อทั้งสองหันไปมองก็พบกลุ่มคนที่กำลังวิ่งเหมือนหนีอะไรสักอย่างมาแล้วก็....โครม
เกิดการปะทะขึ้นเล็กน้อยเมื่อกลุ่มคนที่ว่าซึ่งประกอบไปด้วย รินารี่ เจอรี่ มิลันด้าและโครจัง วิ่งมาชนกับสองพระหน่อที่ยืนไม่รู้เรื่องรู้ราวเข้า
"อูย~~~เกิดไรขึ้นเนี่ยเห็นดาวละยิบละยับเลยนะเนี่ย"ราบี้ที่ลุกขึ้นมานั่งเอามือกุมหัวด้วยความมึน
"เจ้าบ้าหัวลูกโป่งลุกออก ไปนะเฟ่ย!!!"คันดะที่ถูกโครวจังทับร้องอกมาอย่างโมโห
"ขะ ขอโทษด้วยขอรับ"
"แล้วนี่หนีอะไรกันมาล่ะ?"
"คือแบบว่า..."รินารี่เล่าเรื่องทั้งหมดให้ราบี้กับคันดะฟัง
"ไร้สาระน่า"คันดะพูดขึ้น
"ใครบอกล่ะ ก็เห็นกันทั้งสี่คนเลยนะฮ้า"เจ๊เจอรี่พูดด้วยน้ำเสียงแหลม
"ใช่พวกเขาไมได้กุเรื่องขึ้นเองหรอกนะ"เสียงลึกลับดังขึ้นข้างหลังทั้งห้าคนที่กำลังเดินอยู่
"เห็นไม่ล่ะ เอ่? เมื่อกี้ใครพูดนะ?"รินารี่ถามอย่างสงสัย พอหันไปทุกคนก็ส่ายหน้า ไม่นานรินารี่ก็สังเกตเห็นหน้าของผู้ร้วมชตากรรมหลายคนกำลังหน้าซีดเล็กน้อยพอหันไปข้างหลังก็เจอกับ
"สายันสวัสอีกครั้ง"ร้างของบุรุษคนเดิมปรากฏขึ้น ตรงหน้าของรินารี่ด้วยใบหน้าที่เปื้นไปด้วยรอยยิ้มอย่างเป็นมิตร (แต่ไม่ใช้ในสายตาของเหล่าเอ็กโซซิสท์ในขณะนั้น)
"เห่ย!!!/กรีดดดดดดดดด"
"อะไรกันเนี่ย หนีกันไปอีกแล้ว ไม่เข้าใจจริงๆเลยนะเนี่ย เฮอแล้วจะหาอเลนเจอไมเนี่ย"
.....................
.............
.......
....
..
"อ้าวยูไหนนายบอกว่าไร้สาระไง"
"ชั้นไม่ได้หนีโวย เขาเรียกว่าถอยมาตั้งหลักตังหาก"
"อ้อเหรอ"ทั้งห้าคนพูดเสียงยานคางแล้วมองมาทางคันดะด้วยสายตาไม่เชื้อถือ
"เฮอ ชั้นว่ากลับห้องจะปลอดภัยที่สุดนะเนี่ย มิลันด้าจ้ะ คืนนี้ข้อไปนอนด้วยได้ไม้จ้ะ?"รินารี่หันไปถามมิลันด้า หลังจากเดินแยกกลุ่มออกมาแล้ว
"ได้ซิค่ะ ว่าแต่มีอะไรเหรอ?"
"คือแบบว่ามีแขกมา ใช้ห้องของชั้นนะจ้ะ"
"แขกเหรอค่ะ?"
"จ้ะ แขกตัวน้อยนะ ไหว้พรุ้งนี้จะพาไปรู้จัก"
"ค่ะ"มิลันด้ายิ้มนิดๆ ตั้งแต่มาอยู่ที่สาสนทจักรแห่งความมืด เธอก็เพื่อนเพิ่มขึ้นเยอะแยะ
เช้าวันต่อมาที่ห้องของรินารี่
ก้อกๆ
"อเลนจ้ะ รินารี่เองจ้ะ"
"ฮะ พี่"
"ตื่นนานรึยังจ้ะ?"
"อ้อฮะ ตื่นนานแล้วแต่ไม่ได้ออกไปข้างนอกนะฮะกลัวหลงทาง"
"อเลนเป็นนักหลงทางนี่นะ"รินารี่พูดแล้วนึกถึงช่วงที่ทำภารกิจแล้วพัดหลงกัน
"อุยตายแล้วอเลนคุงเหรอค่ะนั้น"
"ค่ะไม่รู้ทำไมเหมือนกันวันนี้ว่าจะพาไปหาพี่โคมูอิอยู่เหมือนกัน แต่ก่อนอื่นพาไปกินข้าวก่อนดีกว่านะ"
"อาบน้ำ ล้างหน้าล้างตาแล้วหรือยังค่ะ"
"คือพอดีเมื่อกี้เจอพี่ชายคนหนึ่งเขาพาไป ห้องอาบน้ำแล้วนะฮะ พี่ชายที่ชื้อโทมะนะครับ"
"อ้อ โชคดีนะเนี่ย ไปกันเทอะจ้ะ"
ที่โรงอาหาร
"ตกลงพวกเราก็หาเจ้าหนูนั้นไม่เจอเลยน่ะนะ เมื่อวานก็เจอวิญญาณอีก"ราบี้พูดด้วยท่าทีเหนื่อยอ่อน
"เหอะมันจะอะไรกันนักหนาเนี่ยกะอีแค่เด็กคนเดียวทำไมหาไม่เจอฟ่ะ"คันดะเองก็เริมจะ หงุดหงิดเสียแล้ว
"ว่าไงจ้ะอเลนจัง เมื่อคืนสบายดีไม้จ้ะ"
"ฮะ สบายมากเลยขอบคุณมากนะฮะ แล้วพี่สาวล่ะฮะ?"
"โฮะๆๆ เมื่อคืนนี้วุ่นวายไปหมด เนอะรินารี่จัง"เจ๊เจรี่ หัวเรอะฟืดๆออกมา
"นั้นซิค่ะ อ้าวอรุนสวัสค่ะคุณโครวรี่"
"อรุณสวัสขอรับทุกคน อ้าวแล้วนี้เด็กที่ไหนกันล่ะขอรับ"
"สวัสดีฮะ ผมอเลน ฮะ"
"หือ?"โครวจังท่าทางแปลกใจอย่างมาก
"พูดเป็นเล่นนะข้อรับ"
"ไม่เล่นหรอกจ้ะ"
"อรุณสวัสทุกคน"ราบี้ที่เดินพ่านมาทักขึ้น
"อรุณสวัสค่ะคุณราบี้"
"นี้มีใครเห็นอเลนบางไม้?"
"ก็นี้ไงขอรับ"
"หือ เจอสักทีเจ้าหนูนี่ เมื่อวานหาตั้งนาน เห่ยูเจออเลนแล้ว"ราบี้พูดแล้วยกตัวเจ้าหนูขึ้นมาอุ่ม
"เจอเจ้าถั่วงอกนั้นแล้วเหรอ? ไหนล่ะ?"พอคันดะเดินเข้ามาอเลนก็เกาะ แขนเสื่อของราบี้สะแน่นแล้วพยายามดึงเสื้อของราบี้มาบังตัวเองด้วยซ้ำ
"นี้ไง พวกเราข้อตัวก่อนนะ ต้องพาอเลนไปหาโคมูอิก่อน"
"จ้ะ แล้วเจอกันนะจ้ะอเลน"
"ฮึๆๆๆ เจอสะทีนะไอหนู คราวก่อนทำได้แซบมากนะแก"
"ฮือ อเลนไปทำอะไรเจ้ายูมันหรือไง?"ราบี้ถามอย่างสงสัย
"เออเดะ!!"คันดะพูดอย่างหหงุดหงิด
"ผมไม่ผิดซะหน่อยก็พี่ชายผมห้างม้า เข้าทำผมก่อน ผมก็แค่ป้องกันตัว"
"ยู...นี่นาย โหดร้ายกับเด็กหน้ารักหน้ารักอย่างนี้ได้ลงคอเชียวเรอะ!!"
"เชอะ รีบๆเข้าไปเหอะน่า"
ที่แพนกวิทย์
"โคมูอิ ฉันพาอเลนมาแล้ว"
"ไหนๆ โอ้นี้นะเหรอ"
"อือ รีบหาทางแก้ให้เจ้างอกมันเหอะ"
"ไหนข้อฉันดูหน่อยซิ"โคมูอิพูดแล้วดึงเอาอเลนมาจากมือของราบี้แล้วเอาไปอุ้ม
"อือ…อืม"
"เป็นไงบ้างโคมูอิ"
"เหมือน..."
"หือ นายบอกไรนะ"
"เหมือน รินารี่ตอนเด็กๆเยย หน้าร้ากที่ซู้ดดดดดดดด!!!!"โคมูอิพูดแล้วกอดอเลนอย่างรักใคร่
"พี่ชายคร้าบผมหายใจไม่ออกอะครับ"อเลนดึงเสื่อของโคมูอิแล้วร้องบอก
"ฮะๆ ข้อโทษๆ พอดีพี่ดีใจไปหน่อย"โคมูอิพูดแล้วเอาอเลนมานั้งที่ตักแทน
"อืออย่างงี้ไม่ต้องห่วงหรอกน่า เดียวก็หายอาจจะสักอาทิตย์หนึ่ง ตอนนี้หนูอายุเท่าไหล่แล้วเอ่ย"
"8 ขวบฮะ"
"อืออีกอาทิตย์หนึ่งก็กลับเป็นเหมือนเดิมแล้วละ"
"อือ งันเหรอ งันฉันไปละ"คันดะพูดแล้วก็หันหลังเดินออกไป
"ราบี้ข้อหาที่เธอทำให้อเลนจังเป็นแบบนี้ เอาไปดูแลซะ โคมูอิยื่น อเลนให้ราบี้"
"ฉันนี่นะ"ราบี้รับอเลนมาอุ้มไว้แล้วชี้มาที่หน้าตัวเอง
"ถูกต้อง และก็ไม่ต้องห่วงช้วงนี้ทางศาสนทจักร ของเราไม่ค่อยมีอะไรมากมาย แต่ไม่รู้ทำไมงานของแพนกวิทย์ถึงไม่เห็นน้อยตามเลย"โคมูอิบ่นงุงหงิงตามประสา
"อือๆงันฉันไปนะ"ราบี้พูดแล้วจุงอเลนออกไปด้วยท่าทางปกติ แต่พอพ้นประตูออกมากลับยิ้มหน้าบาน
"พี่ชายฮะ พี่ชายฮะ"
"หือมีอะไรเหรอ?"
"พี่ชายชื่ออะไรฮะ?"
"อือ ฉันชื่อราบี้"
"ผมอเลนฮะ"อเลนพูดแล้วยิ้มหวานให้ราบี้
"อือๆรู้แล้วรู้แล้ว"ราบี้พูดแล้วยิ้มตอบอย่างอารมดี
'หนึ่งอาทิตย์ที่ได้อยู่กับอเลน ยะหูวววววววว >////< ขอบคุณคร้าบบบบบบบบบบบบบ'ราบี้คิดในใจแล้วยิ้มหน้าบานกว่าเดิม
--------------------------------------------------------------------------------------
ดีจ้าจะ ทุกคนไม่ได้มาต่อชาติเศส ขอบคุณหลายๆคนที่อุตสามาอ่าน มาเม้มแม่มันจะน้อย แต่อาจเป็นได้ว่าเม้มไม่ติด(เข้าข้างตัวเองสุดๆ) ตอนนี้กำลังพยายามคิดชาคเลทอยู่ จะเอามาลงเรื่อยๆน่า แต่ไม่รู้เหมือไหล่ ข้อโทษนะ แล้วแวะไปอ่าน นักเขียนหลุดมิติบ้างละ บ้ายบี
ความคิดเห็น