คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เรื่องประหลาดใจ (แก้ไข เล็กๆ)
"อำๆๆๆ ง่ำๆๆๆๆๆ อึกๆๆๆ ฟู่"อเลนน้อยที่ตอนนี้กำลังสวาปามอาหารอยู่ในโรงครัวอย่างสุขขี โดยมีคุณแม่เจอรี่ (?)ดูด้วยท่าทางสุขใจ
"อร่อยไม่จ้ะ อะนี้จะข้องหวาน"เจรี่พูดแล้ว ยื่นเอาครัสตาสครีมมาให้ อเลน
"อร่อยมากเลยฮะพี่สาว"อเลนที่ตอนนี้มีครีม ครัสตาสติดปาก พูดแล้วหันไปยิ้มอย่างไร้เดียงสาทำเอา กระเทยทึกของเราแทบละลาย
"แฮมๆๆๆ พ่อหนูนี้ละก็พูดงี้เดียนเขินนะฮ่า อุแหม ดูสิเปื่อนหน้าหมดแล้ว"เจ๊เจอรี่พูดแล้ว เอาผ้าเช็ดหน้าสีชมพูขึ้นมาเช็ดปากให้อเลนแล้วทำท่าเหนี่ยมอาย...
"ฮัดชิว!!!!"
"อุ่ยต๊าย!! ตาย ท่าทางจะไม่สบายนะจ้ะเนี่ย ดูซิใส่เสื้อตัวเดียวนี่น่า ตายแล้วอย่างนี้ปล่อยไว้ไม่ได้ ที่ห้องพี่มีเสื่อเด็กอยู่ไปเปลียนก่อนไป"
"ฮะ"แล้วเจ๊กระเทยทึกก็จุงมืออเลนออกไป ขณะเดียวกันพวกคันดะก็วิ่งเข้ามาอีกทางหนึ่ง (โอดั่งฟ้าลิคิด ไม่มีฟ้าที่ไหนมาลิคิดหรอกคนพิมพ์นี่แหละลิคิดเอง 5555+)
"หึยเจ๊ บึกนั้นหายไปไหนแล้วฟระ เจ้าหนูนั้นก็หายไปแล้วด้วยนี้ก็ใกล้ค่ำแล้วนะเนี่ย"ราบี้พูดอย่างกังวลขณะมองไปทั่วโรงอาหารที่ว่างปล่าวในตอนนี้
"เห่ราบี้ชั้นว่าพวกนั้นพึ่งไปไม่นานหรอกนะ"
"ทำไม่คิดงัน?"
"งันนายมาดูนี่"
"หือไรเหรอ? โอโห่ แน่ใจนะว่านี้อเลนกินนะ"ราบี้พูดอย่างไม่เชื้อสายตาเมื่อเห็นกองจารเป็นภูเขาเลากาตรงหน้า
"แกไม่เคยเห็นเวลาเจ้างอกนั้นยัดข้าวลงกระเพราะหรือไง?"
"ก็เคยอยู่หรอก แต่ขนาดนี้มัน ไม่ใช้คนแล้วมั่ง"
"มาหาหัวหน้าหรือครับ?"ชายคนหนึ่งเดินมาจากหลังครัวถามขึ้น
"อือใช่เห็นไม้ล่ะ?"
"เห็นหัวหน้าจูงมือเด็กที่ไหนก็ไม่รู้เดินไปทางห้องพักนะครับ"
"ห่า!!!!! ไปที่ห้องงันเราะ!!!!"คันดะกับราบี้รีบวิ่งไปที่ห้องของเจอรี่ทันที ด้วยความกลัวในสวัสดิ์ภาพของเจ้าตัวเล็กในขณะนี้
ทางผู้ที่ถูกตามล่าในขณะนี้
"ต้ายหน้ารักจังเลย"เสียงของสองสาวดังประสานกันขึ้นมา
"จะดีเหรอฮะพี่สาว?"อเลนที่ตอนนี้อยู่ในชุดเสื้อคอจีนแขนสั้นสีแดงเข้มตรงเอวมีผ้าสีขาวมัดเอาไว้กันกางเกงผ้าสีดำตัวเล็กจะหลุดดูแล้วเข้ากับใบหน้าหวานของอเลนเป็นอย่างมากโดยเฉพาะกับผมสีน้ำตาลอ่อนๆที่พอมัดแกะดูแล้วเหมือนเด็กผู้หญิงมากเลยทีเดียว
"ดีสิจ้ะ ไม่เป็นไรหรอกจ้ะนี่เป็นชุดตอนพี่เด็กๆเก็บไว้ก็ไม่รู้จะเอาไปทำอะไรเหมือนกัน"รินารี่ที่เพอิญเดินพ่านมาเจอทั้งสองเดินอยู่ก็เลยชวนมาที่ห้องเพื่อที่จะเอาชุดของตนเมื่อสมัยก่อนให้เจ้าตัวเล็กใส่ แน่นอนว่าสองหนุ่มใหญ่ก็คลาดกับเจ้าตัวเล็กจนได้
"ห้าว~~~"อยู่ๆเจ้าหนูก็เกิดฮ้าวขึ้นมาซะง่ายๆ
"เอาท่าทางจะได้เวลานอนแล้วมั่งเนี่ยนอนที่ห้องพี่ไปก็ได้นะจ้ะ"
"ไม่เป็นอะไรหรอกครับ เดียวผมไปที่ห้องที่ผมมาก็ได้ครับ"
"แล้วรู้ทางเหรอจ้ะ"
"ไม่รู้ฮะ..."
"นอนที่ห้องพี่ไปเทาะจ้ะ"
"ขอบคุณมากนะครับพี่สาว แล้วพี่สาวล่ะครับ?"อเลนยิ้มให้รินารี่กับเจ๊เจอรี่ ทำเอาสองสาว(?)หน้าแดงกันไปตามระเบียบ
"เดียวพี่ไปนอนที่ห้องข้องพี่โคมุอินะจ้ะ ไหนๆพี่เขาก็ไม่ข่อยได้ใช้ห้องอยู่ดีนะจ้ะ"
"เอาล่ะนอนเทอะจ้ะ"เจ๊เจอรี่ เอาผ้าห่มให้อเลนแล้วลูบหัวเบาๆ
"ราตรีสวัสจ้ะ"
"ฮะ ราตรีสวัส"ไม่นานอเลนก็หลับลง รินารี่และเจ๊เจอรี่จึงข่อยๆออกจากห้องไป
"เห่อไม่มีเด็ก ที่นี้นานแล้วนะจ้ะเนี่ย"
"ก็ที่นี้มัน อัตรายนีค่ะ เด็กที่ไหนจะมากัน"
"แต่อเลนคุงพอเป็นเด็กนี้หน้ารากหน้ารักนะจ้ะ"
"นั้นซิค่ะ"ทั้งสองคุยกระหนุงกระหนิงกันโดยไม่ได้สังเกตเห็นร้างที่ออกมาจากความมืดด้านหลัง
"สะ สวัสดีค่ะ"
"กรีดดดดดดดดดด"รินารี่กับเจ๊เจอรี่เพลอร้องออกมาอย่างตกใจก่อนจะหันหลังไปพบกับมิลันด้าที่ทำหน้าตกใจอย่างสุดขีด
"แหม มิลันด้าจ้ะอย่ามาแบบไม่ให้สุ่มให้เสียงซิจ้ะ"รินารี่ทำท่าโล่งอก
"ขะ ขอโทษค่ะเห็นคุยกันท่าทางสนุกสนานก็เลยเข้ามาทักนะค่ะ"ระหว่างนั้นเองทั้งสามก็ไม่ได้สังเกตร้างอีกร้างที่ออกมาจากมุมืดอีกด้านหนึ่ง...
"จะว่าไประวังกันหน่อยนะค่ะช้วงนี้มีข่าวว่ามีวิญญาณออกมา ตอนกลางคืนด้วยนะค่ะ"
"ขอบคุณจ้ะ ที่เอามาบอกพวกเราไมยักกะรุ้เรื่องเนอะ"รินารี่พูดแล้วหันไปทางเจอรี่ที่พยักหน้าอย่างเห็นด้วย
"นั้นซิฮา เดี่ยนไม่ยักกะรู้..."
"สวัสดีข้อรับ"เสียงๆหนึ่งดังขึ้นหลังสามสาว
"กรีดดดดดดดดดดดดด!!!!!"ทั้งสามร้องเสียงดังลั่นจนทำเอาคนเขามาทักล้มแพละไปนั้งกับพื่น
"คุณโครวรี่!!!"
"ก็กระผมนะซิขอรับ"
"ขอโทษนะค่ะ พอดีกำลังพูดถึงเรื่องผีสางกันอยู่นะค่ะ จะว่าไปนี่เราเดินมาที่ชั้นทดลองของพี่โคมูอินะค่ะเนี่ย"รินารี่พูดแล้วมองไปรอบตัว
"นั้นซิค่ะไม่ทันรู้ตัวเลยน่ะเนีย"มิลันด้าพูดเสริมขึ้นมาอย่างแปลกใจ
"เดียนแนะนำให้รีบไปจากที่นี้กันเทอะ"
"เห็นด้วยขอรับ"
ฟิว~~~~
อยู่ๆก็เหมือนมีสายลมพัดวูปมากระทบแผ่นหลังของทั้งสี่คน
"รีบไปเทอะข้อรับ"
"จะรีบไปไหนล่ะอยู่คุยกันก่อนซิ"เสียงๆหนึ่งดังขึ้นข้างๆมิลันด้า
".... คุณโครวรี่ค่ะพูดอะไรรึปล่าวค่ะ"มิลันด้าหันไปทางโครวจังที่ยืนอยู่ข้างๆซึ่งตอนนี้เริมหน้าซีดลงมานิดๆ
"ปะ ปล่าวนะขอรับกระผมยังไม่ได้ทำอะไรเลย"
"งะงันก็..."
"สายันสวัส ครับเหล่าคุณหนูทั้งหลาย"เมื่อทั้งสี่หั้นไปทางต้นเสียงก็ผบกับ บุรุษร้างสูงที่อยู่ในชุดเสื้อคลุมสีดำตามแบบชาวอังกฤษ รอบๆตัวมีแสงไฟออกฟ้าๆอยู่รอบๆที่สำคัญคือร้างของชายคนนี้ใสจนแทบมองทะลุได้...
"กรีดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด/จ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก"ไม่นานร้างทั้งสี่ก็หายไปจากจุดตรงนั้นทันที
"อะไรกันเด็กสมัยนี้ เรารึอุตส่าจะทักทายดีๆ เห่องี้ก็อดถามเรื่องของอเลนเลยนะซิ"ร้างของวิญญาณนั้นพูดอย่างเสียดายก่อนจะข่อยๆหายไปในความมืด
ความคิดเห็น