คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เด็กน้อยจากกองคาราวาน
เมื่อไอ้ 2 ตัวนั่นขี่ม้าเข้าสู่เขตป่าไม้รกชัฏ พิวก็เริ่มบ่น
"โว๊ย!!!! เมื่อไหร่จะเจอเมืองฟะ"
"บ่นมากเหมือนยายแก่จิงๆเรยแกเนี่ย"แต่แล้วสายตาของเรย์ก็เห็นลานโล่งๆติดกับ
น้ำตกใสๆเล็ก เรย์ชี้มือไปแล้วเอ่ยขึ้นว่า
"พักก่อนป๊ะ?"
"เออ... ดีเหมือนกันม้าจะได้พักด้วย"ว่าแล้วพิวก็โดดลงหลังม้าแล้วไปผูกตรงต้นไม้
รายล้อมไปด้วยหญ้าที่ข้างๆน้ำตก ส่วนทางเรย์ก็เติมน้ำในกระติกแล้วล้างหน้าล้าง
มืออย่างสบายใจ
"หือ?จำได้ว่าตาแก่ให้ตำราเวทย์เอาไว้นี่น่า"พิวพูดกับตัวเองเบาๆพร้อมกับเริ่มรื้อ
ของในกระเป๋า
"เจอแล้ว!ว่าแต่จะลองกับอะไรดีน้า....." หันซ้าย หันขวา มองไปรอบ
ม้า?=ไม่ดีๆ
น้ำตก?=ไม่เอาๆ
เรย์?=เยี่ยม!
"เรย์จ๋า~"พิวเรียกผู้โชคดี(?)และยิ้มหวานไปให้ซึ่งเหมือนยิ้มมรณะมากสำหรับเรย์
"ไม่เอา!"เรย์ตอบทันควันแล้วหยิบมีดมาเช็ด
"ชั้นไม่ว่าง"
"ชิ!"แล้วพิวก็เสมองไปทางอื่น แต่แล้ว!!!!!!!!!!!!!!!!!!(เวอร์ๆ)
.
..
...
....
ก็พบ..
.....
ก็พบ!(แอ่ก!-โดนเพื่อนร่วมงานถีบฐานยืดเยื้อ)
..
เด็กผมสีดำตาสีฟ้า อายุ7-8ปี 2คน ชะงักค้างอยู่ในท่าขโมยของ
ขโมย!?
"หยุดอยู่นั่นแหละ!!!"สิ้นเสียงเรย์ก็มีมีดบินปักอยู่ต้นไม้หลังเด็กที่มีดนั้นเฉียดหน้าจน
เรียกเลือดออกมาซิบๆ
"วางกระเป๋าลงซะก่อนที่ชั้นจะเผลอปาใส่ตาของแกไอ้เด็กบ้า"เรย์พูดเสียงเรียบๆแต่
รังสีสังหารแผ่ไปทั่ว
"ฮึก.... ฮึก..... แง้~~~~~~~"เด็กชายตัวน้อยร้องออกมาดังลั่น ทำเอา 2 คนที่น่า
สงสารของเราผงะไปในทันใด
"เห่ย!!"เรย์ร้องออกมา ไม่ใช่ตกใจ(ไอ้)เด็กคนนั้นร้องแต่เพราะกระเป๋าที่เขาวางเอา
ไว้หายไปกับสายลม
ตุบๆๆๆๆ
เสียงฝีเท้าเล็กๆที่ได้ยินมาจากด้านหลังที่เป็นทุ่งหญ้า จึงทำให้รู้ว่า......
หลงกลเด็ก!
"พิวจัดการเด็กนี่"แล้วที่ไปที่เด็กตัวเล็กปะกี้ที่ตอนนี้หายไปพร้อมกับกระเป๋าของพิว มี
รอยเท้าเล็กๆที่เข้าไปในป่าหลงเหลือให้ดูต่างหน้าแทน
"เด๋วชั้นจะไปเอากระเป๋าของชั้นมา"ว่าแล้วเรย์ก็กางปีกค้างคาวบินไปในทิศทางที่
ด้ยินเสียงฝีเท้าปะกี้
"โธ่โว๊ย!!!"พิวหันไปอีกทางที่เป็นทางของขโมยตัวจ้อยวิ่งไป แล้วรีบวิ่งตามไปในทัน
ที
ทางเรย์
"แล้วแกจะเสียใจที่ขโมยของๆฉัน หึหึ"เรย์พูดเบาๆขณะอยู่บนฟ้า
"ไอ้จิ๋ว!!! เอากระเป๋าของชั้นคืนมานะ"เรย์ตะโกนใส่เด็กที่วิ่งอยู่ข้างล่างโดยไม่รู้ชะตา
กรรมตนเอง
"เอ๊ะ! พี่ชายมีปีกด้วยหงอ?"เด็กคนนั้นเงยหน้าขึ้นมามองแล้วหยุดวิ่ง
"...."เรย์ไม่พูดอะไรเพียงแต่หุบปีกแล้วตีลังกาลงพื้น
"ปีก? ปีกอะไร? ไม่เห็นมีเรย ไม่มี๊~ แต่...จิ๋วแกอย่ามานอกเรื่องเอากระเป๋าชั้นคืน
มานะ"เรย์พูดเสียงเสแสร้งในตอนแรกแล้วแปรเปลี่ยนเป็นตะคอกตอนหลัง
"นู๋ก็แค่อยากรู้เท่านั้นเองว่านักเดินทางต้องมีอะไรในการเดินทางบ้างอ่ะค่ะ"เด็กคน
นั้นตอบอย่างกล้าๆกลัวๆ
เด็กผู้หญิง???
"เธอเป็นเด็กผู้หญิงหงอ??"เรย์ถามเด็กคนนั้นพร้อมกับนั่งยองๆเพื่อให้ความสูงอยู่ใน
ระดับเดียวกัน
"ค่ะนู๋เป็นเด็กผู้หญิงค่ะพี่ชาย~(โผเข้ากอด)พี่ชายหล่อจัง~เหมือนพี่ราบี้เรยอ่ะ"หมด
ประโยคนั้นเด็กคนนั้นก็กอดแน่นเข้าไปอีกทำให้เรย์เริ่มหายใจไม่ออก
"ปล่อย.. พี่.. ก่อน .. หาย.. ใจ.. ไม่.. ออก.. แค่กๆ"
"ไม่ปล่อย! จนกว่าพี่จะเข้าร่วมคาราวานกับนู๋"
"ดะ.. ได้.. แค่กๆ"ในตอนนี้เรย์เริ่มหน้าเขียวแล้ว
แล้วเด็กคนนั้นปล่อยเรย์แต่ก็ไม่ทันเรย์สลบไปแล้วเพราะหายใจไม่ออก
"อ่าว... สลบไปแระ"
"เฟีย!!!~ เฟ!!!~"เสียงของชายหนุ่มผมแดงราวๆ17-18ปีนามว่า ราบี้ ที่กำลังเดินมา
"อ้าว? พี่ราบี้มาพอดีเรยลากพี่เขาไปคาราวานด้วยเขาจะเข้าร่วมคาราวานด้วย"
"แล้วรู้ได้ไงว่าเขาจะมาร่วมด้วยอ่ะ เฟีย?"ราบี้ถามพร้อมกับนิ้วจิ้มๆตัวเรย์(ตูไม่ใช่อึนะ
เฟร้ย!-เรย์)
"ถามก่อนสลบน่ะ"
"งั้นก็ช่วยไม่ได้ ฮึบ!"ว่าแล้วราบี้ก็จับเรย์พาดไหล่
'ตัวเบาจิงๆเรยเนี่ยแถมยังผอมบางอีกต่างหากถ้าหน้าหวานก็นึกว่าเป็นผู้หญิงแล้วนะ
เนี่ย'(ก็ผู้หญิงนี่วะ-เรย์)
"เดี๋ยวสิพี่ราบี้"
"ไรอีกอ่ะ?"
"ไปเอาม้าของเขามาก่อนสิ"
"อืมๆนำไปๆ"
"นี่แล้ว เฟละเฟีย"
"...."
ทางพิว
"หยุดน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาา~~"พิวร้องบอกเด็กตรงหน้า ที่เริมเห็นว่าวิ่งช้าลงมาก
แล้ว
"ยะ...หยุดให้โง่เรอะ แฮ่กๆ"เด็กบ้าคนนั้น ตะโกนกลับมา
"โว่ย ไม่หยุดใช้ไหม? ได้"พิวพูดพร้อมหยุดวิ่งแล้วเอากล่องที่อยู่ในกระเป๋ากางเกง
ออกมา กล่องนั้นพอพิวเปิดปากกล่องออกมามันก็ขยายใหญ่ขึ้น
"ขอให้ได้ของดีๆหน่อยเหอะน้า"พูดจบก็รีบเอามือล้วงเข้าไปแล้วดึงของ
บางอย่างออกมา มันเป็นลูกตุ้มเหล็กที่พูกด้วยปลายไว้กะเชือก
"เหอะสงสัยเจ๊แกไม่ตามมาแล้วเมิ่ง แฮกๆ เหนื่อย"เด็กคนนั้นพูดแล้วล้มตัวลงนั่ง
หอบอยู่กลางลานกว้าง โดยไม่รู้เลยว่ากำลังถูกสายตาคู่หนึ่งจ้องอยู่
"เห่อ กลับคาราวานดีกว่า"เด็กคนนั้นพูดพร้อมลุกขึ้นยืน
'ได้โอกาศแล้ว'พิวคิดพร้อมคว้างตุ้มเล็กออกไป เป็นไปตามความคาดหมายเชือกที่
อยู่กับตุ้มเล็กอันนั้นพันตัวเด็กคนนั้นได้ทันที
"เหวอ!!!"
"หะเสร็จชั้น"พิวพูดแล้วออกมาจากที่ซ่อน
"ขี้โกง"เด็กคนนั้นร้องประท้วงออกมา
"ใครบอกยะ เขาเรียกว่าใช้โอกาศให้เป็นประโยชน์ต่างหาก"พิวพูดแล้วเดินไปหยิบ
กระเป๋าขึ้นมาสะพายแล้วหยิบเชือกแล้วลากเด็กไป
เมื่อเดินมาได้สักพักเด็กนั่นก็เริ่มโวยวาย
"พี่สาวใจร้ายยยยยยยยย ปล่อยยยยยยยยยยยโผ
มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม"
"วุ๊ย! น่ารำคาญ"ว่าแล้วพิวก็หยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋ากระโปรงมามัดปาก
"อ่อยอ้ะ อู้ๆ"เด็กคนนั้นร้องแต่สักพักก็เงียบ พิวเอะใจหันไปก็พบว่า...
สลบไปแล้ว...
"อ่าว? ชั้นมัดตรงจมูกด้วยหรอกเรอะ? สงสัยจะหายใจไม่ออกต้องเอาผ้าออก
ก่อน"พิวว่าแล้วดึงออกแล้วเสกเด็กให้ลอยขึ้นแล้วก็ลอยตามไป
เมื่อเดินมาถึงตรงลานนั่นอีกครั้งก็เจอบุคคลแปลกหน้า 2 คนโดยมีเรย์นอนกองอยู่ที่
พื้น
"นั่นไง!เพื่อนพี่ชายคนนี้"เฟียตะโกนแล้วชี้หน้าพิว
"เอ้ย! เรย์ไม่ใช่... อ้ออ... ใช่ๆนี่เพื่อนชั้นเอง ว่าแต่?เป็นไรไปอ่ะ"
"แล้วเฟลอยมาได้ไงแถมสลบอีก"ราบี้ชี้ไปทางเฟที่ลอยมา
"ชั้นเสกให้ลอยขึ้นเองแหละ"
"พี่ชื่ออะไรหรอ?"
"อ้อ... พี่ชื่อ พิวล่า บลู ส่วนที่นอนตายอยู่นั่น(- -"ชั้นยังไม่ตาย-เรย์)ชื่อ เรริน กรีนเฮ
เซล"
"นี่ เด๋วๆ เธอๆ 2 คนเป็นแฟนกันหรอ?"ราบี้แทรกขึ้นมา
"บ้าเรอะ!! ใครเป็นแฟนไอบ้าคงจะซวยสุดๆเรยนะ"พิวพูดแล้วชี้ไปทางเรย์
"อย่ามัวแต่พูดเรย พากลับคาราวานดีกว่า พวกผู้ใหญ่เค้าเป็นห่วง"ราบี้พูดตัดบทแล้ว
จับเรย์พาดไหล่ต่อแล้วเดินไป
พิวเดินตามพร้อมกับจูงม้าไปโดยยังมีเฟลอยไปเหมือนเดิม
ณ กองคาราวาน
"เฟีย!!!~ เฟ!!!~"ชายหนุ่มร่างบึ๊กวัยฉกรรจ์ ผมสีดำตาสีน้ำตาล วิ่งมาพร้อมกับน้ำตา
ไหลพราก
"....." เหล่าคนที่เพิ่งเดินมา อาทิ ราบี้ พิว ทำหน้าอึ้ง กับน้ำตาลูกผู้ชาย(=[]=)
"พ่อ... หยุด"เฟียพูดเรียบๆ
"ทำไมล่ะลูก ทำไมทำกับพ่ออย่างงั้นล่ะลูก"แล้วร้องไห้วิ่งกลับคาราวาน
"ลุงแกเป็นอย่างงั้นประจำหงอ? เห็นแล้วสยอง"พิวพูดออกมา แล้วจูงม้าไปรวมกับตัว
อื่นๆ
"อืม..ใช่ๆ แต่... รีบๆพาเพื่อนเธอไปให้น้าเรียลดีกว่า"ราบี้กล่าวแล้วก้าวฉับๆไป
กระโจมสีฟ้าอ่อนๆ โดยที่คนอื่นๆเดินตามไปด้วย
ในกระโจมอันนั้นมีสาวหน้าตาสะสวยผมสีน้ำเงินตาสีฟ้าเหมือนลูกไม่มีผิด
"อ้าว? ราบี้? พาหนุ่มน้อยที่ไหนมาเนี่ย? แล้วสาวน้อยข้างหลังใครกันจ๊ะ?"สาวคนนั้น
กล่าว
"อ๋อ.... นายเนี่ยเฟียให้เอามาด้วย ส่วนยัยนี่เพื่อนเขา"
โป๊ก! เสียงพิวเอากำปั้นโขกหัวแดงๆของราบี้
"แหะๆ.... หนูชื่อ พิวล่า บลู ส่วนตานั่น ชื่อเรริน กรีนเฮเซลค่ะ"
"อ้อ... จ้าๆ พาคนป่วยเข้ามาเดี๋ยวชั้นจะเช็ดตัวให้นะจ๊ะ"
เมื่อเข้าไปราบี้ก็วางเรย์ลงบนเตียงแล้วน้าเรียลก็เริ่มเช็ดหน้าเรย์
"อือ......."เรย์เริ่มรู้สึกตัว
"อ้าว? เรย์ฟื้นแล้วหรอ?"พิวทัก
"ไม่ฟื้น ก็ตอบแกไม่ได้หรอก"
"ตื่นมากกวนเรยนะแก"
"แล้วนี่ชั้นอยู่ที่ไหน? แล้วนี่ใคร(ชี้ที่ราบี้กับน้าเรียล)"
"อยู่ที่คาราวาน นี่(ไอ้)ราบี้ ส่วนนี่คุณน้าเรียล"
"เห่พูดแบบนี้หมายความว่าไงหะ ยัยเผือก"ราบี้พูดมาอย่างอารมณ์เสีย ปึด! เสียงเส้น
อารมณ์ขาดผึง
"นายเรียกใครยัยเผือกหะ ไอ้หัวแครอท"
"แล้วจะใครอีกล่ะ เธอออกจะขาววอกขนาดนั้น"
เปรี๊ยะ!!!!! เหมือนมีกระแสไฟฟ้าระหว่างราบี้กะพิว
แต่แล้ว!!!!! ตาสีเขียวของเรย์ก็เห็นบางอย่าง!!!!
โปรดติดตามตอนต่อไป (คนเขียนชิ่งอย่างเร่งด่วน)
ความคิดเห็น