คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ 1พื้นดินสีขาว ท้องฟ้าสีดำ ที่อยู่ระหว่างนั้นคือละอองหิมะที่โปรยปราย
ท่ามกลาง ยามค่ำคืนที่หนาวเหน็บ ในฤดูเหมันต์ จากตอนกลางวันที่มีผู้คนเดินควักไคว่ ตอนนี้กลับเงียบสงบ....
เด็กๆที่ วิ่งเล่นยามที่แสงตะวันฉาดฉาย ตอนนี้กลับคดตัวอยู่ใต้ผ้านวมหนา ไม่กล้าแม้จะยื่นหน้าออกมาดูหิมะยามค่ำคืน ด้วยคำเล่าของผู้ใหญ่ ที่ว่า หากออกไปข้างนอกยามค่ำคืน ที่หิมะตก จะถูกนำตัวไปโดย ปิศาจหิมะ มันนั้น มีรูปร่างเป็นหญิงงาม มาคอยล่อลวงผู้คนไป.... แต่นั้นก็เป็นเพียงเรื่องเล่า...ใครจะรู้ว่าเบื้องหลังตำนานนั้นมีความเศร้าของผู้เสียสละตนแฝงอยู่
ทามกลางหิมะที่โปรยปราย ยังคงมีร่างของใครบางคนยืนอยู่ สองแขนเรียวบาง อ้ากว้างรอรับ หิมะที่ร่วงล่นจากท้องฟ้า เรียวปากบางบนใบหน้านวล ฉีกยิ้มกว้าง ด้วงตาสีเทาขี้เท่า คู่โตที่บัดนี้ปิดดสนิท ราวกับกำลังละลึกถึงอดีตที่หวานชื้น...ทั้งๆที่ร่างบาง มีเพียงชุดกิโมโน สีขาวสะอาดที่ยาวถึงเพียงเข่าและเท้าที่เปลือยเปล่า กลับไม่รับรู้ถึงความเย็นของหิมะ สายลมอ่อนพัดผ่าน ทำให้เส้นผมละเอียด สีขาวปลิวไสวตามลมที่พัด ถ้าหากไม่เพ็งพินิจดีๆละก็ คงไม่อาจเห็น ร่างบอบบางนี้ได้เลย แต่ก็ไม่อาจพ้นสายตาคมสีอัมพรรนของ ร่างสูงไปได้ ร่างนั้นตรงไปที่ร่างบางและดูเหมือร่างบางจะไม่รู้สึกตัว จนกระทั้ง...
"อ่ะ!!! ใครนะ!!!"เสียงหวาน ถามขึ้นอย่างตื่นตระหนกเมื่อ อยู่ๆก็มีมือของใครมาปิดตาของตน
"หึหึ...ไม่ระวังตัวเลยนะอเลน..."เสียงทุ้มนุ้น ดังขึ้นข้างๆ หูของร่างบางทำให้รู้สึกขนลุกขึ้นมา
"ค..คุณทิกกี้!!!! ปล่อยนะครับ!!"อเลนพูดขณะพยายาม แกะมือหน้าออกจากใบหน้าของตน ทิกี้ ที่เห็นร่างเล็กดิ้นรนก็รู้สึกอยาก 'แกล้ง' ขึ้นมา ใบหน้าของร่างสูงโน้นต่ำลง มาจนอยู่ระดับเดียวกับร่างบาง จมูกโด่ง คลอเคลียแก้มใส
"พยายามดูสิ"ทิกี้พูดก่อนจะฟั้งจมูกลง กับแก้มใสของร่างบาง ไม่นานร่างบางที่เขาจับอยู่ก็หายไปกลายเป็มสายลมที่พัดออกจากอ้อมแขนของเขา ก่อนที่ร่างบางจะไปปรากฎ อยู่ข้างหลัง
"จะทำ ก็ทำได้นี้"ทิกี้เอ่ยชมก่อนยิ้มกว้างเมื่อเห็น ใบหน้าแดงก่ำของร่างบาง
"คุณทิกี้ มีธุระกับอาจารย์หรือครับ?"อเลนถาม ขึ้นหลังจากสงบอารมณ์ของตนเองได้ เพราะถ้าหากปล่อยให้อารมณ์แปลปรวน อาจมีผลกระทบต่อ อากาศที่หนาวเย็นนี้ได้
"อือ..ก็ใช้นะ แต่ท่าไม่เดินมาทางนี้คงไม่ได้เห็นสาวงามที่แอบออกมาเล่นหิมะยามค่ำคืนหรอก"ทิกี้พูดแล้วเดินเข้ามาใกล้แต่อเลนก็ถอยห่างออกมาอย่างระแวดระวัง เพื่อที่จะได้ไม่โดนอย่างเมื่อกี้อีก แต่มีหรือจะหนีพ้นทิกี้ดึงอเลนเขามากอดแต่อเลนเอามือดันไว้ได้ทันก่อนเฉใฉไปเรื่องอื่น
"งะ งั้นก็ไปหาอาจารย์กันเถอะนะครับ อากาศเริ่มเย็นแล้ว"
"ไม่ยักกะรู้ว่า ปิศาจหิมะรู้สึกหนาวกะเขาด้วย"ทิกี้พูดอย่างรู้ทันอเลน ที่กำลังหาคำพูดเพื่อ
ออกไปจากสถานการตรงนี้เหมือนเช่นทุกครั้ง...
"อะ เออ...ไปกันเถอะครับ ผมนะไม่หนาวหรอก คุณเองแหละครับ"อเลนพูดยิ้มๆ เมื่อรุ้สึกหาทางออกไม่เจอ ก่อนหันหลังแล้วเดินตรงไปที่ถนนพร้อมทิกี้ และจุดหมาย คือ หอนางโลม ขนาดใหญ่ใจกลางเมืองเอโดะ....
----------------------------------------------------------------------------------------------
แก้ไขเล็กๆ จ้า
ความคิดเห็น