ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ด้านมืดของจิตใจ
เมื่อเาเยหน้าึ้นมา ็ทำให้ผม้ออ้าปา้า...
เานนั้น มีสีหน้าทรุโทรม ผิวี ัวผอมูบ เสื้อผ้ามีรอยีาเ็มไปหม มีแผลเป็นเ็มัว และที่น่าลัวที่สุือ นัยน์าอเามีเพียาาวเท่านั้น แล้วเาำลั้อมอผมอย่าโรธแ้นเป็นที่สุ...
"เฮ้ย นายเป็นใรเนี่ย ทำไมหน้าาเหมือนเราเลย" ผมถาม้วยน้ำเสียสั่นๆ รู้สึใและหวาลัวในเวลาเียวัน
เาเียบไปรู่หนึ่... แล้วพู้วยน้ำเสียที่อาาว่า
"มึ... มึ... มึ้อาย..." หลัานั้นเา็บีบอผมอย่าแร เสียนั้น้อไปทั่วบริเว แ่็เหมือนไม่มีใรไ้ยิน
ผมยัอึ้ไม่หายับใบหน้าอเา แล้วผมพยายามเอามืออเาออสุแร แ่็ไม่สามารถทำอะไรเาไ้เลย
เาบีบอผมแรมา แรนผมเริ่มหน้ามืภายในเวลาอันรวเร็ว
'แย่ล่ะ ถ้าเราไม่ทำอะไรสัอย่า เราอาะายในนี้็ไ้' ผมำลัรุ่นิอย่ารวเร็วเ่นัน
"ปล่อยมือ่อนไ้ไหม" ผมลอถาม้วยวามอ่อนโยนและใเย็น
"ูไม่ปล่อย!" เาะอลับมาทันวัน
"ทำไมนายถึ้อาร่าเรา" ผมเริ่มถาม้วยน้ำเสียอ่อนแร
"มึทำับูไว้เยอะ ูไม่ปล่อยมึไปไหนแน่"
'ถ้าั้น...' ผมพยายามิ่อ
และผม็ิอะไรออนไ้...
"เอาี้มั้ย" ผมลอเสนอวามิ
ในอนนั้น ผมมีวามิว่า อนนี้ผมอยู่ในวามฝัน ผมำลัอยู่บนโลที่สามารถสื่อสารับวิาไ้
"ผมสัาว่าถ้าท่านปล่อยผมไป เี๋ยวผมะอุทิศส่วนุศลไปให้ท่าน"
ในใอผมอนนั้นลุ้นมา... และร่าายอผมแทบไร้เรี่ยวแร...
หลัานั้น เา็่อยๆเอามือออาออผมอย่า้าๆ สีหน้าเาเปลี่ยนไป าวามโรธแ้นอย่าเอาเป็นเอาายสู่วามสบที่ผมเอยั้อประหลาใ
"มึสัาับูแล้วนะ... แล้วถ้ามึไม่ทำ... มึายแน่" น้ำเสียอเาเปลี่ยนไปมาาอนแร
แล้วเา็หายไป...
ผมหายใหอบ เพราะรู้สึเหนื่อยลึๆอย่าประหลา
บรรยาาศรอบัวผมยัวัเววนนลุ ามึ่าๆยัเียบริบ และมืสนิท
ผมึลอพิาราับเหุาร์ที่ผ่านมาเมื่อะี้อีรั้
'มันแปลนะ ที่เราเห็นภาพอัวเอในวามฝัน และแปลยิ่ว่าที่เาพยายามะ่าผม... ึ่นนั้นือัวผมเอ และเมื่อเราลอสัาในเรื่ออบุ เาลับเปลี่ยนไปเป็นนละนเลยทีเียว'
เสียฟ้าผ่าั เปรี้ย! ึ้อไปทั่วทั้เมือ
'ที่นี่ือที่ไหนัน... ทำไมทุอย่ามันูแย่ไปหม...' ในใอผมเ็มไป้วยวามท้อแท้และสิ้นหวั
'โฟร์...' เป็นเสียผู้หิระิบมาาไหนสัแห่
'หันลับมา...' น้ำเสียที่เ็มไป้วยวามเยีอเย็นสั่ผม
'อย่าหันลับไป...' เสียนี้ฟัแล้วไพเราะนุ่มนวลว่ามาว่าเสียะี้อย่าเห็นไ้ั
'ถ้าท่านหันลับไป ท่านะ้อแ้ปัหานี้้วยัวเอ ้าพเ้าไม่สามารถ่วยท่านไ้อี' เสียนั้นเือน้วยวามั้ใ
'โฟร์ะ...' น้ำเสียที่เ็มไป้วยวามอ่อนโยนนั้น ทำให้ผมใอ่อน แ่็ทำให้ผมแอบหลอนไม่น้อยเลย
'เรารัโฟร์นะ...' ประโยนี้ทำให้ผม้อหวั่นไหวไปั่วะหนึ่
'หันมาเถอะนะ นะะ' น้ำเสียนั้นเ็มไป้วยวามอ้อนวอน
สุท้าย ผม็ทน่อเสียนั้นไม่ไหว ึหันลับไปอย่า้าๆ...
แ่ไม่มีใรเลย...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น