คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : บทที่ 5
บทที่ 5
Clovis Chapter.
ผ่านไป 20 นาที
ผมเริ่มรู้สึกตัวและค่อยๆลืมตามองไปทั่วห้อง "อา..หลับไปนานแค่ไหนเนี่ยเรา" ผมพึมพำกับตัวเองเบาๆ และหัวผมก็ยังมึนๆอยู่ ผมค่อยๆจูนและมองรอบๆห้องผมเห็นผู้ชายคนหนึ่งนั่งอยู่ข้างๆเตียงของผมแต่ผมก็ยังมองไม่ค่อยชัดเท่าไหร่ ใครกันหว่า..
"ฟื้นแล้วเหรอ นายหลับไปไม่นานเท่าไหร่หรอก แต่นายควรที่จะดูแลตัวเองให้ดีกว่านี้นะนายจะฝืนแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน นายคิดว่านายเป็นยอดมนุษย์หรือยังไงหัดนึกถึงตัวเองบ้างสิ ฉันลำบากนะที่ต้องมาคอยดูแลนายเนี่ย" อ้อ ใช่แล้วเมมฟิสนั่นเองพี่ชายของอาดิสเขาบอกว่าจะมารับอาดิสกลับเพราะว่าผมโทรไปบอกเอง
"นายเป็นแม่ฉันเหรอ ฮ่าๆๆๆ บ่นเหมือนแม่ฉันเลยแฮะ ขอบคุณนะที่มาดูแลฉัน ดีใจจังนายเป็นห่วงฉันด้วย~"
"ฉะ ฉันไม่ได้เป็นห่วงนาย มันแค่ทำให้ฉันลำบากเท่านั้นเองแหละเพราะนายนั้นแหละอาดิสถึงได้กังวลใจ"
"เห จริงเหรอขอโทษทีน้า ฮ่าๆ แล้วก็อาดิสฉันขอโทษนะ" ผมขอโทษเมมฟิสที่ทำให้ต้องลำบากและขอโทษอาดิสที่นอนหลับอยู่ตรงโซฟา เด็กคนนี้คงจะกังวลมากแน่ๆตอนที่ผมหลับไปแบบนั้น อ้อใช่ ที่เมมฟิสไม่เรียกผมว่าพี่ก็เพราะว่าผมกับเมมฟิสนั้นอายุเท่ากันจริงๆผมอาดิสและเมมฟิสก็เคยเล่นด้วยกันบ่อยๆตอนเด็กๆพวกเราสนิทกันมาก เมมฟิสเองตอนแรกก็ไม่ใช่คนปากร้ายเย็นชาแบบนี้หรอกนะแต่เป็นเด็กที่น่ารักอ่อนโยนขี้กลัว ผมจึงเหมือนพี่ที่ต้องปกป้องน้องชายทั้งสองคน แต่พอโตขึ้นมาคนที่เปลี่ยนไปก็คือเมมฟิสเขาดูเย็นชาปากไม่ตรงกับใจ แต่ก็นะยังไงก็ยังเป็นเด็กที่น่ารักสำหรับผม ฮ่าๆๆ
"ยิ้มอะไรของนายโคลวิส"
"อา โทษทีพอดีนึกถึงเรื่องตอนที่เราเด็กๆน่ะตอนนั้นนายนี่น่ารักเนอะเมมฟิส ฮ่าๆ"
"นายเลิกนึกถึงเรื่องพวกนั้นซักทีจะได้ไม๊ตอนนี้ฉันโตแล้วเรื่องอดีตน่ะทิ้งมันไปซะเถอะ"
"หวา เมมฟิสใจร้ายจังน้า~ ก็ได้ๆฉันไม่พูดถึงแล้วก็ได้"
"คืนนี้ฉันขอพักที่นี่ก่อนก็แล้วกันเพราะตอนนี้อาดิสก็หลับไปแล้วพรุ่งนี้เช้าพวกฉันค่อยกลับ"
"โอ้ได้สิถ้าเป็นนายฉันอนุญาตอยู่แล้วเมมฟิสจัง"
"หยุดพูดได้แล้วแล้วอย่าเติมจังเข้าไปมันฟังดูน่ารำคาญ"
"โธ่ เมมฟิสเนี่ยใจร้ายจังเลย ฮ่าๆ งั้นนายนอนที่ห้องของอาดิสก็แล้วกันนะ"
"อืม ที่ไหนก็ได้ที่ไม่ต้องอยู่กับนาย"
"นายนี่ใจร้ายกับฉันจริงๆนะเมมฟิสจัง~ ทั้งๆที่ตอนเด็กก็รักฉันจะตายแท้ๆ"
"ฉันบอกให้นายเลิกพูดถึงเรื่องพวกนั้นไงมันน่ารำคาญฉันไปล่ะ" เมมฟิสทำหน้าโมโหแล้วก็เปิดประตูเดินออกไปจากห้องของผม ฮ่าๆ เขาน่ะเหมือนเด็กจริงๆนะยังไงก็มีบางอย่างนั่นแหละที่เขายังไม่เปลี่ยนไปจากเมื่อก่อน
Defense Chapter
"โว้ยยยยยย นอนไม่หลับๆๆๆๆๆๆๆๆ ทำไมกันๆๆๆๆ " ผมมัวแต่คิดถึงเรื่องที่รุ่นพี่คุยกับผมเมื่อตอนเย็นผมไม่รู้ว่าผมน่ะชอบเขาหรือไม่ชอบกันแน่แต่รุ่นพี่เป็นผู้ชายนะจะไปชอบได้ยังไงกัน ไม่มีทางๆๆๆ แต่ทำไมเวลาเราอยู่ใกล้เขาต้องหัวใจเต้นแรงด้วยล่ะตกลงความรักมันเป็นยังไงกันแน่.... "เฮ้อ.."
"พี่ เป็นอะไรอ่ะถอนใจมาพักใหญ่แล้วนะ แล้วไอ้ที่ว่านอนไม่หลับน่ะคิดอะไรอยู่" ไอเริ่มถามผมเพราะตอนนี้ไอเข้ามาหาหนังสือในห้องผมและเห็นผมถอนหายใจหลายครั้งไอก็เลยถามผม
"อืม.. พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าพี่เป็นอะไรพี่เองก็ไม่เข้าใจ"
"อะไรกัน มีอะไรปรึกษาหนูได้นะ"
"ไอเนี่ยเป็นผู้ใหญ่จังเลยนะทั้งๆที่อยู่ประถมแท้ๆ"
"มันเป็นเพราะพี่ต่างหากล่ะอยู่ ม.ปลาย แล้วแต่ไม่ยอมทำตัวให้เป็นผู้ใหญ่" พอผมได้ยินไอพูดแบบนั้นก็รู้สึกจุกๆขึ้นมา..
"ก็พี่เป็นแบบนี้มันแก้ไม่ได้นี่หน่า"
"อืม หนูรู้แล้วล่ะ แล้วยังไงล่ะพี่มีอะไรปรึกษามาเถอะเห็นพี่ถอนหายใจบ่อยๆมันรู้สึกอยากจะรู้ อะไรที่ทำให้คนอย่างพี่กลุ้มขนาดนี้"
"มันก็เป็นปกติไม่ใช่เหรอที่พี่จะกลุ้มแบบนี้"
"แต่คราวนี้มันดูเป็นเรื่องที่หนักหนาน่ะสิ"
"ก็ได้ๆ ไอน่ะรู้จักความรักไม๊.."
"ห๊ะ! อะไรนะ!" ไอพูดพร้อมมองหน้าผมแล้วทำหน้าตกใจสุดขีด
"ปะ.. เปล่าพี่แค่ลองถามดู"
"พี่ยังไม่เข็ดอีกเหรอ แล้วทั้งๆที่พี่เคยผ่านความรักมามากกว่าหนูแล้วทำไมถึงถามเรื่องความรักกับหนูล่ะ"
"ก็นะ เรื่องนี้แหละที่ทำให้พี่ถอนหายใจอยู่แบบนี้"
"อะไรนะ! ใครกันที่ทำให้พี่กลับมาคิดถึงเรื่องความรัก ทั้งๆที่พี่เคยเสียใจกับมันมากขนาดนั้นแท้ๆ"
"อืม.. พี่เองไม่อยากคิดถึงอดีตหรอกนะแต่ว่าคนๆนี้ทำให้พี่รู้สึกแปลกๆ"
"พี่รู้สึกยังไงล่ะ"
"พี่รู้สึกตื่นเต้นเวลาอยู่กับเขาหัวใจมันเต้นแรงเวลาที่อยู่ใกล้ๆกับเขาเวลาเขาพูดอะไรพี่ก็มักจะหวั่นไหวไปกับคำพูดของเขา..."
"......"
"อะ ไอ เงียบทำไม"
"พี่ตกหลุมรักเขาแล้วล่ะ..."
ความคิดเห็น