คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ 1/3
บทนำ
"ว๊ายยยย นะ น่ารักจังเลยเด็กคนนั้นน่ารักจริงๆนะเนี่ย"
"นั่นสิๆน่ารักสุดๆเลยตาโตเหมือนตุ๊กตาผิวก็ข๊าวขาวตัวก็เล็กๆ"
"น่ารักจัง เด็กผู้หญิงอะไรเนี่ยยย"
"เฮ้ย ดูดิเด็กคนนั้นน่ารักว่ะเรียนไหนวะน่ะ"
"เออว่ะ น่ารักชิบ"
"น้องสาวเรียนไหนเหรอจ๊ะ วู๊ฮู้ สวยๆเงี้ยเดินคนเดียวไม่กลัวเหรอ ฮ่าๆๆ"
"........" เป็นแบบนี้อีกแล้วทุกทีเลย.. น่าเบื่อที่สุด ไอเรื่องเเบบนี้ เสียงกรี๊ดวี๊ดว๊ายของคนรอบข้างกับไอพวกผู้ชายที่น่ารำคาญพวกนั้น น่ารำคาญที่สุด!
"อ่ะ เอ่อ... ขอโทษนะคะ คือว่าโรงเรียน Warwick castle ไปทางไหนเหรอคะ"
"อ่ะ.. เดินตรงไปทางนั้นแล้วก็เลี้ยวขวาตรงทางโค้งนั่นเดินไปอีกหน่อยเเล้วก็ เลี้ยวซ้ายก็ถึงแล้วครับ"
"....(?)"
"เห ไม่เข้าใจเหรอครับ"
"เอ่อ.. คะ ค่ะ คือว่าฉันไม่เก่งเรื่องเส้นทางแล้วก็ความจำน่ะค่ะ"
"ฮ่าๆ ผมเองก็จะไปที่นั่นเหมือนกันครับ ไปด้วยกันเลยมั้ย"
"เอ๋ ค่ะ ดะ ได้ค่ะ ขอบคุณมากๆนะคะ"
"ไม่เป็นไรครับก็ไปที่เดียวกันนี่นา ^^"
"0///0 (น่ะ น่ารักจังเลย ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นผู้ชายเลย)"
"หืม กำลังคิดว่าผมไม่เหมือนผู้ชายสินะฮะ"
"อะ เอ่อ.. คือ ปะ เปล่า เอ่อ.. ชะ ใช่ค่ะ ขอโทษนะคะที่คิดแบบนั้น (. . )"
"ฮ่าๆๆ ไม่เป็นไรครับ ผมก็ชินกับแบบนี้เเล้วล่ะ เป็นเรื่องธรรมดาครับ" เฮ้อ บ้าชะมัดเลยเรื่องเเบบนี้ อา เเต่ก็ช่างเถอะ
ณ โรงเรียน Warwick castle.
"ว้าว สวยจัง"
"นั่นสิครับสวยจัง" สมเเล้วที่เป็นโรงเรียนชื่อดัง ที่นี่น่าสนใจจริงๆแฮะดีเเลัวที่เลือกเข้าที่นี่
"เอ่อ.. ว่าเเต่นายชื่ออะไรงั้นเหรอ"
"อ่ะ ผะ ผมชื่อ ดีเฟรน (defense)"
"ชื่อน่ารักจังเลย ฮ่าๆ ฉันชื่อ คาราเมลนะ ^^ ยินดีที่ได้รู้จักนะ ดีเฟรนจัง"
"ยะ อย่าเติมจังเข้าไปสิ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันนะ"
"ฮ่าๆ ฉันต้องไปแล้วล่ะเอาไว้วันหลังเจอกันอีกนะ"
"อื้ม แล้วเจอกัน ว่าเเต่เธอไปที่ห้องตัวเองถูกทางเหรอเห็นบอกไม่เก่งเรื่องทางนี่นา"
"อืม... ว่าจะลองไปเองดูน่ะ เพราะยังไงเดี๋ยวก็ต้องมาเองทุกวันอยู่เเล้วนี่นา แล้วถ้าให้นายพาไปจะเป็นการรบกวนด้วย งั้นฉันไปนะไว้เจอกันใหม่ บ๊ายบาย"
"อื้ม แล้วเจอกัน" ผู้หญิงคนนั้นเป็นกันเองจังนะ... อืม ก็ตามที่ผมเเนะนำตัวไป ผมชื่อดีเฟรน จริงๆแล้วผมก็เป็นผู้ชายเเท้ๆนะ ถึงเเม้ว่าเสียงจะไม่ต่ำ ตัวจะเล็ก ผิวจะขาว ตาจะโตก็ตาม (นี่ผู้ชายเรอะ = ='') แต่นิสัยของผม ยังไงก็ผู้ชาย มีแต่คนมองผมเเค่ภายนอก ไม่ว่าจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายก็จะเห็นผมน่ารักและเห็นเป็นผู้หญิงไปซะหมด ทั้งพวกผู้หญิงที่วิ่งไล่ผมแล้วร้องกรี๊ดวี๊ดว๊ายกัน ทั้งพวกผู้ชายที่คอยเเต่จะจีบหรือลวนลามผม ผมเบื่อที่จะต้องหนีหรือหลบสายตาคนพวกนั้น อีกอย่างมันน่ารำคาญสุดๆ เมื่อไหร่จะเห็นผมเป็นผู้ชายธรรมดาๆคนหนึ่งเหมือนคนอื่นๆบ้างนะ
"อ้าวคุณหนู มายืนทำอะไรเเถวนี้ครับเนี่ย ไม่เข้าไปเข้าห้องเรียนตัวเองเหรอ หืม?"
"เอ่อ... ก็กำลังจะเข้าไปน่ะ" ตอนที่ผมกำลังคิดอะไรเพลินๆ อยู่ๆก็มี ผู้ชายสูงใหญ่คนนึงเดินมาแล้วพูดกับผมผมก็เลยตอบกลับไปหมอนี่ท่าทางจะเป็นรุ่นพี่เเต่ดูมีพิรุธแฮะ
"ให้พี่ไปส่งมั้ยครับ ฮึ"
"มะ ไม่เป็นไร" ไอหมอนี่มองแบบนี้ คงคิดว่าเราเป็นผู้หญิงสินะ
"หืม จะดีเหรอ ให้พี่ไปส่งดีกว่ามั้ง~" พอไอหมอนั่นพูดจบมันก็เอามือมาโอบเอวผม ว่าเเล้วเชียวไอบ้านี่มัน...
"ปล่อยนะ!!" ผมสะบัดตัวเเรงๆเพื่อที่จะได้หลุดออกจะพันธนาการของมัน
"อะ โอ้ว เเรงเยอะนะเนี่ย แบบนี้พี่ชอบ หึหึ"
"ปล่อยนะเว้ยยยยยย!!!" ผมพยายามสบัดตัวออกแต่ผมสู้เเรงมันไม่ไหวจริงๆก็ตัวผมเล็กแถมเเรงผมก็มีไม่มากนี่ จะทำไงได้ แต่ยังไงก็เถอะถ้ามันคิดจะข่มขืนเเล้วรู้ว่าผมเป็นผู้ชายก็คงจะไม่ข่มขืนนั่นแหละ เลิกขัดขืนก็แล้วกันเหนื่อยเปล่าๆ
ความคิดเห็น