[นิยายสั้น] เรื่อง ถึงจะโชคร้ายเเต่ฉันก็รักนะ

ลำดับตอนที่ #5 : 4.

4.

"ซันนี่ เธออยู่ไหนน่ะซันนี่ ซันนี่!!" ผมตะโกนเรียกซันนี่ให้ดังที่สุดเท่าที่ผมจะทำได้

"นี่ ซันนี่ ออกมาเถอะออกมาคุยกับฉัน ซันนี่"

"อุ๊ย! ฟราน"

"รุ่นพี่.."

"โธ่ อย่าทำเสียงเเล้วก็หน้าตาเย็นชาเเบบนี้สิ"

"มีอะไรครับ"

"แหมก็เปล่าหรอกแค่อยากเจอฟรานคุงเท่านั้นเอง ฮิฮิ"

"......"

"โธ่ฟราน ทำไมล่ะ ทั้งๆที่เเต่ก่อนเราก็สนิทกันไม่ใช่เหรอ"

"อย่ามาบอกว่าสนิทเลยครับคุณน่ะ ขู่ผมว่าถ้าเกิดผมไม่ยอมคบกับคุณ คุณจะเอาเรื่องที่ผมยอมโชคร้ายเเทนซันนี่ไปบอกกับเธอ"

"แล้วจะทำไมล่ะ ยัยนั่นมันดีตรงไหนงั้นเหรอ ถึงจะหน้าตาน่ารักน่ะเเต่ก็โชคร้ายมากๆไม่ใช่รึไง แล้วทำไมถึงต้องยอมทำทุกสิ่งทุกอย่างเเละยอมเสียทุกสิ่งทุกอย่างเพราะยัยนั่นล่ะห๊ะฟราน นายบ้ารึเปล่า"

"คุณนั่นแหละที่บ้า คุณต้องการผมมากขนาดนั้นเลยรึไง ถึงซันนี่จะเป็นผู้หญิงที่โชคร้ายเเต่เธอก็เป็นคนที่มีจิตใจดีมากกว่าคุณนะ รุ่นพี่!"

"หนอย ฟราน!! ฉันจะบอกให้นะ ฉันบอกเรื่องทั้งหมดกับยัยผู้หญิงโง่คนนั้นไปแล้ว ทั้งเรื่องที่เราเป็นแฟนกัน ทั้งเรื่องความลับโง่ๆนี่ เข้าใจไม๊! นายมันก็โง่ โง่พอๆกับยัยบ้านั่น"

"คุณนั่นแหละที่บ้าเเล้วก็โง่ที่สุดคุณมันเป็นผู้หญิงที่ต่ำที่สุดรุ่นพี่ ผมจะไม่สนใจอะไรคุณอีกเเล้วถ้าคุณบอกกับซันนี่ไปแล้วเรื่องทุกอย่างจะจบลงผมจะจัดการเรื่องนี้เองเเละคุณ! อย่ามายุ่งกับผมอีกเพราะคนที่ต้องการผมที่สุดคือซันนี่ ไม่ใช่คุณ รุ่นพี่!"

"ห๊ะ! นี่นาย นายกล้าด่าฉันเหรอ เหอะ ผู้ชายโง่ๆอย่างนายน่ะฉันก็ไม่อยากจะได้หรอกย่ะ!" พอรุ่นพี่พูดจบเธอก็เดินหนีออกไปจากผม ดีเเล้วล่ะ จะได้ไม่ต้องมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นอีก เเต่ตอนนี้ ผมจะต้องตามหาซันนี่ คนที่ผมรัก ให้เจอให้เร็วที่สุด...

Sunny : Chapter

"อ๊ะ..." ฉันค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมา ก็พบว่าตัวเองยังอยู่ในโกดังที่เดิม ฉันคงไม่ได้ฝันไปจริงๆสินะ แล้วจะออกไปจากที่นี่ยังไงดีล่ะ... "อา ตอนนี้คงจะมืดเเล้วสินะ หิวข้าวจังเลย.." ฟรานตอนนี้ฉันอยากจะเจอนายจังเลย "อาไม่สิต้องหาวิธีออกไปจากที่นี่ จะไม่พึ่งฟรานอีก" ฉันค่อยๆมองไปรอบๆในโกดังนี้ว่ามีอะไรที่งัดประตูโกดังได้ไหม เเต่ว่ามันก็ไม่มีเลยเเถมในนี้ยังมืดมากอีกด้วย น่ากลัวจัง "มีใครอยู่ข้างนอกนั่นมั้ย เปิดประตูที เปิดประตูให้ฉันออกไปที ช่วยด้วยยยยย" ฉันตะโกนดังๆซ้ำไปซ้ำมาอยู่หลายรอบและเคาะประตูโกดังเเรงๆจนเหนื่อยเเละคอแห้งมาก ตอนนี้ฉันหิวน้ำมากทั้งหิวข้าวเเล้วก็หิวน้ำ เเล้วก็เหนื่อยเเถมยังเจ็บแผลเเละรู้สึกสกปรก มันคงไม่มีอะไรจะโชคร้ายไปกว่านนี้เเล้วสินะ นี่คือความโชคร้ายของฉันที่ฉันควรจะได้รับมันตั้งนานแทนที่จะเป็นตัวฉันตั้งเเต่เเรกไม่ใช่ฟรานเเท้ๆ ฟรานต้องเจอกับเรื่องพวกนี้ทุกครั้ง เขาคงจะเจ็บปวดมากสินะ เเต่เพราะมีฉันงั้นเหรอ... คงไม่ใช่หรอกไม่ใช่ๆ "เฮ้อ ตั้งสติสิซันนี่ อย่าไปนึกถึงฟรานๆๆ อ้า ตอนนี้คงจะมืดน่าดูเเล้วสินะ งั้นรอจนถึงเช้าจะดีกว่ามั้ยนะเรา" หลังจากนั้นฉันก็ค่อยๆนอนลงเพราะว่าเหนื่อยสุดๆเเถมยังหนาวเเละเจ็บแผลมากเลยคิดจะนอนในนี้จนถึงเช้าเพราะต่อให้นึกถึงใครมากเท่าไหร่มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรทั้งนั้นเเต่ว่า.. ฉันเองก็อยากจะขอโทษฟราน เเละอยากจะเจอเขาที่สุดในตอนนี้... ฉันค่อยๆหลับตาลงเเต่ว่า จู่ๆก็เห็นเเสงไฟอยู่ที่ประตูโกดังที่ฉันเห็นได้ก็เพราะว่าตรงประตูมันมีช่องเล็กๆอยู่ให้มองเห็นอะไรได้นิดหน่อย ฉันค่อยๆลุกขึ้นเพื่อจะไปดูว่าใครกันนะที่อยู่ข้างนอกนั่น