คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Second : Relationship - KrisYeol
ริสยอล... พวแฟนลับเรียเราสอนว่าอย่านั้น
ในะที่แฟนลับหรือนอื่นๆมอและีวามวามสัมพันธ์อเราไ้ัเน
แ่ผมยัไม่รู้เลยว่าอนนี้…ที่เราเป็นอยู่มันเรียว่าสถานะอะไร…
“ฮยอฮะ เมื่อวานผมแรปีมั๊ย บีทบ็อ์ผมเท่หรือเปล่า เมื่อวานแฟนๆรี๊ันให่เลยผมีใมาๆเลยนะที่พวเ้าอบ” เ้าแรปเปอร์หน้าหวานฝั่เที่นอนหนุนอยู่บนัอผมถามออมาอย่าื่นเ้น ในะที่ัวเอำลัูโว์เสรั้แรอพวเราที่เพิ่ผ่านมาเมื่อวานนี้ผ่านทายูทูป ริมฝีปาอิ่มนั่นเอ่ยถามเสียเื้อยแ้ว
'น่ารั' ือำเียวที่ผุออมาในสมออผมอนนี้
“ฮยอเห็นแล้ว…นายน่าระ…เอ๊ย! เท่มาเลยหล่ะ” ผมว่าพลาูนิ้วโป้ให้เือบไปแล้วมั๊ยหล่ะไอ้ริสเอ๊ย
- -“ สำหรับผมนะถึแม้านยอละัวสู(ที่น้อยว่าผมแ่สามเ็น) หูา(แบบโยาแ่น่ารันะ) าโ่(โ่มาริๆ) เสีย็ให่(ทำไม้อให่นานี้้วยวะ?) แ่เ้านนี้็มีใบหน้าและนิสัยที่ไม่ว่านูน่าหรือฮยอนไหนไ้มาสัมผัสหรือใล้ิับเ้าัว็ไ้แ่บอเบ็นเสียเียวันเลยว่า “านยอลหน่ะน่ารั”
ไม่ใ่แ่พวนูน่าหรือฮยอหรอนะ พวรุ่นน้อ็เหมือนัน “านยอลลี่ฮยอน่ารััรับ” “านยอลโอปป้าน่ารัั่ะ” พอเ้าัวไ้รับำมานอื่นว่าน่ารั็ะบออบุไปแบบน่ารัๆลอ แ่พอผมมบ้าว่าน่ารัเ้าัวลับมีสีหน้าแปลๆแล้ว็เินหนีออไปะั้น เป็นอย่านี้ทุรั้เลย หลัๆนี้ผมเลยรู้ัวและพยายามยั้ปาัวเอไว้่อนที่ะพูออไป ็ถ้าผมพูออมาานยอล็ะหายไปทั้วันเลยหน่ะสิ เ้านน่ารัสอมาราน!!
“ใ่ป่ะๆ ผมนี่เท่ริๆเลยเนอะ เมื่อวานริสฮยอ็เท่มาๆเลยนะ โว์Full Moon อพวเราเ๋ที่สุ!” เ้าัวน่ารัว่าพลาียิ้มน่ารับับแฮปปี้ไวรัสมาให้ อ่า~านยอลลา อย่าน่ารัใส่ฮยอนัสิ
ผมไ้แ่มอใบหน้าน่ารัทีู่มีวามสุนั่นพลาใ้มือ่อยๆปัปรอยผมที่ปรอยู่รหน้าผามนและแ้มใสออย่าแผ่วเบา
ฮยออบเวลาที่นายยิ้มัเลยานยอล
อนนี้ผมับานยอลอยู่รโฟาหน้าทีวีที่อยู่ในหออพวเราเอรับ เมื่อวานหลับโวเสรั้แรอพวเราที่ใ้เวลาเรียมัวันมาอย่ายาวนาน พี่เมเน็บอพวเราว่าให้พวเราหยุิ่อันสามวันเป็นราวัลที่เมื่อวานทุนทำโว์ออมาไ้สมบูร์แบบ ผม็เลยไ้มานัู่ทีวีิลๆแบบนี้ไ้
พวนอื่นๆ็ออไป้านอันหม
ไูโฮเฮุนและเทาบอว่าะออไป็อปปิ้ เ้าพวนั้นลาริๆที่วนูโฮไป ูโฮเอ๊ย…แระเป๋าีแน่555 เินับิ่วหมินฮยอบอว่าะไปหาที่ื่มาแฟิลๆ เลย์ับลู่หานบอว่าะออไปื้ออะไรเี่ยวับี้าร์สัอย่าแล้ว็ะแวะเล่นบาสันที่สนามรแม่น้ำฮัน่อเลย ส่วนแบฮยอนับีโอบอว่าะไปุปเปอร์มาเ็ไปื้ออมาเรียมทำเนื้อย่าและหม้อไฟเพื่อลอันืนนี้ ผมับานยอลที่ไม่รู้ว่าะออไปไหนี็เลยนั่ๆนอนๆอยู่หอันสอน
ในะที่ผมำลัใ้มือปัปอยผมานยอลอยู่เพลินๆู่ๆเ้าัว็ละสายาาหน้าอสี่เหลี่ยมผืนผ้ามายัผมที่ำลัทำสีหน้าอบอุ่นไปให้ ทันทีที่เราสบาันานยอล็ะัไปพร้อมับเ้ัวึ้นอย่ารวเร็วและพูึ้นมาทั้ๆที่ยัหันหน้าไปอีทา
“อะ..เอ่อผมว่าผมไป่วยยอับแบื้ออีว่าฮะ!! พวนั้น้อลืมื้อนมที่ผมฝาื้อแน่ๆเลย! ใ่ๆ้อลืมแน่ๆ” พูเสร็็รีบลุึ้นอย่าไวพร้อมเินไปยัห้ออัวเอเพื่อไปหยิบเสื้อลุมทันที
“เี๋ยวสิานยอลฮยอไป้วย!” ผมที่ำลัๆับานยอลพอรู้สึัวว่าานยอลำลัะออไป็้ออามไป้วยทันที
“เอ่อ.. มะ..ไม่เป็นไรฮะผมไป่วยอีนเียวไ้ฮยอนั่พัอยู่ที่นี่ีว่านะฮะ” านยอลพูึ้นทั้ๆที่็ยัไม่หันลับมามอหน้าผม
“ไม่ไ้หรอานยอล ำไม่ไ้หรอว่าอนนั้นที่เราออไปนเียวมันเป็นยัไ?”
ผมยัำวันนั้นไ้เลยรับ... วันทีู่่ๆานยอล็โทรมาหาผม
..........
“ฮึ…ฮยอฮะมารับผมหน่อย” ผมระวนระวายทันทีที่ไ้ยินเสียานยอลร้อไห้
“านยอลเป็นอะไรอนนี้อยู่ที่ไหนใรทำอะไรเราบอฮยอมา!”ผมพยายามสะอารม์ัวเอไว้ใรทำอะไรให้นน่ารัอผมร้อไห้
“พะ.. พวแฟนบอย...พวเ้าามผมมาั้แ่ผมเินออาหอ อนแรเ้าแ่ามเยๆ แ่เ้าไม่ยอมไปัทีแล้วเ้า็เรื่มุยับผม้วยำพูไม่ี พอผมไม่อบเ้า็ระาแนผม ผมสะบัแนออแล้วรีบวิ่หนีมา ฮยอมารับผมนะฮะ” านยอล่อยๆเล่าเรื่อราวออมา้วยน้ำเสียสั่นเรือ
ผมไม่น่าปล่อยให้านยอลออไปนเียวเลย
“านยอล แล้วอนนี้านยอลอยู่รไหนรับ รอฮยอนะฮยอำลัออไปแล้วรับ”
หลัาที่านยอลบอสถานที่มาผม็รีบออไปรับทันที ภาพที่ผมเห็นือานยอลนั่ร้อไห้อยู่ใบหน้าหวานเ็มไป้วยน้ำา วาลมหวานนั่นบวมเป่อย่าน่าสสาร ไม่รีรออะไรทั้สิ้นผมรวบัวานยอลเ้ามาอทันที
..........
หลัาเหุาร์วันนั้นผม็ไม่ยอมให้านยอลออมา้านอนเียวอี นอาว่าผมะออมา้วยหรือไม่็ให้เมมเบอร์นอื่นออมา้วยแทนในอนที่ผมไม่ว่าหรือไม่อยู่
“ะ.. ็ไ้ฮะ” เ้าัวเหมือนะนึเรื่อนั้นึ้นมาไ้็เลยยอมให้ผมออไป้วย
“เ้าพวนั้นเอารถไปใ่มั๊ย ั้นเรานั่แท็ี่ไปีว่าเนอะ าลับะไ้ลับพร้อมพวนั้นัน”
“ะเอาั้น็ไ้ฮะ” เมื่อผมเห็นว่าเสียอานยอลเริ่มลับมาเป็นปริแล้ว็โล่ใ นน่ารัมัะเป็นแบบนี้อยู่บ่อยๆเวลาเราอยู่้วยันสอน
ผมทำอะไรให้านยอลอึอัหรือไม่สบายใหรือเปล่านะ… านยอลถึไ้อบหนีผมแบบนี้
“านยอล” ผมเรียานยอลระหว่าทาที่เราำลัเินไปึ้นแท็ี่ โีที่วันนี้ไม่มีพวแฟนๆมาอยู่รหน้าหอไม่ั้นวุ่นวายันอี
“ฮะ” านยอลานรับพร้อมับหันมายิ้มน้อยๆ
อ่า…น่ารัอีแล้ว~~
“ริสฮยอ! ริสฮยอฮะ!?”
“หะ.. หืม!” นี่ผมเผลอทำหน้าเลิ้มใส่านยอลไปหรือเปล่าเนี่ย
“อ่า.. ฮะฮะฮยออโทษนะเมื่อี๊รู้สึในาพร่ามัวนิหน่อยมึนๆหน่ะ” ผมว่าพลาแสร้หัวเราะเล็น้อย ผมไม่ไ้โหนะ รอยยิ้มอานยอลทำให้ในาผมพร่ามัวริๆ!
“ผมว่าฮยอวรไปหาหมอนะ เป็นอะไรมาหรือเปล่าฮะ” านยอลพู้วยสีหน้าเป็นัวลพร้อมเย่เท้าัวเอึ้นมาเพื่อให้ใบหน้าอเ้าใล้ผมมาึ้นเพื่อูอาาร
(ึั.. ึั.. ึั..) อ่า.. านยอลลาใล้ฮยอเินไปแล้วนะ เป็นผมที่เป็นฝ่ายหันหน้าหลบาออีฝ่ายออมา่อนเมื่อี๊หน้าเราใล้ันมา ผมนี่ใเ้นแรเลยรับ
“อ๊ะ! ฮยอ อผมูาหน่อยสิฮะ เมื่อี๊ยัมอไม่่อยถนัเลย”
“ไม่เป็นไรแล้วหล่ะ ฮยอโอเแล้ว” ไม่โอเผม็้อโอเรับ ืนให้้ออีทีผม้อระเบิัวเอายแน่ๆ
“แล้วเมื่อี๊ฮยอเรียผม มีอะไรหรือเปล่าฮะ?”
เออหว่ะ..อะไรวะ? อะ..อ๋อ นึออละ ผม้อถามเรื่อนี้ให้ไ้รับ มันเป็นแ่วามรู้สึาที่านยอลอบหนีผมบ่อยๆเวลาเราอยู่้วยันสอน
็เรื่อที่ผมเล่าให้ฟันั่นแหล่ะรับ แ่มันมาว่านั้นนินึ เพราะนอาำว่าน่ารัที่ผมห้ามพูแล้ว ผมยัห้ามเ้าใล้น้อมาเินไปอี เพราะเมื่อมีัหว่ะหนึ่ที่านยอลรู้สึอะไรึ้นมาไม่รู้ น้อ็ะเินหนีผมไปื้อๆเลยรับ ัวอย่า็รโฟาเมื่อี๊นี้เลย
วันนี้ผม้อรู้ำอบให้ไ้
“านยอลรู้สึอึอัหรือเปล่าเวลาฮยออยู่ใล้ๆ ทำไมเราอบเินหนีฮยอเวลาที่เราอยู่้วยัน ฮยอ… ทำอะไรให้เราไม่สบายใหรือเปล่ารับ ถ้าานยอลรู้สึรำาใ็บอฮยอ ฮยอไม่อยาให้เรารู้สึไม่สบายใ มีอะไร็บอฮยอนะรับ ถ้าานยอลรำา ฮยอะพยายามไม่อยู่ใล้เราเินไปแล้วันนะ แ่านยอลอย่าเินหนีฮยออี ฮยอไม่อบที่านยอลเินหนีเลย”
านยอลูอึ้ไปเมื่อไ้ยินำถามอผม
“ฮึ…. “ ผมใเมื่อเห็นว่าานยอลร้อไห้
านยอลำลัร้อไห้ ผมรู้สึทำอะไรไม่ถู านยอลเป็นอะไร ร้อไห้ทำไม?
“ะ.. !ะ.. เี๋ยวานยอล!!” านยอลวิ่ออไปแล้วรับ นี่ผมทำอะไรให้น้ออึอัใ อีแล้วหรอเมื่อี๊ผมทำอะไรผิไปหรือเปล่า
ผมพยายามวิ่ามน้อหลัาั้สิไ้ ็ไม่ทันแล้วรับ านยอลึ้นแท็ี่ไปแล้ว ผมหยิบโทรศัพท์ึ้นมาาระเป๋าแล้วรีบ่อสายหาน้อทันที
“ู๊……. ู๊….…ูููู๊๊๊๊” านยอลัสายผมทิ้รับ ผมลอโทรไปอีรั้านยอล็ปิเรื่อไปแล้ว นี่ผมทำอะไร เมื่อี๊…เมื่อี๊ผมทำอะไรลไป ผมทำให้านยอลร้อไห้ น้อร้อไห้เพราะผม ไม่มีอะไรที่ทำให้ผมเ็บปวไ้เท่าับารที่ไ้เห็นน้ำาอานยอล และมันยิ่เ็บปวยิ่ว่าเมื่อน้ำาพวนั้นมี้นเหุมาาผม
านยอล…ฮยอไม่รู้ว่าฮยอทำอะไรผิไป แ่ฮยออโทษ...
อนนี้ผมไม่รู้ว่าานยอลไปไหน ผมรีบโทรหาูโฮทันทีและเล่าเหุาร์ที่เิึ้นให้ฟั
“โถ่เอ๊ยยย ริสฮยอนโ่รับ ทำไมไปถามานยอลลี่ฮยออผมแบบนั้น ฮยอนี่ไม่รู้อะไรเลยริๆสินะ” ำอบบวับน้ำเสียหุหิอเฮุนทำเอาผม ไม่รู้อะไรวะ?
“ไอ้ริสแไปถามอะไรน้อมันแบบนั้นวะ นี่ัวิันนานั้นนี่ไม่รู้อะไรเลยรึไ?” เป็นเสียูโฮที่ัึ้น่อาเสียเฮุน
“โห่ว…ฟ่านเ่อนี่ไม่มีเ้น์เอาะเลย นอื่นเ้าูออหมแล้วเนี่ย!” ย๊าาาานี่นาแพน้ามันยัพูแบบนี้เลย นี่มึไปรู้อะไรันมาาาาาาา
“ฮยอ... ผมแนะนำให้ฮยอรีบไปหาานยอลฮยอเลยนะ ผมไม่้อบอสถานที่มั๊? แ่ะใบ้ให้หน่อย็ไ้ ที่ที่านฮยอไปแล้วรู้สึสบายใที่สุ แ่นี้แหล่ะเลิโ่แล้วามเ้าไปเี๋ยวนี้เลย แล้วอย่าไปถามำถามโ่ๆนทำให้ฮยออผมร้อไห้อีนะุ๊……” หลัาที่ไ้ยินเสีย่วๆอไอ้ไพูบมัน็ัสายผมทิ้เลยรับ ไอ้น้อบ้ามัน่าผมเสร็แล้วมัน็วาไปเลย ไม่ไ้ละอนนี้ผมรู้สึโ่มาๆ แ่เี๋ยว่อนมันบอว่าานยอลไปในที่ๆไปแล้วรู้สึสบายใ
ผมว่าผมรู้แล้วรับว่าานยอลไปที่ไหน
ผมรีบลับไปเอารถที่หอ่อนะรีบบึ่ออมาทันที
ในที่สุผม็มาถึ…
ร้านVivapoloเป็นร้านอาหารอุแม่อานยอล านยอลบอผมเสมอว่าเ้าะรู้สึสบายใที่สุทุรั้ที่ไ้มาที่นี่
เหมือนุแม่อานยอละรู้อยู่แล้วว่าผมะมาที่นี่
“สวัสีรับุแม่”
“สวัี้ะริส านยอลอยู่บนห้อ แ่่อนะึ้นไปแม่ะไม่ถามนะลูว่ามีปัหาอะไรัน แ่ออย่าเียวริสอย่าทำให้านยอลร้อไห้อี น้อไม่เยร้อไห้นานี้ แม่เสียในะที่เห็นลูอแม่ร้อไห้ ึ้นไปุยันให้เรียบร้อย แม่ฝาูแลน้อ้วยนะ” ุแม่อานยอลพูแ่นั้นแล้วเินาไป
นี่านยอลร้อไห้นานี้เลยหรอ ผมทำอะไรลไป...
ผม่อยๆเินไปที่ั้นสอ้วยสถานที่ทีุ่้นเย ผมมาที่ร้านนี้หลายรั้แล้วรับ บารั้็มาับเมมเบอร์ บารั้็มาับานยอลสอน อนนี้ผมหยุอยู่รหน้าห้ออานยอล ไม่มีเสียอะไรเล็รอออมาาในห้อ ผม่อยๆเปิประูเ้าไป านยอลหลับอยู่บนเีย ผมสัเุไ้าเสียลมหายใที่สม่ำเสมอ บวับร่าายที่ยับึ้นลทุรั้ามเสียหายใ
านยอลนอนหันหลัให้ประู ผม่อยๆเินอ้อมเียนอนไปอีฝั่อย่า้าๆ และเพื่อให้เห็นหน้าานยอลผม่อยๆย่อัวลับพื้นเพื่อะไ้เห็นหน้าานยอลใล้ๆ
ผมำหมัแน่นเมื่อเห็นหน้าานยอลัๆ นี่ผมทำน้อร้อไห้นานี้เลยหรอ ผมโรธัวเอที่ถามำถามนั้นออไป ถ้าผมไม่ถามแบบนั้นน้อ็ไม่้อเป็นแบบนี้
ใบหน้าอานยอลอนนี้เปรอะไป้วยราบอน้ำา วาที่ปิสนิทนั้นบวมเป่ ใบหน้าที่เยสใสอยู่ลอเวลาอนนี้ลับูเศร้าหมอ น้อนอนหลับทั้ๆที่ยัร้อไห้
“ฮยออโทษ…านยอล” ผมเอ่ย้วยน้ำเสียแผ่วเบา
ผม่อยๆใ่มือปัปอยผมที่ปรหน้าอานยอลอย่าแผ่วเบา แ่เหมือนมันะยัไม่เบาพอ ิ้วเรียวสวยมวึ้น่อนที่วาะ่อยๆเปิออ
เราสบาันอีรั้
“านยอ…!”
่อนที่ผมะทันพูอะไรานยอล็โผเ้าอผมและร้อไห้อีรั้
“ฮึ…ผมอโทษฮะ! ผมอโทษที่วิ่หนีออมาแบบนั้น อโทษที่ทำให้ฮยอเป็นห่ว อโทษฮะอโทษริๆ ผมมันี่เ่าเอผมมันี่เ่าฮือออ… ฮยออย่าไปไหนนะฮะ ฮยออยู่ับผมแบบนี้ีแล้ว ผมไม่เยิรำาฮยอฮึ… ฮยออย่าโทษัวเอที่ผมเินหนี ผมไม่เยอยาเินหนีฮยอ ผม…ผมอยาอยู่ใล้ๆฮยอ ฮยออย่าหนีผมไปไหนเลยนะฮะ”
“านยอลรับ.. านยอล” ผมระับอ้อมอให้แน่นึ้น ผมยิ่โรธัวเอมาึ้นว่าเิมที่ทำให้านยอลเป็นแบบนี้
“านยอลไม่ผินะรับ านยอลไม่เยผิเลยในสายาฮยอ ฮยอผิเอที่พูแบบนั้นานยอลอย่าร้อไห้นะรับ ไม่้อร้อนะรับฮยอไม่เยิที่ะไปาานยอลเลยนะ ฮยอไม่มีวันทิ้านยอลนะรับ”
“ฮึ…ริสฮยอไม่ผิฮะ านยอลผิเอ านยอลอโทษ านยอลี้ลาเินไปที่ไม่ยอมรับวามริ านยอลลัว.. ลัวว่าริสฮยอะรัเียานยอล” านยอลเริ่มมีเสียที่อ่อนล
“วามริอะไรรับ ที่พี่พูไปพี่็แ่อยารู้ว่าทำไมานยอลอบเินหนีพี่ลอเลย” ผมพู้วยน้ำเสียที่เบาลพร้อมโยัวเ็น้อยไปมาเบาๆเพื่อให้านยอลอารม์เย็นล
“็.. ็านยอล” านยอลพูเสียอู้อี้พลา้มหน้านหัวทุยๆนั่นันอยู่รหน้าอผม
ผมระับอ้อมอให้แน่นึ้นไปอีเมื่อเห็นว่าานยอลหยุร้อไห้แล้ว อนนี้ผมำลันั่อนัวเล็ที่ัวเป็น้อนลมๆอยู่ในอ้อมออผมพลาโยัวไปมา
“็อะไรรับหืม?”
“ื้อ.. ริสฮยออย่าทำเสียแบบนั้นสิฮะ”ผมยิ้มออมาน้อยๆเมื่อไ้ยินเสียน่ารัๆานัวเล็ที่อยู่ในอ้อมออผม
“็านยอลไม่ยอมบอฮยอนี่รับ” ผมว่าแล้ว้มหน้าให้เ้าไปไล้านยอลมาึ้น เป็นัหว่ะที่านยอลหันหน้าึ้นมาพอี
“อ๊ะ..!” มูผม็นเ้าับแ้มใสทันที อ่า…นิ่มและหอมมารับุนี้…อู๋ฟิน~
“ื้อ~” นน่ารัทำาโพร้อมยมือเล็ๆนั่นึ้นมาปิแ้มใสที่อนนี้แเป็นลูำลึ พร้อมับุหน้าลับอผมอีรอบ ัวเล็อผมเินให่แล้วรับอนนี้
“อนนี้านยอลหยุร้อไห้แล้ว านยอลบอฮยอไ้มั๊ยรับว่าานยอลเป็นอะไร ฮยอใมาเลยรู้มั๊ยที่อยู่ีๆัวเล็อฮยอ็ร้อไห้แบบนั้น”
“านยอลไม่ใ่ัวเล็อฮยอนะฮะ านยอลัวโมาเือบเท่าฮยอแล้ว้วย” านยอลว่าพร้อมยู่ปาอมลมพอแ้มอย่าน่ารั อู๋หมั่นเี้ยวรับอู๋อยาฟัน้อ
“อ่ะๆๆ ั้นไหนนัวโบอฮยอไ้มั๊ยรับ ว่าเป็นอะไร”
“็.. ็านยอล.. เินนี่ฮะ” หืม?นี่นัวเล็เินผมหรอรับเนี่ย?
“านยอลเินอะไรฮยอหรอรับ ไหนบอฮยอหน่อยไ้มั๊ย”
“็….. ็เวลาที่านยอลอยู่ใล้ฮยอ มัน..เินนี่ฮะ านยอลทำัวไม่ถู านยอลไม่ิว่าฮยอะิมาเวลาที่านยอลเินออมา านยอลอโทษนะฮะ”
นัวเล็พูอู้อี้อยู่รอผมอีรั้ านยอลเินผมอยู่รับทุน นี่ผมิอะไรอยู่ผมอิเ้า้าัวเอหน่อยไ้มั๊ยรับ!!?
“ไม่เป็นไรนะรับ ฮยอไม่เยโรธานยอลเลยนะ านยอลอฮยอน่ารันาเนี้ยฮยอโรธเราไม่ลหรอรับ”
“ื๊อ…. ฮยออย่าพูว่าานยอลน่ารัสิฮะ ผม..เินนะ” โอ้ยยยย น่ารัรับ น่ารั!!
“็ฮยออยารู้หนิรับ ว่าานยอละเินหนีฮยอแบบที่อบทำอีหรือเปล่า” เ็น่ารัมัน้อแล้รับผม วะฮ้าๆๆหัวเราะั่วร้าย อะแฮ่มๆ พอ่อนรับพอ่อน นี่่วเวลาโรแมนิรับริส = ="
“ถ้ามันทำให้ฮยอไม่สบายใ านยอล็ะไม่ทำอีฮะ” ำอบที่นน่ารัอบมาทำเอาผมหุบยิ้มไม่ไ้ริๆ มันทำให้ผมรู้ว่าน้อแร์ผมมาแ่ไหน
“็านยอลน่ารัอย่านี้ไรับ ฮยอถึหยุรัานยอลไม่ไ้สัที” ไม่ไ้แล้วรับ ผมอวัวเลยละัน แหัไปเลยรับราวนี้(สีหน้ามุ่มั่น)
านยอลนิ่ไปแล้ว่อยๆเยหน้าึ้นมาสบาับผมที่มอน้ออยู่ั้แ่แรแล้ว
“ฮะ..ฮยอพูว่าอะไรนะรับ…?” านยอลถามผม วาลมนั้นเริ่มมีน้ำลอึ้นมาอีรั้
ผม่อยๆปล่อยมือที่อน้อทั้สอ้ายึ้นมาประอใบหน้านวลนั้นให้ั้ใฟัที่ผมพู ้อไปที่วาอเ็น้อยน่ารัอย่าสื่อวามหมาย
“ฮยอบอว่า… ็านยอลน่ารัอย่านี้ไรับ ฮยอถึหยุรัานยอลไม่ไ้สัที หรือถ้าะให้พูแบบสั้นๆ็..…” เ็น้อยั้ใฟัที่ผมพูมาเลยรับ
“ฮยอรัานยอลนะรับ”
ผมบอน้อ้วยน้ำเสียที่ัเนที่สุ วาอเรายัไม่ละออาัน พยายามสื่อวามรู้สึทั้หมที่ผมมีให้น้อไ้รับรู้ผ่านทั้ำพูและวา
“านยอลร้อไห้อีแล้ว... ฮยออโทษนะรับ” ผมทำให้านยอลร้อไห้อีแล้ว
ผม่อยๆใ้ปลายนิ้วโป้เลี่ยน้ำใสๆที่ไหลออมาาวาู่สวยเบาๆานยอลไม่เหมาะับน้ำาริๆรับฮยออโทษที่ทำให้านยอลร้อไห้อีแล้ว
“ฮยอพูริหรือเปล่าฮะ ที่บอว่า…รั…ฮยอพูริหรอฮะ?” านยอลพูึ้นพร้อมยมือน้อยๆทั้สอ้าอัวเอึ้นมาับมืออผมที่ประอแ้มอน้ออยู่อย่าแผ่วเบา โยที่สายาอเรายัไม่ละออาัน
“ถ้าำๆนี้มันทำให้านยอลร้อไห้ ฮยอะไม่พูอีนะรับ านยอลอย่าร้อไห้เลยนะ ฮยอเ็บปวทุรั้ที่เห็นน้ำาอานยอลนะรับ”
“ฮึ…ไม่ฮะ ริสฮยอไม่ไ้ทำให้ผมร้อไห้ ผมแ่ีใ… ีใที่ฮยอพูำนั้นออมา มันทำให้รู้ว่าผมไม่ไ้ิแบบนั้นับฮยอแ่ฝ่ายเียว”
ฮ๊ะ?! อะ.. อะไรนะรับ านยอลบอว่าีใที่น้อไม่ไ้ิแบบนั้นับผมแ่ฝ่ายเียว านยอลิแบบเียวับผมอย่านั้นหรอ
“แบบนั้น..? แบบนั้นมันแบบไหนหรอรับ ฮยอไม่เ้าใเลยอ่ะ”
“ฮืออออ… ฮยออย่าแล้ผมสิฮะ”
“ฮยอไม่ไ้แล้นะรับ ฮยอไม่รู้ริๆนี่นา ว่าแบบนั้นหน่ะมันเป็นแบบไหน แล้ว..สรุปมันเป็นแบบไหนหล่ะรับ” ผมถามลับ้วยรอยยิ้มเ้าเล่ อนานยอลเินนี่น่ารัสุๆเลยหล่ะรับ
“็.. ระ.. รัไฮะ” เ้าัวเล็เอ่ยเสียแผ่วเบา
“เอ๊ะ! อะไรนะรับ ฮยอไม่เห็นไ้ยินเลย” ผมถามไป้วยน้ำเสียนิ่ๆ ทั้ที่ในใผมนี่วิ่ไปรอบห้อแล้วรับ านยอลบอว่ารัรับรั ฮี๊วววววว ม๊ารับเรียมบวนันหมาเี๋ยวนี้เลย ม๊าำลัะไ้ลูสะไภ้แล้วววววะ..ฮะ..ฮ้าๆๆๆ
“ื้อ…. ฮยอแล้ผมอ่ะ” านยอลบ่นเสียอู้อี้พร้อมับส่สายา้อนมาที่ผม ใ้วามน่ารัพร่ำเพรื่อมารับนี่บอเลย แ่ถามว่าอบมั๊ย..? อู๋อบเลยว่า…. รัเลยรับไม่ใ่แ่อบ!! โฮ๊ๆๆๆ
“ฮ่าๆๆ โอเรับ ฮยอไม่แล้านยอลแล้วเน๊อะ แล้ว็หยุร้อไห้ะนะรับนี” ผมพูและึัวานยอลเ้ามาออีรั้
“านยอลรู้มั๊ยรับ อนที่านยอลวิ่ออมาฮยอรู้สึยัไ ฮยอโรธัวเอมาที่ทำให้านยอลหนีมาแบบนั้น ที่ทำให้านยอลร้อไห้ ฮยอไปหมเลย ไม่รู้ว่าะไปหาเราไ้ที่ไหน ไม่รู้ว่าานยอละเป็นอะไรหรือเปล่าที่ึ้นรถไปนเียวแบบนั้น ่วเวลานั้นมันเลวร้ายมาเลย แ่อย่าน้อย ใน่วเวลาที่เลวร้ายนั้นมัน็ยัมี้อีอยู่ มันทำให้ฮยอรู้ว่าานยอลสำัับฮยอมาแ่ไหน ทำให้รู้ว่าที่ริแล้วฮยอรัานยอลมาแ่ไหน านยอลือนที่ฮยออยาะูแลลอไป ฮยอ..รัานยอลนะรับ” ผมพูเสร็พร้อมับประทับริมฝีปาอัวเอับหน้าผามนอย่าแผ่วเบา
“ผม..ผม็รัฮยอฮะ ั้แ่เมื่อไหร่็ไม่รู้ ฮยออยูแลผม อยเอาใใส่ผมลอเวลา ผมมีวามสุทุรั้ที่ไ้อยู่ับฮยอ รู้สึอุ่นใ และปลอภัยทุรั้ที่มีฮยออยอยู่้าๆ เวลาที่ผมรู้สึสับสน ประหม่า ัวล ไม่สบายใ แ่พอมีฮยออยู่้าๆ วามรู้สึพวนั้น็่อยๆหายไป าน.. านยอลรัริสฮยอนะฮะ รัมาๆ และ็รัมาั้นานแล้ว้วย อบุที่รัานยอลนะฮะอบุริๆ” สายาอานยอลเ็มไป้วยำว่าอบุ
แ่ภายในใอผมมันอยาะบอนน่ารัอผมว่า...
านยอลไม่ำเป็น้ออบุอะไรฮยอเลยนะรับ ฮยอ่าหา ที่้อเป็นฝ่ายอบุานยอล อบุที่รัฮยอและอบุที่ยัอยู่รนี้เพื่อให้ฮยอไ้รัานยอล ฮยออบุริๆรับ
ผม่อยๆเยามนึ้นมา้าๆ ใบหน้าอเราสอน่าเลื่อนเ้าหาันและัน านยอลหลับาพริ้ม ผม่อยๆรริมฝีปาอผมสัมผัสไปที่ริมฝีปาอานยอลอย่าแผ่วเบาแ่เนิ่นนาน โยที่ไม่มีารลุล้ำอะไรทั้สิ้น แ่นี้็พอแล้วรับ…
วามสุที่ล้นปรี่นี้มันืออะไร ถ้าไม่มีเหุาร์ในวันนี้ ีวิอผมับานยอล็ะำเนิน่อไปแบบนั้นเรื่อยๆ
อนนี้ผมรู้แล้วรับว่าเราสอนอยู่ในสถานะอะไร
แล้วุหล่ะรับ
มีใรที่ทำใหุ้รู้สึรุมเรือับวามสัมพันธ์อุับเ้าอยู่หรือเปล่า….?
…END…
่ว... "ทอร์...ทำไม?"
นั่นสิ ทอร์ทำไม555 ำหรือารแบ่วรรอนเวลาอ่านอาะูิๆัๆไปบ้า
แ่เพราะว่านี่มันีหนึ่แล้ว555 (่วิบ) แล้วใรให้แมาอะพเวลานี้ฟระ
เรื่อนี้เป็นฟิที่เราแ่ไว้่อนเรื่อแรอี มันรู้สึแปลๆ... ็เลยยัไม่ไ้เอาล
แล้วอนนี้เรา็ห่าหายาารอัพไปนานแสนนานพันล้านปีแส
ืออนนี้เราำลัแ่เานอยู่เรื่อหนึ่ ึ่ทีแริว่าะให้มันเป็นแ่ฟิสั้นอนเียวบ
แ่พอแ่ไปแ่มา อนนี้็ร่วมๆหพันว่าำแล้ว้าาา(มึแ่เินมาเยอะเลยนะนั่น)
อนนี้พยายามหาุลอยู่555 นี่มือใหม่ริๆ ไม่รู้ัำว่าวาพล็อเลย555
แ่ยัไเรา็ยัเื่อมั่นว่ามัน้อบแน่ๆ าว่าะมีประมาสามถึสี่อนบ
เป็นฟิเบาสมอ(ือไม่มีสมออะ555) ประมาว่าอ่านๆไปเถอะฮอลลลลล พอีว่าเน๊อะ
บ่นอะไรเยอะแยะ เอ็นอยรีิ้นะะ บรัยส์..........
ความคิดเห็น