ณ โรงเรียนนามิโมริ
ตอนเลิกเรียน
"เย้! เลิกเรียนซะที รุ่นที่ 10 ครับ เราไปกันเถอะนะครับ"โกคุเทระพูดพร้อมกับสะพายกระเป๋าเป้ของตนไว้ข้างหลัง และดึงตัวสึนะออกมาจากเก้าอี้
"ใช่ ใช่ ไปกันเถอะ สึนะ"
"เฮ้ย เจ้าเบสบอล อย่ามาแตะต้องรุ่นที่ 10 นะเว้ย"
"น่า น่า ทั้ง2คนอย่าทะเลาะกันเลยนะ"
"ชิ ครั้งนี้แกรอดไปนะ เจ้าเบสบอล"
กรี๊ดดด
"เอ๋"สึนะร้อง แล้วหันไปมองทางต้นเสียง แล้วก็ต้องตกใจ
"คะ คุณ ฮิบาริ"มิน่า ทำไมสาวๆถึงกรี๊ดกัน
ฮิบาริเดินตรงเข้ามาหาพวกสึนะ แล้วลากสึนะออกนอกห้องเรียน
"ว้า สึนะ ไปกับแฟนซะแล้ว งั้นเรามาทำงั้นกันมั่งมั้ย โกคุเทระ"
แล้วยามาโมโตะก็ยื่นหน้าเข้าใกล้โกคุเทระ
"เฮ้ย อย่านะเว้ย"โกคุเทระตะโกนแล้วดันหน้ายามาโมโตะออกไป
"เอาน่า ฉันแค่ล้อเล่น ไป เรากลับบ้านกันเถอะ"
"เออ"โกคุเทระรับคำแล้วเบือนหน้าหนีไม่ให้คนตรงหน้าผิดสังเกตเรื่องสีหน้าที่แดง และใจที่เต้นผิดปกติ
แล้วอีกคู่ก็ออกจากห้องไป
แต่ภายในห้อง
"เฮ้อ ทำไมคนหล่อๆถึงไปเป็นเกย์หมดเลยเนี่ย คนสวยเซ็ง"
แล้วพวกหล่อนก็ถอนหายใจออกมาพร้อมกัน
"เฮ้อ แล้วทำไมคนสวยถึงไม่ชอบเราบ้างน้า คนหล่อเซ็ง"
เฮ้อ!
................................................................................................................................
"นายไปรอฉันที่ห้องนอนก่อนแล้วกัน เดี๋ยวตามไป"ฮิบาริบอก ทำท่าจะเดินไปทำธุระ แต่ก็หันกลับมา
"เออ ฉันลืมไปว่านายไปไม่ถูก"แล้วสึนะก็พยักหน้าช้าๆ แล้วก็เอามือจับที่ข้อมือของคนตัวใหญ่ เพราะทางเดินมันกว้าง กลัวตัวเองหลง เลยไม่ทันคิดว่าพอเข้าไปในห้องนอนแล้วจะเกิดอะไรขึ้น
ภายในห้องนอน ฮิบาริจูงสึนะไปนั่งที่เตียงนอนของตน
"อ่ะ รออยู่ในนี้นะ ถ้านายหาย นายตาย"ฮิบาริบอกคำขาด แต่ก็ยิ้มเพราะสึนะท่าทางกลัวจัดผงกหัวจนหัวจะหลุดจากบ่าได้
เมื่อฮิบาริออกไปนอกห้อง สึนะก็ทำท่าราวกับไม่เคยเห็นของมหัศจรรย์แบบนี้มาก่อน
"ว้าว กว้างก็กว้าง เตียงก็นุ่ม คุณฮิบาริอยู่ในที่แบบนี้มาตลอดเลยหรอเนี่ย"เสร็จแล้วเจ้าตัวก็เด้งตัวเองไปนอนอยู่บนเตียงของฮิบาริแล้วเผลอหลับไป แต่เพราะดิ้นมากไปกระดุมที่ชายเสื้อเลยหลุดออกมา เผยให้เห็นผิวขาวเนียน
ทางฝั่งยามาโมโตะกับโกคุเทระ ระหว่างทางกลับบ้าน
"นี่ ขอไปบ้านนายแปปนึงดิ โกคุเทระ"
"ไปทำไม มันบ้านฉันไม่ใช่บ้านนาย"
"น่านะ"ยามาโมโตะอ้อนด้วยสายตาหวานๆ จนโกคุเทระทนไม่ไหว จึงตอบตกลงไปแบบส่งๆ หารู้ไม่ว่าได้ทำให้หายนะมาเยือนเข้าซะแล้ว
(ไม่แต่งคู่นี้นะ เพราะมันเป็นเรื่องของ1827 ตัวอื่นแค่ประกอบ)
เมื่อฮิบาริเปิดประตูห้องเข้ามาก็ทำให้เลือดกำเดาเกือบพุ่งกระฉูด
ภาพที่เห็นคือผู้ชายร่างบางที่น่ารักยิ่งกว่าผู้หญิงบางคน แก้มอมชมพู ขนตางอน ใบหน้ารีรูปไข่ จมูกโด่งได้รูป ปากเผยอขึ้นเล็กน้อย เสื้อแสงเลิกขึ้น เผยผิวขาวเนียนชวนให้สัมผัส
ฮิบาริไม่รอช้า รีบปิดประตูลงกลอน และทำให้ห้องนี้มืดมิดในทันที
เขารีบก้าวไปยังเตียงนอนที่มีร่างบางนอนอยู่อย่างหลับใหลไม่ได้สติ เขาถอดเสื้อตัวเองออก เผยให้เห็นรูปร่างกำยำ จากนั้นก็เข้าไปลูบไล้ตัวของร่างบาง แล้วค่อยๆปลดกระดุมที่เสื้อออก ทำให้ร่างบางเริ่มส่งเสียงครวญครางที่ฟังแล้วเหมือนผู้หญิงมาก เขาก็ไม่รอช้าประทับริมฝีปากของตัวเองกับร่างบางทันที
สึนะรู้สึกเจ็บแปลบตามร่างกาย จึงค่อยลืมตาขึ้น แล้วก็ต้องตกใจเพราะหน้าเขากับฮิบาริแนบกันจนเกือบไม่เหลือช่องว่าง
"อื้อ อื้อ..."พอสึนะจะเอ่ยปากพูดก็โดนรุกหนักเข้าไปอีก จนรู้สึกเจ็บไปทั้งตัว น้ำตาค่อยๆไหลตามใบหน้ารี
ฮิบาริถอนริมฝีปากทันทีที่เห็นน้ำตาของร่างบาง แล้วนึกได้ว่าเขาเผลอทำผิดอีกแล้ว จึงตัดสินใจหยิบเสื้อมาสวมให้กับร่างบาง
"ซาวาดะ ฉันขอโทษนะ"ฮิบาริพูดพร้อมกับเอามือป้ายเอาน้ำตาของคนตัวเล็กออก
ร่างบางส่ายหัวและโอบกอดร่างหนา
ฮิบาริจึงค่อยๆลูบหัวของสึนะ ที่ท่าทางราวกับเด็กอ้อนผู้ใหญ่
แล้วทั้งคู่ก็กอดกันอยู่ในห้องมืดนั้นไปสักพักหนึ่ง ด้วยความรู้สึกที่ดีที่ต่างฝ่ายมีให้แก่กัน
ทางบ้านสึนะ
"แม่ครับ สึนะมีอะไรกันกับลูกเขยแม่แล้ว เตรียมจัดงานแต่งไว้ได้เลยนะครับ"
"จ้า จ้า"แล้วนานะก็ยิ้ม เพราะเรื่องที่รีบอร์นเล่า โดยไม่สนใจว่ามันจะเป็นความจริงแค่ไหน ก็เพราะทุกคนรอบตัวสึนะรู้กันหมดแล้วว่า 2 คนนี้เป็นอะไรกัน
วุ่นแน่ สึนะเอ๋ย
ตอนเลิกเรียน
"เย้! เลิกเรียนซะที รุ่นที่ 10 ครับ เราไปกันเถอะนะครับ"โกคุเทระพูดพร้อมกับสะพายกระเป๋าเป้ของตนไว้ข้างหลัง และดึงตัวสึนะออกมาจากเก้าอี้
"ใช่ ใช่ ไปกันเถอะ สึนะ"
"เฮ้ย เจ้าเบสบอล อย่ามาแตะต้องรุ่นที่ 10 นะเว้ย"
"น่า น่า ทั้ง2คนอย่าทะเลาะกันเลยนะ"
"ชิ ครั้งนี้แกรอดไปนะ เจ้าเบสบอล"
กรี๊ดดด
"เอ๋"สึนะร้อง แล้วหันไปมองทางต้นเสียง แล้วก็ต้องตกใจ
"คะ คุณ ฮิบาริ"มิน่า ทำไมสาวๆถึงกรี๊ดกัน
ฮิบาริเดินตรงเข้ามาหาพวกสึนะ แล้วลากสึนะออกนอกห้องเรียน
"ว้า สึนะ ไปกับแฟนซะแล้ว งั้นเรามาทำงั้นกันมั่งมั้ย โกคุเทระ"
แล้วยามาโมโตะก็ยื่นหน้าเข้าใกล้โกคุเทระ
"เฮ้ย อย่านะเว้ย"โกคุเทระตะโกนแล้วดันหน้ายามาโมโตะออกไป
"เอาน่า ฉันแค่ล้อเล่น ไป เรากลับบ้านกันเถอะ"
"เออ"โกคุเทระรับคำแล้วเบือนหน้าหนีไม่ให้คนตรงหน้าผิดสังเกตเรื่องสีหน้าที่แดง และใจที่เต้นผิดปกติ
แล้วอีกคู่ก็ออกจากห้องไป
แต่ภายในห้อง
"เฮ้อ ทำไมคนหล่อๆถึงไปเป็นเกย์หมดเลยเนี่ย คนสวยเซ็ง"
แล้วพวกหล่อนก็ถอนหายใจออกมาพร้อมกัน
"เฮ้อ แล้วทำไมคนสวยถึงไม่ชอบเราบ้างน้า คนหล่อเซ็ง"
เฮ้อ!
................................................................................................................................
"เอ่อ คุณฮิบาริครับ นี่ไม่ใช่ทางกลับบ้านของผมนี่ครับ"สึนะเงยหน้าขึ้นถาม
"ก็ใช่น่ะสิ"
...อ้าว แอบด่าเราป่าวเนี่ย...
"แล้วจะไปไหนหรอครับ ถ้ากลับถ้าเดี๋ยวผมก็โดนรีบอร์นลงโทษพอดี"
ฮิบาริมองสึนะแล้วยิ้ม แต่เป็นยิ้มที่ไม่น่าไว้ใจสำหรับสึนะ
แล้วสึนะก็ได้รับคำตอบเมื่อทั้งคู่มาถึง
“บ้านคุณฮิบารินี่ครับ อ้อ ให้ผมมาส่งคุณฮิบาริใช่มั้ยครับ งั้นผมขอตัวกลับบ้านนะครับ”สึนะโค้งตัวและหันหลังกลับแต่มือใหญ่ก็คว้าเอวบางไว้ก่อน พอร่างบางหันกลับไปมองก็ถูกร่างสูงประทับริมฝีปากอย่างแผ่วเบา ก่อนจะผละออกช้าๆทิ้งให้คนตัวเล็กหน้าแดงก้มหน้างุดๆอยู่คนเดียว
“ใครจะให้นายกลับล่ะ ฉันอุตส่าห์ขอนายมาจากเจ้าหนูนั่น เสี่ยงชีวิตเกือบตาย”
“คุณฮิบาริ สู้เพื่อผมหรอครับ”
“แน่สิ ไม่งั้นนายก็อดมาค้างบ้านฉันสิ”
สึนะพูดอะไรไม่ออก จึงยอมโดนฮิบาริลากเข้าบ้านแต่โดยดี
…งั้นเราก็คงเป็นลูกไก่ในกำมือของเขาแล้วน่ะสิ โอ้ ไม่นะ….
"นายไปรอฉันที่ห้องนอนก่อนแล้วกัน เดี๋ยวตามไป"ฮิบาริบอก ทำท่าจะเดินไปทำธุระ แต่ก็หันกลับมา
"เออ ฉันลืมไปว่านายไปไม่ถูก"แล้วสึนะก็พยักหน้าช้าๆ แล้วก็เอามือจับที่ข้อมือของคนตัวใหญ่ เพราะทางเดินมันกว้าง กลัวตัวเองหลง เลยไม่ทันคิดว่าพอเข้าไปในห้องนอนแล้วจะเกิดอะไรขึ้น
ภายในห้องนอน ฮิบาริจูงสึนะไปนั่งที่เตียงนอนของตน
"อ่ะ รออยู่ในนี้นะ ถ้านายหาย นายตาย"ฮิบาริบอกคำขาด แต่ก็ยิ้มเพราะสึนะท่าทางกลัวจัดผงกหัวจนหัวจะหลุดจากบ่าได้
เมื่อฮิบาริออกไปนอกห้อง สึนะก็ทำท่าราวกับไม่เคยเห็นของมหัศจรรย์แบบนี้มาก่อน
"ว้าว กว้างก็กว้าง เตียงก็นุ่ม คุณฮิบาริอยู่ในที่แบบนี้มาตลอดเลยหรอเนี่ย"เสร็จแล้วเจ้าตัวก็เด้งตัวเองไปนอนอยู่บนเตียงของฮิบาริแล้วเผลอหลับไป แต่เพราะดิ้นมากไปกระดุมที่ชายเสื้อเลยหลุดออกมา เผยให้เห็นผิวขาวเนียน
ทางฝั่งยามาโมโตะกับโกคุเทระ ระหว่างทางกลับบ้าน
"นี่ ขอไปบ้านนายแปปนึงดิ โกคุเทระ"
"ไปทำไม มันบ้านฉันไม่ใช่บ้านนาย"
"น่านะ"ยามาโมโตะอ้อนด้วยสายตาหวานๆ จนโกคุเทระทนไม่ไหว จึงตอบตกลงไปแบบส่งๆ หารู้ไม่ว่าได้ทำให้หายนะมาเยือนเข้าซะแล้ว
(ไม่แต่งคู่นี้นะ เพราะมันเป็นเรื่องของ1827 ตัวอื่นแค่ประกอบ)
เมื่อฮิบาริเปิดประตูห้องเข้ามาก็ทำให้เลือดกำเดาเกือบพุ่งกระฉูด
ภาพที่เห็นคือผู้ชายร่างบางที่น่ารักยิ่งกว่าผู้หญิงบางคน แก้มอมชมพู ขนตางอน ใบหน้ารีรูปไข่ จมูกโด่งได้รูป ปากเผยอขึ้นเล็กน้อย เสื้อแสงเลิกขึ้น เผยผิวขาวเนียนชวนให้สัมผัส
ฮิบาริไม่รอช้า รีบปิดประตูลงกลอน และทำให้ห้องนี้มืดมิดในทันที
เขารีบก้าวไปยังเตียงนอนที่มีร่างบางนอนอยู่อย่างหลับใหลไม่ได้สติ เขาถอดเสื้อตัวเองออก เผยให้เห็นรูปร่างกำยำ จากนั้นก็เข้าไปลูบไล้ตัวของร่างบาง แล้วค่อยๆปลดกระดุมที่เสื้อออก ทำให้ร่างบางเริ่มส่งเสียงครวญครางที่ฟังแล้วเหมือนผู้หญิงมาก เขาก็ไม่รอช้าประทับริมฝีปากของตัวเองกับร่างบางทันที
สึนะรู้สึกเจ็บแปลบตามร่างกาย จึงค่อยลืมตาขึ้น แล้วก็ต้องตกใจเพราะหน้าเขากับฮิบาริแนบกันจนเกือบไม่เหลือช่องว่าง
"อื้อ อื้อ..."พอสึนะจะเอ่ยปากพูดก็โดนรุกหนักเข้าไปอีก จนรู้สึกเจ็บไปทั้งตัว น้ำตาค่อยๆไหลตามใบหน้ารี
ฮิบาริถอนริมฝีปากทันทีที่เห็นน้ำตาของร่างบาง แล้วนึกได้ว่าเขาเผลอทำผิดอีกแล้ว จึงตัดสินใจหยิบเสื้อมาสวมให้กับร่างบาง
"ซาวาดะ ฉันขอโทษนะ"ฮิบาริพูดพร้อมกับเอามือป้ายเอาน้ำตาของคนตัวเล็กออก
ร่างบางส่ายหัวและโอบกอดร่างหนา
ฮิบาริจึงค่อยๆลูบหัวของสึนะ ที่ท่าทางราวกับเด็กอ้อนผู้ใหญ่
แล้วทั้งคู่ก็กอดกันอยู่ในห้องมืดนั้นไปสักพักหนึ่ง ด้วยความรู้สึกที่ดีที่ต่างฝ่ายมีให้แก่กัน
ทางบ้านสึนะ
"แม่ครับ สึนะมีอะไรกันกับลูกเขยแม่แล้ว เตรียมจัดงานแต่งไว้ได้เลยนะครับ"
"จ้า จ้า"แล้วนานะก็ยิ้ม เพราะเรื่องที่รีบอร์นเล่า โดยไม่สนใจว่ามันจะเป็นความจริงแค่ไหน ก็เพราะทุกคนรอบตัวสึนะรู้กันหมดแล้วว่า 2 คนนี้เป็นอะไรกัน
วุ่นแน่ สึนะเอ๋ย
รีบอร์นเป็นคนจัดการอีกแล้วหรอเนี่ย
งานนี้สึนะคงมิไหวจะเคลียร์
รีบอร์นหาเรื่องให้สึนะซะงั้น 555+
อยากอ่านต่ออ่ะ