Den Nationalen Jugendlichen Helden.

ลำดับตอนที่ #2 : เด็กหนุ่มทั้ง 3 และ จุดเริมต้น

บทที่ 1 เด็กหนุ่มทั้ง 3 และ จุดเริมต้น

ณ หมู่บ้านแห่งหนึ่ง ไก้ลดงพยาเย็น บนหลังค่าบ้านหลังหนึ่ง มีเด็กชายไวสิบสาม คนหนึ่งนอนเล่นอยางสบายใจเฉิมด้วยใบหน้ากลม ๆ ผิวแบบไทย ๆ แท้กำลังหลับตายิ้มอยางสบายใจเฉิบ ปอยให้ลมพัดผ่านตัวไป พอมกับผมสีดำที่สั้นประบ่าพิ้วไปตามสายลม  “ไอ่ณัฐ! ไอ่ณัฐ! มึงไปมุดหัวอยู่ที่ใหนวะ” แล้วเด็กหนุ่มที่นอนอยู่บนหลังคาก็ต้องเด็งตัวขึ้นด้วยอาการหงุดหงิด แล้วมองไปยังเจ้าตัวต้นเสียง “กูอยู่นี่โวยยยยยยยยยยยย! ไอ่เมธ” เขาตระโกนกลับไปหาเจ้าตัวต้นเสียง เจ้าตัวสงเสียงรบกวนค้อย ๆ ปีนขึ้นมาบนหลังคาอย่างรวดเร็ว เขาเป็นเด็กหนุ่มผมดำสั้น ตาสีดำ เหมือนกับเด็กหนุ่มที่นอนเล่นอยู่บนหลังคา “มีอะไรวะไอ่เมธตระโกนซะดังเชียว” เด็กหนุ่มที่มีชื่อว่าณัฐ เอยถาม ผู้ที่ทำรายอาลมสุนทรีบนหลังคาของเขา “ค่าก็มาตามเองกลับไปฟึกต่อไงวะไอ่ณัฐ” ว่าจบเด็กชายที่ชื่อสุเมธก็ จัดการรากมือณัฐ แล้ววิงลงจากหลังคาไปอย่างรวดเร็ว โดยไม่ถามความเห็นของคนถูกรากซักคำ “ไม่เอา ค่าไม่ไป ไม่เอา                        ไม่ไปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปป” คนถูกรากร้องโหยหวนแล้วพยายามดิ้นขัดขืน คนที่จับข้อมือตัวเองอยู่ “ค่าก็ไม่อยากไปฟึกนรกแตกนั้นเหมือนกันละวะ มี่ที่ใหนเอาพวกเราที่พึ่ง อายุ 6 ขวบไปทิ้งในป่าโดยให้ดาบไม้อันเดียว ต่อหนึ่งคนแล้วบอกให้กลับบ้านมาเองให้ได้ คิดแล้วยังสยองอยู่เลย แต่ท่าค่าไม่พาเองไป คุณลุงเอาค่ากับเจ้าฮายะตายแน่” คนชุดลากพูดพ้อมกับนึกถึงประสพการเก่า ๆ ในอดีดของการฟึกแสนพิศดาน แล้วเกิดอาการหน้าซีด พ้อมกับวิงเร็วขึ้น เป็นเท่าตัวจนเจ้าคนถูกลากเลิมถูลูถูกัง

แล้วไม่นานพวกเขาก็มาถึงบ้านซงไทย หลังหนึ่งที่ใต้ถุนบ้าน มีชายวัยกลางคน คนหนึ่งยืนคอยอยู่ เขามีเครารอบปาก ผมสีเทา ใส่เสื้อกล้าม กางเกงยีนยืนลออยู่ที่ข้าง ๆ มีเด็กชายผิวขาวแบบญี่ปุ่น ผมดำตาสีดำ นั่งคุกเขาคอยอยู่ “มาซะทีนะเจ้าณัฐวุตร เจ้าสุเมธ รู้มัยค่ากับเจ้าฮายาชิ คอยพวกแกนานมากเลย” ชายไวกลางคนที่เห็นการมาของณัฐกับเมธพูดขึ้น “โทษทีครับลุงเอนก ที่ผมมาช้านะครับ พอดีหาตัวเจ้าณัฐไม่เจอ ว่าแต่ลุงเมือใหลจะเรียกชื่อเล่นพวกผมซะที คนกันเองทั้งนั้นจะเรียกชื่อจริงไปทำไมเนีย” เมธพูดขึ้น เส็จแล้วณัฐก็พูดแซกขึ้นมาว่า  ”คราวนี้พ่อจะให้ฟึกอะไรอีกละ ตอน 7 ขวบจับเขากลงเสือที่มีแต่เสือให้ดาบไม้ไปคนละหนึ่งอันดีนะที่เราฆ่ามันได้หมดกลงกอนไม่งันพวกผมก็ถูกงาบไปแล้ว ตอน 8 ขวบ ให้ดาบจริง คนละเล่ม แล้วจับโยนลงบ่อจรเข้ กว่าจะฆ่ามันหมดบ่อได้ เกือบตายไม่รู้กีหน ตอน 9 ขวบ ให้ปืนพก คนละกระบอก แล้วแมกกระสุนคนละ 3 แมกบอกให้เราหาทางออกจากดงพยาเย็นที่มีแต่สัตว์ร้ายหน้ารัก หน้าชังที่พ้อมจะงาบหัวเราอย่างนิมนวนจนเลือดสาดเต็มไปหมด ดีนะที่เจ้าเมธมันจำทางได้ทั้งที่ปิดตาอยู่ เลยตรงกลับบ้านได้เลย ไม่หลงทำให้ไม่ตองเจอพวกสัตว์ร้ายมากนัก แล้วคราวนี้อะไรอีกครับ” พูดจบณัฐวุตรก็ทำท่าสติแตก จนสุเมธต้องเอามือมาแตะบ่าเรียกสติณัฐวุตร์กลับมา “ใจเย็นไอณัฐ ใจเย็น” ฮายาชิพูดขึ้น “เอาละอยู่ครบแล้วก็ตามข้ามา” เอนกพูดขึ้นกอนเดินนำทางไป แล้วพวกณัฐวุตร์ก็เดินตามไป

แล้วเอนกก็พาเขาเดินมาถึง ตรงกลางลานใต้ถุน แล้วก้มลงไปหมุนพื้นกลางลาน แล้วพื้นก็หมุนตามกอนที่จะยกพืนขึ้มมาทำให้เห็นบันได้สำหรับเดินลงไปข้างล้าง “ลงไปสิ” เอนกสั่ง พวกณัฐวุตร์จึงต้องเดินลงไปแบบช่วยไม่ได้ เมือเดินลงมาได้ซักพัก พวกเขาก็เจอทางแคบ ๆ “มันต้องมีอะไรซ้อนอยู่แน่เลย” ณัฐวุตร์พูด แล้วเอามือลงล้วงลงไปหยิบกอนหินที่เก็บไว้ในกระเป๋ากอนเดินลงมาแล้วเฟียงไปข้างหนา กอก แกรก เมือก้อนหินกระทบพื้น ก็มีหอกพุ่งออกมาจากข้างกำแพงแบบไม่หยุด มีใบมีดวิงไป วิงมาบนพื้น แบบไม่มีทีท่าว่าจะหยุด แล้วพวกเขาก็ได้ยินเสียง ก้อนหินขนาดยักกลังมาจากข้างหลัง เพราะได้รับการฟึกมาอย่างดีทำให้พวกเขาไม่มีอาการตกใจหรือตื่นตนกเลย ฮายาชิเอามือไปจับด้ามดาบคาตานะ เมือหินเขามาไกล ก็ชักออกแล้วฟันไปทันที กลึบ! หิ้นยักขาดครึ้งหนึ่งทันทีพายในดาบเดียว “กระจอกวะ ว่าแต่จะเอาไงกับไอ่กับดักเฮงซวยข้างหน้าดี”ฮายาชิพูดขึ้น “เดียวฉันจัดการเอง” สุเมธว่า แล้วเฟี่ยงระเบิดไปข้างหน้า ตู้ม!!! ระเบิดทำงานทำให้เกิดพื้นถลม จึงมองเห็นว่าข้างล่างมีลานกว้างอยู่ พวกณัฐวุตร์จึงโหนตัวปีนลงไป เมือลงมาเหยียบรานกว้าง เกลง!! เสียงประตูกรงเหล็กเปิดออก มีเสือจำนวนมากวิงออกมา แถมแต่ละตัวใหญ่ ๆ ทั้งนั้น “สงใสจะได้เหนื่อยอีกแล้วแฮะ” ณัฐวุตร์พูดขึ้น กอนจะชักดาบไทยกับปืนพกออกมา แล้วยิงใส่เสือที่ไก้ลที่สุด แล้วเอาดาบไทยฟันใส่เสือที่กระโจนเขามาหา “เหนื่อยแล้วจะเอาจริงละ” ณัฐวุตร์พูดขึ้นหลังกวาดเสือที่เขามาหาพวกเขาเป็นจำนวนมาก แล้วฒัฐวุตร์ก็พุ้งตัวออกไปอย่างรวดเร็วดุดสายลมแล้วกลับมาที่เดิมอย่างรวดเร็ว แล้วเสือทุกตัวก็หัวขาดจนหมดเมื่อพวกเขาเดินออกจากรานกว้างไป พวกเขาเดินไปที่ประตู แล้วฮายาชิก็ยกขาถีบประตูจนพังแล้วเดินเขาไป พวกเขาจึงเจอลิบหินรูปวงค์กรมมีคันโยกอยู่ตรงกลาง พวกเขาไปโยกคันโยกแล้วลิบจึงทำงาน เมือลิบมาถึงจุดสูงสุดก็จอดนิ่ง พวกเขาจึงเดินเขาประตูไป พบขันบันได้พวกเขาจึงเดินขึ้นไป แล้วก็พบว่าพวกเขามาโผ่ที่ภูเขาหลังหมู่บ้าน “มาดูพระอาทิตย์ตกกันดีกว่า” ฮายาชิชวน แล้วพวกเขามานังดูพระอาทิตย์แสนสวยตกอย่างสวยงามอยู่ที่ขอบผา เมือพระอาทิตย์รับขอบฟ้าไปแล้วพวกเขาจึงเดินทางกลับไปที่หมู่บ้าน