ลำดับตอนที่ #14
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : ชัยชนะและการจากลาแห่งเกียรติยศ
ิ๊ บีบ ฟิว
เสียผมปาระเบิวันยาพิษลไปใส่พวมันทั้ลุ่มไม่นานถึอึใพวมันายทันที
ปั้ ผมทำารพัประูและใ่วามเร็ววิ่ผ่านพล้อมับเือพวทหารในบัเอร์ที่วิ่มาู
อนนี้ในบัเอร์วุ่นวายไปหมผมอาสัยปลอมัวเป็นทหารรุสนหนึ่แถวนั้นและำลัเินามหาห้ออปาิน่าพล้อมับประาศว่ามีผู้บุรุ
ปั ผมเปิประูห้อ ๆ หนึ่เอนายทหารำลัประุมันอยู่
“แเ้ามาทำไม” มันนหนึ่ถามผม
“ผมมาบอว่ามีผู้บุรุ” ผมพูึ้น
“มิหน้า้านอเอะอะโวยวาย ผมะไปูัหน่อยนะ” นายทหารนหนึ่พูึ้นและลีบรุออไปาห้อ
“เียวนะเราไม่เยเห็นหน้าแ่มา่อน สััล้มอใหน...” มันหันมาถาม
“สัั..” ปึ ผมปิประู่ใส่หน้าพล้อมปาละเบิเ้าไปในห้อและลอัพวมันไว้า้านนอ้วยารันไว้ให้มันเปิไม่ไ้นในห้อระเบิผมึรีบเินหนีไป
เพราะทหารำลัูันามเสียระเบิเ้ามาในห้อ
ปั้
ผมไ้ยินเสียัออมาาห้อลิมวาผมลีบวิไปูมันล็ออยู่ผมัสินใพัมันเ้าไป
“โอ พระเ้า ผมับเป็นไม่สำเร็” ใ่แล้วภาพรหน้า ือ ปาิน่าไ้ายแล้ว เายิระบานัวเอพล้อมับภรรยา นะที่ลู ๆ อเานอนสินใบนเียาว่าโนวาไยาไนร์ ผมรีบถายรูปเ็บไว้และลีบิออาที่นั้นโยไว
....
อี้านหนึ่
ู้มมม ู้มมมม ู้มมม
เสียระสุนปืนให่ยิถล่มใส่รานหน้าราวัเรมลิน
ฟิวว ปั ผมยิเาะหัวพวทหารรุส ลอทาที่หน่วยอผมับอามันผ่านมา เ็มไป้วยพวพลทหารและยุวน อามันยั่าพวมันไม่เลี้ยเหมือนเิม ทาไม่มีอามันไม่มีใร่วยพวเราย้อนวิถีระสุนปืนให่พวรุสลับไป
“เฮ่เอโมน ไปันเถาะไ้สัานบุแล้ว เพื่อฟินนภูมิ” อามันะโนึ้น
“ัยโยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย” เสียโหร้ออผมและผอเพื่อนทหารฟินามมา
ฟิววว ๆ เสียปืนยิเาะหัวพวรุส ที่เหลือหน้าราวัแมนพวมันะมีมาแ่เรามีมาว่า
ฟิวว ฟิว ฟิวววว
แสาปืนพุ่ใส่พวรุสน เห็นแ่แสนลายา
ส่วนอามันะลุยไป้าหน้าใ่เวทหยุระสุนพวมันและส่ืน
“ามอามันไป” ผมะโน่อนะพาอำลัอผมวิามไป พวรุสถอยไปหลบหลัประูวัละปิมันเพื่อ้นเรา
“น้อ่าย” ผมะโนบออามัน
“ไ้เลยเอโมน” อามันพูแล้วใ่เวทลมพัประูเ้าไป
“บุ” ผมและอามันพล้อมับทัพฟิน+เยอรมัน มามาย่าวิถาโถมสู่พระราวั์
ฟิวว ุบ อา ปั้
เสีย่อสู้ในาภายาระเบียและทาเินึ่พวเรายิใส่พวรุสนมาบาายาทีบ่า บาน็ายเพราะารยิาระเบียอพวรุสบ่า
อนนี้พวเราำลัวิ่ไปามทาเินเพื่อะึ้นไปสู่าฟ้า
ปั้ ฟิวฟิวฟิวววว
ผมและอามันพัามห้อ่า ๆ ที่เอและรายิ
ิ ู้มมมมม
เสียเราโยนระเบิึ้นไปบนทาึ้นาฟ้าเพื่อวาล้า่อนที่ผมับอามันะปีนึ้นไป
“เอาเลยเอโมน ปัธาเนเลย” อามันพูึ้น
“แน่นอนอยูนะ” ผมวิไปัธรัสเียที่อยู่บนยอล
ปั้
เฮือ “อา บ..บ้าเอ๊ยยย” ผมหันไปเห็นทหารรุสนหนึ่ที่โนระเบิแ่ยัไม่ายมันยิใส่ผม
.....
“เอโมนนนน” ผมรีบยิใส่หัวไอั่วที่ยิเอโมน
“ไม่นาย้อไม่าย” ผมพูึ้น
“...ัน..ม..ไม่..ป..เป็นไร อามัน...ฝาที่เหลือ้วยนะ” ธาเนหลุามือเอโมนมาที่าผม ่อนล่าอเาะล่วาระเบียไป
“ไมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม่” ผมะโนึ้น
“ฮึ ฮึ ฮึ” ผมำลัร้อให้ เมื่อเพื่อนที่ีที่สุ เป็นทั้เพื่อน เป็นเ้านาย เป็นพี่เป็นน้อ อผมไ้าไป่อหน้า่อาผม้วยวามสัพเพร่าอผมที่ไม่ยอมาบาเลียไว้เพราะประมาเินไป
ผมเยเป็นแ่ทาสไร้่า นพ่ออเอโมนพล้อม้วยอทัพฟินไ้ปลปล่อยผม ใ่ ผมเป็นหนี้ีวิรอบรัวอเา ไม่แ่นั้นเมื่อผมไม่มีที่ไปพ่ออเอโมนไ้รับผมไปอุปาระ ผมับเอโมนเิบโมา้วยัน รอบรัวเอโมนรัผมไม่่าาเอโมน ให้ารศึษาแ่ผม ให้ทุอย่าเินว่าที่ผมะหาอะไรมาแทนไ้ เอโมน ือรอบรัวอผม
“เอโมนน ันอโทษ” ผมพูึ้นพล้อมับปาน้ำาแล้วยธาเนอันศัิ์สิทธิ์ แห่าวฟิน ธที่ผู้นมามายหลัเลือ้วยวามเสียสระและภาภูมิใ ธที่รอบรัวนสำัอผมไ้สระีพให้ ให้มันั่ะห่านประาศเียริและใ่นะอบ้านเิเมือนอนอผม อเอโมนและผมไ้ปัมันเหนือเรมลิน เหนือแน้าศึ เหนืออริราศัรูทั้มวล
ัยนะนี่แ่วิานวีรนทุน แ่เอโมน รอบรัวนสำันอผม
เสียเพลาิฟินและเพลาิเยอรมันัึ้อไปทั่วมอสโ
ผมหวัว่าเสียสวสุีเหล่านี้ะพาววิานนายไปสู่สุินะเอโมน เพื่อนรั อผมพี่ายที่แสนีอผม
ผมเินออมาาราวั์ เพื่อไปามหาร่าไร้วิานอวีรบุรุษอผม
“เอแล้ว” ผมปีนึ้นไปบน้นไม้ที่ร่าไร้วิานอเอโมนนอนนิ่อยู่
“หลับให้สบายนะ” ผมอุ้มร่านั้นลับไปที่่าย
“ไปเถาะเอโมนเราะไ้ลับบ้านเราแล้ว ลับไปบ้านอันสบสุอเราที่ โรวานิมี ันเถาะ” ผมพูึ้น
หลัานั้นเพียวันเียว เรา็ไ้รู้่าวโยทั่วันว่าไอ่ั่วปาิน่า มันิ่าัวายไปะแล้ว และรุสเียประาศยอมำนนอย่าไม่มีเื่อนไ
“เ้าปาิน่ามันันิาย่อนะไ้” ผมพูึ้น
“เอาเถาะนะนายะไ้ลับไปฟัร่าอเอโมนไว ๆ ไ” เพื่อนทหารเอามือมาับไหลให้ำลัใผม
“นั้นสินะ และหลัานี้เราไ้อยู่้วยันลอไป อย่อนนะเอโมน นายเห่าอยู่บ้นนั้นหรือเปล่า แล้วันะามนายไปนะ” ผมพูับัวเอเบา ๆ
....
ธิเบ
“ืมะนี” สาวสวยรหน้ายื่นยาให้ผมิน
“อบในะ าโปร์” ผมอบเธอ
“ไม่เป็นไร ินะะไ้หายไว้ ๆ นี่็ีึ้นมาแล้วนะเนี้ย” เธออบผมและยิมให้ผม้วยร้อยยิ้มสุหน้ารัอเธ
นับั้แ่ทำรายรว้นแบบลมาไ้ผมไ้รับบาเ็บอย่าหนั แ่ผม็ยัฝืนัวเอเพื่อไปทำรายโรานอพวีนแนบาเ็บหนัว่าเิม ผมหนีมาถึธิเบ และผม็ไ้เป็นลมลไป ผมรู้ัวอีที็พบว่าัวเออยู่ที่บ้านแห่หนึ่ในหุบเาอธิเบ และพบว่ามีเ็สาวสุสวยอายุไม่ห่าาผมมานหนึ่ไ้่วยผมไว้ เธอื่อ าโปร์ ม่านรี่ เธอเป็นาวธิเบ ึ่ผมมารู้ที่หลัว่าเธอเห็นผมบาเ็บอยู่ พล้อมับพ่ออเธอ ึ่พ่อเธอเห็นผม็รู้ทันทีว่าเป็นทหารสุวรรภูมิริ่วยผมไว้
ผม็อยู่ที่นี่มาไ้สามเือนแล้ว้วย
เสียผมปาระเบิวันยาพิษลไปใส่พวมันทั้ลุ่มไม่นานถึอึใพวมันายทันที
ปั้ ผมทำารพัประูและใ่วามเร็ววิ่ผ่านพล้อมับเือพวทหารในบัเอร์ที่วิ่มาู
อนนี้ในบัเอร์วุ่นวายไปหมผมอาสัยปลอมัวเป็นทหารรุสนหนึ่แถวนั้นและำลัเินามหาห้ออปาิน่าพล้อมับประาศว่ามีผู้บุรุ
ปั ผมเปิประูห้อ ๆ หนึ่เอนายทหารำลัประุมันอยู่
“แเ้ามาทำไม” มันนหนึ่ถามผม
“ผมมาบอว่ามีผู้บุรุ” ผมพูึ้น
“มิหน้า้านอเอะอะโวยวาย ผมะไปูัหน่อยนะ” นายทหารนหนึ่พูึ้นและลีบรุออไปาห้อ
“เียวนะเราไม่เยเห็นหน้าแ่มา่อน สััล้มอใหน...” มันหันมาถาม
“สัั..” ปึ ผมปิประู่ใส่หน้าพล้อมปาละเบิเ้าไปในห้อและลอัพวมันไว้า้านนอ้วยารันไว้ให้มันเปิไม่ไ้นในห้อระเบิผมึรีบเินหนีไป
เพราะทหารำลัูันามเสียระเบิเ้ามาในห้อ
ปั้
ผมไ้ยินเสียัออมาาห้อลิมวาผมลีบวิไปูมันล็ออยู่ผมัสินใพัมันเ้าไป
“โอ พระเ้า ผมับเป็นไม่สำเร็” ใ่แล้วภาพรหน้า ือ ปาิน่าไ้ายแล้ว เายิระบานัวเอพล้อมับภรรยา นะที่ลู ๆ อเานอนสินใบนเียาว่าโนวาไยาไนร์ ผมรีบถายรูปเ็บไว้และลีบิออาที่นั้นโยไว
....
อี้านหนึ่
ู้มมม ู้มมมม ู้มมม
เสียระสุนปืนให่ยิถล่มใส่รานหน้าราวัเรมลิน
ฟิวว ปั ผมยิเาะหัวพวทหารรุส ลอทาที่หน่วยอผมับอามันผ่านมา เ็มไป้วยพวพลทหารและยุวน อามันยั่าพวมันไม่เลี้ยเหมือนเิม ทาไม่มีอามันไม่มีใร่วยพวเราย้อนวิถีระสุนปืนให่พวรุสลับไป
“เฮ่เอโมน ไปันเถาะไ้สัานบุแล้ว เพื่อฟินนภูมิ” อามันะโนึ้น
“ัยโยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย” เสียโหร้ออผมและผอเพื่อนทหารฟินามมา
ฟิววว ๆ เสียปืนยิเาะหัวพวรุส ที่เหลือหน้าราวัแมนพวมันะมีมาแ่เรามีมาว่า
ฟิวว ฟิว ฟิวววว
แสาปืนพุ่ใส่พวรุสน เห็นแ่แสนลายา
ส่วนอามันะลุยไป้าหน้าใ่เวทหยุระสุนพวมันและส่ืน
“ามอามันไป” ผมะโน่อนะพาอำลัอผมวิามไป พวรุสถอยไปหลบหลัประูวัละปิมันเพื่อ้นเรา
“น้อ่าย” ผมะโนบออามัน
“ไ้เลยเอโมน” อามันพูแล้วใ่เวทลมพัประูเ้าไป
“บุ” ผมและอามันพล้อมับทัพฟิน+เยอรมัน มามาย่าวิถาโถมสู่พระราวั์
ฟิวว ุบ อา ปั้
เสีย่อสู้ในาภายาระเบียและทาเินึ่พวเรายิใส่พวรุสนมาบาายาทีบ่า บาน็ายเพราะารยิาระเบียอพวรุสบ่า
อนนี้พวเราำลัวิ่ไปามทาเินเพื่อะึ้นไปสู่าฟ้า
ปั้ ฟิวฟิวฟิวววว
ผมและอามันพัามห้อ่า ๆ ที่เอและรายิ
ิ ู้มมมมม
เสียเราโยนระเบิึ้นไปบนทาึ้นาฟ้าเพื่อวาล้า่อนที่ผมับอามันะปีนึ้นไป
“เอาเลยเอโมน ปัธาเนเลย” อามันพูึ้น
“แน่นอนอยูนะ” ผมวิไปัธรัสเียที่อยู่บนยอล
ปั้
เฮือ “อา บ..บ้าเอ๊ยยย” ผมหันไปเห็นทหารรุสนหนึ่ที่โนระเบิแ่ยัไม่ายมันยิใส่ผม
.....
“เอโมนนนน” ผมรีบยิใส่หัวไอั่วที่ยิเอโมน
“ไม่นาย้อไม่าย” ผมพูึ้น
“...ัน..ม..ไม่..ป..เป็นไร อามัน...ฝาที่เหลือ้วยนะ” ธาเนหลุามือเอโมนมาที่าผม ่อนล่าอเาะล่วาระเบียไป
“ไมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม่” ผมะโนึ้น
“ฮึ ฮึ ฮึ” ผมำลัร้อให้ เมื่อเพื่อนที่ีที่สุ เป็นทั้เพื่อน เป็นเ้านาย เป็นพี่เป็นน้อ อผมไ้าไป่อหน้า่อาผม้วยวามสัพเพร่าอผมที่ไม่ยอมาบาเลียไว้เพราะประมาเินไป
ผมเยเป็นแ่ทาสไร้่า นพ่ออเอโมนพล้อม้วยอทัพฟินไ้ปลปล่อยผม ใ่ ผมเป็นหนี้ีวิรอบรัวอเา ไม่แ่นั้นเมื่อผมไม่มีที่ไปพ่ออเอโมนไ้รับผมไปอุปาระ ผมับเอโมนเิบโมา้วยัน รอบรัวเอโมนรัผมไม่่าาเอโมน ให้ารศึษาแ่ผม ให้ทุอย่าเินว่าที่ผมะหาอะไรมาแทนไ้ เอโมน ือรอบรัวอผม
“เอโมนน ันอโทษ” ผมพูึ้นพล้อมับปาน้ำาแล้วยธาเนอันศัิ์สิทธิ์ แห่าวฟิน ธที่ผู้นมามายหลัเลือ้วยวามเสียสระและภาภูมิใ ธที่รอบรัวนสำัอผมไ้สระีพให้ ให้มันั่ะห่านประาศเียริและใ่นะอบ้านเิเมือนอนอผม อเอโมนและผมไ้ปัมันเหนือเรมลิน เหนือแน้าศึ เหนืออริราศัรูทั้มวล
ัยนะนี่แ่วิานวีรนทุน แ่เอโมน รอบรัวนสำันอผม
เสียเพลาิฟินและเพลาิเยอรมันัึ้อไปทั่วมอสโ
ผมหวัว่าเสียสวสุีเหล่านี้ะพาววิานนายไปสู่สุินะเอโมน เพื่อนรั อผมพี่ายที่แสนีอผม
ผมเินออมาาราวั์ เพื่อไปามหาร่าไร้วิานอวีรบุรุษอผม
“เอแล้ว” ผมปีนึ้นไปบน้นไม้ที่ร่าไร้วิานอเอโมนนอนนิ่อยู่
“หลับให้สบายนะ” ผมอุ้มร่านั้นลับไปที่่าย
“ไปเถาะเอโมนเราะไ้ลับบ้านเราแล้ว ลับไปบ้านอันสบสุอเราที่ โรวานิมี ันเถาะ” ผมพูึ้น
หลัานั้นเพียวันเียว เรา็ไ้รู้่าวโยทั่วันว่าไอ่ั่วปาิน่า มันิ่าัวายไปะแล้ว และรุสเียประาศยอมำนนอย่าไม่มีเื่อนไ
“เ้าปาิน่ามันันิาย่อนะไ้” ผมพูึ้น
“เอาเถาะนะนายะไ้ลับไปฟัร่าอเอโมนไว ๆ ไ” เพื่อนทหารเอามือมาับไหลให้ำลัใผม
“นั้นสินะ และหลัานี้เราไ้อยู่้วยันลอไป อย่อนนะเอโมน นายเห่าอยู่บ้นนั้นหรือเปล่า แล้วันะามนายไปนะ” ผมพูับัวเอเบา ๆ
....
ธิเบ
“ืมะนี” สาวสวยรหน้ายื่นยาให้ผมิน
“อบในะ าโปร์” ผมอบเธอ
“ไม่เป็นไร ินะะไ้หายไว้ ๆ นี่็ีึ้นมาแล้วนะเนี้ย” เธออบผมและยิมให้ผม้วยร้อยยิ้มสุหน้ารัอเธ
นับั้แ่ทำรายรว้นแบบลมาไ้ผมไ้รับบาเ็บอย่าหนั แ่ผม็ยัฝืนัวเอเพื่อไปทำรายโรานอพวีนแนบาเ็บหนัว่าเิม ผมหนีมาถึธิเบ และผม็ไ้เป็นลมลไป ผมรู้ัวอีที็พบว่าัวเออยู่ที่บ้านแห่หนึ่ในหุบเาอธิเบ และพบว่ามีเ็สาวสุสวยอายุไม่ห่าาผมมานหนึ่ไ้่วยผมไว้ เธอื่อ าโปร์ ม่านรี่ เธอเป็นาวธิเบ ึ่ผมมารู้ที่หลัว่าเธอเห็นผมบาเ็บอยู่ พล้อมับพ่ออเธอ ึ่พ่อเธอเห็นผม็รู้ทันทีว่าเป็นทหารสุวรรภูมิริ่วยผมไว้
ผม็อยู่ที่นี่มาไ้สามเือนแล้ว้วย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น