คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : สู่แคว้นเวียสชุส
13 นาฬิา เมือโเมน ายแนแว้นเวียสุส ัรวรริแนุส
ปั้ปั้ปั้ปั้ปั้ปั้
เสียปืนลหนััรอแนวายแน ศพทหารัรวรริ
รายแล้รายเล่า่าวิเามาหาที่าย
“ให้อพลรถ่อสู้มีเราะ บุไ้” ผมหันไปสั่ให้พลสือสานสสัาน
“รับทราบ” เาานรับและรีบวิทยุแ้
“ทราบแล้วเปลี่ยน อพลรถ่อสู้มีเราะ เรื่อนพลเป็นแบบหัวธนู
ปิฟ้ารถให้แน่นและไปไ้” เาสัารผ่านวิทยุไปยัรถ่อสู้มีเราะันอื่น ๆ ไม่นาน
าารสอล้ออผม ็พบอพลรถ่อสู้มีเราะ
เหล่านั้นเรื่อนพลออาป่าเ้าโมีใส่ทัพ้าศึ
ที่พยายามทั้ฟันทั้ยิธนูใส่แ่เปล่าประโยน์ ปืนให่เริมระมยิสู่้าย้าศึ
าึ่ปืนหลัและปืนลอรถ่อสู้มีเราะ็ยิถลมใส่อทัพ้าศึที่ำลัโลาหน
“ให้ทหารราบวิามไปโมีไ้ ำับ่าให้หม เน้นอีรั้่าให้หม”
ผมสั่ผ่านพลสื่อสาน
“รับทราบ” เสียหัวหน้าหน่วย(อร้อย)ทุเสียานรับและนำไปสั่่อ
“ีมา”
ผมสอล้อมอเหล่าอำลัป้อันที่วิามไปยิใส่พวที่เหลือ
ทั้พวที่ยืนเพราะรอมาารถ่อสู้มีเราะไ้
และพวที่นอนบาเ็บอยู่ที่พื้น อำลัใ้บัาอผมไม่ไ้ระเว้นแ่อย่าไ้
พวเาเอาปืนที่มียิใส่พวมัน แ่สวนให่ะถูฟลามเมนเวอร์เฟอร์(Flammenwerfer) เผามาว่า
อนนี้้าศึเลิมถอยล่นไม่เป็นบวน หลายนไ้ทำารทิ้อาวุธ
“ท่านรับ้าศึยอมำนนแล้วรับ” พลสื่อสารรายาน
“พวที่หนี้ไปท่าไม่ไลไป่าให้หม สวนพวที่ยอมำนน
ให้พวมันไปรวมัวันลาแ้” ผมสั่ผ่านพลสื่อสาร
ไม่นานผม็เห็นนเหล่า้าศึที่ทิ้อาวุธแล้วมารวมัวันที่ลานว้า
ท่ามลาวร้อมออำลัป้อัน
“ให้ปืนให่ทั้หมฟั ยิถลมไปที่ลานว้า หนึ่นั ย้ำหนึ่นั
พิัุที่พว้าศึถู้อนไปรวมัน” ผมสั่
ปั้ ู้มมมมม
เสียำมะนาาปืนให่ลอย่าไม่พราเป้า
ใส่พวที่โน้อนไปอยู้ลาแ้
พวที่อยู่รลา้าในร่าเละนำไม่ไ้พวที่ห่าออมา็บาเ็บแนาาบ่าพวอยู่วนอสุีหน่อยแ่โนเส็
พวที่เหลือเลิมลนลานะหนี
“ให้ฟลามเมนเวอร์เฟอร์ เผาพวที่เหลือไ้” ผมสั่่อ
พลเรื่อนพ่นไฟที่ร้อมอยู่็เริมพ่นไฟาทุทิศทา
พร้อมับเยิบเ้าไปไ้ล ทำให้ไม่มี้อว่าที่พวที่เหลือะประิไ้
นอาถอยไปหลันันและโนเผาไปพร้อมับพวบนพื้น ินทุรนทุราย
“ยอเยี้ยมมม” ผมพูแบบมีวามสุสุ ๆ เลยละ
“ท่านเราทำแบบนี้ถูแล้วเหลาะรับ?”
พลสือสานหันมาถาม้วยสายาเหมือนที่อ้วยน้ำา
“ันเ้าใ
ารที่พวนายสำนึผิ่อาร่านไม่มีทาสู้แสว่าพวนายมีมนุษยธรรม
นั้นหมายวามว่าพวนายยัมีวามเป็นนอยู่ แ่เ้าใไว้้วย
เราไม่มีทรัพยารเพียพอที่ะูแลเลยนานั้นไ้หลอนะ” ผมพูและปลอบใพวเา
“แ่ไม่เห็น้อหนานี้เลยนิรับ” เาอบผม
“เออ..็แบบ..แบบ..” ผมอำอึ่
เพราะที่สั่ไปนี้ผมสั่้วยวามอบสวนัวร้วน ๆ
ารเห็น้าศึินทุรนทุรายร้อหาวามาย ผมมีวามสุมา
นลืมหาเหุผลในวิธี่าเลยแฮะ
“็แบบ ใ่ แล้วอนพวมันเ่น่าประานมือเปล่า
และับนไปเป็นทาสมันยัไม่เห็นพวเราเป็นนเลย ทำไมเรา้อเห็นใพวมัน้วย
ิะว่าพวมันเป็นแ่หนูสปร หรือ แมลสาปที่เ้ามาในบ้านอเรา
เรา้อ่าพวมันให้หมเพื่อสุภาพ และ ลูหลานอเรา” ผมเริมพู้วยเสียหนัแน่น
“นั้นสินะรับ ็แ่หนูัวหนึ่” เาพยัหน้าเห็น้วย
“เอาละไ้เวลาบุเ้าเมือไ้” ผมสั่ พร้อมับหยิบปืน
ึ้นรถไปสู่แนวรบ
ู้มมมม เสียระสุนปืนารถ่อสู้มีเราะระทบแนวำแพเมือ
นถล่มลมา
“ัยโยยยย!!!”
เสียโหร้อออำลัป้อันภายใ้ำสัอ ผมที่ำลัทะลัเ้าไปในเมือ
“พนธนูบนอาาร พนธนูบนอาาร เอา RPG ยิพวมัน”
ผมสั่ให้ยิถลมใส่พวพลธนูที่้อนอยู่ในบ้านพลเรือน
ฟิ้ววววว ู้มมมมม เมือหัวรบระทบับำแพอิ
มัน็ถลมลมาพร้อมับทหาร้าศึที่ัวเละ
“้นทุบ้าน
ห้ามทำร้ายพลเรือนแ่พวทหารไม่้อละเว้น่าให้หม” ผมออำสั
พร้อมับเวียระเบิไปบนบ้านหลัหนึ่ที่มีพลธนูุ่มยิอำลัอผมอยู่
่อนมันะระเบิัร่น และผม็วิเ้าไปพัประูบ้านหลัหนึ่
ผมพัมันเ้าไปและรายิทหารทุนายที่วิเ้ามาหาผม
โยไม่สนว่าระสุนะไปโนพลเรือนแ่อย่าใ
“้นให้ทั่ววว”ผมสั่
อนนี้เสียปืนสนั่นไปทั่วทั้เมือ
พวทหาร้าศึเลิมวิออาบ้านและเลิมหนีเ้าไปหลัปราารอปราสาทผู้ปรอเมือ
“ามพวมันไป่าให้หม”
ผมะโนสั่พร้อมับวิามพวมันไปและยิใส่พวมันไป
เราีโร่พวมันมานประิำแพรอบปราสาท
“นี้ผู้บันาารอำลัป้อพิเศษอพรราิสัมนิยม
เราอารสนับสนุนทาอาาศ” ผมวิทยุถึสนามบินที่ไ้ลที่สุ
“นี้อบันาารอทัพอาาศรัราฟ
สััเมือเอร์นีฮิฟ ะให้เรา่วยอะไร” เาถามลับมา
“่วยสอบินทิ้ระเบิมาทิ้ใส่ปราสาทเมือโเมนที่
พิัามนี้” ผมสพิัให้อำลัป้อันอาาัรภาผืนฟ้า
“รับทราบ” เาอบรับ
“ทุนหาที่หลบาพวธนูบนำแพ
และหลบาแรระเบิ” ผมสั่พร้อมับวิไปหลบในบ้านแถวนั้น
และยิ่ใส่้าศึบนำแพาในอาาร
15 นาที่อมา ฟิ๊ววว เสียเรื่อบินผ่านหัวเราไป
พร้อมับระเบิำนวนหลายลูถูทิ้ลมาใส่ปราสาท
ทำให้ปราสาทอันามเริมพัลบาสวน และระเบิบาลูไ้ทำรายแนวำแพ
“บุเ้าไปในปราสาท” ผมสั่
“ท่านรับ้าศึอเรารับ”
มีทหารฝัร้ามถือธาวออมายอมแพ้
“ทุนหยุ่อน ใหู้ฝันู้นเ้ามา” ผมสั่
ไม่นานูทหารอฝั่นั้นเินเ้ามาหาผม
“เรา้อารเราสันิภาพ” มันพู
“สายไปแล้ว
ไปบอให้ัรพรริแห่ัรวรริุส มาเรานู้น” ผมบอปั
“ไม่ผมหมายถึ เมือโเมนอเราสันิภาพ
ให้เราทำอะไร็ยอม อแ่ไว้ีวินอเรา” เาพู
“ั้นเ้ามานัุ่ยัน”
ผมเรียให้เาเ้ามานั่เราในบ้านแถวนั้น
“หาระาษเปล่ามาสิ” ผมสั่
“รับ”
และพลป้อันอผม็เริมนหาเอสารอย่าบ้ารั่
“เอแล้วรับ เอสารยอมแพ้” เาเอามาให้
“นี่ือสัายอมแพ้ ไปเรียท่านเ้าเมืออท่านมาเนะ”
ผมสั่เา
“หมายวามว่าท่าเรายอมำนนามเือนไนี้ท่านะละเว้นเราเหล่า”
เาถาม
“ไม่ใ่แ่ระเว้น แ่พลเมืออท่านะเป็นพลเมืออเรา
มีสิทธิเสรีภาพและทุอย่าเสมือนประานอเรา” ผมล่าว
“ท่าั้นผมะไปามท่านเมือมาเน”
เาหายเ้าไปในปราสาทไม่นาน ็ออมาพร้อมับายหนุ่ม อายุราว ๆ 20 ปีในุหลูหลา
“็ไ้ยินอยู่ว่าเ้าเมือแห่นี้เป็นเ็หนุมมาวามสามารถที่ยุแห่เวียสุสภูมิใ”
ผมพู
“ท่าเราเ่ริไม่มาเนสัาับท่านหลอ”
เาพู
ผมยื้น้อสัานเหมือนับที่เยยื้นให้ยุแห่ราฟทุอย่า
เมือเาอ่านแล้ว็ยิ้มและเ็นทันที
“เป็นสัาที่ไม่เอาเปลียบีนิรับสำหรับประาน
ผมล่อแ่นี้ผมเป็นนอสหภาพแล้ว อให้สหภาพเริรับ”
เาล่าวและหลัานั้นเรา็ประาศให้อำลัอผมหยุยิและทหารอเวียสุสทั้หมวาอาวุธ
“ผมอเสนอัวไปเี่ยล่อมท่านยุเอรับ
ผมับเาเป็นเพื่อนสนิันเาอายุเท่า ๆ ผมนี่ระ” เาล่าว
“ีั้นึ้นรถไปันไ้เลย”
ผมเินให้เ้าเมือโเมนึ้นรถ
พร้อมับอำลัป้อันอผมเรื่อนพลไปสู่เมือถัไป
ึ่ในอนนี้มีอำลัอาสาาประานราฟเลือนัรบที่ไม่พอใัรวรริสวนหนึ่
และ อทัพบาสวนอเ้าเมือโเมนิามทัพไป้วย
ความคิดเห็น