คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : บทที่ 10
้ายัันอโเวีย
ไ้ลรุเียฟ
ผม้อย
ๆ ย่อไปามป่าแนวายป่า หึ มีพวทหารเินรวราหน้าประูไปมาแบบไม่หยุเลย
าว่าใ้วิธีบุเ้าไปแบบเียบ ๆ ยา ผมัสินใ หยิบหิน้อนนึเวี่ยใส่หัวทหารยามแมม
โป๊!!! “โอ๊ยยยย ไอ่ลาัวใหนมันเวีย้อนหินใสู่ฟะ” ทหารยามนหนึ่ะโนึ้น
พร้อมเอามือุมบาแผลที่หัวไว้ อย่าโรธ ๆ ทหารยามที่เหลือเลยหันมามอ
ผมไม่ลอ้าลีบเวียหินไป รพุ่มไม้ไ้ล ๆ อีฝั่หนึ่
ลุบ ๆ (เสียหินระแทพื้นแล้วลิ่ไป)
“เฮ้ย หยุนะ ใรนะ”
ทหารยามลีบหันปืนไปทาที่้อนหินระทบพื้น พร้อมับพวมันลีบวิไปู
ปั ๆ ปั ๆ เสียปืนเ็บเสียอผมเอละ เาะเ็ม ๆ หัว
พวทหารยามทั้ 4 นพอี
ร่าอพวมันลมลไปหลัพุ่มไม้พอี
อีสอนที่ไม่ลไปหลัพุ่มไม้ ผม็้อลีบโยนศพพวมันไปหลัพุ่มไม้
แล้วลีบวิไปหน้าประู แล้วใ้เลื่อยเล็ ๆ ที่ออมาานาฬิาสาระพัประโยน์
ให้มันหมุ่นัโที่ร้ไว้อย่ารวเร็ว
ผมลีบย้อหลบพวทหารยาม
ึ้นไปสอยพวพลทหารและพลแมนปืนบนหออย แล้วึหยิบ สไนร์ Kar 98 K รุ่นปรับแ่พิเศษให้มีัวัเสียึ้นมา
ุบ ุบ ุบ ุบ ุบ เสียศพพวทหารที่อยู่ไ้ลหน้าประู
และ พวที่อยู่ไ้ลหออยล้มล ้วยระสุน าสไนร์รุ่นพิเศษอผมเอละ
ผมใส่ระสุนใหม่ และเลยิเ้าไปในบ้านพั
ที่เห็นพวทหารำลัเสวยสุอย่าบาามับเ็ผู้หิอยู่ ผมสอยหัวพวมันทุัวเลย
พวที่รู้ัวลีบวิออมาพร้อมปืน แ่้าไปพวมันล้มลไปับพื้นแล้ว
พวทีุ่่มามหน้า่า ็ไม่ทันไ้เห็นผมหลอ หึ พวระอ
เอาละอนนี้พวั มิ ราฟ บุเ้าไปใน้ายแล้ว
พวเาำลัรอบ่ารอบยิพวมันแบบมันมือเลยละ ผมเรียพื้นที่แถวหน้าประูนหมแล้ว
อนนี้็สอทุ่มพอี
“เพลาิึ้น ทุนรับ นายพลเเมที๊ รารอฟ” เสียผ่านวิทยุ
ัึ้น พร้อม้วยเพลาิสหภาพโเวียถูบรรเล นะที่มีรถเปิประทุน ับเ้ามา
ในรถมีนายทหารนนึที่ใสุ่บบอยศ นั่เบาะท้ายเ้ามา้วย
“ไม่ใู่โฟ แฮะ แ่......อย่าอยู่เลยละัน” ผมพูเบา ๆ
ปั!!! เสียสไนร์เ็บเสียีอย่าแล
แ่้วยัวเ็บเสียทำให้ไม่ัมา
อา!!! ู้มมมมมมมมมมมม!!!
เสียแรือเสียนับรถอีมีที๊
ที่โนยิใส่รัวหัวใาใระทันหัน ทำาโเลยละ สวนเสียที่สอ ือ
เสียรถพริว่ำละเบิัู้ม แ่ร่าอนายพลเเมที๊ ปิวไปอับพื้น มิ ับ ราฟ
ระโนลมาใส่ทหารที่วิลมาารถ และ พวุ้มัน
เสร็แล้ว้เิาสัหารหมู่พวทหารโเวีย
“ไอ่หมอนี่ยัไม่าย” ับระโน หลัเ้าไปเ
ร้าอนายพล เสร็แล้ว็ับมั เพื่อเอาไปลี้อมูล หึ
านนี้ไ้เห็นนร้ออวามายอีแน่ ๆ
“เอาไ่อี” ผมถาม “็ปลปล่อยสิ ลอไร” ัอบ
หลัานั้นเรา็เ้าไปปลปล่อยทุนใน้าย
“ฟันะ อนนี้พวนายทุน ือ
อทหารู้าิาวยูเรนแล้ว เพื่อลูหลาน เพื่อเ็ ๆ เพื่อแนบิายูเรน
เพื่อทุนที่ายไป และเพื่อเสรีภาพ เราะเอาอาวุธอพวมันยิถลมใส่พวมัน
มาเถิทุท่าน ับอาวุธเถิ แล้วไปปลปล่อยพี่น้อเรา ัยโยยย” ัระโนปรุใ
“ัยโยยยยยยยยยยยย!!! ไปแ้แ้นันเถิ!!!
ไปปลปล่อยเพื่อนเรา!!! ปลปล่อยาิเรา!!! ัยโยยยยยยยยย!!!” เสียอบรับอาวยูเรน โปแลน์ โรมาเนีย และ
ทุาิที่อยู่ใน้ายััน เลิมะโนปรุใ อบรับ
“เอาละ ไปลีอมูลาไอ่ั่วนั้นันเถาะ”
พวผมเินเ้าไปในห้อที่ันายพลเมที๊เอาไว้ แล้วหลัานั้นไม่นาน
็มีเสียโหยหวนมาาในห้อ มีบานสนใเสียเลยมาแอบูอยู่เหมือนัน
แ่ภาพที่เห็น ือ นายพลอโเวีย ำลัถูทรมานสาระพัวิธี อนแลที่เห็น ือ
พวเาทำหน้าหวา ๆ แล้วัพั็ ทำหน้าสะใ ่อนะเรียนอื่น ๆ มามุู
พร้อม้วย ำสาปแสาระพั ัสสารเ้านายพลนี่ะแล้วสิ
“เอาละทีนี้บอมาให้หมะว่า มีแผนาระทำอะไรันบ่า
และ ้ายัันมีีแห่ไม่ั้น ันะเอาไม้แ ๆ พวนี้เสียบเ้าไปในทวานนาย
แล้วเอารรไรพวนี้ัไอ่้อนอนายออมาเสียบประานเลยละ” ผมพูเสียเย็น ๆ
พร้อมับหยิบรรไร ม ๆ ทำท่าัแบ ๆ และ ยิมแบบที่ิว่าหล่อที่สุ
“โริิบ” ัพู “โห ฮายะบันมาั้นาน พึ้รู้นะเนียว่า เป็นนแบบนี้” ราฟพู “เป็นพวาิเหลาะไ” มิพู แหมะเพื่อนแ่ระนี ๆ ทั้นั้น ผมหันไปสยิมเท ๆ ให้พวมัน “เห้ยยยย เลิยิ้มโริไ้แล้วพวูสยอ!!!” พวมันสามัวประสานเสียพร้อมัน
‘ูว่า นีู่ยิ้มหล่อแล้วริ ๆ นะเฮ้ยยย
หน้าาีแบบนี้โริรใหนเนียยยยย!!!’
ผมะโนลันในใ
ความคิดเห็น