Den Nationalen Jugendlichen Helden.

ลำดับตอนที่ #5 : สุเมธร์ แจมศรีแจง และ สู่นครเพรชบุรี

บทที่ 4 สุเมธร์ แจมศรีแจง และ สู่นครเพรชบุรี

        อีกไม่นานพวกกองทัพแดงต้องรู้ตัวว่าพวกมันโดนฆ่าแน่เล่นฟันโขมงและมีเสียงปืนขนาดนั้นดังนั้นเราต้องรีบเดินทางกันให้ไวขึ้นอีก เพื่อให้หลุดจากการโดนพวกกองทัพแดงจับได้ หวัดดีครับ ผมชื่อ สุเมธร์ แจ่มศรีแจงนะครับ ตอนนี้พวกเรากำลังเดินทางไปยังกรุงเพชรบูลณ์ เพื่อเข้าร่วมกับกองทัพขาว แต่ระหว่างทางเราได้ประทะกับกองทัพแดง แต่เราเก็บพวกมันอย่างรวดเร็วที่สุดเท่าทีจะทำได้ พวกเราต้องหลบเรียงการพบชาวบ้านเพื่อไม่ให้คนอื่นเดือดร้อน จากความอันธพานของพวกกองทัพแดงจันไร “เฮ เรากำลังเดินทางไปถึงเขตเมืองชัยภูมิ ในรัฐสุโขทัย ของ สาธารณรัฐสังคมนิยมโซเวียตไทย อีกไม่นานละนะ เตียมตัวกันแล้วสินะ ไม่รู้เราจะปะทะกับพวกมันเมื่อใหล” เสียงเจ้าณัฐมันพูด พวกเรากำลังเดินทางไปรัฐเพรชบุรี โดยเราจะเดินทางผ่านรัฐสุโขทัย เข้าไปเพื่อเข้าร่วมกับกองทัพขาว เพราะที่นั้นเป็นฐานรับสำคัญเพื่อกอบกู้ปิตุภูมิของเราจากพวกสหภาพโซเวียตใหม่ เราจะทำ...................สำเร็จไม้นะ “เตียมพร้อมเถาะเรามาถึงชัยภูมิระ” เจ้าณัฐว่า ผมหาต้นไม้ที่สูงที่สุดและปีนขึ้นไป แน่ระผมต้องทำเพื่อสองกล้องอยู่แล้ว และ นั้นไงผมเห็นระ ทางสะดวก พวกมันตรวจอยู่แค่หน้าประตูผ่านเมือง ผมปีนกลับลงมา “พวกมันออกันอยู่แค่หน้าประตูนะ” ผมพูด “งั้นเราต้องลอให้มืดและรักรอกเข้าไปเพราะท่าเข้าไปตรง ๆ มีหวังอาวุธพวกนี้ถูกพบแน่นอน” ณัฐมันพูด “คราวนี้ค่าทำหน้าที่สไนร์ให้เอง” เจ้าฮายะ อาสา แต่ผมว่าให้มันไปลุยยังง้ายกว่า ภารกิจนี้ไม่จำเป็นต้องสไนร์ “โทษที่คราวนี้เราจะใช้วิธีรอบเข้าแบบเงียบ ๆ ไม่พึ้งอาวุธไก้ลนะ” ผมพูด และ ยิ้ม

กลางดึก

ผมกับณัฐค้อย ๆ ย่องไปข้างหลังพวกมัน แบบเบาและไรเสียง

ฉึก! ฉึก! เสียงมีดของผมและณัฐเฉือนคอพวกมัน 2 ตัวที่หน้าประตูด่าน หลังจากนั้นเจ้าฮายะ ก็จัดการเจ้าคนในป้อมก่อนที่มันจะได้กดสัญญานเตือนภัย แล้วพวกเราก็กระโดด ขึ้นไปรอบมองบนกำแพง ก่อนที่เจ้าณัฐจะเป็นด่านแรก กระโจนลงไปแล้ว ชักดาบคาตานะ วิงไรฟันพวกมันที่ไม่ทันได้ตั้งตัวแบบรวดเร็ว พวกมันไม่ทันได้ทำอะไร หัวก็ขาดหมดละ พวกผมกระโดดลงไปและหลบตามซอกตึก และ มุมมืดก่อนจะหาทางไม่มีคนลัดเลาะออกไปจากเมืองพร้อมกับหลบพวกทหารยามไปในตัวด้วย เมือพวกเรามาถึงทางออกจากเขตเมือง ก็ทำแบบเดียวกับเมือตอนเข้า แล้วจึงออกจากเมืองไป เพราะตอนนี้พวกกองทัพแดงคงเริมรู้ตัวแล้ว ดีนะพวกผมเรือกทางที่สั้นที่สุด เข้าสู่นครเพรชบุรีได้เลย พวกเรากำลังผ่านป่าเขาสู่เขตเพรชบุรีแล้ว “ถินนี้คือแหลมทอง ทรัพเนืองนอกของเราเผ่าไทย ไรน่าเขียววิรัย ประชาไทยรักเพียงชีวา..............” เสียงเจ้า ฮายะ ร้องเพลง แผ่นดินไทย เพราะตอนนี้เราออกห่างตัวเมืองมากละ พวกนั้นไม่คิดจะตามเรา หรือไม่ก็คงไปดักเอาด่านหน้า “สุขสรานชีวี ชาติเรามีเสรีมานาน แต่มีแดงใจพาล คิดรุกรานแผ่นดินแดนไทย อย่าให้มันราวี อย่าให้มีปวงภัย อธิปไตยของเราไทย ใครอย่ารุกราน” พวกผมที่สบายใจได้สวนหนึงแล้ว ร้องประสานเสียงที่ท้อนซ้อยของเพลง ตอนนี้ก็เริมจะเช้าแล้ว แต่เรายังไปไม่ถึงเขตนครเลย แต่ยังดีเราหลบเรียงตัวเมืองจนในตอนนี้ เราคิดว่าโอกาสประทะน้อยลงไปทุกที เมือเราพบทหารแดงเราจะไม่ประทะอีก ซึงผมคิดว่าตรอด 2 วันนับแต่เราฝ่าด่าน แผนการนี้ใช้ได้เลยแฮะ ไม่มีพวกแดงตัวใหนจับเราได้ ตอนนี้เรามาถึงตัวนครแล้ว แต่เราจะต้องรอบเข้าไปได้ยังไง “เราจะเข้าไปยังไงนะ” เจ้าณัฐพูด พวกเรารองเดินไปไก้ล ๆ ประตู เมือทหารยามเห็นเราก็เดินเข้ามาหาทันที สงใสต้องประทะเข้าไป แต่ก่อนที่เราจะได้ประทะ ก็มีคนในเมืองคนหนึงเดินมาหาเรา เป็นลุงแก่ ๆ คนหนึง แล้วพูดว่า “มากันแล้วเหลาะตามลุงมาสิ” เราเดินตามลุงไป “พวกนี้เป็นหลาน ๆ ที่ผมคอยมาหลายวันนั้นละ สงใสการเดินทางจะไม่สะดวก เลยพึ้งมาถึง” ลุงแกพูดกับทหารยาม เฮอ ดีระพวกเราไม่บ่าใส่ชุดกองทัพขาวเหมือนตอนพึ้งออกมาใหม่ ๆ “ยินดีด้วยนะ เห็นมายืนเกะกะอยู่หน้าประตุหลายวันละ ไป ๆ ซะทีเถาะ และ คราวหน้าคราวหลังหัดบอกพ่อแม่ไอพวกนี้ด้วยอย่าป่อยเด็กมาเดินป่ากันแบบนี้ เด็กถึงจะแค่เมืองเดียวก็เถาะ ไปได้แล้วไป ชิว ” มันไรพวกเราเข้าเมือง แล้วลุงก็พาเรามาที่บ้านหลังหนึงที่หลบอยู่ในซอกซอยลึก แล้วเมือเราเดินเขาไปพบว่าเป็นบาร์ “บาร์ทำไมมาเปิดในที่รับตาคนแบบนี้ระ” ผมพูด “เพราะที่นี่คือที่รวมพลของกองทัพขาวไงละเจ้าหนู เอาละ เราได้ยินผลงานที่เจ้าทำมาตามเส็นทางละ  ทีนี้เรามีงานให้เจ้าทำถือเป็นแบบทดสอบไปในตัวเลยแล้วกัน” บาร์เทนเดอร์ พูดขึ้น อนนี้ทุกคนในร้านเริมจับจ้องมองมาที่เราระ สงใสงานนี้ต้องสนุกแน่เลย หึหึหึ ผมเห็นรอยยิ้มจากเจาณัฐด้วยละ สงใสจะมีแผลชั่วแน่เลยสินะ “ภารกิจของพวกเจ้าคือ รอบไปช่วยเชลยในคุกของพวกกองทัพแดง” แล้วภาระกิจของเราก็เริมขึ้นแล้ว