คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : {❤} Chapter8 ,,, ความรู้สึกของจี
:: Chapter8 ::
:: ความรู้สึกของจี ::
"ตู๊ด~ตู๊ด"
"เลขหมายที่ท่านเรียก ยังไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ กรุณาติดต่อใหม่อีกครั้งค่ะ"
"ตู๊ด~ตู๊ด"
หนุ่มหน้าเข้มกำลังหงุดหงิดกับการต่อสายไปหาแฟนสาว ที่ไม่รู้เป็นอะไร อยู่ดีๆก็ไม่ยอมรับโทรศัพท์ แถมยังปิดเครื่องหนีไปซะอีก
"เป็นอะไรของเค้านะยัยคนนี้ .. อยู่ดีๆก็ไม่รับโทรศัพท์ซะงั้น"
ท็อปบ่นอย่างข้องใจเมื่อโทรไปหายูบินไม่ติด ตั้งแต่เช้าแล้ว มันทำให้เค้านึกเป็นห่วงแฟนสาว กลัวว่าอาจจะเกิดอะไรขึ้นกับเธอก็เป็นได้
"สงสัยวันนี้ต้องไปหาที่มหา'ลัยแล้วสิ"
แทยังกำลังนั่งสัปหงกรอจียงที่ไปช่วยงานอาจารย์ ส่วนยัยมิติที่สี่วันนี้หายหัวไปไหนก็ไม่รู้ แทยังก็เลยสบายไป ไม่ต้องมาทนฟังยัยมิติที่สี่พล่ามถึงเรื่องระบบสุริยจักรวาลให้ฟัง
"ตึง!!"
เสียงคล้ายๆวัตถุอะไรบางอย่างกระทบกับโต๊ะหินอ่อนที่แทยังนั่ง ดังสนั่นหวั่นไหวเล่นเอาคนที่กำลังจะเคลิ้มหลับต้องตื่นขึ้นมาทันที
"พี่จียงอยู่ไหน!!!!!"
เป็นเสียงตะคอกที่ดังออกมาจากปากของสาวน้อยหน้ากลมแก้มยุ้ยน่ารักนาม 'โซฮี' คนที่แทยังคุ้นเคยดีเพราะเธอคนนี้เป็นรุ่นน้องของจียงนั่นเอง
"หนูถามว่าพี่จียงอยู่ไหน!!!!"
โซฮีตะคอกเสียงดังอีกครั้ง หน้าตาท่าทางบ่งบอกถึงความโมโหสุดขีด เล่นเอาแทยังที่กำลังเบลอๆอยู่ถึงกับสะดุ้งกันเลยทีเดียว
"โซฮี .. ใจเย็นๆก่อนนะ จียงไปช่วยงานอาจารย์น่ะอีกเดี๋ยวก็คงมา พี่ว่าโซฮีนั่งรอจียงมันก่อนละกันๆ แป๊บเดียวๆ"
แทยังพยายามเอาน้ำเย็นเข้าลูบให้โซฮีใจเย็นลง แต่ดูเหมือนว่าคนหน้าซาลาเปาจะไม่ได้ใจเย็นลงเลยสักนิด
"แล้วเมื่อไหร่กันล่ะที่พี่จียงจะมา!!!"
คนรอบข้างเริ่มหันมามองที่โต๊ะของแทยังเป็นตาเดียวกันเนื่องจากเสียงของโซฮีที่ดังลั่นไปรอบบริเวณ ทำเอาแทยังรู้สึกชาที่หน้าขึ้นมาทีละนิด
"งั้นพี่แทยังตอบหนูหน่อย ว่าผู้หญิงที่ชื่อมินซอนเยเป็นใคร!!!"
โซฮีเอาเรื่องซอนเยมาถาม แทยังได้แต่ส่ายหน้าคงจะเป็นฝีมือของยัยติ๋มอีกแน่ๆที่เอาเรื่องซอนเยไปเล่าให้โซฮีฟัง
"ทำไมพี่แทยังไม่ตอบเล่า!! เป็นใบ้รึไง!! ตอบเซ่ อ๊ะ! ว๊ายยยย!!"
ยัยหน้าซาลาเปาต้องร้องโวยวายเมื่อถูกแทยังลากตัวออกไปจากพื้นที่ตรงนั้น โดยไม่ได้แคร์สายตาของคนที่มองมาบ้างเลย
"พี่แทยัง!! ลากหนูมาที่นี่ทำไมกันห๊ะ!! มันน่าพิสมัยมากนักเหรอหลังห้องน้ำเนี่ย!!"
คนหน้าซาลาเปายังคงหงุดหงิดและโวยวายอย่างไม่ลดรา ไม่เข้าใจว่าทำไมแทยังจะต้องลากเธอมาคุยที่หลังห้องน้ำด้วย
"ก็ใจเย็นๆก่อนได้มั้ยล่ะ!! เล่นโวยวายเสียงดังแบบนั้นพี่ก็อายคนอื่นเป็นนะ"
แทยังต่อว่ายัยหน้าซาลาเปาโซฮีอย่างเหลืออด ที่เอาแต่ใจและโวยวายได้ทุกสถานการณ์
"แล้วทำไมพี่แทยังไม่ตอบหนูล่ะ ว่าเมื่อไหร่พี่จียงจะมา"
Gettin’ hot in the club, I can see they want some more I will give you more; I’m your number one
เสียงโทรศัพท์มือถือของแทยังดันดังขึ้นซะก่อน แทยังจึงรีบเดินหนียัยซาลาเปาไปนิดหนึ่ง ก่อนจะกดรับสายเมื่อเห็นว่าคนที่โทรเข้ามาคือ 'จียง'
"ฮัลโหล แทยังเหรอ รออยู่ตรงไหนวะฉันจะได้ลงไปหา"
จียงทักทายมาอย่างร่าเริง ยังคงไม่รู้ชะตากรรมตัวเองในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า
"เฮ้ย!! อย่าพึ่งลงมานะเว้ยจี!! ถ้าแกลงมาตอนนี้ชะตาแกขาดแน่ๆ ยัยซาลาเปากำลังปั้นหน้ายักษ์ถามหาแก ถามเรื่องซอนเยอยู่เลย!!"
แทยังพยายามใช้เสียงที่เบาที่สุดในการคุยโทรศัพท์กับจียง ด้วยเกรงว่าโซฮีจะได้ยิน
"จริงเหรอ!! เออๆขอบใจมากนะที่โทรมาบอกแค่นี้นะเว้ย!! ยังไงก็ฝากดูยัยซาลาเปาด้วยนะ"
จียงพูดแค่นั้นก็วางสายไปทันที ทิ้งให้แทยังต้องรับกรรมกับยัยหน้าซาลาเปาที่กำลังหงุดหงิดอยู่ต่อไป
"ใครโทรมาน่ะพี่แทยัง!!"
ทันทีที่แทยังวางสาย โซฮีก็เอ่ยถามคำถามแรกทันที
"อ่อ ... คือ .. คือจียงโทรมาน่ะ บอกว่าตอนนี้กลับบ้านไปแล้ว ไม่ต้องรอ" แทยังโกหกหน้าด้านๆ
"ว่าไงนะ!! พี่จียงโทรมาแล้วบอกว่ากลับไปแล้วงั้นเหรอ!! แล้วทำไมพี่แทยังไม่บอกหนูหนูจะได้คุยกับพี่จียง!! แบบนี้มันน่านัก!!"
โซฮีโวยวายพลางเงื้อมือขึ้นทำท่าจะตบแทยังแต่ก็ไม่ได้ตบ แค่ขู่เฉยๆแต่แค่นั้นก็ทำเอาแทยังกลัวจนฉี่แทบราด
"อย่านะ!! หยุดก่อนๆ!! ใจเย็นๆสิโซฮีจ๋า~"
"ใจเย็นก็ได้แต่พี่แทยังต้องบอกหนูมาก่อนว่าคนที่ชื่อซอนเยน่ะ เค้าเป็นอะไรกับพี่จียงแล้วเค้าไปนอนค้างที่ห้องพี่จียงได้ยังไง ถ้าหนูยังไม่ได้คำตอบที่น่าพอใจ หนูก็จะไม่ยอมให้พี่กลับจริงๆด้วย"
"....."
สาวน้อยหน้ากระต่ายยืนชะเง้อมองหาใครบางคนอยู่ที่หน้ามหาวิทยาลัย ปกติเวลานี้คุณนายปาร์คจะต้องออกมาแล้วนี่นา แล้ววันนี้คุณนายปาร์คหายไปไหนของเค้านะ?
"ชิ! ยัยคนนี้นี่ หายไปไหนเนี่ย รอตั้งนานแล้วนะ"
ซอนเยบ่นอย่างหงุดหงิดพลางเดินไปเดินมาเหมือนกระต่ายติดจั่น และในขณะที่กำลังเดินวนไปวนมาอยู่นั้น เสียงของคนทะเลาะกันของใครบางคนก็ดังเข้ามาในโสตประสาท
"อะไรนะ!! ขอเลิกงั้นเหรอ เธอต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ยูบิน!! ทำแบบนี้มันหมายความว่ายังไงน่ะ"
"ฉันไม่ได้บ้าท็อปแต่ฉันพูดจริงๆ!! ฉันขอให้นายเลิกยุ่งเลิกติดต่อฉันตั้งแต่วันนี้ อย่าได้มาเจอกันอีก ถือว่าฉันขอร้องล่ะนะท็อป"
"ไม่ยูบิน!! ยังไงฉันก็ไม่ยอมเลิกกับเธอเด็ดขาด เธอไม่มีเหตุผลเลย เมื่อวานเรายังคุยกันอยู่ดีๆเลยไม่ใช่เหรอแล้วทำไมวันนี้เธอถึงบอกเลิกฉัน!!"
"จะอะไรก็ช่างเถอะ!! แต่ฉันไม่อยากจะทำร้ายใครคนอื่นมากไปกว่านี้แล้ว เราเลิกกันนะท็อป"
"หมายความว่ายังไงน่ะยูบิน ทำร้ายใครคนอื่น ใครคนอื่นที่ว่านั่นหมายถึงใคร!!"
ซอนเยเดินตรงเข้าไปหาสองหนุ่มสาวที่ยืนทะเลาะกันอยู่ คนหนึ่งนั้นคือเพื่อนสนิทของตัวเองที่รักมาก ส่วนอีกคนหนึ่งก็คือคนรักเก่าที่ทิ้งเธอไปและเธอยังไม่เคยลืมเค้าได้เลย
"ทำไมนายไม่บอกฉันก่อนว่านายเคยคบกับซอนเย!!"
คำพูดจากปากของยูบิน ทำให้ทั้งท็อปและซอนเยที่แอบฟังอยู่อึ้งไป ... นี่ยูบินบอกเลิกท็อปด้วยสาเหตุจากเธอเหรอ? แล้ว .. แล้วยูบินรู้ได้ยังไงล่ะว่าเธอเคยคบกับท็อป
"แต่มันไม่เกี่ยวกันยูบิน!! ถึงยังไงเธอกับซอนเยมันก็คนละคนกัน"
"ไม่เกี่ยวกันยังไง ฉันคงจะไม่ใจร้ายพอที่จะเห็นเพื่อนสนิทตัวเองต้องมาเจ็บเพราะฉันไปคั่วแฟนเก่าของเพื่อนสนิทตัวเองหรอก!!"
"อ๋อ!! นี่ซอนเยคงจะบอกให้เธอเลิกคบกับฉันใช่มั้ย!!"
ท็อปที่กำลังโกรธดึงเอาซอนเยเข้ามาพัวพันด้วยจนได้ แถมยังมองว่าซอนเยเป็นคนเลวไปซะอีก
"อย่ามองว่ามินนี่เป็นคนแบบนั้นนะ!!!!"
สองคนนั้นกำลังเถียงกันอย่างไม่มีใครยอมใคร ส่วนซอนเย ... รู้สึกหัวใจมันแหลกสลายไปหมดเมื่อได้ยินว่า ท็อปเข้าใจว่าเธอเป็นคนแบบนั้น ทั้งๆที่เธอรักเค้ามาก ... และไม่เคยแม้แต่จะมองเค้าในแง่ร้ายเลย
"...."
กระต่ายมินใช้มือปาดน้ำตาที่กำลังจะไหลลงมาทิ้ง สองขาเล็กๆก้าวเดินออกมาจากที่ตรงนั้นทันที ไม่อยากจะได้ยินคำพูดอะไรออกมาจากปากของท็อปอีก พอกันที!!
"พลั่ก!!" "ตุ้บ!!"
มัวแต่เอามือปาดน้ำตาจนไม่ทันได้ระวัง จึงทำให้ซอนเยเดินไปชนกับใครบางคนเข้า (รู้สึกเรื่องนี้มินจะโก๊ะมากมาย เดินชนนู่นชนนี่ตลอด - - ไรท์เตอร์)
"ขอโทษทีครับ อ้าว! เธอ ..."
คนที่เดินชนซอนเยไม่ใช่จียงเหมือนอย่างเคย แต่เค้าคือหนุ่มน้อยน่ารักใส่แว่นที่เคยได้ช่วยซอนเยไว้เมื่อตอนที่เดินชนเสาไฟจนเป็นลม 'ซึงรี' นั่นเอง
"เป็นอะไรมากมั้ย อ้าว ... แล้ว แล้วร้องไห้ทำไมเหรอ"
ซึงรีดูจะงงมากเมื่อเห็นซอนเยร้องไห้ น้ำตาไหลพรากๆ ท่าทางเหมือนคนที่เจ็บปวดอย่างหนัก ตาทั้งสองข้างบวมและปริ่มไปด้วยน้ำ
"ช่างเถอะ! ฉันไม่เป็นไรหรอก! ไม่ต้องมาห่วงฉัน!!"
ซอนเยบอกปัดความหวังดีของซึงรีพลางทำท่าจะเดินหนี แต่ทว่า ...
"ปล่อยนะ!!" ซอนเยหันไปต่อว่าหนุ่มน่ารักที่ดึงข้อมือของเธอเอาไว้
"ไม่!! จนกว่าเธอจะบอกฉันว่าเธอร้องไห้ทำไม" ซึงรีเองก็ไม่ยอม
"แล้วนายมายุ่งอะไรกับฉันด้วยเล่า!! ฮึก .. ฉันร้องไห้แล้วมันไปหนักส่วนไหนของนายเหรอ โฮๆๆๆๆ"
ยิ่งมีคนมาสนใจ ซอนเยก็ยิ่งร้องไห้หนัก ซึงรีเองรู้สึกหัวใจสั่นไหวที่เห็นสาวน้อยหน้ากระต่ายมาร้องไห้ตรงหน้า ...
"หมับ"
"....."
สองมือของซึงรีดึงร่างบางๆของกระต่ายเข้าไปกอด ถ้าเป็นเวลาปกติซอนเยจะต้องผลักเค้าออกแล้วด่าอย่างแน่นอน แต่ตอนนี้ ... ซอนเยกำลังหัวใจบอบช้ำ
"ร้องไห้ออกมาเถอะซอนเย ... ร้องออกมาให้พอ ถ้ามันทำให้เธอสบายใจล่ะก็นะ"
ซึงรีเอ่ยปลอบเบาๆ ... ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงได้หลงรักผู้หญิงคนนี้แบบหัวปักหัวปำทั้งๆที่พึ่งได้เจอกันไม่กี่ครั้ง
จียงที่พึ่งจะเสร็จจากช่วยงานอาจารย์เดินหลบออกมาทางด้านหน้าโรงเรียน เพราะกลัวว่ายัยหน้าซาลาเปาที่หลบอยู่หลังห้องน้ำจะมาเจอเข้า
"เฮ้อ ~ เวรกรรมอะไรวะนี่"
จียงบ่นกับตัวเองอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์ พลางสะพายเป้เดินล้วงกระเป๋าออกมา
"ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"
เสียงผู้หญิงร้องไห้ดังเข้ามาในโสตประสาท ... เสียงนี้มันคุ้นๆจัง เหมือนเสียงของใครบางคนที่มักจะได้ยินบ่อยๆ จียงหยุดเดินและเงี่ยหูฟังเสียงนั้นให้ชัดๆ
"โฮๆๆๆๆๆๆ"
นั่นไง ... เสียงมันดังมาจากตรงนั้น ด้วยความอยากรู้อยากเห็นและความคุ้นเคยในเสียงนั้น ทำให้จียงต้องเดินตามต้นเสียงนั้นไป
"......."
ภาพที่จียงเห็นก็คือ ยัยเตี้ยซอนเย คู่กัดของเค้า กำลังร้องไห้โดยมีผู้ชายหน้าตาน่ารักคนหนึ่งยืนกอดเธออยู่!!
"ยัยเตี้ย!! ที่แท้เธอก็ใช้น้ำตาหลอกล่อผู้ชายแบบนี้เองเหรอ!!"
ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้จียงต้องคิดแบบนั้น แต่ความรู้สึกของจียงในตอนนั้น นึกอยากจะเข้าไปกระชากยัยเตี้ยให้ออกมาจากอ้อมกอดของไอ้เจ้านั่น! มองแล้วรู้สึกหงุดหงิดเหลือเกิน
แต่ถ้าจียงได้แต่คิดมันก็คงจะไม่มีปัญหาตามมา
"อ๊ะ!! ว๊าย!!"
"เฮ้ย!! อะไรน่ะ"
ซอนเยและซึงรีมีอันต้องตกใจเป็นอย่างมาก เนื่องจากอยู่ดีๆ ก็มีชายหนุ่มหน้าตาดีร่างเล็กที่ไหนก็ไม่รู้เดินมากระชากซอนเยออกจากอ้อมกอดของซึงรี
"นี่!! นายอีกแล้วเหรอ!!"
ซอนเยดูจะงงๆ เมื่อพบว่าคนที่เข้ามากระชากเธอก็คือ 'จียง'
"เออ!! ก็ใช่น่ะสิ!! เห็นเป็นหมารึไง รู้สึกจะไม่พอใจใช่มั้ยที่มีคนมาขัดจังหวะน่ะ"
จียงเองก็ยังปากดี ถึงแม้ว่าในใจจะอยากเช็ดน้ำตาให้ยัยกระต่ายก็ตาม
"พูดอะไรของนาย!! ฉันแค่มาปลอบซอนเยเฉยๆ จะพูดจะจาอะไรให้เกียรติผู้หญิงบ้างจะได้มั้ย"
ซึงรีเองก็เริ่มโต้ตอบบ้าง
"กอดกันกลมแบบนี้เค้าเรียกปลอบเหรอ! ฮะ! ทำตัวทุเรศที่สุด นี่มันในมหาวิทยาลัยนะ ไม่ใช่โรงแรม"
"หยุดพูดจาดูถูกกันแบบนี้ได้แล้วนะไอ้เตี้ย!!"
เป็นซอนเยที่โพล่งขึ้นมาด้วยความโมโหที่ถูกจียงมองว่าเธอเป็นคนแบบนั้น วันนี้รู้สึกจะซวยเหลือเกิน
"เออ!! หยุดก็ได้ แต่เธอต้องตามฉันมานี่!! ส่วนแก ไอ้หมีแพนด้า ไม่ต้องตามมานะ!! มันเป็นเรื่องส่วนตัวระหว่างฉันกับยัยนี่ คนอื่นไม่เกี่ยว"
อยู่ดีๆจียงก็อ้างสิทธิ์อะไรก็ไม่รู้มาลากตัวซอนเยไป โดยหันมากำชับกับซึงรีอีกว่าห้ามตามไป
"ปล่อยนะ!! ไอ้เตี้ยนี่!! บอกให้ปล่อยไง!!"
ซึงรีได้ยินเพียงเสียงของกระต่ายน้อยที่ร้องดังลั่นไปตลอดทาง แต่เค้าก็ไม่กล้าตามไปเพราะไม่รู้ว่าสองคนนี้เกี่ยวข้องกันยังไง ถ้าเกิดเค้าเป็นแฟนกัน ซึงรีก็จะถูกตราหน้าว่าไปยุ่งเรื่องชาวบ้าน
"โอ๊ยยยยย!! เบาๆก็ได้ ฉันเจ็บนะโว้ยยยย"
ซอนเยโวยวายเมื่อถูกจียงลากตัวมาคุยที่ลานจอดรถของมหาวิทยาลัย เค้าลากเธอมาแบบบ้าคลั่งสุดๆ กระชากข้อมือจนแดง
"เจ็บเหรอ!! ทีเมื่อกี๊ยิ้มระรื่น ยืนนิ่งให้ไอ้เจ้าบ้านั่นกอด ไม่สะทกสะท้านอะไรเลยนะ"
จียงเถียง จริงๆแล้วเรื่องนี้ เค้าไม่ควรจะเข้าไปเกี่ยวข้อง แต่เพราะอะไร .. แค่เห็นยัยกระต่ายมินไปกระหนุงกระหนิงกับผู้ชายคนอื่น มันต้องเป็นเดือดเป็นร้อนแบบนี้ด้วย
"ตะกี๊ฉันร้องไห้นะ!!"
"แล้วทำไมต้องไปร้องกับไอ้บ้านั่นด้วยเล่า!!!!"
จียงเถียงซอนเยกลับอย่างโมโห จนยัยกระต่ายต้องนึกกลัวในท่าทางที่จริงจังของจียง ไม่รู้ว่าเค้าโกรธอะไรทำไมถึงต้องตวาดเธอด้วย?
"แล้วมันเกี่ยวกับนายตรงไหนจียง!! ทำไมนายต้องมาเป็นเดือดเป็นร้อนด้วย!! นี่มันเรื่องส่วนตัวของฉันนะ!!"
"....."
คำพูดตอกกลับของซอนเยทำให้จียงเถียงไม่ออก รู้สึกมันเจ็บในอกไปหมด ซอนเยพูดเหมือนกับว่าเค้าเป็นคนอื่น แค่คนที่ไม่มีความสำคัญอะไร ทั้งๆที่เค้าคนนี้แหละ ที่เคยทนฟังซอนเยร้องไห้ พร่ำเพ้อพรรณนาถึงแฟนเก่าให้ฟังมาถึงสองครั้ง
"เอ่อ ... ฉันคงจะยุ่งเรื่องของเธอมากไปจริงๆแหละ ขอโทษที"
เป็นจียงที่เป็นฝ่ายเอ่ยขอโทษออกมาก่อน เค้าไม่เคยรู้สึกแย่อะไรแบบนี้มาก่อน เมื่อเค้าเอ่ยขอโทษซอนเยเสร็จก็ทรุดตัวลงนั่งกับพื้นอย่างหมดอาลัยตายอยาก สับสนตัวเอง ทำไมต้องโมโหขนาดนี้
"......"
ซอนเยมองผู้ชายนั่งกอดเข่าตรงหน้าอย่างไม่ค่อยสบายใจนัก ที่เธอพูดไปเมื่อกี๊ใช่ว่าเธอคิดแบบนั้นจริงๆ เธอเองก็แค่โมโหเหมือนกัน
"อืม .. ช่างเถอะ ฉันเองก็ไม่ได้คิดอะไรแล้วละ"
ซอนเยพูดพลางทรุดตัวลงนั่งข้างๆจียง คนสองคนนั่งเงียบๆด้วยกันโดยไม่มีใครพูดอะไรออกมาสักคำ คนหนึ่งกำลังเศร้าเรื่องแฟนเก่า คนหนึ่งกำลังงงกับความรู้สึกของตัวเอง
"เธอร้องไห้ทำไมน่ะ" จียงถามหลังจากเงียบไปนาน
"ก็ ... ก็เรื่องแฟนเก่าฉันนั่นแหละ" ซอนเยตอบแบบเศร้าๆ
"ฉันอยากจะเห็นหน้าไอ้หมอนั่นจังนะ!! อยากรู้ว่ามันจะหน้าตาดีสักแค่ไหนทำไมเธอถึงลืมมันไม่ได้สักที"
จียงพูดขึ้นมาพลางกำหมัดแน่น นึกแค้นแฟนเก่าของยัยกระต่ายขึ้นมาทั้งๆที่ยังไม่ได้เห็นหน้า
"ฉันไม่ได้ชอบเค้าที่หน้าตานี่! พูดไปนายก็ไม่เข้าใจหรอกถ้าไม่เจอกับตัวเองก็คงไม่รู้"
ซอนเยเถียงพลางทอดสายตาเหม่อลอยออกไปไกล จียงเองก็เช่นกัน
"เธออยากลืมหมอนั่นมั้ย"
จียงถาม ซอนเยพยักหน้าช้าๆ
"แต่ไม่เคยทำได้สักที"
คำพูดของซอนเยทำให้จียงนึกเกลียดไอ้คนนั้นมากขึ้นไปอีก นึกอยากจะถามซอนเยว่ามันเป็นใครจะได้วิ่งเข้าไปต่อยหน้ามันซักหมัด! แต่เค้าก็ทำเฉยๆเอาไว้
"พรุ่งนี้ไปสวนสนุกกับฉันมั้ยล่ะ เผื่อเธอจะลืมๆอะไรได้บ้าง"
ซอนเยหันไปมองหน้าจียงที่นั่งข้างๆเธอด้วยความแปลกใจ อยู่ดีๆเค้าคนนี้ก็ชวนเธอไปสวนสนุก?
"อืม .. โอเค ถ้ามันจะทำให้ฉันดีขึ้นล่ะก็นะ"
แต่กระต่ายมินก็ตอบตกลง อาจจะเป็นเพราะเธอกำลังเหงา อาจจะเป็นเพราะอยู่ในอารมณ์เซ็ง เธอเลยตอบตกลง
"งั้น .. พรุ่งนี้มาเจอกันที่หน้ามหา'ลัย 8โมงนะ หรือเธอจะให้ฉันไปรับที่หอ"
"ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันมาเจอนายที่นี่ก็ได้ ขอบใจนะ ... ที่ชวน"
ซอนเยกล่าวขอบใจพลางยิ้มให้จียง จียงมองยัยกระต่ายที่ยิ้มแล้วก็ยิ้มตอบ ความรู้สึกในแง่บวกเพิ่มมากขึ้นทุกทีที่ได้มองหน้ากระต่าย
"กลับก่อนนะ .. เพลียมากๆเลย"
ซอนเยพูดพลางลุกขึ้นยืนแล้วเช็ดน้ำตาที่ยังกรังอยู่บนหน้าให้หมดไป เตรียมตัวจะกลับหอเนื่องจากตอนนี้ไม่มีแม้แต่แรงจะทำอะไรอีกแล้ว
"ฉันไปส่ง"
จียงพูดสั้นๆก่อนจะหยิบเป้ของตัวเองขึ้นมาสะพายที่บ่าก่อนจะลุกขึ้นมองหน้าซอนเย
"อืม .. ขอบใจนะ"
ซอนเยกล่าวขอบใจพลางเดินคู่ไปกับนายเตี้ยคนเดิมของเธอ เธอดูคนๆนี้ไม่ออกเลยจริงๆ บทจะดีเค้าก็ดี บทจะบ้าเค้าก็บ้าแถมยังอารมณ์แปรปรวนง่ายอีก แต่ .. ซอนเยคิดว่าร้องไห้กับเค้าคนนี้ สบายใจที่สุด
"ยัยซอนเย คนที่ตัวเตี้ยๆ หน้าเหมือนกระต่ายใช่มั้ย?"
เสียงของคนหน้าซาลาเปาที่พึ่งจะปล่อยแทยังกลับบ้าน คุยโทรศัพท์กับยัยเอเลี่ยนดังขึ้น โซฮีนั่งอยู่ในรถลีมูซีนคันหรูของเธอ ช่างบังเอิญจริงๆที่จียงกับซอนเยเดินออกมาจากที่จอดรถของมหาวิทยาลัยด้วยกันพอดี
"อืมๆ .. ฉันเห็นแล้วล่ะ ไม่เห็นจะสวยตรงไหน เตี้ยก็เตี้ย ฟันก็เหยิน ชิ! ทำไมพี่จียงถึงได้ตาต่ำแบบนี้"
โซฮีบรรยายสรรพคุณของซอนเยซะเละ พลางเบ้ปาก ในใจขุ่นเคืองเมื่อเห็นภาพจียงเดินคู่ไปกับยัยเตี้ยเมื่อกี๊
"แน่นอน!! อันโซฮี ไม่มีวันยอมคนบ้านๆธรรมดาๆแบบยัยนั่นแน่นอน!!"
โซฮีย้ำกับซอนมีทางโทรศัพท์ ด้วยความที่เธอเป็นลูกคุณหนู จึงทำให้เธอเอาแต่ใจ จะเอาอะไรเป็นต้องได้และตอนนี้ เธอกำลังอยากจะได้จียงมาเป็นแฟน!!
ความคิดเห็น