คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter6 :: ความหวั่นไหวของแทมิน
Chapter6 :: ความหวั่นไหวของแทมิน
ดังมีเสียงสวรรค์มาช่วย แทมินหันไปมองตามต้นเสียงก็พบไอ้ผู้ชายโรคจิต หรือบอดี้การ์ดของเค้ายืนถือไฟฉายอยู่ในมือด้วยสีหน้าท่าทางที่จริงจัง!! ผิดกับตอนที่กวนประสาทเค้าลิบลับ
"ช่วยด้วย!!มินโฮ"
เป็นครั้งแรกที่คุณหนูแทมินเรียกมินโฮด้วยชื่อของเค้าจริงๆไม่ใช่ 'ไอ้ผู้ชายโรคจิต' ดังเคย
"มายุ่งอะไรด้วยวะ! ไม่เห็นเหรอว่าคนเค้ากำลังจะสวีทกันน่ะ"
ท็อปเอ่ยขึ้นอย่างอารมณ์เสียเนื่องจากอารมณ์ขาดช่วง คนตัวเล็กที่หลุดจากพันธนาการของท็อปรีบวิ่งไปหลบหลังคนตัวสูงทันที
"ช่วยฉันด้วย .. มันจะจับฉันกดอ่ะ"
คุณหนูหัวเห็ดพูดกับบอดี้การ์ดด้วยน้ำเสียงสั่นเทา สีหน้าและแววตาแสดงออกถึงความกลัวนายท็อปอย่างเห็นได้ชัด เกิดมาตั้ง16ปียังไม่เคยโดนใครทำอะไรรุนแรงแบบนี้สักครั้ง
"ไม่ต้องห่วง ฉันจะจัดการมันเอง"
มินโฮบอกกับคนที่อยู่ภายใต้การดูแลของเค้า ก่อนจะหันกลับมาจ้องหน้าคนที่จะทำร้ายร่างกายแทมินด้วยสายตาที่เดือดดาล
"จะทำอะไรฉัน ฮะ!!"
ท็อปพูดขึ้นด้วยท่าทางหวาดระแวง เพราะคนตัวสูงกำลังกำหมัดแน่นพร้อมกับเดินตรงเข้ามาหาเค้าอย่างรวดเร็ว
"โอ๊ย!!"
แทมินแทบจะไม่เชื่อสายตาตัวเอง เมื่อ ชเวมินโฮ บอดี้การ์ดที่เค้าคิดว่าคงจะไม่มีวันปกป้องเค้าได้แน่ๆ กำหมัดต่อยไปที่หน้าของไอ้หื่นท็อปเต็มแรง จนมันกระเด็นลงไปนอนกับพื้น!!
"หากยังมายุ่งกับคุณหนูแทมินของฉันอีก นายจะโดนมากกว่านี้แน่ จำไว้!!"
มินโฮพูดด้วยน้ำเสียงเฉียบขาดทำให้ท็อปต้องรีบวิ่งหนีไปอย่างลนลาน ส่วนคนตัวเล็กก็ยืนทำตาโต อ้าปากค้างมองเหตุการณ์ตรงหน้าอยู่อย่างตะลึง
"ทำได้ไงเนี่ย!!"
คุณหนูแทมินเอ่ยถามชเวมินโฮด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกถึงความไม่เชื่อแบบสุดๆ ว่าไอ้ผู้ชายโรคจิต+เป็นใบ้นี่จะทำอะไรแบบนี้ได้
"ไม่ต้องถามมากเลย ดึกๆดื่นๆแบบนี้ออกมาป้วนเปี้ยนทำไม อยากจะโดนจับกดนักเหรอ!"
มินโฮตวาดผู้ที่อยู่ภายใต้การดูแลของเค้าด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยพอใจ ทำให้คุณหนูแทมินที่กำลังตื่นเต้นกับการชมฉากบู๊หน้ามุ่ยทันที
"ก็มันหิวนี่ให้ทำไง ว่าแต่แถวนี้ไม่มีร้านสะดวกซื้อเลยเหรอ"
เปลี่ยนเรื่องซะงั้นเลยนะ คุณหนูแทมิน ...
"ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่อง!! ออกมาจากหอพักกลางดึกน่ะเป็นเรื่องที่อันตรายมากนะ แล้วถ้านายเป็นอะไรไป ฉันจะสู้หน้าท่านซองมินได้ยังไง"
"โธ่ .. นึกว่าห่วง ที่แท้ก็กลัวพี่ชายฉันนี่เอง"
แทมินพูดพลางมองเจ้าบอดี้การ์ดตัวสูงด้วยสายตาที่บ่งบอกถึงความน้อยใจ 'เอ๊ะ! แล้วทำไมฉันจะต้องน้อยใจเจ้านี่ด้วย'
"นั่นก็อีกเหตุผลนึงหรอก เอ้า!! หมดเรื่องแล้วไปนอนซะ"
แทมินมองหน้าเจ้าคนตัวสูงด้วยความไม่พอใจ ทำไมจะต้องออกคำสั่งกับเค้าขนาดนี้ด้วยนะ!! ขนาดพี่ซองมินยังไม่ค่อยจะขัดใจเค้าขนาดนี้เลย แถมยังทำหน้าขรึมเหมือนปวดอึอยู่ตลอดเวลาอีก
"ไม่เอา"
"อะไรอีกล่ะทีนี้ ... อย่าทำให้คนอื่นวุ่นวายจะได้มั้ย ฉันง่วงแล้วนะ"
มินโฮมองหน้าใสๆของเจ้าเด็กเอาแต่ใจพลางหาว ตรวจหอก็เหนื่อยพอแล้วยังจะต้องต่อยตีกับไอ้หื่นท็อปเพื่อปกป้องเจ้าเห็ดนี่อีก แถมตอนนี้เจ้าเห็ดก็เกิดบ้าอะไรขึ้นมาก็ไม่รู้ ไม่ยอมหลับไม่นอมนอนซะงั้น
"หิว หาอะไรให้กินหน่อยได้มั้ย แสบท้องจนนอนไม่หลับแล้วนะ"
แทมินพูดพลางเอามือกุมท้องตัวเอง ก็แหงล่ะ ข้าวกลางวันก็ไม่ได้กิน แถมของในตู้เย็นก็ไม่มีอะไรที่พอจะกินได้เลยด้วย
"เวร .. ของในตู้เย็นห้องฉันก็หมดแล้วด้วยสิ เอาไงดีล่ะ ไม่กินไม่ได้รึไง"
มินโฮถาม คุณหนูแทมินที่ตอนนี้ดูเหมือนจะเป็นมิตรกับมินโฮมากขึ้นส่ายหน้าอย่างเอาแต่ใจ มินโฮถอนหายใจก่อนจะนึกอะไรขึ้นมาได้
"ตามฉันมานี่เร็ว"
แทมินทำสีหน้าสงสัยเมื่อบอดี้การ์ดตัวสูงของเค้าเรียกให้เค้าตามไป
.
.
.
.
"กินเยอะๆเลยนะ ไม่ต้องเกรงใจ ของมันมีเยอะ"
เสียงจากคิมจงฮยอนบอกกับเจ้าเด็กหน้าใสที่พึ่งมีเรื่องกับเค้าไปเมื่อช่วงกลางวัน ส่วนตัวต้นเหตุก็กำลังนั่งกินช็อคโกแล็ต และขนมขบเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย
"นายเอาขนมพวกนี้มาจากไหนกันน่ะ จงฮยอน"
มินโฮเอ่ยถามเพื่อนสนิทอย่างสงสัย เพราะขนมที่อยู่ในห้องของจงฮยอนน่ะ มันเยอะเหลือเกิน แถมยังเป็นขนมมียี่ห้อ ราคาแพงๆทั้งนั้นด้วย
"ของแฟนคลับฉันให้มาน่ะ กินเลย กินเยอะๆ เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ได้อีก"
"น่าอิจฉาจริงๆเลย มีแฟนคลับเอาขนมมากมายมาให้ถึงที่"
มินโฮบ่นอย่างอิจฉาคนหน้าหล่อ ที่มีแฟนคลับมาตามกรี๊ดและเอาของมาให้มากมาย ไม่ต้องเสียตังค์ซื้อเองเหมือนเค้า
"แล้วไปทำอะไรมาล่ะเนี่ย ถึงได้หิวโซมาแบบนี้"
จงฮยอนเอ่ยถามมินโฮพลางเบนสายตาไปทางเจ้าเด็กหัวเห็ดที่กำลังจัดการกับขนมอย่างเอร็ดอร่อย
"ข้าวกลางวันไม่ได้กินน่ะ เมื่อกี๊ก็หนีออกไปข้างนอก เกือบจะโดนไอ้หื่นท็อปจับกดเอา โชคดีที่ฉันมาเจอก่อน"
"ไอ้หื่นท็อปนี่มันไม่เว้นแม้กระทั่งผู้ชายเลยเรอะ"
"ก็สมควรจะโดนจับกดอยู่หรอก ตัวก็เล็กนิดนึงแถมหน้ายังหวานอย่างกับผู้หญิงอีก"
จงฮยอนหัวเราะเมื่อได้ฟังเพื่อนสนิทพูดถึงคุณหนูแทมินซะน่ารัก แต่ก็จริงของมินโฮ แทมินนั้นดูเหมือนผู้หญิงเลยจริงๆ
"นินทาอะไรฉัน เงียบไปเลยนะ"
เสียงเล็กๆจากคุณหนูแทมินดังแทรกขึ้น ทั้งสองคนจึงเงียบและหัวเราะกันต่ออย่างขำขัน
"มีอะไรน่าขำนักเหรอพวกนาย!"
เอาอีกแล้ว เจ้าตัวเล็กมันเริ่มเอาแต่ใจอีกแล้วครับท่าน
"เปล่าๆ ไม่มีอะไรหรอก นายกินต่อไปเหอะ"
มินโฮพูดพลางกลั้นหัวเราะ ก็หน้าตาของคุณหนูหัวเห็ดตอนนี้เลอะเทอะไปด้วยช็อคโกแล็ตจากการที่กินมูมมามน่ะสิ
"อย่าให้รู้นะว่านินทาอะไรฉัน"
คุณหนูผู้เอาแต่ใจพูดด้วยน้ำเสียงงอนๆ ก่อนที่จะหันกลับไปจัดการกับขนมต่อ
"ฉันล่ะอิจฉานายจริงๆเลยนะมินโฮ ที่ได้ทำหน้าที่ดูแลไอ้เจ้านี่"
อยู่ๆจงฮยอนก็พูดแปลกๆออกมา ทำให้คนตาสวยต้องหันไปมองหน้าคนพูดอย่างสงสัย 'จะมาไม้ไหนอีกวะนี่'
"พูดอะไรของนายน่ะจงฮยอน ดูแลไอ้เจ้าเด็กหัวดื้อนี่นะ มันน่าอิจฉาตรงไหน"
"ไม่มีอะไรหรอก ฉันก็พูดอะไรไปเรื่อยแหละ"
มินโฮมองหน้าไอ้หล่อที่พูดอะไรแปลกๆออกมา แถมสายตาที่มันมองผู้ที่อยู่ในความดูแลของเค้าก็ยังหวานหยดย้อยซะอีกแน่ะ
"เฮ้! อิ่มรึยัง ดึกมากแล้วนะฉันจะไปนอนแล้ว"
มินโฮหันไปบอกกับคุณหนูแทมินที่กำลังเคี้ยวขนมอยู่เต็มปาก กินเพลินจนลืมเวลาเลยนะคุณหนูแทมิน
"ขอกินต่ออีกนิดไม่ได้รึไง นานๆจะได้กินขนมดีๆในโรงเรียนบ้านนอกแบบนี้"
คนเอาแต่ใจ ก็ยังเป็นคนเอาแต่ใจอยู่วันยันค่ำ
"งั้นฉันกลับก่อนล่ะ ถ้านายยังไม่อยากกลับก็ไม่เป็นไร นอนค้างที่ห้องจงฮยอนนี่แหละ แต่ฉันไม่รับประกันความปลอดภัยนะ ถ้าหากจงฮยอนมันนึกคึกขึ้นมาอาจจะจับนายกดก้ได้ คราวนี้ไม่มีใครช่วยแล้วนะ"
"โอเคๆ! กลับก็กลับ ชิ"
เมื่อมินโฮเอาเรื่องจับกดมาขู่ แทมินก็เลยจำต้องกลับห้องทั้งๆที่ยังอยากจะกินขนมพวกนั้นต่อด้วยซ้ำ
"ไอ้บ้า!!พูดอะไรไม่เข้าเรื่อง"
หนุ่มหล่อต่อว่ามินโฮที่พูดอย่างกับว่าเค้าเป็นไอ้หื่นท็อป แต่พอมองหน้าของคนตัวเล็กที่ไปยืนหลบอยู่หลังมินโฮก็ต้องยิ้มออกมาอย่างเอ็นดู
"ของสวยๆงามๆมันต้องทะนุถนอม ไม่ใช่เอะอะๆก็จับกด"
"....."
มินโฮถึงกับอึ้งไปชั่วครู่ที่เพื่อนสนิทของเค้าพูดออกมาแบบนี้ ไม่ใช่แค่มินโฮที่อึ้ง แม้แต่แทมินเองยังพูดอะไรไม่ออก
"มันลวนลามฉันทางคำพูดอ่ะ"
เจ้าตัวเล็กหันไปทำเสียงงอแงฟ้องบอดี้การ์ดของตนเอง มินโฮมองหน้าจงฮยอนด้วยความงุนงงก่อนจะดันหลังคุณหนูแทมินให้ออกไปข้างนอก
'ขืนอยู่นานกว่านี้ได้โดนจับกดจริงๆแหงเลย'
มินโฮคิดก่อนที่จะปิดประตูห้องของจงฮยอน แล้วหันไปมองหน้าเจ้าเห็ดที่ยืนทำหน้าตาบ้องแบ๊วอยู่ข้างๆ
"มองอะไร"
แทมินถามคนตาสวยเมื่อเห็นว่าเจ้านั่นมองหน้าของตนเองอย่างไม่กระพริบตา อะไรกันน่ะ เดี๋ยวคนนั้นคนนี้ก็จ้องหน้า
"อ๊ะ"
มืออุ่นๆของคนตาสวยเอื้อมมาถูบริเวณแก้มของแทมินอย่างแผ่วเบา โดยที่เจ้าตัวยังไม่ทันตั้งตัวเลยด้วยซ้ำ
"กินอะไรเลอะเทอะแบบนี้ได้ยังไงกัน เป็นถึงคุณหนูเล็กของตระกูลลีไม่ใช่เหรอ เราน่ะ"
เสียงของคนตาสวยที่กำลังเช็ดช็อกโกแล็ตที่เปื้อนแก้มให้ ดังอยู่ข้างๆหู ไม่รู้เพราะอะไร หัวใจดวงน้อยๆของคนเอาแต่ใจถึงเต้นไม่เป็นจังหวะแบบนี้!!
"เอามือสกปรกๆของนายออกไปเดี๋ยวนี้นะไอ้โรคจิต!!"
ด้วยความที่ไม่รู้จะทำยังไงดี ขืนยังให้มินโฮจับแก้มอยู่แบบนี้ หัวใจคงจะเต้นจนระเบิดออกมานอกอกเป็นแน่แท้ คุณหนูแทมินจึงปัดมือสวยๆของมินโฮออก
"อะไรอีกล่ะเนี่ย ฉันแค่จะเช็ดคราบช็อคโกแล็ตที่เปื้อนให้นะ"
มินโฮถามด้วยความงุนงง พลางมองหน้าของคุณหนูแทมินที่ตอนนี้แดงจัดจนจะเป็นมะเขือเทศอยู่แล้ว
"แล้วนั่นจะไปไหน"
มินโฮตะโกนถามอีกครั้งเมื่อคนเอาแต่ใจวิ่งหนีเค้าห่างออกไปทางบันได งงกับอารมณ์เจ้านี่จริงๆ??
"ไปนอนน่ะสิ ไม่ต้องตามมาเลยนะ กลับห้องนายไปได้แล้ว"
แทมินปิดประตูห้องทันทีที่เข้ามาถึงห้องนอนอันทันสมัยของตนเอง ยังคงตกใจกับเหตุการณ์เมื่อกี๊ไม่หาย
ไอ้เจ้าบอดี้การ์ดบ้าโรคจิตนั่นมันทำอะไรกันนะ ....
ทำไมใจถึงเต้นแรงขนาดนี้ ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลยให้ตาย...
รู้สึกเหมือนตอนที่ถูกไอ้หื่นนั้นจับกดเลย ....
แต่ทำไม .. ทำไมถึงรู้สึกดีกว่าล่ะ??
Bl ing
ความคิดเห็น