ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    FIC :: ยัยกระต่ายจอมซ่ากับนายมังกรบ้าพลัง [BB&WG]

    ลำดับตอนที่ #7 : {❤} Chapter6 ,,, ทำไมฉันต้องแบกเธอกลับบ้านด้วยเนี่ย!!

    • อัปเดตล่าสุด 30 พ.ย. 53


    :: Chapter6 ::

    :: ทำไมฉันต้องแบกเธอกลับบ้านด้วยเนี่ย!! ::

    "ที่นี่แหละ หอพักฉัน จอดสิ เอ๊ะ!! จะเลยไปไหน งี่เง่าจริง"

    เสียงของแม่กวางดาวบ่นอย่างหงุดหงิดเพียงเพราะคนขับรถของซึงรีจอดรถช้าไปหน่อยก็เท่านั้น

    "ถึงหอพักเธอแล้วฉันก็คงจะหมดหน้าที่แล้วนะ เอาล่ะ ลงไปสิ"

    ซึงรีพยายามไล่ยัยรั่วข้างๆให้ลงไปเพราะไม่รู้ว่ากวางดาวมันจะแผลงฤทธิ์อะไรอีก แต่ซอนมียังคงนั่งเฉย

    "เอ้! เธอนี่ ทำไมไม่ลงไปล่ะ ฉันจะกลับบ้านแล้วนะ"

    "นี่นาย .. น้ำใจน่ะมีมั้ย เห็นอยู่ว่าหนังสือฉันมันเยอะขนาดนี้แล้งนายยังจะนั่งเฉยอีก ทำไมไม่ถามฉันล่ะว่าจะให้นายช่วยมั้ย"

    ซอนมีเริ่มเนียนอีกแล้ว และซึงรีก็เริ่มจะรู้ทันมุขของซอนมี

    "ถ้าฉันไม่ถามล่ะ" ซึงรีพูดพลางยิ้มแหยๆ

    "ถ้านายไม่ถามฉันนี่แหละจะขอให้นายช่วยเอง อ่ะ เอาไปๆ หอพักฉันไม่มีลิฟต์นะเดินเมื่อยหน่อยละกัน เอ้า! จะนั่งบื้ออยู่ทำไม รีบๆขนหนังสือแล้วตามฉันมาเร็วๆซี่ อีตานี่"

    แล้วซึงรีก็ตามมุขของซอนมีไม่ทันอีกเช่นเคย เค้าต้องรีบแบกหนังสือเรียนของยัยกวางดาวเดินตามขึ้นไปข้างบนหอพัก

    "โอ้โห .. ซอนมี ทำไมหอพักเธอแคบจัง อย่างกับรังหนูแน่ะ ห้องนอนเจ้าแมงโก้ของฉันยังใหญ่กว่าห้องเธออีกนะเนี่ย"

    ซึงรีเอ่ยถามซอนมี เมื่อเดินเข้าไปแล้วพบว่าหอพักที่นี่น่ะเล็กชะมัด

    "เจ้าแมงโก้อะไรของนาย" ซอนมีเอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจ

    "แมงโก้ก็คือแมวของฉันน่ะสิ!! จะบอกอะไรให้ หอพักของเธอน่ะ เล็กกว่าห้องนอนของเจ้าแมงโก้อีก"

    ซอนมีชายตามองซึงรีอย่างหมั่นไส้ นี่บ้านอีตานี่ท่าทางจะรวยมากสินะ ถึงได้มาพูดดูถูกคนอื่นแบบนี้ อย่างนี้ต้องเจอติ๋มแกล้งซะให้เข็ด!!

    "นี่! แล้วเมื่อไหร่จะถึงห้องเธอล่ะซอนมี เดินวนมาหลายรอบแล้วนะ"

    ซึงรีเอ่ยถามยัยกวางดาวอย่างเหนื่อยอ่อน เมื่อยัยกวางดาวพาเค้าเดินซะรอบหอพัก ไหนจะหนังสือหนักๆที่แบกอยู่อีก

    "เดี๋ยวนะ ฉันหาห้องไม่เจออ่ะ เอ~ ห้องฉันอยู่ทางไหนน้า...."

    ซอนมีเดินอย่างลันล๊าทำเป็นหาห้องตัวเองทั้งๆที่หอพักมันก็เล็กแค่นั้นน่ะ จริงๆแล้วซอนมีต้องการจะแกล้งซึงรีต่างหากที่ทำปากดี ดูถูกคนอื่นแบบนี้



    "ซอนเย ขอร้องล่ะนะ หยุดร้องไห้เถอะ"

    จียงบอกกับสาวน้อยตัวเล็กที่นั่งร้องไห้อยู่ข้างๆอย่างปลงตก เป็นเวลาหลายชั่วโมงแล้วที่นั่งเป็นเพื่อนซอนเยอยู่บนสะพานนี่ หน้าเริ่มจะหนาขึ้น เริ่มจะชินกับสายตาของคนที่เดินผ่านไปผ่านมาแล้วมองมาที่เค้าและซอนเยอย่างสนใจ

    "ไม่เอาอ่ะ ฮือๆ T^T นายไม่เป็นฉันนายไม่รู้หรอก การที่เห็นแฟนเก่าตัวเองไปคบกับเพื่อนสนิทน่ะมันเจ็บปวดขนาดไหน"

    ซอนเยพูดจบก็ร้องไห้อย่างบ้าคลั่งอีกครั้ง หน้าตาเริ่มดูไม่ได้เนื่องจากน้ำตาและน้ำมูกมันไหลเกรอะกรังไปหมด

    "เอ้า .. เช็ดน้ำมูกน้ำตาเธอซะยัยเตี้ย ฉันเห็นแล้วรู้สึกทุเรศแทน"

    จียงหยิบผ้าเช็ดหน้าสุดหวงของตนเองให้ยัยเตี้ยข้างๆ ถึงแม้ว่าผ้าเช็ดหน้าอันนี้จะเป็นของยายที่ให้เค้ามาแล้วเค้าก็โคตรหวง แต่ยังไง .. ก็ให้ซอนเยใช้ไปก่อนเถอะ

    "ขอบใจนะ T^T"

    "พรืดดดดดดดดดดดดดดด"

    จียงต้องหันไปมองซอนเยตาค้าง เมื่อซอนเยเอาผ้าเช็ดหน้าของเค้าปิดจมูกแล้วสั่งน้ำมูกออกมาอย่างไม่เกรงใจใคร!!

    "เอ่อ ... ขอโทษที ฉันคืนให้ก็ได้"

    ซอนเยที่พึ่งรู้สึกตัวว่าทำอะไรลงไปยื่นผ้าเช็ดหน้าของจียงที่เต็มไปด้วยน้ำมูกของเธอคืนให้เค้า

    "เอ่อ .. อย่าเลย ฉันให้เธอเลยละกัน นะ เอาไปเหอะ"

    จียงยิ้มแหยๆพลางปฏิเสธ  ซอนเยจึงเก็บผ้าเช็ดหน้าอันนั้นของจียงเอาไว้

    "กลับบ้านเถอะ ดึกแล้ว เดี๋ยวฉันไปส่งเธอเอง"

    จียงบอกกับยัยเตี้ยข้างๆพลางลุกขึ้นยืน แล้วยื่นมือข้างขวาของเค้าให้ซอนเย เพื่อที่จะให้เธอจับแล้วพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นมา

    "T^T"

    ถึงแม้ว่าจะเกลียดอีตานี่มากขนาดไหนและถึงแม้ว่าจะเคยด่า ตบตีกันมาก่อน แต่ตอนนี้ ซอนเยกำลังอ่อนแอมาก ถึงมากที่สุด และเค้าคนนี้ คนที่เธอเกลียดกลับไม่ยอมทิ้งเธอไปไหน ซอนเยจับมือของจียงแล้วพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นยืนอีกครั้งหนึ่ง

    "ดีมาก ค่อยสมกับเป็นยัยเตี้ยซอนเยหน่อย" จียงพูดพลางยิ้มเมื่อเห็นซอนเยลุกขึ้นยืนแล้ว

    "นี่ตกลงนายด่าหรือว่าชมฉันกันแน่เนี่ย" กระต่ายเอ่ยถามพลางเหล่ตามองไอ้เตี้ยที่ยืนกวนประสาทเธออยู่ข้างๆ

    "เอาเหอะน่า ... หยุดร้องไห้แล้วนี่ กลับกันดีกว่า ดึกแล้วด้วย เออ ว่าแต่ ... เธอกินอะไรมารึยังล่ะ"

    "ยังเลยอ่ะ" ซอนเยตอบพลางรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงท้องของตัวเองร้องดังลั่น

    "งั้น ... ไปกินต๊อกโบกิกับฉันมั้ยล่ะ ฉันเองก็ยังไม่ได้กินอะไรมาเหมือนกัน นั่งรอเธอร้องไห้นี่หิวจะแย่"

    "อ้าว ... แล้วใครสั่งให้นายรอฉันนั่งร้องไห้เล่าอีตาบ้านี่!! แต่ .. โอเค ไปก็ได้ ถ้าไม่ใช่เพราะหิวยังไงฉันก็ไม่ไปกับนายหรอก"

    จียงต้องมองยัยเตี้ยอย่างหมั่นไส้ นี่ขนาดพึ่งจะหยุดร้องไห้ยังปากดีได้ถึงขนาดนี้ แบบนี้มันน่าจับประกบปากนัก (ไรท์เตอร์แอบหื่นค่ะ ฮี่ๆ)



    ร้านต็อกโบกิร้านเดิม ที่ซอนเยเคยเมาเละที่นี่ในงานวันเกิดของยูบิน

    "เธอชอบกินต็อกเหรอ"

    จียงเอ่ยถามกระต่ายน้อยที่กำลังซัดต็อกโบกิอย่างเมามัน ไม่ได้เงยหน้าหันมามองอะไรรอบข้างบ้างเลย

    "อืม อ๋ามอำไอเอ๋อ" (อืม ถามทำไมเหรอ?)

    ซอนเยที่กำลังกินต็อกเต็มปากเงยหน้าขึ้นมาถามจียง แก้มของซอนเยป่องออกมาดูน่ารัก เป็นภาพที่จียงไม่เคยเห็นมาก่อน เค้าเลยอึ้งๆไปเมื่อเห็นใบหน้าซอนเย

    "อองอำไออ่ะ" (มองทำไมล่ะ)

    "เอ้อ .. เปล่าๆ ไม่มีอะไร"

    จียงปฏิเสธพลางทำเป็นก้มหน้าก้มตากินต็อกโบกิ ซอนเยจึงไม่ไดใส่ใจอะไรอีก

    "ที่เธอไม่ยอมมีแฟนอีก ... เป็นเพราะเหตุผลนี้รึเปล่า"

    อยู่ๆจียงก็ถามขึ้นมา เค้าเหลือบตามองกระต่ายน้อยนิดหน่อย ดูว่าเธอจะมีปฏิกริยายังไงกับคำถามของเค้า

    กระต่ายมินมีสีหน้าไม่ค่อยดีเท่าไหร่เมื่อเจอคำถามนี้ ...

    "เอ่อ .. ถ้าเธอไม่อยากตอบก็ไม่เป็นไรนะ ขอโทษที ฉันคงปากมากไปเอง แหะๆ"

    "ใช่ นายคิดถูกแล้ว ฉันไม่เคยลืมท็อปได้เลย แม้แต่วินาทีเดียว"

    จียงอยากจะเตะตัวเองสักป้าบ เรื่องกำลังจะดีแท้ๆแล้วเชียว แต่กลับถามคำถามบ้าๆแบบนี้ นั่นไง! ซอนเยเริ่มน้ำตาคลอเบ้าแล้ว ไม่นะ! โอ้ ... จียงนายทำอะไรลงไปเนี่ย!!

    "โฮๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ T^T"

    จียงเอามือกุมขมับอย่างเหนื่อยอ่อน เมื่อกระต่ายน้อยมินมินร้องไห้ออกมาอย่างบ้าคลั่ง แถมยังปล่อยโฮออกมาเสียงดังลั่นร้านไปหมด

    "ซอนเย ... ฉันกราบละนะเธอหยุดร้องไห้เถอะ"

    จียงพูดกับสาวน้อยซอนเยที่กำลังนั่งร้องไห้สะอึกสะอื้น เจ้าของร้านและคนในร้านมองมาที่ทั้งคู่เป็นตาเดียวกัน แถมยังซุบซิบนินทากันเป็นที่สนุกสนาน

    "เวรกรรมอะไรของตูฟะนี่"

    จียงบ่นเบาๆ พลางมองไปที่ยัยกระต่ายมินซอนเยที่นั่งร้องไห้อย่างไม่แคร์ใคร เค้าเองซะอีกที่กลายเป็นคนที่ต้องอายแทน

    "ฮือๆ T^T ขอเหล้าขวดนึงค่ะ"

    อยู่ดีๆซอนเยก็หันไปสั่งเหล้ากับเจ้าของร้านทั้งๆที่น้ำตายังนองหน้า

    "เธอจะบ้าเหรอ!! จะกินเหล้าได้ยังไง เดี๋ยวก็เมาแอ๋เหมือนคราวที่แล้วหรอก ฉันไม่ไปส่งเธอแล้วนะ"

    จียงพยายามห้ามซอนเยไม่ให้ดื่มเหล้า เนื่องจากเหตุการณ์ครั้งที่แล้วยังฝังใจ เสื้อตัวเก่งเละไม่เป็นท่าเนื่องจากฝีมือของซอนเย

    "ไม่ไปส่งก็ไม่ต้องไป ฉันกลับเองก็ได้"

    ซอนเยไม่ง้อซะด้วยสิ แล้วยังไง จียงก็ต้องนั่งเฝ้าคนอกหักดื่มเหล้าต่อไปอย่างจำใจ ... ถึงแม้ว่าจะเคยทะเลาะกันแทบเป็นแทบตายแต่จียงก็คงไม่เลวร้ายพอที่จะปล่อยให้ผู้หญิงเมาอยู่คนเดียว




    "นี่นายเตี้ย นายรู้มั้ย ฉันน่ะไม่เคยรักใครเท่าหมอนั่นมาก่อนเลยนะจะบอกให้ ผู้ชายตามจีบฉันตั้งหลายคนแต่ฉันไม่เคยแม้แต่จะสนใจเลย แล้วทำไมต้องเลือกหมอนั่น แล้วทำไมฉันต้องรักมันมากมายขนาดนี้ด้วย อุวะ 55"

    จียงนั่งเท้าคางฟังซอนเยที่ตอนนี้เมาเละ ทั้งหัวเราะทั้งพูดอะไรก็ไม่รู้ฟังไม่ได้ศัพท์ เหมือนคนบ้า แต่เค้าคิดว่าเค้าเองคงจะบ้ากว่าที่ทนนั่งฟังเป็นชั่วโมง

    "เออ .. รู้ก็ได้ แต่ตอนนี้กลับกันก่อนเหอะ ดึกมากแล้วนะ เดี๋ยวเพื่อนเธอก็ได้เป็นห่วงแย่หรอก"

    จียงพูดพลางดึงตัวซอนเยที่เมาเละ หมดสภาพให้ลุกขึ้นยืน เพราะเห็นว่าดึกมากแล้วแต่ยัยกระต่ายก็ยังคงไม่เลิกดื่ม

    "มันบอกว่าชอบผู้หญิงผมสั้น ฉันก็อุตส่าห์ไปตัดผมให้มัน แล้วเป็นไง ทิ้งกันเฉยเลย เสียดายผมชะมัด 55555"

    "นี่เธอ .. เลิกพล่ามซักทีเถอะน่า"

    จียงดุพลางพยุงซอนเยออกมาจากร้านต็อกโบกิ หลังจากที่เค้าจ่ายเงินเรียบร้อยแล้ว (เอ๊ะ! แล้วทำไมจียงต้องจ่ายให้ซอนเยด้วยล่ะนี่)

    "ฉันจะพาเธอไปส่งที่หอพักนะ"

    "ตื๊ด ตื๊ด"

    เสียงข้อความเข้าของมือถือซอนเยดังขึ้น ทำให้เจ้าของที่กำลังเมาแอ๋อยู่ต้องควานหาในกระเป๋าถือของตนเองอย่างงุ่มง่าม

    "เดี๋ยวฉันหยิบให้"

    จียงอาสาก่อนจะช่วยซอนเยหาโทรศัพท์มือถือในกระเป๋า และในที่สุดจียงก็หาเจอ เค้าช่วยเปิดอ่านข้อความแทนซอนเย

    'เย็นนี้ฉันจะไปนอนที่หอคยูรีนะ จากเยอึน'

    จียงอ่านจบก็แทบจะบ้า!! อะไรกัน นี่ต้องไปส่งยัยเตี้ยขี้เมาคนเดียวอีกแล้วเหรอเนี่ย!!

    "นี่ๆ ยัยเตี้ย เพื่อนเธอส่งข้อความมาบอกว่าจะไปนอนหอคนอื่นน่ะ ยัยเตี้ย"

    จียงหันไปบอกข่าวดีกับซอนเย แต่ก็ต้องตกใจแทบบ้าอีกครั้ง เมื่อพบว่ายัยเตี้ยที่เค้าพยุงอยู่ หลับคอพับคออ่อนไปซะแล้ว

    "เฮ้!! ยัยเตี้ย! ซอนเย! ตื่นเดี๋ยวนี้นะยัยบ้า! ตื่นซี่!!"

    จียงเขย่าตัวซอนเยเพื่อให้ตื่น แต่ ... ซอนเยกับแอลกอฮอลล์นั้นไม่ถูกกันเลยสักนิด ถึงแม้จะถูกจียงเขย่าตัวแรงแค่ไหนก็ตาม ซอนเยยังคงสลบเหมือดต่ออย่างคงเส้นคงวา

    "โอ๊ยยยย ชีวิตของจียง ทำไมฉันต้องมาแบกเธอกลับบ้านซ้ำแล้วซ้ำเล่าด้วยนะ"

    จียงบ่นอุบอิบ เนื่องจากน้อยใจในโชคชะตาของตัวเองที่ต้องมาแบกซอนเยกลับบ้านถึงสองครั้งสองครา



    ที่หอพักของนัมคยูรี เพื่อนที่เยอึนไปนอนค้างด้วย เนื่องจากติดเกมส์งอมแงมจนต้องมาเล่นด้วยกันที่ห้องของนัมคยูรี

    "นี่ เยอึน ป่านนี้ซอนเยจะกลับถึงหอพักรึยังน่ะ รู้สึกเป็นห่วงจัง"

    นัมคยูรีเอ่ยถามเยอึนถึงซอนเย เนื่องจากรู้สึกเป็นห่วงซอนเยขึ้นมา

    "น่าจะถึงแล้วแหละ ฉันส่งข้อความไปบอกแล้ว แต่เอ๊ะ!"

    เยอึนทำท่าเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ จึงหยุดเล่นเกมส์แล้วรีบหยิบกระเป๋าของตนเองมารื้อๆค้นๆหาอะไรบางอย่าง

    "อะไรเหรอ" นัมคยูรีถามงงๆ

    "ตายแล้ว!! ตายแน่ๆ ยัยซอนเย!!"

    อยู่ดีๆเยอึนก็โวยวายขึ้นมา ทำเอาคยูรีตกใจไปด้วย

    "กุญแจห้องอยู่ที่ฉันน่ะสิ!!"

    เอาแล้ว ... แล้วคืนนี้นายจียงจะพายัยกระต่ายไปนอนที่ไหนล่ะเนี่ย?



    WRITER TALK

     อ่านกันแล้วคอมเม้นท์ด้วยนะคะ
    ถ้าชอบใจกดโหวตก็ได้ค่ะ ตอตั๊กไม่ว่า ชอบ ;))



    Bl
    ing


    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×