คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : {❤} Chapter5 ,,, ความหลังของกระต่าย
:: ตอนที่5 ::
:: ความหลังของกระต่าย ::
"ซอนเย .. ซอนเย แกเป็นอะไรไป"
เยอึนต้องตกใจเป็นอย่างมาก เมื่อพบว่าเพื่อนรักกำลังน้ำตาไหลพรากๆ เหมือนโดนยาหม่องเข้าตายังไงยังงั้น
"เยอึน .. พาฉันไปจากตรงนี้เถอะนะ เร็วๆ"
ซอนเยพูดออกมาเบาๆคล้ายจะกระซิบ น้ำตายังคงไหลพรากๆอาบสองแก้ม เยอึนรีบลากเพื่อนสนิทออกไปจากตรงนั้นทันที
"ตกลงแกจะบอกฉันได้ยังว่าแกร้องไห้ทำไม"
เยอึนถามซอนเยที่กำลังนั่งตาบวมอยู่ที่โต๊ะหินอ่อน หน้าตาบอกบุญไม่รับ ซอนเยหยุดร้องไห้แล้วแต่ยังคงซึมอยู่
"เยอึน .. ถ้าฉันบอกแก แกสัญญานะว่าจะไม่ไปบอกใคร"
ซอนเยถาม เยอึนพยักหน้ารับ
"ผู้ชายที่เดินกับยูบินน่ะ ... แฟนเก่าฉันเอง"
"ห๊ะ!!ว่าไงนะ"
เยอึนต้องประหลาดใจเมื่อได้ฟังคำบอกเล่าของซอนเย ผู้ชายคนนั้น!! เป็นแฟนเก่าซอนเย?
"แกฟังไม่ผิดหรอก ท็อปน่ะ เป็นแฟนเก่าฉันเอง"
"อ๋อ .. ไอ้ที่แกละเมอเพ้อพกเรียกหาตอนเมานี่ก็ไอ้ท็อปนี้สินะ"
เยอึนนึกขึ้นมาได้ถึงตอนที่ซอนเยเมาอ้วกใส่เสื้อจียง แล้วซอนเยเรียกหาใครคนหนึ่ง
"อืม .. ใช่ ไม่นึกเลยนะว่าคนอย่างหมอนั่นจะมาเจอกับยูบินได้"
ซอนเยพูดพลางถอนหายใจ เมื่อนึกถึงภาพที่เธอเห็นท็อปเดินกระหนุงกระหนิงกับยูบิน เพื่อนสนิท
"ฉันถามจริงๆนะซอนเย .. แกยังรักมันอยู่ใช่มั้ย"
เยอึนเอ่ยถามคำถามที่จี้ใจดำซอนเยมากที่สุด กระต่ายน้อยมีสีหน้าเจ็บปวดเมื่อถูกถามคำถามนี้
"สมกับเป็นเพื่อนสนิทฉันจริงๆ"
ซอนเยพูดพลางฝืนยิ้ม แต่ก็ยิ้มได้ไม่นาน น้ำใสๆก็ไหลร่วงลงมาจากดวงตา
"อย่าคิดมากนะเว้ย เรื่องมันผ่านไปแล้วก็ลืมๆมันไปเหอะ แกยังมีฉันอยู่ทั้งคนนะ"
เยอึนพูดพลางดึงตัวซอนเยเข้ามากอด ที่ผ่านมาไม่เคยรู้เลยว่าเพื่อนรักมีความหลังฝังใจขนาดนี้ ...
"ขอบใจนะเยอึน ชาติหน้าฉันขอมีเพื่อนดีๆแบบแกอีกนะ"
แดซองยืนพิงเสา มองไปยังสาวน้อยแก้มป่องโซฮี และรุ่นพี่จียงที่กำลังนั่งติวกันอยู่อย่างอิจฉา
"โซฮี ฉันก็อยากจะเรียนเก่งๆแล้วมาติวให้เธอบ้างเหมือนกันนะ แต่หัวฉันคงสู้หมอนั่นไม่ได้"
แดซองคิดพลางถอนหายใจ ในเมื่อโซฮีชอบจียง โซฮีก็ต้องมองว่าจียงดีกว่าเค้าทุกอย่างอยู่แล้ว
"ทำไรอยู่อ่ะ"
ซึงรีที่พึ่งจะเลิกเรียนเดินออกมาทักแดซองที่กำลังยืนทำหน้าตาเซ็งๆอยู่
"รอโซฮีน่ะสิ แล้วนายล่ะ จะไปไหน"
"จะกลับบ้านน่ะ แหม .. เฝ้าเช้าเย็นแบบนี้ ซักวันยัยเปาก็ต้องเห็นใจน่า"
ซึงรีแซวอย่างรู้ทันพลางยิ้ม แดซองหน้าแดงเป็นมะเขือเทศทันที
"ไปก่อนนะ โชคดีแดซอง"
ซึงรีพูดจบก็เดินจากไป ส่วนแดซอง ... ยังคิดไม่ออกว่าจะเอาอะไรไปสู้กับจียงดี
"อูย .. หนักชะมัดเลย"
เสียงของแม่กวางดาวที่กำลังแบกหนังสือเรียนของตัวเองดังขึ้น
"ไม่น่าเอาหนังสือยัดไว้ใต้โต๊ะเล้ย ... พออาจารย์ตรวจโต๊ะทีก็ต้องแบกกลับที ชิ น่าเบื่อชะมัด"
ซอนมีบ่นอุบอิบ เนื่องจากหนังสือมันหนักไม่ใช่เล่น แถมแทยังก็ดันหายไปไหนก็ไม่รู้อีก
"พี่แทยังนะพี่แทยัง หายหัวไปเลย ไม่ยอมมาช่วยเราสักนิด"
ซอนมีบ่นไปก็หอบหนังสืออย่างทุลักทุเลไป จนกระทั่งถึงถนนใหญ่ มองซ้าย มองขวาแล้วก็ตัดสินใจข้ามไปทันที
"ปี๊นนนนนนนนนนนนนน"
เสียงบีบแตรดังลั่น ซอนมีที่กำลังอยู่กลางถนนหยุดชะงัก โชคดีที่รถคันนั้นเบรคทัน แต่ด้วยความตกใจก็ทำให้หนังสือของซอนมีหล่นกระจาย
"ขับรถภาษาอะไรเนี่ย!! เห็นมั้ยเกือบจะชนฉันอยู่แล้วนะว้อย!!"
กวางดาวเดินไปเคาะกระจกด่าคนขับรถทันทีที่รถหยุด แต่คนขับไม่ได้เปิดประตูออกมา คนที่นั่งอยู่เบาะหลังกลับลงมาเคลียร์แทน
"ขอโทษทีๆ .. เป็นอะไรมากมั้ย"
ชายหนุ่มใส่แว่นหน้าตาดูเป็นผู้ดีเดินลงมาถามซอนมีอย่างเป็นห่วง ที่แท้รถคันนี้ก็เป็นรถของซึงรีนั่นเอง
"ไม่เป็นอะไรหรอก แต่ช่วยเก็บหนังสือหน่อยได้มั้ย มัยกระจายเต็มถนนเลยไม่เห็นเหรอ"
ซอนมีเอ่ยปากขอให้ซึงรีช่วยเก็บหนังสือ ซึ่งซึงรีเองก็ช่วยอย่างยินดี เพราะเค้าเป็นคนมีน้ำใจอยู่แล้ว
"อ่ะ หนังสือ ขอโทษทีที่ทำให้วุ่นวาย"
ซึงรีพูดพลางส่งกองหนังสือให้ซอนมี แต่ยัยกวางดาวยังไม่รับ
"เอาไปสิ"
"นี่นายจะปล่อยให้ผู้หญิงตัวเล็กๆ เดินแบกหนังสือหนักๆพวกนี้กลับบ้านเองเหรอ?"
ซอนมีถาม ซึ่งจริงๆแล้วจุดประสงค์ของซอนมีก็คือจะให้ไอ้เจ้านี่ไปส่งที่บ้านนั่นแหละ
"ยังไงอ่ะ งง" ซึงรีเกาหัวท่าทาง งงๆ
"น้ำใจน่ะมีมั้ย ถามฉันสิว่าจะให้นายไปส่งรึเปล่า บอกให้ถาม ถาม!!!"
ซอนมีตะคอกใส่ซึงรีซะเฉยๆ เล่นเอาพ่อหนุ่มซึงรีตามแทบไม่ทัน
"เอ่อ .. จะให้ฉันไปส่งเธอมั้ย"
"โอเค ขอบใจมาก ฉันชื่อซอนมีนะ นายชื่ออะไรอ่ะ"
ซอนมีเนียนซะงั้นเลย ส่วนซึงรียังคงเหวอๆนิดหน่อย
"เอ่อ .. ซึงรี"
"อื้ม ขอบใจมากนะซึงรี ปะ ขึ้นรถ เดี๋ยวฉันบอกทางให้ว่าหอพักฉันอยู่ไหน"
ยัยกวางดาวพูดจบก็เปิดประตูรถแล้วเข้าไปนั่งทันที ซึงรีขมวดคิ้วเข้าหากันงงๆ
'อะไรของมันวะ ยัยคนนี้'
จียงกำลังเดินกลับหอพักคนเดียว หลังจากที่ติวให้โซฮีเสร็จ ส่วนแทยังน่ะเหรอ .. ไปดื่มกับเพื่อนกลุ่มอื่นแล้วเรียบร้อย
"เฮ้อ~"
จียงกำลังเดินข้ามสะพานที่สร้างเอาไว้ข้ามแม่น้ำสายหนึ่ง ซึ่งเค้าต้องเดินผ่านทุกวัน แต่วันนี้ไม่เหมือนเดิม
"หืม"
ตรงกลางสะพานมีร่างผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่งยืนอยู่ จียงรู้สึกคุ้นเคยกับผู้หญิงคนนั้นเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน
"เอ .. ยัยเตี้ยนี่หว่า"
จียงนึกขึ้นได้ว่าเป็น ซอนเย หรือยัยเตี้ย คู่กัดของเค้า แต่นั่น! ซอนเย ซอนเยทำท่าจะกระโดดลงไปแล้ว!!
"เฮ้!! ยัยเตี้ย อย่านะ!!"
จียงร้องโวยวายพลางวิ่งสุดฝีเท้าเพื่อไปดึงร่างของซอนเยที่กำลังจะปีนราวสะพานให้กลับเข้ามา
"ปล่อยนะ!! บอกให้ปล่อยไง ปล่อยยยยย!!!"
ซอนเยพยายามจะกระโดดลงไปให้ได้ จึงทั้งตบทั้งถีบทั้งผลักจียงที่กำลังดึงตัวเธอให้ออกไป
"จะบ้าเหรอ!! ถ้าปล่อยเธอก็ได้กระโดดลงไปน่ะสิ!! เป็นบ้าอะไรถึงจะฆ่าตัวตายน่ะ ห๊า!!"
จียงกระชากซอนเยกลับมาได้ทันท่วงที แต่ถึงกระนั้นใบหน้าก็ยังเละเนื่องจากโดนทั้งข่วนทั้งตบ
"ยัยโง่เอ๊ย!! ฆ่าตัวตายทำไม บอกฉันมาสิ ทำไมต้องฆ่าตัวตาย หา!!"
จียงเอ่ยถามซอนเยอย่างโมโห เป็นเพราะเจ็บด้วยและรู้สึกไม่ชอบที่จะต้องเห็นคนตายต่อหน้าด้วย
"ฮึก ... ฮึก .. ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"
ซอนเยดันร้องไห้ออกมาซะงั้น จียงทำหน้าเหรอหรา เนื่องจากไม่คิดว่าซอนเยจะร้องไห้
"เฮ้!! โทษที อย่าร้องไห้ดิ่ ฉันขอโทษ"
จียงรู้สึกผิดที่ทำให้กระต่ายน้อยร้องไห้จึงพยายามปลอบเธอให้หยุดร้อง แต่เหมือนยิ่งปลอบ ซอนเยก็ยิ่งร้องไห้หนักขึ้น
"ยัยเตี้ย .. พอเถอะ ฉันขอโทษ ฉันผิดไปแล้ว ก็เธออยากฆ่าตัวตายทำไมเล่า เลิกร้องไห้ได้แล้ว นะ ขอร้องล่ะ"
จียงแทบจะคุกเข่าขอร้องให้ซอนเยหยุดร้องไห้ เนื่องจากคนที่เดินผ่านไปผ่านมามองมาที่เค้าและซอนเยกันหมด
"ก็ไอ้บ้านั่นน่ะ ฮือๆ มันทิ้งฉันไปแล้วมันยังจะมาคบกับเพื่อนสนิทฉันอีก ฮือๆๆๆ ทำไมฉันถึงลืมมันไม่ได้อ่ะ โฮๆๆ"
ซอนเยพูดไปก็ร้องไห้ไป น้ำมูกน้ำตาไหลปนกันมั่วไปหมด แถมยังไม่สนใจคนรอบข้างด้วยสิ
"ฉันว่า .. เธอตามฉันมานี่ก่อนเหอะ มา อยู่ตรงนี้อายคนอื่นเค้า"
จียงพูดจบก็จูงมือซอนเยให้รีบออกจากตรงนั้นไปทันที เพราะคนที่มองมากำลังเริ่มจะซุบซิบนินทากันแล้ว
"ไม่เอา!! ฉันไม่ไป ฮือๆๆๆ"
ซอนเยเริ่มแผลงฤทธิ์โดยการทิ้งตัวนั่งลงตรงนั้น!! แล้วนั่งกอดเข่าร้องไห้อย่างไม่อายใคร
'ตูเอ๊ยยย .. ไม่น่าเลย แล้วจะทำไงดีเนี่ย'
จียงคิดพลางเอามือปาดเหงื่อ ใจมันนึกอยากจะวิ่งหนีไปให้พ้นความอาย แต่อีกใจก็นึกเป็นห่วงยัยเตี้ยที่นั่งร้องไห้อยู่
แล้วจียงจะทำยังไงดีล่ะเนี่ย?
ความคิดเห็น