คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter2 :: ความซวยมาเยือนคาริสม่า
Chapter2 :: ความซวยมาเยือนคาริสม่า
เช้าของวันเปิดเรียนในเทอมใหม่ของนักเรียนโรงเรียนแห่งนี้ดูคึกคักและสนุกสนานมาก แต่กับบางคนคงไม่ใช่เรื่องสนุกอะไรนักเมื่อโรงเรียนใหม่ของเค้าช่างไม่ได้ดั่งใจเจ้าตัวเลยจริงๆ
"อะไรกันเนี่ย?? เครื่องแบบนักเรียนโรงเรียนนี้ทำไมเชยจัง"
คีย์ หรือ คิมคิบอม ผู้ซึ่งอาจารย์มินซุกมอบหมายให้คอยดูแลคุณหนูเล็กของตระกูลลีมีหน้าที่ฟังคุณหนูผู้เอาแต่ใจบ่น และคอยทำทุกอย่างตามแต่คุณหนูแทมินจะสั่ง
"ไม่ทราบครับ แต่คุณหนูจะทานข้าวเช้ารึยังครับ ผมจะได้ไปจัดเตรียมให้"
คีย์เอ่ยถามคุณหนูแทมินอย่างนอบน้อม เพราะเคยได้ยินกิตติศัพท์ความเอาแต่ใจและความเฮี้ยวของคุณหนูคนนี้ดี
"มีอะไรกินมั่งล่ะ" เจ้าตัวเอ่ยถามอย่างเอาแต่ใจ
"เอ่อ .. อาหารเช้าคงจะเป็นชาจังมยอนน่ะครับ"
"อะไรนะ!! ชาจังมยอน!! โอ้ยย!! จะกินเข้าไปได้ยังไง เช้าๆแบบนี้ฉันต้องการข้าวต้มเท่านั้น"
แทมินโวยวายพลางทำสีหน้าหงุดหงิดเมื่อรู้ว่ามีอะไรเป็นอาหารเช้า ปกติอยู่ที่บ้านมีbreakfast หรูๆ มารอตั้งแต่ยังไม่ตื่น แล้วนี่อะไร?
"เอ่อ ... แต่นักเรียนคนอื่นๆเค้าก็กินกันแบบนี้ทั้งนั้นนะครับ"
คีย์พยายามเกลี้ยกล่อมให้คุณหนูแทมินยอมกินอาหารเช้าแบบธรรมดาๆ เพราะขี้เกียจที่จะไปต้มข้าวต้มมาให้
"กล้าขัดคำสั่งฉันเหรอ!! ฉันจะไปบอกอาจารย์มินซุกว่านายขัดใจฉัน!!"
เมื่อแทมินทำท่าจะเดินออกไปข้างนอกห้องพร้อมขู่ว่าจะฟ้องอาจารย์มินซุก คีย์ที่กำลังก้มหน้าเจี๋ยมเจี้ยมอยู่ก็ต้องรีบดึงขากางเกงของแทมินไว้ทันที
"ได้ครับ!! ผมจะไปจัดข้าวต้มมาให้คุณหนูเดี๋ยวนี้"
พอคีย์พูดแบบนี้ คุณหนูผู้เอาแต่ใจก็ต้องยิ้มออกมาอย่างพอใจที่สามารถเอาชนะคนอื่นได้ ... โอ้ .. ช่างมีความสุขอะไรเช่นนี้
"เร็วๆล่ะ ฉันไม่ชอบรออะไรนานๆ"
แทมินพูดพลางเดินออกไปข้างนอกเพื่อที่จะไปรอกินข้าวเช้าที่โต๊ะอาหารของหอพักข้างล่าง ส่วนคีย์ก็ได้แต่บ่นอุบอิบ
"เอาแต่ใจตัวเองแล้วยังจะเรื่องมากอีกนะ ไอ้เด็กบ้า!!"
"ว่าไงนะ!!"
"ไม่มีอะไรครับคุณหนู ผมด่าไอ้คนทำอาหารว่าบ้าน่ะครับ ที่ทำแต่อาหารที่คุณหนูทานไม่เป็น"
"งั้นแล้วไป"
คีย์ถอนหายใจอย่างโล่งอก ที่คุณหนูแทมินไม่ได้สงสัยเรื่องที่เค้าแอบด่า แต่โล่งอกได้ไม่นานก็ต้องรีบไปต้มข้าวต้มให้คุณหนูแทมินซะแล้ว
.
.
.
.
มินโฮนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ที่โต๊ะอาหารของหอพักอยู่อย่างสบายอารมณ์ มีชาร้อนๆวางอยู่ถ้วยหนึ่งพร้อมกับขนมปัง แค่นี้ก็เพียงพอแล้วสำหรับคนง่ายๆเช่นเค้า
"ตึง!ตึง!ตึง!"
"ตึง!!"
เสียงส้นเท้ากระแทกกับบันไดทำให้มินโฮต้องขมวดคิ้ว เนื่องจากกฎของหอพักข้อหนึ่งมีอยู่ว่า "ห้ามขึ้น-ลงบันไดเสียงดัง" แต่ไอ้คนที่กำลังกระแทกปึงปังอยู่นี่มันเป็นใครกัน??
"นี่!!โทษทีนะครับ อ่านหนังสือไม่ออกเหรอ ป้ายบอกกฎของหอพักน่ะเขียนอยู่ตัวเบ้อเริ่มเทิ่ม ช่วยอ่านด้วยนะครับแล้วก็ควรจะเกรงใจคนอื่นเค้าบ้าง"
มินโฮส่งเสียงบอกกับผู้ที่กำลังเดินลงมาพลางเดินไปที่บันไดเพื่อที่จะดูหน้าของคนไม่มีมารยาทให้ชัดๆ
"มองอะไรไม่ทราบ"
เมื่อเห็นหน้าตาใสๆกวนๆของคนที่เดินลงมาแล้ว มินโฮถึงกับต้องส่ายหน้าอย่างเหนื่อยหน่าย
"ไม่มีมารยาทเอาซะเลยนะนายน่ะ" มินโฮตำหนิเจ้าเด็กหัวเห็ดอย่างสุดจะทน
"อยู่ที่บ้านฉันก็ทำแบบนี้ ไม่เห็นมีใครว่า"
แทมินพูดพลางเชิดหน้าก่อนที่จะเดินฉับๆไปนั่งที่โต๊ะอาหารอย่างไม่สนใจใคร มือก็หยิบหนังสือพิมพ์ที่มินโฮอ่านค้างเอาไว้ขึ้นมาอ่านหน้าตาเฉย ไม่ถามสักนิดว่าเป็นของใคร
"ก่อนจะหยิบของที่วางอยู่ตามโต๊ะน่ะ เคยถามบ้างมั้ยว่ามีใครอ่านอยู่รึเปล่า"
แทมินเหลือบตามองคนพูดแว่บหนึ่ง ก่อนจะนั่งอ่านหนังสือพิมพ์ต่ออย่างไม่สนใจ
"ไอ้หัวเห็ดเอ๊ย"
เสียงบ่นของคนตาสวยที่ดังแว่วมา แม้ว่ามินโฮจะพูดเบาๆ แต่คุณหนูแทมินก็หูฉมังมาตลอด16ปี
"นายว่าใคร"
"ว่าแกนั่นแหละไอ้เด็กบ้าไร้มารยาท อย่าคิดนะว่ากะอีแค่แกจะไปฟ้องอาจารย์มินซุกแล้วฉันจะกลัวน่ะ"
แทมินกัดฟันแน่นด้วยอาการที่โมโหสุดขีด หน้าแดงก่ำ มือทั้งสองข้างกำแน่นและชกออกไปยังหน้าของคนตาสวยทันที!!
"หมับ!!"
คุณหนูแทมินโดนลบเหลี่ยมซะแล้ว เมื่อคนตาสวยสามารถคว้ามือของเค้าเอาไว้ได้ แถมยังจับแน่นซะจนดึงไม่ออกเสียด้วยสิ
"หนอย!! กล้าดียังไงมาทำแบบนี้กับฉันน่ะ ห๊ะ!!"
แทมินร้องโวยวายพลางชกมืออีกข้างออกไป แต่คนตาสวยก็สามารถจับมืออีกข้างของเค้าเอาไว้ได้อีก
"คราวนี้จะทำไงต่อล่ะ ไอ้เด็กไร้มารยาท"
มินโฮเยาะเย้ยพลางยิ้มเย็นชาให้ได้เด็กหัวเห็ด ที่ตอนนี้หน้าตาราวกับจะกินเลือดกินเนื้อเค้าให้ได้
"ปล่อยฉันนะ!! ไอ้ผู้ชายโรคจิต ไม่อย่างงั้นฉันจะฟ้องอาจารย์มินซุกจริงๆด้วย"
แทมินร้องโวยวายเมื่อถูกคนที่เค้าเรียกว่าผู้ชายโรคจิตจับมือทั้งสองข้างเอาไว้อย่างแน่นหนาจนสะบัดให้หลุดไม่ได้
"แน่จริงก็ไปฟ้องสิ"
มินโฮท้าทายอย่างไม่กลัวเกรง มันจะมีอะไรกันก็แค่คุณหนูเอาแต่ใจคนนึง ต้องสั่งสอนให้เข็ดหลาบซะบ้าง
"เฮ้!! มินโฮ นายทำอะไรอยู่น่ะ??"
เสียงของหนุ่มหน้าตาน่ารัก ในมือถือชามข้าวต้มที่ร้อนพอจะลวกปากคนกินได้ถามมินโฮที่กำลังถูลู่ถูกังกับเจ้าเด็กปากดีนี่
"ก็กำลังจัดการกับเจ้าเด็กไร้มารยาทนี่น่ะสิ ลูกหลานใครกันนะอยากเห็นหน้าพ่อแม่จัง จะได้ถามว่าเลี้ยงลูกยังไงถึงได้ออกมาปากจัดแบบนี้"
คีย์สีหน้าซีดลงทันทีที่ได้ยินเพื่อนสนิทตัวเองพูดแบบนั้น แล้วยิ่งมองเห็นสีหน้าถมึงทึงของแทมิน เค้าก็ยิ่งใจแป้วลงเท่านั้น
"ยืนทำอะไรอยู่!! ไม่เห็นเหรอว่าไอ้โรคจิตนี่มันกำลังรังแกฉัน รีบมาช่วยเร็วๆเข้าสิ!!"
แทมินโวยวายให้คีย์มาช่วย ในณะที่ย์เองก็กำลังยืนงงเป็นไก่ตาแตกอยู่
"เอ่อ ..มินโฮ นายปล่อยคุณหนูแทมินเถอะ นะ"
"แล้วทำไมฉันต้องปล่อยด้วย"
มินโฮถามคีย์พลางเหล่มองคุณหนูเอาแต่ใจคนนี้อย่างหมั่นไส้ ก่อนจะกระชากมือที่จับเจ้าเด็กนั่นอยู่ออกอย่างแรงจนเจ้าตัวถึงกับเซไป
"เจ็บนะ"
แทมินร้องพลางทำหน้าตาเอาแต่ใจ แต่ยิ่งเค้าทำท่าทางแบบนี้มากเท่าไหร่ ก็ยิ่งส่งผลให้ตัวเองดูน่ารักขึ้นเท่านั้น
"เดี๋ยวนายจะต้องโดนพี่ชายฉันจัดการแน่นอน คอยดู!!"
แทมินพูดอย่างเจ็บใจพลางเดินกระฟัดกระเฟียดออกข้างนอกไปทันที
"ไม่ทานข้าวเช้าแล้วเหรอครับคุณหนู ผมอุตส่าห์ต้มข้าวต้มให้นะคร้าบ"
คีย์เรียกคุณหนูของเค้าพลางวางชามข้าวต้มลงบนโต๊ะอาหาร มินโฮมองคีย์ด้วยสายตาสงสัยปนสมเพช
"ทำไมจะต้องไปเอาใจไอ้เด็กบ้านี่ด้วย แล้วทำไมต้องเรียกมันว่าคุณหนู"
คนตาสวยเอ่ยถามพลางขมวดคิ้ว ให้ตายเถอะ สมมุติถ้าคีย์จะตอบว่า 'มันเป็นลูกคุณหนู' หรืออะไรก็ตามแต่ มินโฮไม่มีทางเชื่อว่าเด็กมารยาทเน่าๆคนนี้จะมีเชื้อผู้ดีอยู่
"มินโฮ ... นี่นายไม่รู้จริงๆเหรอว่าเด็กคนนี้เป็นใคร"
คีย์ถามมินโฮด้วยอาการเหนื่อยอ่อนจากการรับมือกับคุณหนูแทมิน ซึ่งมินโฮเองก็ส่ายหน้าให้คีย์อย่างเฉยเมย
"คุณหนูลีแทมิน คุณหนูคนเล็กของตระกูลลีที่ยิ่งใหญ่"
"ห๊า ว่าไงนะ!!"
Bl ing
ความคิดเห็น