ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    FIC :: ยัยกระต่ายจอมซ่ากับนายมังกรบ้าพลัง [BB&WG]

    ลำดับตอนที่ #3 : {❤} Chapter2 ,,, ความซวยของกระต่าย

    • อัปเดตล่าสุด 30 พ.ย. 53


    :: ตอนที่2 ::

    :: ความซวยของกระต่าย ::


    "ที่แท้ก็ไอ้บ้านี่เองเหรอที่บอกว่าเป็นรุ่นพี่แกน่ะ เยอึน"

    ซอนเยหันไปถามปาร์คเยอึนทันที สายตาก็จับจ้องไปยังไอ้ผู้ชายบ้านี่ ที่ปากหมาว่าเธอเมื่อกี๊นี้บนรถไฟฟ้า!! โลกอะไรมันจะกลมได้ถึงขนาดนี้

    "ทำไมไปพูดถึงพี่เค้าแบบนั้น ซอนเย!"

    เยอึนปรามเพื่อนสาวด้วยความเกรงใจรุ่นพี่ 'ควอนจียง' ที่เค้ามีพระคุณต่อเธอโดยติวให้เธอได้เกรดเพิ่มขึ้นในเทอมนี้

    "อ๋อ ... นี่เพื่อนเยอึนที่เคยเล่าให้พี่ฟังใช่มั้ยครับ ไม่แปลกใจเลยนะว่าทำไมถึงยังเป็นโสดมาจนทุกวันนี้"

    ไอ้ผู้ชายบ้าโรคจิตของซอนเย หรือ จียง พูดขึ้นพลางมองซอนเยขึ้นๆลงๆแล้วส่ายหน้า

    "นี่เธอไปเล่าเรื่องอะไรของฉันให้ไอ้เตี้ยนี่ฟังหมดเลยเหรอเยอึน!!"

    ซอนเยหันไปโวยใส่เพื่อนสนิทตัวดีที่ตอนนี้ยืนก้มหน้าเจี๋ยมเจี้ยมอยู่ ก่อนจะหันไปวีนแตกใส่นาย ควอนจียงต่อ

    "นายไม่รู้อะไรแล้วอย่าพูด ไอ้เตี้ย!"

    "เฮ้ๆๆ!! เดี๋ยวก่อนๆ ตกลงสองคนนี้รู้จักกันแล้วเหรอ"

    คนที่งงที่สุดดูเหมือนจะเป็นเยอึน ที่ยังจับต้นชนปลายไม่ถูก ที่เห็นคนที่เธอเข้าใจว่าพึ่งพบกันครั้งแรก ยืนด่ากันอย่างดุเดือดต่อหน้าเธอ

    "ใช่!!" ทั้งซอนเยและจียงหันมาตอบพร้อมกัน

    ปาร์คเยอึนทำสีหน้าไม่ถูก ได้แต่ยืนมองสองคนนี้จ้องหน้ากันอย่างอาฆาต ราวกับว่าโกรธกันมาแต่ชาติปางก่อน

    'แล้วฉันผิดรึเปล่าวะนี่ ที่พาสองคนนี้มาเจอกัน?' เยอึนคิดพลางปาดเหงื่อที่ไหลย้อยอย่างกลุ้มใจ

    "เยอึน วันนี้พี่คงไม่อยู่แล้วล่ะ คงจะกลับเลย"

    อยู่ดีๆจียงก็พูดขึ้นพลางหมุนตัวเพื่อจะกลับออกไปทางประตูห้องที่พึ่งจะเข้ามาเมื่อกี๊นี้ ทำเอายัยเสือดาวงงเป็นไก่ตาแตก

    "อ้าว! ทำไมล่ะคะพี่จียง"

    "บรรยากาศมันไม่ค่อยดีน่ะครับ ได้กลิ่นพวกชอบอ่อยเหยื่อบนรถไฟฟ้า เหม็น!"

    "ฉันบอกว่าฉันไม่ได้อ่อยเหยื่อไง ไอ้เตี้ย!!"

    เยอึนหันไปมองที่จียงที แล้วหันกลับมามองเพื่อนสาวที ไม่รู้ว่าสองคนนี้พูดเรื่องอะไรกัน

    "ขอบคุณมากนะเยอึนที่ตั้งใจจะเลี้ยงพี่ ขอโทษจริงๆที่วันนี้ต้องไปแล้ว เอาไว้วันหลังแล้วกันนะ"

    จียงหันไปกล่าวขอบใจรุ่นน้องของตนเองด้วยรอยยิ้ม ผิดกับตอนที่คุยกับซอนเยราวฟ้ากับเหว

    "เอ่อ .. ค่ะ .. ค่ะ" เยอึนพยักหน้ารับอย่าง งงๆ

    "แล้วทีหลังอย่าไปยืนอ่อยเหยื่อบนรถไฟฟ้าอีกล่ะ สงสารผู้ชายที่มาลวนลามเธอซะบ้าง ยัยเตี้ย!"

    "ออกไปจากห้องฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ!!"

    ซอนเยตวาดไอ้เตี้ยจียงอย่างอารมณ์เสีย คำก็เตี้ย สองคำก็เตี้ย อยากจะถามเหลือเกิน ว่าแกมันสูงนักหรือไง? สายตาก็จ้องมองไปยังไอ้เตี้ยที่เดินล้วงกระเป๋ากางเกง ทำท่าทางกวนๆเดินออกไปจากห้อง

    "ใจเย็นน่า ซอนเย นี่ ฉันงงไปหมดแล้วนะ ว่าแกไปรู้จักกับพี่เค้าได้ไง"

    ทันทีที่จียงออกไป เยอึนก็หันมาสัมภาษณ์กระต่ายน้อยทันที ในหัวก็เริ่มงงกับเหตุการณ์ตรงหน้าเมื่อกี๊

    "จะไม่รู้จักได้ไงล่ะ! ก็ไอ้บ้านี่แหละ ที่มันช่วยฉันจากไอ้โรคจิตแล้วมายืนด่ากับฉันบนรถไฟฟ้าน่ะ!"

    "......"

    เยอึนยังคงพูดอะไรไม่ออกเมื่อได้รู้ความจริงจากปากของเพื่อนสาว ส่วนซอนเยนั้นได้แต่สะบัดหน้าไปมาอย่างจิตตก ที่ต้องมาเจอกับไอ้เตี้ยที่ทำให้เธอหงุดหงิดอีกรอบ

    "โอ๊ยยยย!! กะจะเป็นแม่สื่อให้เค้ารักกัน แต่กลับพามันมาทะเลาะกันซะนี่"

    เยอึนบ่นเบาๆกับตัวเองอย่างปวดหัว ส่วนซอนเยเข้าไปทำอาหารในครัวต่ออย่างหงุดหงิด ไม่ได้ตั้งใจจะทำให้ไอ้เตี้ยนั่นกินซักหน่อย ทำกินเองก็ได้!

    "แกนะแก เยอึน เป็นแบบนี้ทุกทีเลย อะไรฉันก็ไม่ว่าหรอกนะ แต่นึกยังไงถึงพาไอ้ปากหมานี่มาแนะนำให้ฉัน คนดีๆไม่มีแล้วรึไง!"

    ซอนเยบ่นใส่แม่เพื่อนตัวดีอย่างอารมณ์เสีย ที่จริงชินเสียแล้วกับการที่เยอึนพารุ่นพี่ของเธอมาแนะนำให้รู้จักแต่ไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมต้องเป็นไอ้เตี้ยนี่ด้วย

    .
    .
    .
    .

    ณ มหาวิทยาลัย BBU ในช่วงเช้าของวันหนึ่ง บริเวณโต๊ะหินอ่อนใต้ต้นไม้ใหญ่ หนุ่มหล่อร่างบึ้ก หุ่นทรมานใจสาว กำลังนั่งหลับอยู่คนเดียวบนโต๊ะนั้น

    "เฮ้! พี่แทยัง"

    เสียงห้าวๆของสาวน้อยหน้าตาน่ารักที่เดินตรงเข้ามาทุบโต๊ะเสียงดัง ทำให้ผู้ที่ถูกเรียกชื่อต้องสะดุ้งตื่นทันที

    "อ้าว! ติ๋ม มาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย"

    แทยังเอ่ยทักรุ่นน้องจอมรั่วของเค้า พลางเอามือขยี้ตาอย่างงัวเงีย

    "พี่แทยัง!! หนูบอกพี่กี่ครั้งกันแล้วนะว่าหนูไม่ได้ชื่อติ๋ม! อย่าเรียกหนูว่าติ๋มจะได้มั้ย!"

    สาวน้อยซอนมีเจ้าของฉายา 'ติ๋ม' ยืนเท้าเอวดุรุ่นพี่ของตนเองด้วยความหงุดหงิดเล็กน้อย เนื่องจากชื่อของเธอคือ 'ซอนมี' ไม่ใช่ 'ติ๋ม' อย่างที่แทยังเรียก

    "โอเคๆ แล้วนี่ ... จียงมารึยังเนี่ย"

    แทยังบิดขี้เกียจพร้อมกับถามสาวน้อยซอนมีถึงเพื่อนสนิทของตน ซอนมีวางกระเป๋าของเธอลงบนโต๊ะพร้อมกับกระโดดมานั่งข้างๆแทยังทันที

    "มาแล้ว"

    เสียงของบุคคลที่สามที่ถูกกล่าวถึงดังขึ้น พร้อมกับที่เจ้าตัวเดินทำหน้าอึนๆมานั่งด้วย

    "จียง!! เมื่อวานเป็นไงบ้างอ่ะที่ไปห้องเยอึนมา น้องเค้าพูดอะไรถึงฉันบ้างมั้ย!! แล้ว แล้ว ... ห้องของเยอึนเป็นยังไง สะอาด หรือสวยมั้ย แล้ว..."

    ทันทีที่จียงมาถึง แทยังก็เริ่มรัวคำถามใส่อย่างตื่นเต้น

    "หยุด!"

    จียงต้องยกมือห้ามไม่ให้แทยังพูดอะไรอีก เนื่องจากแทยังเล่นรัวคำถามเรื่องเยอึนใส่เค้าแบบไม่ยั้ง

    "ถามฉันทีละคำถามได้มั้ย งงว่ะ" จียงพูดน้ำเสียงเรียบๆ

    "เมื่อวานเป็นยังไงบ้างที่ไปห้องเยอึนมา"

    แทยังเอ่ยถามช้าๆ ถึงเรื่องของ ปาร์คเยอึน รุ่นน้องคนสวยของจียง ที่เค้านั้นแอบชอบเธอมานานแล้ว

    "เฮ้อ" จียงถอนหายใจออกมาอย่างเซ็งๆ ทำเอาแทยังกระวนกระวายใจใหญ่

    "เฮ้!! อะไรของแกวะจียง ทำไมล่ะ เมื่อวานเป็นยังไงมั่งบอกฉันหน่อยๆ"

    แทยังเอ่ยถามพลางเขย่าตัวเพื่อนรักอย่างแรงด้วยความอยากรู้ ทำให้สาวน้อยซอนมีที่นั่งฟังแทยังเพ้อถึงยัยอึนๆอะไรนั่นตั้งแต่ต้นเกิดไม่พอใจขึ้นมา

    "เอะอะอะไรก็เยอึน เยอึน! อยากเห็นหน้าจังว่าจะสวยมั้ย"

    ซอนมีบ่นออกมาอย่างไม่พอใจพลางกอดอก ทำให้จียงต้องหันไปมองสาวน้อยอย่างรู้ทัน

    "หึงแทยังล่ะซิ ติ๋ม" จียงพูดพลางยิ้มให้สาวน้อยซอนมี ทำให้เธอหน้าแดงทันทีที่ถูกจับได้

    "หึงเหิงอะไรกัน! แล้วอีกอย่าง หนูชื่อซอนมี ไม่ได้ชื่อติ๋ม ทำไมต้องเรียกติ๋มๆๆๆ กันด้วยล่ะเนี่ย!"

    แทยังกับจียงหันมาหัวเราะด้วยกัน เมื่อเห็นสีหน้าหงุดหงิดๆของซอนมี สาวน้อยคนนี้ใครอยู่ด้วยแล้วก็มีความสุข แกล้งง่ายแถมยังขี้งอนอีก

    "ตกลงว่าไงเมื่อวาน อย่าเฉไฉ" แทยังหันมาถามจียงทันทีที่รู้สึกตัวว่าถูกจียงพาออกนอกเรื่องไปแล้ว

    "ไม่ได้กินเลี้ยงอะไรหรอก ไปแป๊บเดียวก็กลับมาแล้ว พูดแล้วอารมณ์เสียว่ะ" 

    จียงส่ายหน้าไปมาเมื่อนึกถึงยัยเตี้ยซอนเย ที่เถียงเค้าปาวๆเมื่อวาน

    "อ้าว!ทำไมล่ะ เกิดอะไรขึ้นเหรอ" แทยังทำหน้าตาสงสัย

    "ช่างมันเหอะ! อย่ารู้เลย ไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ"

    อยู่ดีๆจียงก็ตัดบทซะงั้น แถมยังลุกเดินหนีไปเข้าห้องน้ำซะเฉยๆ ทำเอาแทยังเวียนหัวเพราะตามอารมณ์เพื่อนคนนี้ไม่ทัน

    "อะไรของมันวะเนี่ย?"

    "พี่แทยัง สอนการบ้านหนูหน่อย"

    แทยัง งง ได้ไม่นานก็ต้องถูกซอนมีรบกวนให้ไปสอนการบ้านของเธอซะแล้ว

    .
    .
    .
    .


    "ซอนเย .. อย่าทำหน้าตาบึ้งตึงแบบนั้นซี่ .. บอกแล้วไงว่าขอโทษ ขอโทษ"

    เสียงของเยอึนที่ตามง้อสาวน้อยซอนเยมาตลอดทางระหว่างหอพักยันมหาวิทยาลัยดังขึ้น พร้อมกับที่เจ้าตัวเดินตามไปเกาะแขนของเพื่อนสนิทเอาไว้

    "ไม่ต้องเลย เยอึน! ฉันจะไม่ให้อภัยจนกว่าแกจะรับปากกับฉันก่อน"

    "หืม? รับปากเรื่องอะไรล่ะ บอกมาสิๆ ฉันยอมทุกอย่างเลย"

    ปาร์คเยอึนพูดพลางยิ้มกว้างที่เพื่อนสนิทจะยอมยกโทษให้แล้ว เหตุเกิดมาจากเมื่อวานที่ตนเองจะจับคู่ให้ซอนเยกับรุ่นพี่จียง แต่ดันไม่รู้ว่าสองคนนี้รู้จักกันมาก่อนแถมยังทะเลาะกันอย่างเอาเป็นเอาตายเมื่อเจอหน้ากันอีกด้วย

    "แกจะต้องไม่จับคู่ให้ฉันกับใครอีก"

    ทันทีที่ซอนเยเสนอ หน้าบานๆของเยอึนเป็นอันต้องหุบลงทันที

    "โอเค ไม่ตกลงใช่มั้ย ได้ งั้นเราเดินกันคนละทาง"

    "เดี๋ยวๆๆๆๆ เดี๋ยวสิ! โอเคๆ ฉันยอมตกลงก็ได้"

    เยอึนเป็นอันต้องยอมเพื่อนสนิทตัวดี เมื่อซอนเยทำท่าจะเดินหนี ซึ่งเมื่อเยอึนยอมตกลงด้วย ซอนเยก็ยิ้มออกมาทันที

    "ดีมาก! ฉันล่ะร๊ากกกก รักแกที่สุดเลยเยอึน"

    "ไม่ต้องเลย! แกน่ะ ฉันพยายามหาคนดีๆให้แกแล้วนะ แต่แกก็ไม่เอา ตกลงว่าอยากจะขึ้นคานจริงๆใช่มั้ย"

    เยอึนเอ่ยถามยัยกระต่ายซอนเยที่กำลังกอดเธอด้วยน้ำเสียงหมั่นไส้ หวังจะให้เพื่อนมีแฟนดีๆสักคนแต่ก็โดนโกรธซะงั้น

    "ถึงเวลาฉันก็หาได้เองแหละน่า แต่สาบานได้ อย่างไอ้เตี้ยปากหมานั่นฉันไม่มีทางเอามาทำพันธุ์เด็ดขาด"

    ซอนเยพูดถึงนายจียงขึ้นมาทีไรก็อดที่จะหงุดหงิดไม่ได้ทุกที ผู้ชายอะไร! ตัวเตี้ยแล้วยังจะปากหมาอีก

    "นี่ๆ แกคิดมากไปรึเปล่า อย่างน้อยพี่จียงเค้าก็ช่วยแกจากไอ้แก่ลามกนั่นนะ ที่เค้าว่าน่ะเค้าอาจจะเป็นห่วงมากกว่ามั้ง" 

    เยอึนช่วยแก้ต่างแทนรุ่นพี่ของเธอ

    "เป็นห่วงอะไรเล่า! ฉันนะกำลังจะขอบคุณเลย อยู่ดีๆไอ้เตี้ยนั่นก็มาด่าหาว่าฉันอยากโดนลวนลาม! หาว่าฉันขึ้นมาอ่อยเหยื่อบนรถไฟฟ้า มันน่ามั้ยล่ะ แถมยังมาเรียกฉันว่ายัยเตี้ยอีก จะบอกให้ ถ้ามันสูงนะฉันจะไม่ว่าซักคำเลย นี่มันก็ไม่ได้สูงมากไปกว่าฉันหรอก น่าโมโหมั้ยล่ะ"

    ขณะที่ซอนเยกำลังสาธยายด่านายจียงอย่างดุเดือดนั้น บุคคลที่สามที่ถูกกล่าวถึง ก็เดินออกมาจากห้องน้ำและได้ยินที่กระต่ายน้อยกำลังพูดถึงเค้าอยู่พอดี

    "แล้วให้ตายเหอะเยอึน! ไม่เข้าใจว่าหน้าโง่ๆแบบมันจะติวแกให้เกรดเพิ่มได้ยังไง ฉันว่าดวงแกปีนี้คงจะดีสุดๆมากกว่า ไม่ใช่เพราะไอ้หน้าโง่เตี้ยนั่นหรอก!"

    "ปัง!!"

    เสียงทุบประตูห้องน้ำดังสนั่นหวั่นไหว ทำเอาสองสาวถึงกับสะดุ้งสุดตัว โดยเฉพาะซอนเยที่กำลังเม้าท์แตกด่านายจียงอยู่ถึงกับตกใจสุดขีด

    "ไอ้บ้าที่ไหนมาทำเสียงดังแถวนี้นะ!!"

    ซอนเยบ่นออกมาอย่างอารมณ์เสีย พลางหันหลังไปมองหาต้นเสียง แล้วเธอก็พบ ... ไอ้เตี้ยที่เธอกำลังด่าอยู่อย่างออกรส ยืนอยู่หน้าห้องน้ำมองมาที่เธออย่างเอาเรื่อง

    'ทำไมฉันต้องมาเดินผ่านห้องน้ำเวลานี้ด้วยเนี่ย'

    เยอึนคิดพลางปาดเหงื่อ ฝืนยิ้มให้รุ่นพี่จียงพลางโค้งคำนับเป็นการทักทาย

    "อันยองครับเยอึน อ้าว! วันนี้พาเพื่อนที่ชอบอ่อยเหยื่อบนรถไฟฟ้ามาด้วยเหรอ แปลกแฮะ โผล่มาเรียนได้ แล้ววันนี้อ่อยไปได้กี่คนแล้วล่ะ ระวังลุงๆเหยื่อของเธอเค้าจะขาดใจตายกันก่อนนะ"

    และทันทีที่เห็นหน้าซอนเย จียงก็ไม่ต้องรอให้ซอนเยด่าเค้าอีก เริ่มเองเลยดีกว่า

    "ฉันบอกว่าฉันไม่ได้ชอบอ่อยเหยื่อไง ไอ้เตี้ย!" 

    ซอนเยตะคอกกลับอย่างอารมณ์เสีย ไม่นึกว่าไอ้เตี้ยนี่จะมาเดินแถวนี้ตอนเช้าๆ

    "สงสัยวันนี้ยังไม่ได้เหยื่อนะ ถึงได้หงุดหงิดแบบนี้ อ้อ! อย่าได้คิดมาอ่อยฉันเชียว เพราะฉันไม่ใช่ไอ้แก่ลามกพวกที่ชอบเด็กสาวตัวเตี้ยๆ ปากจัดๆแบบเธอ"

    "ไอ้บ้า! นี่จะหยุดว่าฉันว่าเป็นพวกอ่อยเหยื่อได้ยัง! ปากหมา ตัวเตี้ยแถมพูดจาไม่ให้เกียรติผู้หญิงแบบนายเนี่ย! ไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไมยังอยู่รอดมาจนถึงทุกวันนี้"

    ซอนเยด่าไอ้เจ้าเตี้ยจียงอย่างสุดจะทน คำก็อ่อยเหยื่อ สองคำก็อ่อยเหยื่อ มันชักจะมากเกินไปแล้วนะ!!

    "ซอนเยๆ! หยุดเถอะๆ ฉันว่าเราไปกันดีกว่า"

    เยอึนพยายามห้ามปรามเพื่อนสนิทของเธอและพยายามแยกซอนเยออกไปเพื่อที่จะสงบศึกระหว่างซอนเยกับรุ่นพี่จียง ขณะที่กำลังจะลากซอนเยออกไปได้แล้วเชียว

    "ยัยเตี้ย"

    เสียงเส้นความอดทนของซอนเยขาดผลึง เธอสะบัดตัวเองออกจากเยอึน แล้วเดินตรงไปหานายจียงอย่างโมโห

    "เมื่อกี๊ว่าอะไรนะ!!"

    ซอนเยยืนเท้าเอวถามจียงที่กำลังยืนเต๊ะท่า ด้วยท่าทางกวนๆอยู่อย่างโมโห

    "หูตึงเหรอ!! ก็บอกว่ายัยเตี้ยไง หรือคิดว่าตัวเองสูง!"

    จียงตอบกลับอย่างไม่สะทกสะท้าน คนที่หนาวๆร้อนๆกลับกลายเป็นเยอึน ที่กำลังหาที่หลบภัยเนื่องจากกลัวว่าระเบิดจะลงตรงนี้

    "หมับ!!"

    ไวเท่าความเร็วแสง หมัดของซอนเยที่ถูกเหวี่ยงออกไปโดยเป้าหมายคือใบหน้ากวนๆของนายจียง แต่ก็ไวกว่าความเร็วแสงอีกเช่นกัน เมื่อนายจียงแค่เถิบตัวออกไปนิดหน่อย ทำให้ซอนเยที่เหวี่ยงหมัดไปเต็มแรง ต้องเสียหลักล้มลงหน้าคว่ำอย่างเสียมิได้

    "โครม!" เสียงของกระต่ายน้อยที่ล้มหน้าคว่ำไปกับพื้น

    "ซอนเย!"

    เยอึนกึ่งตกใจกึ่งตลก ที่เห็นเพื่อนสนิทของเธอล้มเสียหลักไม่เป็นท่า แต่ถึงจะตลกยังไงก็ยังรีบเข้าไปประคองซอนเยให้ลุกขึ้นทันที อีกทั้งคนแถวนั้นยังมองมาที่ซอนเยด้วยสายตาสงสารปนสมเพชอีกด้วย ส่วนนายจียงตัวการ ก็กำลังยืนยิ้มกริ่มมองซอนเยที่ล้มลุกคลุกคลานอยู่อย่างพอใจ

    "ไอ้บ้า!! ไอ้เตี้ยโรคจิต แกแกล้งฉัน!!"

    ซอนเยโวยวายทั้งๆที่ยังนั่งอยู่กับพื้น หน้าแดงเนื่องจากล้มหน้าคว่ำ โดยข้างๆมีเยอึน เพื่อนสนิทผู้แสนดีคอยประคองเธอให้ลุกขึ้นช้าๆ ด้วยใบหน้าที่ชา เนื่องจากอายแทนซอนเย

    "บอกแล้วไงว่าไม่ต้องมาตามตื๊อฉัน!! ฉันรู้ตัวว่าหน้าตาดี แต่ฉันก็บอกเธอแล้วไงว่าฉันไม่ชอบผู้หญิงแบบเธอ"

    "...."

    ซอนเยหน้าเหวอ เมื่ออยู่ๆ จียงก็พูดอะไรที่เธอไม่เข้าใจออกมา แถมยังพูดดังเสียด้วยสิ ทำเอาคนรอบข้างที่สนใจอยู่แล้วยิ่งยืนซุบซิบ สนใจกันใหญ่

    "นี่!..จะบ้าเหรอ พูดเรื่องอะไรน่ะ!! ฉันไปตามตื๊อนายตอนไหน!!"

    ซอนเยที่ยืนขึ้นแล้วเอ่ยถามด้วยสีหน้าที่มีเครื่องหมายคำถามเต็มหน้า ส่วนเยอึน .. ไม่รู้จะทำยังไง เลยยืนนิ่งทำแบ๊วไปตามเรื่อง

    'ขืนเข้าไปยุ่งมีหวังได้ตายแหงๆ'

    เยอึนคิด เพราะดูจากท่าทางของเพื่อนสนิทและรุ่นพี่ของเธอแล้ว ดูเหมือนภูเขาไฟที่ใกล้จะระเบิดสองลูกดีๆนี่เอง!

    "เมื่อวานเธอก็ไปยืนอ่อยฉันบนรถไฟฟ้า แถมวันนี้ยังจะมากระโดดกอดฉันอีก ดีนะที่ฉันหลบทัน ไม่งั้นโดนเธอกอดแน่ๆ"

    "เฮ้ย!!"

    ซอนเยพยายามส่ายหน้าและโบกมือเป็นเชิงว่าไม่จริงให้กับคนที่กำลังยืนซุบซิบกันอยู่ ไม่รู้จะแก้ตัวยังไงดีเมื่อนายจียงเล่นสร้างเรื่องมาเป็นชุดแบบนี้ แถมดูเหมือนว่าเค้าจะเล่นเนียนซะจนคนอื่นๆพลอยจะเชื่อไปด้วยสิ

    "จะบ้าเหรอ!!"

    ซอนเยโวยวายใส่จียงพลางเดินเข้าไปผลักอกเค้าอย่างโมโห ที่ตัวเองกลายเป็นคนตามตื๊อจียงในสายตาคนอื่นๆไปซะแล้ว

    "เอ๊ะ! บอกแล้วไงว่าอย่ามาตื๊อฉันอีก ถึงยังไงฉันก็ไม่สนเธอหรอก เยอึน .. บอกเพื่อนเยอึนด้วยนะว่าพี่ขอโทษจริงๆ ไปชอบคนอื่นเถอะ"ฃ

    "เอ่อ ค่ะ ..."

    เยอึนซึ่งไม่รู้เรื่องรู้เรื่องรู้ราวอะไรได้แต่พยักหน้ารับอย่าง งงๆ พลางมองเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างเหวอๆ

    "หึ"

    จียงหันมายิ้มกวนๆให้กระต่ายน้อยก่อนจะเดินล้วงกระเป๋าจากไป ในใจนึกขำผู้หญิงที่กำลังนั่งจิตตกอยู่ตรงนั้น

    "เฮ้!! ไม่ใช่นะ ไม่ใช่!! ฉันไม่ได้ชอบไอ้เตี้ยนั่นนะ"

    ซอนเยพยายามหันไปอธิบายให้กับนักศึกษาคนอื่นๆที่ยืนดูเหตุการณ์เมื่อกี๊อยู่ฟัง แต่ดูเหมือนจะสายไปแล้ว เพราะคนอื่นๆรีบเดินหนีเธอเป็นการใหญ่ แถมยังซุบซิบนินทากันเป็นที่ครึกครื้นอีกด้วย

    "โอ๊ยยย ... ชีวิตของมินซอนเย"

    กระต่ายน้อยโวยวายจิตตกอยู่คนเดียว เยอึนคงจะทนสมเพชไม่ไหวจึงเข้ามาดึงตัวเพื่อนสนิทให้ออกมาจากตรงนั้นโดยเร็ว

    "ซอนเย! เงียบเถอะน่า อายเค้ามั่งมั้ย"

    เยอึนดุเพื่อนสนิทของตนเองในขณะที่ลากเจ้าตัวออกมาจากตรงนั้นได้แล้ว

    "ก็ดูไอ้เตี้ยตัวดีของแกดิ่เยอึน!! ทำเอาคนอื่นเค้าเข้าใจฉันผิดไปหมดเลย บ้าเอ๊ย!! หน้าตาอย่างกับปลาคังแบบนั้น ฉันไม่เอาหรอก!"

    ซอนเยยังคงหงุดหงิดไม่เลิก ส่วนเยอึนที่เป็นคนค่อนข้างจะบ้าจี้นั้น เมื่อได้ยินซอนเยเปรียบเปรยอะไรตลกๆเช่นนั้น ก็เลยทำให้ต้องหัวเราะเบาๆออกมา

    "อะไรเนี่ย!! เพื่อนซวยขนาดนี้แล้วยังจะมาหัวเราะอีก"

    ซอนเยหันไปโวยใส่เยอึนอย่างอารมณ์ไม่ดี ที่ในขณะที่เธอหงุดหงิดแทบคลั่ง ยัยเสือดาวนี่กลับมาหัวเราะคิกคัก

    "ปละ ... เปล่า ขอโทษทีๆ"

    ถึงแม้ว่าเยอึนอยากจะหยุดหัวเราะใจแทบขาด แต่ในหัวก็นึกถึงแต่ภาพของปลาคังแปะอยู่บนหน้ารุ่นพี่จียงตามที่ซอนเยว่า

    "ฮี่ย!! โกรธแล้วนะ"

    ซอนเยทนโมโหไม่ไหวจึงเดินหนีเยอึนอย่างหงุดหงิด รู้สึกเหมือนไฟพุ่งขึ้นออกจากหัว ตอนนี้ต่อให้รถสิบล้อมาขวางเธอก็สามารถเดินทะลุไปได้!!

    "เฮ้!! ซอนเย หยุดก่อนดิ่ ฉันไม่ได้หัวเราะแกนะซอนเย รอด้วยๆ"

    เสียงของปาร์คเยอึนที่กำลังวิ่งตามมา ซอนเยไม่ได้สนใจเลยสักนิด กลับเดินจ้ำๆหนีเพื่อนสนิทอย่างไม่สนใจ

    'ไอ้เตี้ยนะไอ้เตี้ย!! กล้าดียังไงมาทำให้ มินซอนเย ต้องอับอายขายหน้าแบบนี้!!'

    ซอนเยคิดไปก็เดินจ้ำๆมองพื้นไปอย่างหงุดหงิด ไม่ได้สนใจบ้างเลย ว่าจะมีอะไรขวางอยู่ข้างหน้าบ้าง

    "ปัง!!"

    เป็นเสียงของหน้าผากเนียนๆของซอนเย กระแทกเข้าให้กับเสาไฟที่สนามบอลของมหาวิทยาลัย ทำให้เจ้าตัวถึงกับลงไปนั่งกองกับพื้นเนื่องจากแรงกระแทก

    "อูยยยย ... ทำไมฉันถึงได้ซวยแบบนี้เนี่ย"

    ซอนเยบ่นอย่างน้อยใจในโชคชะตาของตัวเอง โดนไอ้เตี้ยจียงทำให้คนอื่นเข้าใจเธอผิด แล้วยังมาเดินชนเสาไฟอีก

    "เป็นอะไรมั้ยครับ?"

    ขณะที่กำลังนั่งกุมหน้าผากอย่างเจ็บปวดอยู่นั้น พลันก็มีเสียงห้าวๆของใครบางคนดังขึ้นข้างๆตัว

    "....."



    WRITER TALK

    ตอนที่สองมาแล้ว ~ มาย้อนอ่านอีกทีนึงก็ขำตัวเอง แต่งฟิคบ้าบออะไรรั่วขนาดนั้น ๕๕๕
    ซอนเยในฟิคนี้รู้สึกจะโก๊ะมากมาย เดินชนนู่นชนนี่ตลอด แต่ก็น่ารัก ชอบ >///<



    Bl
    ing

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×