คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ; Intro ,,,
ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง บริเวณโซนขายเสื้อผ้า
“เฮ้อ ....”
เสียงถอนหายใจดังออกมาจากริมฝีปากบางของ มินซอนเย หญิงสาวตัวเล็กน่ารัก เจ้าของเรือนผมบ๊อบสั้นซอยระดับต้นคอ เส้นผมสีน้ำตาลช็อกโกแล็ตช่วยเสริมให้ใบหน้าหวานของเธอยิ่งดูหวานมากขึ้นไปอีก ดวงตาหวานสอดส่องดูเสื้อผ้าที่แขวนโชว์อยู่บนราวอย่างไม่ค่อยจะใส่ใจนัก สองมือก็จับแบบผ่านๆเพราะยังไม่มีเสื้อผ้าชุดใดถูกใจเธอเลย
“ยัยบ้าเยอึน ...”
ซอนเยพึมพำขึ้นในลำคอถึงเพื่อนสนิทตัวดีของเธอ ... ต้นเหตุที่ทำให้เธอต้องเสียเวลาในวันหยุดแสนสุขสบายเช่นนี้เพื่อออกมาหาเลือกซื้อเสื้อผ้าโดยไม่มีความจำเป็นใดๆทั้งสิ้น จะอะไรซะอีกล่ะ อยู่ดีๆยัยปาร์คเยอึนก็มาบอกกับเธอว่าวันอาทิตย์ที่จะถึงนี้ สาขาโมเดิร์นมิวสิคของมหาวิทยาลัยจะมีงานเลี้ยง และจะมีการแสดงของนักศึกษาของสาขาดังกล่าวด้วย ทั้งๆที่เธอและยัยเยอึนเรียนนิเทศศาสตร์ไม่ได้มีความเกี่ยวข้องใดๆกับคณะดังกล่าวนี้เลย แต่เพราะว่า พี่อนยู รุ่นพี่ที่เยอึนคลั่งไคล้นักหนาเรียนอยู่สาขานี้ เยอึนเลยต้องกระเสือกกระสนไปงานนี้จนได้ และไม่ลืมที่จะบังคับให้เธอไปด้วย โดยเยอึนขู่เอาไว้ว่าถ้าเธอไม่ยอมไปเป็นเพื่อน เยอึนจะไม่ช่วยติววิชาคณิตศาสตร์ให้
ซอนเยเดินมองเสื้อตัวนั้นตัวนี้ไปอย่างผ่านๆ ยังไม่มีเสื้อตัวใดถูกใจเธอเลย เยอึนบอกว่างานดังกล่าวเป็นงานที่มีคอนเซ็ปต์หรูหราและเป็นงานกลางคืน ซอนเยเลยต้องเลือกหาชุดที่มันเหมาะกับคอนเซ็ปต์งานสักนิด ถึงจะไม่ค่อยเต็มใจไปเท่าไหร่นัก แต่คนแบบเธอก็ไม่หน้าด้านพอที่จะใส่เสื้อยืดกางเกงขาสั้นหนีบอีแตะเข้าไปเดินในงานอย่างแน่นอน
“อ๊ะ”
สายตาของซอนเยเหลือบไปเห็นชุดเดรสสีขาวบริสุทธิ์แขวนอยู่ชุดหนึ่ง สีขาวของตัวเดรสและการออกแบบแบบเรียบง่ายแต่ดูหรูหราสะดุดตาสะดุดใจซอนเยเป็นอย่างมาก เธอจึงไม่ลังเลเลยที่จะเอื้อมมือไปหยิบชุดๆนั้นอย่างรวดเร็ว
“หมับ”
ดันมีมือหนาๆของใครก็ไม่รู้เอื้อมมาหยิบชุดนั้นเหมือนกัน ทำให้ซอนเยต้องละสายตาจากชุดไปมองหน้าเจ้าของมือโดยทันที แต่มือของเธอก็ยังกำอยู่ที่ชุดแน่นอย่างไม่ยอมปล่อย
“นี่นาย! ฉันหยิบก่อนนะ”
“It’s mine”
ชายหนุ่มหน้าตาดีเข้าขั้นหล่อไปจนถึงหล่อมาก เจ้าของคิ้วเข้มหนา ดวงตาคมกริบและจมูกโด่งได้รูป การแต่งตัวค่อนข้างแรงด้วยสไตล์แปลกๆไม่เหมือนใคร เสื้อแจ๊คเก็ตตัวนอกสีส้มสดใสทับกับเสื้อยืดตัวในสีเหลือง กางเกงยีนส์สีเข้ม เอ่ยขึ้นกับซอนเยด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกถึงความไม่พอใจ มือหนาๆของเขาก็ยังคงจับอยู่ที่ชุดดังกล่าวไม่ปล่อยเหมือนกัน
“ของฉันนะ”
“ของฉันต่างหาก”
“ใครบอกว่าของนาย ของฉันต่างหาก ปล่อยนะ” ซอนเยไม่ยอมแพ้ เธอพยายามดึงเดรสตัวนั้นกลับมา ในใจก็นึกสงสัยเล็กน้อยว่าทำไมอีตานี่ต้องพูดภาษาอังกฤษด้วย หน้าตาก็ไม่ได้บ่งบอกว่าเป็นคนต่างชาติเลยสักหน่อย
“ของฉัน ฉันมองเดรสตัวนี้อยู่ก่อนแล้ว” ชายหนุ่มเองก็ไม่ยอมแพ้เหมือนกัน เขายังไม่ยอมปล่อยมือจากเดรสชุดนั้นไปง่ายๆ จึงเกิดการยื้อแย่งกันระหว่างซอนเยและชายหนุ่ม ทั้งสองคนต่างไม่มีใครยอมใคร ยื้อยุดชุดเดรสตัวนั้นกันอย่างเอาเป็นเอาตาย
“นายจะเอาไปทำไม นี่มันชุดเดรสของผู้หญิงนะ นายเป็นตุ๊ดเหรอ!” ซอนเยตัดสินใจเอ่ยถามชายหนุ่มตรงหน้าอย่างอารมณ์เสียเมื่อเธอเริ่มหมดแรงที่จะยื้อยุดชุดเดรสตัวนั้นเอาไว้ แต่ก็จริงของเธอ เขาจะเอาไปทำไม ทั้งๆที่มันเป็นชุดเดรสสำหรับผู้หญิง
“ฉันจะเป็นอะไรมันก็เรื่องของฉัน! แต่ตัวนี้ฉันหยิบก่อน” ชายหนุ่มออกแรงดึงเดรสตัวนั้นกลับมาจนได้
“ไอ้ตุ๊ด! นายนี่มันหน้าไม่อายจริงๆเลย เอามานี่!” ซอนเยเอื้อมมือสุดแขนเพื่อที่จะหยิบเสื้อ แต่ชายหนุ่มก็ชูเดรสตัวนั้นขึ้นสุดแขนเช่นเดียวกัน
“ยัยเตี้ย! เดรสชุดนี้ไม่เหมาะกับเธอหรอกนะ”
“นายอย่ามาทำเป็นรู้ดี เอาเดรสตัวนั้นมาให้ฉันเดี๋ยวนี้นะ!”
“ฉันไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น! แต่เดรสชุดนี้มันไม่เหมาะกับเธอจริงๆ เธอเป็นคนผิวขาวถ้าใส่สีขาวมันจะยิ่งดูซีดเข้าไปใหญ่ อย่างเธอน่ะต้องเหมาะกับเดรสสีเข้มๆ ยัยเตี้ย”
“เอาอะไรมาพูด นายนี่มันจะรู้ดีมากไปแล้วนะ แล้วอีกอย่าง ฉันชื่อมินซอนเย ไม่ใช่ยัยเตี้ยโว้ย!” ซอนเยปล่อยมือจากชุดเดรสแล้วยืนเท้าสะเอวเถียงชายหนุ่มคนนั้นอย่างโมโห มีอย่างที่ไหน มาพูดฉอดๆว่าเธอไม่เหมาะกับชุดนี้ แถมยังมาเรียกเธอว่ายัยเตี้ยอีก! ไอ้อย่างหลังนี่เธอยอมไม่ได้เลยเด็ดขาด!
ชายหนุ่มคนดังกล่าวไม่ตอบอะไร เพียงแต่หยิบเดรสสีขาวตัวนั้นเอาไปแขวนไว้ที่อื่น แล้วตัวเขาก็หันไปรื้อค้นเดรสในราวนั้นต่ออย่างขะมักเขม้น ซอนเยได้แต่ยืนมองเขาเลือกหาชุดเดรสอย่างหงุดหงิดใจ นี่เขาจะทำอะไรกันแน่เนี่ย? ชุดเดียวยังไม่พออีกเหรอ สงสัยที่บ้านเปิดคาบาเร่ต์โชว์แหงๆ
“อะฮ้า ~ That’s OK” อยู่ดีๆเขาก็หยิบชุดเดรสสีน้ำตาลออกมา พร้อมกับยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เหมือนกำลังพอใจอะไรสักอย่าง เขาเดินเอาชุดเดรสมาทาบบนตัวของเธอที่ยังยืนงงๆ
“อะไรเนี่ย”
“ขอลองชุดนี้หน่อยนะครับ” เขาหันไปบอกกับพนักงานสาวที่ยืนอยู่ข้างๆก่อนจะส่งเดรสสีน้ำตาลตัวนั้นให้เธอ
“เอาไปลองใส่ดู”
“เอ่อ ... แต่ว่า ...”
“เข้ามาในนี้เลยค่ะ ทางนี้เป็นห้องลองชุดค่ะ” ซอนเยกำลังจะเถียง แต่พนักงานสาวก็เดินมาเชิญเธอให้เข้าไปในห้องลองชุดซะก่อน เธอจึงต้องจำใจเดินเข้าไปข้างในพร้อมกับเดรสสีน้ำตาลตัวนั้นอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ...
10 นาทีผ่านไป …
“Great”
เมื่อเห็นซอนเยเดินออกมาจากห้องลองชุดในชุดเดรสสีน้ำตาลผ่าหลังแล้ว ชายหนุ่มที่เลือกชุดให้เธอก็ยกนิ้วโป้งให้อย่างถูกใจ เขาเดินมาจับซอนเยหมุนไปมาเพื่อสำรวจชุดเดรสที่เธอสวมใส่อย่างพิถีพิถัน
“ลองมองตัวเองในกระจกดูสิ” ชายหนุ่มเรียกให้ซอนเยมายืนที่หน้ากระจก ซอนเยลองมองตัวเองในชุดเดรสสีน้ำตาลในกระจกแล้วก็อดที่จะอึ้งไม่ได้ เธอในชุดเดรสสีน้ำตาลนี่ดูดีมากจริงๆ ดูสวยและสง่าอย่างแปลกตาไปเลยทีเดียว เผลอๆอาจจะสวยกว่าชุดสีขาวที่เธอถูกใจในตอนแรกด้วยซ้ำ ไม่น่าเชื่อว่าอีตานี่จะตาถึงและมีเซ้นส์ในด้านแฟชั่นถึงขนาดนี้
“ชุดนี้เหมาะกับเธอมาก ตกลงเอาชุดนี้ก็แล้วกัน เก็บเงินด้วยครับ เอาชุดนี้ แล้วก็ชุดนี้ด้วย”
“เฮ้! ฉันยังไม่ได้บอกว่าจะซื้อชุดนี้เลยนะ” ซอนเยแย้ง เมื่อชายหนุ่มชี้เดรสสีขาวและสีน้ำตาลที่เธอใส่อยู่พร้อมกับแจ้งแก่พนักงานว่าต้องการซื้อ เขายังควักเงินในกระเป๋าสตางค์ของเขาจ่ายทันทีเลยด้วย
“ไม่ต้องทอนครับ”
“ขอบคุณมากค่ะ”
“เท่าไหร่ ฉันจะจ่ายให้” ซอนเยเอ่ยถามชายหนุ่มพลางหยิบกระเป๋าเงินของตัวเองออกมา
“ไม่ต้องหรอก ฉันซื้อให้” ชายหนุ่มเอามือบังกระเป๋าเงินของเธอเอาไว้
“จะบ้าเหรอ นายรู้จักกับฉันหรือไงถึงมาซื้อของให้ฉันฟรีๆ ไม่เอาหรอก ฉันจะจ่ายให้เอง เท่าไหร่”
“ไม่ต้อง บอกแล้วไงว่าฉันซื้อให้”
“อ้อ รวยนักเหรอ เก็บเงินของนายเอาไปแปลงเพศดีกว่ามั้ง” ซอนเยกระแนะกระแหนอย่างหมั่นไส้
“เอ๊ะ! ยัยคนนี้ ฟังภาษาคนไม่เข้าใจหรือไง ฉันบอกว่าฉันไม่ใช่ตุ๊ด ยังจะมาว่าฉันเป็นตุ๊ดอีก คนอะไร ไม่สวยแล้วยังตาไม่ถึงอีก” เขาตอกกลับเธอด้วยคำพูดที่ไม่แรงนักแต่ฟังแล้วเจ็บแสบน่าดู
“นายว่าใครไม่สวยหา! ไอ้กระเทยควาย” ซอนเยแหวทันที ว่าเธอเตี้ย ว่าเธอโง่ ว่าเธอเป็นบ้าเป็นบออะไรเธอยอมได้ แต่มาว่าเธอไม่สวยเนี่ย เธอยอมไม่ได้เด็ดขาด!
“ก็ว่าเธอน่ะสิ ยัยเตี้ย ฉันไม่มีเวลาว่างมากพอที่จะมายืนเถียงกับเธอหรอกนะ เธอเองก็เหมือนกัน รีบๆถอดชุดแล้วเก็บกลับบ้านไปได้แล้ว” เขาพูดตัดบทพลางหยิบถุงใส่ชุดเดรสสีขาวตัวปัญหาในตอนแรกเดินหนีออกไปนอกร้าน ทิ้งให้ซอนเยยืนมองเขาด้วยความงุนงงสงสัย ปนกับความไม่พอใจ เขาเป็นใครกัน อยู่ดีๆมาเลือกซื้อชุดให้เธอซะงั้น แถมยังจ่ายตังค์ค่าชุดให้ แล้วยังมาว่าเธอไม่สวย แล้วเขายังเอาชุดเดรสสีขาวนั้นติดมือกลับไปด้วยอีก?
เขาจะเป็นใครก็แล้วแต่ แต่ที่แน่ๆ เขาต้องเป็นตุ๊ดชัวร์ๆ ดูจาการแต่งตัวและเดรสที่เขาเลือกซื้อแล้ว มันคงจะเป็นอย่างอื่นไปไม่ได้แน่นอน
บทนำที่ทุกคนรอคอยมาถึงแล้วค่ะ ; ) (ใครเหรอ ที่รอคอย?) แอบสั้นเล็กน้อยนะคะ เพราะมันเป็นแค่อินโทร
แต่งไปก็ยิ้มไป รู้สึกรักซอนเยและเป็ดจงขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก คือสองวงนี้ชอบสองคนนี้มากที่สุดแล้วไง
คอมเม้นท์กันหน่อยนะคะ เพราะอยากรู้ว่ามันโอเคไหม
ถ้าถูกใจก็อย่าลืมโหวตและแอด Fav. กันด้วยนะจ๊ะ รีดเดอร์สุดที่รักทั้งหลาย
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Bl ing
ความคิดเห็น