คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : chapter10 :: ห้องนอนอลวน
Chapter10 :: ห้องนอนอลวน
"บอกว่าห้องฉันเต็ม ขอนอนด้วยคนนะ"
แทมินยืนอึ้งไปครู่หนึ่ง แขนขาเหมือนมีอะไรมาตรึงไว้ ตัวแข็งไปทั้งตัว อีตานี่มาขอนอนด้วยงั้นเรอะ! บ้าแล้ว! ตายแน่ๆ ตายแหงๆ!!
"นี่!ฉันยังไม่ได้บอกเลยนะ ว่าจะให้นายนอนด้วยน่ะ"
แทมินร้องเมื่ออยู่ดีๆ ไอ้ตัวสูงมันก็แทรกตัวเข้ามาในห้องของเค้าเฉยเลย ยังไม่ทันจะตอบรับหรือปฏิเสธด้วยซ้ำ
"ฮ้า~เตียงนุ่มจังเลย"
และมินโฮก็ไม่ได้ฟังอีกตามเคย ลงไปนอนกลิ้งกลุ๊กๆบนเตียงใหญ่ของแทมินอย่างสบายใจเฉิบ
"นี่ไม่ได้ฟังที่ฉันพูดเลยใช่มั้ยเนี่ย!!"
แทมินถามอย่างไม่ค่อยพอใจนัก ที่ไอ้คนตัวสูงไม่ยอมฟังเค้า แถมยังขึ้นไปนอนเกลือกกลิ้งบนเตียงของเค้าอย่างสบายอารมณ์อีก
"เดี๋ยวขออาบน้ำก่อนนะ"
มินโฮลุกขึ้นพลางถอดเสื้อสูทตัวนอกออก เห็ดไอดอลต้องทำหน้าบึ้งตึงอีกครั้ง เมื่อมินโฮไม่ได้สนใจฟังที่เค้าพูดเลยจริงๆ
"เออๆ ทำอะไรก็ทำ"
แทมินบ่นอย่างเหนื่อยใจ ทำไมจะต้องยอมคนๆนี้ด้วยนะ ทั้งๆที่ ที่ผ่านมา ไม่ว่าบอดี้การ์ดคนไหนก็ไม่อาจขัดใจเค้าได้สักครั้ง
"เฮ้ยๆๆๆ!! ทำอะไรน่ะ"
แทมินร้องโวยวายเมื่อไอ้คนตัวสูงมันเริ่มถอดเสื้อผ้าของมันออกทีละชิ้น ทีละชิ้น (อ๊ากกกก!! เรียกเลือดอย่างแรง)
"ก็บอกว่าจะอาบน้ำไง นายคงไม่คิดว่าฉันจะใส่เสื้อผ้าอาบน้ำหรอกนะ"
มินโฮพูดพลางถอดกางเกงออก!! แทมินรีบเอามือปิดตาทันที
"ไอ้บ้า! แล้วใครใช้ให้นายมาแก้ผ้ากลางห้องฉันเล่า! ไปถอดในห้องน้ำเดี๋ยวนี้นะ"
เห็ดไอดอลโวยวายพลางเอามือปิดตาหนีภาพผู้ชายโป๊ตรงหน้า จริงๆแล้วคนที่ควรอายต้องเป็นมินโฮ แต่เจ้าตัวกลับหน้าด้าน ยืนเป็นชีเปลือยอยู่กลางห้อง ผิดกับเจ้าของห้องที่ตอนนี้เอามือปิดตา วิ่งหนีไปยืนตัวลีบอยู่ข้างๆตู้เสื้อผ้า
"เป็นอะไรน่ะ" มินโฮถามพลางเดินเข้าไปหา นึกขำในท่าทางของแทมิน
"หยุดอยู่ตรงนั้นเลยนะ!!ไม่ต้องเข้ามาเลย" เห็ดไอดอลร้องบอกให้มินโฮหยุดเดินแก้ผ้าโทงๆเข้ามาหาเค้าซักที
"อ๋อ ... ไม่เคยเห็นผู้ชายแก้ผ้าเหรอ มาเลย มาดูๆๆ!!"
"เฮ้ยยยยยยยย!! ออกป๊ายยยยยยย!!"
แทมินร้องพลางวิ่งหนีไอ้ชีเปลือยโรคจิตที่วิ่งไล่เค้าไปรอบห้อง โดยที่ไม่ได้หันไปดูสักนิดเลยว่า ไอ้คนที่วิ่งไล่เค้าอยู่น่ะมันคว้าผ้าขนหนูมาใส่ไว้ตั้งนานแล้ว
"แหมๆ แค่ล้อเล่นน่ะ เห็นนายทำการบ้านเครียดๆอยู่ก็เลยอยากให้คลายเครียด ไปอาบน้ำก่อนละ"
มินโฮหัวเราะท้องคัดท้องแข็งที่สามารถแกล้งเจ้าเด็กหัวเห็ดนี่ได้ ก่อนจะเดินเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำอย่างสบายอารมณ์
"ไอ้บ้าเอ๊ย! เกิดมายังไม่เคยเจอบอดี้การ์ดที่บ้าบอแบบนี้เลยจริงๆสิให้ตาย ทุเรศที่สุด"
เห็ดไอดอลบ่นเป็นหมีกินผึ้ง ไม่รู้ว่าทำไมตัวเองจะต้องอายด้วย ทั้งๆที่คนที่แก้ผ้าก็คือมินโฮ ไม่ใช่ตัวเองสักหน่อย
.
.
.
.
ทางด้านโอนยู ซึ่งถูกออมม่าคีย์ชวนให้มานอนค้างที่ห้อง ก็กำลังนอนดูทีวีพร้อมกับแอบเหล่ออมม่าคีย์ที่กำลังนั่งกอดเข่าอยู่บนอีกด้านของเตียง
"ทำไมไม่นอนล่ะ ออมม่า"
โอนยูเอ่ยถามคีย์ด้วยความเป็นห่วง เพราะรู้ดีว่าการที่ต้องมาเห็นคนที่ตัวเองแอบรักกำลังจะจูบกับคนอื่นมันไม่ใช่เรื่องน่ายินดี
"ฉันนอนไม่หลับน่ะ จะทำยังไงมันก็หลับตาไม่ลง"
โอนยูมองคนตรงหน้าอย่างเป็นห่วงก่อนจะลุกขึ้นนั่งกอดเข่าบ้าง สายตามองตรงไปยังใบหน้าเนียนๆของออมม่าคีย์
"ฉันไม่รู้ว่าทำไมต้องรักไอ้เจ้านั่นขนาดนี้ด้วย ตั้งแต่เกิดมา ยังไม่เคยร้องไห้ให้ใครแบบนี้มาก่อนเลยนะ"
ออมม่าคีย์พูดด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ หัวสมองก็นึกถึงแต่ใบหน้าของไอ้เจ้ามินโฮ ที่คอยหลอกหลอนอยู่เสมอ
"นายรักมินโฮขนาดนั้นเลยเหรอ"
"อืม"
โอนยูนึกด่าตัวเองในใจ ถ้าคีย์ไม่รักมินโฮ แล้วคีย์จะมานั่งร้องไห้เสียใจทำไมกันวะนี่!
"นายเคยรักใครมากๆมั้ยโอนยู รักถึงขนาดที่ .... ร้องไห้ให้คนๆนั้นน่ะ"
ออมม่าคีย์เอ่ยถามโอนยูอย่างไร้เดียงสา โอนยูได้แต่จ้องหน้าออมม่าคีย์ด้วยความรู้สึกอันหลากหลาย จะตอบว่ายังไงดีล่ะ 'ก็รักนายอยู่นี่ยังไงล่ะ' เหรอ?
"เคยสิ แต่ฉันไม่เคยร้องไห้ให้คนๆนั้นหรอกนะ อย่างดีก็แค่ ... คอยดูแลคนๆนั้นอยู่ห่างๆก็เท่านั้นเอง"
โอนยูตอบพลางยิ้ม
"จริงเหรอ ... อยากรู้จัง ว่าคนที่โชคดีคนนั้นเป็นใคร บอกฉันหน่อยได้มั้ย"
คีย์ยังคงซื่อและไม่รู้เรื่องอะไรเลย ที่ผ่านมาที่โอนยูคอยดูแลเค้าในเรื่องต่างๆ ยังไม่รู้ตัวอีกว่าตัวเองคือคนๆนั้น
"นายไม่รู้จริงๆเหรอออมม่า"
โอนยูถามคีย์ อยากจะให้คีย์รู้เหลือเกินว่า โอนยูคนนี้ เต้าหู้หน้าใสที่คอยดูแลออมม่าคีย์คนนี้ รักและเป็นห่วงออมม่าคีย์ยิ่งกว่าใครๆ แต่ออมม่าคีย์ก็ยังคงส่ายหน้าเป็นเชิงไม่รู้
"มองตาฉันสิ มองตา .... มองมันให้ลึกเข้าไปถึงข้างในเลยนะ"
ออมม่าคีย์รู้สึกแปลกใจนิดหน่อยที่อยู่ๆโอนยูก็บอกให้เค้ามองตา แต่ก็ยอมทำตามอย่างเสียมิได้ ตาหยีๆของคนทั้งคู่ประสานกัน ช่วงเวลานั้น ทุกอย่างเงียบสงัด แม้แต่เสียงทีวีก็ดูเหมือนจะเบาลงไปในทันใด
"เห็นอะไรในนั้นมั้ย ออมม่า ... เห็นเงาของใครในนั้นมั้ย"
โอนยูเอ่ยถามเสียงแผ่วเบา ออมม่าคีย์ลองมองเข้าไปก็พบเงาของตัวเองที่กำลังจ้องตาของโอนยูสะท้อนอยู่ข้างในดวงตาของโอนยู
"โอนยู ... นี่นายกำลังจะบอกว่า ..."
"ฉันรักนายนะ ออมม่า"
ออมม่าคีย์เหมือนถูกมนต์สะกดให้นั่งนิ่งอยู่กับที่ อะไรกันนี่? นี่โอนยู คนที่เค้าไว้ใจมาตลอด คนที่คอยอยู่ข้างๆ คอยดูแลเค้า คิดกับเค้าแบบนี้รึนี่??
วินาทีต่อมา ... คนหน้าใสก็ยื่นใบหน้าเข้ามาชิดกับใบหน้าของออมม่าคีย์ ก่อนจะประทับจูบลงบนริมฝีปากบางๆของออมม่าคีย์ด้วยความรัก
'อัดอั้นเหลือเกิน เก็บมานานมากแล้วนะ วันนี้ .. ฉันขอเปิดเผยความจริงในใจของฉันให้หมดเลยก็แล้วกัน'
.
.
.
.
"นี่!! ใครบอกว่าให้นายนอนเตียงเดียวกับฉันน่ะ"
คุณหนูแทมินเอ่ยถามมินโฮด้วยอาการที่ไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด เมื่อมินโฮที่อาบน้ำเสร็จแล้ว ออกมานอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียงของเค้า
"เตียงนายนี่นุ่มดีจัง ไม่เหมือนเตียงที่ห้องฉัน สงสัยสปริงขาดหมดแล้ว"
เอาเข้าไป ... ถามเรื่องนึงมันเฉไปตอบอีกเรื่องนึงจนได้ เห็ดไอดอลล่ะเซ็งจริงๆ!
"ลงไปนอนที่พื้นเดี๋ยวนี้นะ" แทมินสั่งกับคนตัวสูงด้วยน้ำเสียงเอาแต่ใจ
"เปิดแอร์กี่องศาน่ะ อากาศก็หนาวอยู่แล้วเบาแอร์หน่อยดีกว่า"
คนตัวสูงไม่ยอมฟังอีกตามเคย ทำให้เห็ดไอดอลต้องเดินไปที่เตียงพลางหยิบหมอน ผ้าห่มของเค้าออกมา
"จะทำอะไรน่ะ" คนตัวสูงเอ่ยถามเจ้าตัวเล้กที่ทำหน้าบูดหน้าบึ้ง หอบหมอนผ้าห่มอยู่ในมือ
"จะนอนที่พื้น ก็นายยึดเตียงฉันไปแล้วนี่"
คนตัวเล็กพูดจบก็วางหมอนลงบนพื้นข้างๆเตียง เรื่องอะไรจะนอนร่วมเตียงกับไอ้เจ้านี่ เกิดมันจับเค้ากดขึ้นมาจะทำไง!
"ขึ้นมานอนด้วยกันเถอะน่า ฉันไม่จับนายกดหรอก"
เหมือนอ่านความคิดของแทมินออก มินโฮเอ่ยขึ้นมาพลางกวักมือเรียกเจ้าตัวเล็กให้ไปนอนด้วย
"ไม่เอา"
เห็ดไอดอลยังคงมีอุดมการณ์สูงส่งของตนเอง ไม่ยอมไปนอนร่วมเตียงกับมินโฮง่ายๆ ว่าแล้วก็ล้มตัวลงนอนบนพื้นทันที
"เออ .. ตามใจ นี่ๆ เคยได้ยินเรื่องผีใต้เตียงมั้ย"
มินโฮที่ดูเหมือนจะเลิกราแล้วกลับขุดเรื่องผีมาหลอกแทมินอีก เห็ดไอดอลทำตาโตทันทีที่ได้ยินคำว่า 'ผีใต้เตียง'
"ไม่ต้องมาหลอกฉันเลย ฉันไม่กลัวหรอกไอ้เรื่องผีหลอกเด็กของนายน่ะ" ปากยังคงเถียงแต่ในใจนึกหวาดๆอยู่
"เหรอ .. งั้นก็ฟังซะ เรื่องมีอยู่ว่า เมื่อเดือนก่อนน่ะ มีเด็กนักเรียนถูกรูมเมทของตัวเองฆ่าตายแล้วยัดศพเอาไว้ใต้เตียง แล้วก็..."
มินโฮยังเล่าไม่ทันจบ เจ้าตัวเล็กผู้แสนจะเอาแต่ใจก็กระโดดขึ้นมาอยู่บนเตียงกับเค้าซะแล้ว
"ไหนบอกว่าไม่กลัวไง"
"ใครบอกว่าฉันกลัว ฉันแค่เปลี่ยนใจอยากนอนบนเตียงแล้วต่างหาก"
เห็ดไอดอลยังคงปากแข็งทั้งๆที่ตัวเองก็เป็นคนกลัวผีแบบสุดชีวิต มินโฮมองหน้าใสๆของเจ้าเห็ดพลางยิ้มอย่างเอ็นดู 'เด็กอะไร เวลาเอาแต่ใจแล้วน่าหมั่นไส้เป็นบ้า'
"จะห่างไปไหน เดี๋ยวนอนตกเตียงหรอก"
มินโฮเอ่ยถามแทมินที่เจ้าตัวเขยิบออกห่างจากเค้าไปซะชิดขอบเตียง จนมินโฮกลัวว่าเจ้าเห็ดจะต้องนอนตกเตียงเป็นแน่แท้
"เรื่องของฉัน"
ด้วยความหมั่นไส้ในคำตอบของแทมิน มินโฮจึงเอื้อมมือไปคว้าตัวของเห็ดไอดอลให้ขยับเข้ามากลางๆเตียง
"อะไรของนายเนี่ย!"
แทมินเอ่ยถามคนตัวสูงด้วยความโมโห เอะอะอะไรเจ้านี่ก็ใช้กำลังตลอด ฉุดกระชากลากถูเค้าตลอด จนผิวใสๆระบมไปหมด
"ฉันเป็นบอดี้การ์ดนายนะ มีหน้าที่ดูแลนายทุกเรื่องแล้วฉันจะปล่อยให้คุณหนูของฉันนอนตกเตียงได้ยังไงกัน"
มินโฮพูดพลางปล่อยมือ ออกจากร่างบางๆของเห็ดไอดอล และคำว่า 'คุณหนูของฉัน' ก็ส่งผลให้คุณหนูแทมินใจเต้น หน้าแดง อย่างไม่มีสาเหตุ
"เป็นอะไรหน้าแดงๆ ไม่สบายเหรอ"
มินโฮเอ่ยถามพลางใช้หลังมือของเค้าแตะเข้าที่หน้าผากของเจ้าตัวเล็กที่นอนหน้าแดง ทำตาปริบๆอยู่
"ไม่เป็นไรหรอกน่า!! นายน่ะไปนอนเถอะ มายุ่งเรื่องชาวบ้านอยู่ได้"
แทมินพูดทั้งๆที่ยังหน้าแดงและใจก็ยังคงเต้นไม่เป็นจังหวะ ก่อนจะพลิกตัวนอนตะแคงเพื่อหนีมินโฮ ผู้ที่ทำให้หัวใจของคุณหนูเล็กของตระกูลลี เต้นแรงได้ถึงขนาดนี้
"กินยามั้ย"
เหมือนเจ้าคนตาสวยจะแกล้ง (ทั้งๆที่ไม่ได้มีเจตนาจะแกล้งซักนี้ดดด) ถึงได้ก้มลงมากระซิบถามข้างๆหูของแทมินแบบนี้ ส่งผลให้เห็ดไอดอลถึงกับขนลุกเกรียวด้วยความตื่นเต้น
"ไม่เอ๊า!! ไม่กินอะไรทั้งนั้นน่ะ ฉันจะนอนแล้วไม่ต้องมายุ่ง!!"
แทมินโวยวายด้วยความเขินอาย ก่อนที่จะคลุมโปงนอนเพื่อหนีปัญหาไปเลย ส่วนมินโฮ ... ก็ได้แต่มองเจ้าเห็ดไอดอลนอนคลุมโปงด้วยความสงสัยปนกับหมั่นไส้ในความน่ารักแสนเอาแต่ใจของเจ้าตัว แต่มินโฮเองก็ยังรู้สึกว่า ตั้งแต่ได้มาเป็นบอดี้การ์ดดูแลคุณหนูแทมินเนี่ย .. ทุกสิ่งรอบข้างก็ดูสวยงามขึ้นตั้งเยอะ แถมเค้ายังร่าเริงและพูดมากกว่าก่อนอีกเป็นกอง
'ไอ้เจ้าบ้าเอ๊ย! ทำไมใจเต้นแรงถึงขนาดนี้นะ แล้วทำไมฉันจะต้องเป็นเฉพาะกับไอ้เจ้านี่ด้วย'
แทมินนอนคิดไปก็นอนไม่หลับสักที เพราะเมื่อใดที่ตาจะหลับ หัวสมองมันก็สั่งการว่า 'เฮ้ยๆ!! มินโฮมันนอนอยู่ข้างหลังแกนะ แทมิน!!' ทำให้หลับตาไม่ลง ได้แต่นอนคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยหน้าแดงอยู่ในโปงคนเดียว เฮ้อ ... แล้วคืนนี้เห็ดไอดอลของเราจะหลับมั้ยเนี่ย
.
.
.
.
"แค่กๆ!!"
"ฮ้าดดดดดด .. ชิ้ว!!"
เสียงไอค่อกแค่กปนกับเสียงจามของคนตัวเล็กด้านข้างทำให้คนตาสวยต้องรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา
"หืม"
มินโฮค่อยๆงัวเงียลุกขึ้นนั่งพลางมองไปที่เจ้าตัวเล็กที่นอนไอ และจามอยู่ในโปงข้างๆเค้าด้วยความเป็นห่วง แทมินคงจะไม่สบายเนื่องจากแอร์ในห้องมันเย็นเกินไป
"แทมิน ... แทมิน ... เป็นอะไรน่ะ เป็นหวัดเหรอ"
มินโฮเอ่ยถามพลางเขย่าตัวเห็ดไอดอลเบาๆ ก่อนจะเปิดผ้าห่มที่แทมินคลุมโปงออก เพื่อที่จะดูอาการของแทมิน
"ตายล่ะ!! นายเป็นอะไรไปนี่"
มินโฮเอ่ยขึ้นมาอย่างตกใจ เมื่อพบว่าแทมินหน้าแดงและตัวร้อน แถมยังมีน้ำมูกไหลอีกต่างหาก หัวใจที่แข็งแกร่งของหัวหน้าหอพักเริ่มอ่อนยวบยาบเพราะเด็กหัวเห็ดที่นอนไม่สบายอยู่ตรงหน้า
"ฉันไม่เป็นไรหรอก ... แค่กๆ"
แทมินตอบแต่ยังไออยู่ เสียงก็แหบแห้ง มินโฮมองแล้วก็ได้แต่รู้สึกเป็นห่วงอย่างเต็มกำลัง
"ไปห้องพยาบาลดีกว่า เดี๋ยวฉันพาไปเอง"
มินโฮพูดพลางฉุดเจ้าตัวเล็กให้ลุกขึ้น ซึ่งแม้แทมินเองจะพยายามที่จะลุกขึ้นอย่างมากแล้วก็ตาม แต่ก็ไร้เรี่ยวแรงที่จะลุกเนื่องจากพิษไข้
"พลั่ก"
แทมินทรุดลงไปกองอยู่กับพื้น คนตัวสูงเองก็รีบประคองเจ้าตัวเล็กเอาไว้ทันที
"แทมิน! แทมิน! อย่าพึ่งเป็นอะไรไปนะ!!"
คนตัวสูงเอ่ยเรียกชื่อของคนตัวเล็กพลางเอามือแตะแก้มเบาๆเพื่อให้แทมินรู้สึกตัว แต่ตอนนี้แทมินกำลังหมดสติเพราะเป็นไข้สูง
"....."
ถึงแม้ว่าตอนนั้นใกล้จะหมดสติแล้วก็ตาม แต่แทมินก็รับรู้ได้ถึงสัมผัสอันห่วงใยจากคนตัวสูง ที่ก้มลงมาจูบที่หน้าผากของเค้าอย่างแผ่วเบา และพูดบางคำออกมาก่อนที่เค้าจะไม่รู้สึกตัว
"แทมิน ... ฉัน .. ฉันเป็นห่วงนายนะ"
Bl ing
ความคิดเห็น