My Sassy Soulmate เนื้อคู่ของฉันคือนายใช่ไหม? {2MIN SN}

ลำดับตอนที่ #10 : Chapter9 :: ขอฉันนอนด้วยคนนะ

Chapter9 :: ขอฉันนอนด้วยคนนะ


เป็นเวลานานหลายชั่วโมงแล้ว ที่ออมม่าคีย์ยังคงนั่งเงียบๆ ทอดสายตาเหม่อมองออกไปไกลอย่างไร้จุดหมาย นั่นมันทำให้โอนยูรู้สึกแย่เหลือเกิน ที่ไม่สามารถทำอะไรได้มากไปกว่าคอยนั่งอยู่ข้างๆ แค่นั้นเอง

"แล้วจะไม่เข้าเรียนเหรอ ออมม่า"

โอนยูตัดสินใจถามหลังจากที่ใบ้กินมานาน เลยเวลาเรียนมาร่วมครึ่งชั่วโมงแล้ว แต่คนข้างๆก็ยังไม่มีท่าทางจะกระดิกตัวไปเรียนแม้แต่น้อย

"ถ้านายจะไปก็ไปเถอะ .. วันนี้ขอโดดสักวัน"

ออมม่าคีย์ตอบด้วยน้ำเสียงเศร้า ตาเริ่มบวมเป็นผลมาจากการร้องไห้อย่างหนักเป็นเวลานาน

"ไม่เอา! ถ้านายไม่ไปฉันก็ไม่ไปอ่ะ ออมม่า"

โอนยูพูดพลางนั่งลงอย่างเก่า ออมม่ารีบเช็ดน้ำตาก่อนจะหันไปมองคนหน้าใสที่นั่งอยู่ข้างๆด้วยสีหน้าแปลกใจ

"นายอ่อนแออยู่แบบนี้ จะให้ฉันทิ้งนายไปได้ไงกัน .. ฉันจะนั่งเป็นเพื่อนนายอยู่แบบนี้แหละ"

โอนยูพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง ซึ่งออมม่าคีย์เองก็รู้ดีถึงนิสัยของผู้ชายคนนี้ ที่พูดจริงทำจริงและตรงไปตรงมาแบบสุดๆ

"ตามใจแล้วกัน"

ออมม่าคีย์พูดพลางหันหน้ากลับมาเช่นเดิม ส่วนโอนยูก็นั่งเงียบๆนิ่งๆข้างคนสำคัญของเค้าต่อไป ... ใครจะไปรู้ แค่การได้อยู่ใกล้ๆกับคนที่ตัวเองรักแม้จะเป็นรักข้างเดียว และคนๆนั้นจะไม่มีวันรู้เลย ว่าตัวเองคิดยังไง แต่ ... แค่นี้ก็เพียงพอแล้วสำหรับโอนยู

"อ๊ะ"

โอนยูสะดุ้งไปเล็กน้อยเมื่อออมม่าคีย์ขยับศีรษะมาพิงที่ไหล่ของเค้าเบาๆ ...

"ขอบใจนะ ที่นายยังอยู่เป็นเพื่อนฉันแบบนี้น่ะ"

ออมม่าคีย์กล่าวขอบคุณกับผู้ชายหน้าใสข้างๆอย่างจริงใจ ... คีย์กล่าวขอบคุณในฐานะเพื่อน แต่ไอ้เจ้าหน้าใสนี่ ... มันไม่ได้คิดกับคีย์แค่คำว่าเพื่อนน่ะสิ ทรมานแค่ไหน คีย์คงไม่รู้หรอก

"คืนนี้นายไปค้างห้องฉันนะ โอนยู"

"!!!"

ตาหยีๆของโอนยูเบิ่งโตทันที!! คีย์คิดอะไรอยู่กันแน่ทำไมถึงพูดออกมาแบบนั้น!! ออมม่า .. ออมม่าพูดอะไรออกมา รู้ตัวบ้างมั้ย! (ออมม่า!รักนวลสงวนตัวหน่อยยยย)

"ทะ ... ทำไมล่ะออมม่า" คนหน้าใสถามด้วยความตกใจ มือไม้เริ่มสั่นด้วยความที่ทำอะไรไม่ถูก

"ฉันไม่อยากเจอหน้าเจ้านั่นน่ะ อยากสงบจิตใจสักพัก นะ โอนยู ... นายน่ะเป็นที่ปรึกษาที่ดีของฉัน ไปค้างที่ห้องฉันนะคืนนี้"

"......"

โอ้! จะเรียกว่าสวรรค์โปรดหรือนรกเห็นใจดี ดีใจน่ะดีใจอยู่หรอกที่ได้ไปค้างห้องคีย์ แต่กลัวตัวเองจะอดใจไม่ไหว ไปทำมิดีมิร้ายเค้าซะก่อนนะสิ

.
.
.
.

แทมินยืนรอบอดี้การ์ดตัวสูงของเค้าอยู่ที่หน้าห้องเรียนด้วยความหงุดหงิดใจ หงุดหงิดเพราะอะไรน่ะเหรอ?? เพราะวันนี้มีคนมองเค้ามากกว่าปกติแถมยังซุบซิบๆกันด้วยแน่ะ

"นินทาอะไรกัน ห๊า!! อยากโดนพี่ชายฉันเล่นงานใช่มั้ย"

เห็ดไอดอลหันไปโวยวายใส่กลุ่มนักเรียนหญิงที่ยืนจับกลุ่มกันมองเค้า แล้วหันไปซุบซิบๆกันอย่างเหลืออด จนแม่พวกนั้นแตกกันไปคนละทิศคนละทาง

"อ้าว .. แทมิน เป็นอะไรน่ะ"

'โซฮี' สาวน้อยหน้าตาน่ารัก เพื่อนร่วมห้องเรียนคนนึงของแทมิน เดินเข้ามาทักเมื่อเห็นเห็ดไอดอลยืนโวยวายอยู่คนเดียว

"ก็ดูยัยพวกนั้นดิ่ อะไรกันน่ะ!! มายืนซุบซิบๆอะไรกันอยู่ได้ แถมยังมองมาที่ฉันอีก น่าโมโหมั้ยล่ะ"

แทมินพูดพลางทำหน้างอ โซฮีหัวเราะในความเด็กและเอาแต่ใจของเจ้าเห็ดไอดอลนี่

"เออ ... แล้วเลิกเรียนแล้วไม่ไปหาพี่จงฮยอนเหรอ"

"ว่าไงนะ"

แทมินต้องเอ่ยถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ หลังจากที่ได้ยินโซฮีพูดคล้ายๆกับว่า ไม่ไปหาจงๆอะไรนั่นเหรอ??

"ถามว่าไม่ไปหาพี่จงฮยอนเหรอ"

"เฮ้ย!! แล้วทำไมฉันต้องไปหามันด้วยเล่า"

เห็ดไอดอลมีสีหน้าตกใจอย่างมาก สมองมันตื้อไปหมดเมื่ออยู่ๆโซฮีก็พูดถึงจงฮยอน แถมยังโยงมาเกี่ยวพันกับเค้าอีกแน่ะ

"ก็นายกับพี่จงฮยอนเป็นแฟนกันไม่ใช่รึไง"

เห็ดไอดอลแทบจะลมจับเมื่อได้ยินคำนั้นออกมาจากปากของยัยเจ๊โซฮี โอย!! ไปเอามาจากไหนกันนี่

"พี่จงฮยอนน่ะ เค้าบอกกับแฟนคลับเค้าทุกคนเลย ว่า ลีแทมินน่ะ เป็นแฟนเค้า"

"โอยยยย ... จะบ้าตาย"

ลมจับรอบสอง! เห็ดไอดอลมึนงงไปหมด สิ่งที่อยากทำตอนนี้คือ อยากจะเจอไอ้หล่อนั่นเหลือเกิน แล้วค่อยต่อยๆๆๆหน้ามันให้บุบ!! ก่อนจะถามว่า 'ใครเป็นแฟนแก ไอ้บ้า'

"ไม่ใช่อย่างนั้นนะ!! ฉันกับไอ้บ้านั่นไม่ได้เป็นอะไรกัน!!" พอรู้สึกตัวแล้วก็รีบอธิบายให้โซฮีฟังทันที

"อ้าว ... ไม่ได้เป็นอะไรกันแล้วทำไมพี่จงฮยอนเค้าบอกกับคนอื่นแบบนั้นล่ะ"

"โอ๊ยๆๆๆ!! ไอ้บ้าเอ๊ย เวรกรรมอะไรของฉันวะนี่"

ขณะที่แทมินกำลังปวดหัวเจียนจะเป็นบ้าอยู่นั้น บอดี้การ์ดตัวสูงที่พึ่งจะเลิกเรียนก็เดินมาพอดี เพื่อที่จะมารับคุณหนูแทมินอย่างที่บอกไว้

"เอ้า! ทำอะไรอยู่เนี่ย ไปหาข้าวเย็นกินกัน"

มินโฮเอ่ยทักคุณหนูเห็ดไอดอลของเค้า ทำให้โซฮีหันไปมองหน้าผู้พูดตามเสียง ก่อนจะยิ้มออกมา

"อ๋อ .... รู้แล้ว ที่บอกว่าไม่ได้เป็นแฟนกับพี่จงฮยอนน่ะ เพราะเป็นแฟนกับหัวหน้าหอพักนี่เอง"

"เฮ้ยยย!!!!"

แทมินลมจับรอบที่สาม!! เออ ดีแฮะ! เจ๊โซฮี แกช่างสรรหาคู่มาให้ฉันซะจริงๆ

"อะไรกันเหรอ"

มินโฮที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรยังคงทำหน้างงๆ ก่อนจะหันไปถามแทมินว่ายัยเจ๊โซฮีมันพูดเรื่องอะไร

"ไปก่อนนะ อิจฉาคนมีความรักจริงๆ ไอ้เราก็หลงเข้าใจผิดว่านายเป็นแฟนกับพี่จงฮยอนตั้งนาน"

"เฮ้ย!! ไม่ใช่นะไม่ใช่ ฟังก่อนเซ่!!"

เห็ดไอดอลตะโกนไล่หลังโซฮีไปอย่างอารมณ์เสีย .. แต่ทำไมต้องหน้าแดงด้วยก็ไม่รู้ ที่โซฮีเข้าใจว่าเค้าเป็นแฟนกับมินโฮ อายเหรอ??

"ไปหาข้าวเย็นกินกันเหอะ เดี๋ยวจะพาไปกินต็อกโบกิร้านข้างนอก"

มินโฮยังคงไม่เข้าใจเรื่องที่เกิดขึ้นและไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก รีบจูงมือคุณหนูเห็ดไอดอลเพื่อที่จะพาไปกินข้าวเย็นที่ร้านข้างนอก

"แล้วจะจับมือทำไมกันล่ะ" 

แทมินถามพลางสะบัดมือออกจากมือของคนตัวสูง รู้สึกพักนี้จะถึงเนื้อถึงตัวเค้าบ่อยเหลือเกิน เล่นเอาใจเต้นไม่เป็นจังหวะทุกครั้ง

"เดี๋ยวหลง เคยมาแถวนี้รึไง"

คนตัวสูงบอกเหตุผล พลางจับมือของเจ้าเห็ดไอดอลแล้วจูงมันไปยังร้านต็อกโบกิข้างนอกทันที ส่วนแทมินนั้น ถึงจะบ่นกระปอดกระแปดไปตลอดทาง แต่ให้ตาย ... รู้สึกว่าหน้ามันแดงตลอดเวลา

.
.
.
.

หลังจากที่อิ่มอร่อยกับต็อกโบกิและแน่ใจว่าคุณหนูแทมินจะไม่หิวอีกแล้วในตอนกลางคืน มินโฮจึงเดินมาส่งเห็ดไอดอลถึงหน้าห้อง

"ห้ามออกไปไหนนะคืนนี้ ขอเตือนไว้ก่อน"

มินโฮยังหันมาสั่งกับเห็ดไอดอลที่ยืนทำหน้าตาบ้องแบ๊วอยู่ด้วยความเป็นห่วง

"อิ่มจนจะกลิ้งได้อยู่แล้วคงไม่ออกไปไหนหรอกน่า ... "

"ดี! แล้วอย่าให้รู้นะว่าหนีออกมา โดนแน่"

มินโฮพูดอีกครั้งก่อนจะเดินออกไป เห็ดไอดอลมองตามไปด้วยความรู้สึกแปลกๆ ไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อนเลย

"ชิ! ไม่มีทางที่คนอย่างคุณหนูแทมินจะไปชอบไอ้คนบ้าๆโรคจิตพรรค์นั้นหรอก"

ถึงแม้ว่าจะคิดอย่างนี้ก็ตาม แต่ทุกครั้งที่มินโฮเข้ามาใกล้ๆ หัวใจดวงน้อยๆของคุณหนูผู้แสนจะเอาแต่ใจเป็นต้องเต้นรัวแข่งกับกลองทุกที

ทางด้านมินโฮที่กำลังจะเดินกลับห้องตัวเอง .......

"อ๋อเหรอ ... อื้มๆ โอเค งั้นเดี๋ยวฉันไปค้างที่ห้องจงฮยอนก็ได้ แค่นี้นะ"

มินโฮวางสายจากโอนยูไปพลางยิ้ม โอนยูโทรมาบอกเค้าว่า คืนนี้จะไปค้างกับออมม่าคีย์ จะเพราะอะไรก็ไม่รู้แหละแต่มินโฮก็ยินดีที่จะให้คีย์ได้นอนห้องเดียวกับโอนยู ดังนั้นจึงกดโทรศัพท์ต่อสายไปหาจงฮยอนทันที

"จงฮยอนเหรอ! เออ คืนนี้ห้องนายว่างมั้ย ห้องฉันเต็มว่ะ"

มินโฮบอกกับจงฮยอนทันทีที่เค้ารับสาย จริงๆแล้วห้องกว้างขนาดนั้นนอนเบียดกันสามคนก็ยังมีที่เหลือ แต่ด้วยความที่อยากให้สองคนได้อยู่ด้วยกันตามลำพัง มินโฮจึงเป็นฝ่ายเสียสละให้

"โทษทีเพื่อน คืนนี้ห้องฉันเต็มเหมือนกัน ทีมฟุตบอลของฉันคืนนี้มาอยู่ที่ห้องฉันหมดเลยน่ะ"

"อ๋อเหรอ .. อืมๆไม่เป็นไร แค่นี้นะขอบใจมาก"

มินโฮวางสายจากจงฮยอน พลางใช้สมองคิดว่า 'คืนนี้จะไปนอนที่ไหนดี' เพื่อนที่สนิทๆก็มีแต่ไอ้สองคนนี้เท่านั้น ส่วนห้องของโอนยู ก็ไม่กล้าไปนอน เพราะรูมเมทของโอนยูไม่ได้สนิทอะไรกับเค้ามาก

"เอาวะ เป็นไงเป็นกัน"

"ก๊อกๆ"

เห็ดไอดอลเงยหน้าขึ้นจากการบ้านที่ทำใกล้จะเสร็จแล้ว หลังจากที่ได้ยินเสียงเคาะประตู ใครกันนะที่มาเคาะประตูยามวิกาลเช่นนี้ อาจารย์มินซุกเหรอ ไม่มั้ง หรือว่าจะเป็น ... ไอ้หื่นท็อปเหรอ ไม่หรอก

"อ้าว มีอะไร"

แทมินเอ่ยถามคนตัวสูงตรงหน้าที่ยังอยู่ในสภาพเดิม คือใส่ชุดนักเรียนอยู่และยังสะพายเป้อยู่อย่างเดิม แล้วเจ้านี่มันจะมาเคาะห้องเค้าทำไมกันล่ะ?

"อยู่ที่ห้องกับใครน่ะ มีรูมเมทมั้ย"

คนตัวสูงเอ่ยถามแทมินด้วยน้ำเสียงค่อนข้างเจี๋ยมเจี้ยม แทมินส่ายหน้า

"คืนนี้ขอนอนด้วยคนนะ ห้องฉันเต็มอ่ะ"

"อะไรนะ!"

 

Bl ing