คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : {❤} Chapter12 ,,, เรากลับมาคบกันอีกครั้งได้มั้ย?
:: Chapter12 ::
:: เรากลับมาคบกันอีกครั้งได้มั้ย? ::
คนผิวคล้ำกำลังเดินไปเดินมาเหมือนหนูติดจั่น คาดว่าเธอคนนี้ท่าทางจะมีปัญหาหนักใจอะไรอยู่แน่นอน
"เฮ้ย!ยูบิน แกเป็นไรของแกวะ"
เยอึนที่พึ่งจะโผล่หน้ามาเรียนตอนบ่ายเอ่ยถามเพื่อนสนิทด้วยความสงสัย ดูท่าทางคิมยูบินกำลังจะมีปัญหา
"เออ เยอึน แกมาก็ดีแล้ว มานี่หน่อยซิ"
ยูบินฉุดกระชากเพื่อนรักให้เดินตามตนเองมา เธอพาเยอึนมานั่งคุยกันที่หลังห้องเรียนห้องหนึ่ง
"อะไรของแกยูบิน" เยอึนถามเพื่อนรักอย่างสงสัย ที่อยู่ๆก็ลากเธอมาหลบมุม
"ฉันไม่เข้าใจจริงๆเยอึน ทำไมอ่ะ ทำไม!! ฉัน .. ฉันทำผิดร้ายแรงมากเลยเหรอที่ไปบอกเลิกท็อปน่ะ"
เยอึนขมวดคิ้วเมื่อยูบินพูดระบายอารมณ์ออกมาแต่ฟังไม่รู้เรื่อง
"เดี๋ยว .. ยูบิน แกใจเย็นๆ แกพูดเรื่องอะไรอยู่วะ ท็อป? ท็อปทำไม"
"ก็คือว่า .. มินมันบอกให้ฉันโทรไปขอคืนดีกับท็อปเพราะมันไม่ได้รู้สึกอะไรกับท็อปแล้ว แล้วแกรู้มั้ยพอฉันโทรไป อีตาท็อปมันว่าไง?"
"อ่าฮะ"
"มันไม่ยอมกลับมาคืนดีกับฉันน่ะ โฮๆๆๆๆๆๆ"
เยอึนรู้สึกได้ถึงน้ำอุ่นๆที่ไหลลงมาเปียกที่บ่าของตัวเองเมื่อคิมยูบินซบหน้าลงมาพร้อมกับร้องไห้สะอึกสะอื้น
"เฮ้ย! บินนี่ ใจเย็นๆก่อน แกอย่าพึ่งร้องไห้ฟูมฟายไป อย่างอีตาท็อปน่ะมันรักแกจะตายไป มันไม่มีทางที่จะไม่ยอมกลับมาคืนดีกับแกหรอก"
"แต่มันก็เป็นไปแล้วเยอึน ... ทำไมอ่ะ ... ทำไมมันถึงไม่ยอมกลับมาคืนดีกับฉันล่ะปาร์ค"
เยอึนส่งกระดาษทิชชู่ที่พกมาด้วยให้ยูบิน ยูบินรับกระดาษทิชชู่ไปเช็ดน้ำมูกน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย
"ไม่รู้เหมือนกันว่ะ แต่ฉันชักจะสังหรณ์ใจแปลกๆ ว่าอีตาท็อปมันกำลังเล่นตลกอะไรกับแกอยู่แน่ๆ"
เยอึนสวมมาดนักสืบสาว เธอคิดว่ายังไงๆท็อปก็ไม่มีทางลืมยูบินได้แน่ๆ เพียงแต่แค่อยากจะลองใจยูบินเท่านั้นเอง
"แล้วแกจะให้ฉันทำยังไง" ยูบินถามเยอึนทั้งน้ำตา ดูท่าทางเยอึนกำลังวางแผนอะไรอยู่
คนหน้ากระต่ายกำลังจะกลับหอพัก แต่เกิดปวดฉี่ขึ้นมาเลยจะแวะเข้าห้องน้ำในมหาวิทยาลัยก่อน
"อ๊ะ!!"
ยังไม่ทันจะถึงห้องน้ำ คนๆหนึ่งก็เดินสวนมาพอดี นี่ถ้าเธอเบรคไม่ทันก็คงจะชนเค้าแน่ๆ
"เอ่อ ....."
ซอนเยไม่รู้จะเริ่มพูดกับเค้าคนนี้ยังไงดี ส่วนจียงก็ยืนมองหน้าคนหน้ากระต่ายด้วยความเจ็บปวด
"เอ่อ ... หวัดดี" ซอนเยยิ้มจนเห็นฟันกระต่าย ทักทายชายหนุ่มตรงหน้า
"อืม"
"......"
ซอนเยต้องแปลกใจไม่น้อย ที่จียงเพียงแค่ตอบรับเบาๆ ก่อนจะเดินสวนเธอไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น นี่ ... จียงเป็นอะไรไป
"เอ้อ .. เดี๋ยวสิจียง" ด้วยความแปลกใจ ซอนเยเลยเรียกจียงเอาไว้ก่อน
จียงถอนหายใจก่อนจะหันกลับมามองคนหน้ากระต่าย ผู้หญิงที่เค้าคิดว่า 'หลอกลวงที่สุดในโลก'
"มีร้านต็อกโบกิเปิดใหม่ .... วันนี้ ... เรา ...เอ่อ .. หมายถึง ..เราไปกินด้วยกันมั้ย"
"ขอโทษทีนะ เย็นนี้ฉันคงไปไม่ได้"
เหมือนมีดเสียบกลางอกของซอนเย เมื่อได้ยินคำตอบที่เย็นชาออกมาจากปากของจียง ผู้ชายที่จูบเธออย่างอ่อนโยนเมื่อคืน!
"........"
กระต่ายได้แต่ยืนมองตามหลังของคนเย็นชาไปด้วยหัวใจที่อ่อนแรง เมื่อกี๊เธอพึ่งจะตอบซอนมีไปว่าเธอไม่ได้ชอบเค้า แล้วนี่เธอเป็นอะไรไป?
"พี่จียงงงงงง~"
ยังไม่ทันจะคิดอะไรต่อ เสียงใสๆของโซฮีก็ดังขึ้น มันทำให้ซอนเยอดที่จะหันไปมองไม่ได้
"พี่จียง!! วันนี้พี่ว่างมั้ย ช่วยติวให้หนูหน่อยนะ ใกล้สอบแล้วยังไม่ได้อ่านหนังสือเลย"
คนแก้มป่องวิ่งมาเกาะแขนของจียงอย่างสนิทสนม เหมือนจะรู้ว่ามีคนบางคนยืนแอบดูอยู่
"โอเค ได้สิ ช่วงนี้พี่ไม่ได้ติวให้เลยนี่นา เอาเป็นว่าเดี๋ยวเราไปติวกันเลยละกันนะ"
ไม่ใช่แค่โซฮีที่ทำท่ากระดี๊กระด๊า จียงเองก็ทำท่าเหมือนมีความสุขด้วย ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับโซฮีอย่างสนิทสนม ก่อนจะเดินควงกันลงบันไดไป
'ที่แท้ ... นายทำห่างเหินกับฉันก็เพราะนายมีโซฮีอยู่แล้วนี่เอง ... จียง ชาตินี้ขออย่าได้เจอกันอีกเลย!!!'
ซอนเยเอามือปาดน้ำตาของตัวเองที่ไหลมาแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัว ก่อนจะเดินหันหลังกลับมาอีกทาง เรื่องอะไรที่จะต้องเดินตามไปดูภาพน่าหมั่นไส้นั่นด้วย
"ตุ๊บ!!"
"โอ๊ย!! ขอโทษนะคะ"
ต่อมซุ่มซ่ามของมินซอนเยเริ่มทำงานอีกครั้ง เมื่อเอาแต่ก้มหน้าก้มตาเดินจนไปชนกับชาวบ้านเข้า
"อ้าว .. นายเองเหรอซึงรี" เมื่อเห็นว่าคนที่เดินชนเป็นใคร กระต่ายก็ทักทายพลางก้มเก็บหนังสือให้
"ไม่เป็นไรๆ ฉันเก็บเอง" ซึงรีรีบเก็บหนังสือของตัวเองก่อนที่ซอนเยจะก้มลงเก็บ
"จะรีบไปไหนเหรอ แล้วทำไมตาแดงๆ เป็นอะไรรึเปล่า"
ซึงรีถามอย่างเป็นห่วงเมื่อเห็นซอนเยดูท่าทางไม่ดี
"ไม่ .. ไม่เป็นไร ฉันไม่เป็นไร"
ซอนเยปฏิเสธพลางรีบทำสีหน้าให้เป็นปกติ
"กำลังจะกลับบ้านเหรอ" ซึงรีเปลี่ยนคำถาม ซอนเยพยักหน้า
"งั้น ... ถ้าไม่รังเกียจ เธอให้ฉันไปส่งนะ" ซอนเยขมวดคิ้วเมื่อซึงรีขออาสาไปส่งเธอ
"เอ่อ ... ทำไมล่ะ ... ไม่ดีกว่า ฉันว่ามันจะเป็นการรบกวนนายมากเกินไป"
"ไม่เป็นไรหรอกน่า ... เราคนกันเองทั้งนั้นแหละ มา ... เดี๋ยวฉันไปส่ง"
ซึงรีมัดมือชกโดยการคว้ากระเป๋าของซอนเยไปถือ ก่อนจะเดินลิ่วๆนำหน้าไป
"ซึงรี ... เดี๋ยวสิ ซึงรี"
ซอนเยต้องรีบตามซึงรีไปอย่างเสียมิได้ ก็เค้าเล่นเอากระเป๋าของเธอไปแล้วนี่นา
"ตรงนี้นะโซฮี ต้องท่องจำให้ได้ก่อน เดี๋ยวพี่จะให้เวลาท่องจำสัก10นาที ถ้าจำได้แล้วเดี๋ยวพี่จะทดสอบ"
"โอเคค่ะ"
โซฮีรับคำพลางหยิบหนังสือภาษาอังกฤษไปท่องอย่างตั้งใจ ก็คนติวเป็นคนที่ปลื้มนี่ ใครๆก็ต้องตั้งใจเป็นธรรมดา
"นี่ .. เป็นอะไรน่ะเรา แทยังก็อยู่ตรงนี้นะทำไมทำหน้าเป็นปลาบู่อย่างนั้นอ่ะ"
จียงหันไปถามสาวน้อยที่มาจากอวกาศ ที่นั่งทำหน้าซึมกระทืออยู่คนเดียว ทั้งๆที่ปกติ ถ้ามีแทยังอยู่ด้วยแบบนี้ ซอนมีจะกระดี๊กระด๊ายิ่งกว่าปลาได้น้ำอีก
"เฮ้อ ...." ซอนมีไม่ตอบอะไรได้แต่ถอนใจพลางหันหน้าหนีไปทางอื่น
"เป็นอะไรของเค้าวะ" จียงหันไปถามแทยัง
"ไม่รู้เหมือนกัน" แทยังตอบห้วนๆ คล้ายๆจะไม่พอใจอะไรจียง
"มันเป็นอะไรกันไปหมดแล้ววะนี่" จียงเอามือกุมขมับพลางนั่งกอดอกรอโซฮีท่องจำ
"นี่!! ซึงรี เอากระเป๋าของฉันคืนมาเดี๋ยวนี้นะ บอกแล้วไงว่าฉันกลับเองได้ นายจะเอากระเป๋าฉันไปไหน!!"
เสียงเล็กๆของคนตัวเตี้ยดังเข้ามากระทบโสตประสาทของจียง และพร้อมกันนั้นเอง ทั้งสี่คนก็หันไปมองตามต้นเสียงพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย
"ถ้าเธออยากได้กระเป๋าของเธอคืนเธอก็ต้องกลับกับฉัน" ซึงรีพูดยิ้มๆ
"ชิ! พอจีบซอนเยติดสมใจก็ไม่เห็นมาแคร์แม่สื่ออย่างฉันบ้างเลยนะไอ้แพนด้าเน่า!!" ซอนมีที่มองภาพนั้นอยู่บ่นอุบอิบ
"เมื่อกี๊ว่าไงนะติ๋ม" จียงหันไปถามซอนมีอย่างสงสัย
"อ๋อ ... ก็อีตาซึงรีนี่น่ะสิพี่จียง มันมาใช้ให้หนูไปเป็นแม่สื่อให้มันกับซอนเย แล้วพอมันจีบซอนเยติดมันก็ไม่สนใจหนูเลย"
ซอนมีบ่นกระปอดกระแปดอย่างน้อยใจ 'แล้วทำไมฉันต้องน้อยใจมันด้วย?'
"ยัยเตี้ย! ที่แท้ก็หลอกปั่นหัวฉันเล่น มีไอ้แว่นนั่นอยู่แล้ว แล้วยังจะมาหลอกฉันอีก ผู้หญิงแบบนี้มันไม่น่าให้อภัยเลยจริงๆ"
"อะไรนะพี่จียง" โซฮีที่ได้ยินจียงบ่นอะไรพึมพำพลางมองซึงรีและซอนเยวิ่งไล่กันถามขึ้น
"อ๋อ .. ไม่มีอะไรหรอก แล้วจำได้รึยังล่ะ พี่จะได้ติวต่อ"
จียงทำเป็นไม่สนใจซอนเยและซึงรี ทั้งที่ตอนนี้ในใจน่ะร้อนระอุไปหมดแล้ว
"ฮึ่ย!! บ้าๆๆๆๆ ไอ้บ้าแพนด้า ฉันเกลียดแก!!!!"
จียง แทยัง และโซฮีต้องงงเป็นไก่ตาแตก เมื่ออยู่ดีๆยัยเอเลี่ยนก็เกิดคลั่งอะไรขึ้นมาก็ไม่รู้ ร้องแหกปากด่า 'แพนด้า' แล้วก็เดินปึงปังจากไป
"อะไรวะ" จียงมีเครื่องหมายคำถามผุดขึ้นเต็มหน้าผาก วันนี้มีแต่คนแปลกๆแฮะ
"ปล่อยยัยเอเลี่ยนไปเถอะพี่จียง มาๆ หนูจำได้แล้วๆ"
โซฮีพอจะเข้าใจว่าซอนมีเป็นอะไรจึงเรียกจียงให้มาติวให้ตนเองต่อ
"อื้มๆ"
จียงหันมาติวหนังสือให้โซฮีต่อ โดยไม่ได้สังเกตุเลยว่า แทยัง รูมเมทของเค้ากำลังมองทั้งคู่ด้วยสายตาไม่พอใจอยู่
"ซึงรี ไหนนายบอกว่าจะไปส่งฉันที่หอพักไง แล้วนายพาฉันมาที่นี่ทำไมเนี่ย"
คนหน้ากระต่ายถามอย่างสงสัย ที่อยู่ๆซึงรีก็สั่งให้คนขับรถ ขับพาเค้าและเธอมาที่ริมแม่น้ำแห่งหนึ่ง ที่มีร้านค้าขายอาหารรถเข็นตั้งอยู่เรียงราย แถมบรรยากาศยังดีสุดๆ
"ฉันหิวน่ะ เธอเองก็ยังไม่ได้กินข้าวเย็นไม่ใช่เหรอ แวะหาอะไรกินแถวนี้ก่อนก็แล้วกัน"
"อะไรของนายน่ะ ซึงรี ซึงรี!!" ซอนเยวิ่งตามคนเอาแต่ใจไปอย่างไม่พอใจนัก
ซึงรีเดินมาหยุดถึงแผงขายต็อกโบกิ ของโปรดของซอนเย พลางสั่งต็อกโบกิมาสองถ้วย
"ซึงรี ฉันจะกลับหอ!!"
"อ้ะ ต็อกโบกิ ของโปรดของเธอไง"
ซอนเยถึงกับด่าอะไรไม่ออก เมื่อซึงรีส่งถ้วยต็อกโบกิมาให้เธอ ก็แหม .. ของโปรดของเธอนี่นา แถมตอนนี้ท้องก็ยังร้องจ๊อกๆอีกด้วย
"ขอบใจ..." ซอนเยกล่าวขอบใจพลางรับถ้วยต็อกโบกิมาจากซึงรี
"อ้าว .. แล้วนายจะไปไหน" ซอนเยถามเมื่อซึงรีเดินไปนั่งที่ม้านั่งริมน้ำ แต่เธอก็เดินตามไปนั่งกับเค้าด้วย
"รู้ได้ไงว่าต็อกโบกิเป็นของโปรดของฉัน" ซอนเยถามซึงรีก่อนจะกินต็อกโบกิคำใหญ่
"ทุกเรื่องของเธอน่ะ ไม่มีเรื่องไหนที่ฉันไม่รู้หรอก"
"......." คำพูดของซึงรีทำให้ซอนเยรู้สึกแปลกๆ 'มันหมายความว่ายังไงกันยะ'
"ยังมีอีกนะที่ฉันรู้เกี่ยวกับเธอน่ะ เธอมีฉายาว่ามินจูกี้ เธอชอบสีฟ้า เธอเกิดเดือนกันยายน เธอมักจะถูกคนอื่นๆล้อว่ายัยเตี้ย เธอ..."
"พอเถอะๆ" ซอนเยรีบห้ามซึงรีไม่ให้พูดอะไรต่อเนื่องจากอายที่จะได้ยินเรื่องเปิ่นๆของตัวเอง
"นายเป็นนักสืบเหรอ" ซอนเยถามซื่อๆพลางทำหน้าตาสงสัย ซึงรีมองหน้าคนตัวเตี้ยพลางยิ้ม
"ไม่ใช่ก็ใกล้เคียง แต่ฉันน่ะ เป็นนักสืบที่ไม่เหมือนใครนะ ฉันจะไม่สืบเรื่องของใครพร่ำเพรื่อหรอก"
"อ้าว ... แล้วถ้าอย่างงั้น นายมาสืบเรื่องฉันทำไม มีคนจ้างนายมาเหรอ"
"เดี๋ยวฉันมานะ ขอไปยืนสูดอากาศตรงนั้นแป๊บนึง"
ซอนเยขมวดคิ้วอีกครั้ง เมื่ออยู่ๆซึงรีก็ไม่ตอบคำถามเธอ แต่กลับเดินห่างออกไปแล้วไปนั่งตรงที่นั่งใต้ต้นไม้ แล้วส่งยิ้มมาให้เธอ
"อะไรของเค้านะ" ในขณะที่กระต่ายกำลังสงสัย เสียงโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นเตือนว่ามี เมสเสจเข้ามา
"อุ๊ย .. ใครกันนะส่งเมสเสจมาตอนนี้" ซอนเยพึมพำพลางหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋ากระโปรง
"ซึงรีเหรอ...."
กระต่ายไม่รู้ว่าซึงรีคิดจะทำอะไรที่ส่งเมสเสจมาตอนนี้ อยู่ใกล้กันแค่นี้แท้ๆ เธอเหลือบมองเค้าอีกทีก่อนจะเปิดเมสเสจนั้นอ่าน
"ฉันชอบเธอ"
"!!!!!!"
ซึงรียิ้มกว้างกว่าเดิมเมื่อเห็นแก้มแดงๆของซอนเยตอนที่เปิดเมสเสจอ่าน สีหน้าของกระต่ายตอนนี้ดูน่ารักมากเลยทีเดียว ซึงรีเดินเข้าไปหาซอนเยอีกครั้ง
"เอ่อ ... หมายความว่ายังไงน่ะซึงรี" ซอนเยถามหนุ่มแพนด้าที่เดินยิ้มเข้ามาหาเธอด้วยความอาย
"ก็ ... อย่างที่เธอได้อ่านนั่นแหละ มินซอนเย" ซึงรีพูด แก้มแดงๆของซอนเยยิ่งแดงกว่าเดิม
"แต่ว่าฉัน...."
"ฉันรู้ว่าตอนนี้เธออาจจะไม่ได้ชอบฉัน แต่รับรอง ต่อจากวันนี้ ฉันจะเดินหน้าจีบเธออย่างจริงจังแน่ๆ ซอนเย!"
ซึงรียักคิ้วข้างซ้ายของเค้าให้คนหน้ากระต่ายที่ยืนทำหน้าเหรอหรา หวังว่าซอนเยคงจะเข้าใจและคงจะเปิดใจรับเค้าบ้างนะ
"ฟิ้วววววว ..... เปรี้ยงๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"
ซอนมีที่กำลังนั่งทำการบ้านต้องรีบควานหาโทรศัพท์มือถือทันทีที่มันดังขึ้น ริงโทนของซอนมีคือเสียงยานอวกาศร่อนและเสียงยิงปืนจากยานอวกาศ
"ฮัลโหล โทรมามีอะไรเหรอ"
ซอนมีรับสายเสียงเจื้อยแจ้วเมื่อเห็นว่าใครเป็นคนโทรมา 'ซึงรี'
"มีมี่เหรอ ... นี่ฉันซึงรีเองนะ" ซอนมียิ้มหวานเมื่อถูกซึงรีเรียกว่า 'มีมี่' ฟังดูน่ารักกว่า ติ๋ม หรือเอเลี่ยนตั้งเยอะ
"อื้อ รู้แล้วล่ะ โทรมาหาฉันมีอะไรเหรอ รีรี่" ซอนมีล้อเลียนซึงรีโดยแปลงชื่อของเค้าบ้าง
"อยากจะโทรมาขอบใจเธอน่ะ รู้มั้ยว่าวันนี้ฉันพาซอนเยไปส่งที่หอพักด้วยนะ"
ซอนเยเหรอ? รอยยิ้มของซอนมีหุบลงทันทีที่ได้ยินชื่อของซอนเย ที่แท้ก็โทรมาแค่จะมาเล่าเรื่องซอนเยให้ฟังอย่างงั้นเหรอ?
"แล้วก่อนกลับน่ะ ฮันก็พาซอนเยไปกินต็อกโบกิ ฉันบอกชอบซอนเยไปแล้วด้วย เธอรู้มั้ยมีมี่ ซอนเยเวลาเขินน่ะ น่ารักชะมัดเลย"
"ถ้าจะคุยเรื่องซอนเยก็ไปคุยให้คนอื่นฟัง!! ฉันจะทำการบ้าน มันเสียเวลาโว๊ยย!!!!"
ทันทีที่ตะโกนใส่โทรศัพท์เสร็จ ซอนมีก็กดวางสายอย่างเดือดดาลที่สุด ก่อนจะโยนโทรศัพท์มือถือลงบนเตียงอย่างหงุดหงิด
"ทำไมฉันต้องโกรธขนาดนี้ด้วยนะ?"
"เฮ้อ~"
เสียงหายใจรอบที่ห้าร้อยของควอนจียงดังขึ้นในขณะที่เค้ากำลังจะเดินกลับหอพักกับเพื่อนสนิท
"เป็นบ้าอะไรของแกวะจี เดินถอนหายใจอยู่นั่นแหละ ปอดจะหลุดออกมากองที่พื้นแล้วมั้ง"
แทยังชายตามองจียงอย่างหมั่นไส้ ตั้งแต่เรื่องที่ติวหนังสือให้โซฮีเมื่อกี๊นี้แล้ว 'แล้วทำไมฉันต้องหมั่นไส้มันด้วยวะ'
"ฉันขอถามอะไรแกสักอย่างได้มั้ย"
แทยังขมวดคิ้ว เมื่อจียงพูดขึ้นมาแบบนั้น แต่เค้าก็พยักหน้ารับแต่โดยดี
"ถ้าเกิดว่ามีผู้หญิงสักคนหนึ่ง เป็นคนที่แกคิดว่า .. เธอคนนี้พิเศษสำหรับแกมาก แล้ว .. อยู่ดีๆ เธอก็ไปกับคนอื่น"
"แกหมายถึงใครวะ" แทยังใจร้อนรีบถามขึ้นมาก่อน
"ฉันก็สมมุติเอาน่ะ" จียงบอกปัด
"โซฮีเหรอ" แทยังถามอย่างไม่ไว้ใจ จียงแทบจะโดดเข้าไปต่อยหน้าเพื่อนตัวเอง
"แกก็เห็นว่าฉันคอยหนียัยหน้าซาลาเปานั่นอยู่ตลอด"
"ถ้าอย่างงั้นค่อยโล่งใจหน่อย" แทยังพูดเบาๆแต่จียงดันได้ยิน
"เฮ้ย!! ไอ้แทยัง พูดแบบนี้ หมายความว่า .. แกชอบโซฮีเหรอ..."
จียงทำสีหน้าเจ้าเล่ห์พลางล้อเลียนแทยัง ที่ตอนนี้แก้มของเค้าเริ่มจะเป็นสีชมพูระเรื่อ
"เฮ้ย ... บ้าน่า .. ฉัน ..ฉันไม่ได้ชอบยัยเด็กเอาแต่ใจนั่นนะ" แทยังออกพิรุธ ร้อนตัวทันที
"เหรอ ... ถ้าแกไม่ได้ชอบ ... งั้น ... ฉันขอละกันนะ"
"ไม่ได้!!" จียงต้องยิ้มออกมาอีกครั้ง เมื่อแทยังรีบออกปากห้ามเค้าเอาไว้
"ทำไมไม่ได้" จียงถามพลางจ้องตาแทยัง แต่แทยังหลบสายตาของเพื่อนอย่างเขินๆ
"แกชอบโซฮี ใช่มั้ย!!!!"
"เออ" ในที่สุด ผู้ร้ายปากแข็งก็ต้องยอมรับออกมาจนได้ จียงยิ้มพลางตบไหล่แทยังด้วยความยินดี
"ก็แค่นั่นน่ะ ลีลาไปได้ ถ้าแกชอบโซฮีฉันก็จะได้ช่วยเชียร์ไง ไม่ดีเหรอ"
"แต่ .. แต่ว่าโซฮีชอบแกนะ" แทยังแย้งขึ้นมา
"แล้วไง ฉันไม่ได้ชอบโซฮีนี่นา ไม่ต้องคิดมากหรอก ต่อจากวันนี้ไป ฉันจะช่วยแกเองแทยัง"
จียงยิ้มให้เพื่อนรักพลางโอบไหล่แทยังเดินไปด้วยกัน กะว่าจะมาปรึกษาปัญหาหัวใจซะหน่อย กลับต้องมาเป็นพ่อสื่อให้แทยังเองซะนี่
'ช่วยแต่คนอื่น .. แล้วตัวฉันเองล่ะจะทำยังไง?'
"พี่จียง"
ในขณะที่กำลังเดินอยู่กับแทยัง เสียงเล็กๆของใครบางคนก็เรียกจียงเอาไว้ แต่ .. แต่มันไม่ใช่เสียงของโซฮีนี่ หรือถ้าเป็นยัยเอเลี่ยน เสียงก็น่าจะห้าวกว่านี้
"ดาร่า!!"
เด็กสาวผมยาว หน้าตาบ้องแบ๊วในชุดนักเรียนม.ปลาย วิ่งเข้ามาหาจียงทันทีที่เค้าหันมา
"ใครวะจี กิ๊กใหม่เหรอ" แทยังกระซิบถามจียง
"กิ๊กบ้าบออะไรเล่า! รุ่นน้องที่เคยติวให้น่ะ ตอนฉันอยู่มัธยมก็เรียนโรงเรียนเดียวกับน้องเค้า"
จียงหันไปอธิบายให้แทยังฟัง แทยังพยักหน้าเชิงรับรู้
"แล้ววันนี้มาทำอะไรแถวนี้ล่ะดาร่า" จียงถามรุ่นน้องของตนเอง
"ก็มาทำธุระนิดหน่อย แล้วก็เจอพี่เดินอยู่พอดีก็เลยเข้ามาทัก" ดาร่าตอบยิ้มๆ ตามแบบนิสัยเฮฮาของเธอ
"อืม ..."
"พี่จียงจำได้มั้ย ที่ดาร่าเคยบอกว่า ถ้ามีโอกาส ดาร่าจะขอเลี้ยงข้าวพี่ ที่ช่วยติวหนังสือให้ก่อนสอบ"
"อื้อ" จียงพยักหน้า
"งั้น .. ไปกับดาร่าวันนี้เลยนะ วันนี้เอาตังค์มาเยอะ เดี๋ยวเลี้ยงเอง"
"จะดีเหรอ ... เกรงใจนะเนี่ย"
"เอาเถอะน่า พาเพื่อนพี่ไปด้วยก็ได้" ดาร่าพูดพลางชี้ไปที่แทยัง
"งั้นฉันกลับไปรอแกที่หอละกัน ไปกินกับน้องเค้าเหอะ" แต่แทยังขอตัว
"อือ งั้นดาร่า ปะ เราไปหาอะไรกินกัน วันนี้หมดตัวแน่" จียงแหย่รุ่นน้องพลางเดินไปหาอะไรกินกับดาร่า
ณ ร้านกาแฟแห่งหนึ่ง หนุ่มหล่อหน้าเข้มที่ไม่ว่าสาวๆคนไหนเห็นก็ต้องเหลียวมอง กำลังนั่งเงียบๆอยู่ที่มุมหนึ่งของร้าน คล้ายๆจะรอใครอยู่
"รอนานมั้ย"
ไม่นานนัก คนที่เค้ากำลังรอก็มาถึง สาวน้อยตัวเล็กหน้ากระต่ายเดินเข้ามาหาพลางนั่งตรงที่นั่งตรงกันข้ามกับเค้า
"ไม่นานหรอก ... ดูท่าทางเธอสบายดีแล้วนี่ มิน"
ซอนเยถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อได้ยินคนตรงหน้าเรียกเธอแบบนี้อีกแล้ว
"เรียกฉันว่าซอนเยเถอะ เราไม่ได้สนิทกันเหมือนก่อนแล้ว"
ท็อปพยักหน้าอย่างเข้าใจ ซอนเยเป็นคนที่เจ็บแล้วจำ เรื่องที่เค้าทิ้งเธอไป ซอนเยเองก็คงจะยังไม่ลืม
"ที่เรียกนายมาวันนี้ ก็ไม่มีอะไรมากหรอก แต่ฉันอยากจะคุยกับนายเรื่องบินนี่"
พอได้ยินชื่อของ 'บินนี่' หนุ่มหล่อก็ต้องเป็นฝ่ายถอนหายใจบ้าง
"ทำไมนายไม่ยอมกลับไปคืนดีกับบินนี่ ทั้งๆที่บินนี่ก็รักนาย ฉันรู้นะว่านายเองก็ยังรักบินนี่อยู่"
"........."
ท็อปไม่ได้ตอบอะไรซอนเย เค้าเพียงแต่มองออกไปนอกร้านอย่างหนักใจ และหันกลับมามองคนตรงหน้าอีกครั้งหนึ่ง
"มิน"
ท็อปเรียกชื่อของคนตรงหน้า เป็นชื่อเล่นที่เค้าชอบเรียกเธอบ่อยๆในขณะที่กำลังคบกัน พร้อมกันนั้น มือของเค้าก็เลื่อนไปจับมือของซอนเยด้วย
"........" ซอนเยพูดอะไรไม่ออก แต่ภาวนาว่าขออย่าให้เป็นอย่างที่ตัวเองคิดเลย
"เรากลับมาคบกันอีกครั้งได้มั้ย"
".........."
ซอนเยไม่ได้ตอบอะไร เพียงแต่ชักมือของตัวเองออกแล้วลุกขึ้นยืน ก่อนจะฟาดฝ่ามือของเธอลงไปบนใบหน้าของท็อปอย่างแรง
"นี่นายเอาสมองส่วนไหนคิดกันนะท็อป!! นายมันยังเป็นคนอยู่รึเปล่า! นายทิ้งฉันแล้วก็ไปคบบินนี่ แต่พอบินนี่ทิ้งนาย นายก็จะกลับมาหาฉัน!! ฉันกับบินนี่เป็นเพื่อนสนิทกันนะ"
"ใจเย็นๆก่อนสิมิน ... นั่งลงก่อน ฟังฉันพูดให้จบก่อนได้มั้ย มันไม่ใช่แบบที่เธอคิดนะ"
ท็อปเอามือกุมแก้มข้างที่ถูกตบเอาไว้อย่างเจ็บปวด ก่อนจะบอกให้ซอนเยนั่งลง เพราะเมื่อกี๊เธอเล่นด่าเค้าเสียงดังลั่นร้าน
"เรากลับมาคบกันอีกครั้ง แบบ .. แกล้งคบกันน่ะเข้าใจมั้ย! ฉันอยากจะให้บินนี่ได้รู้บ้างว่า คนที่โดนบอกเลิกทั้งๆที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลยน่ะมันเจ็บแค่ไหน"
"อ๋อ ... ก็ทำไมไม่บอกแต่ทีแรกเล่า"
ซอนเยพยักหน้าพลางนั่งลงเหมือนเดิม
"ช่วยฉันหน่อยเถอะนะมิน .. บินนี่เป็นผู้หญิงที่ฉันรักมาก ฉันไม่เคยรู้สึกกับผู้หญิงคนไหนเหมือนบินนี่เลย ขอร้องล่ะมิน ช่วยฉันสักครั้งเถอะ"
"เอาล่ะๆ พอๆ ... ไม่ต้องมาอ้อนวอนฉันถึงขนาดนี้หรอก โอเค ถ้านายรักเพื่อนฉันจริงล่ะก็ ฉันจะช่วย"
"จริงๆนะ!!" สีหน้าของท็อปจากอมทุกข์เปลี่ยนมาเป็นมีความสุขทันที
"แต่ถ้านายทำให้บินนี่เสียใจเมื่อไหร่ ฉันไม่ปล่อยนายเอาไว้แน่ สัญญานะ!!"
"โอเค! ด้วยเกียรติของผู้ชายอกสามศอก ถ้าฉันทำให้บินนี่ต้องเสียใจ ขอให้ฉันมีอันเป็นไปต่างๆนาๆด้วยเถิด"
ท็อปยกสามนิ้วสาบานต่อหน้าซอนเย ซอนเยจึงพยักหน้าและค่อนข้างจะเชื่อว่าไอ้นี่มันรักเพื่อนเธอจริง
"เอางี้ .. เพื่อเป็นการฉลองที่เธอช่วยฉัน อยากกินอะไรบอกมาเลย เดี๋ยวป๋าเลี้ยงเองทุกอย่าง"
ทันทีที่ท็อปบอกจะเลี้ยง ซอนเยก็ยิ้มจนปากแทบจะฉีกถึงรูหู ของฟรีน่ะชอบอยู่แล้ว
"งั้นไปร้านต็อกเจ้าประจำของฉันกันเลยดีกว่า"
"กินแต่ต็อกโบกิไม่เบื่อบ้างเลยรึไง"
"อ้าว ... ก็ของโปรดฉันนี่"
"นี่ พูดอะไรบ้างสิ อย่ามัวแต่กินๆๆ แล้วเงียบแบบนี้"
ท็อปบอกกับซอนเยในขณะที่นั่งกินต็อกโบกิด้วยกัน ซึ่งซอนเยไม่ยอมพูดอะไรเลย เอาแต่กินๆๆๆจนแก้มป่อง
"อะไอ้อั๋นอู้ดอะไออ่ะ"
ท็อปส่ายหน้าเมื่อฟังที่ซอนเยพูดไม่รู้เรื่อง เค้าจึงก้มหน้ากินต็อกโบกิต่อ
"นั่งนี่ละกันเนาะพี่จียง"
ซอนเยขมวดคิ้วเมื่อได้ยินเสียงของสาวน้อยโต๊ะข้างๆเรียกคนที่มาด้วยกัน จียงเหรอ? อาจจะชื่อซ้ำกันก็ได้มั้ง
"ขอต็อกโบกิสองค่ะ"
ซอนเย ด้วยความที่สงสัยสุดขีดจึงหันไปมองที่โต๊ะข้างๆอย่างช้าๆ และขอให้สิ่งที่เธอคิดมันไม่เป็นจริง
".........."
จียงต้องตาโต เมื่อดันหันไปมองที่โต๊ะข้างๆพอดี จังหวะเดียวกันกับที่คนหน้ากระต่ายหันมา สองสายตาจึงประสานกันอย่างจัง
ความคิดเห็น