คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : {❤} Chapter11 ,,, ฉันไม่ได้ชอบจียง
:: Chapter11 ::
:: ฉันไม่ได้ชอบจียง ::
"นี่เยอึน ... เธอนี่ดื่มมากไปแล้วนะ พอก่อนเหอะ"
แดซองเอ่ยปรามคุณนายปาร์คที่ตอนนี้เมาเละเทะหมดสภาพ เนื่องจากดื่มเข้าไปหลายแก้ว
"มากตรงหนาย ... แดซอง ช้านดื่มไปนี้ดดดด เดียวเอ๊ง 555 หน้าตาแกนี่ตลกจังว่ะ 555"
เยอึนพูดไม่รู้เรื่องแล้ว เอาแต่หัวเราะคิกคักคนเดียว แดซองมองแล้วก็ได้แต่ส่ายหน้า เวลาก็ปาเข้าไปตีสองกว่าแล้ว เค้าเองก็ง่วงเต็มทน
"แกเป็นอารายเนี่ยยย .. นั่งหน้าบูดอยู่ได้ คิดถึงโซฮีเหรอออ"
เยอึนถามแดซองทั้งๆที่ตัวเองยังเมาอยู่ แดซองมองหน้าเยอึนพลางพยักหน้า ก็ตอนนี้เค้ากำลังคิดถึงโซฮีอยู่จริงๆนี่นา
"จะไปคิดถึงทำมั้ย! ยัยนั่นเคยคิดถึงแกบ้างปล่าวว๊า? เลิกชอบยัยนั่นแหอะ เค้าก็แค่หลอกใช้แกไปวันๆเท่านั้นและ"
"เยอึน .. เธอเมาจนพูดจาเลอะเทอะแล้วนะเนี่ย ฉันว่าฉันพาเธอกลับก่อนดีกว่า มานี่ๆ"
แดซองพูดพลางจับแขนเยอึนมาพาดกับคอของตน แล้วแบกเยอึนออกมาจากร้านนั้นทันที
"แกจะรีบพาฉันกลับไปหนายยย ... ยังไม่ง่วงเล้ยยย ไม่อาววว ไม่กลับ"
เยอึนยังคงโวยวายทั้งๆที่ตาก็ปิดแล้ว แดซองส่ายหน้าก่อนจะโบกรถแท็กซี่แล้วพาคุณนายปาร์คเข้าไปในรถทันที
"เอ้า! ถึงแล้ว ลงมาๆ"
แดซองลากเยอึนลงจากรถแท็กซี่ เค้าไม่ได้พาคุณนายปาร์คกลับไปที่หอพักของเธอหรอกนะ เพราะเค้าไม่รู้ว่าเยอึนอยู่หอพักไหน เค้าก็เลยพามาที่หอพักเค้าแทน
"อูยยย .. ตัวหนักชะมัดเลย ยัยเยอึน"
แดซองบ่นอุบอิบ ในขณะที่พยุงเยอึนที่เมาหลับไปแล้วเข้าไปในห้องพักของตนเอง พลางวางเยอึนลงบนโซฟาส่วนตัวเค้าก็ไปหาผ้าชุบน้ำอุ่นมาเช็ดหน้าให้เยอึน
"นี่ .. จะบอกอะไรให้เอามั้ย ... จริงๆแล้ว ฉันน่ะ .. ก็มีคนมาจีบเยอะเหมือนกันน้า 555 ขำว่ะ"
อยู่ดีๆเยอึนก็ละเมอพูดคนเดียวขึ้นมาอีก แดซองหัวเราะในความบ๊องของคุณนายปาร์ค ที่ปกติเรียนเก่ง วางมาดยังกะอะไร พอเมาก็รั่วเป็นม้าบ้าไปเลย
"แต่รู้ป่าววว ว่าทำไมฉันถึงไม่สนใจใครสักคนเลยยย เอิ๊ก! 5555"
นั่น ... นอกจากจะหัวเราะแล้วยังจะเรออีก แดซองส่ายหน้าพลางเอาผ้าชุบน้ำอุ่นเช็ดหน้าของเยอึนให้
"ก็เพราะว่า ... เพราะว่าฉันน่ะ .. ชอบ .. ไอ้แดซองน่ะสิ"
"....."
แดซองที่กำลังเช็ดหน้าให้เยอึนหยุดทันที อึ้ง!! ในสิ่งที่ตัวเองได้ยิน นี่เยอึนพูดเพราะความเมา หรือว่าเยอึนพูดเรื่องจริงกันเนี่ย!!
"ฉันน่ะ ชอบมันมาตั้งแต่สมัยมัธยมแล้วว แต่มันน่ะไม่รู้หรอก ท่าทางมันโง่จะตายจะไปเข้าใจอะไร้!! แถมตอนนี้ มันยังไปหลงยัยโซฮีอะไรนั่นอีก ทั้งๆที่เค้าก็ไม่ได้ชอบมันเล้ยยย"
เยอึนยังคงสาธยายออกมาอย่างหมดเปลือก ทำเอาแดซองเหวอไปเลยเมื่อได้รู้ความจริง นี่ .. เยอึนรู้สึกแบบนี้กับเค้าเองหรอกเหรอ แล้วที่สำคัญ รู้สึกมานานแล้วด้วย!!
"ทุกวันเนี้ย ...ฉันก็พยายามทำทุกทางนะให้มันรู้ว่าฉันชอบ สงสัยมันนี่จะโง่จริงๆว่ะเลยดูไม่ออก 55555"
เยอึนหัวเราะเสียงดังอีกหลายตลบก่อนจะฟุบหลับไปอีกครั้ง แดซองมองใบหน้าเนียนๆของเยอึนที่กำลังหลับตาพริ้มอยู่บนตักเค้าด้วยความรู้สึกอันหลากหลาย
แทยังกำลังยืนอยู่ข้างๆสาวน้อยแก้มป่องที่นั่งร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่บริเวณสะพานแห่งหนึ่ง ใจก็อยากจะปลอบหรืออยากจะพูดอะไรให้โซฮีหยุดร้องไห้ แต่เค้ารู้ดีว่าในยามนี้ โซฮีคงไม่ยอมฟังเค้าแน่ๆ
"เอ่อ ... ใจเย็นๆนะโซฮี ..."
"พี่แทยังไม่เข้าใจหนูหรอก!! พี่แทยังจะไปรู้อะไร!! ถ้าพี่แทยังเห็นคนที่ตัวเองชอบไปยืนจูบกับใครไม่รู้พี่แทยังจะรู้สึกเหมือนหนูมั้ยล่ะ"
โซฮีพูดไปก็สะอื้นไป เล่นเอาแทยังที่กำลังจะปลอบต้องเงียบลงทันที นึกสงสารคนแก้มป่องที่ตอนนี้น้ำตาไหลอาบแก้มเหลือเกิน
"แต่ .. แต่ถึงยังไง ซอนเยก็ยังไม่ได้ยอมรับไม่ใช่เหรอว่าจียงเป็นแฟนน่ะ มันอาจจะไม่ได้เป็นอย่างที่เราคิดก็ได้นะ"
"แต่ยอมยืนให้พี่จียงจูบนี่ก็ไม่รู้จะเรียกว่าอะไรแล้ว!!"
โซฮีเถียงอีกครั้งก่อนจะร้องไห้โฮเหมือนเด็กๆ (ก็เป็นเด็กนี่เนอะ - - ไรท์เตอร์) แทยังได้แต่มองอย่างสงสาร
"แล้วไม่อยากจะกลับบ้านมั่งเหรอ ตีสองกว่าแล้วนะ เดี๋ยวที่บ้านก็เป็นห่วงหรอก"
"ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก เดี๋ยวหนูโกหกแม่ก็ได้ว่าหนูไปนอนบ้านเพื่อน แต่พี่แทยังต้องอยู่เป็นเพื่อนหนูก่อนนะ หนูกลัวผี"
"โอ๊ยยย~โตจนป่านนี้แล้วยังจะกลัวผีอีกเหรอ"
แทยังหัวเราะโซฮีที่กลัวผี นี่น่ะเหรอยัยคุณหนูจอมเอาแต่ใจที่ไม่เคยกลัวใครหน้าไหน แต่กลับไปกลัวอะไรที่มันไร้สาระอย่างผี
"ไม่ต้องมาหัวเราะเลยนะ หรือว่าพี่ไม่กลัว"
โซฮีย้อนแทยังพลางเอามือเช็ดน้ำตาตัวเองที่เริ่มจะแห้งแล้ว
"ก็ไม่กลัวน่ะสิถามได้"
"บรู๊ววววววววววววววววว~"
ยังไม่ทันที่แทยังจะพูดจบ เสียงหมาเจ้ากรรมที่ไหนก็ไม่รู้ดันหอนขึ้นมาอย่างเย็นยะเยือก เล่นเอาทั้งคนแก้มป่องและคนปากดีต้องรีบกระโดดเข้าหากันโดยอัตโนมัติ
"พี่แทยัง!! หนูกลัว!!" โซฮีร้องโวยวายพลางเข้าไปเกาะแทยังแน่น เกิดมาก็ตั้ง17ปีแต่ไม่เคยกลัวอะไรเท่าผีเลย
"ใจเย็นๆ .. พี่อยู่ตรงนี้ไม่ต้องกลัวๆ" แทยังปลอบโซฮี ทั้งๆที่ตัวเองก็แข้งขาสั่น
"ไปจากตรงนี้ได้มั้ย ไปตรงไหนก็ได้ที่คนเยอะๆ หนูกลัวจะตายอยู่แล้ว แม่จ๋า~"
"แล้วถ้าเราไม่กลับบ้านจะไปไหนล่ะ"
โซฮีเองก็ไม่รู้จะทำยังไง เมื่อแทยังถามมาแบบนั้น จะยืนอยู่ตรงนี้ต่อก็กลัวผี
"กลับก็ได้ๆ" ในที่สุดคนหน้ากลมก็ยอมแพ้จนได้
"ให้มันได้อย่างนี้สิ หนูซาลาเปา น่ารักจริงๆเลย เป็นเด็กดีต้องกลับบ้านนะ"
แทยังที่โล่งใจเป็นที่สุดลูบหัวโซฮีอย่างเป็นสุข เล่นเอาคนหน้ากลมต้องหน้าแดงอย่างไม่มีสาเหตุ
"บ้า! ใครเค้าเป็นหนูซาลาเปากันล่ะ"
โซฮีว่าแทยังพลางปัดมือของเค้าออก เนื่องจากเธอรู้สึกหมั่นไส้ที่แทยังทำท่าทางลันล้าที่ไล่เธอกลับบ้านได้
"เอาเหอะน่า .. กลับบ้านเราก่อนดีกว่า มะ เดี๋ยวพี่ไปส่ง" แทยังตัดบทเพราะง่วงเต็มทน
"แต่หนูเดินไม่ไหวแล้วอ่ะ" แล้วคนเอาแต่ใจก็มีปัญหาอีก
"งั้นขี่หลังพี่กลับก็ได้ มา" แทยังบอกพลางนั่งคุกเข่าลงกับพื้น
"แน่ใจเหรอ หนูตัวหนักนะจะบอกให้" โซฮีถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ
"ขึ้นมาเถอะน่า ... พี่เล่นกล้ามนะจะบอกให้" แทยังล้อเลียนโซฮี
คนหน้ากลมยิ้มก่อนจะกระโดดขึ้นหลังแทยังแล้วทิ้งน้ำหนักลงบนตัวของเค้าทั้งหมด ส่วนแทยังก็แบกโซฮีพลางยืนขึ้นเพื่อที่จะเดินไปส่งที่บ้าน
"อื้อหือ ... เห็นตัวเล็กๆแบบนี้ก็หนักเหมือนกันนะเนี่ย สงสัยหนักที่แก้มล่ะมั้ง"
แทยังแซวคนหน้ากลมที่เค้ากำลังแบกอยู่
"บ้า!" โซฮีว่าแทยังพลางทุบเค้าเข้าที่ต้นแขนล่ำๆ จากนั้นทั้งสองคนก็หัวเราะคิกคักกันจนถึงบ้านของโซฮี
'ขอโทษนะยัยเอเลี่ยน .. ฉันขอควงพี่แทยังแทนพี่จียงสักวันละกันนะ'
"ยังเจ็บอยู่มั้ย"
น้ำเสียงที่แสดงออกถึงความห่วงใยของชายร่างเตี้ยข้างๆ ทำให้หัวใจของมินซอนเยไหววาบ เมื่อนึกถึงรสจูบเมื่อกี๊จากเค้า เธอยิ่งแทบจะคลั่ง!!
"อืม .. ไม่เป็นไรแล้วล่ะ ฉันโอเค"
ซอนเยตอบจียงพลางพยายามที่จะไม่สบตาเค้า ซึ่งจียงเองก็เข้าใจว่าเป็นเพราะอะไร
"ส่งฉันแค่นี้ก็แล้วกัน เดี๋ยวนายจะกลับถึงหอพักดึกเกินไป"
ซอนเยบอกกับจียงเมื่อเค้าเดินตามมาส่งเธอจนถึงหน้าห้อง
"แน่ใจนะว่าเธอไม่เป็นไรแล้ว" จียงอดที่จะเป็นห่วงไม่ได้
"อือฮึ" ซอนเยพยักหน้าพลางทำท่ารีบจะเดินเข้าห้อง
"เดี๋ยวสิ! เดี๋ยวก่อน!"
เสียงเรียกจากจียงทำให้ซอนเยต้องหยุดชะงัก 'อีตานี่จะอะไรกับฉันอีกนะ แค่นี้ฉันเองก็เขินจนจะบ้าตายอยู่แล้ว'
"อะไรเหรอ"
"เอ่อ ... ขอโทษทีนะที่จูบเธอเมื่อกี๊"
ซอนเยหน้าร้อนผ่าวเมื่อได้ยินคำขอโทษจากจียง นี่เธออุตส่าห์ลืมไปแล้วแท้ๆยังจะพูดขึ้นมาให้เธอเขินอีก
"ไม่เป็นไร ฉันลืมไปแล้วล่ะ"
ซอนเยตอบพลางทำท่าเหมือนไม่ใส่ใจ แต่ที่จริงแล้วเธอน่ะคิดมากไม่แพ้จียงเลย ซอนเยไม่รอให้จียงพูดอะไรต่อ หมุนตัวเตรียมจะเข้าห้องแล้ว
"แต่ ... แต่ฉันรู้สึกดีกับเธอจริงๆนะ!!"
"...."
ซอนเยหยุดชะงักอีกรอบ นี่จียงกำลังจะบอกรักเธอทางอ้อมงั้นเหรอ? แล้วทำไมเธอต้องหวั่นไหวด้วยล่ะ!!
"เจอกันพรุ่งนี้นะ บ๊ายบาย"
จียงพูดอีกครั้งก่อนจะเดินออกไป โดยที่ซอนเยแอบมองตามไปห่างๆ ในใจรู้สึกสับสนวุ่นวายกับผู้ชายคนนี้มาก ตกลงเค้ารู้สึกยังไงกับเธอกันแน่ เธอไม่กล้าจะคิดว่าเค้าชอบเธอหรอก แค่จูบ เค้าอาจจะทำแบบนี้กับผู้หญิงทุกคน และคำว่ารู้สึกดี อาจจะไม่ได้หมายความว่ารัก
"โอ๊ยย!! อะไรของเธอกันเนี่ยมินซอนเย! เธอบ้าไปแล้วเหรอ!!"
ซอนเยบ่นใส่ตัวเองอย่างหงุดหงิด พลางล้มตัวลงนอนบนเตียง คิดอะไรเรื่อยเปื่อยจนหลับไปเอง
"เฮ้อ~"
คนผิวคล้ำสุดเซ็กซี่นั่งถอนหายใจเป็นรอบที่ร้อย สายตาเหม่อมองออกไปนอกห้องเรียนอย่างหมดอาลัยตายอยาก นึกถึงใบหน้าคมๆของแฟนหนุ่มสลับไปสลับมากับใบหน้าหวานๆของเพื่อนสาว
"ทำไมฉันไม่รู้เลยนะ ฉันมัวแต่ไปหดหัวอยู่ที่ไหนมา .. ถึงไม่รู้ว่าแฟนตัวเองเคยคบกับเพื่อนสนิท บ้าที่สุด!"
ยูบินบ่มพึมพำพลางเอามือทุบหัวตัวเองอย่างหงุดหงิด นี่ถ้าเธอรู้ว่าเป็นแบบนี้ คงจะไม่ไปตอบรับรักอีตาท็อปแน่ๆ
"อรุณสวัสดิ์ บินนี่"
เสียงเล็กๆของซอนเยดังขึ้น ยูบินหันไปมองเพื่อนรักพลางยิ้มเจื่อนๆให้
"ทำอะไรอยู่เหรอ เห็นเอามือทุบหัวตัวเองใหญ่เลย .."
ซอนเยถามยูบินพลางมองเพื่อนตัวเองอย่างสงสัย 'พักนี้มีแต่คนเพี้ยนๆแฮะ'
"อ่อ .. ปะ .. เปล่าน่ะ ไม่ได้ทำอะไร" ยูบินตอบพลางหัวเราะแหะๆ ซอนเยจึงนั่งลงข้างๆเพื่อนรัก
"ตอนนี้แกกับท็อปเป็นไงบ้าง"
"......"
ยูบินหันไปมองหน้าซอนเยพลางทำตาโต ตะลึงไปกับคำถามที่ออกมาจากปากของซอนเยเมื่อครู่
"มองหน้าฉันทำไมวะ แค่ถามว่าแกกับท็อปเป็นไงมั่ง"
ซอนเยถามย้ำอีกครั้งเมื่อเห็นสีหน้าที่แสดงออกถึงความสงสัยของยูบิน
"ก็ ... ก็ ... เลิกกันแล้วน่ะ"
"ห๊ะ!! อะไรนะ แกกับท็อปเลิกกันแล้วงั้นเหรอ"
ซอนเยแทบจะไม่เชื่อหูตัวเอง แต่ยูบินก็พยักหน้าเพื่อยืนยันคำตอบของเธอ
"ทำไมถึงเลิกกัน" ซอนเยยังไม่หายสงสัย คาดคั้นเอาความจริงจากยูบิน
"เอ่อ ...." ยูบินอ้ำอึ้ง
"ฉันรู้นะว่าที่แกเลิกกับท์อป เป็นเพราะแกรู้ว่าฉันเคยเป็นแฟนกับท็อปมาก่อน"
"รู้ได้ยังไงน่ะซอนเย"
ยูบินรู้สึกตกใจที่ซอนเยรู้ทันเธอ
"ฉันจะบอกให้แกรู้เอาไว้เลยนะ ฉันน่ะไม่คิดอะไรหรอกถ้าแกกับท็อปจะรักกัน เพราะถึงยังไงฉันก็เลิกกับท็อปไปแล้ว"
ซอนเยพูดกับยูบินอย่างใจๆกันเลย แต่ยูบินกลับรู้สึกไม่ดีที่ซอนเยพูดแบบนั้น
"แต่แกก็ยังลืมท็อปไม่ได้ไม่ใช่เหรอ"
"เรื่องนั้นน่ะช่างมันเถอะ ฉันทนไม่ได้หรอกที่จะมาเห็นเพื่อนตัวเองเป็นแบบนี้ บินนี่ แกรักฉันมั้ย"
ซอนเยถามพลางจ้องตายูบิน ยูบินพยักหน้า
"ถ้าแกรักฉันแกก็ต้องเชื่อฉันนะ กลับไปคืนดีกับท็อปซะ ท็อปรักแกมากนะบินนี่ ไม่ต้องห่วงว่าฉันจะเสียใจหรอกฉันทำใจได้แล้ว"
ซอนเยพูดกับยูบินด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"แต่ว่า..."
"แกบอกว่าแกรักฉันไม่ใช่เหรอยูบิน"
ซอนเยพูดพลางส่งยิ้มให้ยูบิน ยูบินยิ้มตอบซอนเยก่อนจะดึงตัวเพื่อนรักเข้ามากอด คงจะไม่มีเพื่อนคนไหนที่เธอรักได้มากเท่าซอนเยอีกแล้ว
"ฉันรักแกจริงๆ มินนี่"
"ฉันก็รักแก บินนี่"
สองสาวกอดกันกลมอยู่อย่างนั้นสักพัก จึงคลายอ้อมกอดออกจากกัน
"แกรีบโทรไปง้ออีตาท็อปเถอะ ฉันว่าป่านนี้เค้าคงช้ำใจตายแล้วมั้ง"
ซอนเยบอกกับยูบินยิ้มๆ ซึ่งยูบินก็รีบหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาพร้อมกับโทรไปหาแฟนหนุ่มทันที
"นี่! ขอโทษนะ"
ในระหว่างที่ซอนเยกำลังช่วยลุ้นยูบินให้ง้อแฟน พลันก็มีสาวสี่มิติคนหนึ่งเดินมาสะกิด
"อ้าว .. เธอ ... ซอนมี มีอะไรเหรอ"
ไม่ใช่ใครที่ไหน ซอนมีนั่นเอง ซอนเยหันไปยิ้มให้อย่างเป็นมิตร
"เอ่อ ... ฉันได้ข่าวมาว่า .. เธอ ...เธอชอบพี่จียง"
"......"
ซอนเยถึงกับอึ้งไปกับคำถามของซอนมี ไม่ใช่ว่าตกใจที่ซอนมีถามแบบนั้น แต่ไม่รู้ว่าจะตอบแบบไหนต่างหาก
"รู้แล้วล่ะน่า .. ใจเย็นๆก่อนได้มั้ย ซอนเยยังไม่ได้ตอบอะไรเลยนะ!!"
ซอนมีที่เอาโทรศัพท์มือถือที่เปิดลำโพงซุกไว้ในกระเป๋าเสื้อกำลังต่อว่าซึงรีที่อยู่อีกปลายสาย ที่จริงแล้ว ซึงรีใช้ให้ซอนมีมาสืบเรื่องซอนเยนี่เอง โดยมีโซฮีช่วยลุ้นอยู่กับซึงรีอีกคน
"อะไรนะ"
ซอนเยถามซอนมีเมื่อได้ยินเสียงซอนมีบ่นพึมพำๆคนเดียว
"อ่อ .. ปะ.. เปล่า ไม่มีอะไรๆ" ซอนมียิ้มกลบเกลื่อน
"แล้วตกลงเธอชอบพี่จียงรึเปล่า"
"........."
จียงกำลังเดินล้วงกระเป๋าไปตามทางเดินอย่างเป็นสุข เมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืน เค้าไม่ได้ยอมรับหรอกนะว่าที่พูดแบบนั้นกับซอนเยมันคือการบอกรัก แต่เค้าคิดว่าคนฉลาดๆอย่างซอนเยก็น่าจะเข้าใจ
"แล้ววันนี้ยัยกระต่ายจะมาเรียนมั้ยน้อ"
จียงคิด ในขณะที่กำลังเดินหาซอนเย เค้ารู้มาว่า ช่วงเช้าของวันนี้ซอนเยมีเรียนที่ห้องนี้
"อ๊ะ! นั่นไง"
จียงยิ้มกว้าง เมื่อมองเห็นคนตัวเตี้ยหน้ากระต่ายกำลังนั่งทำตาโตคล้ายๆกับกำลังตกใจอะไรสักอย่างอยู่ในห้องเรียน
ซอนเยอ้ำอึ้ง เมื่อซอนมีถามคำถามนั้นเป็นครั้งที่สอง เธอกลอกตาไปมาอย่างมีพิรุธ ส่วนยัยมิติที่สี่ก็จ้องเธอแบบตาไม่กระพริบ
"ว่ายังไงล่ะ จะตอบมาได้รึยัง ตกลงเธอชอบพี่จียงรึเปล่า เพราะถ้าเธอชอบ เธอก็คงต้องแข่งกับโซฮีหน่อยล่ะ"
"แข่งอะไร" ซอนเยถาม
"นี่เธอไม่รู้เหรอว่าโซฮีเค้ามาก่อนเธอน่ะ แล้วเค้าก็ปิ๊งพี่จียงมานานแล้วด้วย"
ซอนมีเริ่มจะหงุดหงิด ไม่ได้หงุดหงิดกับซอนเย แต่หงุดหงิดที่ซึงรีเอาแต่บ่นๆผ่านทางโทรศัพท์ และโซฮีที่เอาแต่ถามๆไม่หยุด
"บอกโซฮีให้วางใจได้เลย" ซอนเยสูดลมหายใจเข้าปอดก่อนจะตอบ
"ฉันไม่ได้ชอบจียง"
"..............."
รอยยิ้มที่ปรากฎบนใบหน้าของชายหนุ่มต้องหุบลงทันที เมื่อกำลังจะเดินเข้าไปทักหญิงสาวหน้ากระต่าย แต่กลับได้ยินเรื่องที่เธอคุยเสียก่อน
"แล้วฝากบอกโซฮีด้วยนะ ว่าที่ฉันจูบกับเค้าวันนั้น มันไม่มีอะไร วันนั้นฉันเมาน่ะ"
'ซอนเย ... เธอ ... เธอคิดแค่นั่นเองจริงๆเหรอ ที่ฉันจูบเธอ .. เธอไม่ได้คิดอะไรเลยเหรอ แต่มันมีความหมายกับฉันมากนะ'
จียงที่คิดจะเข้าไปทักทายยัยเตี้ยของเค้าต้องหยุดชะงักเมื่อได้ยินความในใจของซอนเย ทุกสิ่งทุกอย่างมันจบลงแล้ว ที่ผ่านมา เค้าคงบ้าไปเองคนเดียว
"ตกลงว่าเธอก็ไม่ได้ชอบพี่จียงใช่มั้ย" ซอนมีถามซอนเยอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ
"ใช่" และซอนเยก็ยังยืนยันคำตอบเดิม
"โอเค ฉันก็มีเรื่องจะคุยแค่นี้แหละ ขอบใจมากที่ตอบคำถามของฉัน ไปล่ะ"
ซอนมีพูดจบก็เดินหันหลังกลับทันที โดยที่ยังได้ยินเสียงร้องโหวกเหวกวี้ดว้ายดีใจของซึงรีและโซฮีดังผ่านลำโพงโทรศัพท์มาด้วย
'ฉันทำถูกแล้ว ฉันทำถูกแล้ว คนอย่างหมอนั่นน่ะเหรอไม่มีวันที่ฉันจะไปรักได้หรอก'
ซอนเยคิดพลางมองตามหลังซอนมีไป แต่ไม่รู้ทำไมใจเธอถึงได้รู้สึกหวิวๆแปลกๆ หรือว่าเธอทำอะไรผิด?
"โอ้แม่เจ้า!!"
คุณนายปาร์คที่อยู่ในสภาพหัวฟูกระเซิง มีคราบน้ำลายติดที่มุมปาก กำลังตกใจเมื่อมองนาฬิกาที่หัวเตียง มันบอกเวลา10โมงเช้าพอดิบพอดี
"ตายล่ะ ... อะไรกันเนี่ยฉัน ตายๆๆ ไปเรียนสายอีกแน่ๆ"
เยอึนจิตตกอยู่คนเดียว รู้สึกปวดหัวคงจะเป็นเพราะเมื่อคืนดื่มหนักไปแหงๆ แต่เอ๊ะ! ห้องเธอมันไม่มีนาฬิกาที่หัวเตียงนี่
"เฮ้ย! นี่มันห้องใครวะ"
เมื่อสำรวจสภาพห้องอย่างถี่ถ้วนแล้ว เยอึนก็ต้องตกใจ เพราะว่า .. นี่มันไม่ใช่ห้องเธอ!!
"ครอกกกกกก ..... ฟี้..... ครอกกกกกกกก...... ฟี้ ......"
เสียงกรนอันดังสนั่นหวั่นไหวดังขึ้นที่ข้างๆเตียง เยอึนรีบชะโงกหน้าไปมองที่ข้างๆเตียงทันที สิ่งที่เธอเห็นก็คือ ... สภาพของแดซองที่นอนอยู่กับพื้น แถมอ้าปากกรนดังสนั่นอีกต่างหาก
"โอ๊ย ... นี่เมื่อคืนฉันเมามากจนไม่รู้เรื่องอะไรเลยเหรอเนี่ย"
เยอึนเอามือกุมขมับพลางลุกลงจากเตียงอย่างมึนๆ เดินหลีกร่างของแดซองที่นอนแอ้งแม้งอยู่กับพื้นอย่างระมัดระวัง
"ไอ้แดซอง .. ไอ้แดซอง .. ตื่นได้แล้ว 10โมงเช้าแล้วนะแก ไม่ไปเรียนเหรอ"
เยอึนเขย่าตัวแดซองเพื่อที่จะปลุกให้ตื่นไปเรียน แดซองค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมา
"หา .. อะไรเหรอ" แดซองงัวเงียๆตื่นขึ้นมาถามเยอึน
"ไปเรียนได้แล้ว 10โมงเช้าแล้ว ตื่นๆๆๆ" เยอึนพูดพลางหัวเราะแดซอง ที่กำลังทำท่าทางงัวเงียเหมือนเด็กๆ
"เธอไปเถอะ วันนี้ฉันคงไม่ไปอ่ะ โคตรง่วงเลย"
แดซองบอกพลางเอาผ้าห่มคลุมหน้า
"เอางั้นเหรอ .. เออๆ ถ้าไม่อยากไปเจอโซฮีก็ตามใจนะ"
ทันทีที่เยอึนพูดจบ แดซองก็สปริงตัวลุกขึ้นนั่งทันที
"แหม .. ทียังงี้ละเร็วเชียวนะ ไปๆ ไปอาบน้ำแต่งตัวได้แล้ว" เยอึนพูดอย่างหมั่นไส้ก่อนจะเก็บที่นอนให้แดซอง
"แล้ว .. แล้วเธอจะไปไหน" แดซองถามเยอึน
"ก็กลับหอไปอาบน้ำอ่ะดิ่ คงไม่เข้าเรียนเช้าแล้วล่ะ เดี๋ยวเข้าบ่ายทีเดียวเลย"
เยอึนตอบแดซองพลางลุกเดินออกไปทางประตูห้อง แดซองมองตามหลังของเยอึนไปพลางนึกถึงเรื่องที่เยอึนละเมอเมื่อคืน
'แล้วตกลงยัยปาร์คมันพูดจริงรึเปล่าวะเนี่ย' แดซองคิด
"เดี๋ยวก่อนเยอึน!" และไวเท่าความคิด แดซองตัดสินใจเรียกคุณนายปาร์คเอาไว้ก่อนที่เธอจะเปิดประตู
"อะไรวะ"
"เอ่อ .. เมื่อคืน .. ที่เธอพูดน่ะ จริงรึเปล่า"
เยอึนมีสีหน้างงนิดหน่อยที่ถูกแดซองถามแบบนี้ เธอมันก็ประเภทขี้ลืมซะด้วยสิ
"ฉันพูด ... พูดเรื่องอะไรวะ เมื่อคืนฉันพูดอะไรวะแดซอง"
แดซองเองก็คงจะงงไม่แพ้เยอึน ก็เมื่อคืนเยอึนเป็นคนพูดเองนี่ว่าชอบเค้า เค้าเองก็หลงดีใจ นอนยิ้มมันทั้งคืน
"นี่เธอจำไม่ได้จริงๆเหรอ ก็เธอเป็นคนพูดเองเลยนะ"
"พูดอะไรวะ แกก็บอกฉันมาสิว่าเมื่อคืนฉันพูดอะไร"
เยอึนพยายามนึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออกว่าตัวเองพูดอะไร จึงถามแดซองให้เค้าทบทวนให้เธอฟังว่าเธอพูดอะไร
"โธ่! ยัยม้าบ้า!! ไอ้เราก็อุตส่าห์ดีใจ ชิ!!"
"อะไรของมันวะ"
เยอึนมองแดซองที่บ่นอะไรงึมงำเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ ก็เธอลืมจริงๆนี่ว่าเธอพูดอะไรออกไป
"เฮ้ย! ฉันไปแล้วนะ"
เยอึนตะโกนบอกแดซองที่อยู่ในห้องน้ำ
"จะไปไหนก็ไปเลย"
แดซองที่กำลังหงุดหงิดส่งเสียงตอบกลับมา เยอึนได้แต่มองไปทางห้องน้ำอย่างเป็นห่วง แต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออกจริงๆว่าพูดเรื่องอะไรออกไปเมื่อคืน
ความคิดเห็น