คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : chapter : 04{บอกสิว่าหยุด}100%
บทที่ : 04
บอกสิว่าหยุด...
หลังจากที่กินข้าวเสร็จผมก็ยื้อเวลาที่จะได้อยู่กับพี่กัสต่ออีกจนถึงหนึ่งทุ่ม
ที่อยู่นานขนาดนั้นเพราะผมลากพี่มันเข้าโรงหนังครับ เราดูหนังกันไปหนึ่งเรื่อง
แล้วผมก็พาพี่กัสกลับมาส่งที่คอนโด
ตอนแรกพี่มันจะไม่ยอมบอกที่อยู่ให้ผมได้รู้
ผมเลยต้องใช้วิธีการต่อรองด้วยการบอกว่าจะพากลับบ้านแทนถ้าไม่ยอมบอก
เท่านั้นแหละรีบบอกผมมาอย่างไว สงสัยจะกลัวผมพากลับบ้านจริงๆ หึหึ
อ่อ ตอนแรกก็มีโกหกที่อยู่ผมด้วยนะครับ
ผมเลยขู่ไปนิดหน่อยจนเจ้าตัวถึงได้ยอมบอกที่อยู่จริงมา แล้วก็เงียบไปเลย
ผมไม่ได้เก่งเรื่องการจับผิดคนนะ แต่พี่มันโกหกไม่แนบเนียนเอง มีอย่างที่ไหนโกหกทีนี่ตาล่อกแล่กเหมือนคนทำผิด
ใครไม่รู้ก็บ้าแล้ว
ผมขับรถมาตามทางที่พี่มันบอกจนมาถึงคอนโดพี่มันนั่นแหละครับ
คอนโดพี่กัสอยู่ใกล้มหาลัยจนสามารถเดินไปได้เลย
ดีจังไม่ต้องเผื่อเวลาเดินทางมามอแบบผม
บ้านผมอยู่ไม่ไกลจากมหาลัยเท่าไหร่แต่ยังไงก็ถือว่าไกลกว่าพี่มันล่ะน่า
“ขอบใจที่มาส่ง” คนที่นั่งเงียบตลอดทางเอ่ยขอบคุณผมก่อนจะเปิดประตูเพื่อลงรถไปแต่ผมกลับรั้งแขนพี่มันไว้
ยังไม่อยากจากเลยวุ่ย จะรีบไปไหนนักหนา “มีไร”
“ผมปวดฉี่ ขอเข้าห้องน้ำหน่อยดิ”
“ไม่ กลับไปเข้าบ้านนายสิ”
“มันอั้นไม่ไหว”
“อย่าคิดว่าเราไม่รู้ว่านายแกล้งนะ” เสือกรู้ทันกูอีก
“แต่...” ผมหยุดคำพูดตัวเองลงเมื่อสายตาหันไปเห็นใครบางคนที่ยืนอยู่หน้าคอนโดพี่กัส
ใครบางคนที่ไม่สมควรมาอยู่ที่นี่เลย
“พี่อยู่กับมันหรอวะ”
“ห๊ะ อยู่ไร?” พี่มันทำหน้างงที่อยู่ดีๆผมก็ถามขึ้นมา
“นั่นไง” ผมบุ้ยหน้าไปทางไอ้เหี้ยเอสที่ยืนอยู่เป็นเชิงให้พี่มันหันไปมอง
เจ้าตัวก็หันไปตามที่ผมบอก พอเห็นว่าเป็นใครพี่กัสก็เรียกชื่อมันออกมาให้ผมได้ยินทันที
“เอส...” สีหน้าพี่กัสเปลี่ยนไปตั้งแต่ที่เห็นหน้าไอ้หน้าด้านนั่น
แสดงว่าไม่รู้ว่ามันจะมาดักรอสินะ เบาใจหน่อย อย่างน้อยก็ไม่ได้นัดมาเจอกันละวะ
ผมไม่รอให้พี่กัสได้เปิดประตูลงไปหาไอ้หน้าด้านนั่นหรอกครับ
มือเอื้อมไปสตาร์ทรถแล้วขับออกไปเลย
“ขับออกมาทำไมวะ จอดเลยนะเว้ย!” พี่มันหันมาด่าผมแต่นั่นยิ่งทำให้ผมเพิ่มความเร็วของรถเข้าไปอีก
พอคิดว่าพี่มันจะลงไปเจอหน้าไอ้นั่นแล้วมันขัดใจผมชิบหาย
“กัน!”
“จำชื่อผมได้ด้วยหรอ” ผมถามปากก็กระตุกยิ้มออกมาทั้งที่น้ำเสียงของพี่มันที่เรียกชื่อผมดูจะเคืองๆการกระทำของผมก็เถอะ บ้าป่าววะแค่พี่มันเรียกชื่อก็เป็นได้ขนาดนี้เลยหรอไอ้กัน มึงชักจะบ้าเกินไปล่ะ
“กูไม่ได้จำได้แค่มันผุดขึ้นมาเอง” นั่นเค้าก็เรียกว่าจำได้ไม่ใช่หรอวะ
“ครับๆ” ไม่ใช่พี่กัสนี่ผมไม่ยอมหรอกนะ
หึหึ
“จอดรถ...จะพากูไปไหนเนี่ย” หน้าอย่างพี่กัสไม่เหมาะแก่การพูดกูมึงกูเลยว่ะ
ได้ยินแล้วมันขัดต่อหน้าพี่มันมากเลย
“ทำไมพี่ไม่แทนตัวเองว่าเรากับผมล่ะ” ผมเปลี่ยนเรื่องคุยเพื่อเลี่ยงที่จะทำตามที่พี่มันบอก
“กูจะเรียกเฉพาะกับคนที่ไม่สนิทด้วย ส่วนคำหยาบกูจะใช้กับคนสนิทและตอนที่กูโกรธ”
ที่ขึ้นกูมึงกับผมคงไม่ได้เลื่อนขั้นให้ผมไปเป็นคนสนิทพี่มันหรอกครับ
แค่โกรธ
“โกรธผมหรอ?”
“อืมกูโกรธ” รู้แล้วจะถามทำไมวะกู
ผมเลี้ยวรถเข้าข้างทางเพื่อจอด ไม่ได้ให้พี่มันลงไปนะครับแค่อยากจะคุยกับพี่มันก่อน เดี๋ยวจะโกรธผมไปมากกว่านี้อีกถ้ารู้ว่าผมจะพาไปที่ไหน
ขอตกลงกับมันก่อนครับ
“พาเรากลับคอนโดด้วย” ผมคิดว่าพอรถหยุดพี่มันจะลงจากรถผมแล้วเดินหนีไปซะอีก
อุตส่าห์คิดจะจับตัวไว้แล้วเชียว
“ทำไมพี่ไม่กลับเองล่ะ” ผมถามเพื่อลองเชิงพี่มันครับ
อยากรู้ว่าทำไมถึงไม่หนีผม
“เราไม่ชอบอยู่คนเดียวในที่แบบนี้” ผมมองดูรอบๆ ปรากฏว่ามันเป็นทางเปลี่ยวไม่มีไฟมีแต่ทุ่งหญ้าแถมรถไม่ค่อยวิ่งผ่านด้วย
เป็นผมก็ไม่ชอบว่ะ
“แบบนี้ไงผมถึงได้ชอบพี่”
พี่มันเป็นคนที่พูดตรงถ้าไม่ชอบก็คือไม่ชอบไม่มีการมานั่งอ้อมค้อมให้เสียเวลา
แถมยังเห็นแก่ตัวแบบน่ารักๆอีกต่างหาก ต่อให้ไม่ชอบผมยังไงแต่เอาตัวเองรอดไว้ก่อนสินะถึงได้ขอให้ผมกลับไปส่ง
ผมนี่ก็ชั่งเลือกสถานที่จอดรถจริงๆ
“พาเรากลับ” พี่กัสสั่งผมอีกครั้ง
กลับมาแทนตัวเองว่าเรานี่คือหายโกรธป่าววะ
“พี่จะไปเจอมันจริงๆเหรอ”
“ถ้าไม่มีทางเลือกก็คงจะอย่างนั้น”
“ถ้าเจอแล้วจะทำไง”
“นั่นมันเรื่องของเรา”
“พี่แน่ใจหรอว่าตัวเองจะไม่ใจอ่อนอีก”
“...” พี่กัสก้มหน้าลงเมื่อผมถามพี่มันอย่างนั้น เหอะ ผมพูดถูกสินะ ขนาดตัวเองยังไม่แน่ใจเลย
อย่าคิดว่าผมจะยอมให้กลับไปเลยครับ
“ถ้าพี่ไม่แน่ใจก็อย่าไปเจอมันเลย...รอจนกว่าพี่จะแน่ใจว่าตัดมันขาดจริงๆก่อนดีกว่า”
“นั่นมันคอนโดเรา ถ้าเราไม่กลับคอนโดจะให้เราไปนอนที่ไหน
ข้างถนนรึไงวะ” ขึ้นวะนี่เริ่มโกรธผมอีกป่าวเนี่ย
“ไปบ้านผมสิ พี่เคยไปแล้วนี่”
“จะบ้าหรอวะ เราจะไปอยู่บ้านนายได้ไง ไม่ไป”
“ทำไมจะอยู่ไม่ได้เจ้าของบ้านเขาอนุญาตซะอย่าง”
“พ่อแม่พี่น้องนายล่ะ
เค้าจะคิดยังไงถ้าเอาคนแปลกหน้าเข้าบ้าน”
“พ่อกับแม่อยู่ต่างประเทศ ผมเป็นลูกชายคนเดียว
เลยไม่มีพี่น้อง” ข้ออ้างของพี่ใช้กับผมไม่ได้ผลหรอก
ยอมมาซะเถอะ
“ยังไงเราก็ไม่ไปอยู่กับคนอย่างนายแน่ๆ” คนอย่างผมนี่มันยังไงวะ
“ทำไม?”
“จะให้เราไปอยู่กับคนที่จ้องจะเข้าข้างหลังตัวเอง
บ้ารึเปล่า” นี่สินะเหตุผลที่แท้จริง หึหึ
“ผมไม่ได้คิดแบบนั้นซักหน่อย” ก็แอบคิดแหละแต่ถ้าพี่มันไม่ยอมผมก็ไม่ทำป่าววะ
“คนกระล่อนแบบนายเชื่อได้ที่ไหน...พาเรากลับ”
“จริงๆนะ” ผมพยายามข่มความหงุดหงิดที่เริ่มก่อตัวขึ้นเมื่อเห็นพี่กัสเอาแต่รั้งจะกลับอยู่ท่าเดียว
อยากไปหามันมากรึไง!
“เราจะกลับคอนโด”
“กลัวผมปล้ำหรือกลัวไม่ได้กลับไปหามันกันแน่กัส!”
สุดท้ายผมก็ทนไม่ไหว อยากไปหามันจนตัวสั่นเลยรึไงวะ
แม่งเร่งกลับอยู่ได้
“กูบอกแล้วนะว่าไม่ชอบให้ขึ้นเสียงใส่” ทางนั้นก็เริ่มจะหมดความอดทนกับผมเหมือนกัน ใช่พี่มันบอกแต่ให้ทำไงวะผมก็โกรธเหมือนกัน ถึงจะไม่มีสิทธิ์ก็เถอะ
“ถ้าพี่ไปเจอมันตอนนี้พี่จะกลับไปเป็นเหมือนเดิม ถ้าอยากเป็นแบบนั้นอีกผมก็จะไปส่งแค่บอกมา” ถ้าพูดไม่รู้เรื่องก็คงต้องปล่อยไป ชีวิตพี่มันผมเข้าไปก้าวก่ายมากไม่ได้นี่ ชอบให้มันสวมเขาเล่นมากรึไงไอ้พี่โง่
“...” ในใจผมแอบหวั่นกลัวว่าพี่มันจะสั่งให้ผมไปส่งเดี๋ยวนี้เลย
แต่พี่มันกลับเงียบไปซะเฉยๆ นั่นถือว่ายอมผมรึเปล่าวะ
“ถ้าพี่ไม่ตอบผมจะถือว่าพี่ยอมไปกับผมนะ” รองถามไปเพื่อความแน่ชัด ในใจก็แอบลุ้นคำตอบพี่มันเหลือเกิน
ขอให้เงียบเถอะนะ ไม่งั้นผมต้องได้บังคับขืนใจเอาแน่ซึ่งผมไม่อยากทำ
“...”
พอพี่มันไม่ตอบอะไรผมก็เลยขับรถออกไปเลย
ในใจก็โคตรลิงโลดที่พี่มันเงียบ อย่างน้อยตอนนี้ก็เลือกผมล่ะวะ ฮ่าๆ
สะใจไอ้หน้าด้านจริงโว้ยยย ผมขอให้แม่งรอจนยุงกัดตายไปเลย หึหึ!
ผมพาพี่กัสมาบ้านอีกครั้ง ไม่คิดว่าจะได้พามาอีกเป็นครั้งที่สองแหะ แต่ตอนนั้นกับตอนนี้ก็แตกต่างกันนะครับ ตอนนั้นพี่มันถูกวางยาเลยต้องพามา แต่ตอนนี้ผมเต็มใจให้มา ความจริงอยากให้อยู่ตลอดไปเลยต่างหากล่ะ
ตอนนี้ผมกับพี่กัสเดินเข้ามาในบ้านแล้วครับ ผมเอื้อมมือไปเปิดไฟให้บ้านสว่าง
แล้วพาพี่มันเดินขึ้นไปข้างบน พี่กัสมองซายมองขวาตลอดทางที่ผมพาขึ้นบันไดมาจนถึงห้องผม
ผมเปิดห้องตัวเองออกแล้วเดินเข้าไปก่อน พี่มันก็ยืนชั่งใจอยู่นานกว่าจะตามผมเข้ามา
“พี่จะอาบน้ำเลยไหม ผมจะได้หาชุดให้” ผมถามเมื่อพี่มันตัดสินใจเดินเข้ามาในห้องผมได้
“อือ...เราขอแค่เสื้อกล้ามกับกางเกงที่ใส่ได้ก็พอ”
ไม่ค่อยจะเกลงใจกันเลย แต่นั่นก็ดีแล้วที่พี่มันไม่เรื่องมาก
ถ้าเป็นเสื้อกล้ามผมมีอยู่เยอะเลย ตอนใส่นอนมันสบายดีครับ
ส่วนกางเกงก็น่าจะเป็นกางเกงบอลล่ะมั้งเพราะตัวอื่นๆก็ดูจะใหญ่เกินไปพี่มันไม่น่าจะใส่ได้
คือผมไม่ได้ตัวใหญ่อะไรมากมายหรอกครับแต่พี่กัสตัวเล็กเองต่างหาก เล็กแบบน่ารักน่าฟัดอ่ะ (หยุดผมทีผมกำลังคิดไปไกล)
“อ้ะนี่ชุด...ส่วนผ้าเช็ดตัวอยู่ในชั้นตรงหน้าห้องน้ำ”
ห้องผมค่อนข้างกว้างแต่ไม่ค่อยจะมีอะไรมากมายหรอกครับ แค่เตียงกับชั้นหนังสือแล้วก็รูปภาพตามฝาผนังอีกนิดหน่อย
ออกไปทางเรียบง่ายโทนขาวเทาผมชอบความเรียบง่ายแบบนี้แหละดูสบายตาดี
“อือ” พี่กัสรับคำผมก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป
ผมเลยทิ้งตัวลงนอนเล่นโทรศัพท์รอ ตอนแรกว่าจะกดเข้าทวิตเตอร์เล่น แต่พอดีเลื่อนผ่านไปเห็นเฟสบุ๊คก่อนเลยกดเข้ามาดู
จะเช็คอินดีมั้ยว่าอยู่กับพี่กัสแต่นั่นก็ดูจะออกตัวแรงไป
เดี๋ยวคนอื่นมองพี่มันไม่ดี ยังไม่ได้เป็นอะไรกันด้วย แต่ต่อให้เชคไปก็ไม่รู้เฟสพี่มันอยู่ดีแล้วจะแทกไปหามันได้ไงวะ
อ่ะ! โทรศัพท์พี่มันยังอยู่ที่ผมนี่หว่า ยึดมาตั้งแต่เจอพี่มันในมอตอนนี้ยังไม่ได้คืนเลย
ว่าแล้วผมก็ล้วงมือลงไปในกระเป๋าอีกข้างแล้วหยิบโทรศัพท์อีกอันที่อยู่ในนั้นขึ้นมา
ทีนี่ล่ะจะได้รู้เบอร์มันสักทีขออย่าให้ล็อกหน้าจอเลยเถอะ
ผมเลื่อนมือไปกดเปิดเครื่องก่อนจะรอให้หน้าจอมันติดขึ้นมา
พอติดก็ลองเลื่อนหน้าจอเพื่อปลดล็อค ในใจก็แอบหวังให้พี่มันอย่าใส่รหัสไว้
และพระเจ้าก็เข้าข้างผมอีกครั้งเมื่อสิ่งที่ผมขอดันเป็นจริง
พี่มันไม่ได้ล็อกรหัสไว้ด้วย
ผมไม่รอช้าที่จะกดเบอร์ตัวเองลงบนเครื่องพี่กัสแล้วยิงเข้าเครื่องผมทันที
จากนั้นก็เมมเบอร์ทั้งของผมและของมันเรียบร้อย ส่วนเฟสค่อยขอทีหลังยังไงพี่มันก็ต้องให้ผมอยู่แล้ว
ผมวางโทรศัพท์พี่กัสไว้ตรงโต๊ะข้างหัวเตียง
พี่มันมาเห็นจะได้หยิบไปเลย
แม้วววว~
เสียงร้องแม๊วๆอยู่ปลายเตียงทำให้ผมก้มลงไปมองไอ้ท่านเปาลูกรัก
ตอนนี้มันกำลังนั่งจ้องหน้าผมเหมือนจะบอกให้ผมอุ้มมันอย่างไรอย่างนั้น
ผมเลยต้องเอื้อมมือไปอุ้มมันขึ้นมา
ท่านเปาเป็นแมวสายพันสก๊อตติสโฟที่แม่ผมซื้อมาเมื่อครึ่งปีก่อน
ตอนนั้นท่านบอกว่าอยากเลี้ยงแมวเพราะมันน่ารัก
แต่ผ่านไปได้แค่สองอาทิตย์ท่านก็เบื่อแล้วโยนมันให้แม่บ้านเลี้ยงแทน
ผมที่ไม่เคยเห็นความน่ารักของมันมาตั้งแต่ไหนแต่ไรก็เกิดสงสารเลยเอามาเลี้ยงเอง
แรกๆก็รำคาญเสียงร้องของมันอยู่เหมือนกัน
แต่พออยู่กันไปนานๆผมกลับรักมันจนมาถึงจุดที่ยกให้มันเป็นลูกคนสำคัญเลยก็ว่าได้
ท่านเปามันฉลาดครับมันรู้ว่าผมรำคาญเสียงมัน เลยไม่ค่อยร้องให้ผมได้ยินเท่าไหร่
และมันจะทำตัวหน้ารักเมื่ออยู่กับผม
“แกหายไปไหนมาวะไอ้ท่านเปา”
“แม้ววววว~”
“ไม่ต้องเลยเดี๋ยวฉันจับแกส่งบ้านนะ”
“แม้ววววววววว~”
เหมือนคุยกันรู้เรื่อง แต่ความเป็นจริงผมไม่รู้หรอกว่ามันร้องว่าอะไร ผมไม่ใช่แมว แต่พอผมดุมัน มันก็จะทำหน้าดุใส่ผมเหมือนกัน(หน้ามันดุอยู่แล้วครับ) อ่อ ชื่อจริงไอ้ท่านเปาคือท่านเปาวุ่นจิ้นครับ ตอนที่ผมเอามันมาเลี้ยงก็ตั้งชื่อให้มันใหม่ ชื่อที่แม่ตั้งให้มันดูขัดต่อหน้าไอ้ท่านเปามาก ก็เล่นชื่อมูมู่ผมคงจะปล่อยให้มันชื่อนั้นหรอก หน้ามันอย่างกับเปาวุ่นจิ้น ชื่อเปาวุ่นจิ่นไปนั่นแหละดีแล้วเหมาะกับมันที่สุด
ไอ้ท่านเปามีบ้านของมันอยู่ชั้นล่างครับ มันเป็นแมวที่ค่องข้างเก็บตัวมาก เลยไม่ค่อยเห็นมันโผล่หัวออกมาเดินเล่นทั่วบ้านให้ผมเห็นหน้า ทำตัวเป็นแมวเซเลบที่นานๆทีจะออกมา และถ้ามันอยากนอนกับผมมันก็จะขึ้นมาหาผมเองเหมือนวันนี้
“อยากนอนกับฉันหรอ” ผมถามมันแล้วอุ้มมันเดินเล่นในห้อง
“แม้ววว~”
“แต่วันนี้คงไม่...”
แกร๊ก
ผมหยุดคุยกับแมวแล้วหันหน้าไปทางประตูห้องน้ำเมื่อได้ยินเสียงเปิดประตูออกมาพอดีกับที่ผมยืนอยู่หน้าห้องน้ำเลยครับ ร่างของคนในห้องน้ำค่อยปรากฏแก่สายตา ก่อจยืนนิ่งไปเลย ผมมองพี่กัสตั้งแต่หัวจรดเท้าสลับขึ้นลงอย่างตกตะลึงเพราะชุดที่พี่มันใส่ชั่งน่า...
“เราว่ากาเกงมัน...”
“แม้ววววว~”
“เฮ้ยยย!”
ผมเลิกตะลึงกับชุดพี่กัสแล้วรีบคว้าเอวพี่มันไว้เมื่อเห็นว่ามันสะดุ้งตกใจกับเสียงไอ้ท่านเปาจนตัวเองหงายหลัง
จากนั้นก็ดึงร่างเล็กนั่นเข้าหาตัว อะไรจะตกใจขนาดนั้น
“อะ...เอาออกไป” พี่มันพูดขึ้นสายตาก็เหลือบไปมองไอ้ท่านเปาที่อยู่บนแขนอีกข้างของผมอย่างหวาดๆ
“กลัวหรอ?”
“อื้อ!”
“แม้ววว~”
“อะเอ้ามันออกป้ายยยยย” คราวนี้พี่กัสร้องโหวกเหวกโวยวายมือก็พยายามดันตัวผมออกห่าง
“ท่านเปาน่ารักนะพี่ ไม่น่ากลัวหรอก ลอกจับดูดิ” ว่าไม่พอผมยื่นไอ้ท่านเปาไปตรงหน้าพี่มันคราวนี้พี่มันยิ่งดิ้นเลยครับ สงสัยจะกลัวมาก
“ไม่! เอาออกไปเลย!”
ผมวางท่านเปาลงแล้วหันมากอดเอวพี่มันไว้อย่างถือวิสาสะ
ก็พี่มันเล่นหลับตาหนี ผมเลยใช้โอกาสนี้หลอกแต๊ะอั๋งพี่มันซะเลย ฮ่าๆ
“พี่ไม่ต้องกลัวนะผมอยู่นี่ทั้งคนท่านเปามันไม่ทำอะไรพี่หรอก”
ผมดึงพี่กัสเข้ามากอดปลอบมือก็ลูบหัวพี่มันปอยๆ
“นายปล่อยมันไปยัง”
“...” ผมไม่ตอบเพราะยังอยากอยู่แบบนี้ต่ออีกหน่อย
“ไอ้เด็กเหี้ย ฉวยโอกาสกูหรอ” พี่มันเริ่มดิ้นออกจากตัวผม
ผมก็ยอมปล่อยมันไปไม่ได้รั้งอะไรอีก
“เปล่าสักหน่อย”
“มึงมัน...” พี่มันเตรียมชี้หน้าด่าผมเต็มที่ครับ
แต่...
“แม้วววว แผล็บ” มีเสียงช่วยชีวิตผมเอาไว้ก่อน
“อ๊ากกกกกก!”
หมับ
พี่กัสกระโดดขึ้นมาบนตัวผมเล่นเอาผมเซไปหลายก้าวเลยครับ
แต่ก็ยังพอทรงตัวได้ ส่วนคนที่โดดขึ้นมาอยู่บนตัวผมอย่างไม่บอกกล่าวก็เอาขารัดเอวผมแน่นแถมแขนก็ยังรัดคอผมไว้กันตกอีก
“((^_^))”ผมยิ้มให้กับท่าทางน่ารักของพี่กัสที่กลัวแมว
เห็นแล้วมันตลกว่ะ คนอะไรกลัวแมว แถมยังกลัวมากด้วย
“เมื่อกี้มันกัดขากูด้วย! เอามันออกไปนะ!”
“ท่านเปากัดขาแม่กัสหรอ” ผมหันหน้าไปถามไอ้ท่านเปา มันก็นั่งส่งสายตามองผมเอือมๆ ผมรู้ได้ไงนะหรอ ไม่รู้เหมือนกัน
“แม้วววว~”
“ท่านเปาแค่แหย่พี่เล่นเองครับไม่ได้กัด”
“กัด” คนบนตัวผมก็เถียงกลับมาแทบจะทันทีเลยครับ
“ถ้ามันกัดพี่ก็ต้องเจ็บสิ”
“ไม่เจ็บว่ะ...แต่ยังไงก็ช่วยเอามันออกไปได้มั้ยวะ”
“งั้นพี่ก็ลงจากตัวผมก่อนดิ” ความจริงก็อยากอยู่แบบนี้นานๆนะครับแต่ไม่ไหวว่ะ
ตัวพี่กัสแม่งหนักมาก หลังผมจะหักอยู่แล้วเนี่ย
“เอามันออกไปก่อนกูจะลง” อยู่แบบนี้แล้วผมจะเอาไอ้ท่านเปาออกไปได้ยังไง
“งันพี่ไปอยู่บนเตียงก่อนนะครับ”
“ไม่! กูไม่ลงไป” ลงเถอะพี่ผมหนัก
ผมพาตัวเองเดินไปที่เตียงอย่างทุลักทุเลเพราะคนบนตัวผมมันทั้งรัดคอรัดเอวผมแน่น
พอมาถึงปลายเตียงผมก็ดันตัวพี่กัสออกแต่มันไม่ยอมปล่อยตัวผมนี่ดิ
“ไม่ลงไปแล้วผมจะเอามันออกไปได้ไงล่ะครับ” ผมบอกพี่กัสและดันตัวพี่มันออกไปอีกครั้ง คราวนี้มันยอมปล่อยมือออกจากตัวผมแล้ว
ผมเลยจับพี่มันไปวางไว้บนเตียงอารมณ์เหมือนพ่อยกลูกอ่ะ
พี่มันนั่งมองผมตาแป๊วอยู่บนเตียงในท่าที่ผมคิดว่ามันโมเอะมากมาย ก่อนที่สายตาจะกวาดไปทั่วห้อง
“มันอยู่ไหน” คงจะถามหาไอ้ท่านเปาแหละครับ
“อยู่นี้ครับ” ผมก้มลงไปจับท่านเปายกขึ้นมาให้พี่มันเห็น
พอเห็นว่ามันอยู่ในมือผมพี่กัสก็ถอยตัวหนีไปอยู่กลางเตียงเลย
“เอาออกไปสิ”
“ครับๆ” ผมรับคำพี่มีนแล้วพาไอ้เปาเดินออกมานอกห้อง
พี่มันก็มองตามมา
“แม้วววว~”
“วันนี้แกนอนบนนี้ไม่ได้นะท่านเปา แม่แกกลัวแก” ผมวางเปาลงแล้วบอกมัน
“แม้วววว~” ดูวันนี้มันจะงอแงเป็นพิเศษว่ะ
“นั่นแม่แกในอนาคตนะ พยายามทำตัวให้หน้ารักหน่อยล่ะ”
“แม้วววว~”
“ลงไปได้แล้วนะท่านเปา”ผมขยี้หัวไอ้ท่านเปาไปทีนึง
แล้วปล่อยให้มันเดินลงข้างล่างไปอย่างรู้เรื่อง ผมบอกแล้วว่ามันเป็นแมวฉลาด
ผมเดินกลับเข้าห้องมาแล้วปิดประตูล็อกเรียบร้อย
ไม่ได้จะทำอะไรครับแค่ปิดไว้เฉยๆ
“มันไปแล้ว?”
“อือ” ผมตอบพี่กัสแล้วเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวเพื่อเตรียมอาบน้ำต่อ
เห็นพี่มันถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกด้วยครับ “พี่กลัวแมวหรอ?”
“อืม”
“ทำไม?” บางคนอาจจะแค่ไม่ชอบแต่พี่กัสไม่ใช่
พี่มันดูกว่ามาก ผมว่ามันต้อมีสาเหตุแน่เลย
“เคยโดนมันกัดครั้งนึงเลยฝังใจมั้ง”
“ผมสาบานว่าท่านเปาจะไม่กัดพี่แน่นอน”
“จะมั่นใจได้ไง บางทีมันอาจจะกัดเราก็ได้”
“ก็มันไม่กัดพ่อที่เลี้ยงมันกับแม่ที่เป็นเมียพ่อมันไงครับ”พี่กัสนิ่งคิดตามที่ผมพูดก่อนจะทำตาโตเมื่อรู้ว่าผมสื่อถึงอะไร
ผมไม่รอให้พี่มันเข้ามาฆ่าผมถึงที่หรอกครับ เลยบึ่งเข้าห้องน้ำแล้วปิดประตูทันที
ไม่วายได้ยินเสียงเล็กๆตะโกนด่าไล่หลังมาให้ได้ยิน และตามด้วยคำถามที่ผมต้องเปิดประตูออกไปตอบมัน
“จะให้เรานอนตรงไหน”
“ผมขออาบน้ำก่อนเดี๋ยวมาบอก” ว่าแล้วก็ปิดประตูห้องน้ำอีกครั้งอุตส่าห์พามาทั้งทีจะให้ไปนอนที่อื่นได้ไง ต้องนอนเตียงเดียวกับผมสิครับ แต่ถ้าบอกไปเดี๋ยวพี่มันได้อาระวาดก่อนพอดี
ผมว่าผมใช้เวลาอาบน้ำไม่นานเองนะ
ทำไมพอเปิดประตูห้องน้ำมาก็เห็นพี่กัสนั่งหลับอยู่ปลายเตียงในท่าที่น่ารักน่าฉังมากเลยครับ
แบบเอาหน้าเกยหมอนหลับ มือก็กอดหมอนใบนั้นอยู่ด้วย
พอได้มองแบบนี้แล้วมันมีความสุขจังวะ ผมเดินไปหาพี่กัสเพื่อจะได้มองพี่มันใกล้ๆ ก่อนจะหยุดอยู่ตรงหน้าพี่มันแล้วก้มลงไป ให้หน้าตัวเองอยู่ในระดับเดียวกับหน้าคนหลับ
อยากมองใกล้ๆแบบนี้นานๆไม่อยากให้ตื่นเลย ตอนสำรวจหน้าพี่มันครั้งก่อนค่อนข้างมืดไปหน่อย
ไหนจะตอนเอาหน้าเข้าไปใกล้ก็ไม่ได้สำรวจอะไร เพราะมัวแต่แกล้งมันอยู่
มาคราวนี้ได้สำรวจอย่างจริงจังสักที แต่อย่างที่บอก พี่มันเป็นคนน่ารักยิ่งตอนหลับแบบนี้ยิ่งหน้าฟัดเห็นแล้วก็อยากจับกดลงบนเตรียงให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลย
ผมเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้หน้าพี่กัสตามที่ใจอยาก ก่อนจะจูบลงที่ปากเล็กเป็นกระจับสีชมพูนั้นอย่างชวยโอกาส
แต่พอปากผมสัมผัสเข้าที่ปากสวยคนตรงหน้าก็เบิกตาขึ้นมาด้วยความตกใจแล้วปล่อยหมัดเข้าที่หน้าผมทันที
ผลัก! ตุบ!
ตัวผมปลิวไปตามแรงต่อยของคนตัวเล็กจนร่างตัวเองล้มไปกองกับพื้น
พอพี่กัสตั้งสติได้ก็ตะคอกใสผมเลยครับ
“มึงลักหลับกูหรอ!”
50%
“แค่จูบเองน่า” ผมทำหน้ายู่ใส่พี่มันพรางยันตัวขึ้นจากพื้นมือก็ลูบแก้มตัวเองปอยๆ
“แค่จูบพ่อมึงดิไอ้เหี้ย!” เล่นพ่อเลยหรอวะชักจะขึ้นแล้วนะเว้ย!
แต่ก่อนจะได้เดือดใส่มัน ผมก็ต้องตกใจเมื่อพี่กัสทำหน้าฝึดฝัดเดินออกจากห้องไป
เฮ้ย! นั่นพี่มันจะไปไหนวะ?
ผมรีบเดินตามพี่กัสที่ออกห้องมาเสื้อผ้าก็ยังไม่ได้เปลี่ยนเลย แต่พอผมเดินออกมากลับเห็นพี่มันยืนนิ่งอยู่ตรงบันได
“ถอยไปนะ!”
“แม้วววว~” ผมรู้แล้วครับว่าพี่มันยิ่งนิ่งอยู่ตรงนั้นทำไม ก็ไอ้ท่านเปามันดันยืนขวางทางลงพี่กัสอยู่ ไงครับ พี่มันเลยลงไปไหนไม่ได้
ดีมากลูกรักของพ่อ
“แกกับเจ้านายแกรวมหัวกันกักขังฉันใช่มั้ยไอ้แมวนิสัยเสีย!”
อื้อหือ ด่าแม้กระทั้งแมวครับ แถมยังรามมาหาผมว่ารวมหัวกับไอ้ท่านเปาด้วย
ผมเปล่าซักหน่อย ท่านเปามันทำของมันเองต่างหาก
“แม้ววววว~”
“ไม่ต้องเดินเข้ามาเลยนะ!” ท่านเปาเดินขึ้นบันไดมาหนึ่งขั้น
พี่กัสก็ถอยหนีขึ้นมาหนึ่งขั้นเช่นกัน ระยะห่างที่พี่มันเว้นไว้ให้ท่านเปาคือห้าขั้นบันไดครับ
“มันชอบนอนเล่นตรงนั้น ไม่ขยับให้พี่ง่ายๆหรอก” ผมแอบโกหกไปหน้าตาเฉย ที่จริงท่านเปาจะนอนแค่บ้านมันกับห้องผมเท่านั้น ที่อื่นไม่เคยนอนหรอกครับ มันเป็นแมวสะอาดจะตาย ส่วนวันนี้มาโผล่ที่บันไดได้ยังไงนั้นผมไม่รู้ แต่ถือว่ามันทำถูกต้อง
“มึงเป็นเจ้าของมันก็ช่วยเอามันออกไปหน่อยดิ กูจะกลับคอนโด”
“จะไปได้ยังไง นี่มันดึกเเล้วนะพี่”
“เรื่องของกู”
“ผมเอามันออกไม่ได้หรอกท่านเปามันหวงที่
ขนาดเจ้าของมันยังกัดเลยถ้าไปยุ่งกับที่ของมัน”
“ได้ไงวะ!” พี่กัสสบถออกมาก่อนจะคิดหาทางออกให้ตัวเอง
ผมไม่ยอมให้ไปหรอก ชิ
ผมส่งสายตาไปทางท่านเปาเรียกให้มันเดินขึ้นมาไม่รู้ว่ามันจะรู้มั้ย แต่พอเราสบตากันไอ้ท่านเปามันก็ค่อยๆย่างกายขึ้นมาทีละขั้นของบันได
“เฮ้ยๆ!!” พี่กัสร้องตกใจเมื่อเห็นไอ้ท่านเปาเริ่มขยับขึ้นมาหาจนพี่มันต้องถอยหนีขึ้นมาเช่นกัน
ตึก
หลังพี่มันชนหน้าอกผมแล้วครับแต่เจ้าตัวก็ยังพยายามตะเกียดตะกายดันผมหนีออกจากการขวางทางของพี่ปากก็สั่งผมยิกๆ
“บอกให้แมวนายหยุดที”
“ดูท่ามันจะโกรธแล้วนะครับ บอกมันไม่ได้หรอก” หน้ามันก็โหดแบบนี้ตลอดเวลานั่นแหละ หึหึ
“แม้วววว~”
“กะ...กัน เอามันออกไปที” พี่กัสพยายามจะเบียดตัวขึ้นไปอยู่ด้านหลังผมเมื่อเห็นไอ้ท่านเปายังไม่หยุดเดินเข้ามาใกล้
“พี่เลิกร้องกลับคอนโดก่อนแล้วผมจะช่วย”
“เออๆ ไม่กลับแล้วๆ” ยอมง่ายจริงเชียว
ไอ้เปาลูกผมนี่มีประโยชน์กว่าผมซะอีก
“นอนกับผมนะ”
“จะเอาอะไรก็ได้แต่ช่วยเอามันออกไปก่อน”
“ครับๆ...ท่านเปาครับแม่กลัวแล้วนะ เลิกแกล้งแม่ได้แล้ว”
“แม้ววววว~” มันหยุดแล้วนั่งลงตรงนั้นตาก็ยังจ้องมองผมกับพี่กัสไม่วาง
“สัด! ทีกูบอกให้หยุดเสือกไม่หยุด”
พี่กัสบ่นอุบอิบด่าไอ้ท่านเปา ผมเลยถือโอกาสจับมือพี่มันแล้วลากเข้าห้องไปทันที
ผมปล่อยมือออกจากการมือนุ่มของพี่กัสแล้วเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าเพื่อหาชุดใส่เมื่อกี้รีบไปหน่อยกลัวไม่ทัน
“จะให้เรานอนตรงไหน” หันไปมองคนถามเห็นมันถือหมอนใบเดิมที่นั่งกอดเมื่อกี้ขึ้นมาเตรียมหาที่นอน
“นอนบงเตียงกับผม”
“ไม่!”
“ไหนบอกจะยอมผมทุกอย่างไง”
“เราบอกตอนไหน?”
“เมื่อกี้”
“ยกเว้นเรื่องนี้”แม่งขี้โกงว่ะ
มีต่อรองทีหลังได้ด้วย
“นอนบนเตียงผมไม่งั้นก็นอนพื้น มีแค่นี้แหละ”
“เราเห็นว่ามีอีกห้องนึงอยู่ เรานอนนั่นก็ได้”
“นั่นห้องเก็บของ”
“งั้นเรานอนพื้น ขอผ้าปูด้วย”
“ผ้าห่มมีผืนเดียว” คิดว่าผมจะยอมง่ายๆหรือไง
มาถึงขั้นนี้แล้วยังไงผมก็จะนอนกับพี่กัสบนเตียงให้ได้ โอกาสแบบนี่ไม่ได้มีมาบ่อยๆนะเว้ย
“เราไม่ห่มผ้าก็ได้” ถ้าจะไม่อยากนอนกับผมมากขนาดนี้น่ะนะ
“ผ้าปูก็ไม่มี” พี่มันทำหน้าฮึดฮัดอย่างขัดใจก่อนจะเดินไปเปิดตูหาผ้าหรืออะไรสักอย่างที่สามารถปูได้
แต่เสียใจเพราะห้องผมไม่มี ปกติป้าอ้อยจะเอามาเปลี่ยนให้แล้วเก็บของไว้อีกห้องนึง
หายังไงก็ไม่เจอหรอก ผมเลิกสนใจพี่กัสแล้วหยิบไดร์ขึ้นมาจัดการเป่าผมตัวเองให้แห้ง
เมื่อกี้ผมสระผมมา
พอไดร์เสร็จก็เก็บเข้าที่เดิมแล้วหันกลับไปมองหาคนที่เดินหาผ้าปูทั่วห้องอยู่เมื่อกี้
แต่ปรากฏว่าไม่เห็นครับ บนเตียงก็ว่างเปล่า
จะว่าเดินออกจากห้องไปผมก็ต้องเห็นตรงที่ผมยืนไดร์ผมมันอยู่ใกล้ประตู หรือว่าอยู่ในห้องน้ำวะ
ทำไมผมไม่ได้ยินเสียงมันเปิดประตู
คิดได้ดังนั้นผมก็เดินไปทางประตูห้องน้ำกะจะเคาะดูซะหน่อยว่ามันอยู่ในนั้นหรือเปล่า
แต่พอเดินผ่านเตียงกลับเห็นร่างของเล็กนอนขดอยู่บนพื้นข้างเตียง พี่มันไม่ได้ปูอะไรเลยครับ
มีแค่หมอนที่ใช้หนุนหัวอยู่แค่ใบเดียวนอกนั้นไม่มีเลย เฮ้ย! เล่นนอนบนพื้นเลยหรอ
จะเกินไปหน่อยไหม
“พี่กัส!” ผมเริ่มจะหมดความอดทนกับคนตรงหน้าแล้วครับ
รังเกียจผมขนาดยอมนอนที่พื้นเลย เป็นใครจะไม่โกรธวะ
“...” พี่มันก็ยังนอนนิ่งอยู่ที่เดิมไม่ไหวติงใดๆ
“ขึ้นไปนอนบนเตียง!”
“...”
“ถ้ายังนิ่งอยู่ผมจะปล้ำนะ”
แค่นั้นแหละครับพี่กัสก็รีบลุกขึ้นไปทิ้งตัวลงบนเตียงอย่างว่าง่ายเลย จากที่โกรธๆอยู่ตอนนี้กลับยิ้มกับท่าทางของพี่กัสซะงั้น
ก็พี่มันน่ารักอ่ะ
“นะ...น่ารักเกินไป” ผมเกิดอาการติดอ่างเมื่อมองร่างพี่กัสที่ไม่ได้ห่มผ้าห่ม
ร่างเล็กนอนในสภาพที่ยั่วยวนผมมาก
พี่กัสใส่เสื้อกล้ามสีดำของผมที่แขนแหวกมาจนถึงเอวของร่างบาง ผมไม่เคยคิดว่าเสื้อตัวนี้ใหญ่เลย จนมันมาอยู่บนตัวพี่กัสนี่แหละครับ ไหนจะกางเกงบอลที่ดูไม่เข้ากันกับเสื้อที่พี่มันใส่แต่พอมาอยู่บนร่างเล็กๆแล้วมันชั่งดูดีเกินไป
ผมตะลึงกับสภาพนี้ของพี่มันไปแล้วรอบนึงนะครับตอนที่พี่มันออกมาจากห้องน้ำ
แต่ตอนนั้นมัวแต่ยุ่งๆกับไอ้ท่านเปาเลยไม่ได้สนใจ แต่ผมว่าท่าจะไม่ได้นอนแล้วมั้งถ้าชุดพี่มันจะอ่อยผมขนาดนี้
ผมเลิกคิดฟุ้งซ่านแล้วทิ้งตัวลงนอนตรงพื้นที่ของตัวเองอย่างหักห้ามใจ
แต่จะห้ามยังไงไหววะ เล่นอยู่บนเตียงเดียวกันขนาดนี้ ไม่ไหวหรอกโว้ยยยย! ขอแทะโลมนิดนึงก็ยังดี
ว่าแล้วก็ขยับเข้าหาพี่กัสด้วยความตั้งใจเลยครับ
พี่มันก็ขยับหนีผมไป ผมเลยขยับตามเข้าไปอีก เหมือนเดิมครับพี่มันก็ขยับหนีผมจนผมอยู่กลางเตียงคิงไซส์ส่วนพี่กัสอยู่ชิดเตียงอีกฝั่งและไม่สามารถขยับหนีผมไปไหนได้นั่นแหละมันเลยหันมาด่าผม
“จะเบียดมาทำไมนักหนาวะ”
“พี่ขยับหนีผมทำไมล่ะ”
“ก็มึง...อะ...ไอ้เหี้ย...” ผมไม่รอให้พี่มันพูดจบรีบดึงร่างเล็กเข้ามากอดไว้เลยครับ
และก็โดนด่าไปหลายประโยคที่ผมเองก็ไม่สามารถบรรยายมันออกมาได้เช่นกัน
“อยู่นิ่งๆ”
“นิ่งพ่อมึงสิ อื้อ...” ผมประกบปากพี่กัสที่แว้ดๆใส่ผมอย่างถือวิสาสะ
แม่งปากมากชิบหายเสียงก็แสบแก้วหูมาก
ไอ้คนถูกจูบก็ไม่ได้ยอมอะไรผมหรอกครับอย่างที่รู้ๆกันว่าพี่กัสแรงดีขนาดไหน ถึงจะตัวเล็กกว่าผมไปหลายขุมก็เถอะ
แต่แรงก็พอๆกับผมนั่นแหละครับ
พี่กัสใช่แรงที่มีมากมายดิ้นจนมือบางหลุดออกจากการจับกุมของผมไปแล้วทุบเข้าที่หลังผมอย่างไม่ปราณี
ทุบซ้ำๆจนหลังผมแทบช้ำ เอาแบบนี้ใช่มั้ยไอ้เดอะฮัก!
ผมจับพี่กัสพลิกข้ามตัวผมมาอีกฝั่งเพื่อไม่ให้พี่มันกลิ้งตกเตียงไปซะก่อน
จากนั้นผมก็ขึ้นทับร่างเล็กของพี่มันไว้อีกที มือก็เอื้อมไปจับมือบางไว้ทั้งสองข้างแล้วยกขึ้นเหนือหัวส่วนขาพี่มันผมก็กดขาตัวเองลงทับเพื่อไม่ให้พี่มันใช้ขาถีบผมได้ พอร่างกายถูกพันธนาการไว้ทุกทาง มันก็เลยใช่ปากแทนครับ
“ลงไปนะไอ้...อื้ออออ!” ผมกดปากลงบนริมฝีปากพี่กัสอีกครั้งและแช่ไว้อย่างนั้นยังไม่เริ่มขยับปากอะไร
มันเป็นแค่การเตือนพี่มันไม่ให้พูดคำหยาบเพราะผมไม่ชอบให้พี่มันพูดครับ
มันดูไม่เข้ากับคนน่ารักอย่างพี่กัสเลยซักนิด
“พูดไม่เพราะ” ผมผละริมฝีปากตัวเองออกมาแล้วพูดกับพี่มันถึงการเตือนถ้าพี่มันคิดจะพูดคำหยาบกับผมอีกละก็นะ
“...” พี่กัสเบือนหน้าหนีผมเลยมองเห็นแค่ครึ่งหน้า ข้างแก้มมันออกชมพูหน่อยๆด้วยนี่เขินป่าววะ
น่ารักเกินไปแล้วโว้ยยยยย~
“เขินหรอ?”
“อืมเขิน แต่ก็ไม่ได้ชอบหรอกนะ” ผมรู้ครับว่าพี่มันไม่ได้ชอบที่ผมทำแบบนี้แต่ว่ามันจะเขินผมทำไมวะรึว่ามันจะแอบใจเต้นกับผมบ้างแล้ว
ผมว่าไม่น่าใช่นะ
“หันหน้ามาให้ผมดูหน่อยสิ” จะยังไงก็ชั่งแต่ผมก็ใจเต้นนะที่พี่มันเขินผม
“ลงไป” พี่กัสสั่งผมด้วยน้ำเสียงที่ผมคิดว่าคนใต้ร่างเริ่มโกรธเพราะผมเล่นแบบนี้แล้วครับ
“ผมอยากเห็นหน้าพี่ว่ะ ขอนะ”
“ถ้าเราหันนายจะลงไปไหม” มีต่อรองด้วยแต่ก็โอเคครับถือว่าคุ้ม
ความจริงผมคุ้มตั้งแต่ได้ลักหลับพี่มันก่อนหน้านี้แล้ว
“หันมาแล้วผมจะลงให้” พอผมตกลงพี่มันก็หันหน้ามาให้ผมเห็น
สายตาของผมสบเข้าดวงตาคู่สวยของพี่กัสเข้า
จากที่คิดว่าได้มองหน้าตอนมันเขินก็คุ้มแล้ว แต่ความรู้สึกผมกลับต้องการมากกว่าแค่มองหน้าแล้ว
พอได้สบตาพี่กัสแบบนี้แล้วผมก็เกิดอยากจะกินพี่มันไปทั้งตัวเลยครับ
พี่กัสไม่ได้ทำสายตายั่วยวนอะไรผมหรอก มันก็มองผมธรรมดา แต่เป็นหน้าที่ขึ้นสีแดงระเรื่อยของมันต่างหากที่มันกำลังยั่วยวนผมอยู่ไหนจะท่านอนที่เราอยู่กันตอนนี้อีกมันช่างห้ามใจยากเหลือเกินที่จะไม่คิดทำอะไรเลย
ผมรู้สึกว่าหน้าของตัวเองเลื่อนเข้าหาพี่กัสเรื่อยๆ
ส่วนคนใต้ร่างผมก็ไม่ได้หันหน้าหนีแต่อย่างใด พี่มันเหมือนโดนผมตรึงสายตาไว้ให้จับจ้องมาแค่ผมคนเดียวนั่นยิ่งทำให้ผมได้ใจ
“อืออ...”ผมกดริมฝีปากตัวเองลงบนเรียวปากของคนใต้ร่างอีกคราว
แต่ครั้งนี้กลับอ่อนโยนกว่าครั้งไหนๆ เหมือนว่าถ้าบ่นเบียดหรือกระทำอะไรที่รุ่นแรงแล้วคนตรงหน้าจะคลายจากมนต์สะกดของผมแล้วหันมาพยศใส่ผมแทน
ผมขยับปากอย่างเชื่องช้าและค่อยๆตะล่อมให้พี่มันเข้ามาในหลุมพรางที่ผมสร้างขึ้นอย่างไม่ให้คนใต้ร่างได้รู้ตัว
พอพี่มันเคลิ้มกับรสจูบที่ผมมอบให้ก็เริ่มสอดแทรกลิ้นร้อนเข้าไปในปากพี่มัน แรกๆเหมือนจะไม่ยอมแต่ผมก็ใจเย็นพอที่จะเล่นรออยู่ที่ขอบปากบางพี่มันไปก่อน
จนที่พี่กัสเผยอปากขึ้นเป็นการส่งสัญญาณให้ลิ้นผมเข้าไปได้นั่นแหละ
ผมเลยไม่รอช้าที่จะแทรกลิ้นตัวเองเข้าไปตวัดเกี่ยวหาความหวานในปากพี่มันที่ผมคิดอยากจะเข้ามาตลอด
แต่ไม่มีโอกาศสักที พอช่วงบนทำงานช่วงร่างก็ต้องไปตามอารมณ์ ผมหมายถึงมือครับอย่างเพิ่งคิดไปถึงส่วนนั้น
ผมรวบมือพี่กัสไว้ในมือเดียวแล้วนำมือที่เพิ่งว่างจากการจับกุมมือพี่มันเลื่อนลงล่างและสอดแทรกเข้าไปใต้เสื้อก้ามอย่างชำนาญ
ยิ่งเป็นเสื้อกล้ามแบบนี้แล้วยิ่งถอดง่ายด้วยสิ
“อ๊ะ...”พี่กัสเริ่มจะรู้สึกตัวเมื่อมือของผมโดนเนื้อเปลือยเปล่า
ผมเลยยังไม่ลุกรำเข้าไปมากและลูบคลำอยู่ตรงเอวคอดแทน
ผมไม่เคยทำอะไรใครแล้วต้องระวังแบบนี้เลย ถ้าไม่ใช่พี่กัสผมไม่มานั่งใจเย็นค่อยเป็นค่อยไปได้หรอกครับ
เสียอารมณ์กันพอดี แต่นี่คือพี่กัสไง จะให้ผมค่อยตะล่อมมันยันพรุ่งนี้ก็ยังไหวครับ
ใจผมไม่ได้อยากทำตอนที่พี่มันกำลังเคลิ้มจนไม่เป็นตัวของตัวเองแบบนี้เลย
แต่ให้ทำไงได้อารมณ์มันพาผมไปไกลมากแล้ว จะให้มาหยุดถามพี่มันว่าจะยอมผมไหมคำตอบก็คงไม่
ฉะนั้นอย่าถามเลยครับทำเลยน่าจะดีกว่า
ผมค่อยๆขยับมือเข้าไปในเสื้อพี่กัสแล้วลูบไล้ไปทั่วแผนหลัง
ริมฝีปากที่ชกชิงความหวานอยากพอใจเริ่มเลื่อนลงมากัดกินตรงซอกคอ กดจูบหนักๆไปทีเพื่อให้เกิดรอยที่ผมต้องการ
ขอเด่นๆเลยแล้วกันจะได้ไล่ไอ้หน้าด้านเอสนั่นไปไกลๆได้สักที ยิ่งคิดถึงหน้ามันผมก็ยิ่งของขึ้นเลยเอามาลงกับร่างกายพี่กัสจนเกินรอยที่สองขึ้นมาข้างกัน
“อื้ออ...” พอรู้ว่าทำมากเกินไปจนคนใต้ร่างเริ่มดิ้นผมเลยผ่อนความดิบเถื่อนของตัวเองลงและมอบความอ่อนโยนให้พี่กัสแทน
ถามว่าผมหยุดตัวเองตอนนี้ได้มั้ย ผมหยุดได้แค่พี่มันบอก แต่ถ้าหลังจากนี้ไปต่อให้พี่มันขอร้องผมก็ไม่หยุดหรอกนะ
ฉะนั้นผมให้โอกาสพี่มันแค่ตอนนี้ถ้าไม่รีบพูดผมจะกินพี่มันจริงๆ
“กะ...กัน...อือออ” ผมเลื่อนริมฝีปากขึ้นไปปิดปากพี่กัสไว้เพราะรู้ว่าพี่มันจะพูดอะไร
ผมไม่ได้ขี้โกงนะครับ แค่ไม่เปิดโอกาสให้เท่านั้นเอง
ใช้ความสามารถของตัวเองพูดออกมาให้ได้สิผมถึงจะหยุด หึ
ผมผละริมฝีปากออกจากปากพี่มันอีกครั้งแล้วกลับมาไซร้ซอกคอขาวต่อ
ตอนนี้ผมปล่อยมือพี่กัสเป็นอิสระแล้วครับแต่พี่มันกลับใช้สองมือนั้นโอบรอบคอผมนิ้วเรียวก็ขยุ้มหัวผมเพื่อระบายอารมณ์ของตัวเอง
ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรที่พี่มันถึกหัวผมซะแรง ออกจะดูซาดิสต์ไปอีกแบบ
พอมือผมเป็นอิสระทั้งสองข้างก็สามารถทำอะไรได้มากขึ้น
ผมเลยเลื่อนเสื้อกล้ามคนใต้ร่างขึ้นสูง พี่กัสดูตกใจมากที่ผมจะถอดเสื้อกล้ามออกจากตัวพี่มัน
แต่ก็ได้แค่ตกใจเพราะผมไม่ปล่อยให้พี่มันหนีจากบ่วงที่ผมสร้างขึ้นได้ง่ายๆหรอก
ผมเริ่มจูบเล้าอารมณ์พี่กัสอีกครั้งจนเจ้าตัวเคลิ้มตามและใกล้หมดลมหายใจผมถึงผละจูบออกมาเล่นที่หน้าอกแทน
“ฮ่าา...กะ...กัน เราไม่ อ่าาาห์!” ผมใช้ลิ้นวนรอบหัวนมสีชมพูแล้วกดจูบลงไปจนพี่มันเด้งสะโพกขึ้นรับความเซียวซ่านที่ผมมอบให้ถึงขนาดร้องครางออกมาให้ผมได้ยิน
ชักไม่ไหวแล้วโว้ย เสียงครางพี่กัสแม่งปลุกอารมณ์ผมชิบหาย
จากที่จะค่อยเป็นค่อยไปตอนนี้กลายเป็นผมที่จะตาย
ผมเอื้อมมือไปดึงกางเกงพี่กัสออกให้พ้นทาง แต่นั่นเป็นแค่ความคิด เพราะพอมือผมสัมผัสเข้าที่ขอบกางเกงบอลและจะเลื่อนลงอย่างใจคิดกลับมีมือพี่มันมารั้งไว้ได้ทัน
“ชิ!” ผมต้องทำเสียงจิ๊จ๊ะอย่างขัดใจ
“พอได้แล้ว”
“พี่มีอารมณ์”
“แค่นายสร้างมันขึ้น แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่เราต้องการ”
ผมหยุดชะงักกับคำพูดของคนตรงหน้า
มันก็จริงที่ผมสร้างมันขึ้นมาแต่พี่กัสไม่ต้องการมันจริงๆหรอวะ ทั้งทีอารมณ์ขึ้นขนาดนั้น
“แต่ว่า...”
“นะ” นั่นอาจเป็นคำธรรมดาที่ไม่สามารถทำให้ผมหยุดได้
แต่พอเพิ่มน้ำเสียงออดอ้อนของคนตรงหน้าเข้าไปแล้วผมกลับต้องการพี่มันมากกว่าเมื่อกี้อีกครับ
ทั้งๆที่พี่มันก็ใช้น้ำเสียงปกติอาจจะผิดปกติไปหน่อยตรงที่เสียงมันดูอ่อนแต่ก็ยังถือว่าปกติอยู่ดี
ผมต้องยอมมันแล้วล่ะว่ะ กลัวว่าถ้าเผลอทำไปจะไม่ได้ยินเสียงแบบนี้อีกเลยนะสิ
“ขอนอนกอดทั้งคืนแทนนะ”
“ไม่!” เมื่อกี้เสียงยังอ่อยอยู่เลยทำไมตอนนี้กลับมาตะคอกแล้ววะ
“งั้นทำต่อ”
“คราวนี้กูรู้ตัวนะ” มันกำลังบอกว่าจะไม่ยอมผมเหมือนเมื่อกี้อีกใช่มั้ย
“งั้นผมจะนอนทับตัวพี่ไว้แบบนี้ยันเช้า”
“ไอ้...จุ๊ฟ” ผมแค่เอาปากไปแตะปากพี่มันเป็นเชิงบอกให้มันเลิกพูดคำหยาบใส่ผมสักที
“((^_^))”
“มึง...จุ๊ฟ...กูจะ...จุ๊ฟ”
“((^_^))” สงสัยจะชอบให้ผมจุ๊ฟแน่ๆ ดูดิพูดไม่หยุดเลย
หึหึ
“ก็ได้ๆ จะทำไรก็ทำกะ...เรายอมแพ้” เกือบไปแล้ว เมื่อกี้เกือบได้จุ๊ฟอีกแต่ดันรู้ตัวซะก่อน หึหึ
ผมเคลื่อนตัวลงมานอนที่เตียงเช่นเดิม
ยังดีที่อารมณ์ผมยังอยู่ในขั้นที่สามารถหยุดตัวเองได้ถ้าได้ถอดกางเกงพี่มันออกผมคงจะไปไกลถึงขั้นต้องการมากจนควบคุมไม่ได้และจะกลายเป็นผมบังคับเข็ญใจคนพี่มันแทน
พี่กัสนอนหันหลังให้ผมเลยดึงตัวพี่มันเข้ามาหาทั้งอย่างนั้น
หลังพี่มันกระแทกเข้าที่แผงอกผมตอนนี้พี่มันดึงเสื้อกล้ามลงแล้วครับแต่ผมว่าถอดทิ้งเถอะถ้ามันจะแหวกซะเห็นหมดไส้หมดพุงขนาดนี้ไม่มีประโยชน์ที่จะใส่มันเลยจริงๆ
ผมกดเร่งแอร์เพิ่มแล้วจัดการคลุมผ้าให้คนในอ้อมกอดจนถึงคอ
ไม่อยากเห็นเดี๋ยวอารมณ์พุงแล้วจะยุ่งอีก
“เราร้อน” คนในอ้อมกอดผมร้องบ่นเมื่อผมทำอย่างนั้นให้
“ถ้าไม่ห่มพี่จะไม่ได้ห่มทั้งคืนนะ...เสื้อนั่นก็ด้วยระวังจะหายไม่รู้ตัวอีก”
เหมือนมันจะรู้ความหมายที่ผมพยายามสื่อเลยยอมหุบปากเงียบไป
แค่เห็นหัวทุยๆด้านหลังยังอยากแกล้งเลยว่ะ ว่าแล้วก็ขอหน่อยเหอะ
ปูไต่ๆ ปูไต่ๆ ป้าบ!!
“ไอ้กัน”
“นอนแล้วครับ” เจอฝ่ามืออรหันต์ไปปูไต่เลยกลายเป็นปูตายครับ
ตายคามือพี่มันเลย
ผมกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นแล้วหลับตาลง วันแรกกอดข้างหน้า วันนี้กอดข้างหลังก็ดีหน้าหลังจะได้เท่าเทียมกัน ถึงจะไม่ได้เห็นหน้าก็เถอะแต่ขอจับมือไว้ทั้งคืนก็พอว่าแล้วผมก็เอื้อมมือไปกุมมือพี่กัสไว้มันก็ไม่ได้ว่าอะไรยอมให้ผมจับแต่โดยดี วันนี้ผมได้จากพี่มันมาเยอะมากจริง เยอะซะจนผมกลัวว่าวันต่อๆไปจะไม่ได้อีก ขอให้เป็นแบบนี้ทุกคืนทุกวันเลยได้มั้ย ขอเยอะไปหรือเปล่าวะ
100%
#รุ่นพี่เด็ด
---------------------------------------------------------
-------------------------------
#ท่านเปาบุ้นจิ้น#
ความคิดเห็น