[ YAOI ] GUNGUS...{ รักนะครับรุ่นพี่ }

ลำดับตอนที่ #4 : chapter : 03{เคสคู่}100%

บทที่ : 03

::เคสคู่::

พระเจ้าสรรสร้างให้ผู้ชายเกิดมาคู่กับผู้หญิงนั่นมันก็จริงครับ แต่มนุษย์กลับแหกกฎข้อนั้นและได้กันเอง ซึ่งตอนนี้ผมก็เป็นบุคคลกลุ่มนั้นที่คิดอยากจะแหกกฎของสวรรค์เพราะผมดันไปตกหลุมรักผู้ชายคนนึง

พี่มันชื่อกัสอยู่ปีสองคณะผมครับ แต่ของผมอาจแปลกๆกว่าชาวบ้านเค้านิดหน่อยตรงที่ผมเป็นผู้ชายไม่ใช่เกย์ และคนที่ผมชอบก็ดันเป็นผู้ชายเหมือนกันอีก ตอนแรกผมคิดว่ามันน่าจะง่ายเพราะคิดว่าพี่มันเป็นเกย์ แต่เปล่าครับ มันเป็นผู้ชาย แต่ดันคบกับผู้ชายเท่านั้นเอง งงสินะครับ ผมก็งงเหมือนกัน

 เรื่องของผมกับพี่กัสผมคิดว่าเป็นลิขิตของสวรรค์ที่กำหนดให้ผมกับพี่มันได้มาเจอกันอีกครั้ง เพราะหลังจากที่ผมขอพระเจ้าให้ได้เจอผู้ชายที่ผมช่วยไว้คนนั้นอีก ผ่านไปเกือบสามเดือนผมก็ได้เจอมัน แถมยังเป็นรุ่นพี่ผมอีกต่างหาก

ตอนที่เจอกันครั้งที่สองผมแทบจำมันไม่ได้เพราะพี่มันดูไม่เหมือนครั้งแรกที่เจอกันเลย จากหนุ่มที่มองมุมไหนก็น่ารักกลับกลายเป็นหนุ่มแว่นจืดชืด ผมนั่งมองพี่มันตั้งนานกว่าจะจำได้ ตอนเห็นหน้าครั้งแรกแค่คิดว่ามันเหมือนกันแต่คิดว่าไม่น่าใช่ มาเริ่มแน่ใจอีกทีก็ตอนเห็นไอ้คู่ขาที่มันบอกเลิกที่ผับนั่นแหละครับ มันยืนข้างกันแถมยังคุยอะไรกันก็ไม่รู้เห็นหน้าพี่มันดูเคร่งเครียดเชียว

ผมนั่งมองจนพวกรุ่นพี่แนะนำตัวกันจนมาถึงมัน และผมก็ได้รู้ชื่อมันตอนนั้นแหละครับ (ความจริงรู้ก่อนหน้านั้นแต่ลืมไปแล้ว) และยิ่งไปกว่านั้นพี่มันเป็นของส่วนรวมของคณะอีกด้วย ลำบากผมเลยสิครับดันไปชอบของส่วนรวมที่พวกวิศวะหวงนักหวงหนา

แต่ก็นะอุปสรรคแค่นี้ทำอะไรผมไม่ได้หรอก ผมจะจีบซะอย่างเพราะผมดันสัญญาไว้แล้วถ้าเจอมันอีกผมจะเอามันมาเป็นแฟนถ้าผิดสัญญาเดี๋ยวสวรรค์ลงโทษครับ

แต่อุปสรรคผมก็ยังไม่หมดแค่นั้นครับ เพราะผมดันรู้ว่าแฟนเก่าพี่มันกำลังตามง้ออยู่ และพี่กัสก็ยังรักแฟนมันอยู่เหมือนกันเพราะสายตาพี่มันอ่อนลงทุกครั้งที่ถูกขอคืนดี ผมรู้ได้ไงน่ะหรอ ก็ตอนที่พวกเขายืนคุยกันผมก็แอบมองและแอบฟังอยู่ไง คนไรแม่งโคตรหน้าด้านเลย เค้าบอกว่าไม่แม่งก็ตื๊อไม่เลิก

พอเห็นพี่กัสเริ่มใจอ่อนผมเลยต้องเข้าไปขัดขวางขืนปล่อยไปผมก็ชวดดิ ผมก็เลยเข้าไปทักพี่กัส ปฏิกิริยาที่ได้รับจากคนที่ผมเข้าไปทักกลับทำให้ผมผิดหวังนิดหน่อยเพราะพี่มันดันจำผมไม่ได้ทั้งที่ผมเอาแต่คิดถึงมันทุกวัน เสียใจว่ะ

แต่ก็ไม่ได้โกรธอะไรพี่มันหรอกครับ ผมทบทวนความจำให้พี่มันใหม่ถึงขนาดบอกว่าเคยพามันไปบ้านแล้วนอนกับมันทั้งคืนมันยังทำหน้างง ที่พูดแบบนั้นเพราะอยากจะประชดแฟนเก่าพี่มันด้วย แต่ขนาดนั้นก็ยังจำไม่ได้เลย คนอะไรจะลืมได้ขนาดนั้นเก่งเกินไปแล้ว

สุดท้ายผมก็ดันไปมีเรื่องกับแฟนเก่าพี่มันแทน แอบเจ็บที่พี่มันบอกว่าไม่ชอบให้ผมทำแบบนี้ ตอนนั้นผมคิดว่าเค้าคงเลือกแฟนเก่าแล้วถึงได้พูดกับผมแบบนั้น ผมเลยคิดว่ามันไม่มีประโยชน์ที่จะช่วยเขาเพราะเขาสองคนรักกัน แต่พี่มันกลับหันไปบอกไอ้หน้าด้านนั่นให้มันให้เลิกยุ่งกับพี่มัน น้ำเสียงฟังดูอ้อนวอนจนผมรู้สึกเจ็บที่หัวใจแทน

ผมไม่รู้ว่าไอ้เหี้ยนั่นมันทำอะไรพี่กัสบ้างถึงขนาดต้องข้อร้องให้มันปล่อยพี่เค้าไป คนตรงหน้าผมต้องเจ็บขนาดไหนถึงได้พูดแบบนั้น พอเห็นพี่มันเจ็บผมก็พลอยเจ็บไปด้วย ใจผมคิดว่าคนนี้แหละที่ผมจะต้องปกป้อง ต่อให้ต้องดิ้นรนแค่ไหนก็จะเอา ผมเลือกแล้ว แฟนกงแฟนเก่าอะไรนั่นผมจะไม่ให้มันได้แตะพี่กัสอีก มันผิดเองที่ปล่อยให้คนอย่างพี่กัสหลุดมือไป อย่าหวังว่าผมจะให้มันได้เข้าใกล้พี่กัสอีกเลย

ผมเดินไปยืนซ้อนหลังพี่กัสเมื่อเห็นไอ้หน้าด้านนั่นเริ่มบีบน้ำตาขอความเห็นใจจากพี่กัส และผมคิดว่าคนที่ทำเป็นใจแข็งมาตลอดต้องใจอ่อนแน่ๆ และก็เป็นอย่างที่ผมคิดเมื่อพี่มันหันกลับมา แต่ผมไม่ยอมให้มันเป็นอย่างที่ไอ้บ้านั่นคิดหรอก ผมเฝ้าบอกพี่มันถึงการกระทำของไอ้เหี้ยนั่น ถ้าพูดขนาดนั้นแล้วยังคิดจะไปหามันอีกผมคงต้องใช้กำลังลากพี่มันออกไปอยู่ดี

แต่พี่กัสเหมือนกำลังสับสนกับตัวเองอยู่ผมเลยใช้โอกาศนั้นเป่าหูพี่มันและพาเดินออกไปหาที่นั่งที่ไหนสักแห่งในมอ พี่กัสฟุบหน้าลงกับโต๊ะทันทีที่นั่งลง ผมก็ปล่อยให้พี่มันได้อยู่เงียบๆคนเดียวและเลือกที่จะนั่งเป็นเพื่อนโดยไม่ส่งเสียงใดออกมาให้คนข้างๆรำคาญ ถึงจะอยากดึงร่างที่มุดหน้าลงกับโต๊ะมากอดแทนก็เถอะ

ผ่านไปหลายชั่วโมงที่ผมนั่งเฝ้าพี่กัสโดยที่ตัวเองไม่นึกเบื่อหรือรำคาญเลยสักนิด ทั้งที่กับคนอื่นถ้าทำให้ผมรอแค่ห้านาทีผมก็เผ่นแนบแล้ว เป็นครั้งแรกที่ผมรอใครนานๆแบบนี้ พอพี่มันเงยหน้าขึ้นมาเห็นผมก็ตกใจนิดหน่อยที่ผมยังอยู่

เราคุยกันแปบนึงก่อนที่พี่มันจะลุกขึ้นเตรียมเดินกลับบ้าน แต่ผมกลับดึงให้มันเข้ามานั่งที่เดิมแล้วเอาหน้าเข้าไปใกล้ ใจจริงอยากจะกดปลายจมูกลงบนแก้มนั่นมากว่า แต่ก็ต้องหักห้ามใจเอาไว้รุกมากเดี๋ยวกระต่ายตื่น ผมเลยบอกความรู้สึกของตัวเองให้พี่มันฟังแทน ส่วนคำตอบก็เป็นไปตามที่ผมคิดไว้นั่นแหละครับ ผมเลยไม่ได้เสียใจอะไร

แต่ที่ทำผมตกใจคือพี่มันดันบอกผมว่ามันเป็นผู้ชายไม่ใช่เกย์ และดูเหมือนไอ้เอซอะไรนั่นจะเป็นผู้ชายคนแรกที่พี่มันรักและคบด้วย จากที่คิดว่าการจีบผู้ชายคนนี้ต้องยากมากแน่ๆ กลับยากเข้าไปอีกเมื่อมีคนมาทำลายความรู้สึกและความเชื่อใจของพี่มันไปแล้วรอบนึง แล้วแบบนี้พี่กัสจะกล้าเปิดใจให้ผมหรอครับ คงจะเข็ดกับผู้ชายไปอีกนาน

แต่ผมก็ดีใจนะที่พี่กัสไม่ใช่เกย์เพราะผมคิดว่าเกย์ต้องผ่านผู้ชายมามากพอสมควรยิ่งหน้าพี่มันหวานหยดแบบนี้ด้วยแล้วคงมีคนมาจีบไม่น้อยครับ มันเลยทำให้ผมสบายใจเรื่องที่พี่กัสจะคิดนอกใจผมไปเอาผู้ชายอื่นหรือเปล่า หรือพี่มันจะผ่านผู้ชายมากี่คนกว่าจะมาถึงผม ผมหายห่วงเลย แต่ก็ลำบากตรงมานั่งจีบนี่แหละครับ ซึ่งผมจะต้องเดินหน้าให้เร็วเลยเผื่อมีคนอื่นคิดจะมาแย่งผม พี่มันยิ่งฮอตๆอยู่ด้วย

“ไอ้กัน!! มึงเล่ามาเลยว่าเมื่อวานเกิดไรขึ้น”

ผมหยุดคิดเรื่องเมื่อวานแล้วหันมาสนใจเพื่อนที่กำลังคาดคั้นเอาคำตอบจากผม ซึ่งผมบ่ายเบี่ยงมันมาตลอดช่วงเช้า พอเที่ยงพวกมันก็เริ่มตั้งคำถามผมใหม่และคนที่เปิดบทเรื่องเลยคือไอ้ดีอ้อนครับ

“ก็ตามที่เห็น” ผมตอบคำถามพวกมันกำกวมจนคนอื่นต้องส่งสายตามาคาดคั้นเอาคำตอบกับผม

“มึงจะบอกพวกกูดีๆ หรือจะให้พวกกูไปหาคำตอบกันเอาเองวะ”

ไอ้โน่มันขู่ผมเลยครับ ซึ่งผมคงต้องเล่าเพราะผมรู้ว่ามันคงหาได้จริงตามที่มันพูด และอาจจะหามาซะระเอียดยิบเลยก็ได้ครับ เพราะฉะนั้นขอเล่าเองดีกว่า

“ถ้ากูบอกว่ากูชอบพี่กัส พวกมึงจะว่าไงวะ” ผมรู้ว่าพวกมันไม่ค่อยยอมรับเรื่องแบบนี้เท่าไหร่ ผมเลยต้องถามพวกมัน อยากรู้ว่าถ้าผมชอบผู้ชายพวกมันจะรับผมได้หรือเปล่า

“ว่าไงนะ!!” พวกมันตอบเป็นเสียงเดียวกันเลย แถมไอ้ดีอ้อนที่นั่งข้างผมเมื่อกี้ก็ลุกขึ้นย้ายไปนั่งกับคนอื่นๆอีกฝั่งแล้ว ถ้ามันจะแสดงออกขนาดนี้ผมก็ไม่มีไรจะพูดหรอกครับ

“มึงเนี่ยนะไอ้กัน! มึงชอบผู้ชาย อำกูป่าววะ!” ถึงไอ้อลันจะถามมาแบบนั้นแต่พอพวกมันเห็นสีหน้าผมที่ไม่ได้มีความล้อเล่นอยู่ในนั้นพวกมันก็เริ่มเงียบครับ

“มึงเป็นเกย์หรอวะไอ้กัน” ไอ้ซีโน่ที่ดูจะโอเคกับเรื่องแบบนี้ที่สุดในกลุ่มเริ่มเปิดปากถามผมก่อนคนแรก

“กูแค่ชอบพี่กัส ถ้าเป็นคนอื่นกูก็ไม่เอาว่ะ แบบนี้มันเรียกว่าเกย์หรือเปล่าวะ” ผมไม่รู้ว่าคนแบบผมเขานิยามผมเป็นแบบไหน

“ไม่แน่นี่หว่า มึงอาจจะชอบผู้ชายคนอื่นด้วยก็ได้ แค่มึงไม่รู้ตัว...ไหนมึงรองคิดว่าตัวเองนอนกับผู้ชายคนอื่นดี๊” ไอ้ซีโน่กำลังทดสอบผมว่าผมเป็นเกย์รึเปล่าซึ่งผมก็ทำตามที่มันบอกเพราะผมก็อยากรู้เหมือนกัน ลองจินตนาการว่าตัวเองกำลังนัวเนียกับผู้ชายคนอื่น เชี่ยยยยย!!

“เหี้ย!!” ผมทำท่าขนลุกขนพองสยองเกล้าเลยครับ ทำไม่ได้ว่ะ พอคิดว่าเป็นคนอื่นผมก็จะอวกออกมาเลย รับไม่ได้โว้ยยยยยยย!!

“เป็นไงวะ สยองเลยดิมึง”

“เออดิสัส สงสัยจะได้แค่คนเดียว”

“งั้นมึงลองคิดว่าตัวเองมีอะไรกับพี่หน้าสวยนั่น ความรู้สึกมันจะแตกต่างจากเมื่อกี้รึเปล่า”

“แตกต่างดิ ก็กูเคยสัมผัสพี่มันแล้ว” ผมเผลอพูดเรื่องเมื่อตอนนั้นออกไปจนได้ครับ พอพวกมันได้ยินก็อึ้งกันเป็นแถบ

“หมายความว่าไง มึงได้พี่เค้าแล้วเหรอวะไอ้กัน” ไอ้อลันมันโพล่งออกมาเสียงดังมากจนผมต้องเอื้อมมือไปตบหัวมันบอกให้มันลดเสียงลงหน่อยเดี๋ยวคนอื่นเข้าใจผิด

“มึงไปได้พี่เค้าตอนไหนทำไมพวกกูไม่เห็นรู้เรื่อง?” ไอ้ดีอ้อนก็เอากับเค้าครับ แต่ดีที่มันไม่ได้เสียงดังเหมือนไอ้อลัล

“มึงจำคนที่กูช่วยไว้ในผับพี่ซีน่อนเมื่อสองเดือนก่อนได้มั้ยวะ”

“คนที่โดนวางยาแล้วมึงพากลับบ้านน่ะหรอ” ไอ้ดีอ้อนถามผมเหมือนจะจับใจความของเรื่องไม่ได้ซึ่งแตกต่างจากไอ้สองตัวที่นั่งข้างมันที่พอผมเกริ่นขึ้นมาก็เหมือนจะนึกขึ้นได้และเริ่มประติดประต่อเรื่องราวเอาเอง

“อย่าบอกนะว่าคนที่มึงช่วยไว้คือพี่กัสน่ะ” ไอ้โน่ที่ดูจะฉลาดกว่าไอ้สองตัวนั่นเอ่ยถามผม ซึ่งผมก็พยักหน้าแทนคำตอบ พวกมันก็อึ้งกันไปอีกรอบครับ

“งั้นมึงก็ได้พี่เค้าแล้วจริงๆดิ...อ้อๆ มึงได้พี่เค้าแล้วเกิดติดใจลีลาบนเตียงของพี่เขาเลยอยากได้อีก” ผมคว้าช้อนที่วางอยู่ในจานของตัวเองขึ้นมาเลียเศษข้าวออกแล้วเอามันไปเคาะหัวไอ้อลันที่คิดอะไรได้ทุเรศมากครับ จนมันอี๋ออกมาด้วยความรังเกียจ

“ไม่ใช่โว้ย กูยังไม่ได้ทำไรพี่เค้าทั้งนั้นแหละ เลิกคิดไปได้เลย”

“แต่พี่กัสถูกวางยาเลยนะ จะไม่มีอะไรกันได้ไง เป็นไปไม่ได้!” ไอ้โน่ผู้เชียวชาญเรื่องพวกนี้สันนิษฐานไปไกลเลยครับ

“แค่ยาสลบธรรมดา ไม่ใช่ยาปลุกอารมณ์อย่างที่มึงบอกหรอก” ที่โกหกเพราะอยากข้ามเรื่องที่ผมกับพี่มันเกือบมีอะไรกันแต่พี่มันไม่ยอมและเข้าไปช่วยตัวเองในห้องน้ำนั่นไปครับ ให้พวกมันเข้าใจแบบนี้น่าจะดีกว่า

“แล้วไป...ว่าแต่มึงอ่ะ ชอบพี่เค้าตอนไหนวะ สองเดือนที่ผ่านมากูก็เห็นมึงควงผู้หญิงเป็นว่าเล่นนี่หว่า” ก็ผมคิดว่าคงไม่ได้เจอพี่มันอีก ที่ควงผู้หญิงไปมั่วแบบนั้นก็แค่ไม่อยากคิดถึงมันและหาคนมาแทนที่มันครับแต่ก็ทำไม่ได้ ไม่มีใครแทนคนๆนี้ได้เลย

“เลิกเซ้าซี้เรื่องพี่กัสได้แล้ว แค่รู้ว่ากูเลือกคนนี้ก็พอ เอาเรื่องพวกมึงดีกว่า รู้แบบนี้แล้วจะเลิกคบกูมั้ย”

“ถ้ากูบอกให้มึงเลือกระหว่างพวกกูกับพี่กัส มึงจะเลือกใครวะ” ของมันแน่อยู่แล้วครับ

50%

“กูเลือกพี่กัส” ผมตอบแบบไม่คิดเลยสักนิด จะให้ผมปล่อยพี่กัสไปตอนนี้ผมทำไม่ได้ แต่จะให้ปล่อยเพื่อนไปผมก็ลำบากเหมือนกัน ผมชั่งน้ำหนักมาแล้วว่าอันไหนผมทำได้มากที่สุดซึ่งผมขอเลือกพี่กัสไว้เพราะผมปล่อยพี่เค้าไปไม่ได้จริงๆ

“สัดกัน ตอบแบบไม่คิดเลยนะมึง”

“มึงก็รู้ว่ากูเป็นคนยังไงไอ้โน่ ” ถ้าพวกมันจะเลิกคบเพราะผมดันชอบผู้ชายผมก็จะคิดว่าพวกมันไม่ใช่เพื่อนผมเหมือนกัน เพราะเพื่อนกันเค้าไม่ตัดเพื่อนด้วยเรื่องขี้ปะติ๋วนี่หรอกครับ

“มึงก็ไม่น่าถามมันเลยไอ้โน่ คนอย่างไอ้กันหรอจะเลือกพวกเรา มึงรอให้โลกแตกก่อนเถอะ” ไอ้ดีอ้อนที่รู้จักผมดีที่สุดเพราะอยู่ด้วยกันตั้งแต่เด็กย่อมรู้นิสัยและความคิดผมดี

“แล้วสรุปเอาไง ยังจะให้กูเลือกอีกปะวะ” คราวนี้ผมขอความจริงครับไม่มีการล้อเล่น พวกมันคงอ่านสายตาผมออกเลยไม่มีใครกล้าเล่นและตอบผม

“ถ้าพวกกูจะเลิกคบมึงด้วยเรื่องแค่นี้ก็ไม่ใช่เพื่อนกันแล้วเว้ย ถึงพวกกูจะไม่ได้โอเคกับเรื่องแบบนี้แต่ยังไงมึงก็เพื่อนกูนะ กูรับได้อยู่แล้ว”  ถือว่าพูดได้ดีนะไอ้ดีอ้อน ไม่เสียแรงที่เป็นเพื่อนกันมานาน

“กูยังไงก็ได้ เพราะกูไม่ได้อะไรกับเรื่องพวกนี้อยู่แล้ว เพื่อนกูจะเป็นเกย์เป็นตุ๊ดเป็นกระเทยกูก็โอเค” เยอะไปละสัสโน่แค่เกย์พอ ตุ๊ดกระเทยนี่เกินไปครับ

“กูก็โอเค แค่ขอเวลาทำใจก่อนนะเพื่อน” ไอ้อลันที่ดูจะไม่โอเคกับเรื่องนี้ที่สุดพูดขึ้นมา ทำให้คนอื่นๆต้องหันไปมองมันตาขวาง

“แค่นี้มึงรับเพื่อนไม่ได้หรอวะไอ้ลัน” ไอ้โน่ขึ้นเสียงใส่ไอ้อลัน แต่ผมไม่ได้ใส่ใจพวกมันหรอก จะตีกันก็เรื่องของพวกมันเถอะครับ

“ไม่ใช่ กูแค่ยังไม่ชินที่อยู่ดีๆไอ้กันมันก็มาบอกว่าชอบผู้ชาย กูยังตกใจอยู่นี่หว่า”

“มึงไม่ต้องเลยไอ้ลัน ถ้ามึงจะตัดเพื่อนด้วยเรื่องแค่นี้ พวกกูนี่แหละจะตัดมึง”

แล้วพวกมันก็เริ่มเถียงกัน ผมก็เข้าใจไอ้ลันมันนะครับมันคงจะตั้งตัวไม่ทันกับเรื่องแบบนี้ ขนาดผมเป็นคนคนบอกยังรับตัวเองไม่ได้เลย ต้องเข้าใจนะครับวาผมเป็นผู้ชายแล้วอยู่ดีก็ดันชอบผู้ชายด้วยกันมันเลยยังปรับตัวไม่ทัน

ผมล่ะสายตาจากพวกเพื่อนไปที่หน้าตึกคณะก่อนจะเห็นร่างของใครบางคนเดินผ่านหน้าผมไป ผมเลยไม่รอช้าที่จะตามร่างนั้นออกไปเมื่อรู้ว่าคนที่เดินผ่านเป็นพี่กัส ต้องรีบไปให้พี่มันเห็นหน้าหน่อยเดี๋ยวจะลืมผมไปอีกรอบ หัวสมองพี่มันยิ่งปลาทองอยู่ด้วย

“เดี๋ยวกูมานะ” สั่งพวกมันเสร็จก็รีบลุกตามพี่กัสไปเลยครับเดี๋ยวคลาดสายตา

“อ่าวไอ้กัน มึงจะรีบไปไหนวะ” ผมไม่ได้ตอบไอ้ดีอ้อนกลับแค่ยู่ปากไปทางที่พี่กัสมันเดินไป พอพวกมันเห็นก็ทำหน้าล้อเลียนผมและยอมปล่อยผมไปแต่โดยดี

ผมรีบเร่งฝีเท้าตามพี่มันมาจนทัน เพราะพี่มันหยุดอยู่กับที่ ไม่รู้ว่ามันหยุดทำไมแต่นั่นก็ทำให้ผมย่องเข้าข้างหลังพี่มันแล้วสะกิดไหล่มันพลางยื่นหน้าเข้าไปใกล้ให้พอดีกับหน้าพี่มัน พอพี่กัสหันมาจมูกเราก็ชนกันเป๊ะ

“เฮ่ย!” พี่กัสผงะไปทันทีที่หันหน้ามาแล้วเห็นหน้าผมอยู่ใกล้ขนาดนี้ ดูตกใจไม่น้อยครับ

“((^=^))”

“เล่นไรของนายเนี่ย เราตกใจหมด” พี่กัสขยับแว่นนิดหน่อยก่อนจะเบือนหน้าหนีผม ทำเหมือนไม่อยากเจอหน้ากันยังงั้นแหละ เสียใจว่ะ ทั้งๆที่ผมเอาแต่คิดถึงหน้าพี่มันแท้ๆ แต่ไม่เป็นไรเดี๋ยวก็ได้มาครอบครอง ฮ่าาาๆๆ (น่าจะเอาผมไปโรงบาลนะผมว่า)

“ไม่ชอบที่ผมเอาหน้าหล่อๆเข้ามาใกล้หรอ” ผมโคตรมั่นใจในหน้าตัวเองมากอ่ะ ไปเอาความมั่นใจผิดๆแบบนั้นมาจากไหนก็ไม่รู้

“เราไม่ชอบ อย่าทำอีกนะ” คำตอบพี่มันก็บั่นทอนใจผมมาก ไม่มีความลังเลที่จะตอบเลย ท่าจะไม่ชอบจริงๆ

“พี่จะไปไหนรึเปล่าครับ ให้ผมไปส่งไหม” เพราะทางที่พี่มันเดินไปคือหน้ามหาลัยผมเลยถามครับ แต่พี่กัสกลับไม่สนใจผมเอาแต่มองโทรศัพท์ในมืออยู่ได้ มันน่าสนใจกว่าผมที่อยู่ตรงน้าเลยหรอวะ เอาแต่มองอยู่ได้

ด้วยความอยากรู้ทำให้ผมต้องเสียมารยาทชะโงกหน้าไปมองโทรศัพท์ที่พี่มันถือไว้ เห็นแวบๆว่ามีคนโทรมาแต่พี่มันกลับไม่ยอมรับ เหมือนลังเลอยู่ว่าจะรับดีหรือเปล่า ถ้าปฏิกิริยาพี่มันเป็นแบบนี้คนที่โทรมาคงเป็นไอ้เหี้ยเอซอะไรนั่นแน่นอน นี่มันยังไม่เลิกตามง้อพี่กัสอีกหรอวะจะหน้าด้านหน้าทนเกินไปแล้วนะไอ้เหี้ย!

ผมเริ่มหงุดหงิดที่คนตรงหน้าไม่สนใจผมแถมยังเอาแต่จ้องเบอร์แฟนเก่านั่นอยู่ได้ เลยต้องขอเสียมารยาทอีกรอบคว้าโทรศัพท์พี่มันขึ้นมาดูว่าใช่อย่างที่ผมคิดหรือเปล่า และก็เป็นไปตามที่ผมคิดเป๊ะ ชื่อที่ปรากฏเด่นหลาอยู่บนหน้าจออ่านยังไงก็เป็นเอซชัดๆ ทำไมซื้อหวยไม่ถูกแบบนี้บ้างวะ

“จะทำอะไร เอาโทรศัพท์คืนเรามานะ!” พอคนตรงหน้าตะคอกใส่ผมก็ยิ่งโมโหเลยครับ มือก็เลื่อนหน้าจอรับสายมันโดยที่สมองไม่ได้ไตร่ตรองเลยว่าคนตรงหน้าจะโกรธผมรึเปล่า

“เลิกโทรมาได้แล้ว มึงไม่รู้หรอว่าพี่เค้ารำคาญมึงน่ะ” ผมกรอกเสียงใส่โทรศัพท์อย่างหงุดหงิดแล้วตัดสายมันทิ้งโดยที่ไม่ให้มันได้ตอบผมกลับมาสักคำ

“มากไปแล้วนะ นั่นมันเรื่องของเราคนนอกอย่างนายอย่ามาเสือกได้มั้ยวะ” หัวใจรู้สึกเจ็บจี๊ดเมื่อคนตรงหน้าพ่นประโยคนั้นออกมา ว่าผมเสือกทั้งที่ผมนั่งห่วงมันจะเป็นจะตาย

“จะว่าผมเสือกเรื่องพี่ก็ได้ แต่ผมแค่อยากจะช่วยไม่ให้พี่กลับไปเจ็บกับมันอีก”

“เราขอนายให้มาช่วยเราหรอ เลิกยุ่งกับเราสักที” นี่ถ้าพี่มันไม่ใช่คนที่ผมตามจีบอยู่ตอนนี้ ผมเตะปากมันไปนานล่ะ ปากดีชิบหาย

“ไม่ได้ขอ ก็แค่อยากช่วยคนที่ผมชอบ”

“...” พี่มันนิ่งไปทันทีที่ผมบอกว่าชอบ คงไม่คิดว่าผมจะพูดอะไรแบบนี้มั้งครับ

 “ถ้าพี่ไม่ใช่คนที่ผมเลือกผมคงปล่อยพี่ไปตามทางของพี่แล้ว  ไม่มานั่งห่วงแบบนี้หรอก” ด้วยความโมโหทำให้ผมเผลอใส่เสียงดุคนตรงหน้านิดหน่อย แต่เหมือนพี่กัสจะไม่รู้ตัว

ผมเลิกสนใจพี่กัสที่ยืนทำหน้าไม่ถูกแล้วหันมาสนใจกับโทรศัพท์ในมือที่เอาแต่สั่นไม่เลิก คนที่โทรมาก็ทำให้ผมของขึ้นได้อีกจะโทรมาอะไรนักหนาวะ ปิดเครื่องแม่ง

“เราบอกนายแล้วนะว่าให้เลิกชอบเรา ยังไงเราก็ไม่ชอบนายหรอก เพราะเราไม่ใช่เกย์”

“รู้แล้วๆ ย้ำอยู่นั่นแหละ! จะเลิกไม่เลิกก็เรื่องของผมสิ พี่แค่อยู่ของพี่ไปเหมือนเดิมก็พอ” อุตส่าห์ว่าจะแค่มาทักทายเล่น แต่กลายเป็นว่าทะเลาะกันซะงั้น ยังไม่ทันเริ่มก็เอาแล้วสิครับ

“เราจะไปแล้ว คืนโทรศัพท์มาให้เราด้วย” คนตรงหน้าแบมือขอโทรศัพท์คืนจากผม พึ่งนึกได้ว่าผมควรจะถือโอกาศนี้เมมเบอร์พี่มันไว้เลย แต่ดันโง่ปิดเครื่องไปแล้วนี่สิครับ

“จะไปไหน” ผมถามพี่กัสอีกรอบ อย่าคิดว่าผมจะให้ง่ายๆเลยเพราะมันยังมีประโยชน์กับผมอยู่

“ทำไมเราต้องบอก”

“งั้นก็ไม่ต้องเอาโทรศัพท์”

“นั่นมันของเรานะ!” พี่กันขึ้นเสียงใส่ผมอย่างไม่ชอบใจแถมชักสีหน้าใส่อย่างหงุดหงิด เห็นแล้วมันน่านัก(น่าจับไปขย้ำแถวนี้จริง)

“ว่าไงจะบอกดีๆมั้ย” ผมยื่นหน้าเข้าไปใกล้พี่กัสเพื่อแกล้งเล่น พี่มันก็ไวพอที่จะก้าวเท้าหนีผมไปหนึ่งก้าว

“เราจะออกไปข้างนอก เอาคืนมาได้แล้ว”

“นอกไหน ผมไปด้วย” ผมขอไปด้วยแบบหน้าด้านๆเลยครับ และคำตอบก็ไม่ได้แตกต่างไปจากที่คิดเท่าไหร่

“ไม่! คืนโทรศัพท์เรามาเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นอย่าหาว่าเราไม่เตือนนะ” พี่มันคงจะต่อยผมสักหมัดสองหมัดแล้วแย่งโทรศัพท์คืนไป รู้แบบนั้นผมก็ยังไม่คืนอยู่ดี

“จะหวงไรนักหนาแค่ขอไปด้วย”

“เราจะกลับคอนโดจะตามไปมั้ยล่ะ”

“ไป” ถ้าพี่มันให้ไปผมก็จะไปครับ แต่ดูหน้าแล้วคงยาก

“บ้าป่ะวะ กลับห้องแล้วยังจะตามไปอีก” อืมบ้า บ้าชอบคนอย่างมันเนี่ยแหละครับ ฮิ้วววว~ เล่นเองแม่ง

“ถ้าพี่ไม่ได้ไปไหนงั้นไปที่ๆนึงเป็นเพื่อนผมหน่อยดิ”

“ที่ไหน?”

“ไปถึงเดี๋ยวก็รู้เองแหละ” ผมก็ยังไม่รู้เลย แค่อยากอยู่กับพี่มันนานๆเลยหาข้ออ้างไปก่อนสถานที่ยังไม่ได้คิด

“ไปไหนก็ไม่ไปทั้งนั้นแหละ” บทจะดื้อก็ดื้อเหลือเกินนะพ่อคุณ

“ตามใจ แต่โทรศัพท์ผมไม่คืนนะ” พี่กัสมองโทรสัพท์ในมือผม ชั่งใจอยู่ครู่นึงก่อนจะตัดสินใจยอมผมครับ

“เออ!” สุดท้ายก็ยอบผมแต่โดยดี แถมยังทำหน้ายู่เหมือนแมวที่โดนขัดใจอีก เห็นแล้วก็อยากจะเอามือไปหยิกแก้มมันเหลือเกิน น่าร๊ากกกกกก

ผมพาพี่มันมาที่รถผมแล้วขับออกไป ระหว่างทางก็เอาแต่ยิ้มตลอดทางเหมือนคนบ้า จะไม่ให้ผมยิ้มได้ไงก็พี่กัสอุดส่ายอมมากับผมเลยนะ คงจะหวงโทรศัพท์น่าดูเลย ชักอยากรู้แล้วซิว่าในนั้นมีไรรึเปล่าถึงได้ต้องการขนาดนั้น หรือเพราะไอ้แฟนเก่าโทรมาเลยอยากได้โทรศัพท์คุยกับมันวะ คิดมาถึงตรงนี้ร้อยยิ้มก็เริ่มหุบลงความหงุดหงิดก็เข้ามาแทนซะงั้น อุตส่าห์ได้ออกมากับพี่กัสทั้งทีต้องอารมณ์ดีเข้าไว้สิวะ!

ผมเลี้ยวรถเข้าห้างที่เจอเป็นที่แรกเลยครับ เพราะสถานที่ไม่ได้คิดไว้ แต่ห้างน่าจะมีข้ออ้างมากกว่าที่ไหนๆและดูเข้าท่ากว่าที่อื่น พอพี่กัสเห็นผมเลี้ยวรถเข้ามาก็ถามเลย

“มาทำอะไรที่นี่” กะไม่ให้เตรียมตัวเตรียมใจเลยสินะ

“ผมทำโทรศัพท์หายเลยกะว่าจะมาซื้อใหม่” พอดีเมื่อกี้หันไปเห็นโทรศัพท์เลยคิดได้แค่นี้แหละครับแต่ความจริงแค่โกหก โทรศัพท์ผมก็ยังอยู่ในกระเป๋านี่แหละไม่ได้หายไปไหน

“แค่โทรศัพท์ทำไมต้องลากเรามาด้วย” พี่มันบ่นอุบอิบใส่ผมก่อนจะเดินลงรถไปไม่รอผมเลย ผมต้องรีบวิ่งตามพี่มันไป แต่ดันเห็นรถที่ขับมาทางนี้และกำลังจะชนพี่กัสเข้าพอดีเลยคว้าตัวพี่มันไว้ให้รถผ่านไปก่อน

“หัดดูทางข้างหน้าบ้างสิวะ! รถจะชนตายแล้วเห็นมั้ย!” ผมตะคอกใส่พี่มันอย่างลืมตัว ก็คนมันเป็นห่วงนี่ครับเลยเผลอขึ้นเสียงใส่

“ขอบใจที่ช่วย แต่อย่ามาขึ้นเสียงใส่เราได้มั้ย เราไม่ชอบ” พี่กัสบอกผมเสียงนิ่งทำให้ผมรู้สึกตัวว่าตัวเองทำเกินไป

“ขอโทษที่ขึ้นเสียงใส่พี่แล้วกัน” ผมปล่อยมือออกจากแขนเล็กๆของพี่กัสแล้วเดินนำพี่มันไป ขืนให้นำเดี๋ยวได้เดินไปให้รถชนเล่นอีกอ่ะ

ผมพาพี่กัสเข้าช็อปแอปเปิ้ลแล้วทำเป็นเลือกโทรศัพท์ไป พี่มันก็มองนู่นมองนี่ไปในร้านไม่สนใจผมเลยครับ ผมละสายตาจากพี่มันมาที่ตู้โทรศัพท์ข้างหน้าต่อมองไปเลื่อยๆจนถึงตู้เคส ผมว่าจะล่ะสายตากลับมาแล้ว ถ้าดันไม่ไปเห็นเคสคู่กันซะก่อน ผมจำได้ว่ามันเป็นรุ่นเดียวกับโทรศัพท์ของพี่กัสเลย

“พี่ผมขอดูเคสคู่นี้หน่อยครับ” ผมสั่งพนักงานที่มาบริการผม ระหว่างที่พี่พนักงานหยิบเคสตัวนั้นออกมาผมก็เหลือบสายตาไปมองคนที่พามาด้วย เห็นพี่มันกำลังจับไอแพดขึ้นเล่นอย่างสนใจ คงไม่มาสนใจผมตอนนี้หรอกครับ

พอเห็นว่าพี่กัสกำลังสนใจอย่างอื่นอยู่เลยหันกลับมามองเคสที่พี่พนักงานหยิบออกมาวางให้ผมดู มันเป็นเคสเรียบสีขาวกับสีดำที่ข้างๆติดเพชรเป็นรูปพระจันทร์เสี้ยวทั้งสองอันถ้าเอาเคสทั้งสองมาต่อกันจะกลายเป็นพระจันทร์เต็มดวงครับสวยมากและดูไม่หวานแถมยังไม่เหมือนเคสคู่ด้วย

“ผมเอาสองอันนี้ครับ เอาโทรศัพท์รุ่นนี้สีดำด้วย เคสสีดำห่อให้ด้วยนะครับ” ผมสั่งพี่พนักงานเสร็จก็เดินไปหาพี่กัสที่ยังดูไอแพดไม่เลิกครับ

“อยากได้หรอ ผมซื้อให้เอาป่ะ” ผมเอาหน้าเข้าไปพูดใกล้ๆหูพี่กัสให้มันตกใจเล่น

“ทำไมชอบเอาหน้ามาใกล้วะ เราไม่ชอบ” ก็รู้ว่าพี่มันไม่ชอบแต่ผมชอบนี่หว่า ดูเหมือนจะโกรธผมจริงๆด้วยครับ เมื่อตอนบ่ายผมก็แกล้งแบบนี้ไม่ยักจะโกรธวะ อ้อ...สงสัยไม่ชอบให้ผมทำในที่สาธารณะครับ เห็นเอาแต่มองซ้ายมองขวาเหมือนดูว่ามีคนเห็นรึเปล่า น่ารักจักวะ

“ขอโทษ ทีหลังจะไม่ทำในที่ๆมีคนเยอะๆครับ”

“จะที่ไหนเราก็ไม่ชอบทั้งนั้นแหละ แล้วธุระนายล่ะเสร็จแล้วรึไงถึงได้มายืนกวนประสาทเราแบบนี้” ปากคอพี่แกนี่เราะร้ายมากครับ แต่ผมไม่ถือสาหรอก

“อื้ม ออกจากนี่แล้วไปหาไรกินกันนะผมหิว ยังไม่ได้กินข้าวเที่ยงเลย” ผมตอบก่อนจะชวนพี่มันไปกินข้าวครับ แต่โกหกล้วนๆ ผมกินมากับพวกไอ้โน่แล้ว แค่หาข้ออ้างไปงั้นแหละ ไหนๆก็ได้ออกมากับพี่กัสแล้วเลยอยากอยู่ด้วยนานๆหน่อย

“ตอนบ่ายไม่มีเรียนรึไง” ก็มีแหละแต่ก็ไม่ได้สำคัญกับผมเท่าไหร่ คนตรงหน้าสำคัญกว่าเยอะเลย

“ไม่มี”

“แต่เรามี”

“โกหก เมื่อกี้พี่ยังจะกลับคอนโดอยู่เลย แสดงว่าตอนบ่ายไม่มีเรียน ฉะนั้นไปหาไรกินกันนะครับ” ผมทำหน้าอ้อนๆส่งไปให้ไม่รู้ว่ามันจะได้ผลมั้ย เพราะผมไม่เคยอ้อนใครเลยไม่รู้ว่าหน้าตัวเองเวลาอ้อนจะออกมาในแบบไหน

“เลิกทำหน้าแบบนั้นเลย มันน่ากลัวว่ะ” พี่กัสทำหน้าอึ้งเมื่อผมส่งสายตาไปอ้อน มันน่ากลัวขนาดนั้นเลยหรอวะ ชักอายว่ะ

“งั้นพี่ก็ไปกินกับผมดิ”

“นายหมายถึงไปกินข้าวรึเปล่า?” พี่มันถามเมื่อเห็นประโยคที่ผมพูดมันดูผิดเพี้ยนไปหน่อย แต่แหม จะฉลาดเกินไปมั้ยวะ อุตส่าห์ทำเป็นเนียน

“ก็ต้องกินข้าวอยู่แล้ว พี่คิดไปถึงไหนเนี่ย” ได้ทีผมก็แซวพี่กัสเล่นเลยครับ พี่มันเริ่มทำหน้าโมโหใส่ผม ผมเลยต้องหนุดแซวแล้วส่งหน้าไปอ้อนมันอีกครั้ง

“เออๆ หยุดทำหน้าแบบนั้นได้แล้ว” เยส พี่มันยอมไปกินข้าวกับผมแล้วถือว่าวันนี้ประสบความสำเร็จไปกว่าครึ่งเลยครับ นี่ขนาดไม่ได้วางแผนมาให้เป็นแบบนี้นะเนี่ย แต่เดี๋ยวๆ

“พี่จำชื่อผมได้ป่ะเนี่ย!!” สงสัยมาตั้งนานแล้วเห็นแต่เรียกผมนายๆ ไม่เคยเรียกชื่อผมเลย ลืมชัวร์

“จำได้ดิ ทำไมเราจะจำไม่ได้” หลบสายตาแบบนี้จำไม่ได้ชัวร์

“ผมชื่ออะไร” เหมือนคนที่เพิ่งแนะนำตัวกันเลยครับ ช่างดูไม่สนิทกันเอาซะเลย

“นายชื่อ...” มันเว้นช่วงคิดอยู่แปบนึงก่อนที่จะอ้าปากตอบผม

“ของที่สั่งได้แล้วค่ะ”แต่ดันถูกขัดด้วยเสียงพนักงานที่พูดแทรกขึ้นมาก่อนแล้วยื่นถุงโทรศัพท์มาให้ ผมเลยเอื้อมมือไปรับ พอหันกลับมาอีกทีเห็นพี่กัสเดินลิ่วไปนู่นแล้วครับ หนีจนได้

จ่ายเงินเสร็จผมก็รีบตามพี่มันไปทันที พอตามทันเลยคว้ามือบางไว้ให้รอผม เดินเร็วชิบหายเล่นเอาผมต้องวิ่งตามจนเหนื่อยเลยเนี่ย

“จะรีบไปไหน รอผมด้วยสิครับ”

“ก็เห็นบ่นหิวเลยจะไปหาร้านรอไง” แถไปเรื่อยเลยคนๆนี้ เฮ้ออออ!!

“อ่ะ ผมซื้อให้” ผมยื่นถุงเคสสีขาวที่ไม่ได้ห่ออะไรส่งไปให้คนตรงหน้า พี่มันทำหน้างงก่อนจะถามผมขึ้นมา

“ซื้อให้เราทำไม?” แค่อยากให้ไม่ได้รึไงวะ

“ซื้อขอบคุณที่มาเป็นเพื่อน” แถกว่าก็ผมนี่แหละครับ สีข้างถลอกหมดแล้วเนี่ย

“ไม่เป็นไร เราแค่ถูกบังคับมา” โคตรไม่รักษาน้ำใจกันเลย ไม่รับแล้วยังมาบอกอีกว่าผมไปบังคับเค้ามาถึงมันจะจริงก็เถอะ

“ผมซื้อมาแล้วจะให้เอาไปโยนทิ้งมั้ยล่ะ” ประชดสุดๆครับ รู้ว่าคนตรงหน้าขี้ใจอ่อนไงเลยประชดไปแบบนั้น

“เออๆ รับไว้ก็ได้ ทีหลังไม่ต้องซื้ออะไรให้เรานะ เราไม่อยากได้”

สั่งดักหน้าผมเลยครับแต่แค่นี้ก็เกินพอแล้วเคสคู่อันแรกของเราสองคน ฟังดูเลี่ยนเนอะ แต่ผมก็ยังชอบอ่ะ ถ้าพี่มันรู้ว่าผมซื้อเคสคู่กับมันให้มีหวังหักของผมทิ้งแหงๆ เพราะฉะนั้นอย่าให้มันรู้เชียว

“ครับๆ แค่อันเดียวนี่แหละ ใส่แล้วเอามาให้ผมดูด้วยนะ อยากรู้ว่ามันสวยมั้ย” พี่กัสส่ายหน้าให้กับความคิดเด็กๆของผมก่อนจะเดินนำผมไป ถ้าเอามาเทียบกับของผมมันต้องสวยมากแน่ๆเลย ว่ามั้ย

100%

#รุ่นพี่เด็ด

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

------------------------------------------------------------------------------

ช่วงนี้สอบไรท์อาจจะไม่ค่อยได้ลงนะคะ ขออ่านหนังสือสอบก่อนเน้อออออ^^