คลัง สาขาสอง ห้ามเข้า

ลำดับตอนที่ #2 : Seiji : 1

Natsuhara Seiji

"อื้ม ใช่แล้วล่ะ ขึ้นที่ชานชาลาฝั่งตะวันตกนะ จำได้แล้วใช่มั้ย? ฝั่งตะวันตกนะ"

เด็กหนุ่มเงียบเสียงไปชั่วครู่ ก่อนจะพูดขึ้นอีกครั้งกับโทรศัพท์แบบฝาพับที่ถือแนบหู

"อา ถ้างั้น อีกไม่เกินสิบห้านาทีก็น่าจะถึงแล้วล่ะ ดูแลตัวเองดีๆ นะ"

ทั้งที่รู้ว่าอีกฝ่ายได้ยินเพียงเสียงเท่านั้น แต่บนใบหน้าของเขาก็ยังประดับรอยยิ้มบางอยู่ดี

เซย์จิเก็บโทรศัพท์มือถือใส่กระเป๋ากางเกง ก่อนจะหันกลับไปเอ่ยลาแม่ที่อยู่ในบ้านเบาๆ แล้วก้าวเท้าผ่านรั้วบ้านออกมา แสงแดดแตะเส้นผมสีฟ้าอ่อนจนเป็นประกายคล้ายกับสีของท้องฟ้าหลังฝน

ฤดูใบไม้ผลิกำลังมาเยือนแล้วสินะ

ซากุระที่พร้อมกับบานสะพรั่งในช่วงปลายเดือนมีนาชวนให้อารมณ์ดีอย่างบอกไม่ถูก พอเดินเลียบกับรั้วบ้านไปเพียงครู่เดียวก็อดไม่ได้ที่จะหยุดยืนมองเถาวัลย์ของต้นฟูจิที่เต็มไปด้วยดอกตูมเล็กๆ นับไม่ถ้วนเป็นพวงยาว

อีกไม่นานก็จะบานแล้วสิน้า.. ดอกฟูจิ~

พอคิดถึงภาพของดอกฟูจิสีม่วงอ่อนปนชมพูที่จะพร้อมใจกันบานในอีกไม่ช้า นัยน์ตาทรงอัลมอนด์ก็หรี่ลงอย่างมีความสุข

"พยายามเข้านะ"

เด็กหนุ่มกระซิบให้กำลังใจเบาๆ ก่อนจะออกเดินอีกครั้ง

“ซาเอะ? ถึงสถานีแล้วเหรอ? ปลอดภัยดีสินะ? ...อื้อ ค่อยยังชั่ว...”

ใบหน้าอ่อนเยาว์ของเด็กหนุ่มที่เพิ่งจะเข้าสู่ช่วงมัธยมปลายคลี่รอยยิ้มออกมาอย่างโล่งอก

“พอเดินขึ้นมาทางประตูหมายเลข 4 ก็จะเจอป้ายรถบัสล่ะ อื้อ นั่งมาแค่สองป้ายนะ”

พูดไปพลางเดินตามฟุตบาทไปพลาง รอยยิ้มที่อยู่บนใบหน้านั้นชวนให้ผู้หญิงคราวแม่สองคนที่นั่งอยู่ริมทางแอบยิ้มตามไปด้วยความเอ็นดู ทว่าเด็กหนุ่มไม่ทันได้สังเกต ช่วงวันหยุดสั้นๆ ก่อนจะเปิดเทอมขึ้นปีการศึกษาใหม่นี้ น้องสาวฝาแฝดที่ปกติแทบไม่เคยห่างกันได้ไปค้างที่บ้านญาติชั่วคราว ถึงจะไม่ได้เจอหน้ากันแค่ช่วงสั้นๆ แต่เพราะวันนี้จะได้เจอแล้วก็เลยอดดีใจมากไม่ได้อยู่ดี

คงจะเหมือนกับสุนัขที่แค่ห่างเจ้านายครู่เดียวก็คิดถึงมากราวกับไม่ได้เจอกันเป็นปีล่ะมั้ง

ว่าไปนั่น ♥

ซากุระที่ประตูโรงเรียนเองก็บานสะพรั่งเต็มที่

เด็กหนุ่มยืนอยู่หน้าประตูโรงเรียน สถานศึกษาที่ทั้งเขาและน้องสาวฝาแฝดจะเข้าเรียนตั้งแต่นี้เป็นต้นไปอีกเป็นเวลาสามปี ตอนนี้ซาเอะก็คงจะกำลังเดินเข้ามาตามถนนสั้นๆ จากป้ายรถบัสสินะ ถึงจะเป็นถนนที่ปลอดภัยแต่ก็อดเป็นห่วงไม่ได้อยู่ดี

เซย์จิรอให้อีกฝ่ายรับสายโทรศัพท์เหมือนทุกครั้ง

“ซาเอะ?”

(---อ๊ะ..!?)

(แกร่ก!)

ได้ยินเสียงของน้องสาวฝาแฝดอุทานเบาๆ ตามด้วยเสียงอะไรบางอย่างกระแทกกับโทรศัพท์ดังลั่น

“อ๊ะ ซาเอะ..? ซาเอะ?”

สายถูกตัดไปเสียแล้ว

ก่อนจะได้คิดอะไร เขาก็วิ่งออกไปสุดฝีเท้า

.

.

.

“เมี๊ยว ~ เมี๊ยว ~”

มี๊ ~...

เด็กหนุ่มยืนหอบหายใจมองร่างของเด็กสาวที่นั่งเล่นกับลูกแมวพร้อมกับรอยยิ้มไร้เดียงสา ความคิดแง่ลบต่างๆ ที่ประดังประเดเข้ามาตลอดทางก็กลายเป็นเพียงเรื่องชวนหัวเราะไป

ปลอดภัยสินะ ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว...

เสียงฝีเท้าของเขาเรียกให้น้องสาวฝาแฝดหันมาสนใจ พอสายตาประสานกันอีกฝ่ายก็ยิ้มออกมา แต่สักพักก็เปลี่ยนเป็นสีหน้างุนงง ซาเอะลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนจะเอื้อมมือมาแตะแก้มเขาเบาๆ

เด็กหนุ่มรวบตัวน้องสาวมากอดแน่นก่อนจะได้พูดอะไร พลางซุกใบหน้าลงกับบ่าเล็กกว่าเงียบๆ .. ผ่านไปครู่ใหญ่กว่าคนถูกกอดจะมีโอกาสได้เอ่ยถาม

“--เซย์จิ ร้องไห้ทำไมเหรอ?”

“เอ๊ะ? ไม่ได้ร้อง...”

เด็กหนุ่มกระพริบตาราวกับเพิ่งรู้สึกตัวว่าขอบตาร้อนวูบ

ใบหน้าพลันขึ้นสีแดงระเรื่อ แต่ก็เปลี่ยนเป็นรอยยิ้มเขินๆ อย่างรวดเร็ว

“ฮะๆๆ! สงสัยจะแพ้เกสรดอกไม้ล่ะมั้ง?”

คำแก้ตัวที่ไม่มีเหตุผลถูกพูดออกไป ถึงยังไงซาเอะก็รู้อยู่แล้วว่าเขาไม่เคยแพ้เกสรดอกไม้... ทว่าเรื่องนั้นไม่ใช่ประเด็นสำคัญ ครู่เดียวรอยแดงก่ำที่ดวงตาและปลายจมูกก็จางหายไป

เซย์จิยื่นมือไปให้ ซาเอะจับมือตอบเช่นทุกครั้ง

เด็กหนุ่มยิ้มอย่างอ่อนโยน

“เดินไปโรงเรียนด้วยกันเถอะ”

“อื้อ”

สายลมเย็นสบายพัดวูบ กลีบดอกไม้ปลิวว่อน ซากุระแห่งการเริ่มต้นยังคงบานเช่นนี้ไปอีกหลายวัน

｡SYDNEY♔