สองมาเฟียมาพบรัก

ลำดับตอนที่ #2 : พบกันครั้งแรก 2

มาต่อกันนะคะ

“ยุนอา” เสียงเรียกยุนอาอย่างสนิท จนทำให้ยุนอาต้องหันไปยังเสียงเรียก เป็นอูบินที่ยืนมองมาทางเธอ โดยเธอก็หันพร้อมกับยิ้มให้กับอูบินด้วยความดีใจว่าเสียงนั้นเป็นอูบิน เพราะเธอกลัวว่า ไม่มีใครช่วยยกยัยหมุบินได้

 “อูบิน ได้มาก็ดีแล้ว ยัยหมุ ร้องไห้ไม่หยดเลยเนี้ย”  ยุนอาพูดพร้อมกับหันหน้าไปหาเพื่อนสาวที่ตอนนี้หลับไปแล้วพร้อมกับน้ำตาเต็มแก้มทั้งสองข้างทำให้คนที่ยืนมองดูก็อดน่าสงสารไม่ได้ โดยเฉพาะอูบิน ที่รู้สึกผิดที่ตัวเองทำให้ยูบิต้องร้องไห้หนักขนาดนี้ โดยที่เขาไม่ยอมอธิบายตั้งแต่ตอนแรกโดยปล่อยให้เรื่องมันเกิดขึ้นก่อน จนทำให้ยูบิต้องเข้าใจผิด “ยุบิ ฉันขอโทษที่ทำให้เธอต้องเสียใจขนาดนี้” อูบินเข้าไปกอดร่างที่หลับไปเพราะความเมา

 ท็อปยืนมองอย่างงงว่าทำไม พวกเขาจะดุสนิทกันขนาดนี้ เขารู้สึกเสียใจทำไมไม่ยอมบอกอุบินเรื่องเขากับยุน จากท็อปจึงเห้นว่า คนมองกลุ่มอุบิน เพราะใครๆก็รู้จักอูบินเพราะเขาคือนายแบบชื่อดัง อาจจะทำให้อูบินมีข่าวเสียหายเขาจึงเข้าไปหาอูบิน โดยเข้าไปยืนอยู่ข้างๆยุนอา

 “อูบิน นายพายุบิขึ้นไปพักที่ห้องของฉันก่อนแล้วกัน” ท็อปจ้องมองไปยังเพื่อนที่กอดแฟนสาวอยู่ จึงทำให้ยุนอาหันไปมองตามเสียงที่ได้ยิน ถึงกับทำให้เธอตกใจกับสิ่งที่เธอได้เห็น ว่าเสียงที่เธอคุ้นๆจะเป็นผู้ชายคนนั้น คนที่เธอไม่อยากจะพบเจออีก “คุณ” ยุนาอเอยออกมาเบาๆเพราะกลัวว่า อุบินจะรุ้ว่าเธอรู้จักกับท็อป ท็อปอดที่จะยิ้มกับท่าทางของเจ้าหล่อนไม่ได้กับท่าทางตกใจของยุนอา

อูบินมองมายังท็อปพร้อมกับยกยูบิเดินตามท็อปไป โดยมียุนอายังยืนนิ่งอยู่จนทำให้อุบินต้องเรียกคืนสติให้เธอ จนทำให้เธอต้องเดินตามไป โดยไม่เต้มใจ เพราะห้องที่เธอจะต้องขึ้นไปคือห้องที่เข้าพรากความสาวของเธอที่รักษาไว้มาได้นานขนาดนี้

  ยุนอาได้แต่คิดในใจ “ทำไมต้องมาพบกันอีกด้วยนะ ทำไมฟ้าต้องเล่นตลกกับเราแบบนี้”   ยุนเดินไปนั่งข้างๆเพื่อนสาว โดยมีอุบินคอยดูแลข้างๆไม่ห่าง

“ตาบ้า จ้องมองอะไรหนักหนา” ยุนอาได้แต่คิดในใจ ไม่ก็ไม่กล้ามองเขากลับ เพราะไม่อยากจะยุ่งกับเขาอีกแค่นี้เธอก็เจ้บปวดมากพอแล้ว

เวลาผ่านไปหลายชั่วโมงยูบิยังไม่ฟื้น ยุนอาเลยขอตัวอุบินออกไปโทรศัพท์บอกผู้เป้นพ่อว่าเธออยู่ดูแลยูบิ “อูบิน ฉันขอตัวออกไปโทรศัพท์บอกที่บ้านก่อนแล้วกัน กลัวท่านจะเป้นห่วง” จากนั้นยุนอาเดินออกไปห้องนอนสำหรับรับแขก เพื่อจะคุยโทรศัพท์กับผู้เป้นพ่อ “พ่อคะ หนูอาจจะไม่ได้กลับบ้านนะ ตอนนี้ยูบิกำลังไม่สบายนะคะ” ยุนอากล่าว

“ยูบิ ไม่สบายหรอลูก ไม่เป็นไร งั้นลูกดูแลยูบิไปก่อน” นายคิมกล่าวกลับให้ลูกสาว เพราะตัวเองก็เป็นห่วงยูบิไม่ต่างจากลูกสาวอีกคน

“คะ พ่องั้นแค่นี้ก่อนนะคะ กลัวยัยหมุตื่นแล้วจะไม่เจอคะ” ทั้งสองพ่อลูกแสดงความน่ารักให้กันและกันจนทำให้คนที่ยืนอยู่ด้านหลังอดที่จะยิ้มไม่ได้ 

เสียงร้องตกใจเล็กเพราะกลัวว่าจะทำให้คนที่อยู่ในห้องตกใจไปด้วย แค่เพราะว่าเธอเดินไปชนกับอะไรบ้างอย่าง “ว้าย” แต่เธอก็ต้องตกใจสุดขีดเมื่อคนที่เธอชนเป็นท็อปผู้ชายที่เธอไม่อยากแม้แต่ได้ยินเสียง แต่ตอนนี้กลับอยู่ในอ้อมแขนของเขาอีกครั้ง “ปล่อยฉันนะ ไอ้คนชอบฉวยโอกาส ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้” ยุนอาพยายามแกะแขนออกแต่ก็ยากที่จะเอาแขนออกได้ง่ายๆ

“ผมไม่ปล่อย ทำไมคุณต้องหนีหน้าผมด้วย ในเมื่อ...”ท็อปพยายามจะพูดเรื่องที่เกิดขึ้นแต่ยุนอาเอามือไปปิดปาก เพราะเธอไม่อยากให้ใครได้ยิน โดยเฉพาะเพื่อนรักของเธอทั้งสองหรือแม้จะเป้นใครก็ตาม เธอไม่อยากรับรู้เรื่องนั้นอีกแล้ว

“พอฉันไม่อยากได้ยินเรื่องในคืนนั้นอีกแล้ว ถือว่ามันไม่เคยเกิดขึ้นและในเมื่อคุณก็ทำยังนี้กับสาวๆแบนี้อยู่แล้ว” ยุนอาก็อดสงสัยไม่ได้ว่าทำไมเขายังจะมาต้องการรับผิดชอบอะไรในตัวเธอ

“คนอื่นผมไม่รู้แต่สำหรับคุณ ผมต้องการรับผิดชอบและดูแลกับสิ่งที่เกิดขึ้น” ท็อปยังยืนยันว่าจะรับผิดชอบเธอ ไม่ว่าจะยังไง พร้อมกับกอดแนบชิดยิ่งกว่าเดิมทำให้ยุนอาหายใจไม่ออก ทำไม่รุ้เหมือนกันว่าทำไมเขาถึงต้องทำแบบนี้ แค่ต้องการรับผิดชอบหรอ หรือ..”ไม่นะท็อป นายจะชอบผูหญิงคนนี้จริงหรอ” ท็อปอดคิดไม่ได้

“ยุนอา เธออยู่ไหน” เสียงยุบิเรียกเพราะคงตื่นมาแล้วคงเห้นอูบิน เป็นเหมือนเสียงสวรรค์สำหรับเธอที่ทำให้ท็อปผละออกจากการกอดที่รัดแน่นจนเธอหายใจแถบไม่ออก “ขอบคุณนะยัยหมุที่เธอตื่นมาในเวลานี้” ยุนอาได้แต่พึมพำเบาๆๆและรีบเดินเข้าไปหายูบิทันที

“ยัยยุนเธอทิ้งฉันให้อยู่คนเดียวทำไม” ยูบิพูดพร้อมกับรีบหันไปหาเพื่อนสาว และกอดเธอแน่นไม่ยอดมองหน้าชายที่เธอรักแม้แต่น้อย

“ฉันไม่ได้ทิ้งเธอไปไหน อูบินก็อยู่ดูแลเธอทั้งคนไม่ทิ้งเธอไว้คนเดียวสักหน่อย” ยุนอาพูดพร้อมกับหันไปทางอุบิน เธอเห้นใจอูบินนะ แต่ทำไงได้ก็คนที่อยู่ในอ้อมกอดเธอไม่อยากเห็นหน้าแฟนหนุ่มเลย

“แต่ฉันไม่อยากเห็นหน้าใครทั้งนั้น ให้พวกเขาออกไป” ยูบิพูดมาพร้อมกับร้องไห้หนักขึ้นจนทำให้ท็อปต้องเดินมาเกาะไล่เพื่อนชาย ทั้งสองมองหน้ากัน ท็อปได้แต่สงสารเพื่อน แต่ทำไงได้ก็ตอนนี้ยูบิไม่ฟังใครนอกจากผู้หญิงที่เธอกอดไว้จนแน่นจนทำให้เขารู้สึกอิจฉาเล็กน้อยอยากได้การกอดกลับแบบนั้นจากเธอบ้าง

ทังสองจึนเดินออกไปข้างนอก ทิ้งให้ยุนอาดูแลยูบิไปก่อนจนกว่าเธอจะหลับ เขาจะได้เข้ามาดูแลยูบิต่อจากยุนอา ท็อปได้แต่มองหน้าเพื่อนอย่างสงสัยว่าทำไมอูบินถึงได้สนิทกับยุนอาขนาดนี้ “อูบิน นายรู้จักเธอด้วยหรอท่าทางสนิทกันด้วย” ท็อปถามด้วยสีหน้าราบเรียบแต่ก็ทำให้อูบินอดสงสัยไม่ได้ว่าเขาหมายถึงใคร

“แกหมายถึงใครว่ะ” อูบินไม่เข้าคำถามของท็อป เพราะตอนหัวสมองของเขาคิดแต่เรื่องยุบิคนเดียว จนทำให้ไม่สามารถคิดเรื่องอื่นได้เลย

“จะใครไปได้ก็ผู้หญิงคนนั้นไงที่คอยดูแลยูบิ แกนี้จริงๆเลย” ท็อปอดโมโหเพื่อนไม่ได้ ทำไมต้องเข้าใจยากอย่างนี้ มั่วแต่คิดเรื่องยูบินะสินะ อูบินทำท่าคิดสุดท้ายก็คิดออกว่าใครที่ใครอยากรู้จัก

“แกหมายถึงยุนอาใช่ไหม แกห้ามคิดไม่ได้ดีกับยัยยุนเด็ดขาด เพราะไม่งั้นฉันหรือยูบิจะเล่นงานนายถึงตายแน่” อูบินอดเป็นห่วงยุนอาไม่ได้ เพราะลองท็อปสนใจใครแล้ว ไม่มีวันที่เข้าจะไม่ได้เธอคนนั้น

“แกนี้หวงเพื่อนจริงๆ ทำไมถ้าฉันเกิดสนใจยุนอาขึ้นมาจริงๆ แกจะทำไม พวกแกจะฆ่าฉันจริงๆหรอ” ท็อปพูด พร้อมกับหันไปมองอูบินที่ทำท่าจะกั้นท่าเขา ถึงยังไงอูบินก็กั้นท่าไม่ได้แล้ว เพราะเขากับยุนอาเป้นของกันและกันแล้ว สายตาของท็อปมันกรุมกริมมีอะไรชวนให้สงสัยจนทำให้เกิดคำถามกับอูบินที่อดจะถามเพื่อนชายไม่ได้

“แกสนใจยุนจริงๆหรอ” อุบินถามเพื่อนเพราะสายตาของท็อปมันดูมีความสุขเวลาพูดถึงยุนอา

“ทำไมแกถึงคิดแบบนั้น” ท็อปอยากรู้เหตุผล ที่ทำให้อูบินพูดแบบนั้น

“เพราะสายตาของแกนั้นไงที่บ่งบอกว่า แกกำลังสนใจพวกของฉันอยู่”  อูบินสัมผัสได้ว่าท็อปกำลังคิดอะไร เพราะพวกเขาเล่นด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก ทำไมเข้าจะไม่จิตใจของเพื่อน แล้วก็กับท่าทางของท็อปที่ดูมีความสุขผิดปกติและไม่ยอมกลับไปดูงาน เพราะเขาเป้นคนบอกเองว่ามีงานด่วน แต่นี้ก็หลายชั่วดมงแล้วที่เข้าไม่กลับไป

“แกนี้รู้ดีจริงๆเลย เหมาะกับที่เราเป้นเพื่อนกันมานาน”ท็อปเงียบไปสักพัก “ฉันเคยเจอยุนอามาก่อนแล้ว” ท็อปพูดพร้อมกับยิ้มที่มุมปาก ทั้งที่เขาอยากจะบอกว่า เขากับยุนอาได้เสียกันเรียบร้อยแล้ว แต่กลัวว่าผู้หญิงจะเสียหาย

“เจอกันได้ไงว่ะ” อุบินตกใจเล็กน้อย ไม่คิดว่าพวกเขาเคยเจอกัน เพราะดูพวกเขาไม่มีทีท่าจะทำเหมือนรู้จักหรือเคยพบเจอกัน ท็อปยิ้มเล็กน้อยไม่อยากพูดอะไรมาก

“แกมีอะไรปิดบังฉันหรือเปล่า บอกมาเดียวนี้นะ” อูบินสงสัยให้กับหน้าตามีพิรุธของเพื่อน เพราะกลัวว่าท็อปไปทำมิดีมิร้ายยุนอาเพื่อนรักอีกคนของเขา

“ฉัน..”ท็อปเอยปากกำลังจะพูดบ้างอย่างแต่เสียงของยุนอาออกมาขัดพอดี จึงทำให้ท็อปไม่ได้พูดอะไร

“อูบิน” ยุนอาที่ออกมาตามอุบินได้ยินเข้าจึงรีบออกมาห้ามหากท็อปเกิดพูออะไรออกไป เพราะเธอไม่อยากให้ใครรับรู้เรื่องนี้เด็ดขาด มันคือสิ่งที่เธอรู้สึกผิดมาตลอด แต่เธอก็ไม่เคยโทษเขาหรือโทษใคร แต่เธอกลับโทษตัวเองมากกว่า ที่ไม่หักห้ามใจตัวเองให้หลงไปกามอารมณ์

ท็อปและอูบินหันไปตามเสียงแรกของหญิงสาว “นายอยู่นี้เองยูบิหลับแล้วแหล่ะ คงเช้าแหล่ะที่เธอจะตื่น นายรีบเข้าไปอยู่เป็นเพื่อนเธอเถอะ” ยุนอารีบบอกอูบิน แต่ไม่ได้สนใจว่ามีอีกคนที่กำลังมองเธออยู่ตลอดเวลา เพราะเธอสัมผัสได้ว่ามีคนกำลังมองเธอราวเหมือนจะกลืนเธอไปทั้งตัวอย่างนั้น

“แต่ฉันว่าจะกลับไปบ้านก่อน เพราะพรุ่งนี้มีงาน ถ้าเสร็จจากงานฉันจะแวะไปเยี่ยมยูบิที่บ้านแล้วกัน ฝากนายด้วยนะ” ยุนอาไม่อยากอยู่ที่นี้นานเพราะไม่อย่างนั้นเรื่องอาจจะแตกแน่ และเธออาจะฆ่าคนที่กำลังมองเธอแบบไม่ละสายตาอยู่ตอนนี้

“ให้ฉันไปส่งที่รถไหม” อุบินถามเพื่อน เพราะความเป้นหวง เนื่องจากเวลานี้ก็ดึกมาแล้ว

“ไม่เป้นไรนายรีบเข้าไปดูยูบิเถอะ เดี๋ยวตื่นไม่เจอใครจะโว้ยว้ายเอาเข้า” ยุนอาเดินไปกอดเพื่อนแล้วเธอก้อเดินไปยังทางออกโดยมีสายตาของท็อปกับอิจฉาอูบินเล็กน้อยกับท่าทางสนิทสนมของเธอกับอูบิน 

ได้ยินอย่างน้นอุบินจึงรีบเดินเข้าไปหาแฟนสาวจนทำให้ลืมมองหาท็อปว่าเขากำลังเดินตาม ยุนอาไปยังประตูทางออก

“ทำไมห้องมันใหญ่ขนาดนี้ เมื่อไรฉันจะเดินไปถึงทางออกสักที” ยุนอาพึมพัม เพราะรู้สึกว่ามีคนตามเธอมา ถึงแม้ว่าจะไม่ต้องหันไปมองดุก็ได้

“ยุนอา คุณจะรีบไปไหนแวะห้องของเราก่อนก็ได้ ผมไม่ว่า” คำพูดของท็อปทำให้ถึงกับชะงัก พร้อมกับหันมามองแบบไม่สนใจในท่าทางเย่อหยื่งของเขาและหันไปมองว่าอุบินให้แน่ใจว่าไม่มีใครอยู่แล้ว

“ฉันไม่อยากให้คุณรื้อฟื้นเรื่องที่ผ่านมาแล้ว เพราะฉันไม่เคยเก็บมาคิด ถือซะว่าทำบุญ” ยุนอารีบพูดตัดบทเพราะรู้ว่าท็อปกำลังจะพูดอะไร

“แต่ผมยังไม่ได้พูดเรื่องคืนนั้นเลยนะ” แต่ท็อปกลับพูดอีกอย่างทำให้ยุนอาโมโหกับความหน้าตายของเขาเหลือเกิน “ผมแค่บอกให้คุณไปพักผ่อน เพราะผมคิดว่ายูบิต้องตื่นมาโว้ว้ายอุบินอีกเป็นแน่” ยังไม่ทันพูดจบ เสียงยูบิก็ดังขึ้นมาอีก จึงทำให้ยุนอาวิ่งเข้าไปดูเพื่อนสาวอีกครั้ง

“มีอะไรหรือเปล่าอูบิน ทำไมยูบิถึงร้องเสียงดังขนาดนี้” ยุนอาถามเพื่อนชาย เพราะยังเห้นยูบินอนหลับยูบิ

“สงสัยยูบิจะไข้ขึ้นนะยุน ฉันจะทำไงดี” อูบินใจคอไม่ดีจนทำให้ยุนอาไม่กล้ากลับไปบ้านเพราะห่วงทั้งสองคน

“ฉันจะอยู่ดูแลด้วยแล้วกัน ถ้าเกิดอะไรขึ้นจะได้ช่วยกัน” ยุนเข้าไปแตะไหล่อูบินเพื่อให้กำลังใจเพื่อน

โดยมีท็อปยืนมองอย่างเป้นห่วงจริงออกปากพูด “เดี๋ยวฉันโทรเรียกหมอแล้วกัน เพราะท่าทางยูบิจะเพ้อทั้งคืนแน่ถ้าไม่ได้ยา” ท็อปพร้อมกับมองไปยังร่างของยูบิ

“ขอบใจแกมากท็อป ยุนอา” ทั้งหมดส่งยิ้มไปยังอูบิน  “ยุนอาเธอพักผ่อนก่อนก็ได้ ถ้ามีอะไรฉันจะเรียกเธอ” อุบินมองเพื่อนสาวอย่างเป้นห่วง กลัวว่าจะไปสบายไปอีกคน

“งั้นฉันออกไปพักผ่อนที่ห้องรับแขก แกจะได้ดูแล ยูบิได้เต็มที”  ยุนอาพูดจบพร้อมกับเดินไปยังห้องรับแขกพร้อมกับท็อป  ท็อปแตะไหล่เพื่อนโดยไม่พูดอะไร เพราะพวกเขาเข้าใจกัน

ห้องรับแขก

ยุนอานั่งผิงกับโซฟา พร้อมกับกดรีโมทเปลี่ยนช่องไปมา โดยมีท็อปมานั่งข้างๆร่างบางอย่างใกล้ชิด ทำให้คนตัวเล็กต้องขยับออกเพราะรู้สึกว่าเขาจะเบียดเธอมากเกินไป “ออกไปให้ห่างฉันเดี๋ยวนี้นะ ฉันไม่อยากให้อูบินเห้นว่าเรา..”

ยุนอาไม่พูดต่อ เธอรู้สึกอายมากขึ้นตอนที่คิดถึงเรื่องนั้นขึ้นมาทีไรเธอมักจะอายบอกไม่ถูกว่าเธอเป็นอะไรกันแน่

“คุณเข้าไปนอนในห้องเถอะ เดี๋ยวไม่สบายอีกคน  หรือจะอาบน้ำก่อนไหมจะได้นอนสบายๆ”

“ไม่ฉันไม่เข้าห้องนอนคุณเด็ดขาด”

“คุณกลัวว่าเราจะระลึกความหลังกันอีกหรอ”

“คนบ้า หยุดพูดเดียวนี้นะ”

“ถ้าคนไม่ทำตามผมบอก เรื่องนี้อูบิน ยุบิรู้แน่”

“คุณ มันคนโรคจิต”

“คุณอยากให้ผมโรคจิตมากใช่ไหม” ท็อปช้อนร่างบางอุ้มไปยังห้องนอนของเขา ทำให้คนตัวเล็กตกใจกับการกระทำของเขา

“ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้นะ” ยุนอาดิ้นเพื่อให้ลุดออกจากอ้อมแขนของท็อปแต่ก็ไปเป้นผลสำเร็จ จนเข้ามาถึงในห้องนอน ทำให้ร่างของเธอลงบนเตียงอย่างนิ่ม ด้วยฝีมือของเขา

“คุณจะนอนดีๆหรือให้ผมไปบอกกับอูบินว่าเราเป็นอะไรกัน”  ท็อปยิ้มให้กับผุ้หญิงที่อยู่ตรงหน้า กับคำขุ่เล็กน้อยแต่มันก็ได้ผลกับยุนอาทุกครั้ง

“คุณชอบเอาเรื่องนั้นมาขู่ตลอดเลยใช่ไหม”

“ถ้ามันทำให้คุณฟังผม”

เขารู้จุดอ่อนของเธอว่า ถ้าเกิดเธอไม่ฟังเขา เขามักจะใช้เรื่องนี้มาขู่ตลอดเวลา ถึงแม้มันจะได้ผลแต่เธอจะไม่ยอมให้เขาขู่แต่ฝ่ายเดียว “ฉันเกลียดคุณ” ยุนอาได้แต่พึมพัมในใจ เพราะถ้าเกิดพูดออกไปคนข้างหน้าต้องเล่นงานเธอแน่ได้แต่มองร่างที่ดูกี่ทีก็รู้สึกว่าเขามีรูปร่างที่สมบูรณ์จริงๆ

“คุณจะอาบน้ำก่อนไหม”

“ไม่ ฉันจะนอนเลย”

“แต่พรุ่งนี้คุณมีนัดไม่ใช่หรอ”

ยุนอามองกับคำพูดของท็อปทำให้เธออดคิดไม่ว่าพรุ่งนี้เธอมีนัดสำคัญ ถ้าเกิดใส่ชุดซ้ำแบบนี้อาจทำให้ทุกคนและพ่อของเธอแปลกใจแน่ๆ

“ผมให้ลูกน้องเตรียมเสื้อผ้าให้คุณ สำหรับพรุ่งนี้แล้ว” 

ยุนอาอดคิดไม่ได้ว่าเขาชั่งเป้นคนรอบขอบจริงๆ จึงทำให้เธอต้องยอมอาบน้ำถึงแม้ว่าจะระวังว่าคนข้างนอกจะเข้ามาทำมิดีมิร้ายตอนเธออาบน้ำ

ท็อปรุ้ว่าเธอคงจะกลัวว่าเขาจะทำอะไรเธอ เพราะดูจากสีหน้าแล้ว เธอดูกลัวๆ “ผมไม่ทำอะไรคุณหรอก รีบอาบน้ำเถอะจะได้นอนกัน”

คำพูดของท็อปทำให้ต้องสะดุ้งจากผวัง จนทำให้คนที่กำลังคิดรีบเข้าห้องน้ำทันเธอ โดยไม่รีรอ เสียงน้ำจากฝักบัว ราดตัวของหญิงสาว ทำให้คนข้างนอก อดคิดไม่ได้ถึงร่างบางกำลังแก้ผ้า จนทำให้ร่างกายของเขาร้อนขึ้นมาทันที จนต้องเดินหนีไปยังข้างนอก

หลังจากอาบน้ำเสร็จยุนอาออกจากห้องน้ำโดยส้วมเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ของท็อปส้วมทับร่างเปล่าโดยไม่มีบราและแพนตี้จนทำให้ยุนอาอดหนาวสั่นให้กับอากาศภายในห้องนอนไม่ได้ อดสงสัยไม่ได้ว่าคนข้างนอกหายหน้าไปไหนหรือว่าเข้าจะกลับไปแล้ว ทำให้เธอดีใจว่าเขาอาจจะกลับไม่จริง เพราะเธอออกไปดูห้องรับแขกก็ไม่เห็นเขาเลย เธอรู้สึกสบายใจ เลยอดที่จะไปแอบดูเพื่อนรักทั้งสองคนไม่ได้ว่าเป้นยังบ้าง พอเห็นภาพที่ทั้งสองนอนกอดกันเธอจึงว่างใจ เข้าไปนอนในห้องที่เธอเพิ่งออกมา

ท็อปหลังจากลงไปดูงานข้างล่างตรวจตรา ว่างานเรียบร้อยดีก็อดที่จะเป็นห่วงว่าคนข้างบนจะหลับไปหรือยัง แต่ถึงอยากจะขึ้นไปดูเธอเหลือเกิน แต่งานที่ต้องรับผิดชอบก็ทำให้เขาออกไปไม่ได้ เพราะโอกาสที่จะได้เจอแบบนี้มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย เพราะเธอจะเป็นคนระวังตัว ขนาดมาเฟียอย่างเข้ายังเข้าถึงข้อมูลของเธอไม่ได้เลย แต่เขาก็อดแปลกใจไม่ได้ว่าทำไมเธอจึงเป็นคนที่หาข้อมูลได้ยากขนาดนี้ “เธอเป็นใครกันแน่ทำไมฉันจึงเข้าถึงเธอยากขนาดนี้” ท็อปพูดออกมาเบาๆแต่เขาก็ยังทำงานต่อไป จะได้รีบไปหาร่างหอมข้างบนใจจะขาด

ข้างในร้านก็ยังมีนักราตรีที่ยังสนุกไม่หยุด มีทั้งคนที่มาสังสรรหรือมาคนเดียวเพื่อย่อมใจ แต่ทุกคนมาที่นี้ก็เพื่อมาปลดปล่อยที่ตัวเองเน็ตเหนื่อยจากการทำงาน

ร่างบานที่ตอนนี้คงเน็ตเหนื่อยจนทำให้หลับไปโดยไม่คิดว่าคุณตัวใหญ่ที่เธอคิดว่าเขาคงกลับไปแล้ว โดยไม่ได้คิดอะไรเพราะอากาศที่เย็นสบายทำให้เธอหลับได้อย่างสบายใจ

ท็อปเสร็จจากงานรีบดิ่งไปยังห้องนอนข้างบน โดยให้บอกให้ลูกน้องดูงานต่อจากเขาให้ดี จากนั้นเขาจึงรีบเดินไปยังข้างบน โดยไม่ลืมที่จะแวะไปดูเพื่อนรักจากนั้นก็รีบไปยังห้องนอนหอีกห้อง ท็อปมองดูร่างบาง ยิ้มให้กับความสวยของเธอ เธอดูน่ารักมากขึ้นในยามนอนหลับแบบสบายๆ จากนั้นเขาถอดเสื้อผ้ามีแค่ผ้าขนหนูผืนเดียวมาที่ห่อช่วงล่างของเขา ถ้าเกิดคนที่นอนหลับอยู่ตื่นขึ้นมากับภาพที่เห็นตรงหน้า คงต้องกริ้ดร้องแน่นอน ท็อปอาบน้ำอย่างสบายใจ จากนั้นเขาลงนอนข้างๆคนตัวเล็กพร้อมกับสอดแขนแล้วดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขน กระชับกอดทำให้ร่างทั้งสองแนบชิดกันมากขึ้น ท็อปถึงกับร่างกายร้อนวึบไปทั้งตัวกับสัดส่วนของเธอที่ตอนนี้มีแค่เสื้อเชิ้ตของเขาคลุมแค่ชิ้นเดียว ทำให้เขานอนไม่หลับเกือบทั้งคืน แต่ก็พยายามข่มตาเพราะอย่างก็รู้สึกดีที่มีเธอนอนอยู่ข้างๆๆ

รุ่งเช้า สองร่างยังคงหลับใหล่ ทั้งสองยังโอบกอด ร่างบางยังคงซุกอกแน่นทำให้ร่างใหญ่ ยิ้มอย่างสุขใจพร้อมกับกระชับร่างเล็กเข้าหาตัว ร่างเล็กรู้สึกตัวขยับตัวเล็กน้อยเพราะรู้สึกมีอะไรมารัดตัวจนไม่สามารถขยับตัวได้  เธอจึงจองมองไปยังร่างที่รัดเธอเขาไว้ ทำให้เธอต้องตกใจกับร่างหนาที่กอดรัดเธอไว้แน่น

“คุณจะดิ้นทำไม ผมกำลังหลับสบายเลย” เสียงทุ้มพูดพร้อมกับกระชับร่างบางให้แน่นมากกว่าเดิม เพราะกลัวว่าเธอจะลุกหนีไปอีก

“ปล่อยฉันเดียวนี้นะ ไม่งั้นฉันจะร้องให้คนช่วย คนฉวยโอกาสนี้คนทำอะไรฉัน” เธอน่าแดงขึ้นมา ยุนอาทำท่าจะร้องและก็ถูกคนตัวใหญ่ประกบเข้ากับกลีบปากอันอิ่มของเธอ ทำให้เสียงที่เลดลอดออกมาเป้นแค่เสียงครวงเล็กน้อย ทำให้ท็อปพอใจจนกับเสียงที่หล่อนปล่อยออกมา เขารู้สึกว่าเธอดูน่ารักมาก

“ถ้าผมทำอะไรคุณ คุณอาจจะไม่ได้นอนด้วยซ้ำ และคุณอยากให้เพื่อนเราสองคนรู้ ว่าเราเป้นอะไรกันก็ตะโกนร้องออกมาเลยสิ ที่รัก” ท็อปพูดพร้อมกับทำท่ายียวนกวนประสาท ทำให้คนมองชวนให้หมั่นไส้ไม่ได้

เธอหน้าแดงขึ้นเรื่อยๆพร้อมกับนึกขึ้นได้ถึงกับปิดปากตัวเองสนิท เพราะกลัวว่าอีกสองคนจะรู้เรื่องที่เธอไม่อยากบอกใครเด็ดขาด เพราะมันเป้นเรื่องที่ไม่น่าเอามาพูดกันเลย

 “ถ้างั้นคุณก็ปล่อยฉันสิ ฉันมีงานต้องทำและรีบมากด้วยไม่มีเวลามาทำอะไรไร้สาระกับคุณหรอก ปล่อยฉันได้แล้ว” ยุนอาพยายามพูดจาดี จะได้ทำให้คนตรงหน้าพอใจ ไม่นานคนตัวใหญ่จึงปล่อยเธอออกจากอ้อมแขนอันแข็งแรง เธอจึงรีบวิ่งเข้าไปยังห้องน้ำและปิดประตู “ไอ้บ้า ฉวยโอกาส” เธอได้แต่ด่าเขาในใจ ไม่อยากให้เขาได้ยิน เพราะนี้มันถิ่นของเขา เธอไม่แน่ใจในความปลอดภัย อาจเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นกับเธออีกครั้ง

ท็อปพอเห้นว่าคนตัวเล็กอาบน้ำอยู่เขาจึงเดินไปยังห้องทำงาน โดยปล่อยให้คนตัวเล็กทำธุระให้เสร็จ เขาจะเข้ามาอาบน้ำต่อ เพราะเขาก้มีประชุมเหมือนกัน

ยุนอาทำธุระของเธอให้เสร็จ จากนั้นจึงเดินไปดูเพื่อนทั้งสองคน ภาพที่เธอเห้นมันคงบ่งบอกว่าพวกเขา คงดีกันแล้วจากนั้นเธอจึงเดินออกไปยังหลานจอดรถ เธอจึงขับรถออกไปยังที่ประชุมที่ได้นัดหมายไว้