Luscious Loveless

ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 2 Ducky Cafe'

            ฉันเคยบอกแล้วใช่มั้ยว่า ฉันมันก็แค่วัยรุ่นธรรมดาคนหนึ่ง การที่จะปลื้มใครซักคน คงไม่แปลกใช่มั้ย J อ่า… โชคดีหน่อยที่เดี๋ยวนี้มันมีแอพพลิเคชั่นให้เข้าถึงคนอื่นได้ โดยไม่ต้องเสนอหน้าเข้าไปทักทายตรง ๆ ไม่งั้นฉันคงถูกเขี่ยทิ้งตั้งแต่ยังไม่เริ่มคุยกันเลยก็ได้ – 3 – ฉันพยายามเข้าใจนะ ว่ามนุษย์เรามันจะเริ่มหลงใหลได้ปลื้มใครสักคน ก็เพราะหน้าตานี่แหละ เพราะฉะนั้นหน้าตาแบบฉันคงต้องทำใจ

            ‘เปลี่ยนไลน์ครับ แอดมาได้ที่ : CClusterV2’

            O.O !

            คลัสเตอร์เปลี่ยนไลน์ ! ต้องรีบแอดใหม่ซะแล้ว ว่าแต่คราวนี้เค้าจะตอบไลน์ฉันมั้ยนะ เล่นโพสต์ขึ้นเฟสบุ๊คหราขนาดนี้ ป่านนี้มีคนแอดไปคุยเต็มไปหมดแล้วมั้ง L

          ‘ดีจ้า ! ^O^’ สุดท้ายฉันก็ตัดสินใจลองทักไปก่อน เผื่อฟลุคเค้าตอบกลับมา อิอิ

            แต่เวลาผ่านไปชั่วโมงกว่า หน้าจอก็ยังไม่ขึ้นแม้แต่ ‘อ่าน’ เลยด้วยซ้ำ เฮ้อ~ เค้าคงจะมีแฟนคลับเยอะจนพลาดข้อความของฉันไปแล้วก็ได้ ช่างเถอะ แปดโมงเช้าแล้ว ได้เวลาออกลาดตระเวนหางานใหม่แล้วค่า !~~~~

            ถ้าคุณเป็นคนทำงานหาเช้ากินค่ำแบบฉัน คุณก็คงมีความคิดไม่ต่างจากฉันหรอก ถึงแม้ว่าจะเจ็บแค้นที่นายคราสเป็นต้นเหตุให้ต้องตกงานในชั่วข้ามคืน แต่แทนที่จะมีเวลาไปนั่งคิดหาวิธีแก้แค้นเหมือนกับนางเอกนิยายทั่วไป ตอนนี้ฉันกลับต้องมานั่งคิดหาวิธีว่าจะทำยังไงให้ได้งานใหม่แทน ไม่งั้นละก็.. ไม่มีกินกันพอดี - ___ -

            ตอนนี้ฉันกำลังเดินตะลอน ๆ ไปรอบ ๆ ร้านข้าง ๆ มหาวิทยาลัยอยู่ นอกจากจะต้องหางานทำใหม่แล้ว ยังต้องหาหอใหม่ด้วย ยัยเรไรคงไม่ยอมให้ฉันค้างกับเธอเป็นคืนที่สองแน่ ๆ เพราะฉะนั้นภารกิจตอนนี้ก็คือ หาหอและงานใหม่ ! ! !

            กรุ๊ง กริ๊ง ! กรุ๊ง กริ๊ง ! กรุ๊ง กริ๊ง ! ~

        เสียงกระดิ่งดังถี่ยิบจากร้านที่อยู่ไม่ห่างจากบริเวณที่ฉันยืนอยู่เท่าไหร่นัก เรียกให้ฉันต้องหันไปดูอย่างเสียไม่ได้ อะไรลูกค้ามันจะเยอะขนาดนั้น O.O ! !

            “เชิญครับ J” คึ..คะ ขะ คลัสเตอร์ ! คลัสเตอร์เป็นพนักงานต้อนรับร้านนี้งั้นหรอ รอยยิ้มน้อย ๆ ของเขาดึงดูดให้ฉันไปจอดหน้าร้านอย่างรวดเร็ว และตอนนี้ฉันกำลังยืนหน้าเหรอหราอยู่บริเวณหน้าร้าน มองพนักงานต้อนรับแบบอึ้ง ๆ

            “เชิญครับ J” เขาทวนประโยคเดิม ๆ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า และก็มีลูกค้าเดินผ่านฉันเข้าไปในร้านไม่ขาดสาย วา… ร้านนี้เจ๋งสุด ๆ ไปเลย ไม่ใช่แค่พนักงานต้อนรับนะ แต่หมายถึงบรรยากาศของร้านด้วย กลิ่นหอม ๆ ของอาหารที่ลอยหอมฉุยออกมาปะทะกับจมูกของฉัน ชวนให้เคลิ้มฝันและลอยตามลูกค้าเหล่านั้นไปเหมือนผึ้งน้อยที่ได้กลิ่นน้ำหวาน ลาก่อนนะคลัสเตอร์ นายไม่น่าสนใจเท่ากลิ่นอาหารเหล่านี้หรอก J

            แล้วสายตาฉันก็จับจ้องไปที่ป้ายประกาศเล็ก ๆ บนเคาท์เตอร์กลางอย่างตกใจ ความตื่นเต้นพลุ่งพล่านไปทั่วทุกอณูของกล้ามเนื้อทุกสัดส่วน

            ‘รับสมัครแม่ครัว 1 อัตรา ด่วน! สนใจ ติดต่อพนักงานหน้าเคาท์เตอร์’

            หนึ่งอัตรางั้นเรอะ -____- แค่บรรดาแม่นางที่ยืนต่อแถวคิวยาวเหยียดหน้าป้ายประกาศ ยังไม่พอเลย อะโด่ว สุดท้ายฉันก็เดินไปหามุมสงบเงียบบริเวณริมกระจกข้างร้าน ที่ออกจะเยื้องไปทางหลังร้านหน่อย ๆ ไม่งั้นฉันคงต้องทนฟังเสียงเจี๊ยวจ้าวของบรรดานางทั้งหลายที่ต่อแถวรองานอยู่แหงม ๆ

            “เมนูครับ รับอะไรดีครับ” ฉันเอื้อมไปหยิบเมนูมาและเปิดดูไปเรื่อย ๆ

            “เน้นอาหารไทยหรอ” ฉันถาม ดูเหมือนว่าเปิดมาสี่หน้าแล้วก็ยังเห็นแต่อาหารไทย ไม่ค่อยเข้ากับนักศึกษาแถวนี้เท่าไหร่เลยแฮะ พวกนี้ไฮโซจะตาย เห็นเข้าแต่ร้านอาหารฝรั่ง

            “ครับ แต่อาหารฝรั่งก็มีนะครับ” เขาเอื้อมมาพลิกเมนูให้เปิดไปยังหน้าหลัง ๆ .. มีหน้าเดียวเนี่ยนะ O.O เจ้าของร้านมันไม่สำรวจตลาดเลยรึไงว่ะ

            “เอายำมะม่วง… แล้วก็ปอเปี๊ยะทอด เท่านี้ค่ะ”

            “ยำมะม่วง กับ ปอเปี๊ยะทอดนะครับ รอสักครู่ครับ” เขาหยิบเมนูกลับไป สักพักพนักงานสาวอีกคนก็เดินมาพร้อมกับรถเข็นเครื่องดื่ม

            “รับน้ำเปล่า น้ำชา หรือน้ำอัดลมดีคะ”

            “เอา… O.O พี่มินนี่ !” ฉันตะโกนอย่างตกใจ และรอบ ๆ โต๊ะกำลังหันมามองพวกเราเป็นตาเดียว

            “มาได้ไงเนี่ย.. พี่คิดถึงเราจังเลยก้านแก้ว ฮือ~” แล้วเราสองคนก็กอดกันกลมด้วยความคิดถึง ฉันเคยบอกแล้วใช่มั้ยว่าน้องลูกแก้วเป็นหนึ่งในเพื่อนสนิทของฉัน พี่มินนี่ก็ไม่ต่างกัน เราสองคนออกจะสนิทกันมากกว่าฉันกับน้องลูกแก้วซะด้วย ก็เคยอยู่ห้องเดียวกันตอนทำงานที่ร้านเจ้พุดดิ้งด้วยกันน่ะ

            “พี่มินนี่~ แก้วชะรอยตามพี่แล้วแหละ ฮือ ฮือ~~ T^T”

            “เจ้พุดดิ้งอาละวาดอีกแล้วหรอ”

            “อืม~~ แถมยังไล่แก้วออกโดยที่ไม่จ่ายเงินเดือนเดือนนี้ซักบาทเดียว แง~~~” พี่มินนี่ลูบหัวฉันอย่างปลอบ ๆ คงเพราะกลัวฉันจะโวยวายจนลูกค้าหนีหายหมดด้วยละมั้ง

            “มินนี่ ! เสริฟโต๊ะสิบหกด้วย” เสียงผู้ชายในห้องครัวเรียกตัวพี่มินนี่ให้กลับไปทำงานอีกครั้ง

            “ใจเย็น ๆ นะ เดี๋ยวพี่มานั่งคุยด้วย รอแปปนึง”

            สิบห้านาทีผ่านไป ตอนนี้เป็นเวลาเก้าโมงเศษ ๆ ผู้คนในร้านเริ่มทยอยกลับกันแล้ว ตอนนี้เหลือแค่หกเจ็ดโต๊ะเท่านั้น และพี่มินนี่กำลังเดินมาพร้อมกับถาดอาหารที่ฉันสั่งไปเมื่อสิบห้านาทีก่อน

            “มาแล้วจะ ค่อยยังชั่ว เมื่อกี้พี่ยุ่งมาก ๆ เลย ตอนนี้คุยได้แล้วละ” พี่สาวคนสวยนั่งลงตรงข้ามฉัน เราสองคนมันคนละขั้วจริง ๆ พี่มินนี่ผมยาวสลวยกัดสีน้ำตาลอ่อน ฉันผมสั้นปะบ่าสีน้ำตาลเข้ม พี่มินนี่ผิวขาวใสอมชมพู ฉันผิวเหลืองซีด ๆ = = พี่มินนี่สูงเพรียวหุ่นนางแบบ ส่วนฉันคนนี้.. เฮ้อ ! สูงแค่ร้อยหกสิบต้น ๆ เอง คิดแล้วก็ช้ำใจ ทำไมพระเจ้าต้องส่งให้คนสองขั้วมาอยู่ใกล้ ๆ กันด้วยนะ T^T

            “เออใช่ พี่จะถามแก้วว่า ตอนนี้แก้วกำลังตกงานใช่มั้ยจ้ะ”

            “โห่พี่ จะถามตอกย้ำกันทำไมเนี่ย” L

            “ไม่ใช่อย่างงั้น พี่จะแนะนำงานให้เราทำต่างหาก เห็นป้ายประกาศนั่นมั้ย” พี่มินนี่ชี้ไปยังประกาศรับสมัครงานบนเคาท์เตอร์ ก่อนจะหันกลับมาพูดต่อ และฉันก็นั่งเงียบฟังพี่มินนี่พูดต่ออย่างใจจดใจจ่อ

            “เรายังหาแม่ครัวฝีมือถูกใจเจ้าของร้านไม่ได้ซักคน เพราะงั้นมันเลยยังว่างอยู่ แก้วสนใจจะลองดูมั้ย นี่เป็นอาทิตย์สุดท้ายที่เค้ารับสมัครแล้วนะ เพราะรู้สึกว่าเจ้าของร้านจะต้องไปเคลียร์อะไรกับผู้ถือหุ้นร้านรายใหญ่น่ะ”

            “แน่นอนอยู่แล้วพี่ สถานภาพแก้วนอนนี้ อะไรที่ทำเงินได้แก้วทำหมดแหละ” ยกเว้นให้ไปค้ายา ขายตัว อะไรแบบนั้นก็เลิกพูดกัน - -“

            “วันนี้พร้อมมั้ยจ้ะ หรือจะมาพรุ่งนี้ พรุ่งนี้วันสุดท้ายน่ะ”

            “วันนี้เลยพี่ แก้วพร้อมอยู่แล้ว ฮิฮิ”

            “งั้นตามพี่มาเลยจ้ะ J”

            พี่มินนี่พาฉันมากรอกใบสมัคร นั่งรอสักพักก็ได้ยินเสียงเรียกชื่อให้ฉันไปพบที่หลังร้าน พี่มินนี่นำทางฉันไปยังห้องครัวขนาดใหญ่ห้องหนึ่ง ภายในมีอุปกรณ์พร้อมสรรพ แถมยังดูสะอาดสะอ้านสุด  ๆ ไม่เหมือนร้านเก่าฉันเลยแฮะ

            “สุดยอดไปเลยพี่ *O*” ฉันตบมือแปะ ๆ อย่างตื่นเต้น ราวกับมันคืออาณาจักรหรูที่ฉันกำลังจะได้อยู่จริง ๆ ก็ไม่ปาน

            “ใจเย็นแก้ว รู้มั้ยว่าเจ้าของร้านน่ะเรื่องมากสุด ๆ เพราะงั้นร้านเราถึงได้มีพ่อครัวแค่สองคนไง”

            “สองคน ! ร้านใหญ่ขนาดนี้อ่ะนะ ลูกค้ารอนานแย่ ไม่หนีไปหมดหรอ”

            “แก้วยังรอตั้งสิบห้านาทีเลย”

            “แก้วรอคุยกับพี่มินนี่ต่างหาก”

            “ถึงแม้ว่าจะต้องรอนาน แต่บรรยากาศภายในร้านก็ทำให้เราไม่อยากลุกไปไหนเลยใช่มั้ยละ” เมื่อนึกถึงสภาพบรรยากาศภายในร้านแล้ว… ไอ้เป็ดเหลือง L ลูกเป็ดเหลืองขนาดใหญ่สวมแว่นตากันแดดสีดำ ถูกตั้งตระหง่านอยู่กลางร้าน คล้ายมาเฟียประจำถิ่น มันถูกห้อมล้อมไปด้วยสระน้ำพุแก้วขนาดใหญ่ แถมยังมีซุ้มไผ่สองข้างโค้งเข้าหากันเพื่อบังแดดที่อาจจะส่องหัวไอ้เป็ดนั่นได้ด้วย คิดแล้วก็หมั่นไส้ - -^

            “ห้องโปร่งกระจกใสสี่คูหา พรมหญ้านุ่มที่ปูทั่วทุกตารางนิ้วของพื้นร้าน แอร์เย็นฉ่ำ จัดคล้าย ๆ สวนสาธารณะ ให้บรรยากาศสบาย ๆ ใช่มั้ยล่ะ” ทำไมฉันนึกได้แต่ไอ้เป็ดนั่น - * -

            “อ่า.. คงงั้นมั้ง แก้วนั่งมองแต่เป็ด – O –”

            “มันไม่ใช่เป็ดธรรมดานะ ! เค้าคือท่านป.เป็ด มาเฟียประจำอ่าวแก้วเลยนะ” ร่างกายของฉันสั่นคลอนไปหมดเพราะกำลังถูกพี่มินนี่จับเขย่าอย่างบ้าคลั่ง @___@ มันคือาร้ายยย~~

            “เอ่อ.. อ่า.. อืม…” รู้สึกเหมือนโลกมันหมุนติ้วไปหมดเลยแฮะ

            “แก้ว! พี่ขอโทษ พอดี.. ตั้งแต่พี่เข้าร้านมาทุกคนก็ฝังหัวพี่ว่ามันไม่ใช่เป็ดธรรมดามาตลอดเลย พอเห็นใครมาว่าท่านป.เป็ดพี่ก็เลยขึ้นนะ”

            “ป.เป็ด…คร่อก !” วูบ.. ~

[Eclipse : Part]

            ผมอคริปส์ครับ หรือที่ใคร ๆ เรียกกันว่าคราสนั่นแหละ ตอนนี้ผมกำลังพาหมูไปพักในเล้าอยู่ครับ หมูนี่ไหนน่ะหรอ หมูสาวไร้สติที่ดันมาเป็นลมในห้องครัวของผมเมื่อครู่ไง ยัยนี่หนักเป็นบ้า ผมว่าผมเข้าฟิตเนสบ่อยนะ แต่ยัยนี่หนักกว่าบรรดาเครื่องออกกำลังกายเร่งกล้ามของผมสามร้อยเท่าเลย

            “มินนี่ไปต้อนยัยนี่มาจากเล้าไหนเนี่ย” ผมถามมินนี่ พนักงานเสริฟสาวสวยประจำร้าน เธอสวยมากเลยล่ะ เล่นเอาผมหลงสเน่ห์และรับเธอมาเป็นพนักงานเสริฟของร้านโดยที่ไม่ต้องผ่านการทดสอบเหมือนคนอื่น ๆ

            “ก้านแก้วคะมาสเตอร์ เป็นเพื่อนร่วมงานของมินนี่เอง พึ่งโดนเจ้พุดดิ้งตะเพิดออกมาน่ะค่ะ”

            “เจ้พุดดิ้ง ! ?” ผมรีบเขี่ยเผ้าผมที่ปิดหน้าปิดตาเธอรกรุงรังออกให้หมด ใช่จริงด้วย ๆ ด้วย…

            “ใช่ค่ะ ไม่รู้ทำไมเจ้พุดดิ้งถึงไล่ออก ก้านแก้วเค้าเป็นคนที่ทำงานดีมาก ๆ เลยนะคะ อาจจะตื่นสายไปบ้าง แต่สุดท้ายก็ทำงานเสร็จตรงเวลาทุกอย่างเลย ไม่รู้ว่าทำไมเจ้พุดดิ้งถึงไล่คนทำงานมีประสิทธิภาพออกมาได้ มินว่า ไม่พ้นพวกผู้ชายชั่ว ๆ ที่เจ้พุดดิ้งหลงแน่ ๆ เจ้พุดดิ้งถือผู้ชายเป็นใหญ่จะตาย เหมือนที่มินเคยโดนมา” เอ่อ.. ชั่วเลยหรอ.. – O –

            “เค้าอาจจะมีปัญหาส่วนตัวกันก็ได้” ก็แถกันไป U.U

            “จริงหรอคะ.. ใช่ค่ะมาสเตอร์ ! แก้วเค้าจะมาสมัครงานร้านเราอ่ะค่ะ”

            “หรอ งั้นเค้าตื่นเมื่อไหร่ก็ไปตามชั้นละกันนะ ขอไปดื่มกาแฟหน่อย J” หึหึ ยัยก้านแก้ว… สุดท้ายเธอก็ตกมาอยู่ในเงื้อมมือของชั้น ! J