Past love

ลำดับตอนที่ #5 : ขอโทด

ฉันขอโทด "by: tresit" "อย่าเลิกกันฉันเลยนะ ..... ฮือๆๆๆ" เสียงของ ผู้หญิงที่รักผมมากพูดมาทั้งน้ำตา ผมมองภาพนั้นด้วยความเฉยชา ลาก่อน โต๊ะอี้ "เธอเลิกยุ้งกับฉันไปสักทีเถอะ .... ไร้ค่า" จบคำนั้นผมเดินจากเธอไป ในตอนนี้ผมไม่รู้สึกอะไร ผมรู้แค่ว่า ผมเจอ ผญ.อีกคนนึงที่ถูกใจผมมากเธอชื่อ "มาเรีย" เธอรอผมอยู่ที่รถ ผมตรงไปหาเธอและเปิดประตูรถเข้าไปนั่งด้านคนขับ "มาแล้วหรอคะ" เสียงหวานเอ่ยขึ้น "เราจะไปที่ไหนกันดีคะ" "ไปบ้านฉันไหมหละ....หรือเป็นบ้านเธอดีหละ.... ที่ไหนก็ได้ " จบคำนั้นเธอคนนั้นก็เอียงตัวมาซบผมอย่างออดอ้อน "งั้นไปบ้านฉันก็ได้คะ ... ใกล้กว่ากันเยอะเลย" จบคำพูดนั้นผมก็ขับรถไปตามทางที่เธอบอก จนมาถึงบ้านของเธอ ผมคงไม่ต้องบอกใช่ไหมครับว่าเกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้น นับแต่วันนั้นผมไม่เจอกับโต๊ะอี้ ผญ.ที่ร้องไห้ให้ผมวันนั้นอีกเลย ไม่ได้แม้แต่จะโทรหา เวลาผ่านไปหลายปี ผมกับแฟนใหม่คยที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้หลังจากวันนั้น ผมเปลี่ยนแฟนเหมือนเปลี่ยนสีผม "นี่เทรชิต นายกับรุ่นน้องคนนั้นไปทำอะไรกันที่โรงยิม" เธอขึ้นเสียงใส่ผม "ไม่ได้มีอะไร ก็แค่เจอกันโดยบังเอิญ" ผมตอบโดยไม่สนใจ "ฉันไม่เชื่อหรอก ... นายมีอะไรกับรุ่นน้องเขาแล้วใช่ไหม?" เธอเริ่มขึ้นเสียงมากขึ้น และเขามาทุบตีผม "โอ๊ยบอกว่าไม่ใช่ก็ไม่ใช่สิ๊ฟังไม่รู้เรื่องหรอ ?? ..... น่ารำคาญ" ผมตอบกลับไปด้วยความรำคาญ เราเริ่มทะเลาะกันหนักขึ้น เพี๊ยะะะะะ !!! ทุกอย่างเงียบลงเมื่อเธอตบหน้าผมผมไม่พูดอะไร เพียงแค่หันไปสบตากับเธออีกครั้งและเดินออกมา "น้องอีกแก้ว" ผมมาอยู่ที่ผับแห่งหนึ่งในตัวเมือง ผมไม่รู้ว่าผมดื่มมานานแค่ไหน ผมรู้แค่ว่าผมเลือกคนผิด ผมทิ้ง ผญ. ที่เขาเข้าใจผมเพื่อมาหา ผญ. ที่ผมคิดว่าเขาใช่ในเวลานั้น ผมเอาแต่โทดตัวเองอยู่อย่างนั้น "ขอโทษนะคะ ... มาคนเดียวหรอคะ" "........" ผมไม่ได้ตอบอะไร "ฉันนั่งเป็นเพื่อนนะคะ" "....." ผมได้แต่มองหน้าเธอแต่ไม่ได้พูดอะไร เธอนั่งกับผม ชวนผมดื่ม ทั้งๆที่ผมก็รู้ว่าเขาตั้งใจจะมายั่วผม แต่ผมก็ไม่คิดจะปฏิเสธ ก็ผมมันผู้ชายนิครับ เรื่องนี้ไม่มีเสียอยู่แล้วในเมื่อเขาเสนอ ผมก็แค่สนองตอบก็เท่านั้นเอง "ไปต่อกันดีกว่าไหมคะ" "บ้านเธอแล้วกันนะ" "ได้เลย .... " หลังจากจบบทสนทนา ผมก็ลุกออกจากตรงนั้นและไปที่รถเพื่อไปบ้านของเธอ "ไปอาบน้ำก่อนไหม" ผญ.คนนั้นถามผมผมไม่ตอบอะไรแต่กลับเดินตรงไปหาเธอและจู่โจมจากการจูบที่ริมฝีปากของเธอ ไล่ลงไปจนถึงลำคอ"ทำไมใจร้อนจังหละ" "ก็จะต้องเสียเวลาขนาดไหนหละ" หลังจากประโยคนั้นของผม ผมก็เริ่มจู่โจมเธอหนักขึ้น หนักขึ้น และหลังจากนั้นคงไม่ต้องบอกใช่ไหมครับว่าเกิดอะไรขึ้น ก็อย่างที่คิดนั้นแหละ . . . ผมตื่นมาอีกทีตอนสายของวันรุ่งขึ้น "ตื่นแล้วหรอ" เสียงหวานเอ่ยถาม "........" ผมใช้ห่างตามองเธอและดันตัวเองลุกขึ้นไปอาบน้ำ "จะไปแล้วหรอ ... เธอชื่ออะไรหน่ะ" เธอยังคงเอ่ยต่อตอนที่ออกมาแต่งตัว ".........ไม่จำเป็นต้องรู้" "นี่....ไม่ง่ายไปหรอ เธอได้ฉันแล้วนะ" จบคำนั้นผมมองด้วยห่างตาและเดินตรงไปที่ประตูห้อง "ก็เธอเองไม่ใช่หรอ.......ที่ง่าย" ผมเดินออกไปและไม่หันกลับไปมองเธออีกมีเพียงเสียงกรี๊ดที่ดังส่งผมลงมา คงมองว่าผมมันเลวใช่ไหมครับ .... แต่ผมไม่ได้เป็นคนขอนอนกับเธอสักหน่อย !!! ผมเดินออกมาตั้งแต่หน้าจนตอนนี้ผมอยู่หน้าปากซอยบ้านของเธอ ผมเดินไปโดยไม่สนใจอะไร และกะว่าจะเรียกรถแท๊กซี่กลับบ้าน เพราะเมื่อคืนนี้เธอขับรถเธอมาที่บ้าน โดยผมทิ้งรถไว้ที่ร้าน ผมคิดถึงเหตุการณ์เมื่อก่อนนี้ที่ผมคอยมีคนดูแล และเขาใจมาตลอด ผมเสียใจที่ทิ้งเธอมา ผมคิดถึงเธอเหลือเกิน ...... ผู้หญิงที่รักผม และผมก็รู้แล้วว่าผมก็รักเธอเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน .......โต๊ะอี้ ผลัก ..... "โอ๊ยยยยยย " เสียงร้องปลุกผมจากภวังค์ ผมคิดถึงเธอจนตาลายเลยหรอเนี่ย ผู้หญิงคนนี้ เธอจริงๆด้วย ฉันไม่ได้ฝันไป .................................................................................